Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De glimlach die hij terugkreeg leek hartverwarmend te zijn. Het liet het geluk door hem rondvloeien, het fijne weten dat hij hetzelfde voor haar betekende als zij voor hem. Het zien dat hij wel degelijk wat met haar deed zoals Addison hem kon laten voelen. Het maakte het geloofwaardiger, liet hem over Samuel vergeten zoals zij vertelde dat ze geen gevoelens voor de jongen had. Het liet hem de herinnering over hun zoen voor zijn eigen ogen vergeten. Hij dwong zichzelf gewoon om er geen drukte over te laten ontstaan, geen discussie over hoe ze hem zo jaloers had kunnen voelen, want hij wilde zijn gevoel nu niet kwijt. Hij wilde geenszins een minieme hoeveelheid van zijn gelukkige bui kwijt zoals deze nu was. Het was al jaren geweest sinds Jack zo had kunnen lachen, zich open had gesteld tegenover een ander zonder de woede in hem. Het was na al die tijd als onbekend terrein voor hem.
"You did what?" Lichte verontsteldheid gaf hij aan, indien hij hoorde van haar plan met Samuel. Nooit had hij geweten dat ze hem enkel gebruikte. Het zag er echt uit, te echt om voor een leugen aan te nemen, want wat was er om als 'liegen' aan te zien? Hij vond haar meermaals weer in de kamer van de jongen, eerder dan de ruimte die hij volgens zijn baas met haar moest delen. "Well, then you're quite a good liar after all. If the things on my mind were reality, I've killed him over more than a hundred times by now." Als het doel van haar actie werkelijk was om hem jaloers te maken, dan mocht ze het officieel succesvol noemen. Wanneer het aan zijn eigen neigingen, impulsieve doen en laten en tevens zijn instinct lag, mocht Samuel Genovese al tientallen keren als dode bekroond worden.
Met haar commentaar keek hij op naar haar gestalte. Voor hem staande, op hem neergekeken indien hij uit eigenwijze zelfbelangen zich omhoog duwde. De pijn genegeerd, zoals hij gewoonlijk deed, ook al was deze te hels om zichzelf stil te houden. Het gekreun en gezucht waarmee hij zijn krachten gebruikte en zo ook zijn linkerzijde waar inmiddels een rivier van bloed ontstaan was, kon hij onmogelijk voor hemzelf houden. "I can do it, just give me a minute," liet hij weten. Een glimlach ging teniet tot zijn moeilijke blik zijn gelaat overnam, zo traag als ook maar mogelijk was zijn eigen lichaam omhoog geduwd. De hand die ze naar hem uitstak moest hij twijfelachtig bekijken. Hij wilde geen hulp aannemen, gewoon omdat hij beter af was in zijn eentje, maar zijn eigen lijf en toestand bleken het tegendeel te bewijzen. Al duizelig en suf kwam hij terecht op de grond met geen centimeter vooruitgang. Lipbijtend liet hij uiteindelijk zijn handpalm naar de hare gaan, zijn vingers onbeholpen naar Addison's gegrepen om zijn stevigheid te behouden. Met de verstrengeling die ontstond, liet Jack zichzelf omhoog trekken.
"Eh.. thanks."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Jacks reactie was precies hetgeen wat ze verwachtte, de ontsteltenis in zijn stem nadat ze haar volledige, smerige plannetje aan hem had uitgelegd. Addison voelde zichzelf een beetje dom door hetgeen dat ze dagenlang had geprobeerd. Sterker nog, het bracht enigszins een vorm van schaamte in haar naar boven. Hoe het ook zij, was het onomkeerbaar, wat overigens niet hoefde nu alles prima leek te zijn. Ze hadden beiden verteld hoe ze zich tegenover elkaar voelde en desondanks het haar in verlegenheid had gebracht, maakte het haar tevreden. Vermoedelijk raakte ze een goede vriend kwijt na dit alles, iemand waarmee ze ondanks alles mee kon lachen, maar uiteindelijk deerde het haar weinig. Jack was, ook al had hij haar enkele vreselijke dingen aangedaan, een stuk belangrijker voor haar. Hij was degene waarbij ze wilde zijn. Als Samuel geen vriendschap meer met haar wilde na haar respectloze plannetje, was het geen van haar zorgen. Daarnevens had de jongeman zich alles behalve vriendelijk gedragen tegenover Jack, iets wat haar nog altijd lichtelijk teleur stelde en maakte dat ze de jongeman een stuk minder aardig vond. Wanneer ze alles over haar plan ook aan Samuel had opgebiecht was het gehele gedoe eindelijk voorbij. Dat werd tijd na al die dagen te moeten leven in een grote leugen. "Yeah... I really don't know why I did that. It's a girl thing, I guess."
Verbijstering dook op toen bleek dat hetgeen waar ze al die tijd mee bezig was geweest werkte. Ze wist het voor elkaar te krijgen om Jack jaloers te maken. "Really? I didn't expect my plan was working, though," zei ze. Achteraf te zien bleek ze alsnog een goede leugenaar te zien, een feit dat ze niet meteen als een belediging opvatte sinds iedereen beweerde hoe ondoordacht haar leugens altijd waren. Het had haar zeer veel moeite gekost om gevoelens tegenover Samuel te tonen die er geeneens waren. Slechts vriendschappelijke gevoelens had ze ontwikkeld doordat iemand anders onverhoeds haar hart had gestolen. Desalniettemin, was Addison toch tevreden dat Jack's moordgevoelens heftige fantasieën waren gebleven, hoe irritant ze Samuel Genovese af en toe ook mocht vinden. De jongeman bezat naast zijn respectloze karakter ook goedheid, al was die ver te zoeken. Toch was die kleine barmhartigheid niet genoeg om Addison's hart te veroveren. Er was veel meer nodig dan dat, en alles wat ervoor nodig was, had Jack.
"Gosh, you're so stubborn," bracht ze al mompelend uit toen Jack alsnog besloot haar hulp niet te aanvaarden. Hij wist goed genoeg dat hij uiteindelijk geen andere mogelijkheid had dan Addison's hulp aannemen sinds een schotwonde in de schouder zeer ongunstig was. Daarnevens maakte het bloedverlies hem sowieso ontzettend draaierig. Addison wist precies hoe het voelde om een grote hoeveelheid bloed te verliezen, een getuigenis om nooit te vergeten. Het vreselijke gevoel tijdens haar lichaam werd opengesneden stond in haar geheugen gegrift. Hulp aanvaarden was geen van Jack's gewoontes, daarvan was ze op de hoogte, maar ditmaal moest hij zichzelf laten helpen. "There is nothing wrong with accepting help, especially not when you are injured."
Lichte opluchting ging door haar heen toen ze voelde hoe zijn hand, afgezien van zijn koppigheid, de hare vastnam om zich vervolgens rechtop te laten trekken. Voorzichtig trok ze aan zijn arm om hem daarna rechtop te laten staan. Zijn lichaam bleef ze, ook nu hij rechtop stond, ondersteunen. Zijn gelaat verraadde de zwakheid die zich voordeed door het bloedverlies, als ze wilde dat hij op zijn voeten bleef staan, kon ze niet anders dan hem de gehele weg ondersteunen. Langzaam, maar ook niet te sloom, vervolgde ze hun weg naar beneden. Ze voorzichtig mogelijk probeerde ze hem mee de trap af te nemen. De jongeman bezat al genoeg pijn, van de trap vallen doordat hij zo duizelig was zeker onnodig. Toen ze na een enige tijd eindelijk van de trap verlost waren, bleef ze simpelweg verder wandelen. Stoppen zou alles nog langzamer laten gaan dan nodig. Het was noodzakelijk dat de wonde zo snel mogelijk verzorgd werd voordat er infecties opdaagden. Dat maakte dus ook dat ze zonder er nog woorden aan vuil te maken, dezelfde straat doorliep. De muziek en tierende mensen negerend baande ze haar weg verder naar de auto, het lichaam van Jack nog steeds lichtelijk ondersteunend, voor zover ze dat kon. Eenmaal ze enkele meters van de wagen waarmee ze zich tot aan één of andere parking hadden vervoerd, verwijderd waren, stopte ze haar passen door een idee dat haar te binnen schoot. Een idee waarvan ze hoopte dat hij erin zou toestemmen."Wait. I know a way to heal your wound in a short time. I can give you a bit of my blood and it will be gone after a few hours. It sounds disgusting, but it works."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Op haar verdere opmerkingen ging Jack weinig in. Hij had geen zin om over Samuel te praten evenzeer over zijn domme acties waarmee hij in haar leugens was getrapt, want daar was zijn ego ronduit te groot voor. Fouten toegeven was iets dat niet zomaar bij hem gebeurde. Hij zou nooit werkelijk uitbrengen dat hij de jongen graag al tientallen keren verder met de grond gelijk had willen maken, alleen al voor de aanraking van zijn hand met die van Addison. Het zou hem creepy over laten komen. Haar laten denken dat hij een seriemoordenaar was en, dat ze gevoelens voor hem bleek te hebben, was nog geen excuus voor Jack om de sfeer te verpesten met zijn moordneigingen en scenario's om van Genovese af te komen. Later, bedacht hij zich. Het waren zaken voor later.
De weg naar de auto was al voortslepend en moeizaam als in zijn hoofd voorgesteld was. Zijn pijn werd helser met elke voortgezette stap, elke gelopen meter en elke beweging die zijn lichaam gedoemd was te maken. De koude van buiten leek erger aan hem te trekken. Hij kon zijn lichaam voelen trillen van de huiveringen langs zijn huid. Kippenvel teisterde zijn gestalte, dat hij met alle kracht rechtop probeerde te houden. Naar de omgeving kijken vertikte hij daarnevens nog; zijn draaiende zicht stak er een hindernis voor om al het andere te kunnen bekijken. De waas liet hij voor wat het was, wetende dat hij niets anders kon doen dan zichzelf ertoe aanzetten om bij bewustzijn te blijven en, dat hij ondraagbare leed doorging, hoefde geen weerhouding te zijn tegenover zijn gedachten. Ze draaiden door om hem te laten wegdrijven in droombeelden.
Pas bij aankomst van de auto, sprak hij opnieuw. De zwaarte waarmee hij zijn lippen wist te bewegen om wat klanken uit te brengen was onverwinnelijk. Met moeite nam hij het voor te proberen, al vormde het zwak geluid tegenover zijn eerdere uitspraken en felheid. Gemompel, in enig opzicht zelfs gefluister, kon het creëren tegenover de luidruchtige nachtclub om de hoek. "No, I'm not going to drink your blood," gaf hij aan. Voor hoe behendig hij het voor elkaar kon krijgen, greep zijn vrije hand naar de portier om deze te openen. De ondersteuning van Addison verging hierna stukje bij beetje. Hij liet zijn arm van haar schouders afglijden, zijn grip op haar verminderen tot hij zijn handen liet liggen op de bijrijdersstoel. "I'll survive." Alhoewel hij met alle plezier de aanrakingen tussen beide lichamen had gehouden, moest hij het gedwongen laten gaan. De plaats op de stoel nam hij vermoeid in. De zucht rolde als gewoonlijk over zijn lippen met zijn gelaat uit schaamte van Addison afgewend, noch na een laatste dankbare blik gegeven te hebben. "I appreciate it, but it's bearable. As long as you can drive back, I'll be fine."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks ze gehoopt had dat Jack zijn koppigheid nog voor heel eventjes achterwegen liet zodat Addison zijn wonde kon helen, was het alsnog het verwachtte antwoord. Zijzelf begon langzamerhand gewend te raken aan het idee bloed drinken aangezien het levensnoodzakelijk was. Voor een menselijk iemand als Jack klonk het vermoedelijk walgelijk klinken, smerig, misschien zelfs ziek, maar het werkte. Als ze op de woorden van de vampierjagers mocht geloven nochtans. Afgezien van het feit dat ze duizenden redenen hadden opgesomd waarom vampiers zinloos waren, enkel en alleen een gevaar voor de wereld, waren er enigszins positieve eigenschappen aan bod gekomen. Vampiers heelden ontzettend snel, maar konden het helingsproces bij volledige menselijken ook versnellen door slechts enkele druppels bloed. Een wonde die normaliter dagenlang nodig had om te helen, zou verdwijnen in een paar uren. Echter, was het simpelweg helen van de wonde niet het enige wat haar bloed voor hem zou kunnen betekenen, het zou evenzeer de pijn laten vervagen tot het uiteindelijk na een enige tijd compleet verdwenen was, zonder litteken alsof er nooit een schotwonde was geweest. Hoe het ook zij, bleek hij liever te genezen op de natuurlijke wijze, wat immers zeer begrijpelijk was sinds het allemaal, ook voor haar, nogal krankzinnig klonk. "Okay, but the offer remains valid. Just tell it if you changed your mind," vertelde Addison gemeend, hopend dat wanneer hij er toch over nadacht om Addison's bloed als hulpmiddel te gebruiken, hij het aan haar meldde. Ze was er voor hem om te helpen, op wat voor manier dan ook. Hem verdere hulp aanbieden was sowieso een plan dat door haar hoofd speelde sinds Addison hem onmogelijk met een onverzorgde, open wonde kon laten zitten. Eenmaal ze het bendehuis bereikt hadden, zou Addison, of hij het nou wilde of niet, iets doen aan de wonde, zelfs al moest ze het enkel een beetje ontsmetten en er volgens een grote pleister over kleven.
Een beetje twijfelachtig dacht Addison na over zijn vraag. Geen rijbewijs had ze tot haar bezit, hoewel ze wist hoe ze een auto moest besturen. Verscheidene lessen had ze meegemaakt om uiteindelijk haar rijexamen te mogen doen zodat ze de vrijheid kreeg die ze allang wilde. Hoe het ook zij, had ze nooit de kans gekregen haar rijexamen te doen. Wat als ze onderweg tegen werd gehouden? De negativiteit probeerde Addison aan de kant te zetten. Ervoor zorgen dat ze aankwamen bij het huis was het minste dat ze kon doen nadat hij een kogel voor haar had opgevangen."Eh... Yeah, sure. But you need to put the navigation on. I was sleeping while we drove hither, so I don't know the way back."
Addison begaf zich naar de andere kant van de auto om vervolgens zelf in te stappen. Hoe sneller ze weer 'thuis' waren, des te vlugger Addison zijn wonde kon verzorgen waardoor de kans op één of andere ontsteking kleiner werd. Ze stapte de auto in nadat ze de deur had opengemaakt vervolgd door een lichte klap toen de autodeur weer werd gesloten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm? Oh eh.. yeah. You'll hear it." Al ongeboeid liet hij het horen, een hand op zijn schouderblad geplaatst om het bloeden zoveel mogelijk tegen te houden. Veel gedachten had hij niet meer bij de werkelijke situatie. Hij dreef telkens af, zijn blik doelloos voor hem gericht alsof hij zich in complete donkerte bevond en er niets was dat hem terug kon trekken. Enkel het intoetsen van het adres kon hem nog een beetje wakker laten lijken. Hij kon op zijn minst iets bewegen, voor hoe kort en moeizaam het ook mocht zijn, waarbij hij kon verduidelijken dat het prima met hem ging. Met een paar minuten van letters weghalen, bijvoegen en zuchten om het misdrukken op het scherm, kon hij eindelijk toegeven aan zijn vermoeidheid door achterover te leunen.

Dromen.. of toch werkelijkheid? Waren het geluiden van de realiteit ofwel verbeeldingen in zijn gedachten? Al afgeleid zakte Jack een beetje weg, zijn gelaat langs de ruit gelegd om het uitzicht traag waar te kunnen nemen. Zijn wang steunde tegen het glas. Hij liet zijn ogen gaan over elk ontstane lichtje van de buitenwereld, elke glinstering langs de weg onderwijl het voertuig de stad passeerde. Het leidde hem af van de zwaarte die zich bevond in zijn lichaam. De pijnsteken gaande door zijn borstkas, de brandingen op de wond en het gekwel van alles dat hij nog deed. Uitputting liet zich bij hem zien als iets dat meer dan duidelijk was. Hij kon zijn tremblerende handen hevig en gehaast zien bewegen in zijn stille houding, zijn skin als sneeuw zien wegtrekken en de onderkoeling voelen opzetten. Wallen vertoonden zich voor zijn gevoel onvermijdelijk onder zijn ogen. Deze liet hij traagjes, noch met protest, samenknijpen om uiteindelijk een klein beetje zicht toe te laten.
"You know, maybe the people from back home were right," lispelde hij zacht voor zich uit. "It's the American dream. The cities, the overcrowded places, the endless possibilities. I've missed that." Hij wist het zonder meer naar voren te halen. De ideeën waarmee hij naar het land vertrokken was, de voornemens om iets voor zijn familie te betekenen in de tijd van nood. Nooit had hij de schoonheid van het gebied kunnen waarderen. Hij had het vanuit een ander opzicht bekeken, vanuit een manier om het te ontkennen, maar hij wist waar de mensen het allemaal over hadden gehad. Het was een kans om overnieuw te beginnen. Eentje die hij had verpest, met enkel zijn naïeve acties bij elkaar."All the lights.. The buildings, the peace at night.. I actually hated it here, but I haven't seen a bit of the country like I promised my parents that night. When I told them I'd spend my last money on a ticket to New York to pay off the big debts they had to deal with." De waarheid die hij weergaf, kwam langzaam op gang met zijn gedachtengang. De felle lichtstralen werden zijn focus. Hij volgde ze allemaal, de aanblik geïnspecteerd alsof hij nog nooit eerder zoiets had gezien, met een blik vol bewondering naar de diepte naast de wegen. "There's so much left to see. Yet, I just couldn't realize it." Een kleine stilte vervolgde zijn uitspraken. Hij gaf niets meer weer, zijn oogleden te zwaar om nog omhoog te houden. Zijn bewustzijn was binnen seconden vervaagd tot een slaperige toestand. Stukje bij beetje, sloten zijn ogen zich om zijn dromen binnen te laten. Het gefluister werd alles dat Jack nog over zijn lippen wist te krijgen. Zacht, haast onhoorbaar, en doch duidelijk genoeg indien hij een laatste blik op het uitzicht wist te werpen. "Maybe.. one day, I will see it. With my own eyes, I'll get to fulfill their dream after all. But.. can you do me a favor? .. Will you be there with me?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Met haar ogen op de weg voor haar gericht, luisterde Addison naar de woorden die Jack uit het niets uitsprak. Dingen over zijn familie die hij nooit eerder had verteld, feiten over zichzelf die Addison nog niet van hem wist. De openheid was zeer prettig, een teken dat hij haar, ondanks alles wat er gebeurd was, vertrouwde. Nog nooit eerder was de jongeman zo open tegen haar geweest, nog nooit had hij zoveel over zijn eigen gevoelens verteld dan vanavond en eigenlijk kon ze er best aan wennen. Hoe het ook zij, klopte de woorden die hij uitsprak. Geen enkel land wat te vergelijken met Amerika. Net zoals elkander land zijn charmes had, had Amerika dat ongetwijfeld ook. De grote gebouwen die in de late uren van de avond en nacht verlicht werden door miljoenen lichten, de rust die er af en toe te vinden was, het gevoel alsof alles mogelijk was wanneer je ronddwaalde in de grote steden... Het was iets onbeschrijfelijk, iets waarvan sommigen slechts kunnen dromen terwijl zij het allemaal met haar ogen ogen had mogen bezichtigen. Ze was niets beters gewend dan het leven in de mooie steden van Amerika, het was haar thuis, de plaats waar ze was opgegroeid, iets waar ze ontzettend dankbaar voor was, hoe weinig ze dat misschien ook liet blijken.
Zijn uitspraken veroorzaakte een glimlach op Addison's gezicht, voor even had ze haar ogen op het vermoeide gedaante in de stoel naast haar gericht. Het beeld van de bijna in slaap vallende Jack maakte haar glimlach alleen maar breder. De manier waarop hij tegen haar sprak maakte haar gewoonweg gelukkig."Of course I will, I promise."

► About a couple of hours later.

Het einde van de lange autorit kwam eindelijk in zicht, iets wat ze kon weten doordat ze, na een hele tijd in het centrum gereden te hebben, aankwam in een leegte. The middle of nowhere, een plek tussen allerlei bomen waarvan de meesten niet eens op de hoogte waren van het bestaan. Feitelijk bekeken was het de beste locatie voor een bendehuis vol criminelen die onbekend wilden blijven. De drang om, nu ze de vrijheid van een auto had, weg te rijden en nooit meer terug te keren was er, net zoals elke andere keer dat ze zich buiten de verstikkende muren van het huis bevond. Hoe dan ook, wist ze dat het niet anders kon dan blijven en eigenlijk maakte het haar niet eens meer uit. Voor nu, voelde ze zichzelf eventjes gelukkig, iets dat de slapende jongeman naast haar veroorzaakt had.Slechts het kijken naar hem veroorzaakte een lach op haar gelaat terwijl het normaliter heel wat meer moeite kostte om zelfs maar een glimlach te forceren sinds ze alles en iedereen van haar was afgenomen.
Hoe graag ze ook naar Jack in een slapende toestand wilde staren, wist ze dat het beter was om hem te wekken en er vervolgens voor te zorgen dat hij in zijn bed terecht zou komen. De sleutel haalde ze uit het contact waarna ze de gordel rondom haar verwijderde om daarna de auto uit te stappen. Haar passen vervolgde ze naar Jacks kant om zijn deur open te doen. Addison bukte zichzelf een beetje om haar de mogelijkheid te geven hem te zien en hem te wekken uit zijn slaap.
"Jack?" vroeg ze zachtjes, ook al wist ze dat hij het vermoedelijk niet zou horen sinds haar stem daar te zacht voor was. Haar blik viel op zijn donkerbruine haren die ernstig door de war lagen sinds hij denkelijk amper aandacht had besteed aan zijn uiterlijk de afgelopen dagen, net zoals zijzelf. Hoe het ook zij, stoorde het haar niet. Sterker nog, ze vond het er juist schattig uitzien. Toch kostte het haar heel wat moeite om haar hand uit zijn haren te houden, een moeite die ze geeneens deed. Haar hand bewoog ze naar zijn hoofd toe waarna ze voorzichtig enkele haren aan de kant streek. "Jack, you need to wake up."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geruis vormde alles dat overbleef. Onverstaanbaar, onduidelijk gerucht om hem heen dat nergens aan te linken viel. Hij leidde het amper meer af van bekende dingen. De stemmen die hij hoorde, de bleke gestaltes die hij zag, namen alles in dat er nog over was. Onherkenbare beelden vertoonden zich voor zijn zicht. Redenloos, alsof er geen enkele betekenis achterzat behalve zijn toegenomen uitputting. Hij was afgemat, desalniettemin hij zich prettig voelde in de momentele toestand van rust. Niemand die hem kon storen van zijn bezigheden. Geen persoon die hij in de gaten moest houden, gesprekken waarbij van hem geacht werd het te volgen en zijn hoofd voelde allesbehalve zo vol aan. Normaliter overladen met bedenkingen, was het nu leeg en vredig. Elke innerlijke drukte vloeide als vanzelf weg. Seconden werden minuten, minuten werden de basis voor uren en deze liepen uit tot een ongeweten periode van kalmte; hij was totaal weg van de wereld.
Doch werd hij terug uit zijn trance gehaald, lichte aanrakingen waargenomen bij zijn gezicht indien hij de stroom van zijn geestelijke denkbeelden weder voelde keren. Geluiden verharden zich met de voorbijgaande fracties. Hij kon de muziek terugvinden in zijn gehoor, het vage buitengebied wazig herkennen in zijn omgeving door de autoruit en de paar voorbijgaande auto's met piepende banden bevatten. Zijn blik daarentegen viel op het meisje naast hem. Bij de geopende portier gestaan, voorovergebogen naar zijn kant met een lieflijke glimlach. Haar vingers gingen onbescheiden door zijn haar. Desbetreffende slappe, in de weg gezeten plukjes werden aan de kant gestreken. Een opmerkelijk iets, waarop hij anders dan normaal zijn gelaatsexpressie niet effen kon houden. Een minieme, duffe glimlach gaf Jack haar ervoor terug.
"Hm?" opperde hij, slaperig met zijn ogen geknipperd om te wennen aan het licht van de lantaarnpalen. Zijn hand reikte ondertussen naar de hare. Voor een paar seconden pakte hij het zachtzinnig vast, ze zonder verdere bedoelingen verstrengeld. Hij liet beide handen dalen tot op zijn bovenbeen en, na het voor kort zo gehouden te hebben, liet hij het vergaan. Zijn eigen vingertoppen zette hij ondersteunend tegen de stoelbekleding.
"You know, my hair ain't that special." Uit zelflol trokken zijn mondhoeken nog een paar millimeters omhoog, maar met zijn eigen pogingen om uit te stappen, vergingen deze al snel. Hij betrok en kromp enigszins ineen door het leed van de wonde. De ontstane signalen over zowel de ongelukkige plek als zijn bloedverlies brachten immers de gevolgen met zich mee; hij was geneigd zijn tanden flink op elkaar te zetten om niet op te geven. Bij het eindelijk voelen van zijn voeten op het asfalt sloeg de duizeligheid eens toe, al gaf hij hieraan amper toe om het geleidelijk te laten verlopen. Met een spijtige blik in zijn ogen greep hij naar zijn eerdere punt van steun, ofwel Addison's middel. Het was dat hij anders de deur niet eens zou kunnen bereiken, anders had hij het gerefuseerd. Het tot last zijn van mensen had hij nooit gewild.

"How long has it been?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het contact van hun handen maakte dat het gelukzalige gevoel dat ze al de hele avond voelde alsmaar versterkt. Elke aanraking van Jacks huid tegen die van haar veroorzaakte welbepaalde prettige tintelingen, iets waaraan ze zonder problemen kon wennen. Jack's verwarring was ontzettend aandoenlijk, een beeld waarnaar ze wel uren kon kijken zonder verveeld te raken, hoewel Jack sowieso geen straf was om te bekijken. De opmerking die hij haar gaf naar aanleiding van de strelingen door zijn haren, liet haar voor even zachtjes grinniken. Het scheelde haar zeer weinig wat Jack ervan vond, het was een handeling uit automatisme, iets dat ze, hoe gek het ook klonk, al veel eerder had willen doen."I'm sorry I couldn't resist."
Lichtelijk bezorgd keek Addison toe hoe Jack zijn best deed om de auto zelfstandig uit te stappen. Hoe sterk de drang om hem te helpen ook was, liet ze hem voor eventjes doen. Addison was ervan op de hoogte dat hij het allerliefst zo zelfstandig mogelijk was. Toch, ondanks het feit dat hij nogal koppig kon zijn op het gebied van hulp, hield ze Jack voorzichtig vast toen de jongeman naar haar middel greep om hem enigszins overeind te houden.
"You really need to be careful before you get yourself in even more pain," bracht ze uit, alhoewel hij denkelijk verstandig genoeg was om te weten dat hij het rustig aan moest doen. Haar bezorgdheid was in sommige situaties een vervelende eigenschap, ook al kon ze er niks aan veranderen. Wanneer ze om iemand gaf, of sterker nog, van iemand hield, viel haar overbezorgde kant moeilijk te verbergen, hoe irritant anderen het ook mochten vinden. Afgezien daarvan, was het meteen een excuus om Jack iets dichter bij haar te hebben, hoewel ze het vermoeden had dat dat nu ook wel kon zonder één of ander uitvlucht.
"Not that long, just a couple of hours," beantwoordde ze zijn vraag waarna ze langzaamaan, met hem aan haar zijde, begon te wandelen richting het huis. Het was tamelijk noodzakelijk om zo snel mogelijk zijn slaapkamer te bereiken zodat een ontsteking bij Jack's wonde kon worden uitgesloten. Eenmaal binnen aangekomen probeerde ze de vreselijke lucht van sigarettendamp gecombineerd met sterke alcohol te negeren om vervolgens zonder enige ergernis de trap op te lopen. Met nog steeds haar arm voorzichtig om Jack heen, zodat hij op zijn beiden voeten bleef staan terwijl ze zich naar de eerste verdieping begaven.Toen uiteindelijk de laatste trede in aanzicht kwam, ging er een vlaag van opluchting door Addison's lichaam heen, totdat ze opmerkte dat ze eerst nog een lange hal door moesten wandelen om zijn kamer te bereiken. Hoe het ook zij, bleef ze niet stilstaan en wandelde ze, nog steeds even behoedzaam, met hem verder tot ze eindelijk in zijn kamer aankwamen.

"Do you know where I can find the stuff I can use to take care of your wound?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It's a mess, isn't it?" vroeg hij, even geschud met zijn hoofd in zijn eigen dromen. Het was wel vaker het geval geweest. Hij had geen eeuwige tijd om het te kunnen besteden aan zijn kapsel als het ging over zijn werktijden. Vaak kwam hij pas een half uur van tevoren erachter wat hem te wachten stond; geen ruimte was over voor onbelangrijke dingen als gel aanbrengen. Bovendien was hij er inmiddels aan gewend geraakt. Het punt van schaamte was hij sinds zijn dakloze periode al ver voorbijgegaan, dus veel kon het hem eigenlijk niet meer schelen.
De verontrustende blikken en woorden vergingen in zijn bijzijn. Hij reageerde er niet op, deed simpelweg alsof hij het nooit had gezien of ook maar op had kunnen merken aan haar houding. Natuurlijk was Jack niet zodanig dom om te kunnen missen dat ze zich te veel problemen op de hals haalde door om hem te geven. Althans, daar ging hij toch vanuit. Het was een probleem, een val waar ze in was gevallen, een ongewenste uitkomst van hen beide die amper wisten hoe ze met de gevoelens om moesten gaan. Ze hoefde geen zorgen in haar op laten komen over zijn welzijn. Hij maakte geen aanstalten het haar in daadwerkelijke woorden te zeggen, echter, maar ging voor zijn eigenwijze gedrag. Met een keer rollen met zijn ogen kwam hij tevens al ver om over te brengen hoe hij over haar ongerustheid dacht. Hij volgde haar aanzetten tot het lopen, waarop hij haar middel zachtaardig beetpakte om zichzelf staande te houden.

Pijniging toonde zich op zijn façade in de voorbijgaande minuten. Het vooruit lopen, het bewegen, ging moeizaam. Hij voelde zich meer dan gewoon duizelig. In zijn gedachten was hij al tientallen keren gevallen, onderuitgegaan of voorwerpen vastgepakt om dan toch een beetje versteviging gezocht te hebben. Addison had hij in deze hallucinaties vaker op zich gekregen. Het weten dat, als hij viel, zij op hem zou belanden, maakte het wellicht een beetje draagbaar. Als hij op de grond belandde dan kon hij op zijn minst een excuus hebben om zijn lippen op de hare te planten. Desondanks hield Jack zichzelf bij elkaar. De leed beet hij weg, doorgelopen met de uitstraling dat er niets aan de hand was, hoewel hij beter wist. Elke aanwezige in de leefkamer die ze voorbij liepen om terecht te komen in zijn kamer kon aan hem zien dat hij verloren was. Zijn shirt zat geheel onder zijn eigen bloed, zijn gezichtsveld verslechterde enorm tot een groot en nevelig uitzicht en met elke gelopen meter moest hij moeite doen om zijn pijn in te houden.
"A couple of hours have passed? I thought it was.. I don't know," mompelde hij. "Half an hour?" Weifelend liep hij langs zijn bed, haar met rust gelaten door zijn hand zo sloom als mogelijk weg te trekken. Het was spijtig. Ondanks zijn toestand had hij met alle plezier haar met zich meegetrokken, haar laten merken dat hij alles van eerder meende, maar hij wist dat het ondenkbaar was op het moment. Onhaalbaar voor zijn gesteldheid. Al zuchtend nam hij plaats op de matras, zijn lichaam weg laten zakken in de zachte stof onderwijl hij zijn nagels in zijn eigen shirt zette. Zonder meer probeerde hij het uit te trekken. Zijn wonde bloot te leggen, op zijn minst om een goede blik te kunnen werpen op zijn nu doorbloedde rode borstkas. Ver kwam hij echter niet. Nog geen paar centimeter was het hem gelukt om het omhoog te heffen, tot de steken aankwamen zetten en hem met martelgang achter hadden gelaten. Gegrom maakte hij openbaar, een lijdende ondertoon waarmee het uit werd gebracht met zijn gelaat betrokken van zichzelf afgedraaid. Zijn kaken klemden op elkaar als een blokkade voor zijn uitspraken. Doelloos zat hij er, nadenkend over hoe het verder moest, in de hoop alsnog het in zijn eentje af te kunnen. Na een minuut of twee kon Jack het pas opbrengen om weer naar Addison te kijken. Een nieuwe zucht maakte hij kenbaar, haar een verontschuldigende keer aangekeken vooraleer hij zich wegkeerde door naar de donkere muur te staren. "Can you help me?" bracht hij met ongenoegen en een licht schaamtegevoel ter sprake. "I can't.. you know, take it off."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah... It is. Not that I can judge," beantwoordde Addison zijn vraag. Hoe dan ook, had ze geen recht tot oordelen, iets dat ze ook niet deed sinds ze Jack er ondanks zijn warrige kapsel er nog steeds goed uit vond zijn. Hij had het type uiterlijk dat verscheidene meiden aantrekkelijk zouden vinden of zelfs vonden, een groep waar zijzelf bij hoorde. Zijn ontzettend strakke kaaklijn, zijn donkerbruine haren die zelfs in een warrige toestand redelijk oké lagen en niet te vergeten, zijn bruine ogen die af en toe wel vuur leken te schieten, maar er anderzijds ook ontzettend sympathiek en liefdevol uit konden zien. Er waren weinig dingen die haar niet aanstonden aan zijn uiterlijk, zo weinig dat het vermoedelijk een lange tijd zou duren voordat ze wat kon bedenken. Jammer genoeg, was zwijmelen over zijn nogal aantrekkelijke uiterlijk geen van haar prioriteiten. Nee, ze moesten eerst en vooral wat aan zijn wonde doen voordat hij zo nog leegbloedde.

Eenmaal Jack zich enigszins veilig op het bed bevond, baande Addison haar weg naar de lichtschakelaar aan de muur om zo de kamer van meer licht te voorzien. Een beetje machteloos en ongemakkelijk, keek ze toe hoe Jack zijn uiterste best deed om zichzelf van zijn shirt te ontdoen. Ver kwam hij echter niet, maar hoe immens de drang was om naar hem toe te stappen en hem vervolgens te helpen, bleef ze roerloos staan. Addison moest leren om te wachten totdat hij er zelf achter vroeg. Ze wist zelf hoe vervelend het was wanneer mensen zich probeerden te bemoeien, iets waar ook zij een hekel aan had terwijl zijzelf precies diezelfde slechte gewoonte bezat om mensen te helpen of zich ongevraagd met situaties te bemoeien.
"Yeah of course," antwoordde vrijwel meteen op zijn vraag naar hulp waarna ze naar hem toe wandelde. Addison begreep waar de schaamde vandaan kwam, hoewel het volledig onnodig was sinds Addison het zeker niet erg vond om hem te helpen. Sterker nog, afgezien van haar egoïstische kantjes, was ze ontzettend behulpzaam aangelegd. "You don't need to be ashamed for asking help, you know."
Zonder slechts één greintje ongemakkelijkheid te voelen, nam Addison de onderkant van zijn shirt, dat overigens onder het bloed hing, vast. Jack mocht van geluk spreken dat ze die avond genoeg bloed had binnengekregen, hoewel ze ondertussen genoeg wilskracht had opgebouwd om de bloeddorst uit haar hoofd te zetten. Nooit zou ze het in haar hoofd halen om haar scherpe vampieren tanden in hem te zetten. Hoe het ook zij, tilde ze zo voorzichtig mogelijk zijn shirt op om hem van een helse pijn te besparen. Het viezige shirt liet ze vervolgens op de grond vallen om een niet uit te wassen vlek te voorkomen op zijn beddengoed. Lichtelijk bezorgd vielen haar ogen op de wonde ter hoogte van zijn schouder, die er alles behalve goed uitzag."Are you sure you don't want my blood? Your pain will be gone after a few minutes."
Haar staande houding veranderde ze naar zittend, simpelweg doordat ze liever naast hem zat op het bed dan dat ze gewoonweg bleef staan alsof ze bang was om in zijn buurt te komen. Enkele bloedspetters op haar kleding waren niet onzichtbaar gebleven sinds ze eerder die man nogal zwaar toegetakeld had en er denkelijk evenzeer wat bloed van Jack op het stof rondom haar lichaam terecht gekomen was. Een beetje twijfelachtig sprak ze enkele woorden uit terwijl ze haar blik een beetje van hem afgewend hield. "It's probably not the right moment, but can I borrow one of your shirts for tonight?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well, it's always a mess. I think, I don't really know, actually."

Lichtstralen verlichtten de slaapruimte in een haastig tempo, het donkerte waar hij tevens aan gewend was geraakt compleet laten vergaan. De duisternis was nergens meer te vinden nadien Addison de schakelaar had ingedrukt. Elk beetje van zijn rommelige kamer kwam boven water, hoeken werden in het licht gezet om de verdwaalde spullen zichtbaar te maken en nog altijd bevonden dezelfde, lege vodkaflessen zich op de grond. Het was alsof hij er nooit weg was geweest, noch voelde het anders om er terug te zijn. Het zag ernaar uit dat hij eraan moest wennen om zijn eigen 'thuis' erin te herkennen. Een beetje verloren keek hij rond, zijn ogen bij elkaar geknepen voordat hij zich uiteindelijk weer wendde tot het meisje. Het waren haar voetstappen geweest die Jack af hadden geleidt van zijn tergende en treurige gedachten, en hem lieten opkijken om in de felle stralen van de gloeilamp haar ogen op te zoeken.
"I know.. But it's my own problem, so I'm the one who has to deal with 'em." Terughoudend bekeek hij hoe ze dichterbij kwam, haar handen zette in zijn shirt en zo het kledingstuk over zijn hoofd trok. Het verliep echter niet geheel pijnloos. De steken verergerden, het bloeden werd aangezet door zijn plotselinge bewegingen en, alhoewel hij nu wel zijn rood gebloedde bovenlijf bloot en wel had liggen zoals de bedoeling was, werd de kogel in de wonde verschoven tot een vreselijk punt. Hij voelde de fragmenten in zijn huid, een relict van metaal in vlees en bloed dat hem zodanig kwelde dat hij zijn nagels in zijn handpalmen zette om het binnen te houden. Een kleine hoeveelheid dankbaarheid gaf hij Addison, door een zwakke glimlach op te zetten. Hij bekeek haar, waarbij hij niets weergaf over hoe ze nu naast hem kwam te zitten. Het voelde als vanouds. "No, no supernatural blood or anything. I'm fine," sprak hij, menigeen schor, uit. Het was te zien dat hij er daarentegen wél aan toe was. Zijn uitermate bleke huid, getril en gezweet ter gevolge van bloedverlies en de wond waarmee hij werd gemarteld, spraken het tegendeel. Te eigenwijs om toe te geven was Jack daarbij nog steeds. Hij weigerde het op een andere manier te doen dan de doodnormale, zoals hij nog alles had overleefd. Gepretendeerd dat ze nooit een verzoek had gedaan om haar krachten erbij te betrekken, greep zijn rechterhand naar de open wond.
De kogel haalde hij er hardhandig uit. Het metaal vastgepakt, een paar kleine kreunen van de torment laten horen onderwijl hij het er zo behendig als mogelijk verwijderde uit het gat. Stralen bloed kwamen vrij van zijn vingers. Druipend langs zijn borst alsof er nooit een einde aan kwam, maar binnen een paar minuten had hij wél de lading van het pistool weg uit zijn lichaam. Een diepe zucht kwam naar voren. "You know where to find the closet, Addy," wist hij verbazingwekkend genoeg nog aardig normaal te laten weten. Zijn tanden die op elkaar gezet waren, kwamen immers als obstakels als het om praten ging. Het overblijfsel van het schot liet Jack in zijn handpalm liggen. Volledig bebloed, een viezige indruk van de gebeurtenis gelegen in zijn grip. Verstrooid keek hij van het ding in zijn handbereik naar Addison. "I don't know how many I've left, but there must be something in there." Onbewust glipte het tussen zijn vingers door; het bloederige zooitje achtergelaten op de doek voor hem. Een verouderd, vervuild spoor op het wit werd sindsdien ingenomen door de kogel. Zonder meer rustte zijn blik zonder er veel besef van te hebben weer voor hem, het uitvoerig in zich opgenomen. Hij was als weggezonken geweest in zijn gestaar naar het voorwerp.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison vond het nogal jammer dat ondanks wat ze tegen elkaar hadden gezegd die avond, hij nog steeds dezelfde schaamte vertoonde om haar gewoonweg om hulp te vragen. Hulp nodig hebben was een menselijk iets, iets waarvoor Jack zich alles behalve ongemakkelijk bij hoorde te voelen, zeker niet wanneer hij het aan haar vroeg. Het kostte haar geen enkele vorm van moeite om hem te begunstigen, vooral niet wanneer het ging om hem van zijn shirt te ontdoen. Talloze jongedames zouden in een zeer lange rij staan om hetzelfde te mogen doen, hoe onschuldig het in een situatie als deze ook was. Bij de pakken blijven zitten, zwijmelend over hoe gespierd zijn bovenlichaam was, was onmogelijk sinds ze heel wat andere dingen aan haar hoofd had. Ook zijzelf was ontzettend opgelucht dat ze haar portie bloed voor die dag of zelfs de aankomende dagen had gehad sinds een bloedbad zeer gevaarlijk terrein was voor een vampier, vooral voor een nieuweling zoals Addison. Hoe dan ook, was ze trots op zichzelf, op de manier waarop ze met de gewonde jongeman omging. Normaliter waren bloed en wonden niets voor haar, totdat ze ermee werd geconfronteerd als vampierzijnde waardoor ze meteen van haar angst afkwam. Tegenwoordig viel ze zelfs moeilijk uit de buurt te slaan van bloed, hoewel dat zeker en vast een andere reden had. Geconfronteerd worden met bloed en smerige wonden bleef iets tergend, misschien zelfs misselijkmakend. Het was de tweede persoonlijkheid in haar, het monster, die geen bloedangst bezat.
"Well okay then, whatever you want," bracht ze ietwat mompelend uit nadat Jack overduidelijk meldde dat hij geen enkele behoefte vertoonde voor het bloed dat ze aanbood. Vermoedelijk wist hij evengoed als Addison dat hij het nogal goed kon gebruiken, maar hem dwingen kon ze niet. Het drinken van bloed was nou eenmaal een smerig idee. Toch, maakte het feit dat zijn koppigheid te groot was om toe te geven dat hij het kon gebruiken, dat ze zich nog ernstiger zorgen maakte. De wonde bleef alsmaar bloeden. Een bloedrode vloeistof sijpelde uit de schotwonde als één of andere rode fontein. Zijn normaal licht getinte huidskleur werd abnormaal wit, zweet stond op zijn voorhoofd en af en toe, wanneer ze goed keek, kon ze hem zien rillen. Ze was er bijna zeker van dat het niet afkomstig was van de frisse temperatuur in zijn slaapkamer, maar de hoeveelheid bloed die hij intussen al verloren was.
Met een lichtelijk pijnlijk gezicht keek ze toe hoe hij zelf, zonder vraag naar hulp of wat dan ook, de kogel uit zijn wonde haalde, een gevoel dat ze zeker weten herkende. Tientallen keren was het haar overkomen in de kelder en desondanks ze voorgenomen had om er zo min mogelijk bij stil te staan, kon ze in elke situatie wel wat linkbaars bedenken. Het was een onvergetelijke gebeurtenis, trauma's voor het leven die ze enkel en alleen maar kon proberen te vergeten. Haar bezorgde en vooral pijnlijke gezicht verdween als sneeuw voor de zon toen Jack's antwoord haar gehoorgang binnendrong, alhoewel vooral de bijnaam die hij haar gaf Addison's aandacht trok. Addy, een.naam die ze al wel vaker had aangehoord, maar nog nooit eerder zo fijn had gevonden. Het voelde zodanig prettig om aan te horen dat ze zelfs een zwakke glimlach op haar gelaat verscheen. "Addy? Hm.. I like it when you call me like that."
"Don't worry about it, I'll find something," vertelde Addison, wetend dat zij één
van de redenen was van de uitdunning van zijn kledingkast. Sinds ze zijn kamernood was, had Jack haar vaker, denkelijk tegen zijn zin, kleding uitgeleend sinds hij geen vrouwenkleding tot zijn bezit had. Ondanks het feit dat ze onderhand zelf in het bezit was van kleding, probeerde ze alsnog wat te verzinnen om alsnog één van shirts te lenen. Niets zat lekkerder dan een mannenshirt. Bovendien kon ook zij wel een vernieuwend kledingstuk gebruiken aangezien haar kleding lichtelijk bebloed was. Haar aandacht vestigde vrijwel meteen op wat anders toen ze merkte dat het bloedverlies abnormaal werd. Haar bezorgdheid was groter dan ooit te voren, hij moest en zou geholpen worden. "Where can I find a band aid or something? You're losing too much blood."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn ogen bleven bij het ijzer hangen. Liggende in zijn hand, het bloed achtergelaten op zijn huid met druppels hoeveelheden. De verscheidene, verwoeste fragmenten zetten zich uit tot een vreemd uitzicht. Stukjes metaal waren kapot gebarsten met nog enkel een paar verbindingspunten met het grote geheel, dat zich in zijn grip bevond. Het kon hem verbazen hoe het zover had kunnen komen, maar anders dan er nog langer zo absent naar te staren, liet Jack het vallen op de grond. Een nutteloze grijns verscheen daarna al snel. Haar opmerking had hij nog binnen kunnen krijgen, de glimlach gezien die hem een beetje beter liet voelen ondanks de situatie. Nog steeds even moeizaam, noch niet met ongenoegen, stond hij op. "Hm, you do?" Op een traag tempo begon hij zich om te kleden. Zijn jeans vergingen stukje bij beetje van zijn lijf, het met een lichte kerm van pijniging dan toch uitgekregen om het zo neer te laten vallen. De vloer onder hem versperde zich door het kledingstuk, die hij desondanks wat van zich wegtrapte. Zijn gewoonlijke voetbalshorts volgden hierna. Hoewel het een erg slome snelheid was waarmee het gebeurde, wist Jack het wél voor elkaar te krijgen om zich alleen om te kunnen kleden. Al zwoegend trok hij het over zijn boxer. "In that case, you're gonna hear it a lot of times from now on," liet hij weten. Zijn gezicht draaide hij enige millimeters bij om zo Addison in zijn ooghoeken te kunnen waarnemen; een frons afgespeeld op zijn façade toen haar bezorgdheid weer ter sprake kwam.
"You don't have to do anything, ok?" vertelde hij, een overtuigende toon in zijn stem indien hij zichzelf achterover liet vallen in het bed. Ongeboeid naar het eventuele bloed dat vlekken zou creëren op het smetteloos witte beddengoed, bleef hij er liggen. Roerloos, onaangedaan door de vele pijntrekken die zijn lichaam doorbrandden. Eerder dan zich te begeven in de vele lades en de noodzakelijke spullen op te zoeken, bleef Jack op deze positie rusten op het bed. De matras drukkende in zijn rug, hem zacht laten liggen waarbij hij steeds meer merkte hoe zijn bewustzijn wegvloeide. Een beeld om hem heen werd als een waan gemaakt. Het licht focuste amper meer in zijn ogen, de stralen dof door laten komen tot zijn pupillen met een wazig effect. Voorwerpen vaagden weg. Soms kon hij ze nog 'normaal' zien, anderzijds leek hij zich in een zwart gat te bevinden met enkel duisternis. Zwarte vlekken werden hetgeen dat zijn zicht versperde. Hem alles om hem heen ontnomen, onderwijl hij zich kapot voelde zweten en zijn gelaat wit wegtrok. "I'll grab some myself. Just.. in a couple of seconds." Zwak maakte hij het kenbaar. Als de dood bleef hij er liggen, voelend hoe zijn oogleden het begaven en hij afzonk naar een allesbehalve bestaande wereld. In een grote, onvermijdelijke donkerte bezweek zijn besef al zo genadeloos als de kogel in hem geschoten was.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het feit dat hij plotseling de bijnaam 'Addy' gebruikte als aanspreking, kostte haar zeer weinig moeite om gewoon te worden. Sterker nog, ze hoorde het ontzettend graag uit zijn mond en liet de situatie waarin ze zaten qua wat er dan ook speelde tussen hen, echter lijken. Daarnevens zorgde dat ene simpele woord ervoor dat ze zich ondanks de vervelende gelegenheid waarin ze zich bevonden door Jack's wonde, iets beter voelde, dat de bezorgdheid die continu door haar heen ging voor even verdween. Zonder ze de kans kreeg, merkte Addison dat de jongeman zonder enige schaamte zijn jeans uittrok waardoor hij na enkele tellen slechts een boxer rond zijn lichaam had. De moeite om nu het nog kon haar blik van hem weg te keren, deed ze echter niet. Waarom zou ze als het beeld dat ze voor ogen kreeg haar beviel? Bovendien had hij vast en zeker een waarschuwing gegeven als hij het daadwerkelijk hinderlijk gevonden had. In een mum van tijd was hij alweer gekleed in één van zijn voetbalshorts, een beeld dat ze onderhand gewoon geworden was. Hoe het ook zij, fascineerde het haar hoe de jongen het voor elkaar kreeg om ondanks de grote hoeveelheid bloed die hij verloren was, rechtop te blijven staan. Toch bleef ze hem in het oog houden, voor het geval dat er alsnog wat gebeurde.
Haar koppigheid hield ze achterwegen. Zijn wens om haar bezorgdheid weg te laten en hem de situatie aan te laten pakken zoals hijzelf dat wilde, waarmakend bleef ze roerloos op haar plek zitten. Ze was ervan op de hoogte dat tegen hem ingaan geen zin had sinds hij te koppig was om haar hulp te aanvaarden, ook al had hij het nodig. In plaats van de benodigdheden verzamelen die hij nodig had, ging hij simpelweg met zijn rug op de matras liggen, een tafereel dat haar nogal verwonderde. Toch werd ongerustheid er niet minder op. Sterker nog, het werd alsmaar erger nadat ze merkte dat Jack verdacht stil geworden was. "Jack?"
Haar eigen lichaam begaf ze iets dichter naar het zijne toe, verward toekijkend naar hoe hij rustig, met zijn ogen gesloten op het bed lag. Zijn huidskleur was wit uitgeslagen en er stond nog steeds een laag zweet op zijn voorhoofd. "Damned," mompelde ze bijna onverstaanbaar terwijl ze twijfelachtig naar haar eigen pols staarde. Zou ze? Was het verstandig om hem haar bloed te geven, ook al had hij duidelijk aangegeven dat hij er niks van moest weten? Aarzelend liet ze voor de tweede keer die avond haar scherpe tanden tevoorschijn komen en beet ze in haar eigen pols. Voordat het de kans kreeg om weer te helen, drukte ze haar pols, met de wonde naar zijn mond toe gericht, tegen zijn mond aan, wachtend tot enkele druppels in zijn mond terechtkwamen. Haar arm haalde ze weer weg nadat ze het vermoeden kreeg dat hij genoeg bloed binnen had om de diepe, bloedende wonde te laten helen. Geen spijt vertoonde ze voor haar daad, ook al wist ze dat ze vermoedelijk wanneer Jack weer wakker werd, een preek mocht verwachten.
Zijn verwonding liet ze verder voor wat het was sinds ze wist dat het binnen enkele minuten geheeld moest zijn. Haar tijd benuttigde ze door rechtop te staan en haar weg te vervolgen naar de badkamer aan het einde van de hal. Nu de kwetsuur uiteindelijk vanzelf zou helen in een veel kortere tijd, moest ze iets doen aan het bloed dat zich over zijn borst bevond. Ook al leefde ze van bloed, bleef het een onprettige gedachte om naast een bloederig persoon te slapen. Nadat ze zeker wist dat de badkamer vrij was, griste ze één van de handdoeken uit de kast en baande ze haar terugweg naar Jack's slaapkamer.
Voor een tijdje was de enige handeling die ze uitvoerde, het bekijken van de jongen die roerloos op het bed lag, wachtend tot de wonde eindelijk geheeld was. Het kostte Addison ontzettend veel moeite om haar eigen ogen open te houden, ook al had ze de gehele heenweg slapend doorgebracht. Opluchting was het allereerste gevoel wat haar te binnen schoot toen ze merkte dat er geen verwonding meer zichtbaar was, het bloed dat erdoor over zijn borst verspreid zat, kon ze dus zonder enige problemen weghalen met de handdoek, tegelijkertijd hopend dat hij zo meteen weer bij bewustzijn kwam. Of hij nou simpelweg verder sliep of niet, zolang hij veilig was, kon ook Addison met een gerust hart indommelen. De intussen vol met bloed hangende handdoek, liet ze naast het vieze shirt op te grond vallen, voorwerpen die ze de volgende dag zou opruimen.
Haar voeten leidden haar lichaam naar Jack's nogal beperkte kledingkast, het eerste kledingstuk dat aanvoelde als een shirt eruit gevist om vervolgens zoveel mogelijk slaap in te kunnen halen. Eerst en vooral, ontdeed ze haar eigen lichaam van haar shirt dat ze droeg, een handeling die na enkele seconden gebeurd was. Weinig tijd verstreek voordat ze zichzelf in het ruime mannenshirt hees en vervolgens evenzeer haar broek uittrok. Zonder er lang over te doen, veranderde Addison de verlichtte ruimte naar een duisternis, nog enigszins verlicht door de maan. Voor zover ze alles kon zien, probeerde ze het bed te bereiken met Jack's armen als haar eindbestemming. Voorzichtig kroop ze naast de jongeman in het bed, het laken dat gelukkig gespaard was gebleven van het bloed over hun heen getrokken om ervoor te zorgen dat geen van beide kou vatte. Vervolgens, kroop ze zeer dicht tegen het warme gedaante naast haar lichaam, haar hoofd zachtaardig bij zijn borstkas geplaatst. Omdat ze het simpelweg niet laten kon, zorgde ze ervoor dat Jack zijn arm iet of wat om haar heengeslagen hield, een aangename gebeurtenis die haar in slechts een korte tijd in slaap deed vallen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij wist niet of hij droomde. Of hij het überhaupt nog kon, na alle gebeurtenissen die zijn leven voor moesten stellen. Al hetgeen wat Jack kreeg waren de nachtmerries. De vage beelden die hij moest aanzien, de onwerkelijke wanen en denkbeelden waarmee hij de late uren door moest komen. De confrontatie met het verleden, de al gepasseerde momenten in zijn achterhoofd. Nu was het als een leegte. Een complete, vergane vlakte die hij uitdacht onderwijl hij wegzakte. Het donker.. het kon als onheilspellend worden ervaren. Een sinistere indruk van een plek waar geen ander zich wilde bevinden. Een angstaanjagend iets, huiveringwekkend en luguber. Het schouwspel dat velen vreesden, maar hij zich rustiger dan ooit in kon voelen. Hoewel hij in pijn was, kon hij het onverwachts voelen wegtrekken. De torment was zo goed als weggegaan eveneens zijn gevoel van hitte; hij voelde zichzelf niet langer rillen als hij dat eerst wel had gehad. En toch werd het voor een fractie van hem afgenomen. De helderheid van de kamer keerde terug, kortzichtig een wazige keer om zich heen gekeken met niet meer dan de radeloosheid in zijn ogen. Bewegingen naast hem kon hij waarnemen. Een warmtebron tegen hem aan, de straling tegen zijn borst dat brandingen van genot met zich meebracht. Verstrooid trok hij het dichterbij. Alsmaar tegen hemzelf aangedrukt, zijn armen rond het onbekende neergeslagen als hij zijn wang ertegenaan liet steunen. Addison werd als zijn laatste weergave getoond vooraleer hij terugkeerde in een duisternis.

► The next morning.. or well, afternoon, I guess.

Een omgeving als normaliter, kon hij aanschouwen voor zijn ogen. De rommelige kamer was ook zoals nooit tevoren te herkennen. De flessen op de grond, de verspreidde aanstekers over de vloer en de kleding die er lag alsof hij er wild mee rond gegooid had. De vloer was versperd met spullen. Het was als een gewoonte voor Jack geworden, sinds het hem eigenlijk weinig meer kon boeien wat er werkelijk met zijn kamer gebeurde, maar het maakte het als een herkenningspunt voor een ogenblik als deze. Een voorbijgaand moment waarbij het Jack even sprakeloos achter had gelaten over waar hij zich precies bevond. Met een kerm wist hij de leefruimte die hij als doorgaans zag, weerzien.
In een haastige beweging bedekte hij zijn ogen. Een kleine open plaats tussen zijn vingers gaf hem de mogelijkheid aan het licht te kunnen wennen, dat de stralen traag bij hem binnen konden komen om zo geen pijniging te laten ontstaan. Bij de tijd dat Jack ze eindelijk van zijn gelaat weghaalde, kon hij op zijn minst beter kijken dan het eerder had gekund. De slaperigheid liet hij voor wat het was; nooit was hij tenslotte een ochtendpersoon geweest. Het punt dat hij op moest staan om verder te kunnen vormde voor hem het grootste obstakel van de dag. Erg plotseling was het dan ook niet om zichzelf weer te kunnen vinden, nog altijd liggend, indien hij zijn gezicht verborg in het kussen. De stof zachtjes gedrukt tegen hem aan, zichzelf voor even weer weg laten dromen. De leed zat hem nog het meeste dwars. Hij herinnerde zich het geloste schot, het lawaai dat het liet ontstaan en de harde klap waarmee hij op de grond terecht was gekomen, en desalniettemin kon hij geen steken meer door zijn lijf voelen trekken. Geen bloed kon hij uit de wonde voelen sijpelen. De druppels ontbraken op zijn borstkas, die nu ietwat gedrukt lag in de matras. Afvragen hoe het kon was als overbodig gezien. Hij wist precies wat er aan de hand was, waarom hij nu niets meer van de kwellingen kon bespeuren, want Addison's woorden van gisteren waren hem nog bijgebleven. "Goddamned, princess," verzuchtte hij suf.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld