Rye schreef:
WARNING LANG VERHAAL
Lynn sloeg de deken om zich heen, wat zeker een stuk beter voelde. Toch kroop ze tegen Duke aan, puur omdat ze hem dichtbij wilde hebben. Na even diep adem te halen, begon ze te vertellen.
‘Het was gewoon een normale schooldag geweest, op één ding na. Jay en ik hadden namelijk te horen gekregen dat we waren toegelaten bij de universiteit om rechten te studeren. Ik weet nog hoe blij ik daarmee was, gewoon om het feit dat we samen naar de universiteit te kunnen. Om het te vieren besloot Jay om samen wat eten te koken, een echt feestmaal wilde hij ervan maken. Hij kon namelijk wel koken, iets waar ik absoluut niet goed in ben. Omdat we het nieuws pas in de avond te horen hadden gekregen moesten we opschieten, maar uiteindelijk waren we 15 minuten voor sluitingstijd bij de winkel.’ Lynn pauzeerde even, haalde diep adem en ging weer verder.
‘We waren net een paar minuten binnen toen er ineens gewapende mannen binnen kwamen. Ze schoten in de lucht en we moesten allemaal op de grond gaan liggen. Ik weet nog hoe bang ik was. Zo erg, dat ik trilde. Jay daarentegen bleef kalm en probeerde me gerust te stellen. Ik heb nooit kunnen begrijpen hoe hij altijd zo sterk was, ondanks dat hij fysiek een stuk zwakker was.’ Lynn keek even naar Duke. ‘Hij leek heel veel op jou,’ zei ze toen. ‘Hij werd continu in elkaar geslagen, waardoor hij uiteindelijk karate ging doen. Hij werd er zoveel sterker van… Ooit hadden ze het weer geprobeerd, maar toen had Jay hen een koekje van eigen deeg gegeven. Sinds die dag durfde bijna niemand hem nog zo veel als aan te raken.’ Lynn glimlachte somber, schudde haar hoofd en ging verder met het verhaal.
‘Terwijl de ene man de kassa’s leeghaalde, bond een ander ons vast en lette de ander op de mensen met een geweer paraat. De overvallers hadden al snel het geld, maar de leider was nog niet tevreden. Het was niet genoeg. In plaats van weg te rennen, gebruikten ze ons als gegijzelden. Ze wilden losgeld van de overheid, van de politie, het maakte hen niet uit. Hun dreigement was dat als ze het geld niet zouden krijgen, ze elk uur één van ons zouden vermoorden. Tot overmaat van ramp kozen ze mij als hun eerste slachtoffer.’ Voor een moment was Lynn weer stil. Ze kneep lichtjes in haar arm, zodat ze haar gedachten op een rijtje kon houden. Daarna ging ze verder.
‘Ze haalden mij naar voren, maar ik kon amper lopen van angst. Mijn hele lichaam trilde. Uiteindelijk duwde één van de mannen mij, waardoor ik struikelde en op mijn knie viel.’ Ongemerkt voelde Lynn even aan haar linkerknie, degene die sindsdien beschadigd was. ‘Ik zat daar, op mijn knieën voor zo’n drie kwartier. Voor mij voelde het aan als drie uur. Elke seconde die voorbij ging was een seconde waarin ze de trekker konden overhalen en mijn leven konden beëindigen. Ik was enorm bang, zwak, hulpeloos, machteloos…Ik keek zo vaak naar de klok, maar af en toe leek de tijd achteruit te gaan. Uiteindelijk was het bijna 21:00 uur, wat voor mij het einde zou betekenen.’Lynn haalde diep adem. Ze had nooit verwacht dat ze ooit iemand dit verhaal zou vertellen. Toch was ze ergens blij dat ze het eindelijk bij iemand kwijt kon.
‘Ik hoorde de man nog zeggen. “Ze geven blijkbaar niet om het leven van een klein, zwak meisje”. Toen ik opkeek zag ik de loop van een pistool recht in mijn gezicht. Ik heb nog nooit een enger beeld gezien dan dat. Vandaar dat ik mijn ogen dichtkneep. Ik hoorde een pistoolschot, maar ik voelde niets. Daarna hoorde ik er nog een. Ik deed mijn
ogen open… alles ging in slowmotion. De man die eerst voor me had gestaan, lag nu op de grond, net zoals dat pistool. Voor mij stond Jay. Al snel viel hij ook op zijn knieën. Toen pas zag ik dat een andere handlanger hem had
geraakt. Hij bloedde als een rund en ik kon niets doen. Ik heb gehuild, geschreeuwd, mijn focus was op hem en hem alleen. Alles om ons heen leek wazig. Ondanks de situatie glimlacht hij naar me. Toen zei hij: “Jij, een klein zwak meisje?” spotte hij. “Zo’n uitspraak kon ik niet laten gaan.”. Op dat moment leek het alsof al het bloed uit zijn gezicht al was verdwenen. “Ik heb nog nooit iemand ontmoet die sterker was dan jou.”’
Lynn was even stil gevallen. De tranen rolden weer over haarwangen, maar ze deed de moeite niet om ze weg te vegen. ‘Dat was het laatste wat hij heeft gezegd…’ zei ze zacht. De ambulancebroeders wilde hem nog redden, maar hij had al teveel bloed verloren. Het was te laat.’
Na het verhaal heel even stil. 'Daarom ben ik aan karate begonnen...' zei ze zacht. 'Ik wilde niet hulpeloos zijn, ik wilde mezelf redden. Als ik niet zo zwak was geweest.... dan... dan...' Lynn beet hard op haar lip. Dan had Jay nog geleefd.
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.
19
