Rye schreef: Dayla ging zo geconcentreerd mogelijk verder met jaar spreuken. Het was lastig. De wonden waren diep en hielden langzaam. Ineens voelde ze iets langs haar wang. Iets nats. Wacht, waren dat... tranen? Dat kon haast niet. Wat het ook was, Dayla veegde het snel weg en ging verder.
Duchess schreef: Faelar schudde zijn hoofd, zwak glimlachend. 'Gek,' wist hij uit te brengen. 'Niet doen, dat ben ik niet waard.' Hij hapte kort naar adem. Dat was een mondvol.
Rye schreef: Dayla glimlachte zwak. 'Stil zijn jij,' zei ze. 'Nooit een magiër tijdens een spreuk onderbreken, weet je nog?' Dayla beet op haar lip. Het had geen nut. Het enige wat ze nu kon doen met haar helings magie, was het bloeden stoppen... maar de wonden leken niet te helen. Niet goed genoeg.
Duchess schreef: Faelar knikte zacht, maar glimlachte nog altijd zwak. Hij wilde niet vervelend zijn, zeker nu niet, maar hij had echt pijn en het ging hem eigenlijk niet snel genoeg. Zijn arm was binnen enkele seconden genezen geweest, wat hield haar tegen?
Rye schreef: Dayla probeerde als laatste nog een van haar meest sterke spreuken. Dit leek wel iets te helpen, bij hij was nog steeds niet heel. 'Dit gaat niet werken zo...' zei ze zacht. Ze moesten hier weg. Ze had geen tijd om hem hier een volledige EHBO verzorging te geven. Alleen hoe konden ze hier weg? Er moest een manier zijn...
Duchess schreef: Faelar schudde alleen zacht zijn hoofd en grijnsde zwak. 'Meen je dat?' Hij wilde wat overeind komen, maar kromp ineens en besloot dat dat geen goed idee was.
Rye schreef: Dayla beet op haar lip. Ze wist een manier. Ze was er niet trots op en ze wilde het liever niet doen, maar ze had geen keus. 'Ook weer als je me hier later ook maar een preek over durft te gaan geven,' mompelde ze. Voorzichtig stond Dayla op. Eerst haalde ze diep adem, waarna ze een met een spreuk begon. Dit ging toen haar natuur in en het deed ook pijn, maar dit was het enige wat ze kon doen. Alleen met zwarte magie kon ze hen samen nog hier weg zien te krijgen.
Duchess schreef: Faelar fronste. Door de pijn kon hij überhaupt amper volgen wat Dayla precies zei, maar toen ze eenmaal bezig was, wist hij wat ze deed. Hij schudde kort zijn hoofd, maar het was natuurlijk al te laat. Geleidelijk verdween de pijn en keerde zijn kracht iets naar hem terug.
Rye schreef: Nadat de spreuk was geactiveerd, zette Dayla haar echterhand op de grond en sloot ze haar ogen. Een veilige plek, een plek waar ze onderdak hadden en waar Sarorin ze niet zo snel zou vinden. Toen ze die plek eenmaal had gevonden, sloot ze de spreuk af. In een mum van tijd waren ze daar verdwenen en ergens anders verschenen. Een rustige plek met een huisje dat verlaten leek te zijn. Hier zouden ze wel even kunnen verblijven.
Duchess schreef: Faelar kwam voorzichtig overeind en keek om zich heen. Hij schudde zijn hoofd en keek Dayla aan, voorzichtig glimlachend. 'Dank je... Maar...' Hij zuchtte zacht. 'Dat was niet nodig...'
Rye schreef: Dayla voelde een golf van opluchting door haar heen gaan toen ze de nieuwe omgeving zag. Bij wat Faelar zei, schudde ze haar hoofd. 'Het was vluchten en leven, of blijven en sterven.' zei ze. Dayla kneep met haar linkerhand in haar rechterpols. Het deed pijn. Zwarte magie deed pijn.
Duchess schreef: Faelar zuchtte diep en schudde zijn hoofd. 'Laat ook maar,' mompelde hij, waarna hij een hand naar Dayla uitstak, er min of meer van uitgaand dat hij oké was. Moe, zwak? Absoluut, maar gelukkig oké.
Rye schreef: Dayla pakte zijn hand en hielp Faelar met opstaan. Hopelijk zouden de verwondingen snel helen, zodat hij snel weer normaal kon staan en lopen.
Rye schreef: Dayla beet op haar lip en begeleidde hem het huisje in. Eenmaal binnen, kwam opluchting nummer 2 of eerder: verrassing nummer 1. Het stond vol met medische planten en al dat soort dingen. Hiermee kon ze hem vast helpen.
Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.