Wishbone schreef:
De telefoon ging.
Ik zat bij mijn vader in het kantoor een beetje niets te doen. Ik had mijn voeten op het bureau gelegd en leunde achterover. Mijn vader zat druk te tikken, maar stopte toen de telefoon ging. Hij pakte de telefoon op, klemde hem tussen zijn hoofd en schouder en tikte verder. Ondertussen 'aha-de' hij een aantal keer en zei af en toe iets als 'ja' en ik 'ik begrijp het'. Daarna hing hij op en riep hij mijn naam. "Luca!" Ik schrok en gooide mijn voeten van het bureau. "Ik zit vlakbij hoor." Ik keek hem aan. "Wie belde er?" Ik kwam overeind. Het was duidelijk dat er een klusje voor me was. "Ik werd net gebeld door het ziekenhuis", begon hij. Ik kon nu al voorspellen wat het waarschijnlijk was. We hadden contact met een dokter uit het ziekenhuis. Hij wist van onze gaven en hij was hier soms ook als mensen op de school gewond raakten. Ook in het ziekenhuis hield hij ons op de hoogte als hij dacht iemand te hebben met een gave. "Mr. Anderson denkt iemand te hebben met een gave. Ik wil dat jij een kijkje gaat nemen en me daarna inlicht. Als het waar is, komt hij of zij hier." Ik knikte. "Duidelijk." Ik pakte mijn jas en liep het kantoor uit, op weg naar het ziekenhuis.
De telefoon ging.
Ik zat bij mijn vader in het kantoor een beetje niets te doen. Ik had mijn voeten op het bureau gelegd en leunde achterover. Mijn vader zat druk te tikken, maar stopte toen de telefoon ging. Hij pakte de telefoon op, klemde hem tussen zijn hoofd en schouder en tikte verder. Ondertussen 'aha-de' hij een aantal keer en zei af en toe iets als 'ja' en ik 'ik begrijp het'. Daarna hing hij op en riep hij mijn naam. "Luca!" Ik schrok en gooide mijn voeten van het bureau. "Ik zit vlakbij hoor." Ik keek hem aan. "Wie belde er?" Ik kwam overeind. Het was duidelijk dat er een klusje voor me was. "Ik werd net gebeld door het ziekenhuis", begon hij. Ik kon nu al voorspellen wat het waarschijnlijk was. We hadden contact met een dokter uit het ziekenhuis. Hij wist van onze gaven en hij was hier soms ook als mensen op de school gewond raakten. Ook in het ziekenhuis hield hij ons op de hoogte als hij dacht iemand te hebben met een gave. "Mr. Anderson denkt iemand te hebben met een gave. Ik wil dat jij een kijkje gaat nemen en me daarna inlicht. Als het waar is, komt hij of zij hier." Ik knikte. "Duidelijk." Ik pakte mijn jas en liep het kantoor uit, op weg naar het ziekenhuis.