Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een moment overviel je. Gevoelens konden binnen een paar minuten alsmaar sterker en sterker worden en dan was het niet meer tegen te gaan. Dat was wat er tussen Michael en Edyn was gebeurd. Het was lang niet bij zoenen gebleven. Edyn had de behoefte gehad om elk deel van Michael zijn lichaam te ontkennen en diezelfde drang had hij bij haar gevoeld. Handen waren over lichaamsdelen gegleden en tonen van affectie hadden het achterste gedeelte van de tuin gevuld. In een huis vol vampieren hield je zoiets toch niet lang geheim. Iedereen had echter wel het respect om het te negeren en er niet op af te gaan. Daarnaast hadden ze hen vast duidelijker tekeer horen gaan in het huis dan in de tuin.
Nog nagenietend van de daad hadden ze in het gras gelegen. Edyn had haar jurkje weer enigszins recht getrokken en Michael had zich nog voldoende aangekleed om niet te traumatiseren als diegene toch opeens deze kant op zou komen. Edyn had hem echter tegen gehouden toen hij zijn shirt weer aan had willen trekken, dus nu lag hij in de zon. Zijn ogen dicht, genietend van de vederlichte aanrakingen van Edyn.
Hun lieflijke momentje werd echter verstoord door iemand die Edyn haar naam noemde. Iemand die, tot op een paar minuten geleden, nog niet eens thuis was geweest. Michael was overeind gekomen en had in de ogen van Brayan gekeken. Brayan was een vampier die al minstens zeventig jaar bij de groep van Linn hoorde. Vlak na de tweede wereldoorlog had de jongeman zich bij hen gevoegd. Ondanks dat hij vriendelijk en oprecht was, had Michael altijd een beetje afkeer gehad tegen hem. Brayan leek altijd alles net iets beter te doen, of beter te weten. Dat terwijl het niet eens zijn bedoeling was. Het vreemde was nu echter dat Brayan de naam van Edyn uit had gesproken alsof hij haar leek te kennen.
‘Jij zou me absoluut geen pijn kunnen doen,’ zei Brayan, waarna hij naar Edyn toe liep en haar overeind hielp. Michael nam het vooral op alsof Brayan haar weg wilde halen bij hem, terwijl hij niet de boosdoener was. Ondanks dat Michael wel eens een meisje mee had genomen naar huis door de jaren heen, had hij hen nooit gebruikt voor een spelletje of enkel voor hun bloed. Dat was meer Ashton zijn afdeling. Iets wat Brayan ook wist. Toch leek hij bezorgd te zijn dat Michael de kleuterjuf iets aan had gedaan.
‘Jullie kennen elkaar?’ vroeg Michael, omdat het anders wel heel vreemd zou zijn. Edyn leek zelfs bang te zijn dat ze Brayan iets aan zou doen. Iets wat onmogelijk was, want Brayan was ook een vampier. Eentje die zich echt niet om zou laten leggen door iemand zoals Edyn. Daarnaast zou Edyn zelf toch ook wel moeten merken dat ze zijn bloed niet rook zoals ze dat zou doen bij dat van een mens. Als Brayan echt een mens was geweest, had Michael haar waarschijnlijk tegen moeten houden.
‘We werken samen op de basisschool,’ zei Brayan, al hield hij zijn blik gefocust op Edyn. Hij had haar even in zijn armen genomen en had vervolgens zijn handen op haar schouders gelegd, waarna hij haar onderzoekend had bekeken. Misschien was hij zelfs nog wel zo dom dat hij dacht dat Michael haar gebeten had. Iets wat absoluut niet het geval was en ook nooit had kunnen zijn. ‘Gaat alles goed met je? Wat doe je hier?’
Het was een logische vraag van Brayan. Er kwamen wel eens mensen op bezoek. Vrienden die de vampiers hadden gemaakt. Het gebeurde echter niet ontzettend vaak. Zelf had Michael nooit de behoefte om veel menselijke vrienden te maken. Hij had immers genoeg vrienden binnen zijn eigen groep. Nu was Edyn er wel bij gekomen, al waren ze dat stadium misschien al lang voorbij door wat er zojuist tussen hen gebeurd was. Brayan leek echter eg nieuwsgierig te zijn naar het welzijn van Edyn. Of dat op dit moment optimaal was, durfde Michael niet te zeggen. Hij hoopte van wel, maar ze bleef een nieuwe vampier. Het was nog maar een paar dagen geleden gebeurd.
Michael besloot om zijn shirt weer te pakken en aan te trekken. Zelf kwam hij ook overeind, terwijl hij naar het tweetal keek. Hij wist niet waarom, maar het zinde hem niet dat die twee elkaar kenden. Brayan werkte als gymdocent op een basisschool, maar hij had nooit verwacht dat het dezelfde school zou zijn als die van Edyn. Boise was immers zo groot dat er behoorlijk wat scholen waren. Uitgerekend bleek de school van Edyn ook die van Brayan te zijn, waardoor ze elkaar kenden.
‘Je hebt een hoop gemist,’ zei Michael tegen Brayan. ‘De groep van Rhi is in de stad, dus ook Ashton. En hij…’ Michael zijn eigen schoten naar Edyn, wetende dat ze het eigenlijk al niet aan kon om de naam van Ashton te horen. Toch was het wel iets wat Brayan moest weten. Hij wist namelijk niet of Edyn hardop zou zeggen dat ze nu een vampier was. ‘Hij had zijn komst maar al te goed aangekondigd, met Edyn.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was bijzonder hoe twee personen zich konden verliezen in een moment. Een paar dagen geleden hadden de twee nog niets van elkaars bestaan af geweten. Nu was er echter geen plek waar Edyn liever had willen zijn dan bij Michael. Daar had hij hetzelfde over gedacht en daarom hadden ze samen een heel fijn moment kunnen beleven. Als vampier was het zeker anders geweest dan als mens. Edyn kon zweren dat iedere aanraking nog steeds te voelen was op haar lichaam.
Ze konden echter niet lang van het speciale moment genieten. Zorgen hadden het lichaam van Edyn overgenomen. Voor haar was het gek dat Brayan nu ineens tegenover haar stond, zorgwekkend zelfs. Ze had echt niet door dat er op het moment geen mens voor haar stond, maar een vampier. Ze had ook nog helemaal geen ervaring met mensen, dus ze kon ook niet weten hoe ze er op zou reageren. Ergens bedacht ze het ook wel dat het gek was dat ze hem niet meteen aan wilde vallen.
Brayan gaf Edyn aan dat ze hem geen pijn kon doen. Ze snapte niet precies waarom. Ze wilde hem geen pijn doen en dat was misschien wel genoeg reden om haar daarin te vertrouwen. Al snel stond ze bij hem en voelde ze de armen van Brayan om haar heen.
De twee kenden elkaar al een tijdje. Edyn werkte nu al een paar jaar als kleuterjuf. Brayan werkte op dezelfde school en ze hadden vaak genoeg contact met elkaar. Waar de meeste juffen de kinderen naar de gymzaal brachten, om vervolgens zelf door te gaan met de lessen, was Edyn er altijd bij. De eerste paar jaar van het leven van een kind waren het meest belangrijk. Daar vormden ze de basis voor de rest van hun leven. Edyn wilde hen meegeven dat ze alles konden, als ze dat maar wilden, maar dat het ook totaal niet erg was als het even niet goed ging.
Edyn hield van haar leven als kleuterjuf. De vrolijke gezichten die haar iedere ochtend begroetten als ze binnen kwamen lopen. De tekeningen die ze voor haar maakten. Alle knuffels, ook als die soms waren omdat ze verdrietig waren. Ze probeerde hen op te beuren als ze pijn hadden. Ze had zelfs genoeg leuke pleisters als die nodig mochten zijn.
Het idee aan de kindertjes die bloedde deed iets raars met Edyn. Haar ogen leken te veranderen, ze had het zelfs niet eens door. Ze voelde echter wel allerlei andere dingen door haar lichaam gaan. De hunkering naar bloed werd alleen nog maar meer aanwezig in haar lichaam. Haar keel leek zich samen te knijpen. Haar hoektanden hadden zich gevormd de manier waarop ze deden als ze bloed mocht drinken. Toch had ze dit nog niet meegemaakt. Er was niets wat ze liever wilde doen dan bloed drinken, ook als dat het bloed van kleine kinderen was. De kinderen uit haar klas. Die gedachten jaagde haar vreselijke angst aan. Ze kon ze echter niet tegen houden, net zoals het geluid dat uit haar mond leek te komen.
Ze schrok er zelf zo van dat ze een stap achteruit zette. Ondertussen probeerde ze zo goed mogelijk haar best te doen om aan de kinderen te denken aan hoe ze waren, de leuke persoonlijkheden en geen bloedzakken waar ze van moest drinken. Nu besefte ze zich maar al te goed dat Brayan ook een vampier was. Anders had ze hem zeker aangevallen. Voor haar waren al die gedachten zo overweldigend eng dat ze het niet snapte. Het laatste wat Edyn wilde doen, was één van haar kindjes pijn doen.
"Oh god sorry." Ze sloeg haar hand voor haar mond omdat ze echt niet snapte wat er precies was gebeurd. Ze wilde niet dat het gebeurde, ze wilde geen kindjes pijn doen. Ze wilde helemaal niemand pijn doen. Ze snapte niet waarom ze zo graag bloed wilde hebben, dat ze even na had gedacht om kleine onschuldige kindjes daar voor te gebruiken.
"Ik moest denken aan de kindjes en aan bloed en ik weet niet wat er gebeurd." Fluisterde Edyn verbaasd. Ze durfde het zelf haast niet toe te geven, laat staan dat nu twee andere vampiers er over hoorden. Ze maakte zich echter drukker over hetgeen wat er echt kon gaan gebeuren als ze een mens tegenkwam. Nu wist Edyn zeker dat ze er nog lang niet klaar voor was, terwijl ze eerst niet eens door had gehad wat het precies was.
Haar lichaam werd zachtjes tegen die van Brayan aangetrokken. Ze wist echt niet wat haar overkwam. De hunkering naar bloed was er al wel geweest, maar niet op deze manier. "Ik wil niemand pijn doen. Zeker geen kindjes." Niemand verdiende het om hier in mee te worden getrokken. Edyn had dat niet gedaan, maar de kinderen in haar klas hoorden daar zeker niet bij betrokken te worden. Ze had maar een paar weken voordat het nieuwe schooljaar weg begon en voor die tijd moest ze er voor zorgen dat de gedachten die ze nu had, zo ver mogelijk weg werden gestopt.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Waarschijnlijk was het niets meer dan een kinderachtige houding die Michael opzette als hij bij Brayan in de buurt kwam. Brayan had altijd de dingen gedaan die Michael niet had gedurfd. Hij had niet mee kunnen vechten in de eerste wereld oorlog, zelfs niet voor zijn eigen land. Brayan had dat wel gedaan, beide oorlogen zelfs. Als vampier had hij misschien wel een voorsprong gehad, maar tegen de tijd van de tweede wereldoorlog, had Michael die voorsprong ook gehad. Toch had hij niet gedaan waar Brayan wel toe in staat was geweest. Zo was dat wel met meerdere dingen gebeurd. Waarschijnlijk had Brayan het niet eens door. Hij was ook een goede gast, compleet onschuldig en totaal onbewust van wat Michael precies voelde als hij bij hem in de buurt was.
Het zinde Michael totaal niet dat Brayan en Edyn elkaar kenden. Ergens zou het juist een goed iets moeten zijn. Het was belangrijk dat Edyn in contact bleef met haar familie en vrienden en Brayan maakte daar duidelijk deel vanuit. Dat was te zien aan de manier waarop hij de kleuterjuf in zijn armen hield en haar probeerde te troosten. Juist daarom vond Michael het niks. De afgelopen dagen had hij zich een beetje als Edyn haar held gevoeld. Het aanspreekpunt als er iets aan de hand was, iemand die ze wilde bedanken omdat hij haar weg had gehaald bij Ashton en Rhi. Ze hadden nota bene enkele minuten geleden nog seks met elkaar gehad. Dat betekende toch iets? Voor Michael deed het dat in ieder geval wel en hij had het idee gehad dat Edyn er ook zo over dacht. Het leek er echter ook op dat Brayan roet in Michael zijn eten wilde gooien.
Michael deed zijn best om niet al te zuur naar Edyn en Brayan te kijken, maar zijn gezicht in de plooi houden was lastiger dan dat hij dacht. Toen hij echter merkte dat Edyn de controle leek te verliezen, uit het niets, schoot hij naar voren. Brayan bleef haar echter vasthouden, zodat ze nergens naar toe zou kunnen rennen als ze dat zou willen.
Voor andere mensen was het misschien angstaanjagend geweest. De donkere ogen, de opgezette aderen en de hoektanden. Voor Michael was het echter iets heel normaals. Hij wist hoe hij er zelf uitzag als hij bloed dronk, of aanviel. Al gebeurde dat laatste nauwelijks. Toch was het vreemd om Edyn haar lieve, zachte gezicht te zien veranderen in iets monsterlijks. Zelf had ze het waarschijnlijk niet gezien, maar ze leek het ontzettend erg te vinden dat ze haar gedachten de vrije loop had laten gaan.
‘Je gaat ze niet pijn doen, natuurlijk niet,’ fluisterde Brayan, terwijl hij Edyn nog steviger in zijn armen had genomen en met zijn hand over haar rug streek. Een steek van jaloezie schoot door Michael zijn lichaam. Hij was degene die de zorg over Edyn had gekregen, dus in zijn ogen was hij degene die haar moest troosten en haar ervan moest verzekeren dat er niets zou kunnen gebeuren.
‘Weet Linn eigenlijk al dat je terug bent?’ vroeg Michael. Niet dat Brayan zich zozeer moest melden bij Linn. Natuurlijk zou ze het fijn vinden om te weten dat hij er weer was, maar hij was niet verplicht om zich aan of af te melden. Niemand was dat. Ze hadden allemaal genoeg vrijheid. Op dit moment wilde Michael hem echter graag weg hebben, zodat hij zich weer om Edyn zou kunnen ontfermen, zoals hij dat hoorde te doen.
‘Ik heb Linn net even gesproken,’ zei Brayan, zonder naar Michael op te kijken. Hij had ook wel kunnen verwachten dat Brayan eerst even opzoek zou gaan naar Linn, om haar te begroeten en te vertellen over zijn vakantie. Michael had niet de moeite genomen om te onthouden waar hij naar toe was gegaan, maar hij had het gevoel dat hij dat nog wel zou horen. Brayan was ondertussen al weer volledig gericht op Edyn.
‘Hoe lang ben je al hier?’ vroeg Brayan aan Edyn. ‘En heb je al wat te drinken gehad?’ Brayan was een aantal weken weg geweest, dus de vraag was logisch. Edyn was hier echter nog maar een paar dagen. Wat wel een probleem was, was dat de zomervakantie in de stad bijna voorbij was. Brayan was immers weer terug, wat betekende dat hij vast ook weer snel les zou moeten geven. Edyn dus ook. Iets wat ze onmogelijk zou kunnen doen, dat had Michael zich al wel bedacht. Bij mensen in de buurt zijn was al lastig, zeker voor een nieuwe vampier. Edyn zou haar baan als kleuterjuf haast wel moeten opzeggen. Iets wat haast onmogelijk was aan het begin van het schooljaar, maar daar zou hij of Linn vast wel mee kunnen helpen. Niemand had dat echter nog aan haar verteld. Michael wist nu al dat het haar hart zou breken. Dat gedeelte zou hij dan wel liever over laten aan Brayan. Hij mocht best de boosdoener zijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een vampier zijn had verschillende kanttekeningen. Edyn was nog maar net begonnen met dat alles te ontdekken. Net had alles aan een vampier nog goed te zijn geweest. Alles wat ze sterker had ervaren was iets moois geweest tijdens het moment dat ze met Michael had gedeeld. Nu leek dat alles haar juist tegen te zitten.
Edyn was opgebracht met liefde voor haar medemensen. Haar moeder had haar geleerd om altijd dankjewel te zeggen. Haar vader had haar verteld dat iedereen een vriendelijk gezicht verdienden, het kon zelfs hetgeen zijn wat een hele dag kon veranderen. Geven zorgde ervoor dat je uiteindelijk werd beloond met mooie dingen. Zo was de familie van Edyn beloond met de aanwezigheid van heel wat liever kinderen. Keith en Jackie hadden al drie kinderen gehad toen ze hadden besloten dat er heel wat kinderen op de wereld hadden die het niet zo goed hadden gehad. Sindsdien waren ze pleegouders.
Daar was voor Edyn alles begonnen. Ze had gezien hoeveel kinderen hadden aan goede begeleiding in hun leven. Kleine tekens van liefde. Ouders konden dat zeker aan hen geven, maar Edyn was van mening dat het op school net zo belangrijk was. Zeker bij jonge kinderen was het belangrijk dat ze wisten dat ze er mochten zijn, dat ze het goed deden. Edyn als juf hield daar dan ook zeker rekening mee. Ze gaf de kinderen knuffels als ze die nodig hadden en probeerde met haar woorden duidelijk te maken dat al haar leerlingen er mochten zijn. De kleine schatjes zorgden elke dag weer voor een glimlach op haar gezicht.
Nu waren het juist de kinderen die er voor zorgden dat Edyn zich onzeker voelde over zichzelf. Ze had nog niet zo gereageerd, zelfs niet op het bloed dat ze had gekregen van Linn of Michael. Het idee dat ze een kindernekje open wilde bijten, vond ze echt vreselijk. Gelukkig had Edyn de armen van Brayan, waar ze goed in weg kon kruipen. De woorden die zachtjes naar haar gefluisterd werden, zorgden ervoor dat ze weer wat rustiger werd.
"Ik hoop het. Ze verdienen het niet." Edyn kon zich niet indenken dat er ook maar iemand was die het wel verdienden. Linn had haar uitgelegd dat haar groep alleen in uitzonderlijke gevallen van mensen dronk, maar zelfs dat werd niet echt getolereerd. Er moest dan wel een hele goede reden zijn. Edyn was blij dat er een andere manier was, de bloedzakken zorgden ervoor dat ze niet echt door had dat ze bloed aan het drinken was.
"Een paar dagen." Fluisterde Edyn zachtjes op de vraag van Brayan. Het voelde al zoveel langer. Alsof ze haar familie al heel lang niet meer gezien. Ze had Michael, hij zorgde er voor dat de leegte op werd gevuld. Iets waar ze zeker van genoot en ook zou blijven doen. Toch vond Edyn het ook fijn dat Brayan nu ook hier was. Er waren al zoveel nieuwe mensen, dat een bekend gezicht zeker fijn was.
"Ja. Michael en Linn hebben samen afgesproken hoeveel ik op een dag mag hebben. En het gaat best wel goed?" Even keek Edyn over haar schouder, omdat ze toch wel een beetje verificatie bij Michael zocht. Hij had haar wel verteld dat ze het goed deed, wat ze heel erg fijn vond om te horen. Ze wilde ook echt wel haar best doen. Hoe meer bloed, des te meer de dorst zou gaan worden en dat wilde ze niet hebben. Zeker niet als dat resulteerde in het gedrag wat ze net al had vertoond.
"Ik vind het echt heel erg gek om je hier te zien." Zei Edyn zachtjes. Al die tijd was Brayan een vampier geweest. Ze nam het hem niet kwalijk dat hij nooit iets had verteld. Linn had wel uitgelegd dat ze probeerden om een beetje onder de radar te blijven. Waarschijnlijk had Edyn er toch niets van geloofd als Brayan het haar had verteld, of juist wel en was ze toch wel een beetje bang geweest. Nu zag ze echter in dat deze groep niets verkeerds bedoelde.
"Maar wel heel erg fijn." Edyn knuffelde Brayan nog eventjes goed, voordat ze hem los liet. Voorzichtig zetten ze een stapje naar achter, zodat ze weer naast Michael stond. Zo zachtjes mogelijk liet te ze haar armen om haar middel glijden. Ergens schaamde ze zich nog een beetje over wat er net was gebeurd. Zowel Brayan als Michael hadden gezien hoe ze controle even helemaal had verloren. Ze wilde niet dat ze nu slecht over haar dachten.
"Dat was echt een beetje eng." Fluisterde Edyn zachtjes.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een vakantie was om tot rust te komen. Een leven lang als vampier kon dat ook op verschillende manieren bieden, maar sommigen kozen er voor om een zo’n menselijk mogelijk bestaan te leiden. In het geval van Brayan betekende dat dat hij een groot deel van het jaar aan het werk was als gymdocent. Ondanks dat hij van zijn baan hield en het fijn vond om ergens mee bezig te zijn, was een vakantie zeer welkom geweest. Hij was in zijn eentje een week vertrokken naar Canada, waar hij had genoten van de omgeving en de mensen. Hij was zojuist terug gekeerd van zijn vakantie, op tijd voor het nieuwe school jaar.
Het laatste wat hij had verwacht, was dat hij een bekende zou vinden in zijn huis. Het kwam wel eens voor dat mensen het huis bezochten, maar vaak waren dat goede vrienden en werd het van tevoren wel aangegeven, zodat iedere vampier zich er op voor kon bereiden. Brayan had niets van Linn gehoord over Edyn. Wat het alleen nog maar vreemder had gemaakt, was dat hij haar had gevonden in de tuin met Michael. Aan de manier waarop ze er bij hadden geleden had hij genoeg af kunnen lezen. In eerste instantie had hij Michael er op aan willen spreken dat hij niet iemand zo weerloos als Edyn had moeten uitkiezen, maar het was allee nog maar erger geworden toen Brayan zich had gerealiseerd dat ze er niet enkel was geweest om Michael een paar uur te vermaken. Ze was veranderd in een vampier. De lieve, goedwillige kleuterjuf die altijd bij zijn gymles kwam kijken omdat ze zo dol was op haar klasje, was veranderd in een vampier.
Volgens Michael was het Ashton geweest die dat had veroorzaakt. Ook dat had Linn hem nog niet verteld, maar waarschijnlijk had ze hem eerst rustig uit willen laten pakken. Daar was uiteindelijk niks meer van gekomen, nu hij Michael en Edyn had gezien.
Brayan kende Edyn al meerdere jaren. Ze had al bij de school gewerkt toen hij daar had gesolliciteerd voor gymdocent. Ze was heel verwelkomend naar hem geweest, had hem alles laten zien en was meteen bij hem komen zitten in de pauzes. Als hij haar eigen groep gymles had gehad, was ze altijd mee gegaan. Ze had haar kinderen aangemoedigd en geholpen als het even niet zo goed was gegaan. Iedereen was dol op juf Edyn, niet alleen haar kindjes, maar ook haar collega’s. Ze was vrolijk, enthousiast en dacht altijd met iedereen mee als er iets aan de hand was. Juist daarom maakte Brayan zich zorgen om het feit dat ze nu een vampier was. Daar was ze niet voor gemaakt.
Hij wist dat hij Linn kon vertrouwen, dat ze Edyn zou helpen. Hij wist ook dat Michael dat ook zou doen. Brayan had al jaren het idee dat de vampier hem niet echt mocht. Veel kon hij daar niet aan veranderen. Je kon immers niet iedereen mogen. Hij had ook al gemerkt dat Michael het niet had gewaardeerd dat hij Edyn had geprobeerd te helpen en duidelijk al een band met haar had. Er waren zelfs momenten geweest waarop hij had gedacht dat hij iets voor haar had gevoeld, maar uiteindelijk had hij het er maar op gegooid dat hij het door de war had gehaald met vriendschap of dat hij simpelweg niet genoeg gedronken had. Hij zou niet ontkennen dat Edyn girlfriend-material was, want dat was ze absoluut. Het was er echter nooit van gekomen en nu ze een vampier was, en behoorlijk aanhankelijk naar Michael, zou er waarschijnlijk ook nooit meer iets gebeuren.
Brayan had besloten om Edyn en Michael met rust te laten. Hij had nog wel aan haar verteld dat als ze iets nodig zou hebben, ze het ook aan hem zou kunnen vragen. Daarna was hij terug gegaan naar het huis, waar de meeste vampiers ondertussen ook al wakker waren geworden. Sommigen zaten buiten te ontbijten, terwijl andere gebruik maakten van de meerdere badkamers in de luxe villa.
Zelf was hij de keuken ingelopen, waar hij de koelkast met dubbele deuren had geopend. Vreemd genoeg leek deze nooit leeg te zijn, terwijl het er tegelijkertijd ook niet op leek alsof iemand echt de moeite naam om veel boodschappen te doen. Zijn ogen gleden over de verschillende flesjes met sap en hij pakte er vervolgens eentje uit.
Naast zich merkte hij wat bewegingen en hij had een flits van rood haar gezien, wat betekende dat er maar één iemand achter de deur van de koelkast kon staan. ‘Hé Nay,’ zei hij daarom ook, waarna hij de koelkastdeur weer dicht deed. Hij draaide de dop van het flesje en gooide deze weg, waarna hij een paar slokken nam. ‘Ik had niet verwacht je hier te zien. Michael zei al dat Ashton in de stad is.’ Iedereen kende het verhaal van Naylene en Ashton en haast iedereen had er ook een mening over. Sommigen, zoals Linn en Michael, deelden die meer dan anderen. Brayan wist dat Naylene uiteindelijk toch wel zelf zou doen wat ze wilde, dus hij voelde er niet veel voor om haar constant er aan te herinneren dat Ashton geen ideale match voor haar was. Het was ook niet zijn plaats om het te zeggen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Veel van de vampiers hadden een eigen leven. In de groep van Linn was ‘familie’ belangrijk. Eens in de week ontbeten ze samen. Ze zorgden voor elkaar. In de afgelopen jaren had Naylene genoeg vampiers zien komen en weer zien gaan. Sommigen van hen waren niet meer op de wereld. Anderen, zoals Ashton, hadden besloten hun eigen weg te gaan.
Nieuwelingen werden altijd goed begeleid. Naylene had maar al te goed meegekregen dat Michael zich over Edyn had ontfermd. Linn en Naylene hadden jaren lang die taak op zich genomen. Michael was diegene geweest waar het echt bij was begonnen, daarvoor hadden ze wel een groep gehad, maar de rest waren al vampiers geweest.
Een nieuwe vampier was veel werk. Naylene kon zich maar al te goed herinneren hoe Michael was geweest in de eerste maanden. Ze hadden hem ver weg van mensen gehouden. Zoals Edyn dat nu ook werd gehouden. Ze kreeg eens in de zoveel tijd wat bloed en daar moest ze het bij doen. Verder waren er geen verleidingen en dat was ook niet nodig. Het was al moeilijk genoeg om de dorst onder controle te krijgen zonder mensen in de buurt.
Naylene had de afgelopen dagen veel aan de nieuwe vampier gedacht. Ze was hier omdat Ashton zich niet in had kunnen houden in het bos. Tijdens hun afspraak had hij haar echter wel iets duidelijk gemaakt, hij was niet diegene geweest die haar bloed had gegeven. Edyn had dat al in haar lichaam gehad voordat Ashton haar tegen was gekomen. Veel vampiers waren hier niet in de buurt, dus het moest betekenen dat één van hun groep, Edyn bloed had gevoed.
Linn had duidelijke regels, iets waar Naylene ook wel een hand in had gehad. Er werd niet gevoed van mensen. Helemaal nu dat niet nodig was, ze hadden bloedzakken en daar zouden de vampiers hun dorst mee kunnen lessen.
Een tweede afspraak was dat er zo min mogelijk dwang werd gebruikt. Op sommige momenten was het nodig. Naylene had een paar dagen geleden zelf nog dwang gebruikt om de vrouw te laten vergeten was Ashton allemaal met haar had gedaan.
De laatste belangrijke regel was toch wel dat de vampiers mensen niet zouden voeden met hun bloed. Het zou mensen kunnen genezen, maar het ging tegen de natuur in. Zelfs toen Naylene dokter was geweest, had ze er niet over na willen denken om de natuur op die manier tegen te gaan.
Andere vampiers leken er minder moeite mee te hebben. Eén van die vampiers leek zich zelfs in de groep van Naylene te bevinden, dat kon haast niet anders. De roodharige vampier had een tijdje na moeten denken over de rest van de groep. Iedereen was in feite verdachte geweest.
Toen ze nog geen uur geleden de deur open had horen gaan en vervolgens de stem van Brayan had gehoord, waren de puzzelstukjes in elkaar gevallen. Iedereen wist dat Brayan op een school als gymdocent werkte. Naylene wist toevallig dat het dezelfde school was als waar Edyn ook les had gegeven. De twee hadden elkaar gekend. Hij was één van de enige vampiers die een motief had om Edyn bloed te geven. Hoe het was gebeurd, wist Naylene ook niet, maar ze wist haast wel zeker dat Brayan diegene was geweest die Edyn bloed had gegeven.
Toen Naylene door had gehad dat Brayan weer terug was uit de tuin, waar hij natuurlijk Edyn had willen controleren, was ze meteen naar de keuken gelopen om een gesprek te kunnen beginnen. Ze wilde Brayan laten weten dat ze hem door had. Het was te opvallend dat hij vlak voordat het ongeluk met Edyn was gebeurd, op vakantie was gegaan en dat hij nu een paar dagen later, weer terug was.
Naylene moest haar best doen om niet met haar ogen te rollen. De afgelopen dagen had ze de naam Ashton te vaak horen vallen. Waarschijnlijk had Edyn hem ook al wel verteld wat Ashton had gedaan. Ze zou zich echter niet laten leiden door alleen de naam van Ashton. Ze wilde nu de waarheid boven zien te krijgen.
"Ik weet wat er is gebeurd." Zei Naylene met een stalen gezicht. "Heel slim om weg te gaan, net nadat je iemand bloed hebt gegeven. Een beetje onhandig dat Ashton soms echt een eikel is." Mompelde ze er achteraan. Ze dacht er nog steeds niet graag aan dat dit was gebeurd doordat Ashton Edyn leeg had willen drinken. Dan was ze nu dood geweest. Naylene was nog aan het bedenken of dat een slechtere optie was geweest. Edyn was misschien een lieve jonge vrouw. Naylene vond het echter dodelijk irritant dat ze echt aan Michael leek te hangen. Het was misschien zo dat Michael diegene was haar begeleidde, maar dit begon nu al vervelend te worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn wist wat ze deed, daar was Brayan zich ook bewust van. Michael was een goed persoon. Iemand die niet zomaar een ander zou misbruiken. Hij was op Linn en Naylene na degene die het langste deel uit maakte van de familie en daarmee had hij toch een bepaalde status binnen de groep. Linn en Naylene vertrouwden hem beide volledig en er was vast een goede reden dat hij de zorg over Edyn had gekregen. Toch waren er factoren waar Brayan zich zorgen om maakte. Hij kende Edyn, hij wist hoe ze was. Ze was ontzettend lief en zorgzaam. Eigenschappen die een mens sierden en een vampier misschien nog wel meer, maar Edyn had er ook een handje van om naïef te zijn. Als ook dat uitvergroot zou worden nu ze een vampier was, dan zouden mensen haar nog meer kunnen beïnvloeden dan wat er tot nu toe al gebeurd was. Ergens maakte Brayan zich dan ook zorgen dat Michael het er van genomen had dat Edyn kwetsbaar was op dit moment. Iedere nieuw vampier haalde gevoelens door elkaar. De honger naar bloed kon zo worden verward met gevoelens als lust. Misschien was dat nu ook wel het geval geweest bij Edyn.
Brayan keek naar Naylene, wie toch uiterst serieus leek te zijn voor een mooie zomerdag als deze. Hij gokte dat het iets met Ashton had te maken. ‘Hé, Brayan. Leuk om je te zien! Hoe was je trip in Canada? Ja, leuk, Nay! Bedankt dat je het vraagt,’ zei Brayan lachend, omdat Naylene met een stalen gezicht op hem af was gekomen. Zijn gelach verdween echter al snel toen Naylene hem beschuldigde van het feit dat hij iemand bloed had gegeven. En ook niet zomaar iemand. Naylene dacht dat hij verantwoordelijk was voor de verandering van Edyn. Dat hij haar bloed had gegeven en vervolgens was vertrokken. Iets wat Brayan nooit zou doen. Hij zou wellicht Edyn haar leven redden als hij dat zou kunnen met zijn bloed, maar hij zou haar nooit opzettelijk bloed geven om haar te veranderen in een vampier. Daarnaast was het ook nog eens tegen de regels om een mens zomaar bloed te geven.
‘Jij denkt dat ik Edyn bloed heb gegeven?’ vroeg Brayan. Als Naylene een beetje op had gelegd, dan had ze zijn verbazing gehoord toen hij Edyn zojuist had gezien. Als hij haar bloed had gegeven, dan had hij kunnen weten dat er zoiets zou kunnen gebeuren, toch? Iedere vampier was zich daar van bewust. Als Brayan dat had gedaan, dan was hij niet weg gegaan. Dan had hij Edyn de komende paar dagen goed in de gaten te houden, om er voor te zorgen dat er niets met haar zou gebeuren.
Wat er precies was gebeurd, wist Brayan niet. Hij had gedacht dat Ashton er verantwoordelijk voor was geweest, want zo had Michael het gezegd. Ashton was degene die Edyn had vermoord, dus het meest logische was als hij ook degene was geweest die haar het bloed had gegeven. Naylene leek te denken van niet. Misschien had ze al wel met Ashton gesproken. Waarschijnlijk wel, want zodra die twee in dezelfde stad waren, zochten ze elkaar wel op. Iedereen wist echter ook dat Ashton een talent had om woorden te verdraaien én om op Naylene in te praten als geen ander. Dus misschien had hij wel ontkend dat hij iets had gedaan en had zij hem meteen geloofd, als de verliefde vrouw die ze was.
‘Ik ken de regels van Linn als geen ander. Dat ik Edyn ken, betekent niet dat ik automatisch verantwoordelijk ben voor wat er met haar is gebeurd. Zou ik haar bloed hebben gegeven, wat ik niet heb gedaan, dan was ik nooit weg gegaan. Ik weet niet waarop je baseert dat dit is gebeurd, behalve op het feit dat ik haar ken, maar je hebt het fout.’ Naylene was een slimme vrouw. Ze had het vaak bij het rechte eind, maar nu was dat niet zo. Wat er ook was gebeurd, wie er ook verantwoordelijk was voor de staat waar Edyn zich nu in bevond, hij had er niets mee te maken.
‘Ik weet niet of je goed probeert te praten wat Ashton heeft gedaan, of dat je niet in wil zien dat hij geen rekening houdt met de mensen in deze stad, maar ik heb er oprecht niks mee te maken. Het lijkt me dat jij dat ook wel in zou moeten kunnen zien.’ Naylene sprak enkel een vermoeden uit wat ze op een klein feit baseerde. Waarschijnlijk deed ze dat ook alleen maar omdat Ashton degene was die Edyn had vermoord en ze zijn daden nog enigszins goed had willen praten. Linn had immers ook wel geweten dat hij Edyn had gekend en zij was niet over begonnen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
In een grote groep had je altijd wel mensen waar je eerder naar toe trok. Naylene had het altijd wel goed met Brayan kunnen vinden. Ze waren misschien wel vrienden te noemen, dat was iedereen hier wel. Toch hadden Naylene en Brayan niet de meest hechte band. Iets wat totaal niet verkeerd was. Het ging er om dat ze blij waren met hoe de groep nu in elkaar zat. Naylene was dat zeker geweest, ze wist alleen niet zo zeker of de nieuwe toevoeging nou zo geweldig was geweest.
Naylene zou niet ontkennen dat Ashton diegene was geweest die een einde aan het leven van Edyn had gemaakt. Daar was ze het totaal niet mee eens, wat ze hem ook wel had laten weten. Ze wist echter dat hij gelijk had in een deel van de woorden die hij haar had verteld. Hij zou niet voor zijn lol mensen veranderen in een vampier. Zeker niet zo iemand als Edyn, ze was nou niet het meest geweldige voorbeeld van een vampier, wat ze ook niet zomaar zou gaan worden.
Brayan leek zich van de domme te houden. Naylene wist echter zeker dat het iemand van hun groep moest zijn geweest. Heel veel andere opties dan Brayan waren er dan niet. Hij was een week weggegaan. Het was te opvallend dat Edyn net iets meer dan een dag, nadat Brayan weg was gegaan, was veranderd. De twee kenden elkaar. De stukjes vielen op deze manier wel in elkaar.
"Het is iets te toevallig Brayan." Naylene wilde hem niet meteen aanvallen, maar ze wilde wel aangeven wat haar op was gevallen. Al probeerde Brayan ook wel aan te geven dat het niets uitmaakte dat hij, Edyn al had gekend. Naylene kon zich echter niet indenken dat iemand anders Edyn zomaar bloed had gegeven. Ashton was daarbij net in de stad geweest toen hij Edyn aan had gevallen, dus iemand van die groep had het ook niet kunnen zijn. Andere vampiers waren er niet, want anders hadden ze dat wel meegekregen. Het moest dan wel dat het één van hun groep was geweest. Brayan was de eerste verdachte.
"Ik probeer helemaal niets goed te maken wat Ashton heeft gedaan. Ik weet wat hij heeft gedaan." Over Ashton was genoeg te zeggen, maar om dit soort dingen zou hij niet heen draaien. Naylene vond het vreselijk dat hij mensen als niets meer dan alleen maar voedsel zag. Ze vervolgens ook nog eens gebruikte voor een soort van spelletje, om ze vervolgens helemaal leeg te drinken. Voor Naylene was dat echt iets vreselijks, toch zou ze Ashton niet zomaar tegen kunnen houden als ze het zag. Het paste bij hem en ergens was een diep gedeelte, Naylene noemde het haar twisted vampier kant, die het ook nog aantrekkelijk leek te vinden.
"Hij houdt geen rekening met mensen en dat heeft hij ook niet met Edyn gedaan. Hij is echter niet zo dom om haar eerst bloed te geven en haar vervolgens helemaal leeg te zuigen." De woorden waren best wel moeilijk voor Naylene, maar het was wel gebeurd. Edyn had vast geen één druppel bloed meer in haar lichaam gehad, maar doordat ze vampierbloed in zich had gehad, had ze het wel overleefd. Op een hele andere manier en het was maar de vraag hoe lang ze het uit zou houden als een vampier.
Voorzichtig leunde Naylene tegen het aanrecht aan. Waarschijnlijk kregen de meeste vampiers die gesprek wel mee, maar het maakte niets uit. De kans was groot dat Brayan diegene was geweest die Edyn het bloed had gegeven. Edyn leek het niet meer te weten, Linn had dat al wel geprobeerd om het te peilen.
"Ashton was net in de stad toen hij Edyn aan heeft gevallen. Hij heeft haar geen bloed gegeven en ik betwijfel of iemand zoals Rhi, of een van de anderen, haar wel bloed zouden geven." Brayan moest toch ook toegeven dat je iemand zoals Edyn niet vrijwillig een vampier maakte. Tenzij Rhi echt in haar hoofd had gehad om Linn af te leiden. Waarom zou ze dat echter doen met iemand zoals Edyn? Dan had ze iemand moeten kiezen wie Linn kende. Naylene wist precies wie Rhi dan had moeten kiezen en dat had ze niet gedaan, voor zover ze het wist. Daarom viel Rhi in dit geval ook af.
"Dus het moet iemand van onze groep zijn geweest. Ik was het niet en er is hier niemand anders die Edyn echt kent." Iedereen had wel van haar gehoord, maar van wat Naylene wist had niemand echt met haar gesproken. "Behalve jij. En natuurlijk zou iedereen het ontkennen, want het is iets wat in principe niet mag." Naylene had vanaf het begin gevonden dat daar duidelijk regels over hadden moeten komen. Linn was het daar wel mee eens geweest, dus samen hadden ze het een en ander opgesteld. Naylene had de regel van de week misschien ook aan de laars gelapt, maar ze had er een goede reden voor gehad.
"Maar als het een goede reden had, wat in jouw geval vast zo is, dan moet je dat gewoon zeggen." Brayan zou echt niet uit de groep worden gegooid alleen maar omdat hij één keer iemand wat bloed had gegeven. Daardoor was het meisje nu wel een vampier. Soms waren er geen andere keuzes en als Brayan nu gewoon vertelde dat hij het had gedaan en waarom precies, dan konden ze ook gewoon weer verder met hun leven. Naylene zou dan nog wel bitter zijn dat ze Edyn hier iedere dag moest zien, maar dan was er weer een grote vraag uit de weg.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene leek zich wel bewust te zijn van wat Ashton had gedaan. Brayan had hem ook vaak genoeg te werk zien gaan om te weten dat hij alles behalve voorzichtig was met mensen. Hij had er niet veel om gegeven of het iemand pijn deed of niet. Hij had er waarschijnlijk alleen nog maar meer van genoten. Die man had zulke verdraaide spelletjes in zijn hoofd. Brayan kon zich nog herinneren dat hij het ooit voor elkaar had gekregen om de, toentertijd, verloofde van Linn van het vervain af te krijgen, om te zien of iemand het door zou hebben en om de man vervolgens aan te vallen en van hem te drinken. Dat had, in Brayan zijn ogen, al de laatste druppel moeten zijn. Maar het leek wel alsof de emmer toen nog lang niet vol was geweest bij Naylene en zelfs nu leek hij nog niet te overstromen.
‘Misschien wilde hij haar wel een vampier maken, weet jij veel? Ashton is onvoorspelbaar.’ Dat was hij echt. Iets wat Naylene, juist, zou moeten weten. Waarschijnlijk wilde ze gewoon niet horen dat Ashton iemand anders een vampier had gemaakt en dat het dan ook nog eens iemand zoals Edyn was. Brayan wist dat dat een willekeurige gok was, maar het was mogelijk. Hij hield echter wijselijk zijn mond, in tegenstelling tot Naylene, die hem duidelijk verdacht van iets wat hij niet had gedaan.
‘Wie weet hebben ze dat wel? Misschien is er nog wel een compleet andere vampier in de stad, waar niemand iets van af weet.’ Er waren ontelbaar veel mogelijkheden waarom Edyn bloed in zich had. Naylene dacht dat hij er één van was, maar dat was absoluut niet zo. Hij kende de regels en als hij ze had gebroken, zou hij deze nog wel eerlijk toegeven. Zeker als Naylene hem er mee zou confronteren. Hij had er echter niets mee te maken, dus er viel ook niets te ontkennen.
‘Als ik een goede reden had, zou ik het inderdaad hebben gezegd. Áls. Ik ben niet degene die haar bloed heeft gegeven. Dat zou ik alleen doen als ze echt in gevaar zou zijn geweest en dan zou ik het, zoals je al zelf zei, hebben gedeeld met jou en Linn. Ik was er niet eens toen dit plaats vond en ik weiger me te laten beschuldigen voor iets waar ik niets mee te maken heb,’ zei hij koeltjes tegen Naylene. Hij snapte haar denkwijze. Iedereen wist hoe de groep van Rhi was, hoe Ashton was. Mensen dienden als voedsel en niet meer dan dat. Dus natuurlijk zouden ze het niet erg vinden als iemand het niet zou overleven. Ze zouden hen niet uit voorzorg bloed geven. Dus volgens Naylene had het iemand anders moeten zijn. Iemand die Edyn kende en een motief had.
‘Je weet hoe ik ben. Nay. Je weet hoe iedereen hier is. Er is niemand die zomaar iets zou doen en het achter zou houden, zeker nu niet. Je moet zelf weten wat je hier mee doet. Als jij dit aan Linn wil vertellen, dan kan ik je niet tegenhouden. Ik denk echter dat Linn ook in zal zien dat je eerder een verklaring probeert te verzinnen voor iets wat Ashton heeft gedaan, maar niet aan je heeft uitgelegd, dan dat het de waarheid is.’ Dat Naylene iedereen kende, betekende ook dat iedereen hier wist hoe zij zich gedroeg als Ashton in de buurt was. Brayan had ook meegemaakt dat de twee elkaar hadden ontmoet en Naylene was meteen tot over haar oren verliefd geweest op de jongen. Dat was ze nu nog steeds, zelfs na alle onzin en het gedrag dat hem maakte tot een eikel, zoals Naylene het zelf al had gezegd.
‘Je stelt de vragen aan de verkeerde persoon. Als ik jou was, zou ik terug gaan naar Ashton,’ zei hij nog tegen de roodharige vampier, waarna hij besloot dat het gesprek voorbij was. Hij zou veel van Naylene accepteren. Ze was slim, ze leefde al eeuwen op deze aarde en had vele ontwikkelingen van dichtbij mee mogen maken. Als er iemand was die ergens verstand van had, dan was zij dat. Hier had ze het echter fout en Brayan zou zich niet laten beschuldigen voor iets wat hij niet had gedaan. Ja, hij kende Edyn, maar hij zou haar nooit zomaar bloed geven. Zeker niet als hij er zelf niet zou kunnen zijn om haar in de gaten te houden.
Brayan draaide zich om en verliet de keuken. Omdat Michael en Edyn waarschijnlijk nog in de tuin waren, besloot hij om het huis uit te gaan en de stad in te gaan. Er waren nog genoeg mensen die hij nog niet had gezien na zijn reis naar Canada en hij had ook echt wel wat beters te doen dan luisteren naar valse beschuldigingen van Naylene.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De zwoele zomeravonden haalden het beste uit de mensen die in de stad waren. De studenten die achter waren gebleven in de stad, omdat ze niet genoeg geld hadden om op vakantie te gaan, wilden genieten van hun laatste avonden voordat ze weer terug moesten aan de studie. Medewerkers van grote bedrijven, die nu meer druk op zich kregen omdat alle collega’s wel op vakantie waren naar luxe oorden, die hun eigen ellende even wilden vergeten. Natuurlijk kwamen daar ook nog het handje vol toeristen bij dat voor Boise had gekozen in hun vakantie.
Luke kon niet klagen over de zomer. Het was de tijd waarin hij de cijfers van zijn bar omhoog zag gaan, terwijl hij toe kon kijken hoe de meiden zich op hun meest zomers kleden. Er was niets verkeerd aan een barman zijn.
Niet iedereen leek het daar mee eens te zijn. Hoe vaak Luke van zijn ouders al wel te horen had gekregen dat hij verder had moeten gaan met zijn leven, had moeten gaan studeren. State University was al één ding geweest. Luke had zelf de behoefte niet gevoeld om verder te studeren. Helemaal niet toen hij de kans had gekregen om de bar, waar hij al een hele tijd had gewerkt, over had kunnen kopen. Waar het voor de meeste mensen niet als de beste optie had geklonken, kon Luke er nu redelijk van leven. Hij genoot zelfs van het leven dat hij nu had.
Ondanks dat de bar overdag ook fungeerde als één van de betere tentjes in de stad, begon Luke zijn werk vaak pas laat in de middag. Vaak stond hij tot in de late uurtjes achter de bar en zorgde hij er voor dat iedereen het naar zijn zin had. Zelfs was ook zeker één van de mensen die het naar zijn zin had. Hij nam zijn baan serieus, maar het was nooit verkeerd om af en toe een drankje te doen, zeker niet als dat met een van de vrouwelijke klanten was.
Luke nam de regels die andere bars hadden niet zo heel erg serieus, maar dat was misschien wel één van de redenen dat het zo goed liep. Hij wist echter ook dat ze zo goed draaiden omdat ze een goede kok in de keuken hadden staan, waar mensen vaak genoeg voor terugkwamen. Cameron was een goede toevoeging aan het bedrijf, een van de weinige mensen die Luke vertrouwde.
Vele mensen zouden zeggen dat Luke de laatste tijd misschien een beetje los was geslagen. Dat hij dingen deed die niet altijd ethisch het meest verantwoord waren. Zelf zag Luke dat anders. Hij genoot van de aandacht die zijn baan met zich meebracht. Het feit dat hij zelf kon flirten wanneer hij dat maar wilde. Hij zou echter nooit iets tegen iemand haar wil in doen. Er waren misschien vooral onenightstands, maar daar had hij met een bewuste reden voor gekozen.
De avond was gevallen over Boise, wat betekende dat Luke zijn plaats achter de bar weer in had genomen. Er vloeide veel drank, een muziek stond op zodat er echt een sfeer hing in de ruimte. Er waren gesprekken te horen. Luke genoot van het geroezemoes, iedereen die vrolijk leek te zijn. Het was wel duidelijk dat iedereen aan het genieten was van de avond.
Twee biertjes werden op de bar gezet, terwijl Luke een glimlach schonk naar de twee jongens die tegenover hem stonden. Hij mocht dan wel gek zijn van het vrouwelijk schoon, maar hij vond dat iedereen die in de bar kwam gewaardeerd moest worden. Zelfs zou hij zich ook fijner voelen als hij ergens kwam waar hij écht welkom was. Iedereen was dat hier.
Vanuit zijn ooghoeken had Luke een nieuwe bezoeker aan de bar zien komen. Hij stopte het geld dat hij had gekregen voor de biertjes, weg in de kassalade en liep vervolgens naar de jonge vrouw die aan de bar was komen zitten. Haar half lange zwarte haren, raakte net haar schouders aan. Waar de meeste vrouwen nu in de meeste zomerse jurkjes liepen, met bloemen patronen, leek deze vrouw zich comfortabeler te voelen in zwart. Ze was hier niet eerder geweest, anders was ze wel bij Luke opgevallen. Misschien een toerist, iemand die recent verhuisd was of zelfs iemand die op bezoek was bij iemand in de stad.
"Hé. Wat kan ik op deze mooie avond voor je halen?" Luke vond het soms leuk om in te schatten wat iemand dronk. Er waren de typische meisjes die altijd een cocktail bestelden, mensen waar hij in de loop van de tijd toch iets meer een hekel aan had gekregen. Het lag een beetje aan de cocktail. Vaak deden ze hem aan de verkeerde persoon denken.
De jonge vrouw die nu voor hem zat, zou in Luke zijn ogen niet zo snel voor een cocktail gaan. Eerder een biertje. Het was nooit verkeerd om een vrouw bier te zien drinken. Er was een tijd waarop het misschien een beetje gek was. Toen Luke jonger was geweest, was bier juist hetgeen geweest waar ze makkelijk aan had kunnen komen. Er waren genoeg weekenden geweest waarop ze een paar sixpacks hadden gekocht, om vervolgens veel te veel te drinken. Nu probeerde Luke wel op te letten wat hij deed. Hij wilde nooit compleet dronken achter de bar staan, niet zolang zich er nog genoeg mensen in de bar bevonden. Ondanks alles nam hij zijn baan was serieus, het was immers niet alleen zijn vorm van inkomsten, maar ook van de rest van het personeel, dat ondertussen wel een beetje familie was geworden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De zomer in Boise had zijn hoogtepunt bereikt. Barren en terrassen maakten in de avonden de meeste omzet en veel toeristen en thuisblijvers leken zich te vermaken in de stad. Het was geen wereldstad als New York of Los Angeles. De drukte was lang niet zo aanwezig. Het leek eerder een ontzettend groot dorp dan de stad dat het eigenlijk was, wat misschien ook wel kwam door de prachtige omgeving er omheen, met bergen en bossen. Het was geen stad die Rhi zou hebben gekozen omdat er genoeg voor haar en haar groep te drinken was. Het was de stad waar Linn was geweest en dat was voor Rhi reden genoeg geweest om er ook naar te vertrekken.
Vanaf het moment dat ze Linn had ontmoet, had ze al haar geïrriteerd. Mevrouw de perfecte vampier. Een plastic barbie waar niets mee zou kunnen gebeuren en onmogelijk iets fout kon doen. Zogenaamd had ze een moreel kompas en deed ze nooit het verkeerde, hield ze rekening met iedereen. Rhi wist maar al te goed dat dat niet het geval was. Linn verdiende alles wat Rhi voor haar gepland had, net zoals haar groep. Rhi zou niemand sparen, zelfs niet als die iemand belangrijk was voor iemand uit haar eigen groep. Dat was immers niet haar probleem.
In de week dat Rhi zich in Boise had gevestigd, had ze zich behoorlijk rustig gehouden. Iets wat altijd al haar plan was geweest, maar Ashton had toch wat roet in het eten gegooid. Dat hij had moeten drinken was prima geweest, daar had ze zich nog in kunnen vinden. Dat hij het echter zo had opgefuckt dat hij niet eens iemand kon vermoorden zonder dat het problemen opleverde. Rhi had er niets op tegen gehad om de blonde vrouw alsnog dood te laten gaan, maar blijkbaar was de rest van haar groep ook incapabel geweest, want ze was ontsnapt. Sterker nog, een andere vampier had haar geholpen en Rhi was er wel zeker van dat het iemand uit Linn haar groep was geweest. Het kon haar niet interesseren waar de blonde vrouw nu was, maar dat haar locatie bekend was, vond ze een stuk minder.
Toch was het rustig geweest. Linn was niet naar haar opzoek gegaan en ondanks dat ze een paar weerwolven in de buurt van haar boksschool had zien lopen, waren er verder geen problemen geweest. Dat had Rhi de tijd gegeven om zich te kunnen focussen op hetgeen waarvoor ze hier was gekomen: wraak. Wraak op Linn en wat ze haar aan had gedaan. Linn had Rhi haar leven tot een hel gemaakt en Rhi wilde die gunst ook graag voor haar uitvoeren. Rhi zou echter zorgen dat Linn in een blijvende hel zou zitten en dat de enige manier om er uit te ontsnappen, de dood zou zijn. Linn was namelijk vele male sterker dan Rhi. Een fysiek gevecht zouden ze niet aan kunnen, maar Rhi had haar onderzoek goed gedaan. Ze wist genoeg over Linn om haar het leven zuur te maken.
De eerste stap was de barman. Het waren de weerwolven die het over hem hadden gehad. De twee meisjes leken alles in de stad te weten, zo ook dat er ooit iets was gebeurd tussen Linn en Luke. Linn had echter, als de goede vampier die ze was geweest, niks willen beginnen met hem als mens. Blijkbaar had dat behoorlijk invloed gehad op de jongen, want sindsdien had hij nooit meer een relatie willen hebben en stond hij toch wel bekend als de barman die genoot van het vrouwelijk schoon. Linn leek echter nog steeds om hem te geven en dat maakte hem het perfecte doelwit voor iemand zoals Rhi. Ze had iemand nodig die bij Linn op zou vallen, iemand die belangrijk genoeg voor haar was om haar zorgen te laten maken.
Ondanks dat Rhi niet haar best had gedaan zoals sommige vrouwen in de bar, had ze al gezien dat ze zijn aandacht had getrokken. Toen ze eenmaal plaats had genomen aan de bar, had het ook niet lang geduurd voordat de blonde barman op haar af was gekomen. Dat gaf haar de kans om hem iets beter te bestuderen. Zijn blonde krullen waren wat naa achteren gewerkt, maar vielen door de drukte toch weer langzaam voor zijn gezicht. Wat leek op een driedagen-baardje groeide op zijn kaaklijn en twee blauwe ogen hadden haar vriendelijk aangekeken, terwijl zijn dunne lippen een flirterige glimlach aan haar hadden geschonken. Het was absoluut een type waar Linn voor zou gaan. En als hij voor types zoals Linn zou gaan, zou zij waarschijnlijk niet in dat rijtje thuis horen. Rhi had echter gehoord dat zijn drempel niet ontzettend hoog lag.
‘De beste whisky die je hebt, met een beetje ijs,’ antwoordde ze Luke met een glimlach. Het was voor haar nooit moeilijk geweest om de aandacht van een man of vrouw lang vast te houden. Natuurlijk zou ze haar dwang daar ook voor kunnen gebruiken, maar het was een leukere uitdaging om het eerst zelf te proberen. Aan Luke zijn gedrag te zien, zou ze daar ook geen moeite mee hebben.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De meeste van zijn vrienden hadden de stad verlaten toen ze hadden gekund. Volgens veel mensen had Boise niet heel veel mogelijkheden. Luke zag het anders. De stad had iets in zich waar je van moest houden. Ondanks dat er heel wat mensen woonden, was het zo dat mensen elkaar kenden als in de verschillende wijken binnen kwam. De stad had haar eigen tradities, waarvan één best wel kort op de agenda stond: de ballooning. Een feest wat om meer ging dan alleen maar luchtballonen. Luke wist zeker dat ook dit jaar weer het één van de drukste avonden in zijn bar zou worden en hij had al na gedacht over bepaalde acties.
Het leven in een bar was een spelletje, zo voelde het soms in ieder geval wel. Luke probeerde een goede lijn te vinden tussen vermaak en het serieuze aspect. Hij stond vaak genoeg te kletsen met de dames die naar zijn bar kwamen. Het was echter ook een noodzaak om zoveel mogelijk te verdienen. Soms gingen die twee hand-in-hand, met een vrijgezellenfeest bijvoorbeeld. De laatste avond uit die iemand had voordat ze zouden gaan trouwen. Zowel bruid, als haar bruidsmeisjes zaten dan te wachten op mannelijke aandacht. Wie was Luke dan om het hen te ontnemen?
Trouwen. Het was iets wat Luke wel had gewild. Er was een tijd geweest waarop hij niets liever had willen doen dan die vrouw vinden bij wie hij de rest van zijn leven had willen zijn. Voor Luke was die droom nu ineen gevallen. Ondanks dat hij het op dat moment erg had gevonden dat het zo was gelopen, vond hij het nu alles behalve erg. Hij kon genieten van zijn vrijgezellenbestaan. Soms had hij zelfs medelijden met de vrienden van zijn school, die om de haverklap leken aan te kondigen dat ze de ware hadden gevonden. De ware, Luke vond het maar een oppervlakkig woord.
Luke wist nu maar al te goed dat zijn ware roeping de bar was. Hij genoot van het groeiend altijd mensen. De plezier die iedereen leek te hebben en natuurlijk ook van zijn eigen plezier. De jongenman was geen oppervlakkige flirter. Soms hield hij van stomme grapjes, maar de standaard zinnen waren al vaak genoeg gebruikt. Heel soms, als Luke echt geen zin had om moeite te doen, wilde hij er wel een gebruiken. Voor de rest deed hij het vooral op zijn charmes.
De vrouw voor hem, was zeker iemand die zijn interesse had. Waar de meeste vrouwen hun best leken te doen om het beste jurkje te vinden wat ze in de kast hadden, had ze gekozen voor zwart. Haar haar was licht warrig, alsof ze net een helm af had gedaan. Luke zag het voor zich hoe de vrouw net van een motor af was gestapt. Iets wat ze vast niet had gedaan, aangezien ze een whisky bestelde. Niet dat het veel zei, vaak probeerde Luke nog wel een beetje op te letten. Als het echt te gek werd, bestelde hij wel een taxi. Hij wilde niet dat de bar bekend kwam te staan omdat iemand na een goede avond, een aanrijding had veroorzaakt.
"Goede keuze." Vaak stond Luke cocktails te maken, een totaal geen vervelende bezigheid. Het deed het zelfs wel goed bij de vrouwen, maar aan de andere kant deden de meeste dingen dat wel. Luke wist ondertussen wel hoe met de vrouwen om moest gaan. Aandacht was één van de belangrijkste dingen. Hij wist echter wel dat de vrouw voor zich niet in het rijtje hoorde die daar voor zou gaan, dat maakte het juist een leuke uitdaging.
Luke pakte er een glas bij, waar hij vast wat ijsklontjes in schoof. Vervolgens draaide hij zich om naar de wand waar hij alle soorten drank had staan. Het kwam niet vaak voor dat een vrouw voor whisky ging. Zelfs de mannen kozen eerder voor een biertje. Terwijl Luke zelf een groot liefhebber was van de sterke drank. Hij wist dan ook precies welke flessen hij in moest kopen. Die van een paar duizend dollar, waren hem te duur, zeker omdat hij het niet zoveel verkocht. Hij had echter wel een goede fles van een paar honderd dollar staan, waar zelfs Luke even voor op zijn tenen moet staan.
"Het gebeurd niet vaak dat ik deze er bij pak." Gaf Luke aan toen hij weer voor de bar stond. Hij schonk een royale hoeveelheid in het glas van de vrouw. "Maar voor een medeliefhebber maak ik graag een uitzondering. Ik ben benieuwd wat er van vindt." Een glimlach sierde Luke zijn gezicht, het zinde hem dat de vrouw voor whisky had gekozen. Op de een of andere manier paste het bij haar uiterlijk.
"Ik ben benieuwd wat je er van vindt." Aangezien het niet druk was aan de bar, besloot Luke om nog even bij de vrouw te blijven staan. Ze interesseerde hem. Er was iets aan haar uiterlijk wat haar mysterieus maakte, maar het haar ook zeker sexy en stoer, wat ook deels door de tatoeages kwam die ze op haar lichaam had.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Voordat men te werk ging, was er meestal een plan van aanpak. Een hele gedachtegang die was ontstaan uit verschillende ideeën. Ieder mens deed dat. Of dat nou op het werk was, of zelfs in de club als iemand een ander probeerde te versieren, er was altijd een plan van aanpak. Altijd.
Rhi deed onderzoek naar haar vijanden, probeerde zoveel mogelijk te weten te komen over hen. Ze was nog lang niet zo sterk als Linn, wie al eeuwen over de aarde liep als vampier. Rhi zelf deed dat pas een jaar of dertig. Met haar kracht zou ze het dus niet winnen. Dat betekende dat ze slim zou moeten zijn. Natuurlijk kende ze Linn. Het was een vampier die graag een groep om zich heen had. Iemand die het menselijk leven als waardevol zag en waarschijnlijk al jaren niet meer haar tanden in iemand had gezet. Ze gaf veel om hen die om haar heen stonden en ze deed voor hen dan ook erg haar best. Om meer te weten te komen over Linn zelf, had ze Ashton.
Ashton was enkele jaren geleden op haar pad gekomen. Ondanks dat hij geen regels wilde volgen en zelf zijn beslissingen wilde maken, had hij wel aansluiting gezocht. Voor Rhi was hij als geroepen gekomen, zeker toen ze had gehoord dat hij enkele jaren met Linn door had gebracht. Daardoor had Ashton haar wat informatie kunnen geven, bijvoorbeeld over hoe Linn haar leven in de jaren zestig was geweest, en ook deels ervoor. Ook was het waardevol dat Ashton nog altijd contact had met de rechterhand, en beste vriendin, van Linn. Naylene. Ondanks dat Ashton vaak genoeg had geprotesteerd en had gezegd dat hij niks door zou vertellen wat Naylene hem vertelde, had Rhi hem al erg vaak zo ver gekregen. Hij dacht misschien dat hij een meester was in manipuleren, maar hij had het zelf niet door als Rhi het deed.
Om er achter te komen wat Linn haar positie was geweest in de stad, haar Rhi een aantal anderen afgeluisterd. Zo was te weten gekomen wie Luke was en wat er tussen hem en Linn was gebeurd. De fijne details kende ze niet, maar ze wist dat Linn een aantal afspraakjes met hem had gehad en hem vervolgens links had laten liggen. Linn haar geschiedenis kennende, vond Rhi dat niet vreemd. Nu was Luke de barman die er wel om bekend stond om nog eens een vrouw mee te nemen na zijn dienst. En ondanks dat er niks tussen hem en Linn was, wist Rhi zeker dat het Linn zou irriteren als ze haar zinnen op Luke zou zetten.
Iets waar Luke zelf ook geen problemen mee leek te hebben. Rhi merkte aan hem dat hij haar wel interessant vond, dat ze anders was dan de meeste vrouwen die een drankje bij hem kwamen halen. Ook leek de keuze voor whisky een goede te zijn, aangezien hij zijn beste fles erbij had gepakt en ook nog eens zij dat hij graag haar mening wilde weten.
Dankbaar nam ze het glas aan, terwijl ze haar ogen op Luke gericht hield. ‘Ik ben benieuwd. Het is niet de eerste beste fles volgens een barman,’ zei ze, waarna ze het glas aan haar lippen zette. De alcohol prikte al in haar neus, maar op een goede manier. Ze nam een flinke slok van de whisky en liet de smaken door haar mond vloeien. De drank had een sterke, rokerige nasmaak. Rhi snapte wel waarom hij voor deze had gekozen, aangezien er een scherp randje aan leek te zitten.
‘Het is zeker geen verkeerde fles,’ merkte Rhi op. ‘Ik waardeer altijd wel een goede, sterke whisky. Liever dat dan dat hij te mild is.’ Het leek er op dat Luke er wel verstand van had. Iets was misschien ook wel nodig was als barman. Dat sprak eigenlijk wel voor zich.
Rhi besloot haar leren jasje uit te trekken, zodat haar getatoeëerde armen ook te zien waren voor de barman. Het waren geen volledige sleeves, iets wat nu ook niet meer mogelijk was nu ze een vampier was. De tatoeages die ze had laten zetten als mens zaten nog steeds op haar huid, maar als vampier kon ze er geen nieuwe meer bij zetten. Jammer genoeg reageerde de magie in haar lichaam erop zoals het ook zou reageren op een open wond, wat betekende dat het werd geheeld en de inkt verdween.
Ze hing het jasje over de stoel naast haar en keek vervolgens weer naar Luke, wiens blauwe ogen op haar waren gericht. Ze had er rekening mee gehouden dat er wellicht dwang aan te pas zou moeten komen, maar tot nu toe leek hij behoorlijk geïnteresseerd in haar te zijn.
‘Ik moet wel zeggen dat er wel iets aantrekkelijks is aan een man met zijn eigen bar.’ Rhi was altijd erg direct geweest en dat was ze door de jaren heen ook gebleven. Als ze iets wilde, dan ging ze er ook voor en nam ze geen moeite om dat te verbergen. Er zouden mannen zijn die daardoor zouden afschrikken, maar ook daar had Rhi zelf wel een oplossing voor. Op dit moment was het haar doel om Luke voor zich te winnen en ze wist dat ze er wel zou komen met wat complimentjes en geflirt. Zo doorzichtig waren mannen immers wel. Daarnaast dacht ze dat deze man zich niet zo snel af zou laten schrikken door haar directe opmerkingen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De aanwezigheid van de jonge vrouw voor zich, had Luke zijn totale aandacht. Als het rustig was aan de bar, liep hij normaal rond om te kijken waar hij nog wat drankjes kon brengen. Vaak waren dat ook de momenten dat hij even kon praten met de bezoekers van de bar. Er waren veel mensen die geregeld naar de bar kwamen om een drankje te doen. Vriendengroepen die het als een perfecte plaats zagen om even alles van zich af te zetten. Stelletjes die om de twee weken kwamen om te lunchen. Er waren echter ook oudere mensen die gezelligheid van de bar op zochten, een praatje wilden maken, even gehoord wilden worden. Luke was nooit de beroerdste om dan even te praten wanneer hij de koffie of soms zelfs jenever naar zijn vaste klanten bracht.
Nu was zijn totale aandacht gericht op zijn nieuwe klant. Hij had haar hier nog nooit eerder gezien. In sommige gevallen kon dat in zijn voordeel werken. Ondanks de meeste vrouwen wel wisten waar ze zich voor opgaven als ze op zijn moves ingingen. Een deel van de vrouwen kwam nog wel eens terug in de bar. Hij wist echter ook wel dat hij een paar harten had gebroken. Zelf wist hij maar al te goed hoe dat was, maar wat waren een paar uren? Als hij ze een paar weken of zelfs maanden aan het lijntje had gehouden, dan zou het wel anders worden.
Nauwlettend hield Luke de bewegingen van de vrouw in de gaten. Hoe haar lippen voorzichtig het rand van het glas omsloten. Hoe ze een behoorlijke slok nam van de alcoholische drank, om vervolgens voorzichtig haar lippen leek te liggen, zodat ze zoveel mogelijk kon genieten van het drankje wat hij haar had gegeven.
"Iets zegt me dat het wel bij je past." Ze zag er uit alsof ze wel van stoere dingen hield. Uiterlijk zei niet alles. Voor hetzelfde geld hield ze van de meest vrouwelijke dingen ooit. Haar tatoeages gaven echter al wel aan dat het niet zo was. De zwarte lijnen staken goed af bij de lichte huid waar ze permanent opzaten. Tatoeages waren een toewijding, ze zouden de rest van het leven op iemand zijn huid blijven zitten. Luke had er wel eens over nagedacht, maar had nooit de behoefte gevoeld om zelf een tatoeage te laten zetten. Het betekende echter niet dat hij het bij anderen niets vond. Hij kende de vrouw voor zich niet, maar de tatoeages leken bij haar te horen. Ze waren een deel van haar lichaam, vulden haar persoonlijkheid wellicht aan.
Een grijns speelde rond de lippen van Luke na de woorden die naar hem waren gesproken. Normaal gesproken waren de vrouwen dan wel niet moeilijk, de fliterige wending kwam vaak uit hem. Nu had hij er helemaal niets voor moeten doen, wat ook wel eens verfrissend was.
"Dan kan ik op mijn beurt zeggen dat ik een vrouw die een goede whisky kan waarderen, aantrekkelijk vindt." Ze dronk het alsof ze het gewend was. Er was niets vertrokken in haar gezicht, het was zelfs aan haar te zien geweest dat ze van de smaak van whisky had genoten. Aan haar woorden was wel duidelijk geweest dat ze een liefhebber was.
Luke was wel benieuwd naar wat ze nog meer in zich had. Ze was duidelijk in haar woorden, draaide nergens omheen. Wat verfrissend en nieuw was. Het maakte haar interessant. Als eerste wilde Luke echter de naam weten van de nieuweling. Ze leek duidelijk al iets meer over hem te weten. Zo duidelijk was het namelijk niet dat Luke de eigenaar van de bar was. Misschien had ze het een en ander over hem gehoord. Hij had immers een reputatie, maar dat leek haar niet af te schrikken, ze leek er alleen maar door aangetrokken.
"Luke, maar iets zegt me dat je dat al wist. " Hij was wel benieuwd naar de naam van de vrouw voor hem.
"Rhi." Kwam er simpel over haar lippen heen. Rhi. Het was paste bij de vrouw die voor hem zat. Het was een naam die niet veel voorkwam. Het moest haast wel een afkorting zijn van een naam, zoals Luke zijn naam een afkorting was van Lucas. Er was maar één naam waarvan Rhi een afkorting kon zijn, nu Luke er zo over nadacht.
"Rhi. Is het kort voor Rhiannon? Zoals het Fleetwood Mac nummer?" Vroeg Luke geïnteresseerd. Tegenwoordig waren er weinig jongeren die de band kende. Luke was echter geïnteresseerd in de muziek van vroeg, het was een basis voor waar de muziek tegenwoordig was. Aangezien hij zelf ook van muziek maken hield, kende hij de goede nummer van vroeger zeker. Hij pakte ze er zelfs wel eens bij, zodat hij ze kon leren op zijn gitaar. Rhiannon was één van de nummers waar hij zich wel eens aan had gewaagd. Dus als de naam van de vrouw daar van af was geleid, was ze alleen nog meer interessanter geworden dan ze al was geweest.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar plan was, voor een vampier, redelijk simpel. Mannen waren vaak de moeilijkste niet, had Rhi door de jaren heen gemerkt. Als je ze wat beloofde, deden ze al snel wat je wilde. Ze waren erg makkelijk rond vingers te vinden en vaak hadden ze het zelf niet eens door. Rhi haar plan was om Luke te verleiden, om wat lol met hem te hebben en vervolgens aan Linn duidelijk te maken dat ze iedereen zou kunnen pakken wie ze maar wilde. Het zou beginnen met de barman. Iemand die, ondanks alles, nog veel voor Linn betekende. Daarna zou Rhi verder kunnen gaan naar de mensen die dichter bij Linn stonden. Iedereen was in haar bereik en Rhi had haar manieren om er voor te zorgen dat ze precies zou krijgen wat ze wilde.
De manier waarop Rhi het bij Luke duidelijk wilde maken, was simpel. Ze had rond gevraagd en het leek onbekend te zijn of er mensen in de stad aan Vervain zaten, wat vrijwel betekende dat het niet zo was. Dat gaf haar vrij spel bij ieder mens, en ook bij ieder zijn bloed. Dus ook dat van Luke.
‘En dat baseer je op?’ vroeg ze aan Luke, ondanks dat ze dat al wist. Rhi was zich er van bewust dat ze er niet uit zag als andere meisjes. Ze deed niet haar best op haar uiterlijk, niet zoals anderen dat deden. Ze stond niet uren voor de spiegel, haar lichaam was bedekt onder de tatoeages en haar houding was compleet anders dan die van andere vrouwen, maar dat betekende niet dat ze zich niet als een vrouw kon gedragen. Ze wist precies waar een man behoefte aan had, wellicht nog meer dan wat andere vrouwen wisten. Rhi wist hoe ze op iemand in moest spelen, zeker een jongeman als Luke.
‘Het is maar goed dat ik mijn whisky ken, dan,’ zei Rhi grijnzend. Het verbaasde haar niet dat de man terug flirtte. Waarschijnlijk deed hij dat dagelijks bij de vrouwen die aan de bar kwamen, wie op hun beurt lacherig probeerde te flirten, hun haar aan de kant gooiden en wat verleidelijk van hun te zoete cocktails dronken. Alsof een rietje een voorbeeld was van wat ze nog meer in hun mond konden nemen. Hij vond het waarschijnlijk alleen maar leuk dat er eens een vrouw was die het hef in eigen handen nam en hem vertelde dat ze hem wel zag zitten, om wat voor reden dan ook. Rhi had geluk dat het een knappe man was, eentje waar ze het nog wel even mee vol zou kunnen houden. Al had ze ook niet verwacht dat Linn zomaar met iemand om zou gaan, of seks zou hebben. Ze ging altijd voor de knappe mannen. Luke viel daar zeker onder.
Rhi knikte. Ze had inderdaad al geweten dat hij Luke had geheten. Ze had immers haar huiswerk gedaan. Het was niet zo dat de naam de bar iets cheesy’s als “Luke’s” was. De enige reden dat Rhi zijn naam wist, was omdat ze de verhalen van de weerwolven had kunnen afluisteren en hier en daar ook zijn naam voorbij had horen komen in de gesprekken die een aantal vrouwen hadden gevoerd, die ook hadden gepland om deze avond naar de bar te komen.
‘Ik heb misschien wat rondgevraagd,’ zei Rhi onverschillig, waarna ze haar schouders ophaalde. Ze kon zien dat haar aandacht hem goed deed. Het idee dat zij de moeite had genomen om vragen te stellen over hem, vleide hem. Misschien dacht hij wel dat ze een sure thing was, dat hij haar met gemak nog een paar uurtjes zou kunnen laten wachten, nog een paar drankjes aan zou kunnen smeren en dat hij haar zonder moeite mee zou kunnen nemen naar zijn huis, waar ze alles zou doen wat hij maar aan haar vroeg.
Ondanks dat ze er niks op tegen had om haar avond met Luke door te brengen en in zijn bed te belanden, kon ze hem verzekeren dat het niet zo gemakkelijk zou worden en dat de nacht ook niet geheel plezierig voor hem zou eindigen, als het aan Rhi zou liggen. Luke was immers maar een klein onderdeel van haar plannen. Hij was niets meer dan een pion in haar spel.
Een glimlachje verscheen op Rhi haar gezicht. Ondanks dat haar volle naam inderdaad Rhiannon was, had het niets te maken met het nummer van Fleetwood Mac. Zelf was Rhi namelijk al zeventien jaar oud geweest toen het nummer uit werd gebracht door de band. Er waren ook niet veel volwassenen onder de dertig die het nummer kenden. Dus dat Luke het liedje benoemde en haar er naar vroeg, ondanks dat het vrijwel niets met haar naam te maken had, leverde hem wel een paar bonuspunten op.
‘Ja, zoiets,’ antwoordde ze. Ze liet het glas tussen haar vingers ronddraaien, waarna ze nogmaals een slok nam van de goudbruine vloeistof in de houder. De ijsklontjes raakten voor enkele seconden haar lippen en enkele druppels bleven achter op haar lippen. Met een simpele beweging gebruikte ze haar vingers om ze weg te wrijven.
Rhi boog zich wat meer naar Luke toe, met een glimlach op haar gezicht. ‘Vertel eens. Wanneer gaat deze tent dicht?’ vroeg ze, terwijl ze haar ogen heel even over zijn gezicht liet glijden. Vervolgens gleden haar grijze pupillen naar zijn hals, waardoor ze voelde hoe haar eigen hart sneller begon te kloppen. Uiteindelijk bekeek ze zijn brede borstkas en het stukje ontblote huid, bedekt door enkele borstharen en een ketting die glom in het licht van de bar.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld