Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Koude lucht voelde hij langs zijn huid gaan. Het donker had opnieuw toegeslagen en maakte dat het zicht verminderd was tot een laag punt. Enkel het licht van de maan en de honderden sterren boven hen zorgde voor een beetje een verbreed blikveld, al hielp het weinig tot niets. Zijn vest deed Ivan wat beter aan, de capuchon enigszins over zijn gezicht om zo weinig mogelijk op te vallen en wat warmte vast te kunnen houden. Zijn handen in de zakken gestoken, hoewel hij elk moment bereid was om zijn wapens erbij te pakken mocht het niet verlopen als gewild. Mensen waren niet te vertrouwen. Ivan had er alle redenen toe om oplettend te zijn en zo nu en dan zijn blik speurend rond hen heen te laten gaan, zelfs al zou het anderen niet eens opgevallen zijn. Een gewoonte om alles in de hand te hebben, te weten waar hij zich instortte.
Een gedaante zag hij voor hen opduiken, langzaamaan tevoorschijn gekomen uit de schaduwen in de parkeergarage. Onherkenbaar, geluidloos, met enkel zijn voetstappen zacht hoorbaar door een echo. Gelijk keek hij geconcentreerd op van de grond. Ivan knipperde een paar keer met zijn ogen om het scherper te kunnen zien maar het was onnodig. Nog voor hij meer aandacht had besteed aan de persoon wie voor hen stond hoorde hij een stem die hij nog altijd herkende en onthouden had. Het kleine accent was hem bijgebleven na al die jaren. Geschokt staarde hij voor zich uit, de armen van zijn broer om hem heen. Stamelend omhelsde hij hem, nog altijd vol ongeloof. "Grigor?"
"I-.. They've told me about the attacks back at the laboratory. I thought you-.." Hij leek maar niet uit zijn woorden te kunnen komen. Geruchten hadden hem ook bereikt over de professoren die ze hadden laten meewerken aan het vaccin. De aanvallen van de walkers, het opsluiten en afzonderen van de rest van de wereld.. Ze waren leeg geweest wanneer Ivan ze had bereikt. Enkele lichamen had hij gezien maar nooit had hij ook maar een spoor van zijn broer gevonden. Hoe was dit mogelijk?
Zodra hij los werd gelaten, stapte hij iets van hem af en bekeek hem terughoudend. Was het wel echt wat hij zag? Was het echt zijn broer die hier in levende lijve voor hem stond na alles? Ivan probeerde de gedachten van zich af te schudden. Intussen had hij wel meegekregen hoe Grigor's humeur om was geslagen sinds hij Mako in zijn zicht had. Hij kon het alleen al horen aan zijn stem.
"This is Mako," zei hij hem met een kleine knik. "Mako, meet my brother Grigory."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Met mijn bijl in mijn hand geklemd en mijn ogen gericht op het duister voor ons, liep ik achter Ivan aan. De zon was allang onder en de temperatuur was ook flink gedaald. Maar je moest er iets voor over hebben, niet? Helemaal vertrouwde ik de situatie echter niet. We hadden geen idee met wie we te maken zouden krijgen en daarbij was het donker, nog gevaarlijker dus.
Zodra er een figuur tevoorschijn kwam, hield ik mijn bijl wat beter vast. Ivan leek echter eerst wat geschokt. Kende hij de persoon? Het was duidelijk een Rus, het accent was nog wel te horen in zijn stem. Wat verbaasd keek ik toe hoe de twee jongens elkaar omhelsden. Verward was ik zeker. Wie was deze jongen en hoe kende hij Ivan? Langzaam zet ik een stapje achteruit en trek ik mijn wenkbrauw op, lichtelijk schuw. Helemaal vertrouwde ik hem niet, helemaal niet zelfs. Afwachtend stond ik er een beetje bij, wachtend op een uitleg.
Alles wat ik wist was zijn naam, althans, als dat zijn naam was. Ivan begon over de aanvallen op de laboratoria, waardoor ik verwachtte dat de jongen daar werkte, of had gewerkt, omdat ik niet verwacht dat er nog laboratoria zijn waar gewerkt word. De meesten waren aangevallen door walkers. Het aanzicht van de twee was echter wel mooi om te zien. Ze leken elkaar al jaren niet meer te hebben gezien, wat waarschijnlijk ook het geval was. Een kleine glimlach vormde op mijn gezicht, of ik het nou wilde of niet. Mijn gezicht betrok weer zodra de jongen zijn aandacht op mij richtte en ik de toon in zijn stem hoorde. Ik had genoeg mensenkennis om te weten wat die toon inhield. Hij mocht me nu al niet. Voordat ik kon antwoorden hoorde ik dat Ivan me voor was, en mij eigenlijk voorstelde aan... Zijn broer?! Dit was zijn broer? Het verklaarde veel, maar tegelijk voelde het zo vreemd.
De toon waarop zijn broer tegen mij sprak beviel me echter niet, dus had ik absoluut geen zin meer om vriendelijk tegen hem te gaan lopen doen. ''Hey.''

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Yes they held us captive and forced us to make a cure everybody knew was impossible to make. Certainly because it was only the beginning of the outbreak and there was not much known about this new virus. But I managed to escape. It's a long story i'll tell you everything once we're in a safer place." Hij speurde de omgeving af. Nu ze met zijn drieën waren, was hun geur sterker, zich verplaatsen werd gevaarlijker. Niet alleen konden walkers hen gemakkelijker vinden, ook voor bendes werden ze een groter doelwit. Hij kende de omgeving het beste dus liep voorop en signaleerde wanneer Ivan en Mako mochten volgen. Doordat ze zich nu en dan schuil moesten houden, duurde het best lang voor ze bij het appartementsgebouw aankwamen waar Grigory zich schuilhield. Het was ooit een chique hotel geweest. De trap in de inkomhal was verwoest, maar hij had een touwladder gemaakt om naar de eerste verdieping te klimmen. Met een lange stok haalde hij die naar beneden en klom omhoog. Walkers waren geen goede klimmers. Zodra ze alledrie op de eerste verdieping waren trok hij de touwladder weer omhoog. en verborg hem achter enkele brokstukken. Vandaar gebruikten ze de trappen om naar de hoogste verdieping te gaan. De kamer met het beste overzicht over de stad was zijn uitvalsbasis. "Ivan how did you find me exactly. I don't remember putting my name under the graffiti. You didn't start using drugs did you. I may sell it but in times like these you must accept the harsh reality instead of trying to run from it."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"The government?" sprak hij wat stamelend. "I should've known from the beginning they were the ones behind everything," mompelde hij voor zichzelf uit. Zijn gedachten, in tegenstelling tot normaal, openbaar gesproken zelfs al was het op een gering niveau.
"I shouldn't have let you go to the laboratory when they sended the invitation."
Nog altijd bleef het moeilijk te geloven hoe zijn bloedeigen broer er levend en wel voor hem stond. Zijn kennis gebruikt om zijn levensmiddelen te verdienen. Nachtenlang had hij gedacht over wat hij er wel niet voor had gedaan om Grigor nog een keer te kunnen zien. Zijn stem te kunnen horen, zelfs al was het maar voor een paar tellen of klanken. Maar nu hij voor Ivan stond, wist hij niet zo goed wat hij ermee moest. Wat als hij het zich verbeeldde? Wat als het zijn geweten was, wat met hem aan het klooien was?
Afwezig knikte hij op de signalen van Grigor, waarop hij ze zonder meer volgde. Nog kort gestopt bij de bus om zijn rugzak en de insuline weg te grijpen, vooraleer hij de weg vervolgde naar het gebouw waar zijn broer hen heen leidde. Zo te zien een oud hotel wat naar zijn mening op het randje van de afgrond zat. Afgebladderde verf langs de keiharde muren, gepaard met kapotgeslagen ramen en neonlichten waarvan slechts een enkel deel het nog deed. De naam vaag zichtbaar geworden in het licht van de maan. The Hilton. Vreemde naam die hem ergens bekend voorkwam. Het was dat Ivan met zijn gedachten overduidelijk ergens anders zat, anders had hij het wellicht nog voor de geest kunnen halen. Wel herinnerde hij zich de geur die er een flinke walm vormde, en Ivan voor een keer wat opvrolijkte. Het was de lucht van sigaretten die hij waarnam en hem gelijk overwoekerde.
Eenmaal aangekomen op wat leek op de bovenste verdieping, waagden ze zich in een of andere hotelkamer. De weg op het begin moeizamer dan normaal vanwege de touwladder. Hoe Grigor deze plek had gevonden?
"Not yet," murmelde hij terug bij het horen van zijn woorden. Zijn broer's bezorgdheid werd door velen gezien als een goede eigenschap, hijzelf kon zich er dood aan ergeren. Kon het tenslotte erger worden dan de apocalypse al was? Hij rolde met zijn ogen hoewel hij weinig meer liet merken dan wat hij normaliter toonde, zittend op de harde ondergrond gezien hij wat slaperig begon te worden. Het pakje sigaretten toverde hij uit zijn zak waar hij er één uithaalde en deze zonder enige schaamte opstak.
"We were looking for drugs, that's all. We both know we can't run from reality, but the least we can do is make our lifes less miserable then they are at the moment. We're dead anyway, we might as well enjoy the freedom we have left."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Zonder er echt bij na te denken liep ik achter de jongens aan. Niet wetende waar Grigory ons heen zou leiden. Ik vertrouwde hem niet. Niet helemaal althans. De toon in zijn stem, toen hij vroeg wie ik was, stond me absoluut niet aan.
Ivan leek eerst nog langs het busje te gaan, waar ik zelf niets meer vandaan hoefde te halen, sinds ik al mijn bezittigen nog in mijn rugzak op mijn rug had zitten. Mijn bijl had ik echter nog steeds in mijn linkerhand geklemd, maar deze stopte ik al gauw weer tussen mijn riem.
Na opnieuw even achter de twee broers aan te hebben gelopen, kwamen we bij een gebouw aan. Het leek op instorten te staan en erg veilig zag het er zeker niet uit. De touwladder die we moesten beklimmen was nog redelijk te doen, maar de trappen die volgden leken eindeloos door te gaan. Al snel liep ik wat verder achter de jongens en hun voorsprong werd steeds groter. Een golf van angst overspoelde me bij de gedachte alleen al. Verlatingsangst. Dat is iets waar ik zeker last van had. Maar wat kon ik eraan doen? Iedereen die ik ken en waar ik om gaf zijn in korte tijd allemaal verdwenen. Het was voor mijn brein alleen maar natuurlijk om iets als verlatingsangst te ontwikkelen. Toch was het een zwakte gedurende deze tijden. Een angst die nooit ergens goed voor zou kunnen zijn. Bijna uit een reflex pakte ik Ivan's hand vast, om mijzelf te verzekeren dat er iemand in de buurt was. De angst was duidelijk van mijn gezicht af te lezen, en mijn handen waren ijzig koud.
De kamer waar we uiteindelijk in terecht kwamen was duidelijk niet meer wat het ooit geweest was. Maar dat was het geval met vrijwel alles tegenwoordig, dus veel verwachtte ik ook niet meer van dit soort dingen. Zodra ik me realiseer dat ik nog altijd Ivan's hand vastheb, laat ik hem snel gaan. Even kijk ik hem verontschuldigend aan, maar laat mijn blik al snel weer rond de kamer glijden. De bezorgde woorden van Grigory komen mijn gehoor binnen en Ivan's antwoord was waarschijnlijk niet hetgeen waarop hij gehoopt had. Toch was het niet meer dan de waarheid. Redelijk vermoeid en uitgeput nam ik plaats naast Ivan op de koude vloer, met mijn hoofd leunend tegen zijn schouder, wat vrijwel op dezelfde hoogte zat. Maar ik was dan ook erg klein en Ivan was juist weer erg lang. Opnieuw keek ik de amper verlichte kamer een keer rond, tot ik mijn blik uiteindelijk vestigde op het raam.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij was zwijgzaam toen hij vroeg of het de overheid was die niet alleen hem, maar ook de andere laborateurs die onder hun bevelen lieten lijden. Het was wel duidelijk geworden dat het inderdaad de overheid was.
Traagzaam liep hij naar zijn bureau, die vol lag met onder andere papieren en spullen om drugs te kunnen maken. Hij had niet veel meer over en het was dan ook hoognodig tijd om weer een voorraad aan te schaffen, maar het was onmogelijk om te kunnen werken aan zijn 'projecten' nu Ivan in zijn gezelschap was. Zelfs al verlangde zijn broeder zo erg naar drugs, zou hij het hem alsnog niet geven. Hij wilde niet dat zijn broeder nog meer gebroken zou worden dan hij op dit moment al was.
''It wouldn't have changed everything, Ivan. We both know I am a stubborn guy when it comes to that project. It was my only chance to actually do something good for this world,'' zei hij waarna hij plaatsnam op zijn bureaustoel. Onderwijl had hij gezien hoe Mako naast zijn broeder plaats had plaatsgenomen en haar hoofd liet steunen op zijn schouder, maar hij wilde er niet al te veel aandacht aan besteden. Hij zou er later wel achter komen of Ivan en Mako gewoon 'vrienden' waren of meer dan alleen dat.
''We aren't dead men on this cruel world. At least not for now. I am sure someone is trying hard to invent a cure to make us human imperishable against those walkers. And you've got to understand drugs aren't the solution to escape the suffering and reality. It only tears you apart and makes the distance between life and death smaller than it already is,'' sprak hij wijs, kijkende naar de sigaret die hij inmiddels had opgestoken. Hij verlangde ernaar, dat was iets wat hij niet kon vermijden, maar hij was nu niet het goede moment om afgeleid te worden door de rook die zijn longen zouden verlaten.
''So how did you guys met, huh? Was it just by accident or did you find each other by starting a quest to find some drugs?'' De woorden die hij uitsprak, kwamen wederom ietwat bot uit zijn mondholte. Hij was ervan overtuigd dat Ivan allesbehalve een goed-gemanierde jongeman was, maar na hem een lange tijd gemist te moeten hebben, leek het wel alsof het enkel slechter met hem eraan toeging. Alsof hij van het rechte pad is afgeraakt en hij nooit meer de kans heeft gekregen om het rechte pad weer te vinden en zij zou goed zo de reden kunnen zijn dat hij was begonnen met het gebruiken van drugs.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kleine beetjes rook ontsnapten geleidelijk uit zijn mond, de sigaret hangend tussen zijn lippen terwijl hij zich richtte tot de kale muur die zich voor hen bevond. Hij ondernam geen initiatief om zijn broer in de gaten te houden. Ivan kende hem goed genoeg om te weten dat, zelfs nu de apocalypse aan de gang was, hij voor geen meter veranderd was. Zijn botheden tegenover Mako waren hem wel degelijk opgevallen, maar hij wist dat hij het ergens goed bedoelde. Sinds ze opgegroeid waren met enkel elkaar en hun ouders waren ze beschermend tegenover alles wat ze hadden. Ofwel ze het hadden over hun broer of de schaarse spullen die ze bezaten. Grigory had die gewoonte nog altijd bij zich gedragen, bleek het geval te zijn. Met een stalen blik liep hij langs hen beide heen en zag Ivan hem in zijn ooghoeken verdwijnen achter het bureau.
"I could've tried to stop you," zei hij vastbesloten. Hij voelde hoe Mako tegen hem aanleunde, wat een prettig gevoel met zich meebracht. Traagzaam had ze haar hoofd tegen zijn schouder laten zakken. De hotelkamer was gevoelsmatig als een vrieskast; de onverwachte warmte die hij tegen zich aanvoelde kwam als geroepen.
Mede omdat het zijn broeder was wie hen beide toekeek hield hij zich toch wat afstandelijk. Hij wist dat het enkel vragen om problemen was. Daarbij had hij ook geen zin in een ruzie omdat het een zware dag was geweest. Ivan pakte dan ook gehaast de rugzak van de vloer en schoof het ruwweg naar zichzelf toe, negerend naar zijn felle gelaat wat hun kant op keek. "Save yourself the efforts to make a point, Grigory." Ongeduldig zocht hij het door tot hij een van de insulinepen gevonden had, waar hij naar opzoek was. Het was wellicht niet erg smakelijk om aan te zien, maar hij moest zich eraan houden om te overleven. Sommigen hadden de drugs dagelijks nodig; bij hem was het de insuline. Geconcentreerd maakte hij de pen klaar voor gebruik. "There isn't even a distance between life and death anymore. You can't escape from the dead who are taking over the world."
Zijn huid hield hij strak, vooraleer hij de dosis in zijn bloedbaan spoot en de pen niet veel later op de grond belandde. Een onverstoorde zucht verliet zijn lippen in de tussentijd. Natuurlijk had hij zijn broer wel gemist. Ivan had al die tijd gedacht dat de jongen gedood was, ofwel door de walkers en anders was het de regering zelf wel die van hen afwilde komen. Zijn koppigheid daarentegen mocht van hem gestolen worden. Hij kon toch prima voor zichzelf zorgen?
Een waarschuwende blik stond op zijn gezicht zodra Grigory's grove woorden door de hotelkamer klonken. Waar waren zijn manieren gebleven? Het sarcasme spatte ervan af en zelfs een kleuter kon er nog uit opmaken dat zijn broer allesbehalve blij was met gezelschap als Mako. Beschermend sloeg Ivan zijn arm om haar heen, haar lichaam lichtjes tegen hem aangedrukt al was ook het gedeeltelijk om Grigory dwars te zitten.
"I already told you we're not on drugs."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Al gauw had ook Mako een sigaret tussen haar lippen, voornamelijk om zich op wat anders te kunnen richten dan het gepraat van de twee broers. Grigory was niet bepaald dol op haar, dat zou een kleuter nog kunnen achterhalen. De woorden die werden gewisseld tussen de twee gingen vlak langs Mako heen, en ze hield verstandig haar mond, wetende dat haar woorden de situatie slechts erger zouden maken.
Met wat onverstaanbaar, maar toch duidelijk geïrriteerd gemompel schoof Mako wat opzij zodra ze Ivan zijn insuline zag pakken. Toekijken naar hoe de jongen de naald in zijn vlees drukte was iets wat Mako toch liever niet deed, dus hield ze haar ogen gericht op de deprimerend kale muur. Met een kleine zucht drukte ze haar sigaret uit tegen de vloer en keek wat geschrokken op bij het horen van de plastic pen die ook de grond raakte. 'Oh please... You can escape those walkers outside, but death itself is an inevitability, there's no putting it gently. Someday our rotting carcasses will be one of many that have gone before us. And Grigory, if you don't shut the fucking hell up, I'll make sure you're the first one of us to go.' De vriendelijke toon, die vaak in Mako's stem te vinden was, leek verdwenen te zijn en alles wat er te horen viel was woede en duidelijke irritatie. Grigory had zich al zodanig op haar zenuwen gewerkt dat de woorden die ze uitsprak niets meer dan de waarheid waren. Hij vroeg er gewoon om. De manier waarop hij over en misschien zelfs wel tegen haar sprak was er één die Mako niet kon waarderen en ze had er geen probleem mee om dat duidelijk te maken.
Strak keek ze voor zich uit, bijna emotieloos, toch was er ergens nog wat woede van haar gezicht af te lezen. Maar dat veranderde al snel door Ivan's arm die ze om haar heen voelde. Haar woede verdween en maakte plaats voor een kleine glimlach. Al snel zat ze weer tegen hem aan en sloot ze voor een moment haar ogen. Voor het eerst sinds maanden voelde ze zich even veilig, alsof de wereld buiten even stopte en alles voor een moment weer goed was. De woorden die ze uit Ivan's mond hoorde komen zorgden er echter voor dat ze opnieuw haar ogen openden en een keer slike, 'Not anymore.' Haar stem was amper hoorbaar en ze voelde meteen spijt dat ze het had gezegd. Als Grigory haar nog niet haatte, dan deed hij dat nu wel.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''You really did loose hope,'' zei hij onbekwaam, schuddend met zijn hoofd terwijl hij van hem wegkeek. Het was niet nieuw dat een individu, in dit geval Ivan, de hoop had opgegeven. Het was waar dat de doden de overhand namen en de leven zo goed als uitstierven, maar het was treurend om te zien hoe men het leven niet meer zag zitten. Het liet zijn moed, hoop en motivatie deels verloren gaan.
Een sprankel bezorgdheid was te zien in zijn façade toen de insulinepen tussen zijn duim en wijsvinger vasthield. Onder de tijd door dat hij opzoek was naar zijn broeder, was hij het nooit vergeten hoe het zijn taak was om elke dag insuline in zijn lichaam te spuiten om zijn bloedsuikerspiegel omlaag te krijgen. Hij had het zich al die tijd afgevraagd wat er zou gebeuren als zijn voorraad opraakte, want in de tijd van de apocalypse, was niemand meer bezig met het maken van medicijnen tegen bijvoorbeeld hoofdpijn of een bekende ziekte. De mensen waren te druk bezig met overleven. Het was dus aan hem de taak om insuline te creëren. Hij wist alleen niet hoe. Het was voor hem onbekend gebleven hoe insuline in de chemie geproduceerd werd.
''How much have you left of it?'' zei hij, doelend op de insuline.
Het was ergerend om naar te kijken. Te zien hoe die twee tegen elkaar leunde, terwijl hij al die tijd geen contact kon maken met wie dan ook, omdat het te gevaarlijk zou zijn. Hij verlangde wel degelijk naar een jongedame die hem liefde kon geven, net zoals hij dat aan haar kon geven, maar voor nu was Ivan alles wat hij had.
Toen hij Mako voor het eerst weer eens hoorde praten, was hij verbaasd door haar woorden en de toon die ze sloeg. Hij stond wederom op van zijn bureaustoel en maakte zijn weg naar de twee -op de vloer zittende- lichamen. Zijn gelaatsexpressie was kil. Geen enkele grimas was er te vinden en dat kwam enkel door het lef van de dame. Hij kon niet vermijden dat het een goede eigenschap was, maar soms kon je ook te ver gaan.
''Do you think you scare me away with those words you've just spoken?'' Hij was er niet van gediend om zo aangesproken te worden. De jongedame was in het bezit van alles, behalve manieren en hoop en het ergerde hem dat überhaupt durfde om hem te bedreigen. Ze was mager en zag er ongelooflijk moe uit dus, in tegenstelling tot hemzelf, vormde ze absoluut geen bedreiging. Integendeel zelfs.
Hij hurkte naast haar neer, recht kijkende in haar ogen. Het zou overtuigender moeten overkomen dan wanneer hij op zijn plek, een paar meter van hen vandaan, was gebleven. ''You should be grateful for the inventation I've given you to enter my room, you mope and if you ever dare to threatening me again, I'll execute you by myself. Understood?'' zei hij fel en grof tegen haar. Een laatste blik gunde hij, vooraleer hij zich weer richtte op zijn broeder. ''Then why were you looking for drugs, Ivan?'' vroeg hij, doende alsof de woorden van Mako nooit uitgesproken werd en doende alsof het gedaante naast hem hier nooit had gezeten. Ze was voor hem enkel een tijdsverspilling en, hoe wreed het ook klonk, had hij zo het vermoeden dat zij degene was die achter al de veranderingen van Ivan zat. Zij was tenslotte degene die als met drugs begonnen was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I didn't lose hope. I just see the reality through my eyes instead of something that'll give us nothing more than unrealistic expectations, which no one can accomplish." Hij staarde weg in de donkere kamer, zijn ogen gefixeerd op het kleine raam wat zich bevond aan de zijkant van de kamer. Stof kwam van het glas af en maakte het vaag, sommige zaken zelfs onzichtbaar door middel van het duister wat de buitenlucht voor moest stellen. Een sterrenhemel die bedekt zou moeten zijn van de prachtige sterren. Schijnend op hen neer dat hij voor even zou kunnen geloven dat het allemaal bedrog was geweest. Anders dan de andere nachten, toonde zich enkel het donker vanachter de viezige ruiten van het motel. Hij zag het als een slecht voorteken van wat er komen zou, als hij de apocalypse zelf niet al een hel kon noemen. Met de overledenen die terugkeerden als 'levenloze' wezens en het land afschuwelijk teisterden, zag hij niet in hoe hij nog positief kon of moest doen. "The only thing that's left for us to do, is to accept that there is and won't be no cure to save us. We're left on our own to handle this."
Vermoeid liet hij zijn hoofd naar achter zakken tot zijn achterhoofd in aanraking kwam met de harde, afgebrokkelde muur. Dat zijn broer dacht hen beide in de gaten moeten houden alsof ze misdadigers waren stoorde begon hem wel degelijk te storen en, zowaar hij zijn ogen sloot om de discussie tegen te gaan, voelde hij zijn blikken op hemzelf en Mako branden. Grigory was voor hem vanaf kleins af aan al een slechte leugenaar geweest. Met slechts een enkele blik kon hij opmaken hoe hij over iets dacht en, sinds het begin al, was het hem opgevallen dat zijn broeder het niet zo goed kon vinden met Mako.
Ivan voelde zich enigszins wegdommelen, vooraleer het gekende stemgeluid van Grigor hoorbaar werd in de ruimte. Zijn bezorgdheid was nergens voor nodig want hijzelf wist dat het noodzakelijk was om de insuline bij de hand te hebben, noch kon hij het bij hem zien nadat hij traag zijn oogleden omhoog bewoog en hij zijn blik op hem liet rusten. "I've robbed a pharmacy about three days ago," begon hij suf te vertellen. Zijn arm plaatste hij wat beter rondom Mako, zijn vingers speelsgewijs gaande door een paar van haar donkere lokken.Een daad uit verveling maar bovenal uit ongemak voor het zitten tussenbeide. "I have insuline left for.. two days, maybe three."
Hij wilde de zorgen van zijn broer graag bij hem weghalen. Zijn mond trok hij al enkele centimeters open om weerwoord te geven, maar genadeloos werden zijn pogingen onderbroken door Grigory's ijskoude uitspraken. Mako's bedreigingen kwamen uit onverwachte hoek en waren daarbij ondoordacht geweest, noch kwam zijn broeder fel uit de bocht. Geen van de woorden die over en weer gingen stonden hem aan en hij was niet van plan om het ook maar te laten lijken dat hij het zou toestaan hoe de twee elkaar af zouden maken.
"Nobody's gonna execute anyone, you hear me?" Zijn vingertoppen liet hij uit Mako's haar glijden, volgend door een diepe zucht die over zijn lippen rolde. Hij was te vermoeid om überhaupt moeite te doen om ze uit elkaar te houden. Was dit dan echt nodig?
"сбить его с," siste hij zijn broeder kil toe. Het was geen geheim dat Ivan koppig was. Zelfs nu hij wist dat het de schuld van beide was, had hij enkel het recht om zijn broeder toe te spreken op zijn onbeleefde daden. Bij Mako kon hij niet meer doen dan de kille blik die hij haar gaf.
"Because we thought it would be fun. Look, you can complain 'bout our actions as much as you want to, but if we weren't looking for those goddamn drugs we wouldn't be here. So I don't see the point of fighting over the cocaine we didn't even take yet."

сбить его с = Knock it off

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Vaak werd Mako niet moe, maar op dit moment voelde ze zich alsof ze elk moment in kon storten. Slap zat ze tegen de jongen naast haar aan en was even stil. Haar ogen staarden leeg naar de muur voor hen en haar ademhaling was enigszins langzamer dan normaal.
De woorden van Grigory lieten haar weer opkijken van de muur en niet veel later was de man niet meer dan een halve meter van haar verwijderd. Het was slechts een feit dat Mako hem niet aan zou kunnen bij een gevecht, zeker niet nu ze zich zo voelde. Toch weigerde ze om zichzelf zwak over te laten komen. 'Oh just fuck off ya bloody wanker.' Was het enige wat ze antwoordde, en keek toen naar Ivan, die ook wat te zeggen had. 'Well, I ain't promising shit.' Als Grigory zo tegen haar zou blijven doen zou ze zich zeker niet inhouden. Het Russisch wat vervolgens haar gehoor binnen kwam begreep ze echter niet, maar de blik die Ivan haar vervolgens gunde zei haar genoeg.
Met de irritatie die af te lezen was van haar gezicht, stond ze op, waarna ze ook haar rugzak weer van de grond afpakte. 'That's it, I can't take this cunt's bullshit anymore.' Mompelde ze, even kijkend naar Grigory. 'I'm off to find another room. Goodnight.' Met die woorden liep ze de kamer uit, wat voor haar eerder voelde alsof ze haar lichaam slechts verder sleepte. Maar één kamer delen met Grigory zat er voor haar gewoon niet in en waarschijnlijk zouden er dan sowieso gewonden vallen, dus in haar ogen was haar keuze niets meer dan verstandig.
Slaperig, langzaam en lichtelijk wankelend liep ze de treden van de trap af, één verdieping onder Grigory en Ivan's kamer. Erg kritisch was ze niet tijdens haar zoektocht voor een andere kamer, ze zagen er immers allemaal even smerig en verwoest uit. Na enkele minuten had ze dan ook al een kamer gevonden. Al het meubilair dat er stond was wat verschoven en zat onder het stof, maar verder zag het er nog redelijk uit... Als je het vergelijkt met andere plekken althans. Ze liet haar rugzak op de grond vallen en stak een nieuwe sigaret aan. Ze klopte wat stof van het bed af, dat nog bestond uit het bed frame en het matras. Haar bijl hield ze dan toch maar bij zich, voor het geval dat.
Met een lichte glimlach liet ze zich op het bed vallen. Haar sigaret tussen en wijs- en middelvinger en haar bijl naast haar op bed, binnen handbereik dus eigenlijk. Na even naar het plafond te hebben gestaard, voelde ze haar oogleden zwaar worden en de realiteit om haar heen langzaam wegvagen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij rolde met zijn ogen toen Mako opnieuw woorden uitsprak die hem voor geen meter aanstonden. Hij had al meteen opgemerkt dat ze niet uit een net gezin kwam en het zou hem werkelijk niets verbazen al had ze haar leven omgegooid door het gebruik van drugs en alcohol.
Toen hij haar weg zag lopen, had hij al meteen de neiging om op haar in te gaan. Echter bleven die woorden enkel door zijn gedachtes zweven en sprak hij ze niet hardop voor om ruzie te voorkomen. Congratulations, mrs. lameass. You have just started your suicide mission. Jack had hem al duidelijk gemaakt dat hij moest stoppen en hij wilde hem absoluut niet teleurstellen. Vooral omdat hij geen zin had in een ruzie op de eerste dag dat ze elkaar weer gevonden hadden.
Hij wendde zich tot zijn broer. ''I'm going after her. It wouldn't be safe for here to sleep in another room. Please, stay here instead of following me.'' Hij waagde zich door de gangen van het verlaten pand, zoekende naar Mako. Het was niet de bezorgdheid die hem de moed gaf om haar op te speuren, maar de veiligheid van Ivan en hemzelf. Hij kon het er niet bij hebben dat zij zo dadelijk slachtoffers zouden worden, omdat één individu zijn woorden niet onder ogen wilde komen. Het was ronduit egoïstisch van haar. Net alsof ze er niet van bewust was hoe oplettend ze wel niet moest zijn.
Zijn zoektocht naar de eigenwijze jongedame nam niet veel tijd in beslag. Binnen een paar minuten stond hij in de kamer, toekijkende hoe haar lichaam op het verouderde bed uitrustte. Hij vond het bijna eng hoe mager ze was. Geen vlees was er te vinden; de botten staken er zowat uit.
Hij plaatste zijn hand op de houten spalk. ''Come on, Mako. You can't stay here,'' zei hij. Zijn botte toon was volledig weggevaagd. Er was nu zelfs een sprankel vrees in zijn stem te horen. ''It won't be safe out here.'' Hij liep naar haar lichaam toe, vooraleer hij zijn hand naar haar uitstak om de vriendelijk in hem nog ergens in toom te houden. ''If you just come with me, I will at least try to not bother you again with my words or actions.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij ving een felle blik op bij Mako, wie binnen minuten de weg naar de deuropening van de verlaten kamer had gevonden. Haar gedaante verdween voordat hij ook maar iets had kunnen zeggen om haar tegen te houden. Haar gescheld en grove reactie vond hij ook niet kunnen, maar in plaats van haar wijs te maken dat ze zich rustig moest houden bleef hij roerloos op de grond zitten. Hij wist dat zijn broer geen kwaad in zijn bedoelingen had en, zelfs al wilde hij graag dat de twee gewoon zoals normale mensen met elkaar overweg konden, haalde hij het onderwerp niet opnieuw naar boven. Het zou tot een discussie leiden waar hij wederom geen zin in had. Ivan stak enkel een nieuwe sigaret op, zijn hoofd stapsgewijs opgeheven om zijn broer in de ogen te kunnen kijken.
"If there were walkers in this building, we would've noticed them already," sprak hij stug. Hij plaatste zijn handen naast zijn lichaam en drukte zichzelf wat omhoog tegen de muur. Het harde gesteente wat hij tegen zijn rug aanvoelde was geenszins als de matras waar hij op had gehoopt zijn nacht door te kunnen brengen. Het gemis van de zachte stof begon hij zelfs te voelen, al was het de bijrijdersstoel die gisteravond zijn slaapplek was geworden. Vergeleken hiermee was het zo erg nog niet geweest.
Zuchtend liet hij wat rook ontsnappen uit zijn mond, kijkende hoe het vlug opging in de lucht om hen heen en het niets meer achterliet dan de gekende geur die een prettige walm rondom hem vormde. Desondanks verscheen er geen glimlach op zijn gezicht; hij negeerde zijn broeder's opmerking volledig onderwijl hij gehaast achter haar aan jaagde. Hij wist precies wat Grigory ermee had bedoeld. Zijn vertrouwen in Ivan was zodanig verzwakt dat hij hem zelfs niet toevertrouwde bij het meisje waar hij zo'n hekel aan leek te hebben, bang dat hij haar in bescherming zou nemen. Er meer woorden aan vuil maken vond hij daarom ook vergooide tijd.
Zijn blik gleed verveeld af naar zijn versleten rugzak. Vele spullen had hij achter moeten laten om zo veel mogelijk gewicht weg te kunnen laten, maar zijn sniper was de zwaarte wel waard geweest. Op de richtkijker was nooit stof te bespotten geweest en ook de munitie had hij weten te bemachtigen door deel te nemen aan verschillende gevechten. Het vuurwapen laadde sneller dan andere standaard pistolen ofwel geweren, wat het maakte tot zijn ultieme wapen. Eentje die hij gelijk voelde ontbreken bij zijn spullen zodra hij zijn ogen op zijn kleine beetje bezittingen liet vallen. Het ding was nergens te bekennen geweest. Het koord waarmee hij het had bevestigd aan zijn rugzak was mede in as opgegaan. Hij wilde zich afvragen waarom het er niet was, hoewel het slechts seconden innam bij het beseffen waar het moest zijn. De enige mogelijkheid waar hij het zou kunnen vinden was het voertuig waarmee ze de binnenstad bereikt hadden.
Vloekend greep hij een oude Glock en het zakmes uit zijn rugzak, waarna hij razendsnel weer op de been was. Ondanks het geweten dat zijn broeder, laat staan Mako, het nooit goed zou keuren dat hij zich in zijn eentje buiten de deuren zou wagen, hield niets hem ervan weer om het hotel achterwege te laten. Eigen bloed was gevloeid om een wapen als dat van hem in handen te krijgen. Hij weigerde om het te verwaarlozen in het rijtuig, afwachtend tot iemand besloot om de bus te jatten met elk van zijn achtergebleven goederen erbij. Wat Grigory ervan mocht vinden kon hem oprecht weinig schelen. Zorgeloos glipte hij dan ook weg uit de hotelkamer, zijn versnelde passen haast onhoorbaar geklonken over de houten vloeren van het verjaarde pand bij het zoeken van de uitweg. Kinderspel was het om de gevreesde buitenwereld nogmaals te kunnen bereiken. Een lichte grijns vertoonde zich daarna al snel; het was tijd om terug te claimen wat van hem was.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Zachtjes vloekend opende Mako haar ogen weer bij het horen van een bekende stem. Grigory. Ze keek wat wazig uit haar ogen en probeerde haar woede een beetje binnen te houden, aangezien de toon in zijn stem nogal veranderd leek te zijn. Het gaf haar geen reden om kwaad terug te reageren, al had ze dat liever wel gedaan na alles wat hij voorgaand al tegen haar had gezegd. Langzaam kwam ze overeind en sprong van het bed af, wat achteraf geen strak plan leek te zijn. Voor enkele seconden voelde ze haarzelf duizelig worden, maar al snel vervaagde het gevoel en pakte ze haar rugzak weer van de grond. Ze wierp een korte blik op zijn hand, maar deed verder niets. 'You'll try? Wow, look at that... We're makin' progress, ain't we, lad?' Ze sprak zacht, maar de sarcastische ondertoon was zeker nog hoorbaar.
Zonder verder nog een woord te spreken, liep ze langzaam de trap weer op, geïrriteerd dat ze haar redelijk comfortabele slaapplek op moest geven voor de koude vloer. Maar ze had gewoon te weinig energie om nog een discussie te voeren met de man over waarom ze daar best blijven kon.
Zodra ze voet zette in de kamer viel haar meteen iets op. Ivan was weg. 'What the-' Zonder haar zin af te maken draaide ze zich naar Grigory, 'Where's Ivan? Please don't tell me he'd gone outside.' Bezorgdheid, angst en lichte woede waren duidelijk hoorbaar in haar stem. Opnieuw keek ze de kamer rond, maar hij was echt nergens te bekennen. Waar zou hij in godsnaam heen kunnen zijn gegaan? Vrezend voor het ergste rende ze naar één van de ramen en opende deze wat haastig. Bijna haar hele bovenlichaam hing uit het raam, zoekend voor de jongen. Veel zag ze echter niet, buiten de levenloze lichamen, die zichzelf doelloos vooruit sleepten. Toen viel haar oog op een lichaam dat sneller leek te bewegen dan de rest. Grijpend naar de rifle die ze aan haar tas had hangen volgde ze het individu. 'The bloody fucker's gone outside...' Mompelde ze toen, redelijk hoorbaar. Ze zette een paar stappen achteruit, weg bij het raam, waarna ze opnieuw naar de man keek, 'I'm going after him.' Zei ze hem toen vastberaden, met de rifle in haar handen geklemd, aangezien ze haar bijl niet mee had genomen uit de kamer waar ze zich kort geleden nog in bevond. Veel idee over waar Ivan heen zou gaan en waarom, had ze echter niet. De enige logische plek die ze kon bedenken leek haar het busje, maar wie weet. Toch liet ze zich door niets stoppen en rende ze de kamer uit, en vervolgens alle trappen weer. Haar energie was in één klap teruggekeerd, maar dat kon evengoed de adrenaline zijn. Ivan's actie irriteerde haar toch lichtelijk, vooral omdat ze niet wist waarom hij zomaar, zonder hen iets te vertellen, weg zou gaan.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij kon geen woord tegenspreken; ze was al weg voordat hij zich überhaupt besefte wat ze nu bedoelde. Wel verliet ze de kamer en het leek er op dat ze weer terug zou lopen naar de kamer.
Rollend met zijn ogen liep hij achter haar aan totdat hij haar stem voor de tweede keerde hoorde overgaan. Ivan? Was hij weg? Hij kon haar niet geloven. Hij had zo tegen hem gezegd dat hij in de kamer moest blijven. Dat hij moest wachten tot zijn terugkeer, maar hij is gewoon weggegaan zonder iets te zeggen. Lag het aan Grigory zelf? What the fuck is wrong with you? dacht hij. If you want to go on a suicide mission, go ahead.You've already lost this game.
Het kon hem nauwelijks schelen dat ook Mako wegliep. Het zou hem geen zorg wezen al stierf ze, maar hij raakte wél in paniek vanwege zijn broeders actie. Wie weet waar hij kon zitten?
''It's obvious he doesn't accept anything I say and I am sick of saying things while nobody is listening to what I am actually saying. I won't kiss his ass for any second longer,'' murmelde hij binnensmonds, opentrekkende van alle lades die er te vinden waren. Hoewel hij altijd geordend was, was het in zijn lades een enorme puinhoop. Niets was meer overzichtelijk en het duurde te lang vooraleer hij zijn -
Er was geen tijd meer over om zijn spullen weer op te bergen. Als de wiederweerga holde hij de kamer uit. Hij struikelde over meerdere dingen die in de hal lagen, maar elke keer weer wist hij zijn evenwicht te behouden en viel hij op het nippertje niet neer op de harde, ijzige grond. God, how can you do this to me? After everything I've done for you, you still act like a fucking idiot. Is it that hard to just obey me? To follow my orders instead of following your thoughts which lead to nothing, but pain and danger? I just cannot believe how ungrateful you are, Jack. The drugs have destroyed you, ging er in zijn gedachtes om, terwijl hij de trappen afholde en schichtig om zich heen keek. Hij wist niet waar zijn broeder was of het wicht die Ivan met zich mee had genomen, maar hij wist wel dat hij en de andere de twee de dood op zijn geweten had nu hij zich opnieuw buiten durfde te wagen. Echter was zijn veiligheid wel zijn minste zorg. Het enige wat hij nu wilde, was zijn broer vinden zelfs al had hij tegen zichzelf gemompeld dat hij zou stoppen met helpen.
Toen hij buiten was, keek hij wanhopig om zich heen. Er waren geen walkers te vinden voor zover hij wist, maar schreeuwen zou te riskant zijn. Hoe graag hij het ook wilde, hij wilde voorkomen dat de stad straks omgeven zou worden door honderden walkers. Hij moest dus zelf opzoek gaan in de stilte die hem aangeboden werd.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld