Tim schreef:
Lucille wil graag meedoen, hier een voorbeeldstukje van haar:
Zijn ogen glinsterde door de tranen die zouden komen, zijn vingers hielden het lemmet van de mes zo strak vast dat zijn vingertoppen wit werden. "Je hoeft dit niet te doen." Fluister ik en stap dichter naar hem toe. "Achteruit, achteruit!" Schreeuwt hij wanhopig, het mes trilt door zijn trillende vingers. "Ik moet dit doen, waarom snapt niemand het?" Snikt hij en vecht niet meer tegen de tranen die nu in snelle vaart over zijn wangen glijden. Ik schud mijn hoofd en bijt op mijn lip, hoe kon het zo ver komen dat hij hier is gekomen? Wat heb ik gemist dat ik dit over het hoofd zag? Wat heb ik gedaan? "Het spijt me." Zegt hij, ik kijk geschrokken op maar zie dan hoe hij het mes met volle kracht in mijn buik duwt. Zwarte vlekken vormen er zich voor mijn ogen, een helse pijn schiet er door heel mijn lichaam. Ik hap naar adem maar het lukt niet, het voelt alsof een hand me steeds verder en verder weg trekt maar ik blijf vechten. Met een harde knal val ik op de grond, ik voel hoe het mes zich dieper in mijn buik boort. "Aaah!" Roep ik uit pijn en knijp mijn ogen dicht. Hij heeft het gedaan, ik kon niks doen, zoals ik nooit kan. Maar ik heb het geprobeerd, hij heeft gekozen, ik niet. Bij de gedachten vaagt de pijn uit mijn lichaam en maakt plaats voor een goed gevoel. Ik open mijn ogen en zie niks anders dan een witte licht en een paar schaduwen. Een zacht stemmetje in mijn hoofd schreeuwt wat maar ik kan het niet goed horen, ik hoor mijn naam maar dat is alles. Dat is alles wat ik hoor voor ik wegval uit deze pijnlijke wereld.