Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ft. Arcade

Arcade
Landelijke ster

Arcade schreef:
Alsof de hele situatie van wat er net gebeurd was nooit plaatsgevonden, was wat ze opmaakte aan zijn plotseling verdraaide houding. Natuurlijk was hij niet aardig gebleven tegen haar, de indruk dat hij haar niet mocht had zich versterkt naar zijn sfeerwisseling. Was het wel de echte Axe waarmee ze een gesprek had over muziek, of was het toch te drank die hem een anders mens maakte? Zijn bevel over zijn kamer s’ ochtends opzoeken had in haar oren geklonken om het vervolgens in haar opgenomen te kunnen hebben. Een klein beetje onnozel had ze het gevonden omdat ze al het een en ander geleerd had over haar eerste vuurwapen, maar waarschijnlijk had het eerder gelegen aan haar irritatie die lichtelijk aanwezig was.
”Yeah, I definitely should go.” Wat ze uitgesproken had met een geérgerde ondertoon naar hem gericht. Gereageerd op hetgene wat hij haar verteld had nam ze de moeite niet meer voor.
Het plotse omdraaien van haar lichaam had de opmerking veroorzaakt waarin hij vertelde dat ze nu partners waren. Zo werd haar weg naar de deur afgebroken, om hem vervolgens met een stalen blik aangekeken te kunnen hebben. “We are partners?” Ze had met volle sarcasme kort gelachen, laten weten dat zijn gedrag tegenover haar haar niet beviel. “I hope that you will become more cozier in that case.” Het was misschien de drank die ze zelf ophad wat haar vijandelijke gevoelens had laten geven. Wat ze ook deed, hij bleek altijd de sfeer te kunnen verpesten wanneer het net wat beter tussen hun ging.
”Do not drink that whole bottle empty. I do not want to work with someone tomorrow who only complains about headaches.” Haar manier waarop ze iemand een dodelijke blik gaf had ze nog een aantal seconden vastgehouden, totdat ze de plectrum vanaf een afstandje in de gitaarkist gemikt had om haar weg naar buiten te zoeken. De deur die op een kier gestaan had opengeduwd, en in zijn zelfde staat weer achtergelaten. Het waren enkel haar voetstappen die vervaagden eenmaal ze verder aangekomen was bij haar kamer, waarvan het haar gek genoeg nu pas opgevallen was dat hij zich schuin tegenover die van Axe bevonden had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Irritatie kreeg hij ervoor terug, dat wat hij zwijgzaam aanhoorde. Zijn energie faalde hem. Hij had zijn enigermate goede bui voelen verzwakken naarmate het duidelijker werd dat hij zijn gebrek aan slaap inhalen moest; het was een bijwerking die hij niet van zich afschudden kon. De beste wijze om zich ervan af te schermen was door haar de kamer uit te krijgen en zich dan eindelijk aan de vermoeidheid toe te geven, hopend dat hem een goede nacht van slapen gegund zou worden.
Hij zocht haar gedaante op bij de deuropening. Haar cynische gelach waargenomen, galmend door zijn slaapruimte met geen enkele toon buiten sarcasme om het mee te onderbouwen. Hij gaf haar het sarcasme genadeloos terug. "As you wish, princess." Het zou meer dan overgekomen zijn dat hij niet van plan was naar haar wensen te luisteren. Hetzelfde gold voor haar bevel rondom de fles drank. Hij zou zelf bepalen of hij zich te pletter zou drinken aan de whisky, ofwel zich wat nuchter houden zou om de rest voor de avond erna te bewaren. Het waren haar zaken niet.
De plectrum werd ruw naar de gitaarkoffer gemikt waar het dof in terecht kwam. Haar aanwezigheid had hem verlaten, de deur open achter haar dichtgelaten terwijl hij haar vanuit de kier in een van de kamers tegenover de zijne zag verdwijnen. Ergernis borrelde in hem op. Hij duwde de deur terug in het slot, ontnam het licht uit zijn zicht door de lamp uit te zetten en baande daarna weer zijn weg terug naar het bed. Hij mocht hopen voor haar dat ze zijn plectrum niet naar de filistijnen geholpen had.
Het was echter te laat geworden voor hem om nog verder bij haar uittrede stil te staan. Hij was te moe geweest om zijn gedachten daar nog op te zetten; hij trok zijn shirt uit, suffig de stof op de stoel gegooid, en liet zich achterover vallen op het bed. De lakens trok hij over zich heen. De zachte stof zijn blote huid laten verwarmen voor zijn oogleden het begaven, hem laten verzinken in zijn eigen droomwereld om al het andere te vergeten.

@Slasher

Arcade
Landelijke ster

Arcade schreef:
Het laatste restje make-up was van haar gezicht verwijderd waarna het watje in de prullenbak belandde. Een totaal ander plaatje was het, het verschil tussen het opmaken en het natuurlijke gezicht. Zo had ze haar sproetjes altijd grotendeels weggewerkt met het spul voor haar gezicht zodat het niet erg opviel, daarentegen het eruit spatte wanneer de laag niet op haar gezicht zat. De make-up die ze altijd op had was een aparte keuze van haar geweest, een gewaagde. Het kenmerk van een stel donkerrode lippen die gedurfd waren. Het kwam heftig over door haar bleke pigment wat haar huid kleurde. Zo was ze nog lichter van kleur als ze haar foundation eenmaal afgedaan had.
Ze had besloten om het niet al te laat te gaan maken op deze avond wat mede te danken was aan Axe waardoor ze een hoop energie verloren had. Niet alleen de missie zelf, ook Axe's vertoning die liet blijken dat hij nog steeds zo'n grote loser was als in de avond bij het diner, uitgesloten het tafereel tussen hun die zich bevonden had in de badkamer op diezelfde dag nog.
''As you wish, princess'. Had ze nog zacht op een mompelende manier overgebracht toen ze opgestaan was van haar bureautje. Het zag er netjes opgeruimd uit op het platform. Er bevonden zich er een paar flesjes parfum op, waar enkele losse make-up artikelen net terug gelegd waren.
Een kort trainingsbroekje had haar onderlichaam bekleed waarop de keuze gemaakt was om het samen te stellen met een zwart basic hemdje. Het was een prima slaap outfit voor haar, en als ze het wat te koud had rolde ze zichzelf gewoon de dekens in.
Een gaap had haar mond verlaten terwijl ze haar weg opgezocht had naar het bed om het vervolgens in beslag te nemen. Het was een eikenhouten bed waar niet veel bijzonders aan op te merken was. Het was groot genoeg om twee personen gebruik te kunnen laten maken. En daarnaast was een eigenschap er van dat het kraakte. Ongeveer elke beweging die ze maakte stond het niet toe haar de stilte te gunnen, die ze nodig had om sneller te kunnen wennen en beter in slaap te kunnen komen. Toch bleek het telkens beter te gaan met de dag. Het had ook niet lang geduurd om haar gedachten even tot rust te laten komen en opzij te zetten wat er zich allemaal afgespeeld had op de dag. Voor ze het door had waren haar ogen dichtgevallen om een nachtrust aan te gaan van zo ongeveer 6,5 uur.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
a peak into his dreams..

"Velia?" De deur had hij zachtaardig open gedrongen, in het donkerte van de kamer gezocht naar haar gedaante. Haar schim vond hij ietwat vaag weer in de uiterste hoek. Ze leek ineengedoken. Tenger vergeleken met de dag waarop hij haar voor het laatst gezien had, vermagerd en kwetsbaar. Een golf van pijn ging door hem heen zodra hij de deuropening wat vergrootte en met het licht van de gang haar beter in zicht bracht.
Gesnik wist hem te bereiken. Ze was aan het huilen, dan wel overstuur over iets waarvan hij geen weten had, maar op haar afstappen kon hij niet. Daarvoor was hij te veel overvallen. Doodstil behield hij zijn plek, kijkend naar het meisje dat hij nog uit duizenden herkende en desalniettemin niet linken kon aan zij die hij van eerder kende.
Na een dertigtal seconden wist hij zich pas weer te bewegen en de ruimte binnen te stappen. Het waren zijn instincten die hem naar haar toe leidden om uiteindelijk bij haar neer te hurken; het was alsof hij hiervoor niet inzien wilde dat het toegetakelde meisje diegene was waar hij naar opzoek was geweest.
"Velia." Radeloos gleed zijn hand door haar haar, het uit haar gezicht weggestreken in de hoop haar iets te troosten. "What happened to you?"
Vele tranen leken zijn woorden te achtervolgen. Ze keek op, had haar handen voor haar ogen weggehaald om met een blik vol shock zijn kant op te kijken. De traandruppels rolde in sneltempo over haar wangen om een spoor van vocht op haar wangen naar beneden achter te laten. "I-I'm so sorry."
Onwetend wat hij zeggen moest om haar beter te laten voelen, sloeg hij zijn armen om haar heen. Haar hoofd liet ze tegen zijn borstkas zakken. Schokkend gaf ze haar lijf aan hem over en steunde ze tegen de zijne, waarop hij zich over haar ontfermde en haar kou wegnam. "I'm here," mompelde hij haar lieflijk toe. "You're gonna be ok."

@Cloves

Arcade
Landelijke ster

Arcade schreef:
Het waren de lichtstralen, gevallen tussen de lamelle’s door die haar deden ontwaken. Een branding die was ontstaan op haar oogleden, en de zwarte duisternis vanbinnen lichte tinten gaven. Ze had zichzelf nog één keer omgedraaid om het licht te vermijden, alwetende dat ze wel moést opstaan. Stroef maar toch hadden haar voeten zich niet veel later met het houten, krakende laminaat in contact gebracht om vervolgens rechtstreeks door te lopen naar haar kledingkast, bevonden aan de linkermuur in haar kamer.
Vandaag was het tijd om zich klaar te maken voor haar tweede missie. Althans, dat is wat Axel haar gisteren wijsgemaakt had. Het was haar gezonde verstand dat tot haar sprak om hem een keer niet tegen te werken en te doen wat er van haar werd gevraagd. Of hij het beste gezelschap was dat je je kon wensen op missies, daar viel nog over te discussiëren, maar hij had er zelf tenslotte ook niet voor gekozen om haar partner te worden.
Ditmaal was haar kledingvoorschift onduidelijk. Zo was haar keuze uiteindelijk gevallen op een donkerblauw hemdje voor het bovenstuk. Een classy, grijze, niet al te strakke maar confortabele jeans had ze van de stapel gepakt om er onder aan te trekken. De riem die tot de broek toebehoorde als kleine accessorie had wat hips aan de zogenaamde basic maar toch kleurrijke outfit toegevoegd.
Eenmaal zich klaargemaakt te hebben voor hetgene wat haar te wachten stond had het haar een par minuten gekost om opnieuw de kamer van Axel op te zoeken. Na het voorval van gisternacht had ze niet meer met hem gesproken, wat misschien opnieuw voor een kille sfeer tussen hem en haar had kunnen zorgen, alhoewel ze er zich niet veel van bleek aan tte trekken. Het was immers een nieuwe dag, vol nieuwe kansen, waarop het niet nodig was om hatelijk te blijven doen.
De verwachtingen dat ze Axel aangekleed en al aan zou treffen in zijn kamer bleken ook maar niet een beetje te kloppen, toen er geen teken van leven was wanneee haar knokkels het hout van de deur bereikt hadden. Een vrij luidruchtig gesnurk dat door haar oren galmden was de druppel waarop ze besloten had in één adem de deur open te trekken en de kamer binnen te stormen.
”Are you seriously still sleeping?” Het allereerste wat ze deze dag tegen hem gezegd had kwam al meteen op een zeurderige toon uit haar mond. Een goed begin van de dag dus.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar armen waren om haar heen geslagen, doch het bot was dat hij waarnam binnen zijn grip. De gewoonlijke gloed in haar ogen was wederom verdwenen geweest. Wanneer hij weer naar haar blik zocht, was al dat hij vinden kon een uitstraling van leegte. Alsof al het leven uit haar weg was gezogen om nooit meer terug te keren.
Het tempo van haar ademhaling hoorde hij snel oplopen. Met moeizame hijgen dwong ze de zuurstof in haar keel, onderwijl haar tranen bleven stromen. Verschrikt keek ze op om hem even paniekerig aan te kijken als dat hij zich voelde. In alle haast tilde hij haar kin iets op. "Breathe." Onwetend wat hij doen moest, veegde hij het zweet van haar voorhoofd. "C'mon, just breathe." Het was bedoeld als bemoediging, maar al dat zich als stemklanken wisten te vormen waren woorden vol onzekerheid. Traag maar zeker zag hij haar wegzakken. Hij schudde zijn hoofd, jachtig aan haar schouders geschud in de hoop haar terug in bewustzijn te krijgen.
"Velia.."

Hij schoot overeind. Een al te bekende stem had hem ontwaakt, alhoewel hij het gestalte in de deuropening nog niet had kunnen herkennen. Niet totdat hij enkele seconden met zijn ogen geknipperd had en zijn zicht helder genoeg had, om in het donkerte van zijn kamer Jessie te kunnen weervinden.
Hij haalde diep adem; niet alleen was zijn ademhaling even versneld geweest als in zijn dromen, zijn lichaam voelde evenzeer in paniek als hoe hij zich net in zijn slaap had gevoeld. "Not anymore." Gemompel was het indien hij vermoeid met zijn handen over zijn gezicht wreef. "What time is it? How long you've been standing there?" Ze verried niks en haar binnenkomst was niet door hem opgemerkt. Voor hoever hij weten kon had ze er al een kwartier gestaan en had ze alles van zijn onrustige slaap mee kunnen krijgen, of althans, alles dat zichtbaar zou moeten zijn geweest. Hij hoopte echter dat ze er niks van meegekregen had.

@Cloves

Arcade
Landelijke ster

Arcade schreef:
Voor enkele momenten waren haar lippen, wat geopend van elkaar, klaar om te antwoorden op zijn vraag. Toch had haar slimme verstand haar ditmaal eerst laten nadenken voordat ze hem weer beledigen, uitdagen of de kast op zou jagen. Hij had zich nog redelijk ingehouden voor zijn doen tegenover haar. Een reden om hem af te snauwen had ze daarom ook niet kunnen vinden, en was daarentegen ook niet nodig geweest.
''I just came in. Didn't mean to scare you.'' Haar polsen hadden het materiaal van zijn kast gevonden om daar voor een korte tijd op te rusten, terwijl haar blik gevestigd was op het figuur dat zich in het bed, niet ver van haar kamer, bevond. ''You know you've overslept?'' Haar ogen waren door de kamer gegleden. Het was donker. Dat had haar er naar toe gezet om een gordijn open te trekken, zodat ze haar vage blik in de duisternis tot een waarneembaar beeld kon omzetten. Om Axe vervolgens aan te kunnen kijken. Onder andere om de kleding te kunnen opmerken waarvan er een stuk of twee t-shirts op de grond lagen en een jeans die over de bureaustoel geslingerd was. Waarschijnlijk het gevolg van een zware dag achter de rug te hebben en het snel van zich af gedumpt te willen hebben.
Het gene wat haar niet veel later was opgevallen, was het zichtbare feit dat hij op de manier in zijn bed erbij lag alsof hij spoken gezien had. Lijkbleek gekleurd was zijn gezicht, gepaard met zweterige handen en een stel grote ogen die ondanks het zonlicht een stukje van de kamer oplichtten. Enkele zonnenstralen die neervielen op een fles whiskey, die ze de dag er voor samen nog achterover getikt hadden. Een fles bronwater had zich op datzelfde bijzettafeltje bevonden, wat haar tot het idee liet komen dat het waarschijnlijk een effect was van de drank waar hij slecht op reageerde. Toch was ze niet zeker van zijn zaak, het was immers niet de eerste keer dat Axe zich vreemd zou gedragen. Ze wist dat er iets niet klopte, wat voor haarzelf al gauw bevestigd was nadat Axe in zijn onrustige slaap het meerdere malen over dezelfde meisjesnaam had. Het enige wat ze haar nu had kunnen bedenken erbij was dat het om een ex-vriendin van hem ging wat hem nog behoorlijk hoog zat op hedendaags.
''Are u okay, though?'' Het was nooit onterecht om te vragen hoe het met iemand ging, ondanks hoe erg je diegene ook niet mocht, vond ze. Misschien waren het niet haar zaken, maar ze had ook niet binnen kunnen lopen alsof alles oké was. Of hij open stond voor een gesprek over zijn problemen met haar wist ze niet, maar ze had het immers geprobeerd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het beeld achtervolgde hem. Na maanden van stilte tijdens zijn slaap, waren het nu de nachtmerries die weer teruggekeerd waren om te stoken. De tijd waarin hij haar levenloze lichaam nog overal zag waar hij keek was echter allang voorbij geweest. Het was het eerste half jaar dat hij zich er niet overheen zetten kon, dat Velia van het leven beroofd was. Nachtmerries volgden. Nu vier jaar verstreken was, had hij er amper last meer van gehad. Hij had de herinneringen opgekropt. Had zichzelf vanaf zijn knieën omhoog gehesen om zijn leven weer op te pakken alsof er niets gebeurd was. Dat was immers wat zijn vader van hem wilde.
Maar wat deed ze in zijn dromen, nu hij het van zich afgezet had? Hij wist het niet. Wel wist hij dat hij sinds de dag hiervoor de gedachte aan haar sieraad in zijn auto niet los had kunnen laten. Het was alsof hij het in zijn ooghoeken zag flikkeren en elke keer het moment met Jessie weer beleefde, om de dood van zijn zusje wederom te herleven doende dat het de dag van gisteren was, dat de moord plaats had gevonden.
Een zachte kerm rolde over zijn lippen. Hij keek opzij, daar waar ze haar plaats had gevonden bij zijn kast. "I know." Het was ongewoon voor hem om zich zo te verslapen. Normaliter hoefde hij niet eens een wekker te zetten om vroeg in de ochtend wakker te worden; hij was nou eenmaal een slechte slaper.
De dekens liet hij van zich afglijden. Iets zweet voelde hij van zijn voorhoofd afdruipen, wat hij wegveegde met de bovenzijde van zijn handpalm. Zijn adem kwam intussen traag maar zeker weer op normaal tempo. Het duurde echter wel even voor hij zich op zijn gemak voelde in het bijzijn van Jessie. Ze was zijn kamer binnen gestormd op een moment die hij liever voor zichzelf had willen houden.
Dat ze haar zorgen uitsprak en uit het niets vroeg of het met hem ging, kwam even onverwachts aan. Hij was het niet gewend dat iemand ernaar vroeg. Zij was tevens de laatste van wie hij het had verwacht. Onverschillig hief hij zijn schouders op. "I'm fine."
Hij hees zich uit zijn bed en stond al wankelend op. Ze had al lang genoeg gewacht op zijn ontwaken, en daarnaast zou hij er alles voor doen om de aandacht van zichzelf af te leiden.
"Did you bring your gun?" Zijn rug draaide hij naar haar toe, haastig een nieuw shirt over zijn hoofd getrokken om zich niet langer halfnaakt rond te lopen. Een gordijn deed hij pas open nadat hij snel zijn sportshorts omgewisseld had voor een paar jeans. De situatie was al ongemakkelijk genoeg.

@Cloves

Arcade
Landelijke ster

Arcade schreef:
Haar ogen hadden de muur opgezocht. Het was voor de hand liggend om hem zijn ruimte te gunnen, zodat hij zich ongestoord om kon kleden. Ze had in zijn schim kunnen zien hoe hij uit bed gestapt was om zich vervolgens naar de kledingkast te banen. De focus van haar was vastgelegd op de muur, om hem zonder aan te kijken toch nog te kunnen volgen, zodat ze zich weer om had kunnen draaien wanneer hij klaar was om de situatie niet nog ongemakkelijker te maken.
Ze had vlug geantwoord op zijn vraag, alwetende dat hij geenszins er beter op zou worden. Feitelijk had ze nooit het idee dat hij erg open naar haar toe was wat haar zo nu en dan stoorde. Het geval om samen te moeten werken met iemand die nooit informatie vrijgaf over zichzelf en je diegene's leeftijd nog geen eens wist na een week.
''Yes i got my gun.'' Het was haar verstandig af gegaan om niet meer of minder aan de zin toe te voegen. Het was een simpel antwoord dat ze had gegeven op zijn vraag, om niet meer onnodige emoties bij hem op te wekken. Naarmate hij zich afgewonden had van de kledingkast had ze zich weer richting hem toegedraaid, om vervolgens haar ogen voor een korte tijd over hem heen te laten te bestuderen.
Zoals hij nu even naar haar gekeken had leek hij zich vanbinnen altijd te vertonen: emotieloos, geheimzinnig en vaag. Het riep een bepaald gevoel bij haar op. De manier waarop hij dingen deed en zei, en indirect reageerde op de omgeving. Bijvoorbeeld hoe ze hem enkele minuten geleden aangetroffen had in zijn rumoerige slaap. Het waren misschien tekens van iets, had ze zich voor even bedacht. Niemand kon op die manier zo zijn geboren, met zo'n donker hart. Toch had ze nog nooit eerder iemand gekend die zich op die manier uitstraalde wat een grotere uitdaging voor haar neerzette om meer te weten te kunnen te komen over zijn leven.
Heel even had ze zich betwijfeld aan het feit of het enkel een silhouet was toen ze zijn donkere kamer binnenliep. Of ze het zich verbeeld had, zijn onrustige slaap en de lippen die een naam uitspraken waarvan ze niet zeker meer was hoe die luidde. Het maakte haar onzeker, en de ongemakkelijke sfeer maakte het er niet makkelijker voor hun beide op.
''What are we gonna do today?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De drank van de vorige nacht had hem wat verward gemaakt. Het duurde even voordat hij zijn uitgesproken plannen van gisteravond voor deze ochtend weer bedenken kon. Zijn gedachten hadden er ook niet naar gestaan. De beelden van Velia spookten nog altijd door zijn hoofd, doende dat hij haar overal zien kon waar hij keek. Kort sloot hij zijn ogen.
"Ehh. Yeah, I'm ehh.." Verloren keek hij even weg, voor hij haar weer opzocht. "I'm gonna teach you how to use your gun as fast as you can." Dat was zijn plan geweest. Althans, dat was het enige waar hij op komen kon waar hij nog over na had gedacht voor hij in slaap was gevallen.
Hij zette voet naar zijn bureau, daar zijn handen overheen gehaald om de paar rondzwervende papieren en andere spullen opzij te kunnen schuiven. Het moest ruimte creëren. Alhoewel het niet een groot oppervlak was, ging hij ervan uit dat het genoeg was om op te kunnen werken. Ze moest enkel haar pistool in en uit elkaar kunnen halen. Voor hoe lang dat duren moest, hadden ze aan deze tafel wel genoeg.
Een tweede stoel schoof hij naar zich toe. "We can work here." Hij ging zitten, afwachtend op haar komst om naast hem plaats te nemen. Zijn desoriëntatie eiste intussen zijn aandacht beetje bij beetje op. Hij dwaalde af, denkend aan al dat hij eigenlijk van plan was om deze ochtend te doen maar nog niet aan toe was gekomen. Het kwam pas een paar minuten later in hem op dat hij geen ontbijt had gehad, en zich afvroeg of Jessie daar wel tijd voor had gehad.
Het vormde geen gebaar van vrijgevigheid dat het in hem opkwam om ernaar te vragen. Eerder zocht hij naar een weg uit deze situatie, al was het maar voor een paar minuten, om zijn gedachten weer op een rijtje te krijgen.
"Did you have breakfast already?"
Hoe hij normaal gesproken geen seconde van denken verspilde aan het denken aan andermans behoeftes, rolde het nu over zijn lippen doende dat het doodnormaal voor hem was.

@Cloves

Arcade
Landelijke ster

Arcade schreef:
''How to use your gun as fast as you can.'' Het feit dat zij hier lang niet zoveel ervaring in had als Axel bleef staan, maar toch klonk hetgeen wat hij haar wou gaan leren nogal onlogisch. Ze had immers de ervaring al opgedaan over de werking van een handgun, en het leek haar redelijk goed af te gaan voor een beginner. Misschien zat het tempo er nog niet goed genoeg in zoals hij dat graag had willen zien, maar het beeld wat zich vormde op haar netvlies klopte om een of andere reden niet. Axel die een relatief klein bureautje opschoonde om te werk te gaan met een gun? In zijn slaapkamer? Er kwam geen logica bij haar in. Soms waren er dingen die ze niet op een beste manier aanpakte, maar een beetje denkvermogen had ze genoeg om te kunnen beredeneren dat dit mogelijk niet ging werken.
''Eh... Actually, I didn't''. Het antwoord leek haar al op de tong te liggen nadat hij zijn vraag uitgesproken had. Een ongemakkelijke sfeer die al eerder in de kamer hing en de mogelijkheid om die te vermijden was ideaal voor haar. Het was niks hedendaags voor Axel, de manier waarop hij vroeg naar haar behoeftes. Dit maakte dan ook dat ze niet zeker was over het feit of het hem überhaupt wel iets aanging of ze al wat had gegeten op de vroege morgen. Maar dat was het laatste waar ze mee zat, er moesten nu prioriteiten gesteld worden en dat was het ongemakkelijke en onzekere uit de weg gaan en zag hier ook een prima gelegenheid in om langs het buffet te lopen. En om misschien wat pluspunten binnen te kunnen halen bij de jongeman die naast haar zat. Ze had zich voorgenomen om haar meer te laten zien van een goede kant en mogelijke discussies uit de weg te gaan. Mocht ze iets willen leren van hem, was dit de meest volwassene aanpak om er mee te kunnen dealen.
''I think it's a good idea to start our morning with some coffee. What do you like in yours? Milk, sugar?'' Ze had de vraag gesteld op de manier dat ze er al van uitging dat hij koffie nodig zou hebben. De echte reden dat ze de situatie uit de weg wou gaan leek haar verstandig om niet hardop uit te spreken. Ze had het idee dat het hem toch wel goed zou doen, voor even dan. Later had ze hem toch wel weer tegen gekomen. Het was niet haar taak om op Axel te letten.
Ondertussen had ze zich al verplaatst naar de deur en de stoel die voor haar aangeschoven was achtergelaten. Veel zin had het namelijk niet gehad om samen te werken met iemand waarvan zijn hulp mijlen ver weg te vinden was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze had nog geen ontbijt gehad. Dat was op zijn minst het antwoord wat ze hem direct terug kaatste en dat wat hij vol verrassing aanhoorde, nadat hij zijn vraag gesteld had. Voor een moment had hij meer tegenstribbelingen verwacht. Op zijn minst een wat bijtende of ironische opmerking over zijn interesse. Het bleek het compleet tegenovergestelde te zijn, dat wat hem wel zinde. Het maakte dat hij er geen moeite in hoefde te steken om wederom ergernis te laten blijken, waarvoor hij simpelweg geen energie bezat.
Tegen zijn verwachtingen in vroeg ze zelfs naar koffie, dat wat hem even een wenkbrauw op liet halen. In zichzelf gekeerd dacht hij na. Het was alsof haar acties hem zo van zijn stuk hadden gebracht, dat het hem even innam voor hij zich herinnerde hoe hij zijn koffie ook alweer altijd dronk. Hij was nog altijd deels in zijn eigen wereld verloren. "That doesn't sound too bad." Wat afgeleid tikten zijn vingertoppen op het bureauvlak. "Just plain, black coffee is fine. I don't need anything in it." Hij dronk zijn koffie altijd zwart. De sterke smaak kwam dan beter binnen en daarbij kon het hem meer concentratie bieden als het slechts koffiebonen waren die hij proefde, in plaats van melk of suiker. Zijn focus keerde enkel terug met iets hevigs en voor hem was dat gewone koffie, een manier die wellicht nu ook helpen kon. Hij had er hoop op dat het hem wakker schudden zou of op zijn minst zijn concentratie terug zou geven.
Hij keek om, er achter gekomen dat Jessie al bij de deuropening stond om de koffie te halen. Waar het van haar kant vandaan kwam was evenzeer voor hem een raadsel. Klagen deed hij echter niet. Haar korte verdwijning om ontbijt te halen gaf hem de tijd om even alles op een rijtje te zetten, althans, voor zover hij dat nu kon. Misschien dat na de mok koffie hij zich al wat beter voelde.
"Thanks," mompelde hij haar toe voor hij zijn ogen weer liet afdwalen naar het bureau naast hem. "If you go get some, I'll prepare everything here for practice when you get back."

@Cloves

Arcade
Landelijke ster

Arcade schreef:
Ze had geen wederzijds oogcontact gehad toen ze Axel alleen achterliet in zijn kamer, nog opgevangen dat hij iets van ''bedankt'' naar haar mompelde. Ze vond het prima voor wat het was nu, zeker omdat ze immers zelf ook niet op haar gemak was. Voor een kort moment had ze zich afgevraagd of hij bij haar terugkeer weer genoeg concentratie had om zijn werk te doen. Wat er met hem aan de hand was was voor haar ook nog maar de vraag, ze had de puzzelstukjes nog niet in elkaar kunnen leggen. Toch leek het iets te zijn wat een grote impact op hem had gehad, en misschien dat dat aan het feit lag dat hij zich zelden open stelde naar mensen toe. Of het had altijd al in zijn karakter gezeten, maar om die vraag te kunnen beantwoorden kende ze hem nog niet goed genoeg. Wel leek hij even na te denken over de manier waarop hij zijn koffie dronk.
De laatste weken had ze nog niet de tijd gehad om haar eigen zaken op een rijtje te zetten, tot aan het moment van haar wandeling op de vroege morgen. Misschien was het het feit dat ze even alleen was en de herinneringen in haar omhoog kropen. Eenvoudig was haar entree namelijk nooit geweest, het moment waarop ze overgeplaatst werd naar waar ze nu woonde. Je kon niet bepaald zeggen dat ze erg vriendelijk en hartverwarmend ontvangen werd door haar nieuwe huisgenoten en tegelijkertijd collega's. Het was een kille en eenzame ontmoeting, wat totaal niet in het plaatje paste van toentertijd ze nog een grote familie was met de Rialdi's. Ondanks alles bleek het misschien van buiten haar niet veel te doen, maar wie haar eenmaal kende wist wel beter.
De damp die de geur verspreidde van de gewone, zwarte koffie zoals hij het gewild had herenigden zich met de reukzintuigen in haar neus. Zelf was ze gegaan voor de muntthee, die zich op het dienblad bevond in een doorzichtige mok. Het was een bewuste keuze van haar: het was het lievelingsdrankje van haar moeder geweest. Eenvoudig, maar toch met veel waarde er aan gehecht. De geur van de zwarte koffie die verstoord werd door de muntthee bracht ongewenste herinneringen op. Herinneringen die al snel vervaagd werden nadat ze de lichte druk van een vrouwenhand op haar schouder voelde. ''Well, well...let me guess. Rialdi, isn't it?'' Nog nooit eerder had ze deze vreemde stem gehoord, en dat was voor haar meteen een teken uit nieuwsgierigheid om zich naar waar het geluid vandaan kwam toe te draaien. Maar de kans om zichzelf voor te stellen had ze niet gekregen, nadat het meisje de beker uit haar hand weggenomen had om vervolgens over haar lichaam heen te gieten alsof het iets alledaags voor haar was was. ''Let this be a warning. Axel isn't interested in you.'' Kort, vage maar aanvallende krachtige woorden.
Vol verbazing stond Jessie, niet wetende wat haar te wachten stond de komende tijd. ''Sorry, and who do you think you exactly are?'' De woorden leken haar al op de tong te liggen: het enige wat niet weggenomen van haar was sinds de tijd van haar aankomst. Haar woorden leken de jongedame daarbij, ongeveer van de zelfde leeftijd als haar, niet veel te doen veranderen van gedrag. Sterker nog, ze kon het niet laten om haar bijna omver te lopen terwijl ze haar exit te maakte en niet meer omkeek naar Jessie die haar eerste mankementje had inmiddels. Tranen voelde ze prikken achterin haar oogkassen, forcerend ze binnen te houden in de openbare ruimte. Het was dan ook haar eerste idee geweest om de badkamer op te zoeken en een poging te doen om haar lichtblonde lokken uit te spoelen die inmiddels aan elkaar geklonterd waren door de zwarte vloeistof. Normaal gesproken huilde ze nooit. Maar dan ook echt nooit. Daarbij hoefde niemand het ook te weten van haar, want als je huilde was je ''zak'' en dat was het laatste wat Jessie wou zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had Jessie niet meer nagekeken wanneer ze de kamer verlaten had. Het in het slot vallen van de deur was al genoeg geweest voor hem om te weten dat ze verdwenen was naar de benedenverdieping, om ontbijt en koffie te halen voor hen beide.
Het luchtte hem op om weer even alleen te zijn. Hij vond het ongemakkelijk toen Jessie hem gestoord had in zijn slaap en mogelijk alles meegekregen had van zijn nachtmerries; haar blik had hem immers al genoeg verteld. Wat ze allemaal wist was iets waar hij niet van op de hoogte was, maar alhoewel hij hoopte dat ze helemaal niets meegekregen had, wist hij wel beter. Haar houding verried dat ze genoeg gehoord had om te weten waaraan hij geleden had die nacht en wellicht wat het was waar hij over droomde.
Voor het eerst in lange tijd schaamde hij zich voor zichzelf, voor wat Jessie wel of niet gezien had. Wat moest ze immers wel niet van hem denken? Dat hij een gek was die verloren was in zijn eigen hallucinaties? Dat hij ontoerekeningsvatbaar was en zodanig achtervolgd werd door zijn verleden, dat hij niet vertrouwd kon worden met andere klussen? Het karakter van een maffiosi hoorde niet achterna gezeten te worden door dat wat er allemaal gebeurd was, maar juist ijzig te zijn. Kil en daardoor betrouwbaar. Hij had zichzelf zonet slechts voor schut gezet.
Hij beet op zijn lip en schudde kort in zichzelf gekeerd zijn hoofd. Een tweetal pistolen legde hij op het tafelblad voor zich, eentje bij de plek waar Jessie zitten zou en een recht voor hemzelf. Zijn gedachten zette hij intussen van het voorval van daarnet af. Hij moest zich concentreren, wilde hij Jessie wat leren en daadwerkelijk weten waar hij in hemelsnaam over praatte. Het was niet alleen handig dat ze wist hoe een pistool werkte en in elkaar zat, het was noodzakelijk. Dat had hij gisteravond wel gemerkt aan haar weinige ervaring en de wijze waarop ze met het wapen handelde. Ze was een groentje op een gebied waarop ze inmiddels al een professional had moeten zijn.

Arcade
Landelijke ster

Arcade schreef:
Het was enigszins lastig om haar haar op te laten drogen alsof er nooit iets gebeurd was. Toch waren haar haren na circa 20 minuten zo goed als droog, misschien tot in de punten niet maar het leek haar dat dat niet al te veel zou opvallen. De geur van de zwarte koffie die opgeslokt was in de afvoer van het putje had zich verspreiden door de gehele badkamer. Een sterke oppeppende lucht, wat het mogelijk maakte om beter te presteren in taken op de vroege morgen. Dit was ook de reden voor Jessie om een halve fles conditioner in haar haren te gooien.
Iedereen had wel dingen waarvoor hij of zij zich schaamde. Mankementen. Situaties waarop mensen weak zijn, en alleen op hun slechts. Het was in dit geval een bouwcomplex dat voor haar instortte, het feit dat niemand haar warm verwelkomde naar mensen die een hekel aan haar bleken te hebben zonder goed onderbouwde redenen. Meestal leek het niet naar dat ze het toch moeilijk had met haar plek vinden in haar nieuwe onderkomen, het ''doorheenkomen'' als nieuweling. Blij was misschien niet het meest geplaatste woord er voor, maar het had erger kunnen aflopen mocht ze haar breakdown hebben voor iemands neus. In het ergste geval voor die van Axel, wat het gevolg had ze hem nooit meer aan zou kunnen kijken. Het leek er op dat hij nu al een hekel aan haar had, hem lastigvallen met haar persoonlijke issues gaf haar daarom, ondanks ze niet altijd de slimste was, een allesbehalve positief onderbuik gevoel.
Ze was op haar weg terug, met een nieuwe zwarte koffie in haar hand, naar de kamer van Axel. Vergetende iets voor zichzelf mee te nemen na het ongeval van zonet, daarnaast ook melk in zijn koffie gedaan te hebben omdat haar gedachten maar ver te zoeken waren. Ze was niet de enige wiens gedachten mijlen ver te zoeken waren.
Haar vingers vermengden zich met de deurklink om vervolgens de portier te openen, en de schaduw van een bekende man in haar ooghoeken waar te kunnen nemen, die bezig was met de voorbereidingen van hun practicum.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld