Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had het al wel verwacht dat ze geenszins een verlangen zou hebben over de slechte middelen. Voor zover hij wist, had ze een afkeer van bijna alles behalve de alcohol. Het betrokken gelaat dat ze hem toonde zodra hij een sigaret opstak, het protest dat ze nu al meerdere keren had geuit door verscheidene woorden en blikken, sprak voor zich. Ze hield er waarschijnlijk niet van. Haar de schuld geven was daarbij ook uitgesloten, sinds hij moeilijk voor haar kon beslissen hoe ze over iets moest denken. Ergens mocht hij blij zijn om zo'n iemand tot de zijne te mogen beschouwen. Misschien was het wel goed voor hem, die ene persoon die hem tegenspraak bood zelfs al kon hij het nooit waarderen en was hij te eigenwijs om zich eraan over te geven. Ooit, met een beetje geluk, zou hij het ervoor over hebben om compleet met alles te stoppen als ze ertoe aandrong. Voor nu hield hij het op zijn oude gewoonten; als hij zijn gemoedstoestand wilde verpesten door te roken, ging hij doodleuk zijn gang.
"I promise, I'll make sure we can get out of here tomorrow. Go to the city for a couple hours or something, whatever you'd like." De teleurstelling zat als een ondoordringbare uitstraling langs haar gedaante. Hij kon het nog opmerken, kon de sfeer ietwat voelen veranderen doordat ze de spijtigheid over had genomen, maar toch was het uitgesloten voor hem om er verandering in te kunnen brengen. De belofte voor morgen daartegenover kon hij wél maken. Hij zou ervoor zorgen dat iemand anders het voor hem over kon nemen, zodat hij haar niet langer somber hoefde te zien. De depressiviteit in het huis deed haar geen goeds.
De weggeborgen spullen in de doos deden hem voor even wegzinken. Elk voorwerp scande hij stilletjes, het in zich opgenomen met niet meer dan een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht, dat talmend veranderde naar staal. Zijn komst in de bende deed hem zijn verleden naar boven halen; gebeurtenissen speelden zich af voor zijn eigen ogen, de beelden weergegeven alsof ze in de echte wereld op het moment van nu plaatsvonden, maar een stoppen wilde hij er absoluut aan zetten. Afwezig beet hij op zijn lip. Zacht, noch voelbaar, om zichzelf te wekken uit zijn suffige conditie. Haar voorstel had hij onderwijl half mee kunnen krijgen. De wanden verven klonk als een aardig goed idee, al dan hij betwijfelde of het lang effect zou hebben op het verouderde gesteente. "Sure." Toestemmend knikte hij haar toe. De frustraties gaf hij amper weer, het weggestopt als altijd om het te laten vergaan voor een kleine glimlach. Een hand werd door zijn haar gehaald.
"Though, it's gonna be black. No pink like Crystal's sleepin' place in here, Addy, or I'll let you sleep in the basement," grinnikte hij.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"That would be nice," vertelde Addison, doelend op het feit dat hij zou proberen om hen morgen het huis uit te krijgen. Het leek haar ontzettend prettig, gewoon wat rondwandelen in de stad met Jack's gedaante aan haar zijde. De wereld mogen tonen welke jongeman nu precies van haar was, met een trotsheid zijn hand kunnen vasthouden in het openbaar want ze kon niet ontkennen dat Jack iemand was waarmee ze zeker over straat wilde lopen. Addison vroeg zich af hoe haar beste vriendin, Skyler zou reageren wanneer ze er ooit achterkwam dat Addsion uiteindelijk toch iemand gevonden had. Talloze pogingen had het meisje gewaagd om Addison te koppelen aan mannelijke vrienden van haar sinds Addison's relatie met haar allerlaatste ex-vriendje uitging. Ze had nogal een probleem met vertrouwen sindsdien. Hoe dan ook, had ze er in deze situatie vrijwel geen moeilijkheden mee sinds ze Jack vertrouwde, en niet een beetje ook.
Het verbaasde haar een beetje dat Jack meteen instemde met het zeer willekeurige idee dat haar te binnen schoot. Normaliter was er wat meer nodig om hem te overtuigen. Misschien vond hij het ditmaal echt een goed idee? "This was easy, I thought I had to do some more to convince you," merkte Addison luidop op. Ze wist nog hoeveel moeite het haar gekost had om mee te gaan naar de eerste echte klus die ze bijwoonde, of hoeveel moeite ze had moeten doen om hem te overtuigen om mee te gaan naar haar huis. Ze had geen recht tot klagen, ze mocht tevreden zijn met het feit dat hij plotseling ontzettend over te halen viel.
Zijn opmerking maakte dat ze voor even lichtjes fronste."Gosh, you're so mean. Wich boyfriend let his girlfriend sleeping in the basement? It's really cold en dirty in there," bracht ze uit. Desondanks Jack haar in het begin liever kwijt dan rijk was als het over het delen van de slaapkamer, wist ze dat het onderhand anders was. Natuurlijk liet hij haar niet in de kelder slapen en zou hij het wel over zijn hart krijgen, zorgde ze er zelf wel voor dat ze gewoon in het bed, natuurlijk in zijn sterke armen, kon slapen. Verder, maakte het haar zeer weinig uit welke kleur de muren zouden worden. Zolang de viezige schijn die erop ontstaan was verdween, was Addison tevreden. Daarnevens deed ze het evenzeer voor het tijd verdrijf. "If you want it black, it will be black. I don't care, everything is better than what it looks like right now. Even though this room can use some colors."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Deal," antwoordde hij, een glimlach opgezet nu hij dacht aan die volgende dag. Veel deed hij immers niet meer nu hij er was. Tijden waren voorbij gegaan sinds Jack weg was gegaan, enkel om een beetje lol te trappen in de grote stad. Hij wilde zich er amper wagen in de uren die hij vrij had. De reden ervoor was ook voor hem onduidelijk; of hij er simpelweg zou gaan verdwalen als hij er rondzwierf, ofwel hij zich verloren voelde in de wijde omgeving, lastig om te bepalen vanuit zijn standpunt. Mogelijk wilde hij het zo ver mogelijk uitrekken om zijn gevoelens van somberheid ergens te behouden. Hoewel hij wist dat hij wat van zijn leven moest maken, vond Jack wellicht dat hij het geenszins verdiende om er geluk uit te halen, maar ook hier kon hij amper op antwoorden, laat staan ontkennen.
"What do you wanna do tomorrow? Anythin' on your mind yet?" Het verbijsterde gelaat van Addison nam hij in zich op, naar haar gekeken met een duidelijk zichtbare vrolijkheid. Het zag er grappig uit. Lachwekkend, bijna, sinds hij haar nog weinig zo had kunnen aanschouwen. Het mocht een wonder opzich zijn dat ze haar mond nog niet open had laten vallen, bedacht hij zich. Met haar toestand had het anderszins precies bij haar uitstraling gepast. "Yeah, helping me to move the bed. The closet as well." Zijn eigen koppige gedrag kon door hem ook erkent worden, maar soms had hij wel degelijk de kracht om een keer toe te geven, zoals nu het geval was. Hij zag amper in waarom hij zou moeten weigeren als het zijn kamer er beter uit kon laten zien dan een of andere verlaten gevangeniscel. Bovendien kon het hetgeen zijn dat hun dag op kon leuken, om haar het vastzitten in het bendehuis voor even te laten vergeten. Een speelse grijns gaf hij rond zijn lippen weer.
"This one," murmelde hij vermakelijk terug. "I don't call it mean. Besides, it won't be forever. Just until the paint comes off the walls, then you're allowed to come back." Door zijn hurken gegaan, bukte Jack neer bij de kast aan zijn kant. De lades liet hij terughoudend opengaan, elk doorgekeken opzoek naar een kledingstuk om te kunnen dragen tijdens het klussen. Vele shirts die hij überhaupt nog had gehad waren inmiddels al verdwenen. Slechts een stuk of vier waren er nog overgebleven, zowaar schoon en ongedragen dat hij het aan kon trekken. De oudere waren op eentje na, elk vergaan door kogelgaten ofwel snedes van doorstane gevechten. Hij zuchtte, trok uiteindelijk een aardig gesleten, grijs t-shirt uit het houten meubelstuk weg, en liet het door zijn handpalm glijden. "Before you're actually gonna ask it again.. catch." Voor kort achterom gekeken, gooide hij het naar haar toe. De stof vergaan uit zijn grip indien hij het op het bed mikte. De schaarste van zijn kleding breidde zich zeker steeds meer uit, al had hij zich eroverheen gezet dat hij zijn verzameling merendeel deelde met Addison nu ze bij hem woonde. Vreemd genoeg leidde Jack zelfs nog wat gegrinnik af uit het bedenken van wat er komen zou. Plezierig haalde hijzelf een joggingbroek van een van de lege planken weg. "In case you don't just paint the walls, but yourself along with it, princess."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"I don't know yet. I just wanna go outside and showing the world that you are my handsome boyfriend. I wanna do things that normal couples do. Like, walking next to you in the streets while we're holding hands and stuff," vertelde Addison. Desondanks het misschien vreemd kon klinken voor Jack, was dat zeker hetgeen dat ze wilde. Ze verwachtte er niet veel van, maar het waren kleine dingetjes waar ze vrolijk van werd. Knuffels, kusjes, de bijnamen die hij haar gaf aanhoren, handen vasthouden, enzovoort. Het waren de dingen die ontzettend klein, maar enigszins romantisch waren en haar ontzettend gelukkig konden maken. Jack was nu al een stuk romantischer dan ze verwacht had. Hij leek het alles behalve ongemakkelijk te vinden hem haar in zijn armen te nemen, haar ongestoord te zoenen terwijl anderen dat, vooral in het begin van een relatie, de plaats waar ook zij nu stonden, zeer gênant konden vinden. Bij hen daarentegen leek het allemaal vanzelf te gaan en dat feit zorgde ervoor dat haar gelukzaligheid immens werd. "We need to get some new shirts for you, by the way. You almost have no shirts left and since I'm using them to sleep in as well, you're not the only one who needs them," vertelde ze nadien nog. Sinds Addison evenzeer gebruik maakte van zijn slaapkamer, was de inhoud van zijn kledingkast zeer sterk uitgedund. Het feit dat ze zelf in het bezit was van enkele pyjama's die ze meegenomen had van thuis, deerde haar niet om steeds weer shirts van hem te stelen. Ze hield het dan ook achterwegen dat ze in het bezit was van enkele outfits waarin ze kon slapen, simpelweg doordat ze bang was dat Jack haar geen shirts meer wilde uitlenen.
"I'm strong enough to move it on my own," meldde ze hem vastberaden toen hij haar vroeg hem te helpen met het verschuiven van het bed en de kast. Sinds haar transformatie was ook haar kracht er sterk op vooruit gegaan. Net zoals ze met gemak een stel handboeien open kon breken, zou ook zware meubelstukken geen enkel probleem mogen vormen voor een vampier als Addison.
"That will probably takes a really long time and I'm sure you can't hold out that long without me sleeping in your arms," bracht ze met een kleine, plagende grijns rondom haar lippen uit. Addison was ervan op de hoogte dat de jongen het minstens even prettig vond om haar in zijn armen te hebben dan dat zij het vond om in zijn armen te liggen. Nog nooit had hij de daadwerkelijke woorden uitgesproken, maar ze wist het gewoon. Anders sloeg hij niet uit zichzelf zijn armen om haar heen, toch? Een plaatsje in zijn armen klonk in ieder geval een stuk aangenamer dan een vieze, vochtige en koude kelder.
Twijfelachtig dacht ze na over het feit dat ze misschien beter was om opnieuw één van zijn shirts te vragen. Het twijfelachtige verdween als sneeuw voor de zon en liet zich vervangen door een glimlach door zijn woorden. "Cute, you can read my mind already," vertelde Addison terwijl ze het shirt ving. Ze kon evengoed één of ander shirt van haarzelf aandoen, maar ze had er een grondige hekel aan wanneer haar kleding vuil werd. Daarnevens had ze weinig slechte kleding tot haar bezit.
"Excuse me? I'm a really good painter," vertelde ze naar aanleiding van zijn woorden die lieten blijken dat hij verwachtte dat ze eerder haarzelf vol schilderde dan de muren. Sinds ze nogal onhandig kon zijn, wist ze dat ze vlekken op de kleding zou veroorzaken, maar ze ging er niet vanuit dat ze zichzelf zou vol schilderen. Hoe dan ook, was ze alsnog van plan zijn shirt te dragen, gewoonweg doordat het een stuk comfortabeler zat dan haar eigen kleding. "But I'm gonna wear the shirt anyway." In een handomdraai zat het shirt dat ze eerst nog in haar handen had, rondom haar lichaam, ze kon het namelijk niet snel genoeg aanhebben.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You, you're givin' me life
Givin' me all of you, mmm
Oh it's true
Losin' myself
I found me right next you, oh yeah

You're something different
Instead of breaking my heart, you're picking up all the pieces
The way you're taking my heart
You're making this thing look easy
But when I'm stuck in my head
We stay in bed through the weekend, yeah, oh yeah

"I guess that can be arranged, Addy. They may know you're mine now." Hij moest kort nadenken vooraleer hij antwoord gaf. Een romantisch persoon of hoe anderen het ook wilden noemen, kon hij zichzelf amper noemen. Nuchter daarentegen wel. Mensen zouden hem amper spotten met het kleffe gedoe als er anderen bij waren, enkel om het ongemakkelijke in publieke situaties te voorkomen Hoe dan ook, moest hij toegeven dat het aardig klonk. Een dag in de stad doorbrengen met een echte Amerikaanse aan zijn zijde zou geen straf zijn.
Zijn sportshorts wisselde hij zonder meer om voor een zwarte adidas joggingbroek. De witte strepen aan de zijkant kenmerkend voor het merk, waar hij tevens vroeger een aantal dingen van had gekregen voor zijn verjaardagen, vielen op in het licht van de kamer. Comfortabel zat het zeker. Hij kon er dagenlang in rondlopen, naar wat hij soms ook deed als hij doorgaans geen zin had om veel moeite te doen en, dat het verjaard was, betekende amper iets voor hem. Ongeboeid over hoe hij eruit zag haalde hij nogmaals een shirt uit zijn kast. Om de wittige textiel vast te kunnen houden, het te kunnen bekijken onderwijl hij zijn boxer meer verhulde door de sweat pants enigszins omhoog te heffen. Slechts een rand van het onbekende merk werd hierbij vertoond langs de rand van de broek. "I don't do shopping. Never done it, never will," murmelde hij. Een hekel had Jack ervoor ontwikkeld, gelijk aan alles dat met shoppen te maken had ofwel in de buurt kwam van inkopen doen. Het geld had hij er immers toch niet voor. Elke cent telde, elk muntstuk dat hij inleverde bracht hem dichterbij de grens van zijn overgelaten schulden van jaren geleden en tevens leefde hij liever verder zonder de zogenaamde hypotheek, dan dat hij rondliep met de nieuwste kleding om vervolgens te moeten zwoegen voor zijn verdiensten.
Het shirt trok hij al zuchtend over zijn hoofd. Het voelde behaaglijk, een keer rond te kunnen lopen met een kledingstuk van vroeger. Althans, hoe hij zijn verleden dan ook kon noemen. Zijn enige, tevreden grijns verdween desondanks al weer snel. Een beetje ongelovig keek hij Addison's kant op zodra ze vol overtuiging begon te spreken over haar krachten. "Are you messing with me or somethin'? Even the bodybuilder of this house didn't manage to carry it by himself, neither can you," vertelde hij. Zijn schouders hief hij onverschillig op, gevolgd door de toch teruggekeerde grijns die zich bij hem vertoonde bij haar speelse uitspraken. Ze hadden pas een paar uur een relatie en nu al wist ze hem te manipuleren met hun aanrakingen, alsof ze zijn gedachten een voor een had kunnen lezen precies zoals ze van hem beweerde. "Fair enough."
Een weg baande hij zich voort naar de doos met spullen, het gekraak stilletjes aangehoord dat ontstond met het contact van zijn blote voeten tegenover de vloer. Veel ideeën met hoe ze moesten beginnen had hij amper. Zijn hoofd leek stil te liggen, de normale omgang van tergende denkbeelden gestopt voor een grote leegte. Hij was al onwetend waar hij mee moest starten. Een beetje bedenkelijk haalde hij een zeil gepaard met een rol afplak tape tevoorschijn, zijn handen gaande door de doos om uiteindelijk enkele spullen naast zich neer te zetten. "Oh please, we both know sooner or later you're the one who's gonna be black, instead of the bricks of this abandoned bedroom," gaf hij lachend weer."What do girls have with guy t-shirts anyway? Clothes are clothes, not quite special or anything."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"But it's necessary. I can try to wash them, but I can't save all of them with all those bloodstains," probeerde ze hem alsnog te overtuigen van het feit dat hij dringend zijn garderobe moest uitbreiden. Daarnevens hoefde enkele kledingstukken niet per se duur te zijn. Er waren goedkopere mogelijkheden zat. Bovendien had ook zijzelf een bedrag geld tot haar bezit, desnoods legde zij er wat geld voor neer. Dat was ze hem verschuldigd sinds ook zij de kledingstukken gebruikte. Verder zou Addison toch amper wat doen met het bedrag dat ze bezat. Het was niet dat ze een overvloed van waardevolle spullen wilde hebben in een bendehuis, daarmee vroeg ze gewoonweg achter problemen.
Het was nogal hinderlijk hoe ongelovig Jack zich gedroeg tegenover haar krachten. Toch weerhield het haar er niet van om zichzelf koppig te houden. Sterker nog, ze vond het amuserend om anderen te verbazen met de dingen die ze kon. "No of course not. I'm serious. I can break handcuffs so a closet and a bed can't be a problem," vertelde Addison. Haar passen verplaatste ze naar de zijkant van de kast zodat ze het via die positie kon verplaatsen. Zonder enige moeite verschoof ze het meubelstuk, een feit dat een zwakke, trotse glimlach op haar gezicht toverde. "You see? I can do it alone." Vervolgend duwde ze de kast nog een stukje verder waardoor ze het volledige muuroppervlakte konden bereiken om de viezige kleur uiteindelijk te vervangen door een zwarte kleur, voor zolang die kleur bleef zitten tenminste. De muren waren zodanig verouderd dat het haar amper verwonderde dat de verf na enkele maanden tijd alweer vervaagde of weg brokkelde.
"Why can't you just trust me on this? Maybe you're the one who's gonna be black at the end," vertelde Addison. Ze wist van zichzelf dat ze er nooit in zou slagen om zijn muren te verven zonder dat ze zelf onder de verf hing. Hoe dan ook, hield het haar niet tegen om Jack alsnog te plagen. Als hijzelf vlekkeloos de muren kon verven, zou zij er wel voor zorgen dat zijn kleding alles behalve gespaard bleef.
Kort hief ze haar schouders op door Jack's vraag. Er waren honderden redenen waarom ze het dragen van mannenkleding zo prettig vond, al waren de enige mannenshirts die ze het gedragen van Jack. Nooit eerder had ze shirts geleend van haar ex-vriendjes of van haar broer. Nee, ze geloofde amper dat het daadwerkelijk lekker zat, tot nu. Tegenwoordig, liep ze het liefst dag en nacht rond in één van zijn kledingstukken. Helaas was Jack niet het enige mannelijke individu in het huis en rondlopen in enkel een shirt zou dus nogal uitdagend overkomen. Hoe prettig zijzelf het ook vond zitten. "I actually have no idea. The only guy t-shirts I ever worn, were yours. And I don't know, they're just really comfortable and they smell like you. "

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I don't need new clothes. They're fine, they fit and well.. I can use the money right now. I'm not gonna shop, Addy, just get it out of your head," opperde hij, geenszins opgekeken van zijn bezigheden om de kamer voor te bereiden op het verven. Tape werd verspreid over de oppervlakken die grensden aan de vloer. Het hout liet hij bedekken met het opgeplakte gedeelte, het zo veel mogelijk verhuld indien het zeil eraan vast werd gemaakt. Zijn slaapkamer kwam er door zijn eigen pogingen uit te zien als een complete bouwval. Een huis van een zwerver, een verwaarloosd onderdak waarin enkel een zeil was geplaatst om de bloedvlekken teniet te doen gaan in het zicht, maar desondanks bedacht hij het zich dat het beter was op deze manier. Bovendien gaf het hem een uitweg om haar aan te moeten kijken tijdens haar koppigheden. Hij vertikte het achterom te kijken, haar de verbijstering te laten zien die hij voelde en daarboven nog toe te geven aan haar bovennatuurlijke krachten. "What do you mean? A closet is a 'bit' heavier than a freakin' pair of handc-" Zijn vragen naar hulp had enkel ingehouden dat Addison hem bij moest staan, immers niet een gehele show opzetten over haar vampirisme, maar hiervoor bleek het te laat te zijn. Nog voordat Jack de kans kreeg om het werk af te maken en zo naar haar toe te lopen om zelf eraan bij te dragen, kon hij de verschuivingen al horen. Het lichte gekraak van de kast die zodanig behendig verplaatst werd dat hij zijn weigeringen tot omkeer had overtroffen. Al sprakeloos wierp hij een blik op het verplaatste meubelstuk, voor kort een stilte ingelast totdat hij dan eindelijk zijn onbegrijpelijkheid achterwege kon laten. "Never mind." Een lichte frons stond op zijn gelaat. De afvraging waarom, of beter gezegd hoe het mogelijk was, ging door hem heen. Hij wist niet wat hij ervan moest denken. Of zijn vriendin nu dan veranderd was in de Hulk, was een opmerking die hij onmogelijk uit zijn hoofd kon bannen.
Een pot verf haalde hij tevoorschijn uit de karntonnen doos. Het metaal, dat deels onder het zwart zat van de vorige keer, plakte aan zijn handen. Zijn huid nam de donkere kleur over, ietwat zwart in zijn handpalmen achter gelaten al kon het hem weinig schelen. Ongeboeid opende hij het in een handomdraai. "Because I know my shirt'll be ruined anyway," gaf hij grinnikend weer. "And no, I'll be clean as fuck after this, let me tell you that." Ze kon hem vertellen wat ze wilde, maar hij zou amper geloven dat ze nog brandschoon was na de klus. Hij wist hoe meiden waren. Hoe zuinig ze ook konden zijn op hun kleding, gingen sommige dingen nou eenmaal fout; het was slechts een kwestie van afwachten. Een glimlach liet hij daartegen wel weer zien nadat hij het antwoord had gekregen waar hij op wachtte. Een allesbehalve verhelderende reactie, noch genoeg voor hem om een beetje voldoening te kunnen voelen. "They smell like me? Should I take that as a compliment or an insult.." Geamuseerd keek hij voor een paar seconden in haar heldere ogen, een uitdagende glundering door laten gaan die lichtjes zichtbaar was. Een van de verfkwasten werd intussen uit de enkele spullen gehaald. Hij gooide er eentje naar haar toe, gaf een toestemmende knik en draaide zich dan om naar de muur.

"Let's do this."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het feit dat geld een grote rol speelde in het weigeren van zijn garderobe ietwat uit te breiden, was allang duidelijk zonder hij het uitsprak. Hoe dan ook, was Addison er echt voor bereid om het te betalen. De afgelopen maanden had ze heel wat geld gespaard, met een vakantie samen met haar beste vriendin als reden, iets dat sinds ze in het bende huis woonde nooit meer door kon gaan. Het geld stond gewoonweg op haar bankrekening, zonder dat het uitgegeven werd aan iets sinds ze niets nodig had. Daarnevens waren Jack's shirts enigszins ook haar bezit. Tenminste, ze beschouwde het tot haar bezit sinds ze ze elke nacht gebruikte als slaapkleding. "I've got enough money, I wouldn't mind paying for it," vertelde ze uiteindelijk, na kort geaarzeld te hebben. Of Jack het een net zo goed idee vond als zijzelf was nogal onzeker, ze had geen idee hoe hij dacht over het aannemen van geld van anderen.
"But I can't force you," bracht ze vervolgens nog uit. Hoe het ook leek op een teken dat ze het erbij neer legde, was het één van haar vele subtiele trucjes om hem te overhalen. Bij sommigen werkte het, bij anderen niet. Hoe het ook zij, wist ze dat het haar uiteindelijk toch lukte om Jack te overtuigen. Het was nogal een slechte gedachte van haar, maar het was de waarheid. Tot nu toe was het haar bijna elke keer gelukt.
Een glimlach werd op haar gezicht getoverd door de verwondering die Jack vertoonde nadat ze het redelijk zware meubelstuk zonder moeite had kunnen verschuiven. Het was een voorbeeld van vampirisme. Steeds weer kon ze mensen verbazen met de kracht die in haar zat. Bij het aanzicht van haar, koppelde mensen haar vaker als een zwak iemand. Addison was zeker niet van de langste met haar één meter achtenzestig en haar smalle figuur liet haar nog minder sterk lijken. Schijn bedroog in dit geval. Ze mocht wel zeggen dat de transformatie haar tot één van de meest sterke wezens op aarde had gemaakt, een feit waar ze dan wel weer tevreden mee was, ondanks de negativiteit die ermee verbonden was.
"This is really sad. My own boyfriend doesn't even believe in me," zei Addison met een neppe vorm van teleurstelling in haar stem. Sinds ze wist dat het slechts geplaag was dat hij uitbracht, ook al zat het hoe dan ook waarheid in, maakte het haar weinig uit. Sterker nog, ze vond het amuserend, vooral omdat ze hem gewoonweg terug kon plagen. Addison kon zeker gewoon worden op de manier waarop ze met elkaar omgingen. Geen haat die ze eerder zeer duidelijk tegenover elkaar duidelijk maakten, geen ruzies, geen negatieve discussies over van alles en nog wat. Nee, het was allemaal vredig. Er was een band tussen hen waarin anderen nooit in zouden kunnen geloven, hoewel Addison al sinds het begin wist dat de velen ruzies toch nog goed konden komen. Toch ging het beter dan ze had durven dromen.
"We'll see," vertelde ze ietwat grinnikend met een zwakke grijns op haar gezicht, wat duidelijk betekende dat ze een plannetje in haar hoofd had. Iedereen die haar kende wist dat die blik niks goeds kon betekende, hoewel het alles behalve kwaadaardig was. Het feit dat Jack zo zeker was dat hij degene zou zijn die er vlekkeloos vanaf zou komen, maakte dat zij er wel voor zou zorgen dat hij de zwart gekleurde zou worden.
Addison had geen idee hoe hij haar woorden als belediging kon zien. Ze zou liegen wanneer ze zou zeggen dat hij stonk. Er hing een zeer aangename geur om hem heen. Het viel amper te beschrijven, maar was zodanig prettig dat ze het liefst elk moment van de dag dichtbij hem was, en dat alleen maar om zijn lekkere geur te kunnen waarnemen."It's a compliment. You're always smelling really good."
Hoe graag ze ook wilde beginnen aan het verven van de muur, moest ze eerst iets doen aan het helse lawaai van de benedenverdieping. Muziek was een zeer goede optie, zeker sinds Jack en Addison beiden muziekliefhebbers waren. Het horen van de mooie klanken kon zorgen voor een gezelligheid. "Do you have a radio or something so I can put some music on? Maybe it’ll lower the noise from downstairs."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"No, I'm not goin' to live off your money. I'll pay for it whenever I buy somethin'." De zekerheid waarmee hij het uitsprak, verraadde wel degelijk dat hij zich ergens wel verontwaardigd kon voelen. Het aanbod zelf vond hij ergens wel lief, natuurlijk, want ze probeerde hem enkel te helpen, maar het sloeg op zijn armoede met enorm veel achterliggende redenen. Alsof hij te blut was om überhaupt één t-shirt te kunnen kopen. Alsof ze dacht dat hij het nooit zou kunnen betalen en altijd van iemand anders' geld leefde, om zo nog een beetje 'normaal' over te kunnen komen. Hoewel hij geenszins boosheid toonde bij het acuut weigeren van haar plannen, kon zijn glimlach wel momentenlang verwaterd worden tot een stalen blik alleen. Hij dropte de kwast in de donkere verf, draaide zich van haar weg en liet zijn ogen strak rusten tegen het gesteente voor zijn neus. "I appreciate it, but I'm not completely broke. I'm just.. I don't know, not rich. Never been it anyway." Gemurmel vormde het, als gemompel tegenover zichzelf onderwijl hij begon met het verven. De interesse voor het onderwerp had hij amper. Het had hem niet echt geboeid of hij nul euro's op zijn bankrekening had gehad ofwel miljoenen, maar hij kom amper ontkennen dat het wel degelijk een fijn gevoel met zich had meegebracht als hij een aardig weekloon had gehad. Zijn leven was er in dat geval over het algemeen makkelijker van geworden.
Over zijn geur kon hij zich dan toch enigszins herstellen van zijn verbitterde gedrag. Hij besefte zich hoe hij de sfeer wederom aan het verpesten was, zoals hem anders ook al gewoon was geworden, en beval diezelfde gekrenkte gedachten van rijkdom zijn hoofd te verlaten. Met een kleine opgezette glimlach al verre van de gemeende en vrolijke als die van net, ging hij door zijn hurken. "Really? Well.. I don't smell my own clothes, so who am I to judge," vertelde hij lichtjes plezierig. Zijn rechterhand liet hij voor kort rusten op de vloeren, de koude gevoeld tegen zijn hand dat tegen het oudere hout aanlag onder zijn blote voeten. Zijn linkerhand bewoog traag op en neer tegenover de afgebrokkelde muur. Delen veranderden van grauw en viezig naar een zwart vlak, hem tevreden achtergelaten voor het resultaat dat hem op stond te wachten. Pas toen hij een vraag van Addison's kant kon horen komen, verliet zijn concentratie hem en zette hij er een halt aan. "Music? Eh.. yeah, sure," sprak hij, zijn telefoon in een haastige beweging van het nachtkastje gehaald. Veel muziek bevond zich amper op het ding. Het was onnodig sinds hij het alleen bezat voor zijn contacten met 'werk' en 'thuis', doch hij er wel een oplossing voor had. Een radio app had hij er al tijdenlang opstaan. Hijzelf was er geen grote fan van vanwege de vele reclame, maar hij moest toegeven dat het een aardig idee was om het geschreeuw van beneden af te schermen met een prettige beat. Na enige minuten van stilte kon hij vanzelf het geluid weerhoren in de kamer.
Het deuntje van een bekende song klonk in zijn oren, afkomstig uit de speakers van zijn telefoon die hij terug had gelegd naast het bed. Het maakte hem vreemd genoeg vrolijk. Hoe lang het geleden was, hoe onschuldig het klonk om iets als een radio te luisteren, zo bijzonder apart voelde het voor Jack. Meer dan het geroep en gestommel van de verdieping onder hen had hij voor een aantal weken - wellicht maanden - niet meer gehoord. Een oprechte grijns toonde zich op zijn gelaat. Hij keerde terug op zijn oude plek, zette zijn bezigheden opnieuw voort maar zijn zwijgzaamheid verging zo snel als het gekomen was. Zacht maakte hij zijn stem hoorbaar met het herkennen van een gekend nummer.

It's these substandard motels on the (la, la, la, la, la) corner of 4th and Fremont Street.
Appealing only 'cause they are just that un-appealing
Any practiced catholic would cross themselves upon entering.
The rooms have a hint of asbestos and maybe just a dash of formaldehyde,
And the habit of decomposing right before your very (la, la, la, la) eyes.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Niets anders dan het gekregen antwoord had Addison verwacht. In de tijd die ze samen met hem had doorgebracht had ze hem goed genoeg leren kennen om te weten hoe hatelijk hij het vond om afhankelijk te zijn van anderen. Het was dan ook een simpele poging, iets waarbij ze zich zou neerleggen als hij haar goed bedoelde aanbod afsloeg. Het bleef echter geldig, ook al wist ze dat hij er nooit aan zou denken om er uit zichzelf naar te vragen. Het enige dat zij wilde, was dat hij ervan op de hoogte was dat ze hem wilde helpen, met wat dan ook, zelfs al ging het om geld. Het was moeilijk voor te stellen voor een meisje als haar. Nooit eerder had ze te maken gehad met geldproblemen. Steeds weer wanneer ze iets wilde, kreeg ze het, zonder gezeur. Velen wilden zeer graag ruilen met het leven dat ze had mogen leiden met haar rijke ouders, al was het niet enkel rooskleurig geweest, een feit dat velen vergaten. Ze wist wat mensen bedoelden met de uitspraak 'geld maakt niet gelukkig'. Het hebben van een mooi bedrag geld was prettig, de gedachten dat haar ouders continu bezig waren om het geld te verdienen daarentegen was een stuk minder fijn. Dagenlang had ze in haar eentje gespendeerd, zorgend voor haar jongere broertje terwijl haar ouders zich kapot werkten terwijl ze nog makkelijk zouden rondkomen als ze net iets minder hun best zouden doen. Hoe het ook zij, kapte ze het onderwerp af. Het verslechterde de sfeer en dat was het allerlaatste dat Addison wilde.
Afgezien het vorige, nogal serieuze onderwerp, wist Jack alsnog een glimlach op haar gezicht te toveren door zijn opmerking. "Yeah, you better not... It would be weird if you would smell your own clothes," vertelde ze. Desondanks het een vreemd beeld voor haar ogen gaf, zou ze hem geen ongelijk geven wanneer hij dat wel deed. Zijn kleding rook ontzettend lekker, geen geur van sigarettendamp viel erin te bespeuren. Nee, slechts een combinatie van aftershave en deodorant. Hoe vreemd het ook mocht klinken, kon ze geen genoeg krijgen van de lekkere geur die om hem heen hing. Zelfs zijn bed rook ernaar, zeer prettig als je het aan Addison vroeg, hoewel dat natuurlijk niet de enige reden was waarom ze zo graag aan zijn zijde lag in het bed.
Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht toen het eerder nog irriterende geluid van tierende mensen vervangen werd door de muziek vanuit Jacks telefoon. Ongestoord ging ze verder met hetgeen waarmee ze bezig was, het geconcentreerd verven van de muur. Tenminste, het deel weer ze voor stond. Uitkijkend dat geen enkel spatje het mannen t-shirt dat ze aanhad kon bereiken zodat ze haar gelijk kreeg. Het kostte haar heel wat moeite om alles schoon te houden sinds ze nogal chaotisch was met dit soort activiteiten. Desondanks de schilderwerken die ze ooit had gemaakt zeer netjes waren, was haar kleding er altijd de dupe van geweest. Ditmaal wilde ze het tegendeel bewijzen, ook al zou het haar vermoedelijk amper lukken. Naarmate de muziek iets meer tot haar doordrong en ze iets meer geconcentreerd te werk ging, werd haar stem zachtjes hoorbaar met de muziek. Het was uit automatisme en voor haar, maakte het de sfeer nog iets leuker dan het al was. Bij de pakken blijven zitten had geen zin. Nee, de vrolijkheid en enthousiasme die altijd wel in Addison verscholen zat moest haar negativiteit overwinnen.

Along with the people inside
What a wonderful caricature of intimacy
Inside, what a wonderful caricature of intimacy

Tonight tenants range from a lawyer and a virgin
Accessorizing with a rosary tucked inside her lingerie
She's getting a job at the firm come Monday.
The Mrs. will stay with the cheating attorney
Moonlighting aside, she really needs his money.
Oh, wonderful caricature of intimacy.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm.. you've got a point. It must look like I'm out of my mind, although, I do what I want anyway."

De zachte, gedempte zangstem van achteren liet hem vrolijk achter. Een beetje verbaasd, misschien, omdat het aardig onverwachts kwam. Nooit had hij Addison kunnen horen zingen. Meer dan normaliter praten, discussiëren en vechten deden ze immers amper. Een hardhandige stem, dat vormde hetgeen wat meestal weer te horen viel in hun omgeving. De kille manier van spreken waaronder ze elkaar hun haat toegaven, het naar boven lieten komen om te tonen hoeveel afgunst ze wel niet bezaten, maar nu was het een heel ander geval. Een hele andere gebeurtenis met andere omstandigheden dan voorheen. Het opgewekte dat Addison hem gaf, gaf hij zo plotseling en zonder enige andere reden dan hij anders af had geslagen ook terug. Het was alsof hij voor even alle narigheid kon vergeten. Het diep weg kon stoppen vooraleer het een enorme grip op hem zou hebben, resulterend in een nieuwe frustrerende bui. Zijn eigen stemgeluid murmelde tegen zowel anderen als zijn eigen gedachten nog mee.
"Addy?" sprak hij uiteindelijk, enigszins naar zijn zijkant gekeken om haar in zijn ooghoeken waar te kunnen nemen. "How about we're gonna play Twenty Questions?" Hoewel hij altijd vermeed om te staren naar anderen, maakte zijn vriendin het voor hem onmogelijk. Ze zag er gewoonweg te schattig uit in zijn kleding. Hij kon het niet laten dan zijn ogen over haar heen te laten glijden, haar perfect gevormde lichaam te onderzoeken nu hij dat ongestraft mocht. De rondingen die als gegoten uitkwamen werden zijn onverbroken focus. Enkele, lang onderdrukte verlangens begaven zich in hem. Maakten zijn gevoelens als een puinhoop, amper wetend hoe hij er goed mee om moest gaan en hierbij hoe hij het het beste kon verbergen. De neigingen om verder te gaan dan het voelen van haar lippen tegen de zijne waren duidelijk te zien in zijn expressies en zijn peinzende gestaar, al dan hij het na het opmerken van zijn eigen doen het staakte. Zijn kin hief hij op om haar pupillen te vinden en de weg langs haar aanlokkende figuur juist daar tot een einde te laten komen. Zijn donkere ogen waren sindsdien weer bij de les; zonder af te wijken, had hij zich omgedraaid met de kwast die talmend en wel in de pot met verf werd gelegd. "I don't really do games and stuff, but I wanna know more about you than just your hobbies, family, you know. Not the basics." Het kon bij hem regelmatig bekendstaan hoe hij over dat soort dingen dacht. Lichtelijk interessant, voor velen hanndig om te weten, en daartegenover het minst leuke van alle karaktereigenschappen. Hijzelf was uit op de random dingen. De unieke eigenschappen, de vreemde en onlogische dingen die hen maakten tot hoe ze waren. Een achterliggend denken dat hem een grijns op zijn gezicht achter deed laten. Nieuwsgierigheid hoopte zich op; afwachtend richtte hij zich weer op het karwei. Een onhoorbare zucht rolde over zijn lippen. Bedacht dat hij moest wachten, deed Jack enkele pogingen zijn mond gesloten te houden door zijn tanden op elkaar te zetten. Zichzelf het zwijgen op te leggen door elke klank die op het punt stond zijn mond te verlaten, te blokkeren, maar lang hield dit niet stand. Na een minuut of hoogstens twee zich stil te hebben gehouden, gaf hij al zonder besef een vraag weer die zich in zijn verbeeldingen bleef herhalen. Niet zozeer omdat hij erin geïnteresseerd was, maar omdat het handig was om te weten.
"We'll start off easy. What's your favorite color?"

And not to mention the constable and his proposition, for that "virgin"
Yes, the one the lawyer met with on "strictly business"
As he said to the Mrs.
Well, only hours before,
After he had left, she was fixing her face in a compact.
There was a terrible crash
There was a terrible crash between her and the badge
She spilled her purse and her bag,
And held a "purse" of a different kind.

Along with the people inside
What a wonderful caricature of intimacy
Inside, what a wonderful caricature of intimacy

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe suf het ook mocht klinken, maakte het verven gecombineerd met de muziek die de herrie van de benedenverdieping overbrugde haar zeer kalm. Het ontspande haar, iets dat ze zeker kon gebruiken. Op dit moment, voelde ze zich alles behalve alsof ze zich in een bendehuis bevond. Het enige waaraan ze dacht was Jack die samen met haar in zijn kamer stond te schilderen, hij was het enige dat ertoe deed voor haar. Addison werd uit haar moment met de muziek verstoord door Jack die haar nogal bekende bijnaam uitsprak, de naam de ze sinds kort vaker mocht aanhoren uit zijn mond. Haar hoofd ietwat gedraaid om hem aan te kunnen kijken.
"Hm?" bracht ze uit als teken dat hij hetgeen dat op het puntje van zijn tong lag mocht uitspreken. Het idee dat hij vervolgens uitsprak, klonk als een zeer goed plan. Het was een manier waarop ze elkaar beter konden leren kennen, zonder dat iemand gefrustreerd raakte door de nieuwsgierigheid van een ander. Het was voornamelijk Jack die gek werd van haar nieuwsgierigheid, al was het vanuit het standpunt waarin ze nu stonden zeer belangrijk dat ze dingen over elkaar te weten kwamen. Nu ze de kans ervoor kreeg, greep ze die ook zonder aarzeling. "Yeah, sure."
Zijn ogen voelde ze op haar lichaam branden. Normaliter zou het haar in een ongemakkelijke toestand brengen. Jack daarentegen mocht kijken naar haar hoeveel hij wilde. De manier waarop hij tegen haar aankeek was prettig, een zeer grote verandering ten opzichte van het begin. Ze kon zich de haat die in zijn ogen te lezen viel tijdens hun verscheidene ruzies nog precies herinneren, al was het verleden tijd. Addison was het type meisje dat zo vaak mogelijk naar het heden keek. De manier waarop hij ondertussen met haar omging, maakte dat ze alle negativiteit die zich eerder had afgespeeld tussen hen, gedeeltelijk verdween. Sommige feiten waren onvergetelijk, maar ze stond er amper bij stil.
"Definitely pink," was haar antwoord op zijn gestelde vraag. Hoewel weinigen de kleur roze als een favoriet van Addison verwachtte, vond ze het één van de mooiste kleuren. Het was een kleur die zeer vaak terug te vinden was als het ging om haar kleding, alhoewel merendeels van haar kledingstukken zwart, wit of grijs gekleurd waren. Onderwijl ze verder ging met wat ze bezig was, bedacht ze een vraag voor hem. Desondanks ze wel honderden vragen had, wilde ze het mild houden. De echte persoonlijke vragen hield ze voor later in het spel. Weinig tijd verstreek voordat ze dan ook een vraag bedacht, gewoonweg omdat het net zoals zijn vraag, nogal standaard was.
"What's your favorite.... Food?" vroeg Addison. Het was de meest willekeurige vraag die ze ooit gesteld had, ondanks voedsel een zeer noodzakelijk iets was, voor Addison tenminste. Hoe slank ze ook was, ze was de meest ongezonde persoon ooit en at zodanig veel dat ze bijna ontplofte na elke maaltijd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kalmeerde hem, de sfeer die er rondhing in zijn kamer die er anderszins ongelooflijk kaal en eenzaam bij was. De muziek weerklonk in zijn oren op een prettig niveau. Het geschreeuw werd erdoor haast compleet weggeschermd, voor een keer een fijn soort lawaai achtergelaten in het bendehuis; geen gegalm van vallende flessen drank, dronken gestommel en geroep dat ten koste ging van de rust die er had kunnen heersen zonder alle bendegenoten. Zijn eigen gepeins kwam amper meer voor. Ze waren vervaagd, spoorloos gebleven en plaatsgemaakt voor een sereniteit in hem. Waar het door kwam kon als een raadsel beschouwd worden. Het kon Addison's verzachtende zangstem zijn, het karwei dat hem ervan afhield en ergens kon de gebeurtenis van vannacht er ook een mogelijke reden voor vormen. Hun relatie had volgens hen nooit de potentie gehad zoals het nu wél scheen te hebben.
Hoe ze toegaf, maakte hem voldaan. Geen van de bezigheden waar hij zich normaliter mee bezig hield, hadden ook maar iets met een spel als deze te maken. Hij had er zogezegd nooit interesse in gehad. Geleerd om enkel over noodzakelijke dingen te praten, hield hij grotendeels zijn mond dicht als het op het sociale vlak aankwam. Zo was hij amper aangelegd. Het kon hem niet deren wat iemand's lievelingsdier was, waar ze naar op vakantie wilden of wat hun favoriete voorwerp was dat ze ooit hadden gekend. Leeftijd insgelijks, want hoe kon dat zijn leven redden? Hoe kon dat hem uit levensbedreigende situaties redden, eerder dan hem zijn tijd te laten verdoen? Zo zat hij eenmaal in elkaar, en vandaar een van de redenen waarom Jack het altijd skipte. Echter, nu haalde hij er apart genoeg nog plezier uit. Hij wilde weten hoe Addison zou antwoorden, hetgeen klaargelegen om haar lippen te verlaten en hem te geven waar hij naar opzoek was. Hoe voorspelbaar het ook mocht zijn. Het horen van de kleur roze liet hem grijnzen, wetende van het feit dat bijna elk meisje het een mooie kleur vond. Amper was hij er een tegengekomen met een andere interesse dan de kleur van zowel prinsessenjurken als slaapkamers en sprookjes. "Could've expected that, huh," murmelde hij voor zich uit. De kwast haalde hij weg uit de pot verf, waarop hij zijn werk verder zette langs de muur voor hem. Vlakken schilderde hij zo donker als het in zijn gedachten al uitgestippeld was. De overige, teerplekken van sigarettenrook vergingen op het stenen vlak. Geen spoortje was er meer van te vinden, geen teken van zijn verslaving zoals het er eerst wel had gestaan. Tevreden grijnsde hij breed, zijn tanden lichtelijk ontbloot nu het een succes bleek te zijn. Verdreven in zijn eigen wereldje, was hij, laat staan toen Addison een nieuwe vraag kenbaar maakte. Het kostte hem seconden, wellicht een minuut of twee, vooraleer hij zich weer liet horen.
"My favorite food?" Kort dacht hij na, een stilte ingelast onderwijl hij ongestoord verder ging met verven. "Probably pizza.. maybe pancakes, KFC, I don't really mind, actually." Zijn gelaat kantelde hij ietwat. Het was lastig te zeggen hoe hij erop moest reageren sinds hij nooit echt voorkeuren had gehad, of daar het recht toe mocht eigenen om er iets over te zeggen. Het mocht bij hem thuis een wonder zijn als ze een keer genoeg geld hadden om iets 'speciaals' als Blini op tafel kon worden gezet met de verjaardagen.

"Who's your favorite music artist?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het verven van muren was nogal een bescheiden activiteit. Geen super romantische date, al was dat niet hetgeen dat ze nodig had om oprecht gelukkig te zijn. Ze was een zeer rijke buurt gewoon. Alles werd voor haar gekocht als ze ernaar vroeg. Niks kwam ze tekort, maar het maakte haar niet meteen een verwende jongedame. Zeer romantische activiteiten zoals het gaan naar restaurants en het eten met kaarslicht klonk zeker niet verkeerd, maar of het nodig was om van Addison een gelukkig meisje te maken? Nee. Liefde maakte gelukkig, de rest eromheen was bijzaak. Het feit dat Jack had toegegeven dat hij bij haar wilde zijn was de aanleiding van de glimlach die ze vertoonde. Het maakte haar opgewekter dan ook. Zorgde ervoor dat de enthousiaste persoonlijkheid die Addison bezat weer was zoals het hoorde. Niet meer ingetogen of somber. Ze was meer zichzelf dan ooit te voren omdat ze wist dat het kon wanneer ze bij hem was. Het was een goede basis van een relatie. Verder zou ze nog zien hoe het evolueerde.
'Well, I'm still a girl," grinnikte Addison. Roze was een kleur die ze al sinds ze nog ontzettend jong was prachtig vond. Continu wilde ze dezelfde roze prinsessenjurk aan toen ze nog een zorgeloos kind was. Naarmate ze ouder werd begon ze er stilaan uit te groeien. Mensen veranderde en dat maakte dat ook zijzelf veranderde. Kinderen die overschakelden naar de middelbare school konden moeilijk in een roze prinsessenjurk naar school toe. De tienerjaren kwamen eraan en ze merkte hoe gemeen haar leeftijdgenoten konden zijn. De eerste jaren op de middelbare waren een hel voor haar. Addison kreeg een beugel en ook al was het normaal, vonden haar klasgenoten het toch amuserend om haar ermee te plagen. Hoe dan ook, was het niet voor eeuwig. Mensen werden steeds aardiger. Sindsdien beschouwde Addison de middelbare schooltijd als de tijd van haar leven.
Pas toen Jack's stem weerklonk, werd ze uit haar diepe schooldromen gehaald. Een glimlach vormde zich op haar gezicht door het zeer herkenbare antwoord. Hij noemde de dingen op die de meesten wel lekker vonden. Tenminste, Addison deelde dezelfde mening. "Healthy," bracht ze sarcastisch uit. De dingen die hij opnoemde waren stuk voor stuk fastfood, maar ze begreep waarom hij het verkoos boven gezond voedsel. Wie at er nou sla terwijl er ook zoiets als pizza bestond?
"Hm... I don't know," vertelde ze, al deed ze de moeite om een antwoord te bedenken. Er waren ontzettend veel artiesten die ze geweldig vond. Het hing van dag tot dag af wie ze nou het allerbest vond. Ze had geen specifieke stijl. Het ene moment vond ze songs met een zeer snel tempo en duidelijke beats geweldig terwijl ze het andere moment liever rustige nummers beluisterde. Een korte tijd verstreek voordat ze een antwoord wist op de vraag. "Well... I like Rihanna," was haar uiteindelijke antwoord.
"What's your favorite movie?"vroeg Addison aan hem. Desondanks ze wist hoeveel tijd zijn klussen in beslag namen, wist Addison dat hij een favoriete film moest hebben. Het was een zeer uiteenlopende vraag sinds het evengoed een film uit zijn jeugd kon zijn.
Terwijl ze wachtte tot hij zijn stem weer gebruikte, ging ze gewoonweg verder met het schilderen. Ditmaal niet slechts een vlakte inkleurend. Nee, ze had een idee dat zijzelf zeer leuk vond. Rustig en geconcentreerd, om niets te verpesten en het te laten lukken, probeerde Addison de vorm te creëren op de muur.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well, healthy isn't much of a thing I've learned." De sarcastische, ergens wel bespottende toon naar zichzelf, werd op een vrolijke manier uitgebracht. De ernst van de situatie van toen zag hij amper meer in. Het mocht dan wel zo zijn dat zijn ouders weinig geld hadden, zijn vader dagenlang zwoegde voor de kost en ze over het algemeen amper iets te besteden hadden, was hij dankbaar voor wat hij had. Ze hadden het tenminste voor elkaar te krijgen om elke dag eten op tafel neer te zetten. Ze zaten niet te verhongeren, of althans niet op de wijze dat het door de anderen beschreven werd, en ze hadden een onderdak boven hun hoofd. Het feit dat ze geen inkomen hadden om allemaal biologische en 'gezonde' dingen in te kopen kon hem niet op andere gedachte brengen.
Aandachtig luisterde hij naar haar antwoord, zijn stilte behouden met het verder verven van de muur voor hem. Eerlijk gezegd had Jack slechter verwacht. Crystal's, evenals Chloé's en zowat de rest van de meiden, verachtte hij voor hun muzieksmaak. Justin Bieber werd vernomen voor échte, goede muziek als hijzelf zo benoemde. Ze overtrof zijn oordelen over zijn huisgenoten tot zijn verrassing met haar keuze. Hij straalde vergenoegdheid uit, geweten dat ze op zijn minst een beetje een goede keuze had in songs. "Rihanna's cool. Not that I've listened to it very often, but I guess there are worse things to listen to." Over het algemeen luisterde hij geheel andere muziek dan Addison, bleek het. Zoals zij in popmuziek verstrikt leek te zitten, lag zijn interesse meer bij de rapmuziek en remixes. Het was voor hem lastig voor te stellen om iets anders te horen dan zijn eigen tracks.
Het zwart versperde steeds meer van de vunzigheid langs de wanden. Zijn geduld bleef voortduren, in alle rust de verf verspreid door zijn bewegingen met de kwast. De kalmte ging indien ook rond de ruimte. Op de een of andere manier nam hij het van Addison over, hem aardig gedeisd achtergelaten in een toestand van stilte. De nijdigheid was zo goed als verdwenen geweest, zo ook bij haar nieuwsgierigheid naar zijn favoriete film. "That one with Will Smith and Martin Lawrence.. Bad boys, I think," vertelde hij, enigszins aarzelend, met een lichte glimlach van plezier. "It's the only movie I've ever watched in the cinema, only because I got in without buyin' a ticket or bein' the age that they would let you pass through the security."
De herinnering aan vroeger bracht een vertrouwd gevoel met zich mee. Alsof hij zich weer inleefde in dat ene moment, toen hij als negenjarige door zowel zwartrijden als manipulatie en zijn schunnige acties, in de bioscoop binnengedrongen was. De tickets waren te duur geweest om te betalen voor hem. Desondanks haalde hij er geen negativiteit uit, kon hij erom lachen en met de duur van zijn denken bij eerder, lastte hij een zwijgzaamheid in tot hij een nieuwe vraag wist te bedenken.

"What kind of sports did you used to do?"

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld