Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg~creepDoll

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
William:

Het leek alsof ik mijzelf niet meer onder controle kon houden. Ook begon mijn ademhaling wat sneller te gaan en begon ruwer dingen bij haar te doen.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

William begint me nu echt wel pijn te doen waardoor ik het ook duidelijk laat merken. "William, je doet me echt pijn nu." Ik merk dat mijn woorden niet echt tot hem doordringen en probeer hem dan van me af te krijgen. Een onmogelijke poging is dat want hij is zo een 10 keer sterker dan mij.

Ts
Ik probeer het snikken zoveel mogelijk te onderdrukken. William ligt eindelijk te slapen en ik wil hem nu echt niet meer wakker hebben. Bij elke traan die ik daarnet liet gaf hij me wel een slag en zei die dat ik me niet moest aanstellen. Wat ik zo juist had gezien was een kant van hem die ik niet wou zien. Het was net of hij was opeens bezeten door iets. Mijn lieve William was weg en ik kreeg er een beul voor in de plaats. Ik til zijn arm langzaam en voorzichtig van me af en rol uit bed. Helaas is dat rollen wat te letterlijk en val ik nog eens met een klap op de grond. Het doet minder pijn dan wat William allemaal deed. Ik pak mijn jurk en trek die maar wat snel aan.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
William:

Wat had ik gedaan? Wat had ik gedaan? Ik wist het gewoon niet meer, alles was zo, zo wazig. De tranen, de tranen van Yasmine, ik zag ze duidelijk, maar kon mijzelf niet stoppen. Het leek, het leek wel alsof ik, alsof ik.... Ik kon mij zelf wel een dolk in mijn hart steken.
Maar nog het ergste was dat ik dingen heb gezegd wat ik totaal niet had willen zeggen.
Met moeite was ik uiteindelijk in slaap gevallen, maar met een pijn in mijn hart.

Een paar uur later werd ik wakker doordat ik dorst kreeg en kwam omhoog. Even wreef ik over mijn gezicht en zuchtte. Dan keek ik opzij, maar zag Yasmine niet meer liggen en schrok. "Fack wat heb ik gedaan.!" mompelde ik tegen mij zelf als ik er achter kwam wat ik had gedaan. Snel stapte het bed uit, trok wat kleding aan en begon meteen naar Yasmine te zoeken. "Yasmine!" riep ik een paar keer, mijn hart ging letterlijk te keer, alsof het uit mijn borstkas wilde springen. 'YASMINE!" Ik kon mij echt niet vergeven van wat ik haar aan had gedaan, waarom had ik dit?

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine

Ik voel me smerig door wat er is gebeurt. Ik verlaat de kamer en stap naar de badkamer die het verste ligt van de slaapkamer. William wil ik nu echt niet zien of zelfs maar wakker maken. Je weet nooit wat hij nu nog zou durven doen. Ik strompel blootsvoets naar de badkamer en maak mezelf dan een bad klaar wat best wat moeite kost. Mijn armen staan met kleine wondjes door zijn nagels en hier en daar is er al een blauwe plek te zien. Ik doe de jurk terug uit als het bad klaar is en zet me er voorzichtig in. Een beetje aan de koude kant, maar goed. Beter dan niets. Voorzichtig was ik me een beetje en al snel kom ik er terug uit doordat het me echt veel te koud word. Ik dep de wondjes af en droog me af op de plekken waar ik geen last heb. Mijn jurk trek ik terug aan en mijn haar laat ik los zodat het bepaalde plekken verbergt. Als ik de badkamer verlaat hoor ik William zijn stem vaag en slik even. Hem wil ik nu echt niet zien! Helaas kan ik hem niet ontwijken en vooral omdat ik getrouwd ben met hem. Ik zucht even en sleep mezelf maar in de richting van het geluid. "Wat is er?" Vraag ik wanneer die in mijn beeld verschijnt.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
William:

Als ik Yasmine zag staan, rende ik naar haar toe maar bleef een meter of 2 van haar af staan. Ik zag hoe haar huid er blauw en rood uit zag door wat ik gedaan had. Ik liet mij uiteindelijk op mijn knieën zakken en schudde mijn hoofd. "Het spijt mij zo Yasmine, het spijt mij zo." kwam er over mijn lippen met een grote brok in mijn keel. "Ik kon, ik kon mijzelf niet stoppen. Het lukte mij niet." Ik leek nu wel op een klein jongetje die gevallen was, maar het maakte mij nu niet uit. Ik had haar pijn gedaan en op een grote schaal ook. "Als je blief Yasmine." zei ik en sloeg mijn ogen neer en boog mijn hoofd. "Vergeef mij."

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik Zie hem op me afkomen. Eerst verstijf ik vooral van angst, maar al snel zet ik grote passen achteruit uit angst dat hij iets gaat doen. Ik voel dat ik tegen iets achter me bots en tast mijn mijn handpalm. De muur, fijn! William schudt zijn hoofd opeens en niet veel later ligt die op zijn knieën voor me. Gelukkig nog wat afstand er tussen. Het laatste wat ik nu wil is contact met hem. Ergens doet het me pijn hem zo te zien en vooral omdat ik duidelijk kan zien dat het hem veel spijt, maar spijt komt wel wat laat. Hij had moeten stoppen toen die zag dat hij me pijn deed en niet nu achteraf. "William, sta op," zeg ik zacht.hij weer best dat ik er niet tegen kan dat hij zich minderwaardig opstelt aan mij. Ik draai mijn gezocht van hem weg. "Vergeven kost tijd en ik weet niet wat je daarnet overkwam, maar die kant van je was de lelijkste kant die ik ooit aan je heb gezien." Ik kijk hem kort aan en voel een paar tranen naar boven komen als ik aan daarnet denk. Ik laat een zucht mijn mond uitkomen en staar naar mijn handen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
William:

Met moeite stond ik op en keek haar aan. De pijn in haar ogen was veel, alsof ze er nog in zat. Wat waarschijnlijk nog is. "Ik wilde het, maar het lukte mij niet, vanaf het moment dat ik de tranen zag in je ogen." zei ik. Het liefste wilde ik haar omhelzen, maar hielt mijzelf tegen. Haar stem, dat maakte mij nog meer zorgen. "Misschien, misschien moet ik maar in een andere kamer slapen. Denk dat dat het beste is." zei ik en sloeg mijn ogen neer, draaide mij om en liep weg van haar.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

"En toch waren die tranen niet genoeg om je te doen stoppen." Fluister ik wat tegen mezelf zo der te weten of hij het hoort. Voorzichtig knik ik als hij voorstelt om naar een andere kamer te gaan. Het lijkt'e het beste, want ik zou toch niet slapen in een bed met hem naast me. Eigenlijk is de fysieke pijn dragelijk, maar het doet me pijn dat ik me zo in iemand kon vergissen en vooral in hem. Ik stap ook weg en ga naar de tuin waar ik me neer zet in het gras. Het was ook te mooie' waar te zijn. Hij was te perfect. Al zijn gebreken zou ik accepteren ,maar dit is één dat ik onmogelijk kan. Hoe moet ik nu samenleven met iemand die opeens zowat in staat is om zijn eigen vrouw te vermoorden op herleest intieme moment dat je maar kan hebben?!

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
William:

"Ik, ik probeerde het echt met al mijn kracht, maar het gene wat het tegen hielt word steeds sterker lijkt het wel." zei ik nog voordat ik omdraaide en weg liep.
Niet veel later was ik bij het kleinste kamertje gekomen van het huis. Nog net niet de kelder, maar misschien kon ik beter daar heen gaan. Een zucht kwam over mijn lippen en opende de deur. Even bleef ik stil staan maar zette toen een stap het kamertje binnen, sloot de deur en liep door naar het bed wat er stond, draaide mij om en liet mij er op zakken. Weer kwam er een zucht over mijn lippen en leunde met mijn ellebogen op mijn knieën en staarde naar de grond. Het was donker, en dat was ook beter zo. Ik wilde mijzelf gewoon niet zien.
Mijn ogen sloot ik en probeerde eens goed na te denken, waarom dit allemaal gebeurde, en juist op dat moment?

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik merk dat de zo zich langzaamaan verschuilt achter de grijze wolken. Het gaat ook nog eens regenen, leuk! Ik stap terug naar binnen en ga naar de zitkamer. Tijd voor een vuurtje. Ik pak wat hout en steek het in brand. Je hebt niet overal een man voor nodig. Als ik eerlijk ben vraag ik me wel af waar hij is en hoe het met William gaat. Mijn nieuwsgierigheid en bezorgdheid wint het. Ik steek een kaars aan omdat het donkerder is door de wolken en begin alle kamers af te gaan. Ik trek dan uiteindelijk de deur van het kleinste kamertje open en zie hem zitten in het donker. "Geen behoefte aan wat licht en warmte?" Vraag ik zacht en voel een koude rilling over me heen gaan.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
William:

Hoe lang ik hier zat, dat wist ik niet, wat maakte het ook uit. Dit was het beste, voor nu, voor Yasmine. Een zucht rolde weer over mijn lippen en keek op toen ik een soort lichtpunt zag in de hoek. Mijn ogen kneep ik iets toe en hielt mijn hand er voor.
"Oh lieverd toch." hoorde ik en mijn ogen werden meteen groter. "Mam?" zei ik en keek beter. Was dit echt? Of was ik weer ergens anders? "Mam, ben jij dat echt?" vroeg ik toen. Een glimlach kwam op het gezicht van een witte gedaante en kwam naar mij toe. "Ja, ik ben het." zei ze waardoor ik meteen opstond. "Maar, dat kan niet, jij bent.." "Ja, dat klopt, maar ik moet je wat zeggen." zei ze en ging voor mij staan.
"Je vader, voordat hij de wereld verliet heeft hij een packt gesloten." begon ze. "Een packt met de duivel om jou geen koning te kunnen laten worden." vertelde ze en ging verder.
Mijn benen voelde ik zwak worden en liet mij weer op het bed zakken en schudde mijn hoofd. 'Waarom zou hij dat doen?" vroeg ik en keek mijn moeder aan.
"Dat weet ik niet lieverd, maar je kan het verdrijven." zei ze met een glimlach. "Nee, dat kan niet meer, ik heb Yasmine al te veel pijn gedaan, om meer, de duivel heeft haar pijn gedaan, ik kon niks doen, ik kon niet door hem heen." zei ik "Je kunt het lieverd, je bent sterker dan hem." zei ze en glimlachte. "Mam, vertel hoe" riep ik en op dat moment ging de deur open en zag ik Yasmine in de deur opening staan en hoorde ik haar stem. Even keek ik terug naar de plek waar mijn moeder stond, maar die was verdwenen en zuchtte. "Licht, maakt niet veel uit, warmte wel." zei ik en liep naar haar toe. Een zucht kwam over mijn lippen en keek haar aan. "Ik weet nu waarom ik dit deed, mijn vader, hij heeft een packt met de duivel zodat ik....." ik hielt mijn mond en sloeg mijn ogen neer. "Het spijt mij echt zo erg, de volgende keer zal het niet meer gebeuren, ik beloof het." zei ik en legde mijn hand op haar wang.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine:

Ik kijk nog wat raar naar hem aangezien hij precies tegen iemand aan het praten was. Ik laat mijn ogen door het kamertje glijden, maar ik zie niemand, enkel hij die op me afstapt. Snel zet ik een paar stappen achter uit en luister naar wat hij zegt. Hoe oud denkt hij wel niet dat ik ben?! Een raar verhaaltje lopen verzinnen over zijn vader en de duivel. Wie zou zijn zoon nu in hemelsnaam aan de duivel geven?! Ik duw zijn hand van mijn wang." Raak me niet aan." Piep ik. "Ik weet niet waar jij met je hoofd zit, maar dat verhaal van je klinkt als onzin. Zeker dat er niets mis het met je, want je zat twee minuten geleden nog tegen jezelf te praten." Zeg ik wat bezorgd. Het is best erg dat hij nu al gek wordt in zijn hoofd. Misschien kan een dokter er nog wat aandoen om het proces zo traag mogelijk te laten gaan.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
William:

Als ze dat zei moest ik het wel toegeven, het klonk gestoord. Ik zuchtte weer en draaide mij om als ze mijn hand weg sloeg. Wat moest ik doen? "Je hebt gelijk, er zit iets niet goed in mijn hoofd." zei ik en keek naar de muur. Maar al snel draaide ik mij weer om, liep langs Yasmine de gang op door naar de bibliotheek. Er moest iets zijn om dit, hopelijk, te zien verhelpen. Meteen had ik al een stapel boeken en liep er mee naar de tafel en begon ze allemaal door te lezen.

Roxy130
Landelijke ster

roxy130 schreef:
Yasmine

ik ben nog best opgelucht als hij me meteen gelijk geeft. Je weet nooit dat hij opeens weer gek zou worden en me tegen de muur zo aangooien. Ik spring achteruit als hij langs me loopt en haal opgelucht adem als hij weg is. Waarom was ook alweer komen kijken terwijl ik me totaal niet veilig voel bij hem? Rustig loop ik naar de keuken en zet voor mezelf wat thee. Hier zal ik vast veel van opbeuren. Ik pak het mee naar de zitkamer en zet me voor de haard. Na dat ik het kopje op het tafeltje heb gezet leg ik nog een blok op het vuur zodat het goed blijft branden en neem dan een boek om te lezen,

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
William:

Ik kon niks vinden in de bibliotheek, maar dan voelde ik een vreemde windvlaag en er viel een boek uit de kast. Ik stond op, pakte deze op en sloeg hem open. Even trok ik een wenkbrauw op, het was in een andere taal, niet Frans of dat van ons, maar echt in een andere taal. Een zucht kwam over mijn lippen en sloot het boek weer, hier kon ik ook niks mee. Met een plof liet ik mij op de bank vallen die er stond en staarde voor mij uit. Wat moest ik nou doen?
Mijn moeder zei dat ik het zelf er uit moest krijgen, maar hoe, dat wist ik echt niet. Uiteindelijk sloeg ik het boek weer open en liet het bijna uit mijn handen vallen, de tekst was niet meer in een andere taal. "Oke, dit word best vreemd." mompelde ik en begon te lezen.
Niet veel later kwam ik aan bij alleen een pagina gehuld in zwart, maar voor ik het wist stond er een afbeelding en tekst. Dat last ik en stond meteen op. Als Yasmine mij nu niet geloofde, dan wist ik het niet meer.
Zo snel ik kon, liep ik door de gangen opzoek naar Yasmine. Al snel vond ik haar in de zitkamer en klopte op de deur. "Yasmine, mag ik binnen komen?" vroeg ik voorzichtig en wachtte op haar antwoord.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld