Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Gabi, die liep net nog voorbij. Ze is al in de kantine. Is alles ok tussen jullie. Je weet wel, na gisteren?" Chris was alweer verdwenen nog voor Rafaël een antwoord op zijn vraag had kunnen krijgen. In de tussentijd had een andere persoon zich bij hen gevoegd, een meisje dat Rafa nog niet eerder op school had gezien. "Waarom hoop je dat Ayah dochter van Jafar? Heb je misschien interesse?" Grapte hij met een bijhorende wenkbrauw wiebel. Hij vond het grappig dat mensen meestal meteen hun ouders noemden zodra ze werden voorgesteld. Zelf probeerde hij het te vermijden. Hij bleef nog altijd zijn eigen persoon, onafhankelijk van wie zijn ouders waren. "Hoe komt het dat ik je hier nog niet eerder heb gezien? Iemand als jij zou me hoogstwaarschijnlijk wel zijn opgevallen." Eigenlijk had hij best honger. Het was alweer een tijd geleden dat hij voor het laatst had gegeten. "Ik weet dat je net de kantine uitkwam, maar ik sterft praktisch van de honger. Daarbij moet ik nog een paar vrienden van me spreken. Je bent meer dan welkom om mee te komen als je wilt."

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
De warme druppels kletterde neer op zijn rug. Plots kwam de gebeurtenissen van gisteren hard binnen. De tranen rolde uit zijn ogen. Een kort moment. Hij hield zijn gezicht onder de douchekop, liet de warme stralen zijn zoute tranen wegspoelen. Hij schrobte het gif van zijn huid, die rood kleurde van het schuren. Enkel zijn borstkast ontkwam aan deze gebeurtenis. De rode striemen waren diep in zijn huid getrokken, hij was ervan overtuigd dat hij deze striemen zou behouden. De littekens waren het bewijs dat gisterenavond gevaarlijk was geweest. Op het nippertje. Hij dacht aan Kumeza, hoe ze haar menselijke vorm verloren had en ging over zijn nek. Hij greep zich vast aan de douchekop, draaide deze uit en liet zich neervallen op de koude vloer. De spiegels waren beslagen van de warmte, waar hij ergens blij om was. Velasco schaamde zich voor zichzelf, hoe moest hij er wel niet uitzien.

Nadat hij de badkamer opgeschoond had, liep hij terug naar zijn slaapkamer. De kaner was nog steeds leeg, er was geen ziel te bekennen. Had hij zich de douche langer voorgedaan dan het werkelijk was geweest? Hij trok een simpele zwarte jogingsbroek aan. Hij zocht in zijn kast naar een hoodie maar de enige hoodie die hij tot zijn bezit was was een zwarte, die al sinds zijn komst onder zijn bed lag te stinken. Velasco besloot om dan maar voor een witte tshirt te gaan. Zachtjes plofde hij neer op zijn bed. Waar bleef Kumeza? Was het een goed plan om naar haar kamer te gaan? Waarschijnlijk had ze nu geen enkele behoefte aan hem. Ongeduldig bewoog hij zich op het bed. Kreukels verschenen in zijn net opgemaakte lakens. Hij besloot zichzelf de onzekerheid te besparen en haaste zich naar haar kamer. Ergens hoopte hij zich alleen te bevinden met Kumeza maar de stemmen achter de deur vertelde hem iets anders. Misschien, als hij Féline een smeekbede gaf en hartelijk bedanktte voor het redden van zijn leven zou ze de kamer verlaten. Zachtjes deed hij de deur open, waar hij tot zijn verbazing niet Féline maar Guillaume aantrof. Ze lagen op het bed, in een vreemde pose. Boos voelde hij zich, ergens bedrogen. Misschien was onmacht een beter woord. Totdat hij de angst in haar ogen zag. Met alle kracht die hij in zijn lichaam had trok hij Guillaume van haar af. Normaliter zou hij magie de oplossing hebben gevonden, het gebruiken van zijn krachten. Maar op dit moment wilde hij dat simpelweg zijn handen de littekens achter zouden laten. Hij ging los op zijn lijf. Guillaume probeerde tegen te stribbelen maar Velasco was teverweg. Zijn knokkels werden paars en langzaam maar zeker rood. Toen hij niet meer tegenstribbelde en zijn ogen langzaam dichtvielen liet hij hem los.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Ga, ik zie je hopelijk snel weer." Met die woorden van zijn vader werd Thomas uit de Onderwereld gestuurd. Het was eerlijk, maar de beslissing was verschrikkelijk. Hij was in al die 200 jaar nog nooit boven geweest. Hades wilde het wel, maar Thomas vond het in de Onderwereld wel fijn. En toen hij nu dus voor het eerst op de gewone wereld. Het was overweldigend. Al die dingen die niet in de Onderwereld waren, bomen, vlinders, vogels... Hij had echt niet geweten wat alles was. Hij kon vloeiend Grieks, Latijn, Frans en Engels, maar de woorden waren onbetekend voor hem. Hij wist wat voor woord het wat, maar hij kon er geen beeld bij geven. Wauw, deze wereld was zo vreemd. Toen Thomas op reis ging, regende het. In de Onderwereld regende het nooit. Hij had de hele tijd geschuild onder een boom. Gelukkig was het niet giftig. De dag daarna scheen de zon. Zijn huid bleek er redelijk resistent voor te zijn, maar het brandde op zijn hoofd. Waarom was deze wereld zo vreemd? Hij vond het prima in de Onderwereld.

Gelukkig kwam hij wat anderen tegen en ze gingen met elkaar reizen. Zij gingen op zoek naar een school en Thomas besloot mee te gaan. Wat had hij anders? Dan kon hij maar beter ergens naartoe gaan, waar hij misschien niet verwacht werd, maar alles was beter dan voor heel wat jaren rondzwerven in de wereld en alleen sterven. Maar hij wilde gewoon heel graag weer naar huis. Dit was slechts een kleine tussenstap. Hij was er zeker van. Dus toen hij opstond, keek hij even naar de rest en ging toen naar buiten om buiten te zitten, denken over zijn toekomststappen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Een week geleden had Melanie al afscheid genomen van haar familie op aarde en een paar dagen geleden van haar vrienden in Neverland. Het liefst wilde ze er blijven. Niet ouder worden dan de eerbare leeftijd van 16 jaar, maar ze wist dat ze dat nog even niet kon. Ze had hier geweldige vrienden, maar wilde meer vrienden ontmoeten. Meer van de wereld op aarde zien en volgens haar moeder kon dat op een speciale school. Ze was niet van plan om lang te blijven. Gewoon vrienden maken en af en toe voor die vrienden terugkeren vanuit Neverland om met hen af te spreken. Peter was het niet helemaal met haar vertrek eens. Logisch, ze kon volwassen worden en haar moeder had haar niet meer nodig. Waarom zou ze dan ook volwassen willen worden? Peter snapte niet dat er meer was dan rondvliegen over Neverland, met Haak vechten en lol maken met steeds weer de zelfde groep jongens. Er waren geen meisjes, behalve Tiger Lily waar ze echt bevriend mee was. De zeemeerminnen waren jaloers op haar en eigenlijk niet te vertrouwen. Ja ze kon beter met Tink opschieten dan haar moeder en zus, juist omdat ze geen romantische gevoelens koesterde voor Peter en Peter niet voor haar, maar alsnog. Tink was ook maar... Tink. Een leuke meid om mee te kletsen en op avontuur te gaan, maar tot zekere hoogte. Als Tink kwaad was of jaloers, kon je flink wat problemen met haar hebben.

Inmiddels was Melanie terug op aarde. Ja, het was een vreemde volgorde. Aarde, Neverland, Aarde. De school waar ze door haar moeder heen gestuurd was, had ze nog niet kunnen vinden. De aarde was nog verrassend groot. Echter kwam ze wel anderen tegen, die toevallig op zoek waren naar de zelfde school. Hoe groot was die kans? Blijkbaar groter dan ze dacht. De groep waar Melanie zich bij had gevoegd, was een beetje depri na Melanie haar smaak. Een aantal bleven maar in gedachten verzonken, terwijl Melanie rustig van boom naar boom vloog, er even in ging zitten, takken uit de boom haalde voor het kampvuur en ga zo maar door. In elk geval tot dat iemand het mooie vuurtje uit deed met water, iets wat ze erg jammer vond. Melanie hield wel van een gezellig kampvuur. Met de hele groep op een boomstronk zitten, eten roosteren en gezellig liedjes zingen en spannende verhalen vertellen over hun vele, vele avonturen op Neverland. Er kwam nooit genoeg aan. Dat spannende gevecht met Captain Hook de vorige dag, het dansfeest met de indianen of iets anders. Ze was benieuwd hoe het op die school was. Hopelijk waren de leerlingen daar wat minder serieus. In gedachten verzonken. Hopelijk kon ze er nog wat lol aan beleven. Al hoewel, nu ze er over na dacht betwijfelde ze het. Het was natuurlijk een stomme school waar ze heen ging.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ayah:

Een jongen stelde zichzelf voor als Milan, waarbij hij meteen ook de andere twee voorstelde als Romeo en Kayla. Ah, dus dit is Kayla. Perfect. Kwetsbaar en dus beïnvloedbaar. Ze kan later nog goed van pas komen dacht ze. Haar vader leerde haar dat ze altijd de zwakste het beste kon pakken. Zij zouden snel overstag gaan om hun geliefden geen pijn te laten doen.
'Aha, wat leuk. Nou, het gaat vast te gek worden hier' zei Ayah. Ze begon vast te denken wat ze met Kayla aan zou kunnen en keek haar aan met een geheimzinnige glimlach, wat tot een wantrouwende blik leidde van Milan.
Vrij snel had Ayah door dat dit niet de types waren waar ze snel mee zou omgaan en besloot om naar buiten te gaan. 'Ik ga even een frisse lucht scheppen en ga even deze muffe zaal uit. Jou zie ik nog wel, Kayla. Of beter gezegd: buurmeisje' lachte ze en liep weg.

Onderweg naar een beekje net naast de school kwam ze buiten een ander groepje tegen waar er onder andere geknuffeld werd. 'Ik mag hopen dat het een knuffel uit vriendschap is?' vroeg ze de jongens. 'Even vergeten, Ayah, dochter van Jafar' stelde ze zich voor. Eén van hen nam het voortouw en stelde hen beide voor. Chris en Rafaël. Hallo daar, Rafaël dacht ze. Hoewel Chris sprak, had Ayah alleen aandacht voor Rafa en dit viel Chris waarschijnlijk ook op, want hij was al snel weer weg.
'Nou, wie weet..' lachte Ayah. 'Ik ben er ook pas net. Had ik geweten dat de school toezichthouders zou gaan sturen, dan was ik wel ergens anders geweest dan thuis. En zou ik hier dus ook niet zijn' zuchtte ze. Wat een charmeur. Maar hij mag er zijn dacht ze bij zichzelf.
Langs Rafa heen keek ze een stukje het bos in, waar er mensen liepen naar een klein vonkje van licht. Zo dacht ze ook een bekende schim te zien. Nee! Zou het..? Als ze zag wat ze dacht te zien dat ze zag, dan was dit een groot probleem. Een probleem dat opgelost moest worden.
'Verleidelijk aanbod en ik loop wel met je mee naar binnen, maar ik heb een appeltje te schillen met iemand. De volgende keer maak ik meer tijd' knipoogde ze.

Ayah liep naar binnen met Rafa, nam afscheid en liep naar haar kamer toe. Bij binnenkomst zag ze een meisje staan en daarbij ook haar spullen die overhoop door de kamer lagen.
'Vind je dit normaal ofzo?' vroeg ze kwaad. 'Zomaar aan mijn spullen zitten, ben je soms gek? Dit is privé, verdomme!' Ayah was woest. 'Het is dat ik iets anders te doen heb, want anders had je grotere problemen gehad' zei ze boos. Ze raapte haar spullen bij elkaar en zocht naar een bepaald sieraad, die ze wilde gebruiken bij het kampvuur. Echter kon ze deze niet vinden doordat alles overhoop gehaald was. Bah, dan haal ik wel een emmer water bedacht ze zich.
'Luister, dit flik je me nooit meer. Anders zijn er nare gevolgen voor jou.' Ayah raapte haar spullen bij elkaar, deed ze terug in de koffer en gooide die op haar bed, maar deze keer wel met een magisch goed slot erop. Uit de badkamer pakte ze een emmer, vulde die met water en ging op weg naar het kampvuur.

Vlakbij het kampvuur stopte ze achter een boom om eerst te kijken wie er waren en om zeker te zijn dat het de persoon was die ze dacht dat ze zag. Het waren er 4. Ayah bekeek ze aandachtig en haar ogen stonden stil bij één persoon.
Samuel! Waarom Samuel? Wat moest hij hier? Was hij hier voor Ayah? Ze twijfelde geen moment meer, stapte op het vuur af en gooide de emmer erop leeg.
'Samuel, leuk je weer te zien. Heb je me gemist?'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Artair herinnerde zich niet veel meer van die nacht een paar dagen geleden. Het was volle maan geweest. Zoals altijd had hij zich teruggetrokken in het bos, ver weg van de mensen vandaan. Soms zag hij flarden van herinneringen. De flikkering van kleine blauwe lichtjes, een cirkel met hoge rijzige stenen. Bij zijn ontwaken de volgende ochtend was hij niet langer in Schotland. Hij kende het bos door en door, dit was een ander bos geweest. Een kleine zak met wat voedsel en kleding, zijn pijl en boog, dat was het enige wat naast hem had gelegen. Hij was niet onbekend met will-o-wisps. Zijn moeder had talrijke verhalen over deze kleine blauwe verschijnsels verteld. Ze zouden je leiden naar je ware lotsbestemming. Toch hadden ze zijn moeder enkel maar in de problemen gebracht. Wanneer ze aan hem verschenen, bleef hij er bijgevolg zo vorm mogelijk van weg. Toch was het hen eindelijk gelukt een greep op hem te krijgen. Als beer bleek hij meer tot hun blauwe schijnsel te zijn aangetrokken. Hij had niet eens de kans gehad afscheid te nemen van zijn familie. Zouden ze naar hem op zoek zijn, hem missen?
Het had niet lang geduurd voor hij een andere groep jongeren aantrof. Ze spraken over een school, die in de buurt zou zijn. Artair had er weleens iets over gehoord, maar was nooit geïnteresseerd geweest, ook al zou deze school misschien wel zijn weg naar huis kunnen zijn. Hij had zich bij de groep gevoegd. Hij sprak niet vaak met de anderen, hield zich nogal afzijdig. Wat voor hem belangrijk was, was dat ze niet werden ontdekt. Voor anderen leek dat precies minder het geval. Ze vertelden luidruchtig verhalen, zongen luid liederen. Een meisje amuseerde zichzelf met het rondvliegen tussen de bomen, het enige wat hen aan het zicht van buitenstaanders onttrok. Artair had haar vaak duidelijk gemaakt dat dat geritsel tussen de bladeren ooit op zou vallen en hun locatie zou verraden.
Een vreemd geluid, te zwaar om dierlijk te zijn. Een meisje kwam uit het struikgewas tevoorschijn. Ze hoorde niet bij hun groep en was bijgevolg vijandig. In een fractie van een seconde had hij zijn boog getrokken en richtte een pijl op. "Samuel wie is zij en wat doet ze hier? Kom je van die school? Zo ja dan raad ik aan weer te verdwijnen."

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
Het gesis leek in zijn hoofd na te galmen. 'Samuel, leuk je weer te zien. Heb je me gemist?' Hij zuchtte bij het horen van haar stem, wat werd opgevolgd door Artair die zijn boog trok. "Samuel wie is zijn en wat doet ze hier? Kom je van die school? Zo ja dan raad ik aan weer te verdwijnen." Hij grinnikte. " " Dat," Hij knikte richting Ayah, " Dat is mijn lieftallige ex-vriendin. Vroeg een lust voor het oog, nu enkel een last." Hij stapte van de boomstronk af, veegde de schors van zijn broek. " Heel kan ik niet zeggen dat dit insgelijks is." Zijn ogen vonden de hare. " Ik heb je zeker niet gemist en ik wil je daarom vriendelijk vragen dit terrein te verlaten. Wij weten beide dat de vorige keer dat wij ruzie hebben gehad." Hij liep naar Artair, legde zijn hand op zijn arm en duwde deze zachtjes naar beneden, zodat zijn boog nar de grond gericht was. Zachtjes, zodat enkel zij twee het konden horen fluisterde hij " Ze is niet waard oké." en liep toen richting de tenten. Hij hoorde Melanie´s al een kilometer van voren. Hoewel ze afgesproken hadden om zich te verbergen, zou Melanie nog wel eens tot ontdekkingen kunnen leiden. Toen hij de tent binnen liep, schudde Thomas geïrriteerd zijn hoofd. " Ik weet het maar we zullen het nog even vol moeten houden. "

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Melanie keek op toen ze beneden wat hoorde en greep meteen het zwaard wat ze aan haar middel had te hangen. De jongens zeiden wel dat ze stil en voorzichtig moest zijn, maar dat was ze ook. Ze zorgde ervoor dat ze niet boven de bomen kwam en dat de bomen ritselden alsof er grote vogels in landen, geen mensen. Ze snapte het gezeur niet. Ze wist hoe ze moest omgaan met bomen en voorzichtig moest vliegen. Ze was heus niet altijd zo luidruchtig als met de andere jongens in Neverland.
Stil bleef ze vanuit de boom toekijken hoe een meisje tegen Samuel sprak. Iets in haar vertelde haar dat het meisje niet te vertrouwen was. Dat ze moest oppassen, maar al snel werd Artair zijn boog naar de grond begeleid en besloot Melanie zich rustig te houden. De jongens zouden vast wel weten wat daar aan de hand was. Het had op dit moment geen zin om onnodig een gevecht te beginnen. Dat zou teveel opvallen, iets wat de jongens liever niet wilden. Toch hield ze haar zwaard in de hand, terwijl ze op een dikke tak zat en zich stil hield. Het begon inmiddels al laat in de ochtend, vroeg in de middag te worden aan de stand van de zon te zien. Melanie vroeg zich af wat de de verloren jongens nu aan het doen waren. Waarschijnlijk lol aan het maken. Misschien wat trainingsoefeningen met hun katapulten, of oefenzwaard gevechten, om het in de middag op te nemen tegen Hook, die ze uiteindelijk weer zouden treffen dankzij de haatgevoelens die Hook had voor Peter. Melanie miste die momenten nu al. Ze snapte niet waarom de mensen waar ze nu mee omging zo serieus waren. Zo volwassen. Wat was daar zo leuk aan? Het leven ging al veel te snel op deze wereld. Je moest er van kunnen genieten en in haar ogen deden zij het beneden niet.
Een zachte zucht verliet Melanie haar lippen, onhoorbaar voor diegene beneden haar, terwijl ze geruisloos omhoog zweefde. Ja een paar blaadjes ritselden, maar dat kon ook door de wind of door de vogeltjes komen. Het betekende nog niet dat zij op de takken zaten. Stilletjes vloog ze een stukje hoger, tot ze bij de rand van het bovenste bladerdek kwam en ging daar tussen de blaadjes zitten, naar de heldere hemel kijkend. Jammer dat het overdag was. In de nachtelijke hemel zag je Neverland tenminste duidelijk. Rustig keek ze weer tussen de bladeren door naar beneden. Daar stond het meisje nog steeds. Eigenlijk was Melanie best nieuwsgierig wie ze was, al wilde ze het deels ook niet weten. Gewoon omdat ze de kriebels van haar kreeg.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wel veel succes met schillen en tot de volgende keer." Uit hun korte gesprek maakte Rafaël op dat hij Ayah wel mocht. Ze had iets speels, iets mysterieus, net zoals hem. Vanuit zijn ooghoek spotte hij Milan, Kayla en Romeo op. Het eerste wat opviel was Kayla's rolstoel. Toch zei Rafa er niets over. Hij was er zeker nieuwsgierig naar, maar begreep dat iedereen dat was. Waarschijnlijk had ze er al duizend vragen over moeten beantwoorden. Daarbij was hij net gaan zitten op het moment dat Milan verkondigde dat hij en Kayla familie waren. "Ik kom blijkbaar net op het juiste moment. Familie, als in neven en nichten, aangetrouwd. Ik eis details." zei hij terwijl hij een broodje in zijn mond propte. "Oeh en ik wilde het ook over de reis hebben. Aangezien ik zelf niet zo goed oplet tijdens de lessen weet ik niet hoe de portalen naar andere rijken en dimensies worden gecreëerd. Ik hoopte dus dat iemand van jullie het wist. Als ik weet waar het ligt en wat het is, kan ik het denk ik wel stelen. Mocht er iemand mee willen gaan om op de uitkijk te staan, dat zou geapprecieerd worden."

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ayah volgde Samuel met haar ogen. Hij liep naar een andere jongen, die zijn boog getrokken had. Samuel leek iets tegen hem te fluisteren, wat voor haar onverstaanbaar was. 'Doe geen moeite' lachte ze naar de jongen.
'Maak je niet druk. Jou heb ik ook totaal niet gemist. Ik ben nog niet van plan weg te gaan. Niet voor ik klaar ben met jou' zei Ayah met een lichte, kwade ondertoon.
Samuel leek het niet te interesseren, want hij liep in de richting van de tenten en ging er uiteindelijk een binnen.

'Ben je nu werkelijk boos, boos omdat ik ons leven probeerde te verbeteren?'
'Ons leven? Ik ben boos, omdat jij niet ons leven maar mij, mij probeerde te verbeteren! Boos omdat jij meer waarde hecht aan goed dan aan mij, mijn persoonlijkheid! Boos omdat jij te blind bent dat in te zien!'
'Ayah, je bent niets aan de kwade kant. Daar ga je ten onder!'
'Nee Samuel, ik red me prima! Je probeert me iemand te laten zijn die ik niet ben. Ik heb er genoeg van. Genoeg van het vechten tegen mezelf. Het is over!'

Het galmde nog altijd door haar gedachten. Ayah had gevochten tussen het zijn van goed of kwaad en alleen omdat Samuel wilde dat zij het kwade op zou geven.
'Keer mij niet de rug toe, Samuel!' riep ze kwaad. Ayah maakte een handbeweging, waardoor de bovenkant van de tent de lucht in vloog en daar meteen een meisje naar beneden kwam vallen. 'Of ben je soms het voorval met Malafide vergeten?' Die woorden leken hem wel te interesseren. 'Ik weet het. Was geen prettig gezicht om te zien of wel soms?' zei ze met een gemene lach.

Vanuit de bosjes klonk er geritsel. Daar zul je ze hebben, perfect. Uit de bosjes kwam een aantal leraren en een toezichthouder. Daar gaat jullie vrijheid, lieverds. 'Het kwam hier vandaan' werd er geroepen door één van hen. 'Ayah, geen verassing om jou hier te zien. En jullie gaan ook gelijk maar mee' zei de toezichthouder.
'Wat gezellig. Ik heb er nu al zin in' zei Ayah sarcastisch en ze keek Samuel recht in de ogen aan.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana sloeg haar armen over elkaar en keek het meisje dat zojuist was binnen gekomen met een scherpe blik aan. Ze leek behoorlijk boos, begrijpelijk, maar het gaf wel aan dat het niet het meest vergevingsgezinde type was. Het leek het meisje niet op te vallen dat Joana een gun in haar hand had, mooi, want anders was ze vast gaan klikken bij de besturing. Na enkele mondelinge uithalen naar Joana kwam het meisje haar richting op en duwde haar aan de kant. "Hé!" riep Joana, waarmee ze hoogstwaarschijnlijk een niet zo beste indruk op haar maakte. "Luister, dit flik je me nooit meer. Anders zijn er nare gevolgen voor jou," sprak het meisje. Joana zette een neppe glimlach op, legde haar gun wat steviger in haar hand en knikte sarcastisch. "O.. Dat zal vast." Het meisje, waarvan ze nog steeds de naam niet wist, liep boos de kamer uit. "Kutwijf," mompelde Joana even, waarna ze besloot dat er op haar kamer niet veel avonturen te beleven waren. Joana zocht een plekje voor ze zojuist gestolen sieraden in haar matras. De veren lieten grote krassen achter op haar handen. Dat was iets goeds, aangezien daarmee de kans dat het meisje daar naar haar sieraden ging zoeken verkleinde. Nadat haar hand de binnenkant van het matras weer had verlaten, liep Joana naar de eetzaal. Daar aangekomen pakte ze gauw een broodje en wat water. Hoewel Joana niet de beste sociale vaardigheid had, sloot ze toch aan bij een groepje. Het duurde lang voordat ze deze keuze had gemaakt, maar zonder vrienden kom je niet ver op een school. Het groepje was aan het praten over een of andere reis. Na even de gezichten te hebben bestudeerd, kwam Joana erachter dat één van de jongens Rafa was, de jongen waarmee ze eerder die dag kennis had gemaakt. Ze stond nu al een tijdje naast het tafeltje zonder iets te zeggen en ze begon te merken dat steeds meer ogen zich op haar richtten. "Sorry," wist ze uit te brengen, terwijl ze naar de grond keek. Joana schudde met haar hoofd om zichzelf te herpakken. "Uhm.. Jullie ken ik niet," ze wees naar de mensen die ze nog niet eerder had gezien. "Ik ben Joana.. Ik ben niet zo goed met mensen, maar ik zal het proberen." Een glimlach verscheen op haar gezicht, een glimlach die ditmaal oprecht was. De vinger, waar ze zojuist mee had gewezen, veranderde in een hand, met de bedoeling dat de andere hem zouden schudden.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Gabi rolde met haar ogen toen ze Chris aan zag komen. "Ja. Doei." Zei ze met een schuine glimlach. Vlak daarna verdween ze in de richting van de eetzaal. Ze toast met ei en gooide het op haar bord. Ze zocht een plek waar niemand zat. In rust eten was op dit moment even wat fijne. Vlak voordat ze een hap kon nemen van haar eten stond er een man achter haar. "Gabi LeGume" Zijn stem klonk zwaar en kwaad. Gabi draaide zich om en rolde met haar ogen.
"Ik denk dat je bij haar moet wezen." Zei ze terwijl ze naar een meisje die een stuk verderop aan de tafel zat wees. "Ik ben..." Ze dacht even snel na. "Ik ben Kayla." Zei ze met een glimlach. De man leek haar verhaal echter niet te geloven. Hij sloeg zijn handen over elkaar en keek Gabi strak aan. "Je moet met mij mee komen. We gaan naar het kantoor van het schoolhoofd." Gabi zuchtte. Er was nog maar een oplossing. Doorzeuren zodat ze niet mee hoefde naar dat stomme kantoor. "Alwéér. Ik ben er al eens geweest. Het is daar zó ontzettend saai." De man trok Gabi van haar plek af zodat ze op de grond stond. "Verdomme laat met gewoon eten!" schreeuwde ze. Meteen waren er een paar ogen op haar gericht. "Wat?" vroeg ze kortaf. "We hebben een heel serieus gesprek. Gaat jullie niets aan." Ze draaide zich naar de man. "Dus. Zoals je al door hebt. Ik ga niet met je mee." De man pakte haar bij haar armen vast, maar ze stribbelde tegen. "Ik zei toch dat ik niet mee ging daar dat kantoor. Wat heb ik daar te zoeken dan?" De man zuchtte en probeerde Gabi vast te houden. Al snel kwam er nog een man bij. Hij hield zijn zwaard op Gabi gericht. "Nou... Ik denk dat ik toch maar mee ga." Zuchtte ze. Ze werd zowat de gang op gesleurd. Onderweg naar het kantoor zag ze Chris nog lopen.

Eenmaal aangekomen werd ze in het kantoor geduwd en gingen de mannen voor de deur staan. Gabi plofte op de de stoel neer en legde haar voeten op het bureau. "Dus..." Begon ze. "Waarom ben ik hier?" Het schoolhoofd staarde haar strak aan. "Dat hoor je te weten." Gabi schudde haar hoofd.
"Nee. Ik heb werkelijk waar geen idee waar je over praat. Ik was gewoon rustig aan het ontbijten -want dat doet elk normaal mens- en toen kwam er ineens een man die mij ontbijt verstoorde. Natuurlijk is dat..." Gabi kreeg niet de kans om haar zin af te maken. "Gabi LeGume" Zuchtte het schoolhoofd.
"Ja?" antwoordde ze met haar liefste glimlach.
"We weten wat er gebeurd is gister avond. Jij hebt Cristian De Ville neergeschoten met je pijl en boog." Gabi trok een wenkbrauw op. Hoe konden ze nou weten wat er gebeurd was? "Gabi is dat waar?" Gabi schudde vol overtuiging haar hoofd. "Nee. Dat is niet waar. Ik was aan het dansen met... Milan?" Ze zuchtte. "Dus.. Nu mag ik gaan." Zuchtte ze. "Jij gaat nergens heen Gabi. Jij gaat mij vertellen waarom jij die pijl hebt afgeschoten en wel nu!" Het schoolhoofd gaf een klap op haar bureau waardoor de kopjes begonnen te trillen. Gabi haalde haar schoenen van tafel af. Ze leek ineens erg veel aandacht te hebben voor het kopje die zo aan het trillen was. "Het was niet mijn bedoeling geweest om Chris te raken!" schreeuwde Gabi uit. "Denk je nou echt dat ik hem zou willen raken. Als je zo enorm slim bent om te kunnen weten dat ik die pijl heb afgeschoten moet je ook kunnen weten dat ik nooit, maar dan ook echt nooit Chris had willen raken. Ik durf nu niet eens meer naar hem toe gegaan door het hele gebeuren!" Gabi had niet door dat ze uit kwaadheid opgestaan was. "Gabi ga nu zitten! Je weet dat je fout bent geweest! Of die pijl nou wel of niet voor Christian was bedoeld. Het hoort niet!" Gabi mompelde een paar onverstaanbare scheldwoorden. "Zitten of je wordt meteen verwijderd van deze school. " Gabi keek het schoolhoofd met opgetrokken wenkbrauw aan. "Dat zou toch geen probleem zijn voor mij." Zei ze grinnikend terwijl ze weer in haar stoel plofte. Ze keek haar schoolhoofd strak aan. Als ze nu gewoon mocht gaan was alles klaar. "Goed.." Zuchtte het schoolhoofd. "Alle wapens op deze school zijn vanaf nu verboden. Er mag alleen nog maar gevochten worden onder toezicht van de leraren. Ik wil dat er bij elke uitgang van deze school een bewaker staat. Gabi jij gaat niet die school uit." Het schoolhoofd stond op en fluisterde nog iets bij de bewakers en verliet haar kantoor. De bewakers liepen Gabi haar richting op. "Wapens." Zei een van de mannen kortaf. Gabi zuchtte. Die liggen in mijn kamer. Ik heb niets bij me. Al snel wisten ze de dolk te vinden die Gabi altijd bij zich had. Ze duwde haar tegen het bureau aan en probeerde de dolk te pakken. "Blijf af!" gilde ze toen de man haar dolk pakte. "Die mag je niet! Hij is van mijn vader geweest! Geef hem terug!" Ze gaf de man die haar dolk vast had een trap waardoor hij naar achteren viel. Ze wilde haar dolk uit zijn handen trekken, maar de punt was haar richting op gericht. Ze trok haar dolk uit zijn hand en rende zo snel als ze kon de kamer uit. Als ze nu maar iemand kon vinden die haar kon helpen.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Met het doel om Gabi te vinden, liep Chris naar de kantine en hij kwam inderdaad Gabi tegen al leek ze er weinig zin in te hebben om een gesprek met hen te voeren. 'Ja. Doei' zei ze en ze rende weer weg.
Chris kon haar deze keer wel bijhouden, maar hij bleef even stil staan. Er stond een man vlak achter Gabi. Chris had meteen al door dat ze in problemen zat, maar hij kon zich beter nog niet tonen. Hij zag dat ze zich steeds verder in de nesten werkte tot ze uiteindelijk met de man mee moest, dan wel dat ze hardhandig gedwongen werd. Gabi..

Chris rende een stukje terug de gang op om geen argwaan te wekken bij Gabi. De mannen kwamen met haar langs Chris gelopen en Gabi keek met een blik alsof ze in nood was. Het was ook wel zo, maar die blik was de bevestiging.
Daarop besloot Chris om ze te gaan volgen en op de hoek van de gang bleef hij even staan. Gabi werd meegenomen naar het kantoor van het schoolhoofd en het was dus beter daar afstand van te hoiden. Hoewel het een aantal meter verderop was, kon hij Gabi horen schreeuwen.
'Blijf af! Die mag je niet! Hij is van mijn vader geweest! Geef hem terug!' hoorde hij haar schreeuwen. Uiteindelijk ging de deur open en kwam Gabi het kantoor uit gerend.
Chris kwam vanachter de hoek vandaan en ving Gabi op. 'Rustig aan, dalmatiër.' Hij probeerde Gabi te kalmeren door haar tegen zich aan te drukken in knuffelstand. 'Ik had een warmere welkom verwacht nadat ik de ziekenzaal uit mocht' grapte hij 'maar er valt iets recht te zetten. Of je het nu wil of niet, wij gaan even praten.' zei hij stellig en nam Gabi mee naar zijn slaapkamer.
Het verbaasde Chris dat ze nog niet had tegengestribbeld, alsof ze toegaf. Bij de kamer aangekomen, deed hij de deur stiekem op slot, zodat Gabi niet weer zou weglopen tijdens het gesprek, zette hij Gabi op bed en ging hij zelf op een stoel zitten.
'Luister, het is jouw schuld niet geweest dat je me neergeschoten hebt. Ik ben zelf gesprongen. Waarom had je Benjamin willen raken? Hij heeft jou toch niks aangedaan?' vroeg hij.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Stil volgde Melanie Samuel zijn bewegingen, terwijl hij naar de tent liep. Het meisje was het er niet mee eens, maar dat kon Samuel niets schelen tot de tent opeens de lucht in vloog. Melanie schrok ervan en had geen tijd om weg te gaan, waardoor ze geraakt werd en naar beneden viel. Zonnige stranden, de jongens, piratengevechten. Wanhopig dacht ze aan alle dingen die ze leuk vond. Ja sommige gedachten waren niet echt meisjesachtig, maar wat verwachtte je ook van een meisje dat opgroeide tussen de jongens? Op het laatste moment wist ze haar val te breken, slechts een paar centimeter boven de grond en kwam ze zachtjes op de grond terecht. Meteen keek Melanie het meisje dat haar liet vallen woedend aan, greep een dolk die ze bij afscheid van Peter kreeg en onder haar kleding bewaarde en gooide die woedend naar het meisje toe. De kleren van het meisje scheurde en Melanie wist zeker dat ze een kleine wond had, al was dat niet de bedoeling. Nog niet, dit was een waarschuwingsschot.
"Flik dit nog 1 keer en ik zweer je dat je nooit meer zult slapen meid" siste Melanie woedend naar het meisje. Haar dolk was in het bos verdwenen, maar dat maakte niet veel uit. Melanie zou hem terug vinden. Of de dolk zou haar weer vinden. De pixie's die door het bos vlogen zouden het herkennen als de hare, of naja die van Peter en naar 1 van hen twee brengen.
Melanie had nog flink wat woorden tegen het meisje te zeggen, toen ze opeens volwassen stemmen hoorde en kalmeerde. Ze had geen zin in preken van volwassenen. Die alleen maar zouden zeggen dat ze volwassen zou moeten worden. Helaas was ze nog niet voldoende gekalmeerd om weg te vliegen, bij de bewakers vandaan. Snel greep ze haar zwaard en verstopte die in haar koffer. Een koffer die ze buiten haar tent had gelaten. Hij was zo zwaar dat je hem enkel met pixiedust kon verplaatsen, dus het maakte niet veel uit. Niemand zou hem kunnen stelen tenslotte.
Nogmaals keek Melanie het meisje kwaad aan, maar haalde toen haar hand door haar haren heen. "Sorry heren, ik ben hier niet om met jullie mee te gaan. Als jullie me excuseren. Ik heb nog een piratengevecht te winnen" zei Melanie kalm, terwijl ze haar koffer pakte en een beetje pixiedust erover heen strooide, om vervolgens van de open plek te lopen. Helaas kwam ze niet ver, aangezien de bewakers haar tegenhielden. "Laat me raden, Melanie Annette Darling?" vroeg de man en Melanie zuchtte.
"Dat je het weet, ik haat die tweede naam" zei Melanie.
"Je zuster zei al dat je soms moeilijk kunt gaan doen als het gaat om volwassen worden. Toch wordt het hoog tijd voor jou om eens volwassen te worden en dus naar school te gaan.
"Sinds wanneer is school een teken van volwassenheid? Ik dacht dat alleen kinderen naar school gingen" zei Melanie kalm en keek de man aan, die blijkbaar met stomheid geslagen was. Tsja, zo'n opmerking konden ze verwachten.
"Loop maar gewoon mee. Je bent te opgefokt om te vliegen" zei de man vervolgens en Melanie draaide met haar ogen. "Niet mijn schuld dat ik uit mijn boom wordt gegooid" zei Melanie als een klein kind, maar wist wel dat ze gelijk hadden. "Zolang je maar niet denkt dat ik lang blijf. Hook houdt er niet van om te wachten en ik heb nog een appeltje met hem te schillen." zei Melanie met een ondeugend glimlachje. Ze zou haar zus nog wel krijgen voor het feit dat ze de bewakers over haar niet ouder worden gedachten had verteld. Al had Melanie niets anders verwacht. Voor de scholen samen gingen, ging Jane ook naar zo'n soort school. Alleen dan voor helden alleen. Nu waren helden en schurken samen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Liefde. Exen. Mensen waren allemaal hetzelfde. In de eindeloze gesprekken die Thomas met de doden had, ging het vaak over de liefde. Vroegen ze aan hem of hij wist of die ene er nog was. Of die ene het ook gered had naar het Elysium. Vaak was dit niet zo. Maar soms, soms bracht hij mensen weer samen. Zij waren gelukkig in de liefde. Maar veel te vaak kwam hij mensen tegen, die voor eeuwig leken te jammeren. Die verraden waren in de liefde en dat met de dood moesten bekopen. Soms vrijwillig, soms niet. Het deed pijn om dat te horen. Om te horen dat het mis kon gaan. Liefde was gevaarlijk en zeker als je met de verkeerde persoon ging.

Thomas keek ook geïrriteerd toen Samuel verkondigde dat degene die de tent opblaasde zijn ex-vriendin was. Exen wilden wraak. En wraak kreeg ze. In de vorm van een tent die de lucht in vloog en een aantal volwassenen. Shit, ze waren gevonden. Thomas voelde zich meteen bedreigd en trok zijn zwaard in een reflex. De volwassenen bleken leraren te zijn van een school voor helden en schurken. Dat verbeterde de situatie niet heel erg. "Oh, wat ben ik dan? Omdat mijn vader wraak wilde, moet ik ook?" De volwassenen keken hem raar aan, alsof ze niet wisten waar hij het over had. Hij zuchtte. "Mijn naam is Thomas Nikodem Katsaros, zoon van Hades. Ik denk niet dat jullie mij zoeken dan," zei hij verslagen. Shitshitshit. Straks moest hij helemaal alleen rondzwerven. "Ik ga wel mee," zuchtte hij daarna, terwijl hij zijn zwaard terugdeed in de schede. Dan was hij tenminste niet alleen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld