ORPGaccountjex schreef:
"Maar dat denk je wel," ging Matthew tegen haar in. Hij wist precies hoe hij erover dacht, hetzelfde als hijzelf. Had hij haar niet aangesproken, was ze ook niet gebeten geweest. Hij had een zeer aardige persoonlijkheid, maar hij verwachtte toch wel wat dankbaarheid en als hij die niet kreeg, kon hij wel eens geïrriteerd zijn. Hij kon er niets aan doen, Rosalie had zijn humeur verpest. Niet hijzelf. Oké, misschien wel een beetje, maar hij deed zijn best om haar leven te redden. Was een bedankje dan echt zoveel gevraagd? Hij hield er echter over op, hij had geen zin om een discussie te starten. "Waarom zou ik je wel laten liggen?" vroeg hij weer aan haar aangezien hij geen antwoord op haar vraag wist. Hij wilde haar helpen, maar waarom?
"Jep, maar aangezien mijn eigen alfa geen bloed wil afstaan, ben ik opzoek naar een andere en dat kan een tijdje duren," vertelde Matthew. Hij vertelde liever niet over het feit dat hij uit zijn roedel was gestapt, maar ze moest weten hoe ver hij stond met de oplossing. Zodra hij een nieuwe alfa had gevonden, moest hij hem nog overtuigen om bloed te geven, natuurlijk zonder te vertellen waarvoor hij het bloed nodig had. "Maar ik ben niet zoals elke weerwolf, dat is het verschil," zei Matthew. Waarom zou hij haar laten sterven terwijl hij het evengoed gezellig met haar kon hebben? Zijn keuze was al snel gemaakt, hoewel ze hem ook kon irriteren. Hij beet even op de binnenkant van zijn wang toen ze vertelde wat Jake had verteld. Zelfs hij wist het antwoord er niet op, had hij een oogje op haar. Hij kon het niet toegeven, maar nee zeggen kon hij ook niet. "Jake kraamt alleen maar onzin uit, ik word niet verliefd," antwoordde Matthew simpel, hoewel het aanvoelde als een leugen. Hij was er altijd van overtuigd dat hij niet verliefd kon worden, maar waarom voelde hij zich dan zo? Het was onverklaarbaar.