Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn opmerking kwam geheel onverwachts, hoewel ze wist dat het antwoord alles behalve positief zou zijn. Ook Addison had alles vervloekt in het begin, maar ze liet mensen toe en probeerde bij elk negatief puntje, iets positiefs te bedenken. Hoe kon een leven in een huis vol criminelen nou positief zijn? Sinds ze terug was nadat ze enkele dagen in een kelder tussen moordlustige vampierjagers had geleefd, wist ze dat het erger kon. Zolang ze zich beperkte tot het aantal mensen die wel normaal konden doen tegen haar, viel het best mee, afgezien van het lawaai dat er de hele dag te horen viel. De keren dat ze een bezoekje bracht aan Crystal of ze even normaal kon omgaan met Jack, had ze erg prettig ervaren en dat waren de momenten waaraan ze dacht. Niet aan de voorafgaande gebeurtenissen of wat voor negatiefs er misschien nog kon gebeuren. "Maybe it sounds cruel, but you'll get used to it, though. I'm here for around a week right now and I feel way less bad then in the beginning. It could be worse."
Toen de jongeman vertelde dat ze in zijn kamer mocht blijven, sloot ze de deur achter haar. De mannen in het huis konden nogal vervelend zijn wanneer ze Addison zagen. Ze waren erachter gekomen dat wanneer ze haar een monster noemden, haar humeur kon omslaan naar woedend en ze maakten er zeker gebruik van om haar uit te lokken, alsof ze zin hadden om nog een dode in het huis mee te maken. Daarnevens wilde ze haar vampirisme achterwegen laten bij hem. Ze hield een deel van haar identiteit achter, maar haar menselijkheid was zoveel waard dat ze niet anders kon dan het voor één iemand verzwijgen. Het leek haar juist prettig dat er nog één iemand in haar omgeving dacht dat ze menselijk was. "He won't appear, don't worry about that," stelde ze hem gerust. Zoals Addison al wist, was hun ontmoeting alles behalve sympathiek verlopen, dus het was begrijpelijk. Het enige wat Addison voor hem kon betekenen, was hem ervan verzekeren dat hij even van hem wegbleef, zolang hij zich gedroeg tenminste.
Haar ogen lieten zich voor kort over de hele jongen glijden, totdat haar blik stopte bij de handboeien die zijn linkerhand verbond met het stalen bed waarin ook Addison nog had gelegen. Hij werd net hetzelfde achtergelaten als zij en het bracht veel herinneringen te boven. Hem even helpen kon geen kwaad, toch? Zijzelf had ze krachten gehad de handboeien te breken, hij daarentegen was er te zwak voor, of hij nou in een sterkte of zwakke toestand was. Natuurlijk moest ze er een uitvlucht voor bedenken, handboeien waren onmogelijk te breken voor een doorsnee meisje.
"I can help you with those handcuffs if you want. They're really old and easy to break."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Get used to what? Being locked up in a madhouse?" sprak hij, enigszins spottend. De beledigende toon waarop hij het uitsprak liet hij zorgeloos voor wat het was. Het doelloze voornemen om het negatieve binnen te houden bande hij weg uit zijn hoofd, sinds hij altijd al een slechte leugenaar was geweest. De moeite ervoor nemen, enkel vanwege de gevoelens van iemand die hij niet anders kende dan een verrader, verdomde Samuel. Voor zover hij kon weten was het meisje dat de kamer binnenkwam geen haar beter dan de jongen die hem zijn vader af had genomen. Hij schudde afkeurend zijn hoofd en liet, na haar een vragende blik toegeworpen te hebben, zijn hoofd weer zakken. "And I thought living on the run was bad. Now I would do anything to get back to that trashy hotel. At least they had the manners not to kill anyone."
Zijn terughoudende houding bleef alsmaar aan het licht komen. Net als dat hij sceptisch was over alles dat uitgesproken werd door buitenstaanders, geloofde hij geen van haar uitspraken. Het opgesloten zitten in een huis vol misdadigers, het bloed klevende aan hun handen nog zo goed zichtbaar en voelbaar dat zelfs Samuel zich ervan bewust was, kon hij niet opvatten als een lolletje. Een leuke activiteit om de dag mee door te komen en zich gelukkig te voelen. Nee, hij nam niets van haar aan, wat het ook mocht inhouden. Niemand kon hem vertellen dat ze er vrede mee hadden hoe hun toekomst eruit zag zodra ze hierin terecht kwamen.
Haar stappen richting hem negeerde hij maar. Evenals haar overtuiging over Nicholas, deed hij er weinig op uit. In al die jaren die hij vluchtend door had gebracht wist hij genoeg over criminelen om het zomaar te geloven. Hij kon de wereld vanuit hun perspectief bekijken, denken alsof hij werkelijk in hun schoenen stond en soms voorspellen wat hun volgende zet was of kon zijn. Echter, als er iets was dat Samuel had geleerd tijdens zijn jeugd, dan was het dat de bewoners van de onderwereld overal op konden duiken.
Hij zuchtte onhoorbaar, zijn hand traagzaam geplaatst op het bebloede laken. De blikken die ze over hem heen liet gaan zorgen ervoor dat Samuel zich ongemakkelijk voelde. Zijn vertrouwen ontbrak aan alles en iedereen in zijn omgeving, waaronder de verschijning in de kamer. Hij kon haast al raden dat ze diep aan het nadenken was. Geruststelling gaf het hem daarbij niet; zou ze wat van plan zijn?

"Not being hand-cuffed to a bed would be nice, yeah. But I don't believe they are as easy to break as you say they are. If so, I would've been free for hours now."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn spottende woorden probeerde ze simpelweg te negeren. Ze wist hoe hij over haar dacht dus was zijn beledigende opmerking onnodig geweest. Addison behoorde zeker niet tot de slechte mensen die zich in het huis bevonden, ondanks de twee moorden die ze had gepleegd. De enige moord waarvan ze spijt had gehad was de eerste, de andere was puur uit noodzaak en verdiend. Ergens verwonderde haar geen van zijn gedachten sinds ze hetzelfde dacht in het begin, niets was onterecht, hoewel hij Addison verkeerd inschatte. Naarmate hij meer over haar te weten kwam, merkte hij ongetwijfeld was haar karakter was, alles behalve kwaadaardig dus. Ze had besloten zijn kamer aan te kloppen doordat ze hem gezelschap en eventuele steun wilde aanbieden, dat alleen al vond ze sympathiek van haarzelf. Het gevoel dat er iemand voor je was, kon iemand erbovenop helpen. Net zoals de vriendschap Crystal haar had gegeven en nog steeds gaf. Alleen moest hij er nog in geloven dat Addison anders was dan de criminelen die zich door heel het pand bevonden.
"You can try it, but it will bring only disappointment. I'd tried to escape once, but they found out before I could get to the front door. It brought me only even more problems," sprak ze bloed eerlijk uit. Ontsnappen was eerder haar dood geweest en het enige wat ze kon doen was zijn mening veranderen en hem laten geloven dat een ontsnappingspoging onverstandig was. Hoe erg ze zijn standpunt ook begreep, het zou haar schuldgevoel opbrengen als ze te horen kreeg dat de jongeman grofweg werd vermoord door een poging tot ontsnapping terwijl zij hem evengoed had kunnen waarschuwen.
"I've already broken some handcuffs, so trust me, I'll break them in a couple of seconds."
Zonder aarzeling stapte ze wat dichter naar hem toe zodat ze naast zijn bed stond. Voordat ze zich op de handboeien focuste, vielen de bebloede lakens haar op. De jongeman werd in een vreemde kamer achtergelaten alsof hij een gevangene was, iets waar Addison het overduidelijk oneens mee was. Later die dag zou ze hem schone lakens bezorgen, dat stond vast.
Voorzichtig ging ze op de rand van zijn bed zitten zodat ze beter aan de ijzeren en zogezegd oude handboeien te kunnen. Nadat haar handen het ijzer hadden bereikt, begon ze eraan te trekken. Het koste haar meer moeite als verwacht, meer dan ze zich kon herinneren van de laatste keer dat ze het staal had kunnen breken. Na een aantal pogingen werd zijn linker pols bevrijd van de pijnlijke handboei die bevestig was aan het bed. Hij moest wel geloven dat ze oud en makkelijk te breken waren, anders zou hij vreemde dingen in zijn hoofd halen die misschien wel eens waar konden zijn. Welk meisje kon er nou ijzer breken?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In een vlug tempo probeerde hij haar in zich op te nemen. Graag of niet, Samuel was een nieuwsgierig type als het aankwam op nieuwe mensen. Vaak werd het door buitenstaanders aangezien voor vriendelijkheid, zodra hij zijn blik op hen liet rusten. De glinsteringen in zijn ogen waren - naar wat hem meerdere keren verteld was - onvoorspelbaar en spraken veel over hoe hij zou denken. Hij werd al gauw onderschat en elkander in zijn omgeving had hem aangezien voor een rustige, stille jongen. De waarheid zat daarentegen erg anders in elkaar. Hijzelf wist dat, als hij iemand bestudeerde, hij het deed uit achterdochtigheid. Zijn denken zat zodanig in elkaar dat hij altijd opzoek moest gaan naar een bewijs dat degene voor hem leugens verspreidde. Een reden om ze te kunnen haten, uit te kunnen maken voor een verrader en zijn achterdocht een plaats te kunnen geven in zijn achterhoofd. De frustratie om het feit dat er bij het meisje voor hem tot nu toe nog weinig te ontdekken viel, kon hij dan ook zeker op voelen komen.
"They don't own me, so I'm not going to act like they want me to," antwoordde hij uiteindelijk. Vastberaden werden zijn ogen terug naar de hare getrokken, terwijl hij zijn achterhoofd liet rusten tegen de muur. "And what kind of problems are you even talking about? You're still here, aren't you?" De gevolgen bleken dan toch nog niet helemaal zo erg te zijn, zo te zien. Haar lichaam was onaangetast ofwel beschadigd geweest voor wat hij kon opmaken. Geen verwondingen kon hij op haar huid zien, geen tekenen van een gevecht en al helemaal geen wonden die erop duidden dat ze haast vermoord was. Hoe kon ze anders in de problemen raken bij een stel moordenaars?
Lichtelijk verbaasd keek hij toe hoe ze naast het bed kwam te staan. Haar snelle passen kwamen eerder bij hem aan dan hij had verwacht, alhoewel hij ergens wel had kunnen denken dat ze het zou proberen. Van wat hij had gemerkt was ze immers geen makkelijk meisje. Zijn herinneringen gingen zelfs terug naar de vorige dag, waarop ze hem had geprobeerd te verdedigen tegenover.. wat was zijn naam ookal weer? Jack? Hij wist het zich niet goed meer te bedenken. Wel wist hij dat hij het absurd vond dat ze haar vingers rondom het metaal klemde, en hij na enkele pogingen zijn linkerhand weer vrij kon bewegen.
"Eh.. is this some kind of hobby to you? Breaking handcuffs?" vroeg hij, vol ongeloof. "How is this possible? I've almost ripped my hand off while trying to get out of these."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het karakter van de jongeman was overduidelijk anders dan verwacht. Hij zag er minder intimiderend en veel rustiger uit dan zijn vader, die ze overigens geeneens kende. Schijn kon bedriegen, maar zijn gedrag was minder erg dan dat van Jack in een boze bui en zijn gedrag was geheel begrijpelijk. Addison wist precies was hij doormaakte, afgezien het feit dat zijn vader voor zijn ogen vermoord werd door Jack, zijn reacties waren dan ook compleet hetzelfde als die van haar. Wantrouwende blikken kreeg ze naar haar toegeworpen die ondanks ze het begreep, onprettig aanvoelde. Tegenwoordig maakte het haar steeds minder uit welke mening mensen over haar hadden, hoewel het ditmaal iets belangrijker was voor haar sinds hij onwetend was over de vampier die in haar schuilde. Het enige wat ze kon doen was hopen dat iedereen erover zweeg en hij merkte dat ze alles behalve kwaadaardig was.Daarnevens had ze goed gezelschap nodig, niet iemand die haar bespotte.
"This was my room in the beginning too, but I became the roommate of my abductor. I was kidnapped by Jack too and he's not the easiest person, though. And if I would try it again, they will kill my family," begon ze te vertellen. Het gedeelte dat Jack haar had vermoord hield ze echter achterwegen, een dood iemand kon onmogelijk weer herrezen zijn, de jongen zou haar voor gek verklaren als ze dat vertelde. Opletten welke ze uitsprak was moeilijk sinds ze niet anders gewend was dan eerlijk zijn over haar daden en de gebeurtenissen die zich hadden afgespeeld. Voor haar part mocht hij een ontsnappingspoging wagen, ze had hem gewaarschuwd.
"I'm not saying that you shouldn't give it a try, but you need to know that there are risks."
Zijn reactie toverde een zwakke glimlach op haar gezicht. Verwarring viel van zijn gezicht af te lezen wat Addison als iets amuserend ervoer. Ze was ervan bewust dat ze de situatie slechts moeilijker maakte voor haarzelf, maar wat moest ze anders? Hem laten zitten met de pijnlijke handboeien? Aan de blauwe plekken en wonden te zien had hij genoeg te verduren gehaden ze wist dat de helingstijd bij hem veel langer duurde dan bij haar aangezien hij geen van de krachten die Addison beschikte tot zijn bezit had.
"That was my reaction too when I found out that they're breakable, but like I said, they're easy to break, believe it or not. Maybe you couldn't because you're tired or something," bracht ze uit als uitvlucht, hopend dat hij erin geloofde en geen verdere vragen meer stelde.

"You should never underestimate the strength of a girl by the way. The fact that I'm a girl, doesn't mean that I'm weak."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"So, you've become his roommate now? Congrats darling," murmelde hij spottend, zijn blik op haar gelaat gevestigd. "What's next? A relationship with the one person that got you into this mess? Marriage?" Zijn wenkbrauw haalde hij vervolgens vragend op. Wat hem betreft mocht ze doen wat ze wilde, natuurlijk, maar het begrijpen kon hij lastig. Zijn bloedeigen vader was vermoord door de enige echte jongeman met wie ze een kamer moest delen. De bloedlijn van haar werd zonder enig medelijden bedreigd met de dood, ze werd onderdrukt en nooit dat ze Samuel wijs kon maken dat ze er vrijwillig ging blijven voor de rest van haar nu zo zielige leven. Haar ouders samen met de rest van haar familie kon van de een op de andere dag voor dood achtergelaten worden, en nog wist ze zichzelf in toom te houden. Gedaan wat er van haar gevraagd werd, geen protest geleverd over de bezigheden in het huis net als verzet tegen de misdadigers. Samuel begon werkelijk aan te nemen dat hij de enige was met een beetje normaal verstand.
"How can you even manage to stay in the same room as that asshole. He's the murderer in here, remember?" Zijn toon veranderde naarmate hij meer tegen haar begon te spreken. De vijandigheid in zijn doen, bij het praten over de jongeman werd verergerd. Hij kon het lastig voor elkaar krijgen om zijn mond gesloten te houden en kenmerkend aan zijn snelle drang om door te ratelen, had hij geen rem op wat hij nou precies uitsprak. "Risks, there are always risks. Can't they see I have nothing to lose?" zei hij al grommend. "The only one they can kill once I get out of here, what's definitely going to happen soon, is me. My father is already dead so they can't get to him anymore. I'm the only one that's left."
De grimmige uitdrukking en zijn veranderde uitstraling begon hemzelf langzaam maar zeker op te vallen. Denkbeelden over alles dat hij kon doen om het leven van de jongen te verpesten, raasden door zijn hoofd. Wraakneigingen en hallucinaties verschenen voor zijn ogen. Echter liet hij ze in een fractie van een seconde op commando vervagen. Zijn toestand uit de hand laten lopen vanwege een kille moordenaar vond hij vergeefse moeite. "But can we please stop this? I don't want to talk about any of these things," voegde Samuel eraan toe. Zijn hand greep naar zijn bebloede pols, waarmee hij tot enkele minuten geleden nog aan het metalen bedframe vast had gezeten. De kracht van het meisje vond hij apart. Grotendeels door zijn eigen pogingen tot ontsnappen die tot niets hadden kunnen leiden. Haar had het op zijn hoogst drie keer trekken gekost, vooraleer hij vrij was. Hoe kon dit mogelijk zijn?
"You haven't told me your name yet. It would be nice to know how I can call you, instead of guessing who you really are."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks Addison geprobeerd had zijn opmerkingen te negeren, ging het ditmaal ietwat te ver. Schijn bedroog, de jongeman zag er aardiger uit dan hij werkelijk was. Het tragische verlies van zijn vader kon dan wel een reden zijn achter zijn gedrag, maar het was onnodig om alles uit te werken op Addison. Ze kwam hem slechts gezelschap en steun aanbieden en hetgeen wat ze ervoor terug kreeg begon naarmate de tijd vorderde steeds meer onwaardeerbaar te worden en dat zou ze duidelijk maken ook. "I understand that you're mad, but please don't express your frustrations on me. I've nothing to do with everything that happened yesterday." Zijn opmerkingen begonnen haar zodanig te irriteren, dat ze er wel iets over moest zeggen. Ze wist wat er gebeurde wanneer mensen haar boos maakten, dat betekende een dode, zeker nu ze al enkele dagen overleefde zonder bloed. Addison testte haarzelf, ze wilde weten hoelang ze het uit kon houden zonder.
"I've no other choice, wheter I like it or not," vertelde ze. Een kamer delen was nooit haar eigen keuze geweest, hoewel ze het af en toe als iets prettigs ervoer. Addison had een hekel aan eenzaamheid en die werd keer op keer verbroken wanneer ze zich samen met hem in zijn slaapkamer bevond. Het delen van zijn kamer bracht echter meer nadelen met zich mee dan voordelen. Ruzies kwamen zeer vaak voor tussen hen en elkaar met rust laten was onmogelijk in éénzelfde kamer.
Het was overduidelijk dat Addison niet de enige met een koppig persoon in de kleine kamer was. De jongen bleef bij zijn besluit en of ze nou moeite deed om hem te overtuigen om het te vergeten, het hield helemaal niets uit. Addison had niet het recht om hem te stoppen, als het hem lukte kon ze alleen maar blij voor hem zijn.
"Like I said. If you wanna try it, I won't stop you. The choice is yours , but if everything gets worse for you it would be your own responsibility."
Het onderwerp bracht vervelende herinneringen te boven, gebeurtenissen die ze het liefst verbande uit haar geheugen. Tegen haar wil in, kwamen de traumatiserende belevenissen op in haar hoofd en desondanks ze het verborg, maakte het haar gek."Ehm... Yeah, I don't wanna talk about it either," bracht ze uit. Het was geen slecht idee om van onderwerp te veranderen, hoewel het de laatste tijd steeds moeilijker werd om gesprekken te voeren over dingen die niets te maken hadden met de onderwereld. Addison was het zodanig gewend om over misdaden en moorden te spreken dat de inspiratie voor onderwerpen, die ze eerder altijd had, gewoonweg waren verdwenen.
"I'm Addison," stelde ze haarzelf voor, haar familienaam achterwegen gelaten uit voorzorg. Ze vertrouwde de jongen voor haar nog steeds niet waardoor ze geen privé-zaken wilde vermelden, in ieder geval, nog niet. Wie weet bestond de kans dat ze hem ging vertrouwen, Jack vertrouwde ze ook ondertussen. Afgezien van het wantrouwen was ze evenzeer nieuwsgierig naar wie hij precies was. "So, what's your name?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was blij dat ze met hem instemde over het onderwerp. Niet zozeer omdat hij er problemen mee had om zijn mening te delen, allesbehalve zelfs. Samuel vertelde zonder enige moeite hoe hij over dingen dacht. Hoewel het in sommige gevallen kon betekenen dat iemand zich aangevallen, vermoedelijk beledigd, voelde kon hij zich er niet echt druk over maken. Hij verspreidde liever zijn mening - die hij uiteraard aanzag voor de waarheid - dan een stel leugens om iemand zich op zijn of haar gemak te laten voelen. Althans, het grootste deel van zijn leven had er zo uitgezien. Nu wilde hij enkel een normaal gesprek kunnen voeren met het meisje, sinds hij geen ander gezelschap had en er na zijn bedenkingen niemand anders op zou komen dagen om zijn dag sneller te laten verlopen. Tevens moest hij toegeven dat ze niet erg was om naar te moeten kijken. Hij dacht haar zelfs ergens van te kunnen herkennen, al kon hij het zich niet goed herinneren waarvan.
"Well Addison, you're very pretty." Een glimlach ontstond in een mum van tijd, een teken van vriendelijkheid terwijl hij haar aankeek. Haar blauwe ogen waren helder en opvallend, waardoor hij de zijne er moeilijk vanaf kon houden. De kleine glunderingen die hij op kon vangen in het licht bleven hem naar haar toetrekken alsof ze alles was dat hij kon zien. "It's nice to meet you," opperde hij nog. Zijn mondhoeken bleven gaandeweg omhoog gaan, totdat hij besloot dat het genoeg geweest was en het hield op een simpele, noch geen onaardige, glimlach. Haar behandelen als een compleet kreng vond hij nou ook wel weer erg ver gaan. Zijn enige kans op een 'leuke' dag wilde hij evenzeer niet verknallen, want veel andere dingen om zich mee bezig te houden kon hij eenmaal niet vinden in zijn kamer, of zogezegde cel.
Haar nieuwsgierigheid kwam als verwacht. Samuel had al nagedacht over of ze hem überhaupt wel anders kende dan de zoon van Luciano Genovese, een van de meest gezochte maffiosi uit het land. Met het lugubere verleden dat zich achter hem en de man schuilhield kon hij haar onwetendheid daarover lastig vermijden. Ook wilde hij graag verduidelijken dat zijn leven er niet altijd zo uit had gezien. Hij had en kende wel zo manieren, net als zijn zachtaardige kant die hij eens tevoorschijn liet komen, zodra hij vond dat het nodig was.
"My name is Samuel. Samuel Genovese." De klanken van zijn stem waren minder haatdragend dan voorheen. De blik in zijn ogen was veranderd van vol haat naar zijn normale doen en, hoe vreemd hij het ook vond, kon hij de glimlach onmogelijk van zijn gelaat laten verdwijnen.
"Can you tell me something about yourself? You look familiar to me, but I can't figure out why."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ondanks ze heel wat spottende uitspraken had moeten aanhoren, bleef ze op de rand van zijn bed zitten. Ze wist dat als ze de kamer verliet, de eenzaamheid terugkeerde en ze langzamerhand steeds gekker werd in haar hoofd. Een gesprek voeren met iemand leidde haar af en misschien kon ze hem ook afleiden, dat was een win win situatie, toch? Hij leek haar geen slecht gezelschap, vermoedelijk was hij gewoonweg woedend waartoe hij zijn volste recht had. Een reden waarom Addison bleef zitten was zeker doordat ze meer over hem wilde weten. Elke keer wanneer ze iemand tegenkwam, kon ze de verleiding om verdere vragen te stellen amper weerstaan. Hoewel het afhing van de persoon zelf, bij de rest van het huis bleef ze het liefst zo ver mogelijk vandaan.
Afgezien van de verwarring die de jongeman veroorzaakte, wist hij een oprechte glimlach op haar gezicht te toveren. Net zoals iedere andere vrouw vond Addison het fijn om complimenten de krijgen, of ze nou direct of indirect waren. De gelijkenis met zijn vader was opmerkelijk, hij had haar desgelijks rechtstreekse complementen bezorgd. Zijn opmerking kwam geheel onverwacht, evenals zijn plotselinge stemmingswisseling. "Thank you," gaf ze als antwoord op zijn zeer onsubtiele compliment.
"It's nice to meet you too." Haar eerdere opmerking was goed aangekomen bij hem. Zijn bespottende woorden waren gestopt en maakten plaats voor een aardigheid die ze aanschouwelijk wel kon waarderen. Het was wat ze nodig had, een aardig iemand om haar heen waarmee ze haar kon bezighouden in plaats van de traag tikkende klok in de gate houden, wachten op Jacks terugkomst.
"Ehm... Yeah, sure," antwoordde Addison op zijn vraag, nadenkend wat ze precies zou vertellen. Haar leven was altijd erg simpel geweest, dus speciale dingen vertellen was een hele klus. Ze had simpele, rijke ouders en ging net zoals normale tieners naar school toe. In een leven zoals het hare waren er weinig dingen die interessant waren voor anderen te bedenken, het waren simpele standaard dingen die ze altijd weer vertelde. "I turned eighteen a couple of weeks ago," begon ze te vertellen. Aan haar verjaardag dacht ze het liefst zo min mogelijk. De herinneringen die eraan verbonden waren lagen haar zodanig nauw aan het hard, dat het pijnlijk was om eraan terug te denken.Enkele seconden verstreken voordat ze nog een feit over haarzelf kon bedenken. "I was born in Chicago, but I moved to New York when I was eleven years old." Desondanks de herinneringen die het met zich meebracht, sprak Addison graag over het leven dat ze geleid had in Chicago. Ze was zeer jong toen ze er woonde, maar ze herinnerde zich er nog een groot deel van. Het waren evenzeer gebeurtenissen die in haar geheugen stonden gegrift, in de positieve zin.
I really like playing the guitar, I learned it myself when I was ten," vervolgde ze de voorstelling over haarzelf, in de hoop dat wat ze aan hem vertelde, wel interessant was. Hij was de zoon van een beruchte maffiosi, het leek haar onvoorstelbaar dat hetgeen wat zij vertelde wel wetenswaardig was tegenover zijn leven. Elk onderwerp over haar leven wat ze bovenhaalde was zodanig standaard dat het een onzekerheid veroorzaakte. "And I like drawing and all that stuff too," maakte ze haar laatste zin nog af.Er was meer, maar haarzelf voorstellen was altijd een moeilijkheid voor haar. Zeker voor mensen waarvan ze wist dat hun levens veel spectaculairder verliepen. "Actually, I've got nothing special to tell about myself. But if you wanna know something about me, just ask it."
Hoe langer ze erover nadacht, hoe hoger het niveau van haar nieuwsgierigheid werd. Ze vroeg zich vooral af hoe zijn leven was als zoon van een grootse crimineel. Leidde hij een gewoon leven net zoals elke tiener of had het een grote invloed? Haar vraag hield ze echter een beetje bescheiden, hem overvloeden met vragen over het samenleven met zijn vader leek haar ongepastin hun situatie. Ze kreeg het vast wel te horen wanneer hij er wat over kwijt wilde.Daarnevens gaf zijzelf het liefst zo min mogelijk informatie over haar familie vrij, het was begrijpelijk dat Samuel dat evenzeer wilde.
"Do you wanna tell something about yourself too? I'm very curious."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn compliment werd met dank afgenomen, waarop hij haar wederom een kleine glimlach gunde. Naar zijn zeggen sprak hij enkel de waarheid uit. Complimenten uitdelen aan anderen deed hij overigens met plezier, zeker als het betekende dat hij dezelfde glimlach ervoor terugkreeg. Addison's vrolijkheid, hoe klein en misschien onbetekenend het ook mocht zijn, vond Samuel het waard. Hij voelde zich niet meer als een veroordeelde crimineel zodra ze een blik naar hem wierp in de tussentijd. Nee, dit maal voelde hij zich precies zoals het hoorde wanneer hij bij anderen was; onbezorgd, plezierig en boven alles opgemerkt. Zijn gedaante in de kamer werd schijnbaar niet langer meer genegeerd door de anderen.
"Nothing special? I can't see what isn't worth to be told," zei hij, zijn schouders wat opgehaald. Haar verhaal hoorde hij graag aan, ondanks dat het amper voor te stellen viel voor iemand als Samuel. Normaliter verloor hij zijn concentratie en interesse bij elk gesproken woord. Het boeide hem namelijk vrij weinig hoe het leven van elkander eruit zag, althans.. dat was altijd zo geweest. Nu luisterde hij uitvoerig naar haar woorden en hield hij zich zelfs stil, wat haast nooit voor was gekomen. Hij beval zichzelf letterlijk alles aan te horen, maar hij bedacht zich enkel de reden dat hij simpelweg de nieuwsgierigheid in zich voelde branden. Wat kon er anders voor zorgen?
Samuel's gegrinnik werd beetje bij beetje duidelijk gemaakt, horende hoe ze hem vertelde dat ook zij wel benieuwd was. Veel viel er niet te vertellen over zijn leven. Grotendeels had hij zijn dagen gespendeerd in een hotel en zelfs al kon hij het onmogelijk saai noemen, wist hij niet zeker of ze klaar was voor zijn belevenissen. Echter was hij het haar verschuldigd na haar verhaal. Addison voorliegen met dingen waarvan al zeker was dat het leugens waren, vond hij ook maar laf. "Yeah, I can tell you something too. I guess I owe you now, right?"
Een zucht werd door hem losgelaten voordat hij zijn mond dan eindelijk opentrok. Niet wetende waar hij überhaupt over moest beginnen, duurde het even tot hij begon met praten. "I don't have any interesting hobbies to be honest. I don't know if running from the cops counts as one?" begon hij, gepaard met een zwakke lach op zijn gelaat. "I've learned how to hack databases though.. I guess that's one thing." Zijn ogen werden onafgebroken op zijn bloederige pols gehouden. De vloeistof stroomde over zijn huid maar hoewel het er erg uitzag, viel het wel degelijk mee. Op de pijnigingen zodra hij het bewoog na, had hij geluk gehad met de verwondingen. Erg diep waren ze immers niet geweest.
"I've lived in hotels all over the world, basically. Me and my father found jobs at the casinos downtown so we could steal cash and move on, once they found out we were wanted," ging hij na een korte stilte verder. "Almost everyday there were meetings with some mobsters from the La Cosa Nostra, which we treated as family. I can't say I have many friends but the ones I know, are still back there. We did jobs for a lot of money, as well as the dangerous, deadly ones."
Nadenkend schudde hij met zijn hoofd, zijn uitspraken herhaald in zijn hoofd. Hij liet het klinken alsof het een complete hel was om op die manier te leven, dat terwijl hij het niet als zo erg had ervaard. Een ander leven als het zijne kende hij niet en had hij nooit goed gekend. Enkel uit de films die hij bekeek om de tijd te doden, wist hij op te maken hoe het er voor de rest van de bevolking uitzag. De rest vormde eigenlijk gewoon gokwerk.
"Don't get me wrong, it wasn't that bad. I hated running from the authorities but I did get to see a lot of the world, even when it was for the gang itself instead of our own pleasure."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De jongeman bleef haar verbazen met zijn uitspraken. Het spottende en vooral heel afstandelijke gedrag dat hij eerder vertoonde leek compleet van de aardbol verdwenen te zijn, plaats gemaakt voor een aardige jongeman die graag complimentjes uitdeelde en overduidelijk wist hoe hij vrouwen moest behandelen. Eindelijk had ze het gezelschap gevonden waarnaar ze opzoek was sinds Jack haar achterliet in het huis waar Addison amper mensen kende. Samuel kende ze eerder die dag ook niet, maar ze wist dat hij geen neigingen had om Addisons levenloze lichaam te zien, nochtans, dat hoopte ze. "It surprises me that you're interested in my life. I'm probably the most boring person in this house. I've got no story like everyone in here has, I'm just a girl that went to school like almost every other teenager of my age," bracht ze uit. Veel verhalen deden hun ronde in het huis over verschillende mensen. Talloze roddels werden verspreid en het enige wat Addison over haarzelf kon vertellen waren enkele standaard dingen waar bijna niemand interesse in toonde. Hoewel de vampier die in haar schuilde zeer interessant kon zijn, hield ze het voor zich. Het was haar verhaal, maar evenzeer verhaal dat ze zo min mogelijk mensen wilde vertellen, uit voorzorg voor haarzelf.
Met aandacht in overvloed luisterde Addison naar elk woord dat Samuel uitsprak. Zoals verwacht was vele malen boeiender dan wat zij over haar leven vertelde, alhoewel het aan Samuels reactie te merken wel boeiend genoeg was. Het enige woord dat in haar opkwam tijdens hij zijn levensloop vertelde was negativiteit ondanks hij haar vertelde dat hij het niet als iets ernstigs ervoer. De situatie waarin zijzelf terecht was gekomen vond ze al verschrikkelijk, liet staan hetgeen wat hij vertelde. Het was zodanig onverwachts dat het haar bijna sprakeloos maakte, afgezien van de vragen die ze had."It's hard for me to imagine a life like that."
"But if you had the possibility to change everything in your life, would you do it?" vroeg Addison. De verleiding om de vraag te stellen was te groot en aan zijn gedrag te merken was hij duidelijk anders dan Jack. Geen angst om vragen te stellen was nodig, alhoewel die angst gisterenavond ook bij Jack verdwenen was.Nog steeds zat ze met een zeer rustige houden op de rand van Samuels bed, hoe vreemd het ook kon klinken, ze voelde zichzelf op haar gemak bij hem. Geen last op haar schouders was voelbaar, ze was erg ontspannen sinds zijn gedrag veranderde naar aardig in plaats van onbeschoft.
De vele plekken op de wereld zien klonk zeer bekend in Addison's oren. Reizen was een grote hobby van haar beide ouders wat goed uitkwam voor hen sinds haar vader verschillende landen moest bezoeken voor zijn bedrijven die hij had opgericht tijdens zijn carrière als zelfstandige. Zijn bedrijf begon zich naar andere landen uit te bereiden waardoor hij niets anders kon dan de wereld rondreizen om met zijn eigen ogen op te merken hoe de gang van zaken gingen en of er nog werknemers nodig waren of juist te veel.Het klonk zeer voordelig voor Addison, maar te vaak reizen was onprettig. Vaak kwamen ze net terug van een vakantie en kreeg haar vader een nieuw telefoontje wat wilde zeggen dat ze opnieuw moesten vertrekken. Soms trok haar vader er alleen op uit, wanneer Addison en Ethan naar school toe moesten kon hun moeder niet anders dan thuisblijven. Ze waren immers leerplichtig en vakanties tijdens de schooluren plannen was zwaar tegen de regels in.
"I've seen a lot of places in the world too, but that's just because my parents like to travel a lot. My father traveled very often for his job, so I had no other choice than go with my parents and brother."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het humeur van het meisje leek ook omgeslagen te zijn. Van haar ergerlijke, betweterige opmerkingen ging ze vrijwel gelijk over naar vriendelijk, zodra Samuel besloten had zijn woede op te sluiten binnen in zich. Vanaf het moment dat hij de glimlach naar buiten had gebracht - hoe klein het ook mocht zijn - kon hij enkel aardige woorden terug verwachten. De boosaardige blikken waren tot zijn geluk verdwenen en, graag of niet, kon hij dan eindelijk een normaal gesprek voeren na alle uren in eenzaamheid door te hebben moeten brengen. Of het met haar zou klikken, laat staan dat ze echte vrienden zouden worden, kwam later wel aan bod.
"Nobody should want to have a story like ours to tell," antwoordde hij, zijn hand gegrepen rondom zijn pols waarop hij beetje bij beetje zijn blik op richtte. "Everybody who's trapped in the dark side of the world, would do anything to have had a youth like the one you had. They're might even prepared to kill for it." Zijn eigen aarzelingen over zijn jeugd kwamen onderwijl traagzaam boven water. Hoe hij de jaren door had gebracht, gunde hij niemand toe. Een thuis zoekende in een land waar hijzelf vaak niet eens wilde zijn. Vrienden kon hij er niet maken; ze waren er aanwezig voor een te korte tijd om mensen te kunnen ontmoeten en als het daar al niet aan lag, dan zorgde de lijst van gezochte criminelen er wel voor dat het onmogelijk werd. Henzelf vertonen buitenom de noodzakelijke dingen was dan ook ondenkbaar geweest. Naar zijn mening had hij veel liever een zogenaamd 'saai' leven gehad, als het kon betekenen dat hij wel degelijk een echt leven had kunnen leiden. Toch commandeerde Samuel zichzelf om het uit zijn hoofd te zetten. Het was allang verleden tijd en ook al had hij er graag verandering in willen brengen, was het een onhaalbare gedachte.
Haar vraag zorgde voor lichte verbazing. Hij had eerder een preek verwacht over hoe hij het anders had kunnen doen, of ontsnappingspogingen had moeten wagen om zijn leven zelf beter te maken. Samuel kon ze onderhand niet meer aanhoren, waardoor hij ergens blij was om niet dezelfde woorden weer aan te moeten horen. "Yes, I would." Het kwam er schor uit, ietwat te onbedachtzaam misschien, maar hij vond het de waarheid. "But I don't know if my father would've let me. I didn't have a choice and now I can't imagine how my life should've been if I wasn't one of the Genovese's."
In gedachten, toch niet geheel onoplettend, hoorde hij haar verhaal aan. Het klonk anders dan zijn verwachtingen hem wijs hadden gemaakt. Samuel had een ander verleden bedacht, een veel vrijer en rustiger verleden, dan ze hem vertelde. Ze konden dan wel vooroordelen zijn; hij had het vergeleken met vele anderen nog aardig normaal ingeschat. Bovendien hadden ze het geld ervoor en - wat hij en zijn vader nooit hadden gehad - de vrijheid om als burger rond te kunnen lopen zonder op de hielen gezeten te worden.
"What about you? What do you want to change, if it was possible?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een leven zoals Samuel het beschreef had ze nooit gewild. Keer op keer een nieuwe thuis zoeken, vluchten na een criminele gebeurtenis. Nee, ze mocht tevreden zijn met het leventje dat ze had geleid vooraleer ze terecht kwam in het huis. Nooit eerder had ze hoeven klagen, hoewel ze sommige zaken uit de grond van haar hart vervloekt had. Dingen waar ze achtergekomen was, maar liever nooit te weten was gekomen. Momenten waar ze nooit bij betrokken had willen zijn. De rijkheid van hun familie dat haar sociale leven vaak één grote leugen maakte, de saaie dagelijkse sleur waarin ze zat. Er waren talloze dingen waarover ze klaagde, maar ze dacht er amper over na dat het erger kon. "I've always wanted a more adventurous life,but I regret that already. Being kidnapped and staying in a house full of killers isn't exactly what I meant with adventurous," gaf ze eerlijk toe. Ze had het haarzelf vaak afgevraagd of ze geen avontuurlijker leven kon leiden en ze moest eerlijk zijn dat ze het ook had gekregen. Alhoewel ze er echter een andere bedoeling bij had. Transformeren tot een demonisch wezen en vervolgens getuige worden van talloze criminele zaken was avontuurlijk, maar ze had iets anders bedoeld. Spanning was voor iedereen anders, of het nou positieve of negatieve spanning was. Voor Addison, was het de muziekcarrière waarvan ze al jaren gedroomd had en hoe deerniswekkend het ook mocht zijn, ze kreeg iets helemaal anders, iets waardoor ze nooit meer de kans kreeg om het in de muziek business te maken. Hoe vaak ze ook over haar verblijf in het pand klaagde, het viel er best mee, afgezien van sommige mensen en het lawaai dat dag en nacht werd geproduceerd.Dat ze er slechts negatief over sprak, wilde niet meteen zeggen dat alles ook negatief bekenen moest worden."It's not that bad in here, as long as you lock yourself up in your room, almost everyone in this house is so annoying."
Zijn schor uitgesproken antwoord klonk vooral overtuigend, waar Addison alle begrip voor had. Een leven zoals het zijne leek geen pretje, hoewel iedereen wel wat meemaakte waardoor het leven plots moeilijker werd.Iedereen maakte minder goede dingen mee, al hoopte ze dat er ook nog wat positiefs in Samuels leven gebeurde, afgezien het feit dat hij het fijn vond om verschillende plaatsen in de wereld te verkennen. De vraag die hij stelde maakte de ruimte voor enkele seconden muisstil, buiten de geluiden die zich in andere kamers voordeden tenminste. "I want to change a lot of things, actually. But having the possibility to change things in my life, doesn't give me the certainty that my life would be better," vertelde ze. Bijna dagelijks dacht ze eraan hoe anders haar levensloop kon zijn wanneer ze sommige zaken in haar leven kon veranderen, maar zoals ze al zei, het gaf geen garantie of het haar leven daadwerkelijk kon beteren. Wie weet maakten de veranderingen het slechts erger? Niet dat ze een ontzettend erg leven had geleid, bovendien had ze nog een heel leven voor zich als vampier zijnde. Er konden verscheidene dingen voorvallen.
Opnieuw werd haar aandacht getrokken naar de wonde aan zijn pols, een zeer kleine hoeveelheid bloed drong baande zijn weg naar de buitenkant van zijn huid toe. De rode vloeistof hoorde ze zowat door zijn aderen stromen en hoe groot de drang ernaar was om het te proeven, ze wist haarzelf tegen te houden met de wilskracht die ze bezat. In tegenstelling tot hem aanvallen en vervolgens zijn bloed te drinken, besloot ze hem hulp aan te bieden. Of hij het aannam of juist besloot te weigeren was een compleet ander verhaal. Samuel bleef een jongeman die zeer moeilijk te begrijpen viel.
"Do you want me to take care of the wounds around your wrists, or isn't it necessary?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Rijkdom, datgeen waar velen van droomden. De reden waardoor velen van hen in de onderwereld terecht zijn gekomen. Wensend naar een tijdperk waarin zij alles tot hun bezitting hadden, gedroomd over een zorgeloos rijk leven en bereidt om er alles voor te doen zodat het de realiteit zou vormen. Het bloed dat ervoor vergoten moest worden werd genegeerd, weggedacht alsof de het achtergelaten spoor van lijken niet echt waren, maar slechts geruchten. Het leed dat zij allen ondergingen om zo'n leven te pakken te kunnen krijgen, ongeacht wie eronder kon gaan lijden. De aanleiding voor het aansluiten bij een grote bende. Althans; voor de meesten. Bij enkelingen, neem bijvoorbeeld zijn familie, was het erfelijk. De vloek zoals Samuel het noemde, werd overgedragen van vader naar zoon. De gedachte dat het meisje naast hem het had kunnen verdienen zonder enigszins wat uit te voeren knaagde dan ook aan hem. Ze sprak er negatief over, maar hijzelf wist niet wat hij moest geloven. De voorstelling over hoe het moest zijn om niet elke keer over je schouder te kijken speelde zich veel beter af in zijn hoofd. De rust waarin ze kon leven.. Samuel kon zich gewoonweg amper bedenken wat een mens nog meer wilde in zijn of haar leven. De verwarring toonde zich op zijn gezicht, die hij na een tijdje tot Addison had gewend.
"I wouldn't call it adventurous either. More like some sick joke," zei hij sarcastisch. "As if I didn't hung out with enough criminals yet." Het kwam wellicht onvriendelijk over, echter was het geen leugen die hij uitsprak. De mensen in zijn 'vrienden'kring waren allemaal al beruchte misdadigers geweest. Ze waren normaal, voor hoever hij kon weten, en hij kon prima met ze overweg, maar het was voor de hand liggend dat hij iets anders in zijn leven had gehoopt te bereiken dan een bekende te zijn van de bewoners uit de onderwereld. Al zou hij er ooit uit weten te komen; dan zou het hem alsnog voor de rest van zijn leven achtervolgen.
Hij voelde hoe hij wegdreef van waar ze het werkelijk over hadden. Zijn hoofd werd voor de aankomende minuten een waas die hij onmogelijk kon overzien, maar praten daarentegen was wel mogelijk. Samuel sprak precies uit wat in zijn gedachten voorkwam zonder er verdere aandacht aan te besteden. "But what if it would? What if you could do anything you've ever wanted, in your past or now?" Zijn ogen zochten gaandeweg naar die van haar. Een nieuwsgierige glinstering was vindbaar geworden, net zoals de vragende blik die hij haar toeworp. Al gauw had hij echter door dat ze compleet ergens anders op gefocust was. Addison's focus lag geheel ergens anders en pas toen hij haar ogen volgde, en hierbij zichzelf richtte op zijn bloederige pols, had hij door waar ze zich op geconcentreerd had.
"Do they even have the stuff you're gonna need to patch this up?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Misschien was het verstandig om hem ervan te overtuigen dat het huis er minder ernstig aan toe ging dan hij dacht? Het was in ieder geval wat ze probeerde, een poging wagen kon nooit kwaad. Daarnevens was het ook belangrijk voor haarzelf dat ze ook positieve punten aanhaalde aangezien ze zich ook tijdens sommige momenten oprecht gelukkig had gevoeld, hoewel de meeste gelukkige momenten gedeeltelijk veroorzaakt werden door Jack. Hoe vreemd het ook mocht zijn, het leek alsof ze zijn aanwezigheid mistte nu hij zich buiten huis bevond. Elke keer weer wanneer hij door haar gedachten dwaalde, werd haar lichaam overspoeld met vreemde gevoelens waarvan het onzeker was of ze die wel wilde voelen. Het gevoel veroorzaakte vreugde evenals een leegte die merkbaar was wanneer hij voor even uit haar buurt was. Stuk voor stuk tekenen van verliefdheid en desondanks het compleet ongewild was, kon ze het niet helpen. Niets kon ze eraan doen om het te beïnvloeden of beter nog, het te laten verdwijnen, zelfs het spreken met andere jongens werkte niet. Bovendien had ze met haar ogen ogen waargenomen hoe relaties tussen mensen in het huis eindigden. Addison wist nog precies hoe terneergeslagen Crystal haarzelf had gevoeld nadat ze erachter kwam wat Cameron uitspookte. Iets wat geen enkel meisje verdiende, vooral Crystal niet, een meisje dat immers ontzettend lief en bereidwillig was. Achter de slechte naam die het huis bij zich droeg, bleek er enigszins goedheid te zijn, hoe ver het ook te zoeken viel. "Don't understand me wrong, there are also some normal people in here, but they're in the minority, unfortunately," bracht ze uit, hopend dat hij op haar woorden durfde te vertrouwen. De hele tijd was ze bloed eerlijk geweest en ondanks Addison bijna twee weekjes ontvoerd was, waaronder enkele dagen bij een drietal vampierjagers, begon ze door te krijgen hoe alles werkte.
Zijn vraag kon ze een beetje vaag ontvangen terwijl haar aandacht vooral gericht was op de rode vloeistof die uit de wonde van zijn pols tevoorschijn kwam. Kort beet ze in de binnenkant van haar lip, vervolgd door haar ogen die langzaam naar zijn gezicht gleden om zijn vraag met beleefdheid te beantwoorden.Het was echter een simpele vraag waardoor ze amper tijd verstreek voordat ze haar antwoord uitkwam, met een lichtelijke teleurstelling. "I've always wanted to do something in the music business, but that's never going to happen since I have to stay in this house forever." De muziek-carrière kon voor later zijn, wanneer iedereen in het huis te oud werd kon ze vrijkomen zonder problemen en had ze opnieuw de kans om haar leven te leiden zoals ze het eerder voor haar zag.
Voor een kort moment haalde ze haar schouders op. Jack had eerder haar wonden verzorgd, op een andere manier dan met een simpele pleister en wat ontsmettingsmiddel tenminste. Ze wilde heus eventjes opzoek gaan naar materiaal, dan zou de drang naar bloed ook met een grote hoeveelheid verminderen.
"I think so. Otherwise, they'd never be able to take care of their wounds when they are wounded themselves. I'll search for some stuff if that's okay with you?"

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld