schreef:
Ze zuchtte, wat waarschijnlijk betekende dat ze het er niet mee eens was. Hij was het er wel mee eens. Als hij een normaal leven gehad had, een leven zoals zij, was het allemaal niet zo gelopen. Dan had hij misschien wel gestudeerd, had hij een goede baan en een eigen appartement. Nu was dat allemaal niet aan de orde. Hij zou het nooit kunnen.
'Je bent geen last, Lils.' Als ze een last was, was hij niet bij haar geweest. Misschien maakte ze het zo nu en dan moeilijk voor hem, maar een last zou hij het niet noemen.
'Je bent goed voor me, je bent geen last,' beloofde hij haar. Ze maakte hem gelukkiger. Minder eenzaam. Hij streelde even over haar wang en knikte bij zijn woorden. Hij wilde niet dat ze dacht dat zij een last voor hem was. Natuurlijk, overal kleefden nadelen aan, maar die nadelen wogen niet op tegen de voordelen.
Hij knikte slechts toen ze toegaf dat ze soms vergat dat het niet voor iedereen zo makkelijk was. Voor iemand die het leven zo zat was geweest als hij, had hij opvallend veel moeite met de dood. Niet zijn eigen dood, maar wel haar dood. Zij mocht niet dood gaan.
'Die vriend heeft je echt niet verteld of we bij elkaar blijven,' merkte hij geamuseerd op. Hij wist zeker dat ze geen idee had of dat het allemaal goed zou lopen. Ze hoopte het gewoon heel erg. Hij lachte toen ze hem een mep tegen zijn knie gaf. Schattig. Hij drukte nog een paar kusjes tegen haar lippen en glimlachte toen. Uiteindelijk was het niet zo ingewikkeld om Lily te overtuigen. Nu moest ze het alleen nog volhouden.
Zoals elke keer, sloeg zijn hart bijna uit zijn borstkas en kreeg hij geen grip op zijn ademhaling. Hij drukte een kus in haar nek, waarna er nog meer volgden. Hij was dol op kusjes, zelfs als hij niet helemaal helder kon denken. Hij bromde zacht terwijl hij hijgde.
'Draai om,' bromde hij, waarna hij kort wachtte. Hij wilde dat ze meer voelde, wat hem betreft zouden haar buren haar nog eens horen. Hoe luider, hoe beter, dat wist ze wel. Hij was dol op alle geluiden die ze produceerde.