Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

You're magic

Saika
Youtube ster

Saika schreef:
Merlinth Johnson. Ze liet de naam galmen in haar gedachten. Ze was blij dat er iemand wel bij de geschiedenislessen opgelet had. Het was niet dat Merlinth het vak gehaat had, maar leuk was iets anders. Terwijl ze liepen liet ze heel kort, voor een ogenblik, haar magie los. Ze liet een bloem, die in de richting waarvan ze liepen nog in zijn knop zat, bloeien. "Even testen." zei ze voorzichtig. "Of we nog wel magiërs zijn voordat we bij het kasteel binnen komen." Want wat als ze ineens geen magie meer had gehad? Het gevoel was er nog wel, en gelukkig kon ze het ook nog echt tot de praktijk brengen. Ze liet de bloem in zijn bloei terwijl ze hem voorbij liepen, en keek op naar het enorme kasteel voor hen. Het geluid van pratende en lachende mensen kwam hun al tegemoet, en Merlinth voelde een nieuwsgierigheid in haarzelf opkomen. Die ze weer snel tot de realiteit bracht met de gedachte waarom ze hier was. Hun doel. Hun lot. Vanaf de poort van het kasteel zag Merlinth twee figuren hun kant opkomen. "Halt!" riepen ze uit luid, met strenge blikken en scherpe, puntige speren in hun hand. Ze slikte hard. Vanaf dit moment kon ze niet meer haarzelf zijn. Niet meer Merlinth, die plezier had in het leven door uit te gaan met vriendinnen, spelletjes avond met familie, daten met jongens, magie te praktiseren in de moderne wereld. Nee, ze was nu een getrouwde, jonge vrouw die op de vlucht was. En in de middeleeuwen leefde. "Jullie twee! Wat brengt jullie tot de Society?!?"

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Hij liep verder en zag dat ze er niet meer lang over moesten doen. Hij keek wel uit naar de binnenkomst in het kasteel. Hij was vooral benieuwd wat voor mensen het zouden zijn. Een andere tijd bracht vast ook andere gewoontes met zich mee, en hij was benieuwd hoe lang het zou duren voor hij zichzelf wat had aangepast. Hij moest zachtjes lachen toen hij zag wat ze deed met de bloem, en vervolgens zei dat ze haar magie wou testen. Ergens was dat geen slecht idee. Nu wisten ze meteen dat ze ook werkzaam waren in het verleden. Wanneer ze dichter bij de poort van het kasteel komen worden ze opgeschrikt door 2 mannen. Wachters, daar was hij zeker van. Merlinth leek van slag, en Michael herinnerde zich wat ze had gezegd. Ze kon niet liegen. Gelijk gaat hij beschermend voor haar staan, waardoor hij nu voor de mannen staat. 'We zijn van onze boerderij moeten vluchten. We konden onze krachten niet langer verborgen houden. Mijn vrouw en ikzelf zijn bang en willen bescherming. We hoorden over de Society en willen jullie vervoegen als we die kans krijgen. We weten niet wat de gevolgen voor ons gaan zijn als we terugkeren..', zei hij. Hij zag hoe de 2 mannen oogcontact met elkaar maakte, en vervolgens goedkeurend knikte. 'Ziet u, mijn vrouw, ze heeft net die bloem laten bloeien. En dit'. Hij liet in de klare hemel een donderwolk verschijnen, als een zwart gat in de lucht. 'Voldoende, we nemen jullie mee naar het kasteel. Welkom bij de Society. We nemen jullie mee naar de leider die jullie wat vragen zal stellen. Gewoon een formaliteit', zei de man links, nu heel vriendelijk. Michael knikte goedkeurend, en draaide zich om naar Merlinth.

Saika
Youtube ster

Saika schreef:
Alsof een blok zichzelf genesteld had in haar keel, kwam er geen woord uit Merlinth's mond. Ze wilde wel, maar het lukt niet. Gelukkig was daar Michael, en lieve goden, wat was ze blij dat ze eerlijk tegen hem was geweest over haar onhandige eigenschap. Alexander Albert had dat voor 99% procent zeker niet geweten, anders had hij nooit Merlinth op deze dodelijke missie gestuurd. Zijn opgewekte donderwolk had haar niet doen schrikken. Het was niet alsof ze nooit donkere magie gezien had, en ze wist dat dit een zeer milde vorm was van wat hij werkelijk kon. Wat hij werkelijk kan, een gedachte die zich in haar geheugen nestelde. Een zucht van verlichting verliet Merlinth's mond toen de wachters hen toelieten tot de Society. De twee richtte hun rug naar Michael en haarzelf, en beveel hen te volgen. Merlinth stapte weer naar Michael liet het woord 'dankjewel' over haar lippen gaan, zonder er geluid bij te maken. Ze moest een stap zetten, ze moest zelfvertrouwen krijgen. Ze moest iets doen waar ze haarzelf niet prettig bij voelde, en ze kon de donkere armband om haar pols horen roepen: "Ik kan je helpen...." Ze negeerde de roeping. De wachters opende de toegang tot het kasteel, en ze geloofde haar ogen niet toen ze binnen stapte. Donkere en lichte magiërs liepen door elkaar heen over het plein. Er werd gezongen, gedanst, gedronken. Er werd fruit verkocht, spelletjes gespeeld. Er was geen spanning van een oorlog zichtbaar en niets leek te moeten. Ondanks dat Micheal en haarzelf binnenliepen als nieuwkomers, vielen ze niet op. Iedere magiër bleef zijn ding doen. Overtuigen, echode door haar hoofd. Merlinth haakte voorzichtig haar arm door die van Michael, en liet hem rusten op zijn musculaire bovenarm. Ze keek even op naar hem, een soort vragend voor goedkeuring.

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Met een knikje bevestigde hij dat het oké was, en achter de wachters aan liep hij richting de grote poort die de toegang tot het kasteel vormde. Een glimlach vormde zich om zijn lippen bij het zien van wat er zich binnen afspeelt. Alsof hij in een soort droom zat. Het zag er zo perfect uit allemaal, en hij vond het beslist niet erg dat hij zijn tijd hier zou moeten spenderen. Als het ergens was, dan wel hier. 'Welkom in het Kasteel der Magiërs. Jullie zullen je vast snel welkom voelen, dat proberen we toch in ieder geval. Dit is zoals jullie zien het centrale plein. Alle gemeenschapsactiviteiten gaan hier door, een gezellig bedoening. Werk en woonst zullen jullie zo moeten bespreken met de overste hier. Die zal jullie dingen toewijzen en vragen, maar zoals ik zei. Slechts een formaliteit. Wij ontvangen iedereen die onze hulp nodig heeft', reageerde de man opgetogen. Het stelde Michael wel gerust, heel de sfeer die hier hing. Hij voelde zich nog niet meteen erg thuis, maar dat zou wel komen met de tijd. Hij keek naar Merlinth die haar arm bij hem inhaakte. Met een glimlach toonde hij haar dat het oké was, en zo liepen ze over het plein, verder achter de wachters aan. Hier en daar kregen ze al een knikje of een glimlach. Zou het dagelijks zijn dat er hier nieuwe mensen aankwamen? Hij kon het zich niet voorstellen hoe dat moest zijn. Leven in een soort dorp binnen een kasteel, waar telkens nieuwe inwoners bijkomen met dezelfde mogelijkheden en krachten. Hij keek weer voor zich en achter de mannen aan werden ze naar binnen gebracht. Hij had geen idee hoe dat nu precies zou gaan, maar hij hoopte dat het zou meevallen, en dat ze snel een plekje toegewezen kregen waar ze naartoe konden, en de rest van de avond in rust doorbrengen.

Saika
Youtube ster

Saika schreef:
Zorgeloos, zo zou Merlinth de gemeenschap van Magiërs in deze tijd omschrijven. Er werd voor hen gezorgd, een ieder stond voor elkaar klaar, ze hadden een veilige plek. Hoe kon dit verloren zijn gegaan? Een paar keer keek ze naar Michael op, kijkend naar zijn uitdrukking terwijl ze over het plein liepen. De glimlach op zijn lippen leek een ware, niets gespeeld. Ze veronderstelde dat hij zich hetzelfde als haar voelde. Arm in arm volgde ze de wachters naar binnen, en liepen ze door een hal tot ze een bepaald soort zaal binnen liepen. De twee wachters hielden de deur voor hen open, en wees ze de zaal in. Aan het einde van de zaal zaten, aan een lange tafel, drie oudere mannen. Ze waren alle drie grijs, met een lange baard, en keken niet op toen de twee binnen wandelde. Samen met Michael liep ze naar voren, tot ze voor de drie mannen stond. Eén van de wachters die hen gevolgd was, liep naar voren en zei: "Meester Albert, twee vluchtelingen. Boeren die hun krachten niet meer konden verbergen van de menselijkheid, vragend naar onderdak bij de Society." Merlinth voelde een knot in haar maag vormen. De man die in het midden zat, Meester Albert, keek op naar Michael en haar en kneep zijn ogen zachtjes dicht. "Ah." zei hij zacht, waarna hij opstond van zijn stoel en omliep naar de twee. Merlinth kneep zachtjes, heel zachtjes, in Michael's bovenarm terwijl haar ogen Meester Albert volgde. Ze deed het als een soort waarschuwing, vertelde ze haarzelf. Alsof ze wilde zeggen, let op Michael, we moeten nu écht ons best doen. De Meester kwam als eerste voor Merlinth te staan, en de man keek haar recht in de ogen aan waarna hij haar vrije hand vast pakte. en zijn vingers eromheen sloot. "Ah, lichte magie." Zei hij. "Gevoel voor de helende spreuken... Goed. Wat is je naam, meisje?" Ik kan je helpen.... de armband schreeuwde nu naar haar. Michael kon haar nu niet helpen. Ze moest zelfvertrouwen winnen. Misschien dat hij haar ooit echt kon leren te liegen, maar nu moest ze het zelf oplossen. En voorzichtig, liet ze de stem en de donkere magie toe. "Merlinth Jonhnson, Meester." zei ze met een klein knikje, waarna ze haar hand voorzichtig terug trok en ook die hand liet rusten op Michael's bovenarm. "En mijn echtgenoot, Michael." @Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Samen liepen ze door gangen naar binnen toe. Hij was er zeker van dat hij zijn weg hier snel zou vinden ondanks de complexe structuur. Daar was hij over het algemeen wel goed in. Hij wist goed zijn weg te vinden en problemen op te lossen in situaties, iets wat hem hier zeker zou kunnen helpen bij deze opdracht. De grote deuren werden geopend, en met een knikje bedankte Michael de 2 mannen die hen naar hier hadden gebracht. Samen met Merlinth liep hij naar binnen toe, en hij bekeek de mannen even, die keurig op een rij over documenten zaten gebogen. Waren dit de grote leiders binnen het kasteel? Deze 3 oude mannen? Michael keek op toen de wachter over hen vertelde. Hij vond het aangenaam dat dat al gedaan werd, dan moesten ze dat zelf al niet meer doen. Hij keek op hoe de middelste man van de 3 opstond en naar hen toe kwam gestapt. Hij voelde hoe Merlinth in zijn arm kneep. Hopelijk kwam dit goed en konden ze rustig blijven. Om haar gerust te stellen wreef hij zacht over haar arm heen, hopend dat ze rustig zou kunnen blijven en niet in paniek zou schieten bij de leugens die ze nu moesten gaan vertellen. Even was hij zenuwachtig toen de man vlak voor hen kwam staan, maar al snel hoorde hij hoe Merlinth hen vlekkeloos voorstelde. Hij glimlachte en richtte zijn blik weer op de man, die nu voor hem kwam staan. 'We zijn blij jullie te kunnen helpen. Jullie zijn veilig hier. Ik veronderstel dat jullie krachten hier van pas zullen komen', zei de man. Hij opende zijn handen, en gebaarde dat Michael zijn hand erin moest leggen. Met zijn vrije hand deed hij dit dan ook. Goedkeurend knikte hij. 'Een sterke man met veel kracht, welkom Michael', zei hij, waarna Michael knikte en zijn hand voorzichtig terugtrok. 'Werken daar kunnen jullie morgen mee beginnen. Er is altijd wel wat te doen dus jullie kunnen zelf ergens aansluiten, kwestie van waar je je het beste voelt. De heren die jullie hebben ontvangen zullen jullie naar je intrek brengen binnen het kasteel, zodat jullie op adem kunnen komen. Neem jullie tijd, en voel jullie vrij om in het kasteel rond te bewegen. Alles kan hier binnen de grenzen', reageerde de man vriendelijk, waarna hij zich omdraaide en terug plaatsnam bij de anderen. 'Bedankt voor het hartelijke welkom. Mijn vrouw en ik zijn u eeuwig dankbaar', reageerde Michael, waarop de bewaker van de poort gebaarde dat de twee hen mochten volgen. Dit was al gelukt, een hele opluchting. Hij nam Merlinth beter vast, en volgde samen met haar de mannen naar buiten, terug door de gangen weer weg van deze ruimte.

Saika
Youtube ster

Saika schreef:
Merlinth had wel vaker voor moeilijke situaties gestaan waar ze ontzettend zenuwachtig voor was, maar in vergelijking met de huidige plek waar ze stond, stelde die tijden niets voor. Het kleine beetje donkere magie wat ze van de armband toegelaten had om haar de zelfvertrouwen had gegeven om te liegen over haar nieuwe naam ebde weg toen de oudere Meester Albert zich richtte op Michael. En op dat moment was Michael de enige kracht die haar nog overeind hield. Als ze niet mentaal en fysiek op hem leunde, was ze door haar knieën gegaan. Het verbaasde haar hoe makkelijk het ging, het vertrouwen in Michael. En ook dat hij het zo gemakkelijk toeliet. Merlinth vroeg haarzelf af of het echt was, of alleen toneel. Een kleine vreugde stroomde door haar aderen toen ze doorhad dat ze de eerste fase van hun missie voltooid hadden - ze waren geaccepteerd. Merlinth was blij te horen dat ze niet meteen aan het werk hoefden en een mochten genieten van een moment van rust. Of overleg, plannen en spreken wat het naar alle waarschijnlijkheid voor de twee magiërs werd. Ze zei afscheid van de Meester met een kleine knik en vriendelijke glimlach, waarna ze nog altijd arm in arm met Michael de zaal verliet. De wachters loosde de twee door de eindeloze gangen van het kasteel, waar ze magiërs van allerlei leeftijden tegen kwamen. De gemeenschap was in hun tijd ontzettend breed verspreid over de gehele aarde. Ze was benieuwd hoe groot de Society was in 1503. "Jullie vertrek." De wachter opende de deur met een sleutel, die hij vervolgens overhandigde aan Michael. Natuurlijk, dacht Merlinth zachtjes. De hiërarchie was in de moderne tijd nog altijd hetzelfde, en het was iets wat ze accepteerde. De wachter verliet de twee vervolgens, en Merlinth liet Michael's vertrouwde arm los om de deur open te duwen. @Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Het was een eindje stappen door het enorm grote gebouw, dat was zeker. Het was hier ook zo groot, hoeveel mensen zouden hier wonen? Iedereen die hier kwam aankloppen lieten ze toe te laten, zouden ze dan oneindig mensen kunnen leggen in hun vertrekken hier? Hij vond het fascinerend om te horen en zien hoe het hier in zijn werk ging. Waarom kon zo een systeem in de moderne tijd niet meer werken, een systeem waar gewoon iedereen vredig samenwerkte? Hier leek dat zonder slag of stoot te gaan, en het maakte Michael ook ergens wel wat boos. Waarom was alle heisa in hun tijd nodig als het duidelijk anders kon? Ze passeerden hier en daar wat andere magiërs die hun kamen gingen opzoeken of juist weer weggingen. Door iedereen werden ze nagekeken, op de meest positieve manier. De sfeer die hier hing was zo vredig, dat Michael er zelfs rustig van werd. Hij voelde de armband rond zijn pols gloeien, en zag deze licht opkleuren. Hij schudde de gedachte weg en liep verder door, tot de mannen stopte bij een deur en deze voor hen opende. De sleutel kreeg Michael al snel overhandigd. 'Bedankt', zei hij met een knikje, waarna hij de sleutel in zijn broekzak liet zakken. De mannen vertrokken al snel, dus vanaf nu af waren ze de rest van de dag vrij. Wat ze zouden gaan doen wist Michael nog niet, maar de eerste stap was bekijken waar ze de komende tijd zouden verblijven. Niet dat dat veel uitmaakte. Michael kon zich wel aanpassen aan de situatie, wat het ook zou zijn. Hij kijkt toe hoe Merlinth naar binnen stapt, en hij volgt haar dan ook naar binnen, waarna hij de deur achter zich dichttrekt en in het slot draait. Hij wou het zekere voor het onzekere nemen op dit moment. Eerst moesten ze een plan bedenken, in alle rust zonder dat er zomaar mensen konden binnenvallen. De sleutel plaatste hij op het houten stoeltje naast de deur, en hij liep verder naar binnen toe.

Saika
Youtube ster

Saika schreef:
Geruisloos stapte Merlinth de kamer binnen, en nam alles op. De kamer was groots, maar niet overweldigend. Links vanaf de deur stond een houten stoeltje, gevolgd door een bureau met inkt, papier en een ganzenveer. Aan de andere kant stond een kledingkast met een staande spiegel, met een sofa er naast. In de kamer was nog een deur, Merlinth gokte dat deze naar de badkamer zou leiden. De kamer had een aantal ramen welke voor goed lichtinval zorgde. Verspreid door de kamer waren een aantal kandelaars, en olielampen. En in het midden van de kamer stond een bed. Een subliem hemelbed waar menig magiër voor uren, misschien zelfs dagen zou kunnen slapen. Toen ze de deur achter haarzelf op slot hoorde gaan, draaide Merlinth haarzelf om naar Michael, en bestudeerde zijn blik. Wat ging er nu in zijn gedachten rond? Had hij al een plannetje bedacht? Discreet leunde Merlinth haar rug tegen één van de posten van het bed en ze wilde spreken. Maar ineens kwam een gedachte bij haar naar binnen geslopen. Wat als ze hen niet vertrouwde, wat als ze hen alleen maar toe lieten om er achter te komen wat ze van plan waren? Merlinth wist wat ze moest doen. Ze draaide haar handpalm omhoog en fluisterde een aantal woorden, waarna magie uit haar vingers danste. "Een demper. Om de kamer." Zei ze in een zucht die ze al een hele tijd binnen gehouden had, gaan. Alle spanning, zenuwen en druk leken van haar lichaam af te vloeien. "Wat van buitenaf gehoord wordt, is geroezemoes. Geen duidelijke stemmen." Bescherming. Ze moest haarzelf, en Michael beschermen. @Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Michael keek naar Merlinth, die er gespannen bijstond. Hij snapte dat ook wel. Je wist niet wie je kon vertrouwen. Hij wist zelfs niet of hij haar volledig kon vertrouwen, al probeerde hij zo niet te denken. Hij had wel het gevoel dat ze hier hetzelfde in stond als hem, en dat het wel goed zou komen tussen hen. Ondanks hun verschillen, want dat leek hier toch ook perfect te kunnen werken. Licht en donker leven hier gewoon samen, in vrede. Wanneer hij merkt wat ze aan het doen is knikt hij goedkeurend. Het was slim van haar en liet zien dat ze echt wel over alles nadacht wat er moest gebeuren. Een goede eigenschap, en hij was blij dat ze iemand als Merlinth met hem hadden meegestuurd. Met een ander soort dame zou hij het echt niet uitgehouden hebben, en voorlopig ging dat met haar nog wel. Michael voelde het snel aan, of hij iemand mocht of niet, en tot nu toe zat het gevoel bij haar wel goed. Ze was heel anders dan iedereen die hij in zijn dagelijks leven tegenkwam, maar dat kon ergens ook wel verfrissend zijn en zijn blik verruimen. Hij schudde al zijn gedachten weg en ging op bed neerzitten. 'We zullen over een uur moeten gaan eten veronderstel ik. Dat wordt hier allemaal in groepsverband gedaan. Ik denk dat we nu best gewoon nog wat kunnen sterken aan ons verhaal. Er zullen vragen komen en daar moeten we op kunnen antwoorden. Wat we nu weten is dat we simpele, zelfvoorzienende boeren zijn. We zijn getrouwd, magiërs. Wat kunnen ze ons vragen en waar moeten we voorbereid op zijn? Dat is wat we best voor de maaltijd kunnen bespreken. Alles voor de komende dagen, het werken en het uitzoeken zijn zaken voor vanavond. Ik denk dat dit eerst prioriteit heeft', zei hij. Het was maar een voorstel, maar het leek hem wel zo slim om dat te doen.

Saika
Youtube ster

Saika schreef:
Merlinth bleef staan, maar draaide haarzelf zo naar Michael toe dat ze nu met haar zij tegen de post aan stond. "Onze familie." zei Merlinth zachtjes. "We kunnen dat ook kort houden. Overleden aan een heersende ziekte in het dorp." Ze moest er niet aan denken, dat haar familie zou overlijden. Maar het moest wel, Ze konden niet liegen dat ze er nog waren, want waarom hadden ze hen dan niet meegenomen? En wat als de Society verder dook in de familie Johnson, en niets vond? Of nog erger - wel mensen vond die ontkende ene Michael en Merlinth te kennen? "Ook moeten we beide enig kind zijn. Dan valt er verder ook niets te herleiden." Ze had het er moeilijk mee, maar kon haar emoties gelukkig binnen houden. Merlinth had een poging gedaan haarzelf te trainen om haar emoties door middel van magie binnen te houden, maar het lukte nooit. Toen ze er achter kwam dat dat soort magie tot donkere magie behoorde, had ze nooit meer een poging gedaan. "Idee." Zei Merlinth voorzichtig. "Ik stel je een vraag, jij antwoord. En andersom. Bedenk vragen die een ieder zou kunnen stellen. Zo maken we ons verhaal." Ze ademde diep in, waarna ze naast Michael plaats nam op het zachte bed. Ze hield een paar centimeter ruimte tussen hem en haar, en draaide een kwartslag naar hem toe. Ze keek omlaag, naar de handen die een paar minuten geleden haar nog zo geruststelde, maar haar blik stopte op de armband die om zijn pols hing. "Wat zijn dat voor armbanden? Hoe komen jullie daar aan?" Begon Merlinth, met haar eerste vraag. @Mararosa

Account verwijderd

schreef:
'Overleden familie klinkt als een plan. Dat gaat niet zo raar zijn, is wel gebruikelijk voor de tijd. De leeftijden liggen ook veel lager. Door heel dat gedoe worden mensen niet oud. Er is veel kindersterfte dus dat we enige kinderen zijn gaat ook niet opvallen. Ik denk dat we daar wel mee weg kunnen komen', knikte hij instemmend. Het was een plan wat kon werken, als ze zich er goed aan zouden houden. Ze mochten niets per ongeluk verraden over hun echte leven, dan hingen ze. Zelf had Michael geen ouders meer dus dat was niet moeilijk te spelen. Wel had hij broers, en daar moest hij ook de hele tijd over zwijgen. Hij luisterde naar wat ze verder vertelde. Vragen stellen, dat leek hem een prima plan. 'Veel families werken met geschenken bij een trouw. De armbanden kunnen familiegeschenken zijn. Iets wat voor verbintenis zorgt en het huwelijk symboliseert. In deze tijd geloven mensen nog in die zaken. Dat kunnen we gebruiken. Ik zou geen andere logische verklaring weten', zei hij. 'Ze gaan ook vragen hoe ons leven er hiervoor uit zag? Hoe we elkaar leren kennen, hoe onze ouders ons in contact hebben gebracht? Dat zijn de standaardvragen die de dames gaan stellen. Die willen altijd het romantische weten', zei hij. Zo was het in het dagelijks leven nu, en dus waarschijnlijk ook in deze periode. 'Ze gaan vragen naar hoe we onszelf onderhouden. We zijn zelfvoorzienende boeren en kunnen hier en daar wat verkocht hebben als er overschot was om toch wat geld over te houden', bedacht hij al meteen. 'Hoe zijn we erachter gekomen dat we onze krachten niet meer geheim kunnen houden?', vroeg hij ook nog hardop.

Saika
Youtube ster

Saika schreef:
Merlinth keek even naar haar armband. Het idee van Michael vond ze prima, armbanden als symbool voor hun huwelijk. Ze was benieuwd of Michael door gehad had dat ze voor Meester Albert de donkere magie toegelaten had. "Hé!" Zei Merlinth bijna lachend toen Michael allerlei vragen op hoestte. "Je moet me nu niet overvallen met tal aan vragen, we hebben zeker nog wel even de tijd." Ze dacht na over zijn vragen, en verzat een beetje voordat ze de gedachten uit haar hoofd kenbaar maakte in woorden. "Onze ouders kwamen elke maand bij elkaar op bezoek om voedselwaren te ruilen, verkopen, wat dan ook. Laten we zeggen dat jouw vader steeds bij de mijn familie kwam. Toen jij op de leeftijd kwam dat je moest leren van je vader, ontmoette jij mij. En eigenlijk klikte het wel, en dat zagen onze ouders ook. Toen is er besloten ons uit te huwelijken." Ze had wel een boek over kunnen schrijven. "Zo hebben we een simpel, doch geloofwaardig verhaal." Ze luisterde naar zijn uitleg over hoe ze zichzelf onderhouden, en het verraste Merlinth dat ze zo makkelijk het met Michael eens was. En gemeend eens. Niet eens om er maar over op te kunnen houden en door te kunnen gaan. Merlinth bedacht een nieuw verhaal, hoe ze hun krachten niet meer geheim konden houden. "We hadden al het idee om weg te gaan omdat we geruchten gehoord hadden over een veilige plek voor magiërs. Maar de druppel was toen we aan het wandelen waren en een man vonden, vast onder zijn kar. Omdat we dachten dat er niemand in de buurt was tilde jij met je magie de kar op, en ik heelde de man. Helaas stonden er vervolgens wel mensen achter ons. Ik liet de mensen in slaap vallen, jij wiste hun geheugen en toen zijn we op de vlucht geslagen." Merlinth keek op naar Michael nadat ze haar fantasie los had laten gaan.. "Verder kunnen we over onze levens natuurlijk overnemen zoals we eigenlijk leefden in de moderne wereld. Met een twist. Ik oefende mijn spreuken, maakte potions, komt er nu dan nog bij dat ik voor ons kookte in plaats van voor mijn hele familie." Ze gunde hem een kleine glimlach. "We kunnen dit wel. We zijn tenslotte getrouwd." Haar ogen werden even groot. "Hebben we een zomerse of lente bruiloft gehad?" Vroeg ze lachend.

@Mararosa

Account verwijderd

schreef:
Hij moest lachen door haar reactie en haalde zijn schouders op. 'Beter een vraag teveel voorbereiden dan vandaag al door de mand vallen', zei hij. Zo dacht hij er tenminste over. Hij wou goed voorbereid zijn op alles wat ze hen konden vragen. Hij hoopte dat er gewoon niet teveel vragen zouden komen, maar hij wist niet hoe de toestand hier binnen was en hoe open mensen hier naar elkaar toe waren. Hij hoopte gewoon dat hij zoveel mogelijk bij Merlinth in de buurt kon blijven. Niet dat hij bang was voor de mensen hier, en hij wist wel dat ze prima voor zichzelf kon zorgen, maar toch wou hij in haar buurt willen zijn om te zorgen dat zeker alles goed zou verlopen. Gewoon, voor de veiligheid. Hij knikte instemmende bij alles wat ze vertelde. Hij had geen beter plan kunnen bedenken. Het klonk allemaal erg logisch, passend in de tijd, en het was ook gewoon makkelijk om te onthouden en te vertellen, moesten die vragen komen. Hij liet zijn hoofd tegen de zijkant van het bed rusten. Echt nadenken deed hij niet. Zijn gedachten waren leeg, wat meer aan het afdwalen, al hoorde hij wel gewoon alles wat ze hem vertelde. 'Ik ben meer voor de winter. Maar ik denk dat dames die een bruiloft helemaal plannen iets uit alle tijden is dus jij mag het zeggen', zei hij zachtjes lachend. Hij keek even schuin door het raam naar buiten toe. Veel was er niet te zien. Je keek recht op de hoge muren die het kasteel omwalde. Veilig voelde hij zich hier in ieder geval wel, toch zeker voor de buitenwereld. De normale mensen zouden hier beslist niet bij hen kunnen komen. Dan was het alleen nog een kwestie van je goed houden met de mensen hier binnen. Michael had geen zin in problemen en hij zou ze dan ook uit de weg gaan, maar soms kon het niet anders en dan zou hij ook niet terug deinzen. 'Dan denk ik dat we voorlopig wel genoeg weten', zei hij goedkeurend.

Saika
Youtube ster

Saika schreef:
Ze had nooit gedacht over haar droomhuwelijk, en al helemaal niet bedacht er nu al aan te denken. "Dan zal ik het in evenwicht brengen, herfst." Zei Merlinth glimlachend. Op het moment was het lente, de bloemen waren net in bloei en bladeren hingen prachtig aan de bomen. "En gezien mijn verjaardag ook in de herfst is, om een beetje in het uithuwelijken op je 18e idee te blijven." Snel rekende ze in haar hoofd, ze was dan al tweeënhalf jaar getrouwd. Merlinth knikte instemmend toen Michael concludeerde dat ze voldoende verhaal verzonnen hadden. "We hebben een jaar." Zei ze zacht, terwijl ze voor haarzelf uit keek. "Voordat de oorlog tussen de twee takken begint." Een jaar. Het klonk nog zo lang, maar ook weer heel dichtbij. En wat als ze niets vonden? Zou Alexander Albert hen dan weer terug halen, en terug sturen om het een volgend keer beter te doen? "Ondanks dat we een missie hebben en ik die echt dol graag zo snel als mogelijk op wil lossen, denk ik niet dat dat op dit moment prioriteit moet zijn." Ze richtte haar ogen weer op Michael, die er moe uit zag. "We moeten eerst maar aan ons nieuwe leven wennen." Voorzichtig stond Merlinth op, en stapte ze voor Michael, waarna ze haar hand uit stak. Ze moest hem beginnen te vertrouwen. Op hem leunen. Hij moest haar partner in crime zijn. "We moeten onszelf bekend maken aan de gemeenschap." @Mararosa

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld