Wishbone schreef:
"Jup. We spreken af in de kantine, om twaalf uur. Dan kunnen we lekker wat langer slapen." Ik keek haar glimlachend na tot ze uit zicht was. Mijn glimlach verdween en ik liep de hoek om waar Luca zogenaamd heel 'gewoon' stond. In zijn eentje, want er was helemaal niemand anders. "Denk je dat ik achterlijk ben?" snauwde ik en greep hem bij zijn kraag. "Ik weet heus wel dat jij zat te kijken en ik weet ook van je vader dat jij het verprutst hebt bij haar. Ik zal er wel voor zorgen dat je nooit meer je gezicht hier laat zien", siste ik en greep naar zijn armen. Ik liet zijn stomme gevoel niet tussen mij en Jenn komen. Mooi niet dat hij alles zou verknallen. Ik trok zijn handschoenen uit en gooide ze aan de kant. Ik pakte zijn handen. "Is je slechte gevoel bevestigd nu? Kan je niet tegen een stevige handdruk?" zei ik op een gemene toon. Zijn haar kleurde wit en op zij handen verschenen brandwonden. "En wie gelooft jouw gevoel. Niemand gelooft dat. Niemand gelooft jou." Ik liet zijn handen toen los. De brandplekken waren doorgegaan tot zijn ellebogen en zijn haar bleef deels wit. Hij was buiten bewustzijn. "Jij hebt je kans verkeken. Nu is ze van mij", siste ik nog voordat ik wegliep en hem achterliet.
De volgende dag was het rumoerig in de kantine. Iedereen had het erover dat de zoon van de directeur gevonden was in de gang. Niemand wist wat er was gebeurt, alleen dat zijn vader hem naar het ziekenhuis heeft gebracht. Jenn kwam binnen en ik stond meteen op van mijn stoel. "Heb je het al gehoord?"