Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

RPG ~ When you wish upon a star schrijftopic

Sansa
Popster

Sansa schreef:
'Oh, hey! Je loopt verkeerd. We moeten déze kant op,' zei het meisje waarna ze zacht aan Diana haar arm trok. Ze staarde haar kort aan.'Kamergenoot. We zitten met drie op één kamer nu, maar Oliver is best aardig. Onze ontmoeting was op het dak van de school begonnen zelfs. Maar zeg eens; hoe heet je eigenlijk? Wel zo leuk om van onze nieuwe kamergenoot te weten hoe ze heet. Mijn naam is Blaire Ryder.' Diana werd al misselijk bij het idee om iemand te moeten ontmoeten op een dak. "Diana," Sprak ze. Eenmaal aangekomen bij de kamer gooide ze haar tassen op het vrije bed en richtte ze haar blik op Blaire. "Dus, die meid van net." Ze maakte haar tas open om de spullen er uit te halen. "Heeft ze iets tegen jou, of is het gewoon zo een persoon." Ze keek in haar tas en merkte toen pas dat de aantal potjes met kruiden voor vergif er niet in zat. Ze wist zeker dat ze het er wel in gedaan had, dus haar moeder moest her er uit gehaald hebben. "Ik zeg het je, als het hier verschrikkelijk is ga ik per direct naar mijn vader." mompelde ze tegen zichzelf, waarna ze haar tas zonder ook maar te twijfelen omgooide. Ze keek even kort naar de troep op het bed, haalde haar schouders op en ging op een leeg plekje zitten. "Heb ik nog iets belangrijks gemist bij de speech, of was het een enorm saai moment?" Ze richtte een korte blik op haar kleding. Ze kon het beste normaal doen tegen haar kamergenoten aangezien ze er nog voor een lange tijd zou zitten. Misschien had een van haar kamergenoten nog wel een bijzonder bezit waar ze iets mee kon. Je zou het maar nooit weten, toch?

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
De mysterieze jongen reageert tot mijn verbazing een stukkalmer dan dat ik verwacht had. Hm, misschien heeft hij wel iets goeds in zich.
Hij maakt ook een goed punt. Leerlingen vragen heft geen zin. Iedereen is nieuw
en komt net binnen lopen, docenten weten hier uiteraard veel meer. Maar ja,
Oliver is wel een beleefd persoon dat mensen gewoon aanspreekt in de hoop dat
iemand goede raad heeft. Helaas is de jongen verderop in zijn kamer verdwenen
dus kunnen we hem ook niets vragen op het moment. ‘’Laten we maar een docent
zoeken, Oliver, misschien hebben we beneden meer kans om de eetzaal te vinden.
De haaientand jongen, hoe ik hem maar even zo noem, wenst Oliver nog succes in
onze zoektoch. Rustig lopen we door naar beneden. ‘’Heb jij eigenlijk een doel
dat je wil bereiken op deze school, iets wat je graag zou willen leren?’’ vraag
ik Oliver. Ben namelijk benieuwd wat iemand zoals Oliver hier doet. De familie
Poppins is namelijk, volgens mijn moeder dan, een goed opgevoed gezin. Waar ze
toch wel veel al leren van thuis uit. Terwijl ik nieuwsgierig op zijn antwoord
wacht zie ik allemaal nieuwe gezichten binnen komen. Hopelijk zitten daar nieuwe vrienden tussen. Mensen zoals die Blaire, Merrick en Oliver. Vind het leuk om mijn cirkel te vergroten!

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Een doel? Wel eerst en vooral wil ik mijn magische gaven onder de knie krijgen. Ik heb er nooit echt veel mee gedaan. Mijn vrienden zijn allemaal gewone mensen dus ergens vond ik het ook niet nodig. Al valt het hier wel een beetje tegen als je sommige anderen bezig ziet. Sommigen kunnen nu al zo goed met hun magie overweg, misschien was het toch beter geweest, moest ik er eerder meer aandacht hebben besteed, maar ach het zij nu zo. Waarom ben jij hierheen gekomen. Wonderland inruilen voor deze wereld lijkt me een grote stap?" Ondertussen wandelden ze naar beneden. Daar stonden wel enkele personeelsleden met elkaar te praten. Oliver benaderde één van hen die hen de richting naar de keukens wees. Eenmaal je wist waarheen was het een stuk makkelijker te vinden. Daar gebeurde echter, wat de haaientand ketting jongen eerder had voorspeld. "Sorry de keuken is niet toegankelijk voor studenten."
"Alsjeblieft ik had iemand beloofd iets voor haar te koken."
"Wel dan zorg je maar dat je enkele kooklessen in je curriculum opneemt."
Teleurgesteld droop Oliver af. "Wat moet ik Kenna nu zeggen. Nu zal ze sowieso denken dat ik iemand ben die zijn beloftes niet nakomt. Oh en het theepartijtje dat ik wilde organiseren, valt nu ook volledig in het water."

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Ray hoopte maar dat het voor die heldenkindjes niet opviel dat hij net met de mond vol tanden stond, maar hij besloot er niet te lang over na te denken. Dat had ook geen zin, het zou er niet voor zorgen dat hij opeens in de tijd kon terug gaan en niet langer met de mond vol tanden stond. Hij was dan ook blij dat hij de hoek om was en de heldenkindjes niet langer zag. Aan de ene kant was hij wel benieuwd of ze de keuken in konden komen. Gezien de veiligheid dacht hij dat het niet mocht. Als iedereen naar de keuken zou gaan met messen en vuur en alles kon dat grote gevaren opleveren tenslotte. Aan de andere kant kregen heldenkinderen alles voor elkaar. Zij kregen de happy ends, en de schurken kregen niets. De heldenkinderen hadden vast nergens voor hoeven te werken of te vechten aangezien ze altijd de hand boven hun hoofd gehouden werden. Iets waar Ray zich verschrikkelijk aan irriteerde. De helden moesten niet denken dat ze boven hem stonden, want dat hadden ze gedacht. Hij hoopte dan ook dat er snel een verzwakking in de anti magie betovering kwam zodat hij zijn krachten kon aanwenden.
Hoewel Ray hoopte dat de jongen van vanmorgen hem zou negeren en zou doorlopen, liep hij in plaats daarvan recht op hem af en zei dat ze vanmorgen niet goed waren begonnen. Goh, het understatement van het jaar zeg. Ze waren verschrikkelijk slecht begonnen en niet op de manier slecht dat Ray waardeerde. Stil luisterde Ray naar de jongen die vroeg of ze opnieuw konden beginnen en zichzelf voorstelde als Merrick Thatch. Ray had wel eens van zijn ouders gehoord, Milo Thatch en Kida, maar de naam Merrick kwam hem niet zo bekend voor.
Even keek Drew naar Merrick zijn hand, maar besloot die niet te schudden. Hij had niet veel zin in nog meer lichamelijke aanrakingen van deze jonge held, maar knikte wel bij het horen van zijn naam. “Ik ben Ray Deepsea, zoon van Usula de zeeheks” zei Ray rustig en haalde een hand door zijn haren heen. “Ik heb jullie Atlanteans nooit begrepen. Jullie zijn mensen, waarom gaan jullie op de bodem van de zee wonen in plaats van bij jullie eigen soort?” vroeg Ray toen en keek Merrick aan. Het was iets wat al jaren dwars zat. Wat moesten de Atlanteans in zijn thuis?

Duchess
Princess of Pop

Duchess schreef:
Merrick keek hem even stil aan, waarna hij zijn hand maar liet zakken. Het was dus niet alleen dat ze vanmorgen niet goed begonnen waren, deze jongen - Ray, blijkbaar- leek geen enkele interesse in hem te tonen. Natuurlijk wist Merrick ook wel dat je niet met iedereen vrienden kon zijn. Dat was simpelweg onmogelijk. Maar dat nam niet weg dat het balen was als mensen er geen zin in hadden. Maar goed, zich opdringen was ook geen optie, dus besloot hij vanaf dit moment deze Ray maar gewoon met rust te laten.
Bij het horen van de naam van Ray's moeder, trok Merrick toch een wenkbrauw op. 'Oh?' Het zou in ieder geval verklaren waarom hij wat moeite leek te hebben met het bewaren van zijn evenwicht; hij was niet gewend aan een paar benen. Misschien was Merrick hier stiekem opgelucht over, want dat betekende dat hij dus inderdaad niet zo hard tegen de jongen aangelopen was als hij vreesde.
'De stad is eeuwen terug gezonken, compleet met de inwoners,' vertelde hij, na Ray's vraag gehoord te hebben. 'Daarbij verschillen we toch van de meeste mensen...' De meeste mensen bezaten geen vage kristallen vol energie, bijvoorbeeld.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire was even stil na de vraag van Diana. Of Kenna iets tegen haar had? Blaire probeerde gewoon haar vrolijke zelf te zijn en aardig te doen, maar Kenna leek daar niets van te willen weten. 'Ik denk dat ze gewoon een slechte start heeft gehad en daarom zo tegen me deed,' zei Blaire toen. En misschien was dat wel gewoon waar? Kenna leek in elk geval geen goede stemming te hebben gehad.
'Ik denk niet dat ze je zomaar laten gaan, Diana. Daar zullen ze wel voor zorgen, maar geen zorgen; ik kan goed voor het plezier zorgen,' glimlachte Blaire. Daar lag haar kracht, of het was mischien ook een valkuil, maar Blaire zorgde er wel voor dat het leuk ging worden als de bui maar saai of stom was. Ze kon daar gewoon slecht tegen.
'Nou, de regels zijn verteld. Niet dat ik daar veel aandacht aan heb besteed, want regels zijn gewoon stom. Maar er is vanavond wel een openingsbal en ze willen daar iedereen hebben, geloof ik.' Blaire begon daarbij weer iets te glimlachen. Ze keek er echt enorm naar uit en ze was benieuwd naar hoe Merrick eruit zou zien.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Toen ze Blaire hoorde zeggen dat ze je niet zomaar zouden laten gaan, haalde Diana haar schouders op. Er zou vast wel een manier zijn om weg te komen als het niet meer te doen was. Vlak daarna zei ze dat er de regels verteld waren en er een openingsbal zou zijn. "Een bal... leuk" Mompelde ze nogal sarcastisch. Waarom zou ze tijd verspillen tussen mensen waar ze absoluut niet mee om zou willen gaan. Die tijd kon ze beter verspillen aan het zoeken naar ingrediënten voor gif, of een plek die vol stond met wapens. Ze knipte in haar vingers, waardoor er een rookwolkje verscheen die haar kleding de kast in begeleidde. Het bed was nu zo goed als leeg, op haar na. Ze stond weer op en keek naar Blaire. "Aangezien er toch nog veel tijd is voordat we naar dat verplichte bal moeten, ga ik maar eens de school bekijken." Ze liep naar de deur. "Ga je mee, of blijf je hier?"

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Kenna werd al snel weer alleen gelaten door de twee, iets wat aan de ene kant toch een opluchting was om die overenthousiaste Blaire niet langer meer om haar heen te springen te hebben. Aan de andere kant, nu was ze weer alleen en verveelde Kenna zich al snel weer. Ze had toch aardig wat vreugd kunnen halen uit het treiteren van Blaire en dit was nu van haar afgenomen door de meid die het zo nodig vond om er tussen te komen en zich dan ineens zo vijandig op te stellen tegen Kenna. Niet iets waar ze van gediend was en het had Kenna ook toch wel iets geïrriteerd achtergelaten dat iemand zomaar ineens zo tegen haar tekeer ging. Over het algemeen had Kenna toch wel problemen met het nemen van verantwoordelijkheid, voornamelijk voor wanneer ze iets gedaan of gezegd had wat zorgde voor een boze reactie bij iemand, dan was het nooit de schuld van Kenna maar deze keer wist ze toch wel zeker dat het niet haar fout geweest was en dat had voor alleen nog maar ergere irritaties gezorgd bij Kenna. Ze had gewoon op een rustige en droge manier antwoord gegeven en dit leek ineens toch niet goed te zijn. De situatie had haar dus niet bepaald vrolijk achter gelaten maar ze ging toch maar gewoon haar best doen om het gebeuren van haar af te zetten en door te gaan met waar ze mee bezig was.
Waar was Kenna eigenlijk mee bezig? Dat wist ze zelf niet eens zo goed, ze was een beetje doelloos aan het rondlopen en meer niet. Dan moest ze daar maar weer verder mee gaan en dus begon Kenna maar weer te lopen, al wel de andere kant dan waar Blaire en die andere waren naartoe gelopen. Ze had geen zin om hun te achtervolgen en ze weer tegen te komen. Terwijl Kenna door de gangen liep besloot ze dat ze naar buiten wou, kijken of de tuinen misschien nog een beetje leuk waren. Daarvoor moest ze eerst de weg naar beneden vinden en dan via daar weer naar buiten. Het duurde gelukkig niet al te lang voor ze de weg naar beneden gevonden had. Echter, wanneer ze eenmaal beneden rondliep om een deur naar buiten te vinden zag ze in de verte een bekend gezicht staan. Het was de jongen genaamd Oliver, die eerder op haar gevallen was en hij stond samen met een ander meisje, eentje die hij zo niet kende en ze kwam haar ook niet bekend voor.
Kenna kreeg toch redelijk snel het idee om nu deze twee lastig te vallen, ze had dan ook nog een appeltje te schillen met de jongen. “Hey, jij!” Riep ze door de gangen terwijl ze richting de twee begon te lopen. “Je dacht toch niet zo makkelijk van me af te komen toen je voor me weg sprintte, of wel?” Vervolgde ze wanneer ze dichterbij Oliver stond. Even ging de blik naar het meisje wat naast hem stond, even met een opgeheven wenkbrauw haar van top tot teen bekeken waarna ze haar blik weer richtte op Oliver.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Rustig keek Ray Merrick aan die zijn hand liet zakken. Een normaal iemand zou zich er ongemakkelijk door gevoeld hebben, maar Ray niet. Die formele dingen, daar gaf hij helemaal niets om. Waren ze beleefd toen de helden zijn moeder vermoordde en zijn tante versloegen? Nee, ze dachten alleen maar aan zichzelf en zo was Ray ook. Hij deed wat hij leuk vond en waar hij zich prettig bij voelde en dacht er niet over na wat de gevolgen van de bijstanders zouden zijn.
Toen Merrick uitlegde wat zijn volk onder het zee oppervlak deed, trok Ray zijn wenkbrauwen op. Dat kon dan wel zo zijn, maar waarom zouden ze dan nog onderwater leven? Er waren genoeg manieren om terug naar het oppervlakte te gaan. Desnoods konden ze hulp vragen aan andere zeewezens. De meesten zouden hen vast graag willen helpen. Mensen hoorden niet in de zee. Of ze nu ‘anders’ waren door hun kristallen of niet, ze waren nog altijd mensen. “Oh ja, dat kristal houdt jullie langer in leven toch?” vroeg Ray en keek er even kort na. Hij was benieuwd wat voor magie daarvoor gebruikt was. Welke spreuk er nodig was dat een kristal zoveel macht kon hebben. Zowel Atlantis laten zinken als een langer leven schenken. De geruchten gingen dat de kristallen die dat veroorzaakten onderdeel waren van een komeet, maar zelfs dan zou er magie aan te pas moeten komen. Toch? Dat dacht Ray in elk geval wel. Hij wist ook niet of de verhalen klopten. Over het algemeen bleven de meeste zeewezens weg van Atlantis. Het bleef een mensenvolk en dus gevaarlijk. De verhalen veranderden in de loop van duizenden jaren ook regelmatig. Stiekem was hij best benieuwd hoe oud deze jongen in werkelijkheid was, maar hij had er zelf een hekel aan om zo’n vraag te beantwoorden en om te voorkomen dat hij een tegenvraag zou krijgen, zou hij de vraag ook niet stellen.
Op zich viel deze jongen nog wel mee. Hij was wat onhandig en knalde hem tegen de grond, maar hij was minder erg dan de jongen met zijn dolk. Misschien kwam het omdat ze het zelfde mee maakten op het moment. Een andere wereld, nieuwe dingen leren kennen en ga zo maar door. Beide hadden wel een beetje ervaring met deze wereld. Merrick waarschijnlijk via de verhalen van zijn vader en Ray die als kind naar een landschool gingen. Echter was wat ze wisten van het land in de afgelopen jaren veel veranderd en moesten ze beide zich leren aanpassen. Uitdagingen onder ogen komen en door zien te gaan. In elk geval tot ze weer terug konden naar de zee. Hij zou hem nog wel uit kunnen staan tot dat moment, dacht Ray in elk geval. Beter dan sommige, al zou dit nooit een vriend van hem worden.

Duchess
Princess of Pop

Duchess schreef:
Toen Ray over het kristal begonnen, ging Merricks hand er al bijna automatisch beschermend naartoe. Het was niet dat hij Ray per se wantrouwde en het was eigenlijk een best normale vraag, maar Ray zat precies goed. En Merrick wilde eigenlijk niet uitvinden wat er met zijn lange leven gebeuren zou als hij de kristal kwijt zo raken. 'Klopt, ja,' glimlachte hij licht. 'En wel meer ook, maar dat zoeken we allemaal nog precies uit...'
Natuurlijk, zijn vader had jaren - eeuwen? - geleden een goed begin gemaakt, maar er was nog veel over de vreemde blauwe kristallen te leren. Het lange leven was in ieder geval een ding waar ze zeker van waren. En het ging niet om enkele jaren - voor elk mensenjaar kregen zij als Atlanteans er driehonderdveertig voor terug. Ook voor Merrick was dit gelukkig niet iets waar hij over wenste te praten. Het laatste wat hij wilde was dat mensen zonder enige echte reden tegen hem op gingen kijken. Of erger; dat er een enkeling met kwade bedoelingen tussen zat. De kracht zat immers niet in hemzelf, maar in een kristal die hij als een ketting om zijn nek droeg. Daar was makkelijk zat aan te komen, zeker op zo'n grote school.
'Maar je komt zelf dan ook uit de zee, hm?' Het was geen vraag die Merrick nog stellen moest, maar het was een poging een gesprek op gang te brengen zonder al te persoonlijke en directe vragen te stellen. Ray moest zelf maar kijken wat hij wel en niet vertellen wilde.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Het viel Ray op dat Merrick zijn hand direct naar zijn kristal ging toen Ray daarnaar informeerde. Dat was dus een gevoelig onderwerp. Iets wat Ray ook wel logisch vond. Zijn leven hing waarschijnlijk af van dat ene kleine kristalletje en Ray was natuurlijk een schurk. Wie wist wat hij van plan was te doen? Hij kon zo het kristal stelen en Merrick voor dood achterlaten. Dat was in elk geval wel iets wat te verwachten was van een schurk als hij. Echter had Ray daar geen interesse in, nu nog niet in elk geval. De schoolperiode was net begonnen en om nu al bekend te staan als een moordenaar? Wie weet als hij dat kristal ooit nodig had, dan zou hij hem wel stelen. Echter had hij het nu niet nodig dus zou hij er voorlopig van afblijven. Zolang hij maar wist waar hij het kon vinden, vond hij het goed. En hij kon het bij deze jongen vinden. Zelf was hij in elk geval blij dat zijn magische amulet niet zo opvallend en waardevol eruit zag. Een haaientand, wat voor waarde had dat voor de landmensen tenslotte? Niet dat iemand van hem kon stelen. Als een schurk dat zou proberen had hij een probleem. Als Ray geluk had zou hij terug veranderen in zijn octopid vorm en hem direct kunnen grijpen. Anders zou Ray later wel wraak nemen, zodra de magie het zou doen.
Toen Merrick vroeg of hij ook uit de zee kwam, keek Ray hem weer aan. Dat was nogal een domme vraag, dus had Ray zo zijn vermoeden dat die vraag alleen gesteld werd om van onderwerp te veranderen. Van het kristal naar hem blijkbaar. Het antwoord was wel logisch, waar zou de zoon van Ursula anders leven tenslotte? In een vulkaan? Naja misschien een zeevulkaan. Het waren goede schuilplaatsen, waar niemand snel heen ging. "Het grootste deel van mijn leven heb ik inderdaad in de zee gewoond" zei Ray rustig en haalde kort een hand door zijn haren heen.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blaire schudde haar hoofd. 'Nee, ga jij maar. Ik ga mijn outfit voor straks bij elkaar zoeken,' glimlachte ze naar Diana. 'Maar uitdaging genoeg in dit doolhof hier, dus succes,' lachte ze zacht voor ze dan ook daadwerkelijk haar outfit bij elkaar zocht. Een groene top met een bordeauxrode flared pants. Nee, Blaire was niet het type dat graag een jurk droeg. Het zat haar alleen maar in de weg met omhoog en omlaag klimmen.
Toen Blaire klaar was, keek ze even naar het bed en de spullen van Diana. Zag er ook al zo interessant uit. Misschien kon zij Blaire ook wat leren qua magie? Ze kreeg zoveel kansen nu dat ze er steeds enthousiaster van werd. Aangezien Diana al weg was, besloot Blaire om ook maar weer de gangen op te gaan. Alleen in de kamer blijven zitten was ook geen pretje, namelijk.
Kort daarop stuitte ze op een duo, waarvan ze er één al kende; Merrick. Toen Blaire hem in het vizier kreeg, verscheen de glimlach op haar gezicht en liep met versnelde passen naar hem, en een andere jongen, toe. 'Hey, Merrick! Mijn outfit heb ik al klaar liggen, hoor. En jij?' Ze keek even op naar de jongen die erbij stond en stak een hand naar hem uit. 'En ik heb je wel gezien, hoor. Geen zorgen maken daarover. Blaire Ryder is de naam,' glimlachte ze.

Duchess
Princess of Pop

Duchess schreef:
Merrick knikte langzaam. Goed, daar ging zijn poging tot een gesprek. Ray wilde niet praten, dan ging Merrick hem niet forceren. Sommige mensen wilden nu eenmaal niet - of sommige zee-wezens, in dit geval. Hij stak het kristal voor de zekerheid maar gewoon onder zijn shirt, zodat het mensen minder op zou vallen. Het zo openlijk dragen, maakte hem een verrassend gemakkelijk doelwit en dat was niet iets waar hij op zat te wachten.
De Atlantean keek glimlachend op toen Blaire de hal doorliep, naar hen toe. 'Hey...' Misschien was dit dan toch zijn moment om haar te vragen, maar aan de andere kant wilde hij dat niet doen waar Ray bij stond. De jongen dacht waarschijnlijk al niet te veel goeds van hem, als hij nu ook nog openlijk toe ging geven dat hij niks van de gewoontes buiten de zee kende, dan kwam dat misschien helemaal niet meer goed.
Aan de andere kant was het beter dan voor schut staan bij de hele school.
'Nog niet, nee,' antwoordde Merrick dus maar eerlijk. 'Ik zou oprecht niet weten wat er precies van me verwacht wordt, vanavond...'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Oliver ijsbeerde heen en weer door de gangen, zoekend naar een oplossing. Hoe kon hij aan een over en keukengerei komen zonder de keuken te gebruiken? Zijn moeder leek altijd meteen een oplossing voor elk probleem te hebben. Waarom was het voor hem dan zo moeilijk iets te bedenken. Wat nu als hij....? Het zou even duren, maar het was beter dan niks. "Madison ik heb een idee. Ik weet niet hoe of hoelang ik erover ga doen om het uit te voeren, maar als ik nu begin. Ik hou je op de hoogte!" Oliver was in zijn nopjes. Het was altijd fijn als puzzelstukjes samenvielen en na regen de zon weer door de wolken piepte. Hij draaide zich om, klaar om terug naar zijn kamer te keren. Misschien zou hij nu al aan zijn plan kunnen beginnen. Langs de andere kant kwam ook het bal dichter. Hij moest nog een outfit vinden. Voor deze ene keer was hij blij met de nette kledingsmaak van zijn moeder. Al zouden al deze dingen nog even moeten wachten, aangezien hij werd halt gehouden door een bekende stem. "Kenna" zei hij lichtjes paniekerig. Ze klonk immers niet al te blij. "Wegsprinten? Goh zo zou ik het toch niet noemen. Ik werd meegevoerd door de stroom, maar het was ook zo druk dat het van jou standpunt er misschien anders uitzag. Hoe dan ook het was nooit mijn intentie om van je weg te rennen, integendeel. Een conflict mag je nooit onopgelost laten. Over die scones die ik had beloofd. Wel er is een klein probleempje. We mogen namelijk niet de keuken in, maar ik heb een oplossing. Met een beetje geluk kan ik ze over een paar dagen alsnog maken." Oliver stond er een beetje nerveus bij. Je vergat nu eenmaal niet zo snel dat iemand je als landingsbaan gebruikte en daarbij leek Kenna ook nu niet al te enthousiast en blij om hem te zien.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Ja Ray was een beetje kortaf. Het was niet zo dat hij niet wilde spreken, maar met heldenkinderen liever niet. Ook wist hij niet waar hij over moest praten. Waar sprak je over tegenover een held? Hoe zijn ouders de schurken in het verhaal versloegen? Merrick wilde niet over het kristal praten, wat Ray begreep. Het was tenslotte een gevoelig onderwerp. Net op het moment dat het Ray echter beter leek om zonder iets te zeggen te vertrekken, kwam er opeens een ander meisje aangelopen die zich enthousiast bij hen voegde en tegen Merrick sprak, om vervolgens tegen hem te praten. Haar woorden kwamen als een waterval door haar mond, man ze was druk. Volgens Ray wist dat kind niet van ophouden. Toen ze haar hand naar Ray uitstak, sloeg Ray die hardhandig bij hem vandaan. “Geen zorgen, ik hoopte juist dat je me niet zou zien. Wat was dat landspeelgoed ook alweer? Stuiterbal? Skippybal? Heeft een heks je soms in een mens veranderd van dat soort rommel?” vroeg Ray droog en keek het meisje aan. “De naam is Ray. Als je tenminste stil genoeg kunt zijn om dat te horen. Ik stel me namelijk geen tweede keer voor.” zei hij vervolgens en keek Merrick aan. “Succes met de kleren” zei hij licht sarcastisch tegen Merrick. Iedereen zou er waarschijnlijk belachelijk bij lopen. De helft van de leerlingen kwamen uit andere tijdperken, anderen zelfs uit hele andere werelden zoals zij twee. Ray dacht niet dat iemand echt ‘gepast’ gekleed zou gaan. In elk geval gepast in de ogen van anderen. Toch zou hij zich zo langzamerhand ook maar eens klaar moeten maken. Misschien kon hij Kenna vragen wat schurken op het land droegen naar dit soort gelegenheden. Hij vroeg liever modeadvies van een mede schurk dan van een held. Dan zou hij er waarschijnlijk uitzien als de onschuld zelve en stond hij gegarandeerd voor schut. Nee, dat zou hij niet doen.
Rustig liep Ray zonder nog iets te zeggen weg bij Merrick en mevrouwtje stuiterbal door de gangen, in de hoop zijn kamer terug te vinden en dat mevrouwtje stuiterbal niet achter hem aan zou komen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld