Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg met Wishbone

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Natuurlijk wil ik dat hij snel beter wordt, maar is hij er dan echt zo erg aan toe dat hij geen bezoek mag hebben?' protesteerde ik. 'Ik wil heb gewoon zien. Heel even maar, hij zal echt geen last van me hebben.'

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
"Als zijn vader nou zegt dat je niet langs mag komen, omdat hij rust nodig heeft. Waarom luister je dan niet?" zei ik iets meer geërgerd. Ik beet op mijn lip. "Hoe moeilijk is het nou om daar naar te luisteren?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik beet op mijn lip. 'Omdat ik me zorgen maak...' zei ik. 'Er komt helemaal geen informatie of wat dan ook en elke dag krijg ik hetzelfde verhaal te horen. Ik wil hem gewoon zien!'

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
"Waarom maak je je zo'n zorgen? Je wilde toch niets meer met hem te maken hebben?" Ik pakte haar bij haar arm. "Je gaat er gewoon niet heen!" Ik kneep harder in haar arm en trok haar mee de gang op. Ik sleepte haar mee richting mijn kamer. "Ik laat je niet gaan!"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik keek hem even met grote ogen aan. 'Alex laat me los!' stribbelde ik tegen. Waarom gingen we naar zijn kamer? Waarom deed hij überhaupt zo anders? 'Ik maak me zorgen omdat... omdat ik...' Ik beet op mijn lip. Ik gaf nog steeds om hem, hoe erg ik het ook wilde ontkennen. 'Dus laat me gewoon gaan oké!'

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
Luca:

Ik lag in een diepe slaap. De afgelopen week was dat iets wat ik het meeste deed. Slapen.Ik had geen bezoek gehad op mijn vader na. Die zat regelmatig naast me, maar we spraken niet veel. Ik herinnerde me eigenlijk alleen de eerste dag, dat hij heel erg bezorgd was. Daarna was het me een beetje ontgaan. Misschien omdat hij zelden bezorgd om me was, dat ik dat het beste had onthouden. Mijn handen en onderarmen waren ingewikkeld in verband. Ik had mezelf al een tijdje niet in de spiegel gezien. Ik lag alleen maar in bed te slapen. Opeens bekroop me een naar gevoel. Ik opende abrupt mijn ogen en schoot overeind in bed. Ik kreunde even en kneep mijn ogen dicht. Het gevoel kwam me bekend voor. Het was hetzelfde gevoel als die avond waarop Jenn dronken was. Jenn. Ik kroop meteen uit bed en zocht mijn schoenen. Gelukkig was er niemand in de kamer op dit moment, ze zouden me nooit laten gaan. Gewoon in de pyjama die ik aan had, ging ik voorzichtig de kamer uit. Ik baande me ongezien een weg naar buiten en liep haast automatisch richting de school.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Alex had met tegen de muur aangeduwd en keek me aan. 'Omdat je... wat?' siste hij. 'Omdat je nog van hem houd?' Hij kreeg een enge grijns op zijn gezicht en het beviel me absoluut niet. 'Maak je geen zorgen, ik weet wel een manier waardoor je hem gaat vergeten.' Ineens kwam Alex een stuk dichterbij met zijn gezicht en ik duwde hem weg. 'Blijf uit mijn buurt!' schreeuwde ik bijna. Ik wilde de deur uitrennen, maar Alex had mijn pols al. 'Je gaat niet naar hem toe.' zei hij kil. 'Ik heb je zoveel meer te bieden... wat zie je überhaupt in die gast hmm?' Straks heb ik hem niet voor niets verbrand, verdomme. Ik keek Alex met grote ogen aan. Waren dat zijn gedachten? 'D-dat was jij...?' vroeg ik met een trillende stem.

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
De weg naar school leek opeens eeuwig te duren, ook al deed ik echt mijn best om zo snel mogelijk te lopen. Het leek wel alsof mijn hele conditie was verdwenen of dat ik voor elke stap die ik zette, ook twee stappen achteruit ging. Het waaide hard buiten en de wind sneed in mijn gezicht. Ik zou bijna opgeven, maar er was iets met Jenn en ik kon Jenn niet laten stikken. Ondanks alles wat er was gebeurd. Ondanks dat ik hoopte dat ze me zou opzoeken, maar ze niet kwam. Ik moest haar redden. Ik zette door en kwam uiteindelijk op het plein. Ik liep langs haar kamer, langs onze boom en uiteindelijk het gebouw vlak bij het hoofdgebouw in. Ik wist als vanzelf de weg. Het ging automatisch. Mijn gevoel vertelde me waar ik naar toe moest.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Alex keek me heel even aan, maar antwoordde niet. De stilte zei me al genoeg, ik moest hier weg. 'Blijf hier,' zei Alex ineens. Opeens leek mijn lichaam niet meer naar me te luisteren. Alex zuchtte diep en pakte mijn gezicht bij de kin. 'Jenn toch... dit had zo veel vredevoller gekund...' mompelde hij. 'Begrijp het dan, ik ben de enige die je nodig hebt. Niemand anders.' Dit gaat leuk worden. Ik voelde mijn ademhaling versnellen en commandeerde mijn lichaam om te bewegen. Wonder boven wonder wist ik hem een klap te geven, maar het werd alleen maar erger. Zonder enige waarschuwing werd ik op zijn bed geduwd en ging Alex op me zitten met mijn armen naar beneden gedrukt. 'Laat me los!' gilde ik wanhopig. Ging hij daadwerkelijk doen wat ik dacht dat hij ging doen. 'Niet bewegen,' siste hij. Tegen mijn zin in, wist ik geen enkele spier meer te bewegen. Het was een wonder dat ik nog kon ademen. Toen trok Alex mijn blouse open. De tranen stonden in mijn ogen en voor ik het wist schreeuwde ik een bekende naam. Ik wilde dit niet. Ik was bang. Ik had hulp nodig. 'Luca!' schreeuwde ik nogmaals, maar dit keer werd het gedempt door Alex' hand. Ik voelde zijn andere hand over mijn lichaam glijden, van mijn borsten naar beneden en telkens weer, waarna hij met één hand de knoop van mijn broek los maakte. Ik probeerde tegen te stribbelen, maar niet veel bewoog. Het enige wat ik kon hopen, was dat iemand dit zou horen.

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
Één klap. Er was maar één klap nodig om Alex te stoppen. Ik stond vlak voor de deur toen ze mijn naam schreeuwde. Ze riep me echt. Luca. Ze riep mij. En ik was er. Ik was naar binnengegaan, had het eerste het beste, zware voorwerp gepakt en nu had ik hem geslagen. Tegen zijn hoofd aan. Hij bewoog niet meer en met een beetje moeite trok ik hem van Jenn af. Mijn ademhaling ging vlug en zo snel als ik kon trok ik Jenn in mijn armen. Ik negeerde mijn eigen pijn en liet het voorwerp dat ik nog in mijn had geklemd had op de grond vallen. Ik vouwde mijn armen om haar heen en hield haar vast, zonder ook maar iets te zeggen. Een traan liep over mijn wang en ik trilde een beetje op mijn benen. Er gingen ontzettend veel dingen door mijn hoofd, maar al die gedachten schoof ik aan de kant voor één andere. "I-ik ben terug. Als een boemerang."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het ging allemaal veel te snel. Was hij er echt? Was dit echt Luca die mij vast hield? Ik wist het even niet meer. Het enige wat er door me door leek te dringen, was dat Alex niet meer op me zat en ik een soort van veilig was. Ondanks dat trilde ik enorm. Als Luca er niet was, dan... dan... Ik wilde er niet eens aan denken. 'I-ik wil hier w-weg...' wist ik uit te brengen. Gewoon, zo snel mogelijk, uit de buurt van Alex. Deze Alex leek dan ook langzaam weer bij zinnen te komen en kreunde zacht, waarna hij langzaam overeind kwam. 'Godverdomme...' siste hij, waarna hij mij met vuur in zijn ogen aan keek. Ik wilde weg. Nu.

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
Ik keek met grote ogen naar Alex en duwde Jenn voor me uit. "Ga! Ga nu! Ren!" Ik gaf haar nog een duw richting de deur en wilde haar achterna gaan, maar Alex greep me vast aan mijn arm. Ik kreunde even van de pijn. Ik voelde me machteloos. Als Jenn maar gewoon weg was hier, dat was het belangrijkste. Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde me los te trekken. Ik gaf hem een trap tegen zijn knie en zocht om me heen naar een nieuw voorwerp waarmee ik hem kon raken, voordat hij zijn gave tegen me zou gebruiken. Ik griste een dik boek van zijn kast af en sloeg hem ermee in zijn gezicht. Het hielp, want hij liet me los. Zo snel als ik kon, rende ik de kamer uit waar ik Jenn nog zag. "Ben je gek?! Ren!" Ik pakte haar hand en trok haar mee. Weg hier.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Alles leek zo onwerkelijk. Ik liet het maar gebeuren. Tijdens het rennen hield ik met mijn vrije hand mijn blouse zo goed mogelijk dicht, voor zover dat kon. Een rilling liep over mijn rug. Hij had me aangeraakt, op zoveel plekken... Ik beet hard op mijn lip, maar ik kon de angst van dat moment niet vergeten. Ik had Alex zowaar in vertrouwen genomen, een soort van, ik weet nog steeds niet waarom ik hem dat allemaal had verteld, maar ik dacht echt dat hij een goed mens was. Dat terwijl Luca de enige was die al die tijd voor me had klaargestaan.

Anoniem
Queen of Queens

Wishbone schreef:
Ik rende met Jenn zo snel mogelijk het zijgebouw uit en het hoofdgebouw binnen. We vluchtten door de gangen, naar mijn kamer. Daar waren we veilig. Ik ademde diep in en uit. Ik voelde me benauwd en piepte zowat bij elke inhalatie. Het voelde alsof ik elk moment in elkaar kon zakken en in een diepe slaap kon vallen. Ik was kapot. Ik keek op zij en merkte toen pas dat ik Jenn's hand vasthield. Mijn vingertoppen die vrij waren van het verband, raakten gewoon haar huid aan. Ik voelde niets. Er was geen pijn en er waren geen wonden. Ik raakte haar gewoon aan. Ik wist het. Er zat geen kwaad in haar. Ik wist het meteen vanaf het begin al.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Eenmaal in zijn kamer, leek ik te breken. Ik was een soort van veilig, maar het was te veel. Ik liet me op mijn knieën vallen en kromp ineen, met mijn armen gekruist over mijn bovenlichaam heen. Wat Alex allemaal had kunnen doen... Nee, nog erger, waarom kon ze niet tegenstribbelen? Had ze het stiekem gewild? Ik schudde heftig mijn hoofd. Nee, dat nooit. Er was iets aan de hand geweest, maar ik wist niet wat. Het maakte me bang. Kon dit echt zomaar gebeuren?

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld