ORPG | "Ugh, bite me" - Forum

ORPG | "Ugh, bite me"

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Nathan slikte evne, hij was teleurgesteld. "Oh well... I won't stop you." Ondanks dat hij het vervelend vond en dan helemaal niet wist waar hij heen zou moeten gaan, zou hij haar niet tegenhouden. "Why not? And I'm not drunk this time. Maybe a little bit tipsy but nothing more," beloofde hij haar. Hij speelde met een muntje en gooide die soms op. Hij probeerde maar niet te denken aan de eenzaamheid.

Anoniem
Popster

Anoshe schreef:
Violet lachte zacht. "You are literally blocking the only door to the room I am in," zei ze. "I think that is quite stopping me." Ze trok één van de dekens over zich heen. "Mhm, bad experiences with drunk people," zei ze. Ging ze hem dit echt vertellen..? Ja, sure. Van de vorige keer wist hij ook niets meer, dus waarschijnlijk zou hij dit ook niet onthouden. "My dad drank. A lot," zei ze zachtjes.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Even grinnikte hij. "Very sorry, I'm out of the way in no time. Just say it. But waiting till daytime might be easier. I could drive you to the nearest station if you'd like that." Hij luisterde rustig. Als Nathan iets wel kon als hij wat gedronken had, dan was het luisteren. Nare ervaringen, die had hij haar nooit willen geven. "I'm sorry to hear about it. I guess he hurted you." Mompelde hij, dat was iets wat hij wel kon raden.

Anoniem
Popster

Anoshe schreef:
Violet beet op haar lip. "I'd rather not bother you with it," zei ze. Niet alleen omdat ze hem niet lastig wilde vallen, natuurlijk, maar ook omdat hij dronk en ze niet wist wat hij vandaag had gedaan in zijn auto. "I can walk." Ze frunnikte aan haar haren. "Ofcourse he hurt me," zei ze. "I would not be so scared if he didn't."

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Nathan slikte. "You sure? Nothing happened, I promise you. I just had two or three drinks and played darts with someone at the bar." Hij beet even op zijn onderlip en dacht even na. "I guess it's a thing fathers do." Hij gooide het muntje weer op en sloot zijn ogen even, ontspande een beetje. "I'm sorry, I did not want you to relive those memories."

Anoniem
Popster

Anoshe schreef:
Violet zuchtte diep. "Yeah, I'm sure," zei ze. Wie wist of hij de waarheid sprak? Hij had een hekel aan haar, waarom zou hij. Ze trok haar knieën tegen zich aan en keek voor zich uit. Nee, ze gaat niet huilen. Nooit. Superfijn dat hij niet wilde dat ze die dingen herbeleefde door hem, maar ze deed het toch. "A thing fathers do?" vroeg ze. "I don't think so. They are not supposed to, anyway."

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Nathan slikte. "No problem." Mompelde hij even en hij bleef stil zitten. Hij zuchtte even en keek naar zijn lege bed. Ze had de dekens en kussens. Misschien moest hij maar gewoon op de bank gaan liggen. "I guess they're not. I don't know." Mompelde hij even en hij stond op. "I'm eh... I'm going to sleep. Just eh well... I don't know if you want to wake me up or not so if not have a good trip." Zei hij langzaam en wat ongemakkelijk. Stil liep hij toen naar de bank toe.

Anoniem
Popster

Anoshe schreef:
Violet keek naar de betegelde muur van de badkamer. Ze ging niet huilen. Ze weigerde. "Sleep well," zei ze zacht. Ze probeerde te klinken alsof ze niet nu op het randje van huilen zat, maar was niet bepaald succesvol. Ze trok het deken als troost dichter tegen zich aan. Het was fijn om iets te hebben om vast te houden. Ze wilde naar huis. Daar kon ze janken wat ze wilde en hoefde ze met niemand rekening te houden.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Nathan hoorde wel hoe ze klonk en hij keek even weg. Hij verwachtte niet dat ze hem gedag zou zeggen voor ze zou gaan. Waarschijnlijk zou hij een lege kamer aantreffen als hij weer wakker werd. Wat ongemakkelijk kroop hij op de bank en zuchtte even diep. Hij had niet eens echt gedronken dit keer. Alsof elk drankje met een beetje alcohol iemand meteen een slecht mens maakte...

Anoniem
Popster

Anoshe schreef:
Violet snikte zo stil ze kon in het deken, maar iets in haar brak. Ze hield dit al zo lang binnen, en de laatste dagen hadden alles alleen maar erger gemaakt. Groot zijn voor Nathan was niet iets dat haar heel veel goed deed. Als een klein kind zat ze opgekruld in de badkuip, jánkend, met een deken dicht tegen zich aan. Ze haatte zichzelf. Ze haatte haar vader. Ze haatte ieder walgelijk mens op deze godverdomde planeet.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Direct keek hij op zodra hij haar hoorde. Hij kwam meteen overeind en slikte. "Violet... Please open the door." Hij hield het handvat vast en hoorde haar huilen. Dat was iets wat hij niet wilde, hij had haar helemaal geen pijn willen doen. Waarom had hij dat wel gedaan? Schuldgevoel bekroop hem en Nathan wilde nu maar een ding en dat was Violet troosten.

Anoniem
Popster

Anoshe schreef:
Violet keek even aarzelend naar de deur. Wat maakte het uit? Ze stond al voor schut en als hij haar wilde doden, prima. Eens in de zoveel tijd vond ze dat dat klonk als het betere alternatief. Ze stond op, deken nog steeds tegen zich aan, en deed de deur van slot, maar niet open. Ze kon zichzelf zien in de spiegel. Ze zag er niet uit. Nogmaals, als een huilend kind. Ze haatte het. Iets in haar wilde de spiegel breken, gewoon zodat dat spiegelbeeld weg was, maar dat zou niets oplossen. Het enige resultaat zou glas in haar hand zijn.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Nathan opende de deur. Hij keek naar haar, zag haar staan met de deken om zich heen. Zonder af te wachten legde hij zijn armen om haar heen. Hij tilde haar op, met deken en al en liep naar de bank toe. Daar ging hij met haar zitten en hij liet haar niet los. "It's okay. Just let it go. Don't be ashamed." Zei hij zachtjes en hij keek even naar haar. "And if you're ashamed I will put on my favourite jumper, then you're not the one who is ashamed anymore." Even glimlachte Nathan zwakjes.

Anoniem
Popster

Anoshe schreef:
Er was maar één woord dat Violet's reactie op dit alles kon beschrijven: stomverbaasd. Ze was stomverbaasd dat hij haar zo optilde, dat hij bij haar zat en haar knuffelde, en stomverbaasd dat hij ineens zo verdomde lief tegen haar deed. Ophouden met huilen leek echter niet snel te gebeuren. Ze verstopte haar lelijke, natte, snotterige hoofd tegen zijn shirt terwijl ze huilde. Dan hoefde hij het in ieder geval niet aan te zien.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Nathan bleef haar vasthouden. Streelde door haar haren heen en glimlachte een beetje. Het was geen probleem, hij wilde haar helemaal niet verdrietig zien, maar soms moest het eruit. Hij begreep het wel, bij hem ging het op andere manieren maar hij begreep het. Zachtjes zei hij soms wat tegen haar, maar liet haar vooral uithuilen om uiteindelijk tot rust te kunnen gaan komen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld