Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Onbegrip vertoonde hij zodra ze hem als de bliksem getroffen aankeek. Een blik met zich meegedragen die sprak voor haar veronderstelling over zijn gedrag, iets waar ze blijkbaar bij zat te denken hoezeer hij het verkeerd had gedaan. De conclusie waar Jack zelf weinig mee kon. Hij zag niet in wat hij verkeerd had gedaan, zeker nu het duidelijk bij Crystal lag om hem zodanig geïrriteerd te laten worden door hen zomaar te storen. Bovendien geloofde hij geen barst van haar verhalen over hoe 'gelukkig' ze voor hen was. De haatgevoelens en dreigingen tegenover Addison waren al evenveel toegenomen als de zijne, al vanaf het beginpunt en de versterkingen waren te danken aan hun intimiteit op zich. Niemand kon blijdschap voelen voor noch hem, noch Addison. Waarom zou hij moeten geloven dat Crystal een realiteit uitsprak, in plaats van hen voorloog zoals elkander dat zou doen?
"What do you mean?" begon hij, een frons doen verschijnen uit zijn eigen verbijstering. Hij vroeg zich af wat ze aanzag voor 'normaal', sinds hij nog aardig rustig was gebleven, of niet soms? Enkel de uitspraken waarop het stond hadden zijn mond verlaten. Hij had nog genoeg andere dingen tegen haar te zeggen, genoeg beschuldigingen en scheldwoorden die ze aan mocht nemen als haar hatelijke bijnaam, maar daarentegen had hij haar slechts verteld dat ze op moest houden met springen en hen als een of ander dom sprookje te zien. Weigerend iets te zien dat er helemaal niet aan de hand was, rolde hij met zijn ogen. "She might be happy, but that doesn't give her a free pass to disturb everything and jump around and giggle like some kind of idiot." Zijn eigen mening over haar dwaze actie liet hij geenszins achterwege, over zijn eigen overtuigingen gepraat met geen teken van stoppen. De sigaret die hij eens om de zoveel tijd weer naar voren liet komen door wat nieuwe rook in te ademen, was alles dat een pauze in kon lassen, en zelfs deze was niet veel langer dan de benodigde tijd om erna een nieuwe hijs te kunnen nemen.
Gefrustreerd keek hij van haar weg. Haar weggehaald uit zijn uitzicht door zich te richten op de vloer onder zijn voeten, zijn handen weg te duwen in de matras om zo geen neiging te hebben haar opnieuw aan te moeten kijken. "No, it's her own fault," verzuchtte hij boos. Hij had veel van haar verwacht, maar een maatregel die zo dom was als haar voorgestelde straf, had hem nog verwarder overgelaten als eerst. Zijn ogen vernauwden zich als vanzelf. "Oh, really? So what, you're gonna blackmail me now?" Het was smerig als ze het zo wilde spelen, hem overhalen met alles dat ze kon bedenken, vanuit zijn opzicht. Een van de redenen waarom hij haar terug strafte. Op een aardig humane manier, althans, in zijn opinie. Hij vertikte het om haar een nieuwe blik te gunnen en achtte van zichzelf om weg te blijven kijken, om zo zijn ijselijke zelf te behouden zoals hij wist dat Addison het niet kon waarderen.

"You know, that's nasty, Addy."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe overdreven Jack haar reactie ook mocht vinden, Addison zou het altijd opnemen voor de mensen die goed waren voor haar. Natuurlijk was Jack ook goed voor haar. De afgelopen uren had hij zich aardiger tegenover haar gedragen, maar dat maakte niet dat ze zijn respectloze gedrag tegenover Crystal zomaar accepteerde. Zijzelf zou het meisje later een keer bedanken voor haar blijdschap. Haar enthousiasme had Addison al vaker opgevrolijkt en eigenlijk herkende ze zichzelf in haar. Addison zou vermoedelijk dezelfde reactie gegeven hebben sinds ook zij nogal problemen had met het inhouden van haar vrolijkheid en enthousiasme.
"That's no reason for being so rude to her," vertelde Addison met een zeer serieuze toon in haar stem. Als Jack de vrolijkheid die de jongedame had uitgestraald echt vervelend had gevonden, kon hij het op een compleet andere manier uitbrengen. Een manier waarop Crystal de kamer niet met betraande ogen had moeten verlaten, maar met een gelaatsuitdrukking van begrip. "You should be glad there are at least a few people who can behave cheerful," zei ze. Crystal was één van de weinigen die het voor elkaar kon krijgen om rond te lopen met een glimlach op haar gezicht. Depressiviteit was een zeer opvallend iets in het bendehuis, iets onvermijdelijks. Enkelen gaven aan die somberheid toe en Addison zou liegen wanneer ze zei dat ze het nooitnhzd gevoeld, al probeerde ze een anker te zoeken om haar overeind te houden. Het was iets dat ook gunstig kon zijn voor elkander in het huis. De duisternis die overal verschool was nou eenmaal geen pretje al waren de meesten er terecht gekomen door hun eigen fout waardoor Addison het nogal vreemd
vond. Hoe dan ook, kon ze er niet tegen wanneer iemand het plezier van een ander verpeste, ook al was het Jack, de jongen waar ze gewoonweg gek op was. Addison zag vaak enkel de positieve kanten, al bezat ze evenzeer het lef om hem op zijn fouten te wijzen. Het grove gedrag kon hij gewoonweg niet maken, dat was haar punt.
"I know, but I actually don't care. You have to apologize to her," bracht Addison koppig uit. Wilde Jack het spelletje koppig spelen, dan kreeg hij dat ook. Geen woede was in Addison te bekennen, al viel de teleurstelling van haar gezicht te lezen, iets dat Jack niet kon zien sinds hij zijn blik van haar afwendde. Uit irritatie rolde ze voor kort met haar ogen. Haar positie bleef compleet hetzelfde. Addison was bereid met hem mee te gaan wanneer hij zich zou verontschuldigen tegenover Crystal, al moest Addison hem eerst nog zien te overtuigen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Natuurlijk beaamde hij dat vrolijkheid iets speciaals was in het huis. Genoeg tijden had hij meegemaakt om na te kunnen vertellen hoe luguber het er doorgaans was, hoezeer ruzies en haatrelaties een grote rol speelden in een huis als hetgeen waar zij nu woonden. Niemand kon het überhaupt ontkennen. Alles dat er heerste was boosheid, woede, wraak uitingen in de vorm van moord en bedreigingen en, als hij sprak over de negatieve zijden van zijn 'werk', speelde het zeker een grote rol. Maar het was nou eenmaal hoe het was, hoe hij eraan gewend was en ieder ander persoon hier een aandeel in had. Dat hij zich irriteerde aan Crystal en dat liet merken door een paar opmerkingen te maken, hoefde niet te betekenen dat hij geen respect voor haar had zoals Addison het tegenover hem verwoordde.
"No, but she doesn't have a reason to go crazy about us while she's disrespectful as well. How much of a hard thing would it be to just knock or .. I don't know, act 'normal' instead of being such a childish person in the first place." Het gerefuseerd haar de blik te geven waar ze op wachtte, bleef hij voor zich uitstaren. Zijn denken verlegd tot het roken om uiteindelijk een diepe zucht los te laten met beide, zowel rook als lucht, uitgeblazen. Het viel op dat Jack zich er niet over geneerde. In Addison's bijzijn rookte hij nog steeds, te onvermoeibaar om toe te geven hoe slecht het eigenlijk was of aan haar behoeftes te voldoen. Ze wist met wie ze wat begon toen hij haar zijn gevoelens voor het eerst in zijn hele leven had blootgesteld.
Zijn elleboog liet hij steunen op zijn bovenbeen, zijn hoofd laten rusten op zijn eigen hand indien hij binnensmonds vloekte. Onhoorbaar tegenover Addison maar duidelijk genoeg voor zichzelf om te laten weten dat hij het minachtte hoe ze gebruik maakte van zijn affectie. Het sloeg nergens op dat ze hem op zo'n manier wilde overhalen tot iets waar Jack nooit aan deed, namelijk excuses aanbieden. "No, I'm not goin' to apologize if I haven't done anything wrong." Ze verwachtte iets van hem dat ondenkbaar was. Wat had het voor zin? Hij zou zomaar 'sorry' kunnen zeggen, maar het was nutteloos aangezien hij er toch niets van meende. Het had geen betekenis voor zowel hem als Crystal, al zou hij toegeven. Hij liet de ontstemming in zichzelf toe door voor momenten lang zijn vrije hand tot een vuist te ballen.
"You go and tell her whatever you want, but I ain't gonna walk over there for something stupid like this. Besides, I wasn't that rude," zei hij chagrijnig. "I didn't curse that much or swore at her. It's her own problem if she can't deal with criticism, not mine."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"That's who she is and you can't blame her for that," vertelde Addison. Crystal had nou eenmaal een zeer enthousiaste persoonlijkheid, ze gunde mensen geluk en bezat een vrolijkheid die onvervangbaar was. Het waren zeer mooie eigenschappen waar de jongedame zeer triomfantelijk over mocht zijn. Haar persoonlijkheid was stukke beter dan die van de rest van de vrouwelijke wezens die in het huis rondliepen. Stuk voor stuk joegen ze op mannen, vroegen ze continu om aandacht, liepen continu rond in hoerige kleding en zouden anderen nooit hulp aanbieden. Het was compleet het tegenovergestelde van Crystal. Zij was die eerste die Addison hulp had aangeboden, het lieve meisje dat vrolijk in haar eigen leuk gepimpte kamertje zat en haar elke keer weer met open armen ontvang.
"You didn't do anything wrong? Gosh, she was almost crying," zei ze nogal gefrustreerd. Hoe veel ze ook van de jongeman hield, verafschuwde ze het ontkennende gedrag. Het was niks ernstigs als een moord, al had het ervoor gezorgd dat ze bijna in tranen uitbarstte. Het enige wat ze geprobeerd had was aardig zijn en nog werd het verfoeid. Tenminste, door Jack, Addison was haar ontzettend dankbaar dat zij één van de weinige was die in hen geloofde. Het feit dat hij bleef ontkennen dat wat hij gedaan had ronduit graf was, ontstichte haar mateloos. Was het nou echt zo moeilijk?
Hij mocht dat wel denken dat wat ze allemaal uitbracht één of ander spelletje was, maar dan had hij het mis. Addison was serieuzer dan ooit te voren en zou zich aan haar woorden houden. Als hij zo koppig bleef zou het nog een enige tijd duren voordat hij haar lippen weer tegen de zijne zou voelen. Iets in haar hoopte dat de koppigheid voor maar eventjes was. Het was onzeker of zijzelf het wel volhield. Ze vertrouwde er maar op dat het lukte. "Do whatever you want, but you heard what I said and I'm bloody serious."
"Why is it so hard for you to apologize?" vroeg Addison onbegrijpend. Wel vaker had hij zijn excuses aan Addison aangeboden voor dingen waar hij zich schuldig had over gevoeld. De moeilijkheidsgraad was voor elkander anders, al was ze van mening dat als hij het bij de ene kon, hij het bij iedereen zou kunnen.
Irritatie was dan ook hoorbaar in elk woord dat Addison uitsprak. Daarnevens vertikte ze het om haarzelf naast hem op het bed te begeven. "The only thing you have to do is say that you're sorry, it isn't difficult."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It might be who she is, but it's irritating as fuck." Hij bewonderde mensen voor wat ze waren, hoe onmogelijk het ook kon klinken. Respect bevatte hij daarbij ook werkelijk waar voor elk persoon, elk mens, omdat ze wat prachtigs in zich meedroegen. Hij gaf ze op zijn minst een kans om zich te laten zien zoals ze écht waren, maar Crystal had die kans al gehad. Ze wist hoe hij zich eraan kon irriteren als anderen dachten over enthousiast te moeten zijn, onderwijl hij zat met een woede zonder enige uitkomst. Het viel te verwachten dat Jack geërgerd zou reageren op een opgewekte verschijning als de rozeharige. Ze mocht volgens hem van geluk spreken dat hij zich in had gehouden, anderszins had de hele situatie een andere, gruwelijke wending kunnen hebben.
"Crying? I can't help it but seeing no actual tears in her eyes, but maybe she's just too sensitive at the moment," zei hij onverschillig. Zijn schouders hief hij op, niet geweten wat er nou precies was waarom ze dacht boos op hem te moeten zijn. Hoe dan ook had het weinig tot geen effect. Zozeer als zij dacht woede voor hem te moeten tonen, kreeg ze het terug. Addison was ook op de hoogte van de problemen die hij in zich vol onwilligheid koesterde. Zijn kaken klemden zich al als gewoonlijk op elkaar, een van de tekenen van zijn eigen frustraties die op begonnen te lopen. "It's not that I think it's hard, damned. I thought you'd understand it by now!" Zijn stem verhief zich harder, de schorre klanken overgegaan in een kilte als zich een eeuwigheid in zijn lijf had verscholen. "What's the point anyway? If I apologize, it won't make a difference. I won't mean it and Crystal'll know it as well." Het staal waarmee hij zijn gelaat had gelaten, geen emotie meer doorgebroken, gaf zijn gewoonten zonder meer weer. Blootgesteld aan Addison met geen besef of ook maar het protest om het te laten vervagen. Alsof hij terug was gesleurd in zijn eigen somberheid en woede trok Jack zich terug. Hij wendde zich verder van haar af, het verdomd om haar aandacht te geven en zijn positie veranderde dusdanig dat hij geen zicht meer had op ook maar iets. Zittend op het bed, verzonken in zijn eigen belevenissen en geestelijke bezigheden, gaven zijn ogen niet meer dan een lugubere leegte weer.

"I'm tired of everything."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"It doesn't mean you can just make her sad," ging Addison voor de zoveelste keer tegen de jongeman in. De kans dat Jack haar ontzettend vervelend begon te vinden, zat er zeker in, al deerde het haar weinig. Ze ging gewoonweg verder met haar koppige gedrag. Hij moest, hoe weinig betekenis het misschien ook kon hebben, zijn excuses aanbieden. Het stond gewoonweg vast. Excuses waren een vorm van respect, ook al waren ze ongemeend. Het was een zeer kleine moeite om simpelweg naar Crystal's kamer te gaan en vervolgens de woorden 'het spijt me' uit te brengen. Zelfs meegaan wilde ze gerust doen, zolang hij de woorden maar uitsprak.
"Actually, I would also have cried if I was called down like that," vertelde ze. Haar woorden waren echter de waarheid. Net zoals er gevoelloze mensen waren, bezat de aardbol evenzeer gevoelige mensen, daar was Addison één van. Talloze keren had het ontzettend veel moeite gekost om haar tranen in te houden in Jacks bijzijn door de grove woorden die hij ooit tegen haar had uitgesproken. Ondertussen was het anders, al kon ze het nog als de dag van gister herinneren. Ondanks ze het wilde vergeten, onthield ze het.
Aarzelend kwam Addison dichterbij hem. Haar lichaam zette ze naast te zijne op het bed waarna ze haar hand bij zijn kin plaatste. "Look at me," bracht ze al mompelend uit, ook al wist ze dat hij het vermoedelijk niet uit zichzelf deed. Zijn hoofd draaide ze ietwat naar haar toe zodat de jongen haar wel aan moest kijken.
"I want you to go to Crystal's room so you can apologize for making her sad. I'll go with you. You don't have to do it for her if you don't want to, just do it for me," zei ze, hem met een zeer doordringende blik in de ogen gekeken om hem haar woorden te dwingen, iets dat ze wel vaker had gedaan sinds ze achter haar 'talent kwam. Nadat ze haar laatste bevel had uitgesproken, stond Addison weer recht, hopend dat het gewerkt had en hij hetzelfde zou doen. "And once we're back in your room, you're gonna be as happy and cheerful as before."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"She dared to get me angry once again. How can you always pick the side of someone else? Do you really need me to blame it all on, just like before?"

Haar felblauwe ogen werden alles waar hij naar kon kijken. Gevangen tussen haar blikken, een doolhof zonder enige uitweg waar hij enkel en alleen af kon wachten. Toe kon staren hoe haar pupillen van grootte veranderden en zijn hoofd zich leegde. De ijzingwekkende gedachten van gruweldaden en zijn kille gelaatsexpressie verdwenen in het niets, zijn eerst zo woedende uitstraling nu gevestigd op een verbijstering, die hij weergaf in zijn hoofd onderwijl hij onaangeroerd bleef zitten. Haar vingers toeliet die hem zijn kin vastpakten, zijn enige mogelijkheid op een uitweg deden vergaan voor een dwang. Aangetrokken tot haar uitspraken alsof het alles was wat dat ertoe deed. Elke uitgesproken klank, elk hoorbare woord, herhaalde zich meerdere malen. Het in zich opgenomen ondanks dat hij zich het liefst van haar afwendde. Zijn bedenkingen die uitgingen naar een ontsnapping, naar een uitbarsting waarin hij eens zou laten merken hoe ze hem geenszins moest bevelen wat hij moest doen, verlieten hem tegen zijn zin in. Hoe hij op het punt stond om alles om zich heen aan gort te helpen, vloeide het uit zijn lijf met geen spoortje van reden. Zijn tot nu toe verstijfde vuisten van groeiende razernij verslapten in een tijd van een paar seconden. Het ijskoude kijken met een gemis van emotie, vervulde zich met een ongekende kalmte. "I'm goin' to Crystal's room to apologize for making her sad," rolde mompelend over zijn lippen. Met het ontbreken van protest stond hij op van het bed, het gekraak van de matras aangehoord nadat hij weer op zijn eigen voeten terechtkwam. De sigaret rusteloos laten hangen indien hij de rook tolereerde voorzichtig zijn mond weg te trekken. Een zwijgzame bui overviel hem onbeheerst. Hij liet geen uitspraak meer horen over zowel zijn plannen om zijn excuses aan te bieden aan het meisje, als het feit dat hij de slaapkamer zou verlaten. Enkel zijn hand, die hij nog lieftallig langs haar schouder liet glijden onderwijl hij haar passeerde, gaf zijn geestelijke aanwezigheid nog enigermate weer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoe Addison ook tegen zichzelf had gezworen Jack nooit iets te dwingen door middel van haar vampieren krachten te gebruiken, had ze ditmaal geen andere keus. Ten eerste, zou het nogal beschamend zijn voor haarzelf wanneer ze gewoonweg toegaf en Jack zijn zin kreeg en ten slotte, kon het Crystal misschien ietwat opvrolijken. Het was voor een goed doel, nietwaar? Daarnevens betekende het meteen het einde van hun ruzie. Al sinds het begin af aan vertoonde ze er een zeer grote hekel voor om discussies te vormen met Jack, al waren ze soms gewoonweg onvermijdbaar. Ze verkoos niemand van de twee, Jack had zich simpelweg minder onbeschoft moeten gedragen, dan was er geen enkel probleem geweest.
Glimlachend nam ze waar hoe haar plannetje blijkbaar geslaagd was. Het was iets dat ze kon merken doordat haar woorden die ze eerder nog had uitgesproken door hem werden herhaald. Enerzijds voelde ze zich zeer schuldig om wat ze deed, terwijl ze anderzijds wist dat het de situatie zou kunnen verbeteren. Daarnevens was het slechts één keer als noodoplossing, vervolgens zou ze het nooit in haar hoofd halen om hem te dwingen door middel van haar vampier krachten te gebruiken. Het gewicht naast haar op het bed verdween als sneeuw voor de zon doordat Jack enkel maar streefde naar het doel dat hij voor ogen had, zijn excuses aanbieden. Langzaam stond ook zij op om de weg die hij naar de deur baande die een uitgang tot zijn slaapkamer bood te kunnen volgen. Het was uit voorzorg. Bovendien wilde Addison het effect met haar eigen ogen zien.
Eenmaal ze Crystal's slaapkamer deur hadden bereikt, liet Addison er geen gras over groeien. Ze klopte een drietal keren zachtjes op de deur wat maakte dat ze vrijwel meteen een positieve reactie kreeg.
"I'm coming! Give me a second!" werd er vanuit haar kamer geroepen waarna enkele voetstappen hoorbaar waren. In een mum van tijd werd de deur geopend, al toonde haar façade alles behalve vreugde. Aan haar gelaatsuitdrukking was te zien dat ze er nog steeds van aangedaan was. Iets dat evenzeer bleek aan haar woorden te horen."What is it this time? I'm not in the mood for another offence."
"Jack wanna say something to you, isn't it Jack?" beantwoordde Addison haar vraag om de reden waarom ze voor haar slaapkamer deur stonden ietwat te verduidelijken. Beide meiden bekeken dan ook Jack die hopelijk op het punt stond om zich te verontschuldigen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De sigaret bleef tussen zijn beide vingertoppen haken. Het langzaam aangeraakt, vastgehouden onderwijl hij het van zijn lippen vandaan haalde om de weg vrij te maken voor het spreken. De rook verliet zijn mond achteloos. Bijna alsof het zijn manier van ademen was, zijn gewenning en noodzaak om te overleven met elke teug lucht die hij naar binnen werkte, maar hiervoor had hij de aandacht of bedenkingen niet voor. Zijn ogen waren en bleven bij die ene deur aan het einde van de gang waar zich zijn bestemming bleek te bevinden.
Het meisje dat verscheen naarmate Addison op het hout had geklopt, deed hem op de een of andere manier verstijven. Zijn passen geheel tot een halt gebracht om geen verzetten meer te tonen aan beide aanwezigen. Een enigszins medelijdende blik sierde zijn gelaat, al had hij geen idee gehad waarom hij zich werkelijk schuldig voelde tegenover Crystal. Waar het vandaan kwam gaf hem een onwetend gevoel. Daarbij kon Jack het niet in zich opbrengen om weg te kijken van het gekwetste dat ze hem liet zien, gedwongen in haar ogen te kijken met elke weifeling van hemzelf om te beseffen wat er precies aan de hand was. Pas toen zijn vriendin uitgesproken was en er een grootschalige stilte volgde, voelde hij zijn lippen onbewust bewegen om een verklaring af te leggen zonder enige vorm van gedachten. "I'm sorry." De getroffen expressie die zich op zijn gezicht neerzette kon hij lastig beredeneren, maar het viel op hoe hij zich berouwde voor wat er nog geen tien minuten geleden had afgespeeld. Een zucht liet hij zachtjes horen. "I didn't mean to make you upset. I was just havin' some trouble with myself, I shouldn't have reacted like that and taken it out on you."
Een kleine knik volgde. Niet veel meer dan dat kon hij verwachten, al dan hij stilletjes een kleine tevreden glimlach bij Crystal kon zien verschijnen. Hijzelf voelde zijn denkbeelden traag weer terugkeren. Enkele keren knipperen met zijn ogen kostte het hem om zijn concentratie terug te krijgen, een verwarde frons voor even laten zien indien hij zijn hoofd kantelde. De confusie van hem werd door het meisje overgenomen, die hij vanuit zijn ooghoeken hem onbegrijpelijk aan zag staren, voor hoe lang het ook mocht duren. Bij de tijd dat hij haar haar mond zag openen om er iets van te zeggen, had hij zich al omgedraaid om weer terug te lopen naar zijn kamer. Op de een of andere manier kwam er als vanzelf een royale grijns op zijn gezicht terecht.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een blik van wantrouw viel van Crystals façade waar te nemen, gericht op Jack die een korte stilte had ingelast vooraleer hij besloot zijn excuses, net zoals Addison het bevolen had, aan te bieden. Haar wantrouwende gelaatsuitdrukking veranderde na een zeer kort ogenblik naar een blik vol verwarring. Addison daarentegen maakte de nogal vreemde situatie mee met een zwakke glimlach op haar gelaat. Een glimlach ontstaan uit een lichte vorm van trotsheid. Desondanks ze Jack bevolen had door middel van haar krachten, kwamen de woorden toch uit zijn mond. Het was niet de allereerste keer dat ze een verontschuldiging uit zijn mond mocht aanhoren, al was het voor het eerst dat ze hem het woord 'sorry' hoorde uitspreken tegenover een ander. Ook Crystal kon het niet laten om een kleine, tevreden glimlach te vertonen. Geen woorden werden er vervolgens nog aan verspilt. Zijn gedaante draaide zich om, zijn weg gebaand naar de slaapkamer waar ze eerder nog stonden te verven, iets dat ze nog af moesten maken.
"Who was that and what have you done with Jack?" vroeg Crystal met een ietwat wantrouwde blik in haar ogen terwijl ze Addison aankeek. Het feit dat ze haar krachten had gebruikt om hem te overtuigen, hield ze achterwegen. Crystal was degene die beweerde dat Addison Jack had veranderd, dus ze kon evengoed dat als reden gebruiken achter zijn verontschuldigende woorden, toch? Of het daadwerkelijk waar was en ze hem echt had veranderd was nog steeds onzeker, ze had geen benul van wie hij was voordat hij Addison leerde kennen.
"I just told him he was too rude, that's it," vertelde ze schouderophalend, alsof het niks was. Crystal moest geloven dat de excuses oprecht waren, het weten dat Addison hem gedwongen had zou haar weer even somber als voorheen maken. "Liar," was haar weerwoord. Hoe dan ook, hield Addison zich aan de act. Toegeven dat ze misbruik had gemaakt van hetgeen dat ze kon doordat ze een vampier was, zou de situatie weer verslechteren. "I'm not a liar. He's actually not that bad as everyone thinks. But I have to go, I'll see you later."

►Bijna elke millimeter van Jacks slaapkamer was ondertussen zwart gekleurd, al was ze van het hart dat ze eerder had geschilderd afgebleven, net zoals Jack die zich bezighield met een andere muur. Misschien vond hij het idee erachter alsnog leuk, maar durfde hij het simpelweg niet toe te geven? Ondanks zijzelf geen aanstalten maakte, verlangde ze ernaar om het moment dat Crystal tussen hen had verstoord, weer te hervatten. Het moment waarop Jack haar zowat plette tussen zijn lichaam en de muur en zijn lippen ongegeneerd op verscheidene plekken in haar nek drukte en vervolgens een contact tussen hun beide lippen veroorzaakte. Hoe hij haar aanraakte bij haar taille, zijn handen gewoonweg onder haar shirt gelaten. Het terugdenken aan zulke momenten konden haar nogal van de wijs brengen, ervoor zorgen dat ze in een compleet andere wereld belandde en alles om haar heen vergat.
Haar blik verschoof van de muur naar Jacks gedaante die met zijn rug naar haar toe stond. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht door het idee dat haar te binnenschoot. Zonder aarzeling stapte ze naar hem toe en ging ze gewoonweg achter hem staan, gevolgd door enkele woorden. "Babe, turn around."
Eenmaal zijn lichaam omgedraaid was, stak ze onschuldig haar verfborstel ietwat naar voren wat een zeer duidelijke zwarte vlek op zijn shirt veroorzaakte. "Whoops, that was accidentally," probeerde ze hem wijs te maken, al verraadde haar gelach haar leugen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De lange tijd van Addison's 'bezoek' aan Crystal vond hij ietwat vreemd. Het deed hem denken dat ze ergens weigerde hem te achtervolgen, laat staan terug te gaan naar zijn kamer waar ze zich tot daarvoor nog hadden bevonden. Opmerkelijk, zo werd het door Jack beschouwd. Het idee aangewakkerd hoe er iets mis was met de situatie, ondanks dat er zich geen andere dingen dan scenario's gedoemd te falen, zich afspeelden in zijn hoofd. Geen werkelijke herinnering van hoe het er dan wél aan toe was gegaan kon hij naar voren halen. Er ontbrak iets, maar hoe verontrustend het voor hem ook klonk, kon hij zich er onmogelijk mee bezig houden. Het lopen en uiteindelijk stilstaan in het midden van de slaapruimte verging hem met een onverklaarbare grijns van oor tot oor staande op zijn gelaat.
"Turn around? How do I know I can trust you?" Het sarcasme in zijn stem openbaarde dat hij haar allesbehalve wantrouwde, maar een hint van verwardheid kon wel degelijk weergevonden worden met zijn spreken. Hij wist immers niet wat hij van alles moest denken. Daartegenover draaide hij zich voor de rest zonder enige vorm van afkeer of tegenspraak om, zijn armen rustig laten hangen langs zijn zij om zo stilletjes af te wachten wat ze van plan was. De vage verwachtingen van Addison, springend op zijn rug, kwam loom tevoorschijn. Verslagen werden ze echter wel. Met de tijd dat Jack het in zich op liet komen om te vragen wat ze in hemelsnaam aan het doen was, voelde hij iets kouds tegen zijn rug. Een veeg bracht ze voort waarop hij de lage temperatuur van het vocht nog gemakkelijk kon voelen. Een vreemd materiaal kon hij voelen; zacht en doch snel genoeg om het terug te trekken vooraleer hij de kans had om zich om te keren. Haar gelach hoorde hij tegenzinnig aan. "Oh, really? Is that how you want to play this game, Addison?" Een lichte, normaliter getoonde irritatie kwam in zijn klanken voort, waarmee hij intussen zijn grijns alsmaar moest behouden. Een vrolijk gevoel waar hij anders nooit echt iets van gevoeld had, ging ongestoord in zijn lijf verder. Voor hij het wist had hijzelf ook een kwast weten te bemachtigen en kwam er een nieuwe zwarte vlek aan te pas, dit keer aangebracht op zijn vriendin's gezicht. Een flink gedeelte van haar rechterwang liet hij verdwijnen achter de donkere kleur. "Sorry, didn't mean to ruin your face," vertelde hij spottend. "It just happened, you know."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Because you've no reason to distrust me."

Haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon toen een viezige, vochtige substantie met een verfkwast werd aangebracht op haar rechterwang. Het voelde koud en plakkerig aan en veroorzaakte een trekkerig gevoel wanneer ze haar wang bewoog. Vooraleer de zwarte verf de kans kreeg om op te drogen, veeg ze met haar arm over de vloeistof heen om het van haar wang te verwijderen, hoewel ze water en zeep nodig had om het volledig waar te maken. Hoe dan ook wist ze de grootste hoeveelheid weg te krijgen met één simpele beweging. Haar façade probeerde ze zo serieus mogelijk te houden, al was dat een zware klus voor iemand als Addison. De situatie amuseerde haar wel degelijk, iets dat vermoedelijk Jack evenzeer deed sinds zijn grijns niet onmerkbaar was gebleven. Bovendien vond ze het alles behalve ernstig. Het huis was voorzien van een douche, later zou haar lichaam verlost zijn van de verf. Zijn kledingstuk daarnevens zou voor altijd bevlekt zijn met de muurverf, geen middel was sterk genoeg om het uit de stof te krijgen.Het was misschien nogal egoïstisch sinds ze wist van het feit dat zijn kledingstukken sterk verminderd waren doordat zij er mede gebruik van maakte, maar bereid om hem er één of zelfs meerdere terug te geven was ze zeker. Of hij bereid was om het aan te nemen was een andere vraag.
"You shouldn't have done that. You are gonna pay for this. At least your T-shirt," bracht Addison uit. Desondanks een deel van de verf die eerder nog op de kwast zat al aan zijn rug hing, was er nog genoeg over om een grote vlek op de voorkant van zijn shirt te veroorzaken. Of hij het kon waarderen of niet, hij had het er zelf naar gemaakt door haar gezicht te beschilderen, een deel ervan nochtans. Nog voordat de jongeman de kans kreeg om er wat aan te doen, stak ze de verfborstel nogmaals naar hem uit, de kant waaraan de allermeeste verf tegen zijn shirt aangedrukt. Door de kwast een stukje naar boven te bewegen, maakte Addison een grote zwarte vlek op zijn eerder nog redelijk schone shirt, haar blik geenszins van de zijne weg gekeerd. Het gaf haar de mogelijkheid om zijn reactie, die ze graag wilde zien, te mogen aanschouwen."This paint will never get out of your T-shirt, you know."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"We'll see 'bout that."
De glimlach die hij traagzaam zag verdwijnen op haar gezicht, hield hem bezig. Haar arm, die zo vluchtig langs haar wang werd gehaald om de aangebrachte verf te doen weggaan, alles amuseerde hem. Zelfs haar manier van kijken, gericht op het zo boos als mogelijk ofwel serieus kijken, maar doch er niets van weer kwam. Hij kon met gemak waarnemen hoe ze er lol uithaalde hoe hij haar nu behandelde. Het t-shirt dat eronder moest lijden, haalde hij weg uit zijn hoofd. Hij deed het voor haar lach, haar gelukkigheid die hij al te graag meer wilde zien, hoe nieuw het voor hem ook mocht zijn. Het boeten van zijn kleding tegenover zijn acties liet hij achter zich. Althans, voor zoverre dat als haalbaar werd gezien. Jack's geduldigheid had zo ook een limiet gekregen; dat bleek zeker sinds ze een terugslag deed vooraleer hij erop had kunnen antwoorden. Niet alleen de rugzijde van het kledingstuk verpestte ze, zo ook de voorkant ging eraan ten onder. Verbaasd gleed zijn visie door naar de ontstane plek op zijn borst. "Ohh, you've crossed the line now, princess," gromde hij impulsief voor zich uit. De harde ondertoon kon wellicht aangezien worden voor een van zijn uitbarstingen, zoals ze al vaker voor waren gekomen, maar uit zijn doen kon men opmerken dat hij geen kans had om de woede te uiten. Ondanks dat hij graag wreekte nu ze zijn shirt verpest had, kreeg hij de grijns niet van zijn gelaat af. Zijn ogen spuwden vuur, zijn optrekkende mondhoeken verraden enigszins plezier. Hoezeer het ook zijn killere blik tegensprak, had hij geen andere keuze dan het te laten staan, of het hem ergerde of niet. Echter, ruzie maken deed Jack al niet meer. Slechts zijn handen die hij zonder meer van haar heupen naar haar zijen liet glijden, gaven de beweging aan zoals hij gepland had. In een ondoordachte raas tilde hij haar van de grond weg. Haar voeten bungelend boven de grond tot ze geen kant meer had om op te gaan, waarop Jack rustig zijn gang kon gaan. Binnen nu en een halve minuut had hij haar al op de grond geplaatst met zijn lichaam erbovenop. De verfkwast uitdagend in zijn hand laten hangen om haar te stangen. "You know..," begon hij te spreken, zijn hoofd ietwat gekanteld uit eigenwijsheid. "Even though I don't want you to pay for new t-shirts, you owe me big time now, Hale.." Zijn grijns bleef staan, haar ogen ontmoet voor hoe lang die tijd ook in mocht houden tot hij zich bedacht. Nog even wachten, nam hij zich voor, dan zou hij het haar geven. Al dan het 'even' bij nader inzien korter duurde dan gedacht. Al snel liet hij de verfkwast vergaan uit zijn grip, gemaakt dat het ongegeneerd op haar lijf neerviel. Een grote, zwarte vlek van dikke verf bevond zich sindsdien te midden van haar bovenlichaam. Hij grinnikte schaamteloos en gaf er nog een twist aan om een tweede streep erop te creëren en het tot een zwart kruis te doen ontstaan.
"Big time."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Elke beweging die Jack maakte, besloot ze te volgen met haar ogen. Ze vertrouwde de situatie voor geen meter. Het was positief bedoeld sinds ze enkel en alleen plezier haalde uit het tafereel dat tussen hun gaande was. Een verfgevecht was geen van de activiteiten die ze verwacht had met hem te doen, al hoorde je haar niet klagen. Hun hele relatie was een onverhoeds gebeuren, maar dat maakte het juist iets leuker. Alles wat tussen hen twee gebeurde, ging onverwacht en dat was hetgeen dat alles spannend maakte. Ze was nieuwsgierig naar de dingen die zouden gebeuren, hoe hun toekomst samen eruit zag, maar het was iets dat ze moest afwachten sinds het gewoonweg onvoorspelbaar was. Voor ze het wist lag ze met haar rug op de viezige vloer met hem bovenop haar. Het feit dat de grond wel een poetsbeurt kon gebruiken deerde haar weinig, haar lichaam hing onder de verf, douchen had sowieso gemoeten.
"Get off me, fatass. You're squashing me," bracht Addison uit, hoewel zijn gewicht zeker niet te zwaar was. Addison kon zonder problemen een stel handboeien losmaken, kon een kast verschuiven met slechts een kleine spanning. Jack bovenop haar was dus alles behalve een probleem. Haar ogen vielen op de verfborstel met een klodder zwarte verf aan die boven haar hing te bungelen. Zijn plannen waren onzeker, tenminste voor haar. Aan de blik in zijn mysterieuze, bruine ogen viel op te merken dat hij een plan had.
"That sounds threatening. Should I be afraid?" vroeg Addison ietwat grinnikend. Ze kon de situatie simpelweg moeilijk serieus nemen. Het kostte veel moeite om haar lach in te houden. Addison had het gevoel dat als deze situatie nog lang staande zou houden, ze de slappe lach zou krijgen.
"It actually excites me nothing at all that you ruin' this T-shirt, though. It ain't mine," vertelde ze. Ze zou liegen wanneer ze zei dat ze de handelingen die hij uitvoerde ernstig vond. Het liet haar voor even alle narigheid vergeten. Daarnevens was het shirt dat ze droeg afkomstig van hem, waarom zou ze dan de moeite doen hem tegen te houden?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Sterren vertegenwoordigden de verlorenen. De heldere, witte kleur als teken gebruikt voor het licht dat hun ziel zou bezitten, de puurheid van elk leven dat geleefd was en toch ten einde was gekomen. Hij bewonderde het heelal op sommige vlakken, hoe vreemd het ook kon klinken. Een van de dingen die hij over had genomen van zijn moeder. Haar stem kon hij nog altijd horen galmen in zijn oren, zacht en vriendelijk, terwijl ze haar hand ophief om te wijzen naar een van de opgelichte sterren. Vertellende over de tientallen mooie verhalen die zij als kind gehoord had van haar vader. Ergens kon het hem evenveel troost brengen als het zijn moeder had gebracht in tijden van nood. Nu, jaren later, kijkende naar de lucht die gevuld was met glinsterende puntjes, gaf het hem dezelfde kalmte als vroeger. Geweten dat er iemand op hem neerkeek, er een dergelijk iets als een beschermengel bestond, kon zelfs zijn raas van binnen voor beperkte tijd doven.
Zijn arm sloeg hij langs haar schouders, een kleine zucht van opluchting losgelaten om de stilte te doorbreken. Haar huid was hetgeen dat koel tegen de zijne klampte; dat wat bultjes van kou liet ontstaan op zijn lijf, maar hem toch warm liet voelen door haar aanwezigheid. Addison vormde diegene die hij aan kon kijken, zittend op het dak van een huis vol terror, en toch naar kon glimlachen al dan het klein en bescheiden was. Zachtjes drukte Jack haar tegen zich aan. Haar wang voorzichtig gelaten in zijn hals, haar ademhaling lieflijk kunnen voelen tegen hem aan in de tijden van kou. "You know, you really do look beautiful." Het waren geen leugens die hij verspreidde, noch uitsprak om haar maar op haar gemak te laten voelen. Hij vond haar werkelijk prachtig, iets wat hij voor het eerst tegenover haar uitsprak, maar zich niet ongemakkelijk over voelde. Slechts een minieme glimlach sierde zijn lippen om zijn vrolijke bui aan te geven.
"It's strange..," begon hij met enige twijfelingen. "Strange to feel so comfortable around you, around anyone.."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld