Je hebt nog niet gereageerd op het forum.

Hier komen de laatste 3 forum topics te staan
waarop je hebt gereageerd.
+ voeg shout toe
Cool.dus.niet
Ik geef random sets weg, want vp bday!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.
> Sluiten
Helper
17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
Orpg met Wishbone
Anoniem
Queen of Queens



De telefoon ging.

Ik zat bij mijn vader in het kantoor een beetje niets te doen. Ik had mijn voeten op het bureau gelegd en leunde achterover. Mijn vader zat druk te tikken, maar stopte toen de telefoon ging. Hij pakte de telefoon op, klemde hem tussen zijn hoofd en schouder en tikte verder. Ondertussen 'aha-de' hij een aantal keer en zei af en toe iets als 'ja' en ik 'ik begrijp het'. Daarna hing hij op en riep hij mijn naam. "Luca!" Ik schrok en gooide mijn voeten van het bureau. "Ik zit vlakbij hoor." Ik keek hem aan. "Wie belde er?" Ik kwam overeind. Het was duidelijk dat er een klusje voor me was. "Ik werd net gebeld door het ziekenhuis", begon hij. Ik kon nu al voorspellen wat het waarschijnlijk was. We hadden contact met een dokter uit het ziekenhuis. Hij wist van onze gaven en hij was hier soms ook als mensen op de school gewond raakten. Ook in het ziekenhuis hield hij ons op de hoogte als hij dacht iemand te hebben met een gave. "Mr. Anderson denkt iemand te hebben met een gave. Ik wil dat jij een kijkje gaat nemen en me daarna inlicht. Als het waar is, komt hij of zij hier." Ik knikte. "Duidelijk." Ik pakte mijn jas en liep het kantoor uit, op weg naar het ziekenhuis.
Anoniem
Wereldberoemd



Het irritante gepiep van een monitor maakte me langzaam maar zeker wakker. Alsof mijn hoofd niet genoeg pijn deed, moest ik dat ook nog eens aanhoren. Met moeite opende ik mijn ogen, alleen om me te realiseren waar ik was. Een ziekenhuis? Ik ging rechtop zitten, ondanks de protesten van mijn lichaam hiertegen. Wat was er dan gebeurd waardoor ik hier was? Ik dacht even na. Ik liep van de bus naar het station... Toen naar een plein... en daar hield het op. Was ik flauwgevallen? Ik voelde even aan mijn hoofd, waar een verband omheen zat. Waarschijnlijk was ik nog op mijn hoofd gevallen ook, alsof flauwvallen niet erg genoeg was.
Anoniem
Queen of Queens



Ik liep over het plein, langs de boom, langs het slaapgebouw. Het was niet meer 'onze' boom en ook niet meer 'Jenn's' kamer. Ik had het volledig uit mijn hoofd gebannen. Ik wilde er niet meer aan denken. Ik zou mezelf er alleen maar verdriet mee doen. Ik kwam aan bij het ziekenhuis en vroeg voor Dr. Anderson. Ik moest even wachten tot hij kwam en schudde zijn hand. Ik had hem al een tijdje niet gezien. "Dus, waar is de patiënt?" vroeg ik. Ik moest hem volgen en na een tijdje lopen gingen we een kamer binnen. Ik keek naar het bed. Het eerste wat ik zag waren hele bekende rode haren. Ik hapte naar adem. Dit kon niet waar zijn.
Anoniem
Wereldberoemd



Ik was weer achterover gaan zitten en liet alles even op me inwerken. Hopelijk zou ik gewoon snel hier weg mogen en kon ik weer terug naar mijn "normale" leven. Ik keek even uit het raam, totdat ik voetstappen hoorde. 'Dus, wanneer mag i-' Waarom was hij hier? Wat had hij hier te zoeken? Ik beet op mijn lip en het was even stil in de kamer. Waarom was Luca hier?
Anoniem
Queen of Queens



Ik slikte en schudde mijn hoofd maar Dr. Anderson. "Dit is een misverstand", zei ik. "Zij heeft geen gave. Ze is normaal. Niets speciaals." Ik beet op mijn lip. "Zij was al bij ons, maar zonder resultaat. Ze kan niets." Ik liep niet verder de kamer in. Dat wilde ik niet. 
Anoniem
Wereldberoemd



'Ik weet dat ik niets kan, maar dat hoef je er niet in te wrijven,' snauwde ik. Ik vermeed enig oogcontact met Luca en staarde het raam uit. Al moest ik hem eigenlijk gelijk geven, ik zou hem geen gelijk geven. Hij nam mij toch niet serieus, dus ik vond niet dat ik dit serieus hoefde te nemen. Daarnaast wilde ik niet terug naar die school, ik was toch niet welkom. 
Anoniem
Queen of Queens



Ik beet op mijn lip en negeerde haar. Dr. Anderson was echter overtuigd dat ze een gave had en probeerde me allerlei dingen uit te leggen. "U denkt mentaal..." Wie had dat gedacht. Als het zo was. Misschien was het wel zo. Mijn vader maakte nooit fouten en hij liet haar wel toe... Alsof hij wist dat het zo ging lopen.
Anoniem
Wereldberoemd



Ik zuchtte diep en luisterde naar het gesprek. 'Ik heb geen gave,' zei ik geïrriteerd. 'Dus wanneer kan ik gaan?' Ik wilde echt niet terug naar die school. Niet terug naar hem.
Anoniem
Queen of Queens



"Houd je mond", zei ik. Zij had hier helemaal geen verstand van, dus ze moest zich niet bemoeien met ons gesprek. Ik klonk misschien onaardig, maar ik had geen zin om aardig te doen. Ik wilde niet dezelfde fout maken als vorige keer en weer verliefd worden. Zodat zij vervolgens mijn hart kon breken. Ik had haar geprobeerd uit mijn hoofd te zetten.
Anoniem
Wereldberoemd



Ik rolde met mijn ogen. 'Zeg bemoei jij je er even niet mee, het heeft niets meer met jou te maken of wel soms?' vroeg ik sarcastisch. 'Dus ik zou het erg waarderen als je gewoon even zou wieberen, mijn hoofd staat niet naar al dit gezeik.' voegde ik eraan toen. 
Anoniem
Queen of Queens



"Ik ben nog altijd de  zoon van de directeur anders." Ik beet op mijn lip. Kleine, irritante zeurkous die alles beter denkt te weten. Bemoei je er verdorie zelf niet mee, het is niet jouw gesprek met Dr. Anderson, maar de mijne.
Anoniem
Wereldberoemd



Ik draaide mijn gezicht naar Luca om en keek hem woedend aan. 'Pardon?! Alsof jij alles zo goed weet, meneertje "ik doe alles om mijn pappie trots te maken", het gaat verdomme wel om mij!' schreeuwde ik bijna. 
Anoniem
Queen of Queens



Ik fronste en keer haar aan. Het leek net alsof ze mijn gedachten hoorden en daarop antwoordde. Ik beet op mijn lip en bleef stil. Je weet dat ik die opmerking haat.
Anoniem
Wereldberoemd



Ik was geïrriteerd naar achter gaan leunen en had mijn ogen weer op het "prachtige" uitzicht van mijn raam gekeerd. Ik wilde hem niet zien, hij moest gewoon vertrekken. 'Oh ik weet dat je die opmerking haat, maar dat maakt het niet minder waar hm?' 
Anoniem
Queen of Queens



Ik slikte en probeerde de belediging te negeren. "Ik zei niets." Ze hoorde me. Ze hoorde gewoon mijn gedachten. Dr. Anderson had gelijk. Ze had een gave, een echte gave, een mentale gave. Mijn vader had geen fout gemaakt. 
Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.
Automatisch vernieuwen: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste