Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze hoorde hoe hij bewoog, langzaam wakker werd. Nog altijd durfde ze zich niet om te draaien. Ze was bang om hem te zien, voor de emoties die ze dan zou voelen. Ze wilde dat hij zweeg, ze elkaar zouden negeren tot het einde der tijden. De stilte zou pijn doen. Er zouden momenten zijn dat ze zou wensen dat ze had gesproken, zoveel momenten, maar het was beter voor hen beide.
Daar leek hij anders over te denken. "Het was niet jou fout." Zei ze zachtjes. Praten viel haar moeilijk door de krop in haar keel. "Ik had je nooit moeten afwijzen. Ik had nooit met Guillaume...Ik wilde die dingen niet doen Velasco, maar ze dwongen me. Als ik het niet deed zouden ze niet alleen mij, maar ook jou pijn doen. Zelfs toen ik toegaf deden ze dat desalniettemin. Het was zo vreselijk. Alle dingen die ze deden en ik kon niets doen, niets." Ze huilde. Alle emoties van de afgelopen dagen kwamen naar boven. "Maar ik ben er klaar mee. Geen magie meer voor mij, nooit meer. Zeker als ik daardoor wel bij jou kan zijn." Ze zocht zijn hand en verstrengelde haar vingers met de zijne. "Ik hou ook van jou Velasco."

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Chris:

Nadat hij op de deur had geklopt, stopte het huilen. Dat kon slechts twee dingen betekenen: het was Gabi of het was een volslagen vreemde die zich rot zou schrikken als Chris binnen zou stappen. Voor de zekerheid klopte hij nog één keer voordat hij de ruimte binnen zou stappen. Opnieuw geen gehoor.
'Oké, of je het nu leuk vind of niet maakt mij even niks uit, maar ik kom nu naar binnen' zei Chris stellig. Hoewel hij wist dat het niet mocht om de meidenkleedkamer binnen te komen, deed hij het toch. Als het daadwerkelijk Gabi was die daarbinnen zat, dan wilde hij haar daar niet alleen laten.
Chris opende de deur en bij de wasbak stond een meisje in een witte japon. Ze leek te schrikken van zijn binnenkomst, maar toen hij even goed keek, zag hij dat het Gabi was. Hij schrok er wel can, want ze zag er slecht uit. 'Gabi, wat is er met jou gebeurd dan?'

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
Haar vingers verstrengelde met de zijne. Zachtjes wreef hij over de toppen van haar vingers., haalde met zijn andere hand de tranen van haar wangen weg. ¨Ik weet wat jij,¨ Hij kuchte, ¨Ik bedoel wij, nodig hebben. Wij hebben ademruimte nodig, een tijdje weg van deze school.¨ Hij glimlachte. Kumeza zag er breekbaar uit, alsof ze elk moment kon knappen. ¨Bovendien denk ik niet dat ik op het moment erg gewild ben hier dus wat zeg je ervan?¨ De zuster was inmiddels terug komen lopen met een karretje eten. Hij voelde dat ze zijn hand los wilde laten maar hij verstevigde zijn grip. ¨Denk erover na oke? Voor mij.¨ Hij liet haar hand los en begon aan zijn soep, die helaas niet meer zo gloeiend heet maar steenkoud was.

Nadat zijn zuster zijn verband had verwisseld en hij zijn medicijnen had ingenomen besloot hij alvast naar zijn kamer te gaan. Toen Velasco zijn kamer binnen liep trof hij daar tot zijn verbazing niemand aan. Hij besloot niet teveel natedenken over waar Chris uit zou kunnen hangen en pakte zijn tas. Nadat zijn tas gepakt was besloot hij dat hij wel in was voor een goeie stomende douche beurt en liep naar de badkamer. Tegen Kumeza had hij gezegd dat hij in zijn kamer zou zijn en dat als ze hem nodig had (of haar besluit had gemaakt) ze gewoon naar hem toe kon komen.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline
Samen met Joana en Rafa waren we opzoek naar Gabi. Helder blijven lukt me met erg veel moeite. Het liefst wil ik me laten neervallen en alles eruit huilen, maar er moet iemand zijn die nog een beetje helder is. "Waar heb je Gabi voor het laatst eigenlijk gezien?.." vraag ik voorzichtig aan Rafa. Ondertussen lopen we richting de gymzaal. Als ik net naar Rafa kijk valt het me pas op hoe bezorgd en gestresst zijn gezicht staat. Moet ik me nu nog meer zorg en gaan maken? Tranen prikken in mijn ogen naar ik gooi mijn haren erlangs zodat ze het van de zijkant niet zien. "Sorry dat we jou hier gelijk in betrekken Joana..." mompel ik. Steeds meer negatieve gedachtes komen in mijn hoofd. Misschien is dit ook de reden dat Cheshire's geen held uithangen en juist overal voor weg proffen... Waarom ben ik de halve zaal door gerend om Chris te redden? Waarom ben ik überhaupt terug de zaal in gegaan? Waarom ben ik niet bij Gabi gebleven?
Eenmaal bij de kleedkamers hoor ik stemmen. "Hoor ik nou Gabi en Chris of word ik echt paranoia? " vraag ik zacht en geïrriteerd. We lopen dichterbij en het wordt steeds duidelijker. "Stop. We kunnen die twee maar beter even laten. Laten we hier ergens wachten voor als het uit de hand loopt..." zeg ik tegen Rafa die al verder wil lopen.

Romeo:
Samen met Kayla en Milan gaan we in de kantine zitten. "Luister jongens..." begint Kayla opeens. "Die brand, mijn krachten..het heeft me doen nadenken. Dat het zo ver heeft kunnen komen..dat het zo groot was. Zo ken ik mijn krachten niet. Nooit eerder heb ik het zo meegemaakt..' ik zie haar steeds nerveuzer worden. 'Daarom..daarom denk ik dat, uit veiligheid voor iedereen, het voor mij beter is om deze plek te verlaten ." Uit schrik zak ik verder onderuit in mijn stoel. "Sjee Kayla... Weet je wel zeker dat dat wel slim is? We zitten hier immers op school om onze krachten te ontdekken en al die dingen. Ik had je al vertelt, ongelukken gebeuren nou eenmaal, maar je hebt altijd kans om ervan te leren. Ervan weg lopen is niet bepaald een oplossing weetje..." zeg ik met twijfel in mijn stem. Naar deze school gaan heeft me blijkbaar een beetje wijzer gemaakt, maar het bevalt me niet echt. Ik sla mijn stemming omen ga weer wat rechter zitten. "Maar Hee, als dat is wat je wilt help ik je graag mee. Misschien kunnen we met z'n allen er even tussen uit, dus ook met Féline, Rafa, Gabi en Chris als die beter is? Denk dat de lessen voorlopig niet doorgaan." vraag ik. Zo, dat klinkt iets meer als ik

Sansa
Popster

Sansa schreef:
'Oké, of je het nu leuk vind of niet maakt mij even niks uit, maar ik kom nu naar binnen' zei degene achter de deur. "Nee!" Schreeuwde Gabi, maar het was te laat. De deur werd open getrokken. Chris kwam naar binnen gelopen. "Chris? Wat doe je! Ga terug naar de ziekenzaal!" zei ze bezorgd. 'Gabi, wat is er met jou gebeurd dan?' vroeg Chris. Gabi keek hem met tranen in haar ogen aan. "Denk je nou serieus dat ik niet meer aan gister avond denk. Verdomme Chris ik had je bijna gedood" Zei ze terwijl ze zichzelf overeind trok. Ineens leek haar verdriet plaats te maken voor woede. Ze was niet kwaad op Chris, meer op zichzelf. "Luister, het is beter als je me gewoon laat. Ik ben niet voor niets hier komen zitten!" Ze keek Chris aan. "Ik denk dat het beter is als ik ga. " Mompelde ze. Ze liep naar de deur. Ergens wilde ze naar achter kijken, maar dat deed ze niet. Ze kon het gewoon niet aan om Chris zo te zien. Wat nou als er weer iets gebeurde en het helemaal uit de hand liep? Een klein stukje verderop zag ze een paar mensen staan. Ze veegde snel haar tranen weg. Ze zette een paar stappen naar voren. Al snel herkende ze Féline. Ze rende haar richting op en gaf haar een knuffel. "Féline, bedankt dat je Chris hebt gered." Zei ze. "Maar zorg dat hij uit mijn buurt blijft ik wil hem geen kwaad doen." Fluisterde ze zo zacht mogelijk. Ze liet Féline los en keek met een glimlach naar de rest. Ze schraapte haar keel "Nou..." zei ze. "Ik denk dat ik maar ontbijt ga halen. " No way dat ze nu liet zien hoe zwak ze was. "Gaan jullie mee?"

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Stil luisterde Milan naar Kayla terwijl ze naar de eetzaal liepen. Ze vroeg hem of ze met de trollen kon praten, waarna Milan even op zijn lip beet. "Jouw krachten zijn heel anders dan Pabbie gewend is. Ik weet niet of ze je kunnen helpen, maar we kunnen het altijd proberen" zei Milan toen en glimlachte even. "Maar eerst ontbijt, dat is niet voor niets het belangrijkste maal van de dag" zei Milan plagend, maar ook op een oudere broer manier. Ondanks dat Kayla diegene was die het oudste van de twee was.
Rustig liepen ze verder, terwijl de studenten voor hen uitweken. Op het moment wist Milan niet of het nu door hem kwam of door Kayla, maar voor Kayla haar welzijn hoopte hij dat het door hem kwam. Niet dat het wat uit zou maken, aangezien Kayla het waarschijnlijk toch naar zichzelf zou toe trekken na wat er gebeurd was.
"Ik mankeer niets en ook geen nachtmerries of zo" zei Milan en ook met Romeo ging het goed. "En jij? Heb jij nog nachtemrries gehad?" vroeg Milan, terwijl hij rustig aan een kantinetafeltje plaats nam en weer verder naar Kayla luisterde. Nog voor hij kon antwoorden, was Romeo er echter al bovenop gesprongen. Romeo moest eens weten wat voor gevaar hun krachten waren, al had hij wel gelijk.
"Hey Kay, ik heb het de afgelopen dagen vaker verprutst dan jij. Het komt wel goed. Romeo heeft gelijk. We zijn hier om te leren. Niemand is perfect" zei Milan rustig en haalde een hand door zijn haren heen. "Je moet de negatieve dingen vergeten en je focussen op je toekomst. Als je weggaat en weg blijft, zul je nooit leren hoe je je krachten goed kunt beheersen en gebruiken. Dat leren ze je hier" zei Milan. "Dat is ook de enige reden dat ik hierheen ben gegaan, anders was ik echt niet gekomen" zei Milan en glimlachte zelf. Hij vond zichzelf soms ook een monster. Hij kon niet eens voorkomen dat hij zijn slaapkamer met kamergenoten bevroor. hij snapte niet dat hij een kamer moest delen met mensen die niet koubestendig waren, maar ja.
"Ik denk dat een paar dagen er tussen uit ons allemaal goed zal doen. Even op andere gedachten komen. Vergeten wat er is gebeurt en nieuwe energie op doen" zei Milan met een glimlach om Romeo zijn voorstel. Tsja, na alles wat er is gebeurt hadden de leraren wel wat anders aan hun hoofd dan lessen organiseren. De zaal moest verbouwd worden. Er moest nog iets gedaan worden aan Valesco en Gabi, de helft van de studenten lag waarschijnlijk in de ziekenboeg, dus ja. Te druk druk druk voor normale lessen. Ze zouden vast wel even weg mogen, waarschijnlijk hadden de leraren dat zelfs liever. Zeker met Milan en Kayla. Hadden ze twee zorgen minder tenslotte.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Chris:

Het leek Gabi geen plezier te doen dat Chris binnen was gekomen. Ze schreeuwde naar hem. Het waren vooral verwijten naar haarzelf in plaats van naar Chris toe. 'Denk je nou serieus dat ik niet meer aan gisteravond denk? Verdomme Chris ik had je bijna gedood!' riep ze hem toe. 'Gabi, wacht..' hij kon zijn zin niet afmaken, omdat Gabi er weer tussen kwam. Ze leek niet te willen luisteren. 'Luister, het is beter als je me gewoon laat. Ik ben niet voor niets hier komen zitten! Ik denk dat het beter is als ik ga.' zei ze terwijl ze hem aankeek en niet veel later de ruimte verliet.
Wacht maar, Dalmatiër. Wij praten nog wel dacht Chris terwijl hij achter haar aan liep, dan wel op een afstand en ook hij bereikte dus de groep. Chris wilde Gabi duidelijk maken dat het niet haar fout was, maar de zijne. Hij was voor Benjamin gesprongen om hem te redden met het risico dat Chris het niet zou overleven.
Bij de groep aangekomen, zag hij een aantal bekende gezichten en stapte op hen af. 'Hoe gaat het hier dan?' Een aantal van hen leek wat verbaasd te zijn over zijn aanwezigheid. 'Wat? Jullie kijken alsof jullie een spook hebben gezien'

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla had eerder verwacht dat Milan, Romeo of hen beiden kwaad zouden weglopen, maar in plaats daarvan probeerden ze haar juist op school te houden.
'Met het risico dat er weer een deel gaat afbranden? Of misschien wel erger..' antwoordde ze Romeo waarna Milan hem bijviel. Waarom zo lief? Heb ik dit wel verdiend? vroeg ze zich af. 'Misschien hebben jullie wel gelijk. Ik ben gewoon onwijs geschrokken van alles en dat alles zo uit de hand is gelopen..' zei Kayla. 'Alleen nu kijkt iedereen mij aan alsof ik van een andere wereld kom door dit rot ding' ze sloeg tegen één van haar armleuningen. 'Maar ik ben allang blij dat je wél gekomen bent, Milan. Het is in ieder geval een stuk dichterbij Arendelle en dichter naar de antwoorden op mijn vragen. Daarnaast heb ik er een toffe broer bij' glimlachte ze.
'Maar ja, leuk idee, Room. Ik kan wel wat afleiding gebruiken. Enig idee waarheen?' vroeg ze aan hem. Kayla zag een tripje wel zitten. Zeker als ze even een moment alleen kon zijn met Romeo. 'Moet ik alleen dit ding beter kunnen besturen' lachte ze.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Waarom was deze school zo gigantisch. Het zou uren kunnen duren voor ze Gabi vonden, zelfs met hun drieën. Rafaël zou zelf echt nooit aan de meisjeskleedkamers denken. Vooral omdat hij die technisch gezien niet binnen mocht gaan. Al kende hij niet veel schaamte, een bordje met een vrouwelijk icoon op was niet genoeg om hem tegen te houden. "Ik heb haar laatste gezien in mijn bed." zei hij om zich pas daarna te realiseren dat, dat nogal verkeerd kon overkomen. "Ik sliep op de grond. Het leek me geen goed idee om Gabi alleen achter te laten na wat er met Chris is gebeurd, noem me een overbeschermende vriend, maar ik had me anders schuldig gevoeld." Ze zetten hun zoektocht verder.
"Is dat Chris' stem?" Rafaël maakte aanstalten binnen te gaan. Hij kon zijn oren niet geloven. Féline was er om hem tegen te houden. Ze had gelijk, Chris en Gabi hadden heel wat uit te praten. Gabi was de eerste die naar buiten gestormd kwam. Rafa wierp haar een bezorgde blik toe. Misschien was het zijn verbeelding, maar haar ogen zagen er een beetje rood en gezwollen uit, alsof ze net had gehuild. Soms was het het beste om ergens niet op in te gaan. Als Gabi erover wilde praten zou ze dat kunnen. Hij wilde net ingaan op haar verzoek om te gaan ontbijten toen ook Chris zich bij hen voegde. "Ze hebben je genezen. Je leeft!" Zij hij verwonderd. Hij gaf Chris een stevige knuffel, zonder in acht te houden dat hij misschien nog altijd wonden had.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ayah:

Ayah vond het maar niks. Ze werd gedwongen om naar de school te gaan. Niet eens door haar vader, maar door de schoolhoofden. Als Ayah had geweten dat ze toezichthouders zouden sturen naar de kinderen die nog niet zijn gearriveerd, dan had ze zich beter voorbereid en die mensen van zich afgeschud.
'We gaan jou nauwlettend in de gaten houden, Ayah. Iemand die weigert te komen, en al zeker een schurkenkind, zal streng op toegekeken worden' werd haar verteld.
Wacht maar af. Ik ben nog lang niet klaar met jullie dacht ze. Onderweg bedacht ze al wat snode plannetjes die ze zou kunnen smeden om weggestuurd te kunnen worden, want Ayah was zeker niet van plan om er lang te blijven.
'Je deelt een kamer met Joana Calhoun, die naast de kamer ligt van Kayla en Gabi. Dat zal ik je zo laten zien.' vertelde de toezichthouder.
Ratel wat je wilt. Ik ben hier toch snel weer weg. Het interesseerde haar weinig. Hoe sneller ze weg was, hoe beter. Misschien kon ze die Joana er wel voor gebruiken. Of misschien die andere twee wel. Ze zou ook andere slachtoffers kunnen zoeken, maar dat zou ze wel zien als ze daar was.
Aangekomen bij de kamers, zette ze haar spullen neer en vertrok weer naar buiten. Wat een lelijk oord zeg, bah. Even op zoek naar wat goed gezelschap.
Ayah herinnerde zich de geur van goed eten en volgde haar gevoel tot ze aankwam bij een grote zaal, waar rechts de kantine was en links een groep mensen stond te praten. Daarbij zag ze dat er een meisje in een rolstoel zat en er nog twee anderen bij zaten. Hoewel Ayah weinig moest hebben van andere mensen besloot ze toch richting het groepje te gaan. 'Ik ben Ayah' stelde ze zichzelf voor.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana kijkt naar de mensen om haar heen en probeert niet op te vallen. Blijkbaar was er iets speciaals gaande en dit wilde ze niet verstoren. Na een tijdje wachten op het juiste moment, verkondigde Joana dat ze maar beter naar haar kamer kon gaan. Niemand leek het op te merken, dus liep ze maar gewoon weg. Ze voelde zich niet gekwetst, ze was het gewend. Toen ze eenmaal bij haar kamer arriveerde, stond haar een verrassing te wachten. Een koffer was neer gepleurd op haar bed en de vieze wieltjes hadden voor bruine vegen op haar dekbed gezorgd. Even keek Joana angstig rond, maar ze herpakte zichzelf toen ze met haar handen langs haar bovenbeen ging en eracter kwam dat haar gun nog steeds aanwezig was. Met haar rechterhand ging ze in haar broek om het lapje stof waarmee haar gun rond haar been was gebonden los te maken. Het verbaasde haar niet dat het niemand was opgevallen dat ze een gun in haar broek had. Door de complicaties waren de schoolhoofden haar vergeten te fouilleren en aangezien ze wel vaker dag en nacht met een gun rond liep, wist ze hoe ze deze het best kon verbergen. Het was een kleintje, met een paar kogels, maar Joana wist al van jongs af aan hoe om te gaan met een gun, dus ze zou er zo'n 12 man mee dood kunnen schieten. Ze legde haar gun op een tactische manier in haar hand, waarna ze de kamer afzocht. Toen ze nogmaals had gecheckt of er niemand aanwezig was, greep ze de koffer vast, en maakte de schuifjes open. De koffer was niet vergrendeld met een slot, waardoor hij in één keer openviel. "Amateur," fluisterde Joana, waarna ze voorzichtig door de spullen ging. Eigenlijk had ze verwacht dat er een levende ziel in de koffer zat, of tenminste een bom, maar het viel in alle opzichten mee. Ondertussen bleef Joana nog steeds om de 5 seconde de kamer checken. Het kon toch niet zo zijn dat er iemand bij haar op de kamer kwam? Ze was hier pas net en had verwacht dat iedereen van haar leeftijd zich wel al had ingeschreven op de school, uitzonderingen daargelaten. Haar hand gleed langs de vele spullen in de koffer: kledij, handdoeken, toiletspullen en bovenal, heel veel sieraden. Het meeste gooide Joana uit de koffer naar achter, maar alle sieraden liet ze liggen. Achter haar begon zich een hoop kleding te vormen, terwijl de vele sieraden achter bleven in de koffer. Grote gouden statement kettingen met blauwe steentjes, lange zilveren oorbellen met diamantjes erin en zo nog veel meer. Lang geleden had Joana geleerd hoe te zien of iets nep was, maar over deze sieraden was geen twijfel mogelijk. Alles was van puur goud, puur zilver of een of andere geke diamant soort. Joana twijfelde er niet lang over en stopte de, naar schatting, duurste, kleine sieraden in haar bh. Vooral de kleine oorbelletjes gaven geen fijn gevoel, maar het was het waard. De sieraden bij elkaar waren misschien wel miljoenen waard. Zeker genoeg om haar hieruit te kopen. Al wist Joana niet zeker of ze het voor dat doeleinde wilde gebruiken.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Milan kijkt Kayla aan als ze Romeo dat antwoord geeft. “En wat is bij mij het risico? Het is dat ik dekens mee gebracht heb waarmee Romeo en Rafa het warm houden, anders had je denk ik nu een ijslolly naast je gehad. Onze krachten hebben beide risico's waar de docenten van op de hoogte zijn. Ze weten wat ze doen. Het komt allemaal goed” zeg ik tegen Kayla. Ik weet nog hoe verbaasd ik was dat ik kamergenoten kreeg. Snapte niet hoe ze zo dom konden zijn om mij in een kamer te laten met twee anderen. Maar tot nu toe ging het wel goed, al betwijfelde ik of ze graag het bed uit kwamen aangezien de kamer vast erg koud was voor hun elke ochtend.
“Ongelukjes gebeuren. Je moet je erbij neer leggen en aan andere dingen denken Kayla. Aan de toekomst. Leer van wat er gebeurt is” zei Milan toen ze zie dat ze geschrokken was. Dat waren ze allemaal, dat viel niet te ontkennen. Wat er gisteren gebeurde was niet niets.
Milan lachte even toen ze over een andere wereld begon. “Gelukkig ben je hier niet de enige die uit een andere wereld komt” zei Milan grijnzend tegen Kayla. Romeo kwam ook niet bepaald uit de buurt vandaan.
Milan glimlachte even toen Kayla zei dat ze blij was dat hij wel was gekomen. “Daar ben ik ook blij om. Ik heb je gemist” zei Milan tegen Kayla, maar zag toen Romeo verbaasd kijken.
“We hadden je nog niet verteld dat we familie zijn, of wel?” vroeg Milan en lachte even om zijn gezicht en lachte vervolgens om Kayla haar opmerking, toen er een ander tegen hen sprak. Rustig keek Milan op en glimlachte even naar het meisje, de dochter van Jafar. Hij moest toegeven dat er wel erg veel schurken kinderen op deze school zaten. Niet dat het hem iets uitmaakte. Zijn moeder had hem geleerd iedereen een kans te geven en indien nodig nog een tweede.
“Zo'n beetje. Hey, ik ben Milan en dit zijn Kayla en Romeo. Leuk je te ontmoeten.” zei Milan tegen het nieuwe meisje en keek haar aan. “Ben je nieuw op deze school? Heb je volgens mij nog niet eerder gezien” zei Milan vervolgens en gebaarde naar een lege stoel zodat ze kon zitten.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dat klinkt fantastisch,maar ik weet niet of ik er de kracht voor heb." Kumeza was doodop. Liefst zou ze neervallen in haar bed, haar eigen bed in New Orleans en dagen achter elkaar slapen. Ook zij at langzaam haar eten op, kruimel per kruimel werkte ze naar binnen. Ze strompelde terug naar haar kamer, deze was verlaten, gelukkig. Haar jurk gooide ze weg. Ze stapte de douche in om al het vuil van zich af te wassen, maar vooral om na te denken. Ze had geen idee van hoeveel tijd er was verstreken toen ze uiteindelijk de kraan dicht deed en een handdoek om haar sloeg. Ze had net nieuwe kleren aan toen er op haar deur werd geklopt. Zou het Velasco zijn? Nee, hij had gezegd dat hij in zijn kamer zou wachten. Ze wilde geen bezoek, van niemand. Als ze zweeg dacht de persoon hopelijk dat er niemand was.
"Kumeza. Ik weet dat je daar bent. Ik heb je zien naar binnen gaan." Het was Guillaume.
"Wil je alsjeblieft weggaan. Ik heb hier nu echt geen zin in." Ze had de deur niet op slot gedaan, waarom was ze dat vergeten. Hij kwam binnen, zag er absoluut niet blij uit. "Denk je niet dat ik een verklaring schuldig ben na wat er gisteren is gebeurd?"
Ze wreef vermoeid over haar gezicht en ging zitten op haar bed. "Guillaume. Het spijt me, maar wat tussen ons was, was niet echt. De demonen, ik moest van hen al die dingen doen."
"Hoezo?"
Ze zocht tussen al haar magische drankjes en middeltjes en toonde hem de lippenstift. "Op het feest had ik je moeten kussen met dit. Het zou ervoor gezorgd hebben dat je je wil verloor, een speelpop van de demonen werd."
"Van de demonen of van jou?"
"Wat bedoel je. Denk je dat ik dit wilde?"
"Ik weet het niet. Op mij kwam het over alsof je je wel amuseerde." Hij zette een paar stappen naar haar toe, dreigend. Kumeza deinsde achteruit.
"Nee Guillaume. Het waren de demonen."
"Hou toch op met je demonen. Je werkt met hen samen. Je bent net zo erg als hen."
"Dat is niet waar. Ik heb ze afgezworen. Nooit ga ik me meer met hen inlaten."
"Geloof je dat zelf Kume?" Weer kwam hij dichterbij. "Weet je die keer toen je naar mijn kamer kwam. Je vertelde me toen dat 'de rest' voor later was. Wel het is later en sinds je kamergenoten weg zijn. Hebben we de ruimte voor ons alleen." Hij drukte haar lichaam op het bed, forceerde zijn lippen op de hare. "Guillaume ga van me af. Alsjeblieft doe dit niet." Ze had de kracht niet om te vechten. Ze was zo moe, zo op.

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
¨Moeder?¨ Het geluid galmde na in de donkere gangen van het kasteel. Hij riep nogmaals, tevergeefs. De stilte maakte hem angstig. Een koud, straaltje zweet liep over zijn ruggengraat. De houten deuren naar de kamer van zijn moeder waren gesloten. Hij nam een aanloop, gooide zijn lichaam tegen de deur, die met een krak open ging. Gepaard met een hoop onhandigheid vloog hij de kamer binnen, maar hij herpakte zich snel en kwam net voor het tapijt tot stilstand. ¨Wat een entrée, mijn kind.¨ Achterin de hoek van de kamer klonk de stem van zijn moeder, haar zachte blauwe ogen keken hem aan. Samuel haalde opgelucht adem totdat hij haar blik zag. Ze keek bezorgd en zijn ogen vielen op de persoon naast haar. Malafide. De vrouw lag er gebroken bij, haar oogkassen leken leeg, al het leven was haar gezicht onttrokken.
¨Haal een natte doek, wil je?¨ Zijn moeders stem klonk smekend en hij maakte zich snel uit de voeten. Hij struikelde haast over zijn eigen voeten. De royale badkamer van zijn ouders was slechts om de hoek. De ouderwetse grondtegeltjes waren bezaaid met spullen. Hij graaide door de kasten. Soms zou hij willen dat zijn ouders wat minder spullen hadden, maar terwijl hij dit dacht vond hij een washandje. Het leek eeuwen te duren voordat de stof het water van de kraan opnam. Eenmaal donker van het water, draaide hij de kraan dicht en haastte zich terug naar zijn moeder.

¨Ik had haar hier aangetroffen, levenloos, ze was niet in staat om te praten.¨ Zijn moeder had Malafide in de het ouderlijke bed gelegd, en zette nu het water op het hete vuur. ¨Ik weet niet wat er op die school is gebeurd maar het is niet goed Samuel.¨ Haar handen zochten de zijne. ¨Ik denk dat het verstandig is als je poolshoogte houd van de situatie daar.¨ Hij knikte. ¨Maar beloof me dat je uit het oog blijft, sluw als een vos...¨

Het harde gesis van het vuur haalde hem uit zijn gedachte. Iemand had water op het kampvuur gegooid. Iedereen leefde om elkaar heen, vooral na gisteren. Samuel herinnerde zich hoe fel haar ogen hadden gestaan. Had hij haar werkelijk zoveel pijn gedaan?

¨Wil je de waarheid weten? Waarheid he, dat is toch waar jij je waarde aan hecht?¨
¨Doe normaal Ayah, we kunnen dit toch uitpraten als volwassenen?¨
¨Nee Samuel, dit moet nu gezegd worden. Geschreeuwd zodat de vogels uit de toppen van de bomen zullen vliegen, niet alleen geschrokken van mijn stem maar ook van jou daden!¨
¨Ben je nu werkelijk boos, boos omdat ik ons leven probeerde te verbeteren?!¨
¨Ons leven? Ik ben boos omdat jij niet ons leven maar mij mij probeerde te verbeteren! Boos omdat jij meer waarde aan goed hecht dan aan mij, mijn persoonlijkheid! Boos omdat jij te blind bent dat in te zien!¨

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Een blije Rafa kwam naar Chris toe en gaf hem een stevige omhelzing, zonder daarbij na te denken of Chris al dan niet verwondingen had. 'Haha au, ik ben ook blij jou weer te zien, Rafa' zei Chris met een lach. 'Ja, het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest. Heb ik nog iets gemist, terwijl ik in dat heerlijke bed lag? Oh, en heb je Gabi soms gezien? Ik moet haar spreken' zei hij. Niet veel later hoorde hij een stem van een meisje die zich voorstelde als Ayah, dochter van Jafar. Ze was een verschijning om te zien, maar iets zei hem dat je beter uit haar buurt kon blijven.
'Chris DeVil is de naam en dit hier is Rafaël' vertelde hij.
Ayah leek meer interesse te hebben in Rafa dan in hem. Misschien had ze wat tegen honden?
'Zeg, ik kijk of ik Gabi ergens kan vinden. Zie je later wel weer!' en met die woorden ging Chris op zoek naar Gabi.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld