Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Thank you," antwoordde Addison naar aanleiding van zijn compliment. Ze vond het prettig om dat uit zijn mond te horen. Het maakte dat haar onzekerheden, die de meeste vrouwen wel bezaten, lichtelijk omkeerden tot zelfzekerheid. Het feit dat het niks natuurlijks was voor hem om zulke woorden uit te spreken, maakte het alsmaar fijner. Ze streek wat haar achter haar oor om ervoor te zorgen dat de bijna witblonde lok niet voor haar ogen viel, om niets van het mooie aanblik van de sterrenhemel te hoeven missen. De zwakke glimlach op haar gezicht die het geluk dat in haar omging openbaar maakte, verdween voor geen enkele seconden. Niets kon haar nog gelukkiger maken dan simpelweg naar de prachtige sterren kijken met de jongeman waarvan ze, hoe onverwacht het ook was, ontzettend veel hield. Voor het eerst in tijden voelde ze niks anders dan vrede, een gelukzalig gevoel dat enkel Jack haar kon geven. Zijn idee had haar verbaasd, ze vond het daadwerkelijk romantisch, een kant die ze sporadisch had mogen ervaren. "I'm glad you feel comfortable around me. I feel really comfortable around you too." Het was hetgeen dat Addison wilde; hem comfortabel laten voelen in haar buurt, net zoals hij haar liet voelen.
Haar hoofd legde ze ietwat beter in zijn nek om haar houding nog aangenamer te maken. Ze zat zodanig dicht tegen hem aangeplakt dat de koude lucht volledig verbroken werd, al was zijn lichaamstemperatuur niet het enige dat haar verwarmde. Ze werd verwarmd met zijn liefde die ze, desondanks het onuitgesproken was, kon voelen. Zijn vertrouwde, lekkere geur van aftershave vulde haar neusgaten, net zoals elke andere keer dat ze dicht tegen hem aanzat of ze één van zijn comfortabele shirts droeg. Zonder ook maar te weten waarmee ze bezig was, zat ze wat aan de onderkant van zijn shirt te prullen, gewoonweg omdat ze geen idee had wat ze met haar hand aanmoest. Normaliter zou haar armbandje het slachtoffer geweest zijn, maar dat ging nogal moeilijk in hun houding. "I love you, Jack, I really do," vertelde ze uit het niets, haar gezicht, voor zover dat kon naar hem toegedraaid. De woorden vielen onmogelijk in te houden. Hij moest gewoonweg weten dat hetgeen dat ze voelde niet zomaar een verliefdheid was, maar ze oprecht van hem hield.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Turn the lights, turn the lights down low.
Yeah.
Now I'm feeling you breathing slow.

'Cause, baby, we're just reckless kids
Trying to find an island in the flood.
Oh.
Just turn the lights, turn the lights down low.
Oh.

Haar glimlach, zo stralend dat hij er net zozeer in kon verdrinken als haar ogen konden veroorzaken. Het was een van de mooiste dingen die Jack in al die jaren waar had kunnen nemen. Werkelijke blijdschap met niets meer dan oprechtheid, dat te zien viel aan haar gedaante. De donkere schaduwen van zowel het gebouw als de openlijke lucht, konden geen verandering brengen in haar eigen stralen van blijdschap. Zij was als drugs voor hem. Hij neigde naar haar aanwezigheid, naar haar lichaam tegen het zijne en boven alles haar tijden van genot, die hem zover kregen om hetzelfde in het leven te staan. In nog geen dagen tijd had ze een compleet ander persoon van hem gemaakt, besefte hij zich, doch het zo ongeloofwaardig in zijn oren klonk. Het innerlijke vuur en de razernijen die altijd al in hem spookten, werden onderdrukt zodra ze in zijn zicht was; een gave die niemand anders leek te hebben in zijn buurt.
"That's nice to hear," vertelde hij haar, een keer naar haar geknikt uit gewoonte. Het was sinds toen dat zijn stille zelf weer naar boven kwam en hem zijn glimlach fragment bij fragment liet verwateren. Hoe dan ook wist Jack niet hoe liefde voelde, hoe het hoorde te voelen tegenover hemzelf en anderen. Het was als een onduidelijk iets, een labyrint met niet meer dan een gesloten doorgang waar hij maar nooit uit kon komen. Wat.. als het egoïstisch van hem was om haar zo aan hem te linken? Desalniettemin hij het gelukkigst was in zijn hele leven op het moment dat zich nu afspeelde, kon hij het niet helpen om te denken dat ze misschien beter af was met iemand anders. Een jongen die haar alles kon geven wat ze wilde, eerder dan haar op te sluiten in het bendehuis zoals nu het geval was. Uit twijfelingen beet hij op zijn lip. "I can't figure why, though. You do deserve better.."
Het gefriemel aan zijn shirt liet hij onbedacht toe, zijn gezicht indien zij de hare naar hem toedraaide, van haar afgewend. Zijn lijf bleef rusteloos op dezelfde plek. Geen moeite werd verder nog gedaan om van haar weg te komen, maar het richten van zijn blik op de uiterste andere zijkant van zijn uitzicht vertelde genoeg over zijn peinzende gedachtes.

"I love you too. You know that, right?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No, please don't say things like that," was het eerste dat ze wist uit te brengen, desondanks ze de uitspraak lichtelijk eigenaardig vond. Bovendien baarde het haar zorgen en veroorzaakte het verscheidene vragen. Twijfelde hij aan hun relatie? Wilde hij het überhaupt wel? Addison vond zijn eerlijkheid en het feit dat hij zijn gepieker luidop durfde uit te spreken tegenover haar, maar het zorgde ervoor dat ze paranoïde werd. Ze veranderde haar houding door een kleine afstand van hem te nemen, niet te groot sinds het anders misschien kon lijken alsof zijn uitspraak haar teleurstelde. Langzaam haalde ze haar hoofd uit zijn nek vandaan en ging ze zodanig zitten dat ze ietwat tegenover hem zat, al was zijn blik nog steeds naar overal buiten naar Addison's gelaat gericht. Haar hand begaf ze zonder aarzeling naar zijn kin waarna ze zijn hoofd een klein stukje verschoof waardoor haar façade onmogelijk te vermeiden viel. "Look at me." Vervolgens liet ze haar hand weer zakken, hopend dat hij haar order opvolgde en haar daadwerkelijk aan zou blijven kijken.
"Where does this come from, out of nowhere?" vroeg ze. Nu hij had uitgesproken dat ze zogenaamd beter verdiende, mocht hij meteen vertellen wat hem die mening bezorgd had. Een relatie met hem aangaan was haar eigen keuze geweest evenals het gehoorzamen van het commando om keurig in het huis te verblijven, geen aanstalten meer te maken om te ontsnappen. Ze deed het allemaal zelf."I'm actually quite happy at the moment." Ze was bloed eerlijk. Of ze zich wel zo gelukkig had gevoeld zonder Jack was een raadsel, maar ze wist dat het gelukzalige gevoel dat telkens wanneer hij zich in haar buurt bevond, echt was. Zijn aanwezigheid maakte haar tevreden, zorgde ervoor dat ze al haar zorgen voor even kon vergeten. Hij was haar lichtpuntje buiten al de ellende die ze in een korte tijd had meegemaakt om. Niemand kon haar datzelfde gevoel geven, noch haar intussen overleden broer of ouders.

"Yeah... I know."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I just.. I don't know." De verontrustende blikken kon hij nog in zijn rug voelen branden. De verwijten, wellicht, waarmee ze nu naar hem zou kijken voor het verpesten van de sfeer. Voor het ruïneren van een moment dat zij beide in liefde door hadden moeten brengen, moeten verduren met glimlachen en een gevoel dat hen hopelijk voor eeuwig bij zou blijven, namelijk het geluk. Nu bleef er weinig meer van over. De tijd van gelach en het vrolijke humeur was voor even voorbij geslagen. Hij kon het merken, niet alleen aan de manier waarop ze zijn kin vastpakte en zijn gezicht weer naar haar toedraaide, maar ook vanwege haar uitstraling. Geen fonkelingen waren meer weer te vinden in haar meeslepende ogen, die nu enkel een gloed van teleurstelling met zich meedroegen. Hij zuchtte. "You know I can't give you everything. With me in your life.." Een beetje radeloos stopten zijn woorden. Het werd duidelijk hoezeer Jack zocht naar de woorden die zouden verduidelijken wat hij bedoelde, maar het enkel proberen te verbergen mocht niet zo zijn. Hij was het haar schuldig om op zijn minst zijn gevoelens te proberen te uiten. Het was immers wat hij haar zo'n beetje had beloofd, en ze van hem achtte nu ze een hechte relatie hadden. Hoe dan ook kon niets er verandering in brengen dat hij zat met een onderwerp wat zij, ondanks haar goede bedoelingen en pogingen om hem op te beuren, niet zou kunnen ontkennen.
"What if you won't be happy, in the end?" Als een kleine inspanning om haar hem te laten vergeven voor het ontwijken van haar ogen, greep zijn hand naar de hare. Zacht en wel ingesloten en vastgepakt, om haar koude temperatuur te compenseren met zijn lichaamswarmte. Zijn ogen bleven dit keer integendeel wél bij de hare; simpelweg omdat zij het zo dwong en haar tere vingers hem het ontsnappen onmogelijk maakten, zelfs al zou hij het willen.

"What if you die, living your life just like I've lived mine? Locked up in a gang house, with so much blood on your hands you won't be able to tell the red liquid and your skin apart?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"I'll be happy in the end, I'm hundred procent sure I will," vertelde Addison, hoe ongeloofwaardig het misschien ook kon overkomen. Leven in een bendehuis vol criminelen was nou eenmaal alles behalve ideaal en niet de plek was waar ze had gedacht haar toekomst op te hoeven bouwen, maar geen reden was teleurstellend genoeg om het geluk bij haar weg te houden. Geluk maak je zelf, was hetgeen dat Addison altijd zei en ook in de situatie waarin ze zich bevond zou ze haar levensmotto aanhouden. "I don't care about the money and I don't even want to live in a big, expensive house as I normally did...," zette ze haar verhaal verder. Addison vond het oprecht lief hoe hij haar een perfect leven gunde, maar voor haar gevoel bestond er geen perfect leven wanneer Jack er geen deel van uitmaakte. Wellicht was die gedachte compleet anders geweest wanneer ze de jongeman nooit had ontmoet, al wist ze wat ze voelde en wilde. Een leven opbouwen zonder Jack stond helemaal bovenaan de lijst met dingen die ze niet wilde. "The only thing that can make me really happy is love and I know you can give me that."
Haar ogen dwaalden even af naar zijn hand die de hare vastpakte. Al snel was diezelfde vertrouwde warmte waarneembaar. Tintelingen ontstonden zich op elke millimeter huid dat hij aanraakte. Haar ogen bleven echter niet lang hangen bij hun handen sinds zijn ogen duizend maal interessanter waren.Enerzijds vielen er verscheidene gevoelens in te lezen terwijl ze anderzijds ontzettend mysterieus waren. "I've never been so happy as I've been today and that's all because of you. Maybe it's weird to say that so early, but it's the truth. You make me happy." Een zwakke glimlach ontstond op haar gezicht als blijk dat wat ze zei, daadwerkelijk oprecht bedoeld was. Geen enkel woord was gelogen. Elkander woord dat haar mond in die vrij korte tijd verlaten had was pure waarheid die ze schaamteloos durfde toe te geven.

"Maybe there is a solution?" bracht ze nadenkend uit, hoewel het eerder en gedachte was die ze luidop uitsprak dan een echte mededeling.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een onveranderbaar iets vormde het. Als een lotsbestemming, een vastgesteld feit waar niet over te discussiëren viel of het geen leugen vormde, in plaats van het vertalen van de waarheid. Zo steevast en vanzelfsprekend als de zon die opkomt in de ochtend, de maan die deze dan vervolgens vervangt in de tijden van donker en de kou van de nacht. Men kon niet ontkennen dat Jack's toekomst geen rozengeur en maneschijn zou vormen. Met de bende op zijn hielen, de baas die zich over hem ontfermde als een schaduw waar geen ontkomen aan was. De schulden zoals een blok cement dat achter hem aangesleept moest worden waar hij dan ook heen mocht gaan. Een nieuwe zucht kwam naar voren, haar aangekeken tijdens haar woorden. Het weten van haar goede bedoelingen had hij wel werkelijk. Dat ze naïef genoeg was om hem over te proberen te halen met bemoediging en geruststelling, vatte hij op als een daad van gevoel en liefde, maar zag ze dan echt niet in hoe het haar leven evenzeer zou beïnvloeden tot het zo zou worden als hij het altijd al geleefd had? "I know it ain't about the money or the fame or anything. Not for you, and that's one of the many reasons why I love you..," weerklonk zijn stem. "But, you've got to understand that everything's limited in this world. Once you get in, you never get out, the same goes for your loved ones. I don't want you to suffer because you're mine." Een zekere trieste gloed toonde zich bij Jack. De blijdschap om haar bijzijn kwam niet langer naar boven met een glimlach, maar werd bedolven onder een berg met zorgen uit het heden en verleden. Uit haar aanwijzen hield hij zijn hoofd nog opgeheven in haar richting. Met de rest had hij geen besef hoe het verder moest, behalve hun nu verstrengelde vingers; het bood hem steun en rust.

"Even when there's a solution, what if I can't afford it?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah, and that's a risk I should take if I wanna be with you and I think, no I just know that you're worth that risk," vertelde Addison. Haar woorden bestonden uit pure waarheid, een oprechtheid die hem hopelijk kon overtuigen van het feit dat ze niets liever wilde dan bij hem zijn, wat voor gevolgen er ook waren. Geen enkele relatie was perfect, maar volgens Addison stond de liefde cruciaal, hoe klote de omgeving ook mocht wezen. Jack was wat ertoe deed, niks anders. "You can't change me mind anymore. You're the only one I wanna be with." Ze haatte het om die sombere blik op zijn gelaat te zien. Ze wilde diezelfde glimlach waarmee hij haar eerder aankeek weer op zijn façade toveren, al was hoe ze dat ging doen nog onbekend. De tijd die ze samen hadden doorgebracht was zeer kort geweest, zeker om te weten hoe ze elkander konden opvrolijken. Voorheen was het de alcohol geweest, maar het moest anders. "Ugh, come here," mompelde Addison en nog geen halve minuut later had ze haar armen al om Jacks nek heengeslagen, hem proberen op te vrolijken met haar liefde. Ze kon het gewoonweg niet aanzien hoe die negativiteit hem tot een uitermate sombere toestand dreef, al was de omhelzing evenzeer iets wat haar goed liet voelen en nu het mocht, maakte Addison er gebruik van. "I don't want you to be sad."

"You'll probably think it's a bad idea, but we can run away from here?" stelde Addison het idee vol impulsiviteit voor. Vermoedelijk was het wegrennen het meest domme idee dat ze ooit had voorgesteld, maar het kon een verbetering van hun beide levens betekenen. Het was een idee waarbij complicaties vanzelfsprekend waren, maar ook voor haar was het een raadsel hoe ze dat in haar hoofd haalde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Koppigheid wist Jack al langer bij haar te linken. Hij had moeten verwachten dat ze zijn woord niet zomaar voor de waarheid aan zou nemen, maar hoe goed ze het ook bedoelde en hoezeer het ook wees op haar gevoelens voor hem, kon hij het niet zomaar wegschermen dat het gelimiteerd was. Haar leven zou bergafwaarts lopen nu ze aan hem vastzat. Ze zou groot gevaar lopen omdat bindingen aan personen nou eenmaal een doodswens was in de wereld, vastgezeten in de schaduwen van het leven waar nu ook zij binnengesleept was. De jongen had geen keuze gehad, echter Addison, zij had de mogelijkheid haarzelf daarvan af te zetten. De schuld in haar schoenen schuiven zou hij hierbij niet doen. Hij wilde dat ze wist dat hij het haar geenszins kwalijk zou nemen als ze hem achter zich zou laten voor haar eigen veiligheid, mede omdat ook hij ervan op de hoogte was hoe het anders af kon lopen. Ze verdiende beter, al wilde ze dit wellicht niet van hem aanhoren zonder tegenwoord.
Afstand die hij had behouden verstreek ze achteloos, haar armen om hem heengeslagen waartoe hij tegen haar aan werd gedrukt. Haar tegen zijn borstkas gehouden met een lichte greep die Jack beantwoordde door haar ook te omarmen. Een zucht slaakte hij tegen haar nekvel, zijn kin omlaag geheven met het sluiten van zijn ogen. "You deserve better. You know you do.." De behaaglijkheid van haar in zijn greep voelde hij voldaan aan, al het overwoekerd werd door een sombere gloed. Geglimlach was verleden tijd. Hij was verloren in beide werelden van het verleden als het nu, de lieftallige omhelzing rond zijn nek toegestaan met weinig spraak ofwel beweging. Als doodstil zat hij er, ademend in haar nek met zijn oogleden voorzichtig omhoog getild met de enige reden om hem aan de werkelijkheid terug te binden, in plaats van zichzelf weg te laten trekken in hallucinaties en waanideeën.
"If we had the possibility, I wouldn't doubt to," opperde hij met zachte klanken. "But they'll come after me. I know too much, owe them too much, been here for too long. Semion's not going to stop until I'm dead, same for you when you're by my side. I wouldn't risk getting you in such danger."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar kin liet ze zachtjes op zijn schouder rusten terwijl ze haar ogen gesloten hield, genietend van het fijne moment met zijn armen om haar heen. Ze had gehoopt dat de jongeman haar gewoonweg op haar woord geloofde, dat hij inzag dat ze niet beter verdiende, maar dat hij precies diegene was die ze nodig had in haar leven. Het feit dat ze elkaar op een ongelukkige manier hadden leren kennen, kon ze moeilijk kennen, maar zolang ze beide gelukkig waren zag ze er geen probleem in. Het talent om overal het goede in te zien was er altijd al geweest en ook in het nare bendehuis wist ze positieve zaken te halen.
"Dont say that," zuchtte Addison. Ze was onwetend waar het minderwaardigheidscomplex plotseling vandaan kwam, ook al was het slechts goed en lief bedoeld van hem. Het enige dat ze wilde was dat de jongen haar geloofde dat wanneer ze zei dat ze gelukkig was, dat daadwerkelijk de waarheid was. Bovendien was Addison niet het type dat viel voor de eerste de beste jongeman die ze tegen kwam, iets dat bewees dat Jack goed was zoals hij was. Zij wist beter en had hem ook tijdens zijn goede momenten gekend terwijl anderen hem slechts hadden gezien in buien vol furiositeit. "You really are good enough, I mean it."
Enkele minuten waren verstreken voordat Addison besloot om hem weer los te laten. Een zacht kusje had ze op zijn lippen gedrukt, hopend dat de activiteit een manier was om Jack op te vrolijken sinds ze er gewoonweg zelf mee zat wanneer hij zich rot voelde. "I want you to be happy again, I don't like it when you're sad," mopperde ze. Uiteindelijk zou hij wel vrolijker worden, dat wist ze met zekerheid te zeggen.
"Did you forget I'm a vampire? If he dares to try to hurt or kill you, I'll rip his throat out... with my teeth." Desondanks Semion eerder nog vampier jagers op haar afgestuurd had, vertoonde Addison geen enkele angst voor de man, ook al had ze hem nog nooit in levende lijve ontmoet en had ze geen idee waarmee ze te maken zou krijgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een warmte haalde ze naar voren door een kus te doen ontstaan, zachtjes en teder op zijn lippen gedrukt. Liefdevol bleef ze in zijn armen. De intimiteit die ze deelden maakte hem gelukkig net zozeer als hoe hij zich voelde als Addison zo in zijn buurt was, het gaf hem een gevoel van geluk. Het was niet aan Jack uitbesteedt. Hij verdiende velen malen slechter en hier was hij zich ook van bewust, aangezien zijn daden hem niet verder hadden geholpen dan het vormen van een lugubere, ijskoude moordenaar. Levens had de jongen afgenomen zonder hier twee keer over na te moeten denken, geld had hij verdiend op wijzes waarop zelfs de meest wanhopige persoon zich vanaf zou zetten en, als het aankwam op het gebied van liefde, hoorde hij hier geen aandeel in te hebben, wetend dat elke vrouw beter zou moeten krijgen dan dat hij Addison kon geven. Hij zou nooit kunnen bieden waar een meisje van kon dromen; hoe graag hij het ook wilde.
Zijn vingers gingen teer langs haar wang. Hij streek naar gewenning wat haarlokken achter haar oor, haar huid voelen tintelen op zijn eigen met elke beweging die hij maakte. Bemoedigend leunde zijn voorhoofd tegen de hare. Hij sloot zijn ogen, zijn rust geprobeerd te houden met de lopende frustraties, en slaakte een onhoorbare zucht. "I didn't forget about your strength, princess," maakte hij mompelend duidelijk. "I just don't want you to end up like me.."

Vaker had hij de snelwegen betreden uit impulsieve gedachten. Zichzelf laten leiden door een onvoorspelbare woede, geuit in de snelheid van een voertuig waar hij anders geen geld voor had gehad en zich deze niet kon veroorloven. De schemeringen doorreden in het donker van de diepe nacht waarin de klok sloom maar prettig verder tikte, de sterrenhemel beschouwd vanuit het oogpunt van een onbelangrijk wezen en zijn aandacht gezet op het uitplannen van een nieuwe aanval. Hij had zich meermaals moeten voorbereiden op een bloedbad, zowel mentaal als fysiek. Het zou voor hem te moeten zijn herkennen, te overleven, alsof het geen andere dag in zijn leven was die voorbijging. Hij zou geen stress moeten ervaren met het inzetten van een hoger aantal kilometers per uur indien hij steeds verder van zijn eerdere thuis vandaan kwam. Graag had hij het zo willen verwoorden om een enkeling met genoegen te voldoen. Het meisje, slapend in de bijrijdersstoel, gerust te stellen door te vertellen dat alles goed kwam. Dat het hen geen gevaar op kon leveren, dat hij haar veilig kon houden van een gewelddadig man en zijn bende, doch kon hij geen woord over zijn lippen verkrijgen zonder te weten dat hij leugens uitbracht. Men wist even goed als hemzelf dat hij verdoemd was zodra hij met Addison in zijn armen midden in de nacht het huis had verlaten met de intenties er nooit meer terug te keren, levend of dood. Hij kon de geweerschoten al horen galmen in zijn gehoorgang. Het einde voelen aankomen met elke verstreken meter richting een verboden kant, het geschreeuw van Semion al waargenomen over de geproduceerde klanken van de motor heen, indien hij zijn harde stem liet blijken als laatste geluid vooraleer hij zou bezwijken. Mogelijkerwijs had hij nog maar een paar uur te leven, hoogstens een dag, als ze geen goede verdwijning in scène hadden gezet. Vreemd was het dan ook niet dat hij meerdere keren het snelheidslimiet overtreden had. In hoeverre het geven van plankgas hem enig hoop kon bieden, nam hij het moeiteloos aan en wel zonder hierbij na te denken.
De sigaret die hem had voorzien van zijn laatste beetje kalmte belandde steenkoud op het wegdek. Hij liet het uit zijn grip glippen, zijn denken aan het opsteken van een nieuwe afgezet onderwijl hij het stuur met zijn handen beklemde. Richtingsgevoel had hij nergens weergevonden gedurende zijn aandacht strak op het verkeer lag. Hij reed, zonder werkelijk te beseffen waar hij zojuist naar opweg was nu hij zijn toevlucht zocht met Addison aan zijn zijde, besluiteloos door het verlaten gebied. De gedaantes van zijn herinneringen ontweek hij door mee te murmelen met de radio op de achtergrond. Elke weerzinwekkende verschijning liet hem trillingen waarnemen in zijn eigen lichaam en, hoe miniem ze ook waren, hij voelde zijn huidkleur verbleken met niet meer dan een blik van afwezigheid die zijn gelaat kenmerkte.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:

Addy's dream;

"Ethan, stop...," mompelde Addison tegen haar jongere broertje die aan haar laken stond te trekken naast haar bed, al was er geen ophouden aan. Irritatie dook in haar op, onwetend wat de bedoeling van het getrek aan haar deken was. “Gosh, Ethan. It’s annoying… Let me sleep," mompelde ze geërgerd.
"No, you have to wake up, Addy," zei haar broertje zuchtend. "It's mom's birthday and dad isn't home so we have to surprise her," legde de jongeman uit, een goede reden voor Addison om rechtop te gaan zitten.
"Oh shit, I forgot... I don't even have a present for her." Nog nooit eerder was ze een verjaardag vergeten wat ervoor zorgde dat ze voor enkele seconden radeloos was. Niks was er voorbereid.
"That doesn't matter. We can make breakfast for her? She always does that for us so now we should do it for her," stelde Ethan voor, een idee waarbij Addison meteen knikkend akkoord ging en vrijwel direct haar bed uitstapte om eraan te beginnen vooraleer haar moeder ontwaakte.
Nog geen tien minuten later was de keuken getransformeerd tot een varkensstal sinds ze beide alles behalve netjes waren tijdens het bereiden van voedsel, al was het het gebaar dat telde. Addison zou later die dag alles weer op zijn plaats zetten zodat haar moeder niks hoefde te doen en de hele dag kon relaxen.
De tafel stond amper een minuut klaar en haar moeder kwam de ruimte binnengewandeld, onwetend wat er aan de hand was. "Surprise!"

Het geluid van voorbijrazende wagens liet Addison dichterbij de realiteit komen, onvrijwillig uit het onderbewustzijn gezogen om weer in de echte wereld terecht te komen. Haar ogen opende ze een klein stukje om haar omgeving te scannen, een activiteit die moeizaam ging sinds haar zicht erg wazig was door het slapen, iets dat vermoedelijk na een tijdje wel wegtrok. Eenmaal ze ietwat beter kon zien, trok haar aandacht naar de straat, omgeven door lichtgevende lantaarnpalen waarvan enkelen stonden te knipperen. Enkele auto's scheurden de auto voorbij met een zodanig heftige snelheid dat het een raadsel was dat ze nog geen ongeval meemaakten. Verward keek ze om zich heen, onwetend wat er aan de hand was. Haar hoofd draaide ze naar het individu achter het stuur dat niemand anders dan Jack kon zijn, al had ze geen flauw idee wat ze in de auto deden. Had hij plots een missie waar Addison niks van af wist? Met haar handen wreef ze voor enkele keren door haar ogen om de moeheid eruit te krijgen en haar lichaam zette ze ondertussen wat rechter om op die manier niet weer in slaap te vallen. Op het klokje van de auto kon ze achterhalen dat het redelijk laat was, maar te vroeg om op staan, ook al was dat al duidelijk door de donkere omgeving. Geen sprankeltje licht was te zien in de lucht, slechts de maan en de miljoenen sterren die zich aan de hemel bevonden verlichtten het volledige gebied waar de nacht aangebroken was.
"Babe?" vroeg ze met een nog ietwat slaperige stem aan hem, de verwarring hoorbaar sinds ze geen enkel idee had wat er aan de hand was en waarom ze in de auto zaten. Ze was te suf om zelf achter een verklaring te zoeken nadat ze pas enkele minuten uit haar slaap ontwaakt was. "Where are we going? I'm confused..."
Een missie leek haar gek sinds hij haar vermoedelijk gewoon had laten slapen in het bendehuis in plaats van dat hij haar in de auto zou tillen. De situatie wantrouwen deed Addison niet aangezien ze Jack volledig vertrouwde in wat hij deed, maar hij wist haar wel in confusie te brengen met zijn daden. Bovendien vroeg ze zich af of hijzelf überhaupt wel geslapen had sinds hij er, net zoals ze van hem gewoon was, vermoeid uitzag.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verstoring in zijn eigen ontworpen trance, tussen de opgebouwde muren rondom zijn eigen gestalte alsof hij afgesloten was van alles en iedereen, was haast onmogelijk gebleken. In al die tijd had hij geen beweging gemaakt die hem ertoe haalde om hetgeen om hem heen waar te nemen. Alsof alles wat hij zag zich recht voor hem bevond en niets anders ertoe deed met het passeren van alle kilometers over de wegen, een houding waar hij geen tegenstand tegenover ervaarde tot een ander stemgeluid door het voertuig zwierf. Ook Addison kon hem niet zozeer wegkrijgen dat hij volledig bij zijn bewuste denken was of bleef, maar na een korte periode van roerloosheid en de doodstille sfeer, keerde hij zijn gelaat voorzichtig naar zijn vriendin. Haar verwarde ogen ontmoette hij met zijn eigen, die niets anders dan een emotieloze gloed weergaven als antwoord.
"Away," lispelde hij met doorgedrongen, uitgeputte klanken. "Away from everything." Een verklaring voor zijn plotselinge besluit tot het nemen van een ongelooflijk risico had hij niet om weg te geven. Het had het besef kunnen zijn dat hij haar een kans kon bieden op een leven wat ze verdiende onderwijl ook hij hier een deel van uit kon maken, mits hij hiervoor vocht, dat hem op pad had gestuurd om een zelfmoordmissie te doen lopen. Omdat Jack haar weg wilde krijgen van de chaos en uit de diepte van een oneindige put wilde halen waar hijzelf zich nu al jaren in bevond. Zowaar kon hij het mogelijk niet uitstaan te weten dat hij haar toekomst om zeep hielp tot op hetzelfde punt waar de zijne gestrand was, waarom hij haar midden in de nacht uit bed gesleept had en haar al onopgemerkt buiten het huis had geloodst. Hij wist het niet. "You shouldn't be worryin' right now. Get some sleep while you can, everything's gonna be okay."

Oh my love
Why the sky bleeds
The clouds have greyed
Have showed us how
To fall and run at the same time
It's like a house of cards
Paper thin comes crashing in
Our cold cold hearts
Caught in flames and it's tearing us apart

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"I don't get it... What do you mean with 'away'?" Het feit dat ze pas wakker was geworden had ervoor gezorgd dat ze zeer traag van begrip was. Haar hersens leken terecht gekomen te zijn in één grote waas die opgehelderd moest worden en het duurde dan ook een aardige tijd voor alles duidelijk werd. Ze kon zich herinneren hoe ze had voorgesteld om weg te gaan van het huis, om doelloos naar een locatie te gaan en daar een nieuw leven te starten, zonder criminelen om hen heen, gewoon met hun tweetjes. Door zijn negatieve antwoord had ze dan ook alles behalve verwacht dat Jack daadwerkelijk het plan zou uitvoeren en zijn woorden hadden haar zodanig van mening doen veranderen dat er een lichte paniek ontstond. "You don't have to do this for me. I don't want you to get in danger because I said we could flee away," vertelde ze. Wat als ze erachter kwamen en Jack te pakken kregen zonder dat ze het wist? Wat als ze hem zouden vermoorden terwijl er niets was dat zij er nog aan veranderen kon? Ze probeerde zich er hoe dan ook kalm bij te houden. Stress was nergens voor nodig, dat hoopte ze tenminste. Toch vond ze Jacks impulsieve beslissing erg vreemd.
"Are you okay? You look really tired," vroeg Addison bezorgd aan haar vriend die vermoeid achter het stuur zat. De wallen onder zijn ogen waren alles behalve onopvallend gebleven en het leek wel alsof zijn ogen bijna dichtvielen. Ze was nogal ongerust over zijn gezondheid sinds hij naar alles keek behalve zijn eigen gesteldheid. Hij sliep weinig, nam amper rust tussendoor, ook al dwong ze hem zowat, hij was ronduit te koppig om in te zien dat hij het niet zou volhouden moest hij verdergaan zoals hij bezig was. "Maybe you better stop driving, babe. I'm really worried," zei Addison, ditmaal nog bezorgder dan voorheen. Vermoedelijk had de jongen geen enkel moment geslapen, was hij elke seconde wakker geweest om zo ver mogelijk van het bendehuis weg te vluchten, maar ook hij had slaap nodig voordat hij er gewoonweg onderdoor ging, iets wat ze zeker wilde voorkomen. Hij moest stoppen zodat ze een slaapplek konden zoeken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Beduusd zag ze. Natuurlijk was ze zo aangedaan, hij had het moeten kunnen verwachten dat ze geen begrip zou kunnen tonen voor de situatie, of haar er ook maar van moeten verdenken dat ze er gewoon in mee zou gaan zonder een vraag uit te brengen. Zijn hoop had hij gevestigd gehad op een stille reis, op het benul van Addison die er niets tegenin zou brengen doch tegen hem zou praten nu hij een immense afstand tussen hen en zijn zogenoemde huis vestigde. Het was dom geweest, evengoed Jack er ietwat troost in had kunnen vinden mocht het werkelijkheid zijn geworden. Lust of zin om op veel van haar vragen in te gaan had hij niet, laat staan te praten over een situatie en bijbehorende redenen waar hij geen gedachte aan hoorde te schenken. Hij wilde alleen gelaten worden. Met rust gelaten worden voor hoe lang het ook maar kon duren, al verplichtte ze hem met haar ontwaken zijn mond te openen. Alsof zijzelf de verwachtingen had die tegenovergesteld aan de zijne waren; hoe een verklaring haar het beste uitkwam, wilde hij niets anders dan zwijgen inlassen om voor nu het te verhullen.
"I had to get out of there..," verkondigde hij wat zacht. "Couldn't- No, I couldn't do this anymore." Zenuwachtig omgrepen zijn handen het harde oppervlak van het stuur, gefixeerd op de weg opdat hij zijn best deed de hoge snelheid aan te houden. Sneller verliep het niet zodanig door zijn toestand. Gelijk had ze gehad, hij was moe en wel in een put beland waar hij geen uitweg meer in zag. Ze had kunnen spotten waar hij anderszins zoveel verzet tegen had gegeven dat geen mens het ooit bij hem in het vizier zou krijgen, namelijk een onoverwinnelijk gevoel van machteloosheid. Stuurs schudde hij zijn hoofd. "I'm fine." Het gaspedaal raakte met zijn frustratie inmiddels de ondergrond, een tempo ingezet om in alle haast een aantal auto's in te halen op de andere weghelft. "No. I can drive, I have to."

Crystal lights

Rusted in our future
Covered up with lies
Wearing off on our dreams
Through these cold cold nights
Shallow frames are the memories we contain

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Er verder op in gaan was niet meer in haar gedachten opgekomen. Er was geen weg meer terug, vermoedelijk waren ze al een heleboel kilometers van het huis verwijderd, al wist ze het niet zeker sinds ze wellicht enkele uren in een slapende toestand had doorgebracht. Haar blik richtte ze weer naar buiten toe, de rust opgezocht om op die manier ook Jack niet op te jutten met haar gedachten die op hol sloegen. De sterrenhemel was hetgeen waar haar ogen op vielen, terugdenkend aan het moment dat ze op het dak van het huis door hadden gebracht, een gebeurtenis waarvan de herinnering eraan haar kalm maakte. Wat kon er gebeuren? Addison was sterk genoeg om haarzelf en waarschijnlijk ook Jack te beschermen van het kwaad, ook al was dat normaliter niet de taak van het vrouwelijk individu. Mogelijkerwijs was hijzelf sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen wanneer nodig, als hij zichzelf goed verzorgde en aan zijn gezondheid dacht tenminste.
"No, you're not fine. Don't lie to me," sprak ze uit met een zeer lichte frons op haar voorhoofd, zichzelf weer naar haar vriend toegedraaid. Zelfs het allerlaatste kind kon zien dat de jongeman zwaar vermoeid was, iets dat alleen op te lossen viel met enkele uurtjes slapen. Doch begreep Addison waar zijn angst vandaan kwam. Haar kennis over de criminelen wereld was nietig, maar weten dat wat ze deden drastische gevolgen kon hebben deed ze zeker. Hoe gevaarlijk het ook was, bleef het stoppen om vervolgens een slaapplaats te zoeken de meest veilige oplossing voor hem. "Please stop somewhere so you can sleep for a while." Zoals verwacht was zijn koppigheid te groot om te kunnen overtuigen met enkel haar bezorgdheid. Tot voorheen had enkel chantage daadwerkelijk effect gehad en desondanks ze het verachtte om hem te manipuleren met de krachten die ze bezat als vampier, was ze radeloos. "I'm serious, if you don't stop yourself, I'll compel you to stop,” vertelde ze, de meest serieuze stem bovengehaald in de hoop Jack op die manier te kunnen overtuigen. Zag hij nou echt niet in dat hij verkeerd bezig was? Zijn koppigheid kon voordelig uitlopen, maar in verscheidene situaties zo nadelig dat het zijn eigen dood nog eens zou worden. Wellicht zou hij er teleurgesteld of zelfs boos op worden, al hoopte ze dat de jongeman haar chantage wanneer hij uitgerust was, wel waarderen kon.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld