schreef:
Bijna had hij de neiging om van de discussie weg te lopen. Hij wist dat hij op een gegeven moment dingen zou gaan zeggen die hij niet meende, maar hij wist ook dat hij haar enorm zou kwetsen als hij wel weg zou lopen. Hij moest het haar zeggen als ze weer normaal kon reageren.
'Ik vraag ook geen oplossing. Ik begrijp alleen niet waarom je zo makkelijk denkt over zelf geluk maken, weet je niet hoe moeilijk dat is als je in een situatie als die van mij zit? Van alle mensen zou jij dat moeten weten, Lily.' Hij schudde zijn hoofd. Lily keek hem niet aan, dus het was niet moeilijk voor hem om haar blik te ontwijken. Ze had verdomme psychologie gestudeerd, ze wist hoe moeilijk geluk was voor iemand zo eenzaam en ongelukkig als hij. Ze deed alsof het simpel was voor hem geluk te maken en vertrouwen te hebben terwijl het waarschijnlijk de lastigste opdracht was die ze hem kon geven.
Hij reageerde niet op de woorden die vervolgens uit haar mond kwamen. Het was dom dat ze er niets om gaf hoe ze er zelf uit kwam. Ze hoorde er wel om te geven. Hij was degene waar ze niet om hoorde te geven, wetende dat hij tot veel te veel in staat was. Hij zuchtte diep, tot drie keer aan toe, voor hij weer de kracht vond om rustig te antwoorden. Hij was ontzettend gefrustreerd.
'Jij wilt mij niet kwijt? Hoe groot is de kans nu dat mij iets overkomt? Heb je ooit in je leven iemand ontmoet die meer kan dan ik? Ik neem verdomme iemands gave af, Lily. En om het nog erger te maken, gebruik ik hun eigen gave tegen ze. Denk je echt dat er iemand is die daar iets tegen kan beginnen?' vroeg hij hoofdschuddend. Hij begreep niet waarom ze zich zo druk maakte om zijn welzijn.
'Je raakt mij niet kwijt, laat me er nu voor zorgen dat ik jou ook niet kwijt raak.' Waarschijnlijk klonk hij bijna wanhopig. Ze moest het begrijpen. Hij zou het niet aan kunnen zien om iemand haar iets aan te zien doen. Hij moest haar beschermen, het moest gewoon.
'Je bent geen sukkel. Je bent overbezorgd en bang,' mompelde hij. Bang dat hem iets zou overkomen, bang dat hij weg zou gaan. Ze gaf om hem, dat was duidelijk. Hij zuchtte en raakte haar wang kort aan. Hij zou niet bij haar weggaan, er zou hem niets overkomen.
Hij rolde grijnzend met zijn ogen toen Nathan mompelde dat het wodka moest zijn. Dat zei hij elke keer. Geen drank en drugs, hij had het al duizenden keren gezegd, maar Nathan deed graag alsof het wodka was. Hij keek echter een beetje vreemd op toen hij Lily hoorde lachen. Ze was wel heel erg lacherig. Het was niet de geur, want hij voelde zich niet anders en hij gebruikte geen drugs. Misschien verbeeldde hij het zich maar. Die gedachte hield hij niet zo lang vast. Hij verbeeldde het zich niet dat ze lacherig was.
Geamuseerd keek hij naar Lily toen ze hem naar de bank trok en vervolgens haar hoofd op zijn schoot legde. Hij streelde even over haar wang en bestudeerde haar, haar vragen negerend. Het was geen belangrijke vraag, hij kon het later nog beantwoorden. Hij keek kort naar haar hand en legde zijn eigen hand er toen bovenop.
'Je doet een beetje raar,' mompelde hij. Hij keek haar even aan en keek vervolgens naar Nathan. Hij begreep het niet. Lily deed net zoals Nathan, ze waren allebei lacherig en vaag.
'Is dit ook een bijwerking van het niet nemen van je pillen?' vroeg hij met een frons. Het was onmogelijk dat ze echt wiet gebruikt had, hij was de hele tijd bij haar geweest.
Bijna had hij de neiging om van de discussie weg te lopen. Hij wist dat hij op een gegeven moment dingen zou gaan zeggen die hij niet meende, maar hij wist ook dat hij haar enorm zou kwetsen als hij wel weg zou lopen. Hij moest het haar zeggen als ze weer normaal kon reageren.
'Ik vraag ook geen oplossing. Ik begrijp alleen niet waarom je zo makkelijk denkt over zelf geluk maken, weet je niet hoe moeilijk dat is als je in een situatie als die van mij zit? Van alle mensen zou jij dat moeten weten, Lily.' Hij schudde zijn hoofd. Lily keek hem niet aan, dus het was niet moeilijk voor hem om haar blik te ontwijken. Ze had verdomme psychologie gestudeerd, ze wist hoe moeilijk geluk was voor iemand zo eenzaam en ongelukkig als hij. Ze deed alsof het simpel was voor hem geluk te maken en vertrouwen te hebben terwijl het waarschijnlijk de lastigste opdracht was die ze hem kon geven.
Hij reageerde niet op de woorden die vervolgens uit haar mond kwamen. Het was dom dat ze er niets om gaf hoe ze er zelf uit kwam. Ze hoorde er wel om te geven. Hij was degene waar ze niet om hoorde te geven, wetende dat hij tot veel te veel in staat was. Hij zuchtte diep, tot drie keer aan toe, voor hij weer de kracht vond om rustig te antwoorden. Hij was ontzettend gefrustreerd.
'Jij wilt mij niet kwijt? Hoe groot is de kans nu dat mij iets overkomt? Heb je ooit in je leven iemand ontmoet die meer kan dan ik? Ik neem verdomme iemands gave af, Lily. En om het nog erger te maken, gebruik ik hun eigen gave tegen ze. Denk je echt dat er iemand is die daar iets tegen kan beginnen?' vroeg hij hoofdschuddend. Hij begreep niet waarom ze zich zo druk maakte om zijn welzijn.
'Je raakt mij niet kwijt, laat me er nu voor zorgen dat ik jou ook niet kwijt raak.' Waarschijnlijk klonk hij bijna wanhopig. Ze moest het begrijpen. Hij zou het niet aan kunnen zien om iemand haar iets aan te zien doen. Hij moest haar beschermen, het moest gewoon.
'Je bent geen sukkel. Je bent overbezorgd en bang,' mompelde hij. Bang dat hem iets zou overkomen, bang dat hij weg zou gaan. Ze gaf om hem, dat was duidelijk. Hij zuchtte en raakte haar wang kort aan. Hij zou niet bij haar weggaan, er zou hem niets overkomen.
Hij rolde grijnzend met zijn ogen toen Nathan mompelde dat het wodka moest zijn. Dat zei hij elke keer. Geen drank en drugs, hij had het al duizenden keren gezegd, maar Nathan deed graag alsof het wodka was. Hij keek echter een beetje vreemd op toen hij Lily hoorde lachen. Ze was wel heel erg lacherig. Het was niet de geur, want hij voelde zich niet anders en hij gebruikte geen drugs. Misschien verbeeldde hij het zich maar. Die gedachte hield hij niet zo lang vast. Hij verbeeldde het zich niet dat ze lacherig was.
Geamuseerd keek hij naar Lily toen ze hem naar de bank trok en vervolgens haar hoofd op zijn schoot legde. Hij streelde even over haar wang en bestudeerde haar, haar vragen negerend. Het was geen belangrijke vraag, hij kon het later nog beantwoorden. Hij keek kort naar haar hand en legde zijn eigen hand er toen bovenop.
'Je doet een beetje raar,' mompelde hij. Hij keek haar even aan en keek vervolgens naar Nathan. Hij begreep het niet. Lily deed net zoals Nathan, ze waren allebei lacherig en vaag.
'Is dit ook een bijwerking van het niet nemen van je pillen?' vroeg hij met een frons. Het was onmogelijk dat ze echt wiet gebruikt had, hij was de hele tijd bij haar geweest.