Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
"Goed je te ontmoeten, Elias" zegt Aria met een oprechte glimlach op haar gezicht en ze keek even naar zijn uitgestoken hand. Het maakte Aria altijd ongemakkelijk, mensen de hand schudden met de doorzichtige handschoentjes die ze altijd moest dragen om het gebruik van haar gave te onderdrukken. Het was ook vaak genoeg gebeurd dat iemand per ongeluk naar achter geduwd werd door een grote vlaag wind bij het handen schudden. Ja, de handschoentjes hielpen ertegen maar die dingen waren enorm irritant. Aria zette haar onzekerheden aan de kant en schudde Elias' hand. Ze liet hem gelijk daarna weer los en zei; "Ik ben Aria". Eigenlijk was het makkelijk op te merken wat haar gave was, zelfs als je dat niet zou weten. Geboren met grijsachtige haren, het feit dat ze handschoentjes moest dragen en alleen haar naam al.. Het wees allemaal op het besturen van lucht. Ze vroeg zich af wat Elias zijn gave zou zijn, het enige wat ze kon zien is het cijfer 4 op zijn armband, een rank hoger dan zij was. Het schrok haar echter zoals vele anderen niet af, het maakte haar enigszins nieuwsgierig. Elias' uiterlijk gaf ook niks weg, zoals het grijzige bij haar wel deed. Ze bekeek hem even goed en zag dat hij moeite had om zichzelf onder controle te houden, of tenminste, dat dacht ze. "Moeilijke eerste dag gehad?" vroeg ze. Haar eerste dag herinnerde ze zich nog goed, ze werd door de gangen gesleurd van het instituut, niet goed begrijpend wat er aan de hand was. Haar ouders renden hysterisch achter haar aan om haar daarna te verlaten en nooit meer terug te komen. Ze had hard tegengestribbeld, ze had hier nooit om gevraagd. Haar was iets anders beloofd dan ze zou krijgen, een plek om met haar gave te leren omgaan. Ze zou een halfjaar blijven om daarna de wijde wereld weer in te mogen, om terug te gaan naar haar ouders en een normaal leventje te kunnen leiden zonder de constante drang om tornado's en orkanen te maken. Maar nee, na vijf jaar is ze hier nog steeds en heeft ze haar gave niet onder controle gekregen. Toch was ze enigszins dankbaar voor het instituut, ze realiseerde zich wel dat als het er niet geweest was ze gemakkelijk voor verkeerde doeleinden gebruikt kon worden. "Maak je geen zorgen. Na een tijdje went het wel" zei Aria waarna ze vervolgde; "Zin om wat te wandelen?"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Raak me aan" de woorden zinderden na in zijn hoofd. Zijn hand kwam een beetje naar voren, bleef midden in de lucht hangen, zijn lippen gingen een beetje van elkaar. "Het spijt me Joana. Ik kan het niet. Het kan me niet schelen dat je je sterk genoeg voelt, maar wat ik voel, de demonen, die wil ik met niemand delen. We zouden bang moeten zijn van elkaar, elkaar mijden. Dit, wij, zo dicht bij elkaar, de risico's zijn te groot. Het kan ons leven kosten." Toch kwam Asa niet in beweging. Hij maakte geen aanstalten zijn kamer te verlaten. Waarschijnlijk omdat hij geschrokken was van de hardheid van zijn eigen woorden. Hij hield er niet van om mensen te kwetsen. Hij wilde liefst iedereen te vriend houden, maar in het leven was zoiets nu eenmaal onmogelijk. Zeker als je diegene die je nauw aan het hart lagen wilde beschermen. Wanneer beschermen in jou geval uitstoten betekend.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Het maakt niet uit. Normaal gesproken laat ik niemand in mijn kamer vanwege mijn gave. Ik heb het dan wel goed in controle, maar soms kan ik uit het niets andermans gave overnemen en dat risico wil ik liever niet nemen als er niemand anders in de buurt is' gaf Lynn toe.
Ze wist dat ze zich geen zorgen hoefde te maken met Seth in haar kamer, maar toch was het opletten. Wie weet dat ze daar zelf met een staart zou zitten?
'Mijn kamer is een stukje verderop aan het einde van de gang' legde Lynn uit. Ze liep vast verder door toen Seth eerst wat spullen uit zijn kamer ging halen. Bij binnenkomst van haar kamer legde ze eerst wat spullen aan de kant, zodat het niet leek dat ze chaotisch was, maar Seth had daar weinig aandacht voor en liep direct de badkamer in.
Lynn besloot, nu ze toch bezig was, om verder te gaan met het opruimen van haar kamer. Uit haar kast pakte ze een doos die voor haar net iets te groot was om overheen te kijken. Lynn zag dus niet waar ze met de volle doos liep en stootte een klein vaasje om die, vlak naast de badkamer, op haar bureau stond.
De combinatie van water uit het vaasje en Seth in de badkamer, maakte dat Lynn zijn gave voor een deel overnam en zelf een staart kreeg. 'Seth!' riep Lynn uit. 'Seth, help me van dit ding af!'

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Nu schoten de tranen dan toch in Joana's ogen. Schouder ophalend schudde ze met haar hoofd. "Asa.." haar woorden dreunde na in haar hoofd. Het liefst wilde ze stoppen met praten, stoppen met luisteren en daar voor eeuwig blijven staan. Maar als ze nu niet verder praatte liep Asa misschien weg, en als dat gebeurde stortte haar hele wereld in. "Ik weet dat jij wilt dat ik veilig ben" Joana dacht even na en verbeterde zichzelf. "Blijf.. maar als dat betekent dat ik jou moet verbannen uit mijn leven, denk ik niet dat ik dat wel wil." Joana proefde de zoute tranen in haar mond en ze voelde haar lange nagels in haar vel. Wat nu? Joana kon Asa nu niet kwetsen door hem vast te pakken, maar ze kon hem ook niet kwijt. Waarom kon ze hem niet kwijt? Die vraag was voor Joana onbeantwoord. Ze had andere vrienden hier op school. Er waren ook zeker mensen waarbij ze zich veiliger voelde. Toch.. Asa was.. anders. Goed anders. "Is dit hoe dingen hier gaan?" Joana liet zichzelf hulpeloos op bed vallen. Het zachte matras voelde goed, maar bij de gedachte dat dit Asa's matras was kreeg ze een brok in haar keel. "De mensen die je niet kwijt wilt, verlies je. En andersom." Joana zag er niet uit. Haar gezicht was rood van het huilen, ze had zoveel aan haar haar gezeten dat het begon te pluizen en ze had met haar nagels diepe groeven in haar handen gedrukt. Het deerde niet. Niets deerde meer, alleen hoe ze uit deze shit kwam.

Anoniem
Youtube ster

Taemin schreef:
Donghan zuchtte en trok zijn shirt wat beter. Hij keek de leerlingen na die om de hoek verdwenen en hij draaide zich om. Nu was het eindelijk tijd om wat belangrijke dingen te doen en kon hij zich terugtrekken in zijn kantoor. In het verloop van de dag zou hij nog een paar keer rond en in het gebouw lopen om te kijken als alles goed ging. De kans was groot dat hij ook nog een paar keer ging checken op zijn vaste leerlingen. Hij baande een weg door de gang heen en stopte voor de deur van zijn kantoor. Donghan haalde zijn sleutel uit broekzak en hield de sleutel voor het scan gedeelde van het slot. De deur klikte open en hij trapte er tegen aan. Met een grote snelheid vloog de deur open en knalde vervolgens tegen de muur aan. Er kwam een frons op zijn gezicht terwijl hij zijn kantoor inliep. Hij dacht dat hij niet zoveel kracht zette, maar aan de scene van net te zien zette hij aardig wat kracht in zijn benen. Hij gooide zijn sleutel op zijn bureau neer, legde zijn handen op het bureau neer en keek het raam uit. De zon scheen fel buiten en je kon zien dat het mooi weer was. Op dagen als deze zou hij het liefst buitenwerken, maar helaas is dat niet altijd mogelijk. Donghan duwde zich van de tafel af met zijn handen en liep weer naar de deur toe. Voorzichtig deed hij hem dicht en wachtte tot de deur in het slot viel.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Nadat Lynn vertrokken was keerde Clarissa terug naar haar kamer. Ze vroeg zich af hoe het met Asa was, maar daar zou ze later nog wel bij gaan kijken. Voor nu wist ze dat hij in goede handen was. Te veel mensen om hem heen zou hem ook niet bepaald helpen. Ze nam even plaats achter haar Piano die zich voor het kleine raampje bevond. Het raampje was zo klein dat je er niet door heen kon, dat was in bijna alle kamers. Op die manier kunnen leerlingen zoals Clarissa niet zomaar ontsnappen. Het was een van de weinige aanzichten op de buitenwereld die ze had. In al die tijd dat ze hier gezeten heeft, heeft ze het gebouw nog nooit écht mogen verlaten. De schooltuinen is het verste wat ze ooit geweest is. Volgens de leiding was het te gevaarlijk om Clara toestemming te geven voor uitstapjes die andere wel mogen helpen. Door haar angst voor mensen zijn ze bang dat het helemaal fout zal gaan als ze haar toelaten in de bewoonde wereld waar het stikt van mensen. Het aanzicht wat ze wel had gaf haar dan ook veel inspiratie voor haar muziek, een van haar grootste hobbies. Naar buitend kijkend, dagdroomde Clara over hoe ze ooit weer eens naar buiten zal mogen.
Haar broer was de enige die haar nog bezocht, haar ouders willen geen contact meer met haar na wat er allemaal is gebeurt op haar oude school. Haar broer was nu al twee jaar geleden getrouwd wat ze heeft moeten missen, omdat ze geen toestemming had om te gaan. Ook is haar nichtje laats geboren die ze nog niet een keer in persoon heeft gezien. Haar broer zal haar natuurlijk niet meenemen naar dit instituut en Clarissa mag niet weg. Ze mist van alles in haar leven, en alles door deze rot school.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik wil niet alleen dat jij veilig bent. Ik wil dat iedereen dat is. Daarom ben ik ook vrijwillig naar Golden Oak gegaan. Ik heb zoveel mensen pijn gedaan, gedood, dat wil ik niet meer. Alles om meer leed te voorkomen, wat voor marteling het ook mag zijn voor mezelf." Hij leunde tegen een muur en liet zich naar de grond zakken. "Als ze verliezen ervoor zorgt dat ze veilig zijn, dan is dat iets wat ik maar al te graag accepteer, ook al zijn de gevolgen nog zo kut." Asa schold vrijwel nooit. Wanneer hij dat wel deed wist je hoe rot en kwaad hij zich voelde. 'Asa als je deze pijn niet langer wilt voelen, laat ons het dan even overnemen, eventjes een moment van pure onwetendheid, niet voelen, geen pijn, geen zorgen.' Hij sloeg met zijn vuist tegen de muur. Pijn was vaak een goede manier om de demonen te bannen. Het hielp hem zichzelf te blijven. "Hopelijk komt er ooit een medicijn. Een manier om onze gaven te laten verwijderen. Ik zou er alles voor doen om gewoon doodnormaal te zijn, saai zelfs. Alles om hiervan af te raken. Het is niet dat ik je niet wil aanraken Joana. Kijk naar me, kijk naar jezelf. We zijn allebei wrakken. Ik wil niet dat je mijn leed nog eens absorbeert, moest er een manier zijn om dat te voorkomen, dan zou ik niet eens twijfelen. Alleen kunnen wij niets doen aan deze rotte werkelijkheid."

Anoniem
Youtube ster

Taemin schreef:
Hij nam plek op zijn bureau stoel en tikte tegen zijn muis aan. Gelijk sprong het document open over een van de nieuwe leerlingen. Eigenlijk moest hij vandaag hiermee aan de slag gaan, maar Donghan had er eigenlijk geen motivatie voor. Hij sloeg het document op en sloot vervolgens het venster. Ineens sprong er een pagina open en verward keek hij naar de gebeurtenis op zijn laptopscherm. Had hij per-ongeluk iets aangeklikt? Donghan hing wat voorover en hij zag het een pagina was over een markt in een dorp niet zover hier vandaan. Er waren volgens de pagina leuke dingen te doen. Hij perstte zijn lippen op elkaar en staarde de informatie over de markt. Hij zou nog volle dag moeten werken en de markt duurde maar tot 3 uur in de middag. Een idee sprong hem tegen moet en met een glimlach kwam hij overeind. Misschien was het een leuk idee om met Clarissa richting de markt te gaan, puur om te oefenen in iets drukke ruimtes en met mensen om haar heen. Het zou een hele uitdaging zijn omdat het eigenlijk niet mocht. Donghan klapte zijn laptop dicht, pakte zijn lerenjas, sleutels van zijn auto en de belangrijkste sleutel.

Terwijl hij naar de afdeling van Clarissa liep, trok hij zijn leren jas aan en hield hij een hand door zijn haren heen. Al snel stond hij voor haar deur en trok hij zijn sleutel uit zijn broekzak. Voorzichtig klopte hij aan en hield hij de sleutel voor de scanner. De deur klikte open en hij deed hem open. Donghan hoorde klanken van de piano in zijn oren komen en hij glimlachte. Hij had haar wel eens vaker horen spelen, maar elke keer kon je horen dat ze beter werd. "Clarissa.. Ik had een idee", zei hij en liep haar kamer naar binnen. "Er is een markt in een dorp hier vlakbij en ik heb eigenlijk geen zin om alleen te gaan. Heb je misschien zin om mee te gaan?". Hij moest toegeven dat het gevaarlijk en spannend ging zijn. Want één verkeerd moment kon het hele uitstapje eigenlijk verpesten en was de kans groot dat ze nooit meer naar buiten mocht.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth was net bezig met zichzelf te wassen, op het moment dat hij Lynn in de slaapkamer hoorde gillen. Meteen was hij gealameerd, aangezien hij maar al te goed wist wat haar gave was. Snel klom hij uit het bad, maar viel door zijn staart met een smak op de tegelvloer. Dit was dus de reden dat hij normaal gesproken altijd het bad eerst rustig liet leeglopen en droogmaken, zodat hij met benen uit het bad kon klimmen. Daar had hij echter nu geen tijd voor, evenals het normaal afdrogen en daarom gebruikte hij zijn gave om het vocht wat hij nog op zijn lichaam had te laten verdampen en weer benen te krijgen.
Snel greep hij de roze badjas van Lynn, die aan een haakje aan de muur hing en trok die aan, waarna hij de badkamer uit rende en Lynn inderdaad op de grond aantrof met een felrode staart en grijnsde even. "Mooie staart" ze Seth grappend, terwijl hij naar haar toe liep. "Jij neemt toch alleen gaven over door middel van aanraking? We hebben elkaar toch niet aangeraakt?" vroeg Seth toen verbaasd, aangezien hij het zich niet kon herinneren en ging bij haar zeggen.
Even dacht Seth na, maar pakte toen het lege vaasje van de grond en knielde op een droog stukje bij Lynn neer. Hij kon het water wel verdampen, maar er was een kans dat hij haar pijn zou doen. Dat wilde hij liever niet. Zeker niet na alles wat ze nu voor hem gedaan had en het was deels zijn schuld dat ze nu een rode staart had. Voorzichtig liet hij zijn hand boven haar zweven en keek over zijn schouder. De deur was goed dicht, dus de begeleiding zou hen niet kunnen zien.
Rustig liet hij het water op 1 plek komen en vervolgens in een dun straaltje omhoog zweven. Iets wat er eigenlijk best gaaf uit zag. Het water vormde zich boven hen een plasje, om vervolgens weer terug in het vaasje te komen. Zodra al het water van Lynn af was en in het vaasje zat, veranderde haar staart weer in twee benen en hielp Seth haar voorzichtig overeind. "Gaat het een beetje?" vroeg hij aan Lynn en keek haar aan.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Vanuit de badkamer klonk er wat gerommel, wat betekende dat Seth haar geschreeuw gehoord had. De deur werd open gegooid en hij stond naar Lynn te kijken met haar roze badjas in zijn hand.
'Dit is niet grappig, Seth' zei Lynn geschrokken 'haal dat ding nu maar weg.'
Seth kwam wat dichterbij om het vaasje op te ruimen. 'Jij neemt toch alleen gaven over door middel van aanraking? We hebben elkaar toch niet aangeraakt?' vroeg hij verbaasd aan Lynn.
'Was het maar zo' antwoordde ze 'wat ik je al zei; ik neem ze soms over uit het niets. Aanraking hoeft niet eens nodig te zijn, hoewel dat wel de meeste kans heeft op overname' legde Lynn uit. Ondertussen was Seth bezig de staart bij haar te verwijderen en Lynn keek toe naar hoe het water zich naar één plek begaf en als een waterstraal het vaasje in ging en zij haar benen weer terug kreeg.
Ze knikte instemmend toen Seth vroeg of het met haar ging. 'Het moet vast naar zijn om elke keer zo'n ding aan je lijf te hebben bij aanraking met water of niet soms?' vroeg Lynn aan Seth en ze dacht na. 'Weet je, liever had ik gehad dat mijn gave alleen in gang word gezet bij aanraking. Nu het soms uit het niets gebeurd, heb ik het niet altijd in de hand en daardoor is het al vaak genoeg mis gegaan..' gaf Lynn toe 'er zijn gelukkig nog geen doden gevallen, maar het had weinig gescheeld' ze sloeg haar ogen neer. Behalve tegen Clarissa was Lynn nooit eerder zo open geweest over haar gave.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Hoewel Joana was gestopt met huilen, voelde ze zich nog net zo kut als voorheen. Haar tranen wilden gewoon niet meer rollen en haar lichaam wilde niet meer voelen. Joana duwde zich overeind van het bed en liet zich naast Asa tegen de muur zakken. Haar armen en benen dichtbij die van Asa. Wellicht té dichtbij, want het leek alsof het nare gevoel in haar lichaam versterkt werd. "Wrakken." Joana herhaalde Asa's woord. "Dus dat is wat we zijn." Ze verwachtte niet van Asa dat hij iets zou zeggen, maar toch had ze gehoopt dat hij dit wel deed. "Moeten we nou echt onze gaves daarvoor de schuld geven? Kunnen we niet iets beters bedenken?" Joana giechelde uit pure ongemakkelijkheid. Ze was boos op zichzelf, en ergens ook op Asa. "Hebben wij ons niet zelf zo gemaakt? Zijn wij niet gewoon de reden dat we een wrak zijn?" Met een glazige blik keek ze naar Asa, hun blikken kruiste, maar voor een keer had dit geen betekenis. "Altijd die verkeerde keuzes, waarvan de schuld wordt afgeschoven op onze gave." Ze twijfelde even of ze dit wel moest zeggen, maar ging toch door. "Terwijl wij het probleem zijn." Een zucht verliet haar lippen. Joana legde haar hoofd in haar nek. Asa vond vast dat ze nu wel genoeg had gezegd, en daarmee kon ze hem geen ongelijk geven. Desondanks stroomden er woorden uit haar mond. "Kunnen we niet voor één keer de juiste keuze maken?" Wat de juiste keuze was, wist Joana niet, maar het kon niet de keuze zijn waarbij ze elkaar nooit meer mochten zien. Dat kon niet. Dat mocht niet.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa stopte met het spelen van de piano toen ze het slot van haar deur hoordde open gaan. Ze draaide zich om en zag Donghan. Het enige wat ze opgevat had was dat hij haar mee wilde naar buiten. De woorden hadden een grote glimlach op haar gezicht getoverd. "Je maakt geen grapje toch? Ik mag helemaal niet naar buiten" had ze eerst nog gezegd. "Dus ik mag echt naar buiten?" vroeg ze vervolgens terwijl ze opstond. "Natuurlijk wil ik dat, dat is bijna het enige waar ik over droomde de afgelopen tijd" zei Clarissa opgewekt. "Als we dan terug komen moet ik nog wel even kijken hoe het met Asa gaat, weet jij toevallig of hij oké is?" vroeg ze terwijl ze haar jas aan trok. Ze kon het niet geloven dat ze voor het eerst in jaren weer eens weg mocht van deze plek. Aan de dingen die er allemaal fout zouden kunnen gaan wilde ze niet eens denken op het moment.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Hoezo onze gaven de schuld geven? Natuurlijk, ligt de schuld bij onze gaven." Asa stond verbaasd op. Hij had Joana meer dan eens duidelijk gemaakt de afstand tussen hen zo groot mogelijk te houden. "Hoor je wel wat je zelf zegt? Denk je niet dat als ik hierin een keuze had gehad, koos om niet bezeten te worden door demonen. Denk je dat ik gekozen heb om zoveel schade aan te richten, al die levens te verwoesten?" Dat Joana verdriet, pijn voelde omdat haar gave haar beperkte zag hij in, maar de woorden die nu uit haar mond kwamen. Niet alleen begreep hij ze niet, ze maakten hem razend. "Wij zijn niet het probleem. Onze gave is het probleem. Zonder die gave had ik nu een gewoon leven, in een gewoon huis met normale vrienden." Dat laatste had hij niet willen zeggen. De woorden waren zijn mond uit gekomen zonder na te denken. Joana had hem gekwetst en alles was hem even teveel geworden.
"De juiste keuze is dat je nu mijn kamer verlaat." Zijn stem klonk haast emotieloos. Enkel door al zijn gevoelens uit te schakelen kon hij de woorden over zijn lippen krijgen. Hij smeet de deur open en bleef daar in afwachting staan. Straks, als ze weg was zou hij op zijn bed neervallen. De emoties zouden hem overspoelen: woede, pijn, verdriet. Hij voelde de tranen reeds in zijn ogen prikken. Nog even hard zijn, enkel dan zou het hem lukken Joana weg te sturen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth keek Lynn aan toen ze dat zei en grinnikte zacht. "Sorry" zei Seth dan ook tegen haar en hielp haar zachtjes overeind. Hij had het nog nooit bij anderen gezien. Hij snapte eigenlijk nu wel waarom sommigen om hem moesten lachen. Het zag er best vreemd uit, al was hij stiekem ook wel blij dat hij even niet de enige vis op het droge was.
Stil luisterde Seth naar Lynn die haar gave aan het uitleggen was. "Het is best ongemakkelijk ja. Water is toch het gene waar je het meest mee in aanraking komt, op lucht na dan. En om dat te moeten ontwijken is zelfs op deze school half onmogelijk" zei Seth en keek haar aan. "Al lijkt het me minder vervelend dan jouw gave, aangezien je letterlijk alle gaven moet leren beheersen" zei Seth. Hij hoefde alleen zijn eigen te beheersen, maar als ze de gave van een ander aannam moest ze die ook leren kennen. Anders kon ze een groot gevaar zijn voor zichzelf en anderen. Seth knikte dan ook toen ze vertelde dat ze het liever via aanraking had. "Met aanraking kun je ook kiezen welke gave je wilt en wanneer. Zo onverwachts kan het helemaal mis gaan" zei Seth en gaf Lynn een knuffel. Ze had inmiddels zijn gave toch al gekopieerd, dus maakte het niet heel veel uit dat ze elkaar aanraakten. Daarbij had ze zijn gave gekopieerd zonder aanraking dus ja. " Ik denk dat ik zo maar weer naar mijn eigen kamer moet. Ik heb al genoeg problemen veroorzaakt voor 1 dag" zei Seth vervolgens en liet Lynn los

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Ik moet ze inderdaad allemaal kennen, maar ik weet lang nog alle gaven niet te beheersen. Daarom ook dat ik zelf onderzoeken doe en zoveel mogelijk lessen wil volgen' legde Lynn uit. Gaven waar ze liever niets mee te maken wilde hebben, deed ze weinig onderzoek naar, behalve als ze om diegene gaf, zoals Asa en zijn demonen.
Lynn knikte toen Seth het had over dat het onverwachts mis kan gaan en hij gaf Lynn een knuffel. Het maakte Lynn even niets uit, want het overnemen was toch al gebeurd.
'Soms is het ook met gevaar voor eigen leven. Ik bedoel, mijn onderzoeken zijn nooit volledig, omdat ik ze niet altijd zelf meemaak en dan weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan' zei Lynn 'misschien klink ik nu gestoord, maar ik wil proberen om gaven volledig over te kunnen nemen als dat anderen kan verlossen van hun pijn' zei Lynn stellig.
Seth liet haar los en vertelde dat hij terug naar zijn kamer wilde gaan, maar Lynn hield hem tegen. 'Blijf, alsjeblieft. Ik wil liever niet alleen zijn na deze heftige dag..' zei ze met een zucht. Lynn wilde dan wel graag weten hoe het met Asa ging, maar iets zei haar dat hem op het moment beter met rust kon laten.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld