Rye schreef:
De volgende dag was ik nog best energiek voor mijn doen. Het was rustig, het leek goed te gaan en ik was daadwerkelijk best wel positief. Dat was tot aan het moment dat ik een tijdschrift opende. Het was een tijdschrift dat ik wel vaker las, puur om de tijd te doden. Wat er in stond... Ik kon het niet plaatsen. Het deed pijn, ondanks dat ik dat gedeelte van mijn leven allang had afgesloten. Mijn bestaan, bestond niet. Ik was niets. Een nuance. Mijn ogen vulden zich met tranen voordat ik het vervloekte artikel tegen de muur aan smeet. Een interview met mijn ouders, de oh zo bekende advocaten. "Heeft u kinderen?" - "Nee, we hadden een zoon maar hij is helaas overleden." Niets. Ik bestond niet. Zoals altijd probeerde ik het te tekenen. Ik probeerde te bedenken, te visualiseren hoe ik me voelde, maar het lukte niet. Ik gooide mijn stoel achterover en liep mijn kamer uit. Dit keer zou tekenen niet helpen. Dit keer niet.