Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG | ft. Traveller

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verbaasde hem dat ze nog aan hem durfde te vragen. Enkelingen van de bende vreesden hem het meest, iets wat dan vast aan Adriana voorbij was gegaan. Hij maakte net slechts een grapje. "I'm always the real deal, princesa" murmelde hij met een kleine grijns. "But sometimes you gotta let the others believe they're superior as well. To caress their ego a bit." En of dat waar was; vele bendeleden hadden dat soms even nodig, maar er was geen twijfel over mogelijk dat genoeg mannen naar hem luisterden wanneer hen wat verteld werd.
De sprakeloosheid van haar kant volgde, nadat hij zijn verhaal dan toch tegenover haar had gedaan. Over zijn eigen gevoelens praatte hij echter niet. Hij was bereid om haar te vertellen over Arabella, over de begrafenis en alles daar rondom heen. Het laatste wat Adriana hoefde te weten, was wat hij de afgelopen week met zichzelf aan had gemoeten. Het ging haar geen donder aan hoe hij precies rouwde over haar dood.
Toch knikte hij dankbaar wanneer ze haar respect tegenover hem betoogde. Hij wist niet goed wat hij erop moest zeggen, meerendeel ook omdat hij er niet heel erg op in wilde gaan. Daarbij liet Adriana een kant van zich zien die hij nog niet echt van haar kende. Nog voor hij het wist, voelde hij haar armen om zich heen die hem in een knuffel trokken. Een beetje overrompeld bleef hij even stilstaan, tot hij weer bij zinnen kwam en zijn armen ook om haar heen liet glijden.
"I hope so too..." Het voelde tegen zijn zin in wel fijn om met haar in deze houding te staan. Hij was allesbehalve een knuffelaar maar misschien was dit dan toch iets wat hij even nodig had gehad. Een beetje weifelend trok hij zich terug, zijn handen weer teruggeplaatst langs haar taille om het dansen te hervatten.
De gedachten aan Arabella brachten de herinneringen aan Emil terug. Hij had al een tijdje niet meer aan zijn broer gedacht, iets wat hij zichzelf eigenlijk verweet. Hij wist niet eens hoe Emil zijn laatste dagen had doorgebracht. Het enige wat Cristian wist, was dat hij bij de Polizzi's was geweest. Hij en zijn vader hadden Emil destijds de laatste paar dagen niet meer gezien, omdat hij bij Adriana en haar familie verbleef.
"How was Emil?" vroeg hij enigszins schor, uit het niets. "The last few days, before it happened?" Voor het eerst sinds het gesprek over Arabella's begrafenis keek Cristian haar weer aan, zijn ogen niet langer meer gericht op de wand achter haar gedaante. Hij had het zich altijd afgevraagd hoe Emil's laatste dagen waren geweest en door de ruzie tussen hun families en de verdenkingen, was het er nooit van gekomen.

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Iedere keer dat hij haar ‘princesa’ of een andere variatie van dat woord noemde irriteerde dit haar. Normaal vond ze dit nog wel een schattige naam, maar hij bedoelde dit niet op die manier. Het voelde alsof hij haar totaal niet serieus nam en waarschijnlijk zat haar gevoel bij het juiste eind. Ze noemde hem toch ook niet één of ander raar koosnaampje? Hij zou haar meteen hebben gecommandeerd om daarmee te stoppen. Toch lukte het ook deze keer weer om haar mond erover te houden, maar als hij dat nog veel vaker deed zou ze er wat van zeggen. Hij zou dan wellicht nog wel vaker die bijnaam voor haar gebruiken, dus misschien was het ook beter om er niets van te zeggen. Dan had hij er minder plezier aan.
“Hmm... But you don’t act the same way. At least not towards me.” En dat terwijl iedereen bij wie ze de afgelopen week was geweest wist dat zij Italiaans was, maar het leek niemand wat te boeien. De enige die hier een probleem van maakte was Cristian. Alle mensen bij wie ze was geweest hadden een Spaanse afkomst.
”Yeah, okay, that makes sense,” knikte ze toen hij uitlegde dat je soms die mensen ook eens belangrijk moest laten voelen. Dan gaf je het gevoel dat ze wat te zeggen hadden en dan zouden ze uiteindelijk ook meer respect voor je hebben. Echter wist Adriana dat ze voor nu onderaan de ladder stond en dus zou ze zich daar nog wel een beetje naar gedragen. Ze kon moeilijk al heel dominant de touwtjes in eigen handen nemen.
“And I know it might sound weird but if you want to talk about the situation or whatever, you can.” Hij mocht best over zijn zusje beginnen indien hij daar behoefte aan had. Dan zou zij de knop om kunnen zetten en zelfs als een soort vriendin naar hem willen luisteren.
Zijn vraag zag ze niet aankomen. Hij vroeg over Emil en even was ze van haar stuk geslagen. Wat moest ze nou antwoorden? Ze kon niet goed over hem praten zonder emotioneel te worden en ze wilde niet huilen in zijn bijzijn. En al helemaal niet hier! “Emil was really happy those last few days.. We didn’t really do much but it was just a really good time,” knikte ze waarna ze slikte om ervoor te zorgen dat zij absoluut niet emotioneel zou worden. “He actually pretty much proposed to me right before he left.” Dat had ze nooit iemand verteld omdat er dan een nog zwaardere lading op kwam te zitten, maar het was wel zo. Hij had haar verteld dat hij de rest van zijn leven met haar wilde spenderen en hij had gezegd dat hij met haar wilde trouwen en dat hij daar ook voor zou zorgen. Het was alleen nooit meer tot dat punt gekomen.
“I just hope you know that I never had any bad intentions when it comes to him.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij gedroeg zich niet helemaal zo tegen haar. Daar had ze gelijk in gehad, hoezeer hij dat ook niet tegenover haar uitsprak. Ze wist net zo goed als hem dat hij door hun verleden niks met haar zou beginnen en het hem vies zou laten voelen, als hij zo met haar omging zoals hij met andere vrouwen deed. Ze was een verschijning en ze kon nog zo prachtig zijn, maar het was hem allang duidelijk dat het niet voorbestemd was. Daarnaast zou zijn hele familie hem vervloeken zodra hij ook maar iets met haar zou beginnen, laat staan de hare.
Cristian liet dat gesprek links liggen, hetzelfde voor haar opmerking over haar steun. Hij waardeerde het wel dat ze het tegenover hem uitsprak, iets wat hij liet weten door wederom dankbaar naar haar te glimlachen. Dit was het laatste wat hij van haar had verwacht, maar hij moest toegeven dat het fijn voelde om te weten dat er iemand was die er voor hem wilde zijn. Het was gewoonweg dat hij er niet van hield om over ook maar iets met iemand te praten. Hij vond alle dingen omtrent zijn leven eerder zijn zaken dan die van iemand anders. Hoe meer hij haar vertelde, hoe meer invloed ze over hem kon hebben op de meest ongunstige momenten.
Het was anders om over Emil te praten. In lange tijd had hij zijn naam niet meer genoemd tegenover iemand of ook maar tegenover zichzelf, als het ging om het verleden. Dat hij nu van haar horen kon dat Emil gelukkig was geweest in zijn laatste paar dagen, betekende meer voor hem dan ze ooit zou weten.
"I'm glad that he was happy. He deserved to be happy," murmelde hij zacht voor zich uit. Het kwam alleen als een bom aan dat hij haar ten huwelijk had gevraagd, makend dat hij even verbaasd en lichtelijk fronsend Adriana's ogen opzocht. "He proposed?" Hij had geen ring om haar vinger gezien, geen die Emil haar gegeven kon hebben. Was het dan de ring van Emil zelf die hij achter had gelaten?
"He never told me that." Verward schudde hij zijn hoofd. "Is that why you had his ring?"

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Ze wilde eigenlijk helemaal niet over Emil spreken en al helemaal niet tegen hem. Hij kende hem nog beter dan dat zij hem kende en dat zou betekenen dat hij dingen over hem kon vertellen die ze nu niet wilde horen. Dingen waarvan zij verdrietig kon worden. Ze had het allemaal wel een plekje kunnen geven, maar toch maakte het haar iedere keer verdrietig als ze over de hele situatie nadacht. Wat dat betreft was ze dus nog een klein meisje, want over andere onderwerpen kon ze bikkelhard zijn. Dan raakte helemaal niets haar, maar alles wat over Emil ging was anders.
"He really did.. I hope he's happy now. Wherever he may be." Natuurlijk was Emil geen lieverdje geweest. Als hij dat was geweest, was hij nu nog bij haar en waren ze nog samen. Hij had veel fouten in zijn leven gemaakt, maar bij haar was hij een heel ander persoon. Zij dacht altijd dat hij bij haar zichzelf kon zijn. Ze waren ook met name gewoon hele dagen lang aan het lachen. Emil was niet alleen haar liefde geweest, maar ook haar beste vriend en om die te missen was misschien nog wel erger.
"Um, I think so. I mean he wanted me to have it but he was going to buy me like a proper engagement ring and I think that in the mean time he just wanted me to have that." Het leek wel alsof hij van tevoren wist wat hem zou overkomen en haar daarom die ring had gegeven. Echter kon ze niet voorstellen dat hij dat vrijwillig zou laten gebeuren, dus wat dat betreft wist ze het ook niet zeker.
"But um... I really don't mind talking about him but can we maybe not talk about him right now? I mean in here." Ze wilde niet uitleggen waarom, omdat ze hoopte dat hij het uit zichzelf al zou begrijpen. Over hem praten maakte haar gewoon zeer emotioneel en dat mocht ze hier absoluut niet zijn. Zeker niet waar haar broers bij waren. Als zij zagen dat zij verdrietig was dan zouden zij denken dat dit door Cristian kwam en dan zouden ze hem pas wat aan doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon zich Emil's lach nog herinneren, de kleding die hij droeg, zijn typische houding. Alles aan hem leek nog zo dichtbij. Het enige wat steeds meer begon te slijten waren de klanken van zijn stem, die Cristian zich eerder nog luid en duidelijk voor de geest kon halen, maar nu niet meer kon doen dan gokken hoe het was geweest. Er was een hele tijd overheen gegaan. Een tijd die te kort had gevoeld voor alles dat van hem afgenomen werd. Hij hoopte gewoonweg dat Arabella nu bij hem was, al wist hij zelf niet waar hij nou precies in moest geloven.
Het klonk geloofwaardig toen ze hem vertelde dat ze Emil's ring gekregen had bij zijn aanzoek. Zo niet, dan had Cristian allang een andere ring bij haar of haar familie gezien. Ook kon het niet anders dan dat zijn broer het sieraad aan haar had gegeven met een hele sterke reden; Emil wist net zo goed als hem dat er veel vanaf hing. Zijn familie zou niet hetzelfde met hem omgaan als ook maar uit zou komen dat die ring kwijt was, laat staan wanneer hij hem weg had gegeven.
Een beetje overrompeld keek hij voor zich uit. Hij knikte maar wat, niet geweten wat hij anders moest zeggen. Blij met de verloving was hij in elk geval niet geweest. Zijn ouders vast ook niet, al waren ze behoorlijk steunend naar Emil toe geweest toen uitkwam dat hij een relatie met Adriana had. Een band voor het leven was toch wat anders dan een gewone relatie.
Pas toen ze aangaf dat ze het gesprek over Emil wilde stoppen, werden zijn ogen weer naar de hare gelokt. Ze leek er nog meer moeite mee te hebben om over zijn broer te praten dan dat hij dat had. Hij dacht de tranen achter haar ogen te zien branden. "Yeah, alright," murmelde hij haar begrijpend toe. "I understand." Het was misschien maar ook beter dat ze erover ophielden. Het zou nog zoveel meer herinneringen in hem losmaken dat de tijd die hij had gekregen om alles te verwerken, keer op keer te kort zou blijken te zijn. Hij had zich er net een beetje overheen gezet en het laatste wat hij nodig had, was om zich weer opnieuw in de put te storten waar hij zichzelf net weer uitgeholpen had.

TS: de volgende dag

Het was al een lange dag voor hem geworden. De gedachte dat hij na gisteravond een dag vrij zou hebben, was een stuk fijner geweest in zijn hoofd als hoe het in het echt bleek te zijn. Niet alleen had hij bij het gala gisteren met meer mensen moeten spreken dan dat hij had gewild, vandaag was er precies hetzelfde aan de hand. Zijn familie leek hem keer op keer te willen spreken. De wijze waarop zijn telefoon om het half uur wel weer afging, maakte hem met elk telefoontje of sms'je weer geïrriteerder. Hij had zoveel binnengekregen, van de zoektocht naar Arabella's tot updates over andere opdrachten en zaken. Alsof ze niet even konden wachten met hem bestoken met alles wat ze uit hadden gevonden. Meestal kon hij dat wel hebben, maar vandaag bleek het niet zo'n dag te zijn. Dat hij had ontdekt dat de foto van zijn zusje verdwenen was uit zijn kamer, hielp tevens ook niet mee. Het was de enige afgedrukte foto die Cristian van haar had en met het aanzicht op het lege fotolijstje, kon hij niet anders dan zichzelf verwijten wat er in hemelsnaam mee was gebeurd. Het was geen geheim dat hij de afgelopen dagen wat meer had gedronken dan normaal om alles achter zich te kunnen laten. Wat als hij in zijn aangeschoten bui de foto vernietigd had? Hij zou het zichzelf nooit vergeven.
Adriana leek ook niet haar beste dag te hebben. Hij had weinig woorden met haar gewisseld had sinds haar ontwaken. Hij was er niet voor in geweest om moeite richting haar te doen, simpelweg omdat alles wat hem nu nog verteld werd, één ding teveel was. Dit leek zij ook te hebben gemerkt, gezien ze niet snel genoeg weg leek te komen uit zijn apartement zodra Pedro aan had geklopt. Blijkbaar was er post voor hem geweest die ze maar al te graag op wilde halen, al was het maar om uit zijn buurt te komen.
Gestrest greep hij zijn mobiel weer vast, het opnieuw horen trillen waarna het telefoonscherm weer oplichtte. Een bericht van zijn vader nam groot het beeldscherm in, eentje die hij niet aanzien wilde en daardoor eigenwijs zijn scherm weer uitzette. Het laatste wat hij wilde, was nog een keer een gesprek met zijn vader aangaan. Niet nu hij elk moment in zijn eigen irritatie kon verdrinken.

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Gisteravond was een vermoeiende avond geweest en ze had zich geen seconde vermaakt. Ze had dan ook gretig gebruik gemaakt van de dure champagne die werd aangeboden, omdat ze anders bang was dat ze de avond niet zou doorkomen. Die avond was alles waar zij een hekel aan had. Aardig doen tegen mensen die ze niet kende, doen alsof ze geïnteresseerd was in die mensen en deze mensen waren dan meestal nog eens onaardig tegen haar. Ze had zich ook niet altijd in kunnen houden. Sommigen voelden zich zo ver boven haar verheven dat ze zo nu en dan ook een opmerking maakte waarmee ze die persoon even op hun plaats zette.
Ook vandaag was vermoeiend geweest, maar dat kwam met name omdat Cristian zo chagrijnig als de pest was. Ze had hem dus zo veel mogelijk ontlopen, maar dat was niet alleen om die reden. Ook had ze iets gedaan waarvan ze niet wist of hij dat wel kon waarderen, maar ze kon niet meer terug en ze zou het dus wel moeten zien. De foto van Arabella op zijn nachtkastje had ze meegenomen, maar deze zou ze spoedig weer op zijn plek terug zetten. En niet alleen dat, ook was haar 'bestelling' klaar zoals de jongen aan de deur had verteld.
En dus was ze onderweg naar beneden waar ze het pakketje moest ophalen. Gelukkig maakte Cristian hier geen probleem van. Sterker nog, ze had de ruimte verlaten voordat hij ook maar iets kon doen of zeggen om haar tegen te houden.
Al snel had ze het doosje en de oude foto in het fotolijstje vast, bedankte ze de man die dit voor haar mogelijk had gemaakt, en was weer onderweg naar boven. Met de foto van zijn zusje had ze iets kunnen doen. Toen hij had aangegeven dat ze gisteren zestien jaar was geworden en er dus heel anders al uit zou zien dan het meisje op de foto, kreeg zij een idee. Dat idee was om die foto zo te 'bewerken' zodat mensen konden zien hoe dit meisje er op haar zestiende uit zou zien. Dat was dus precies wat zij had gedaan.
Eenmaal boven liep ze weer naar binnen toe en daar ging ze met lood in haar schoenen op zoek naar Cristian. Nu hoopte ze maar dat hij het kon waarderen en niet boos zou worden. "Cristian? I'm sorry to bother you but I have something for you..." Ze legde vervolgens het oude fotolijstje samen met het pakketje wat nog steeds in een doos zat op tafel neer. "I took your photo because I needed it for something, I'm sorry about that. But I can explain why I needed it if you open up that package."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Er waren nog geen vijf minuten verstreken geweest tot hij de deur weer open hoorde gaan. Hij betrapte zich erop dat licht gegrom zijn mond verliet, zich voorbereid op ongewild bezoek. Met alle telefoontjes en berichten die hij had gehad, kon het maar zo zijn broer of zijn vader zijn die voor de deur verscheen. Het was niet dat Cristian op alles geantwoord had; hij had daar simpel gezegd gewoon geen trek in gehad.
Dat bleek echter niet het geval te zijn. Het was niet het gedaante van Diego, zijn vader of iemand anders uit zijn familie die hij in de deuropening zag verschijnen. Het was Adriana die haarzelf naar binnen liet, met in haar handen een pakketje en een al te bekend fotolijstje. Er ontstond een frons op zijn gezicht, vragend naar haar gekeken onderwijl ze beide dingen op de tafel neerlegde. Wat deed ze met de foto van Arabella? Waarom dacht ze die van hem weg te moeten nemen? En wat zat er in dat pakketje? Hij had in geen jaren meer iets besteld, laat staan laten bezorgen bij het gebouw van de bende. Daar deed hij niet aan.
"What were you doing with that photo?" Een beetje onbegrijpend rolde het over zijn lippen, een hint van ergernis laten blijken. Hij snapte niet wat ze met Arabella's foto moest en wat het te maken had met datgeen in de kartonnen doos. Haar opmerking verried dat ze niet van plan was hier ook maar een antwoord op te geven voordat hij het pakketje had opengemaakt, waardoor hij niet eens verder vroeg. Zuchtend liep hij op haar af, bij de tafel tot stilstand gekomen om de doos in handen te nemen.
Er zat geen herkenbaar etiket op. Er was niet eens een herkenbare naam op te spotten als het ging om de afzender, slechts een rommelig handschrift dat met papier en al op de voorkant was geplakt. Het was geadresseerd geweest aan Adriana, niet eens aan hem, wat hem des te meer liet afvragen wat er aan de hand was. Waarom had ze iets voor hem besteld?
Hij scheurde de bovenkant van het pakketje kapot, de plakband eraf getrokken om zo een blik in de doos te kunnen werpen. Wat er precies in zat had hij nog niet goed kunnen zien, waardoor hij wat raadselachtig het plastic met zijn vingertoppen uit het pakketje haalde.
Er kwam een foto tevoorschijn van een jong meisje. Eentje die Cristian nog niet eerder had gezien of herkende. Er stond een datum op de achterkant geschreven, de datum die hij enkel en alleen herkende als de verjaardag van zijn zusje. Arabella.
"What-?" Ontdaan van wat hij zojuist in zijn handen had gekregen, liet hij zich neerzakken op een van de stoelen aan de tafel. Hij klemde de foto tussen zijn vingers, deze daar roerloos gelaten terwijl hij zijn ogen er tientallen malen overheen liet glijden. Het was pas nadat hij zich besefte wat er aan de hand was, dat hij het fotolijstje erbij pakte. De foto van Arabella zoals hij haar voor het laatst gezien had naast de nieuwe foto gelegd. Hij voelde de woede uit zich wegdrijven, plaatsgemaakt voor een gevoel van gemengde emoties.
"Is that her?" vroeg hij uiteindelijk, na even in stilte naar de foto gekeken te hebben. "Did you-?"

hoe ze er ongeveer uitziet op de nieuwe foto - kind of

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Ze was zenuwachtig. Zenuwachtig wegens het feit dat ze niet wist hoe Cristian zou reageren. Hij zou heel erg boos kunnen worden of hij zou het tegenovergestelde van boos kunnen worden. Ze had geen flauw idee en dat maakte haar toch lichtelijk nerveus. Ze wist dat hij niet een goede dag had gehad en dan zou iets als dit rauw op zijn dak kunnen vallen, waardoor hij dit ook alles behalve goed op zou vatten. Ze had het wel met de beste bedoelingen gedaan, maar dat zou hem waarschijnlijk dan niet veel kunnen interesseren. Dat was dan als hij boos zou reageren en dit niet goed op zou vatten. Dat zou ze overigens heel goed snappen. Hij had dit niet aan zien komen en hij wilde hier misschien helemaal niet geconfronteerd mee worden.
Ze keek toe hoe hij het pakketje opende en zag hoe hij uiteindelijk de foto vast pakte, maar ze kon niet goed zien hoe hij hierover dacht. Het was moeilijk om hem te lezen. Zelfs nu. En dus ging ze ook zitten, zodat ze in ieder geval op gelijke ooghoogte als hem zat en dus ook beter kon zien of hij boos op haar zou worden. Indien dat het geval was, zou het best goed mogelijk zijn dat hij de foto naar haar hoofd zou gooien en dan moest ze daar wel op voorbereid zijn.
"Yes... That's her," knikte ze. Ze had de foto zelf nog niet gezien, maar kon voorstellen dat het een mooi meisje zou zijn. Het twaalfjarige meisje op de foto was al een ontzettend mooi meisje, maar nu zou hij naar een jonge vrouw kijken. Bovendien kon ze niet ontkennen dat haar hele familie qua uiterlijk niets te klagen had. Ze was niet voor niets voor Emil gevallen. En hoe graag ze het ook wilde ontkennen, ook Cristian zag er goed uit.
"I'm sorry if I invaded your privacy. I did not mean to do that. But yesterday you told me all of this stuff about you guys not knowing what she would look like now and that kind of broke my heart. So I just had to do this so you'd at least have an idea of what she would look like today," legde ze zichzelf uit. Ze hoopte dat hij dat zou begrijpen en dat hij zou snappen dat ze het alleen met die bedoelingen had gedaan. Verder hoefde ze niets van hem. Geen bedankje, helemaal niets.
"I hope this picture will help in the process of dealing with her passing. Even if it is just a little."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar prachtige, donkere krullen waren gebleven. Haar ogen nog even bruin en onvoorspelbaar zoals hij deze herinnerde. Toch was het een andere aanblik om haar zo te zien, als een volwassene, in plaats van het kleine meisje dat hij kende. Hij was haar gewend te zien als zijn kleine zusje, een kind, en niet als de vrouw die ze nu zou zijn geweest. Het was vreemd voor Cristian om haar nu zo te zien op een foto terwijl ze anders was dan hoe hij haar voor het laatst gezien had.
"She's beautiful," murmelde hij. Hij betrapte zichzelf erop dat hij met zijn vinger over de foto streek, alsof hij zo wilde weten of het wel echt was wat hij zag. Hij had er alles voor gedaan om haar terug te halen, om haar echt met eigen ogen te kunnen zien en haar weer in zijn armen te kunnen sluiten. Voor hem en zijn familie was het te laat geweest, toen Arabella terug was gekeerd. Maar dat nam niet weg dat hij een stukje van zijn zusje terug had gekregen, nu hij de foto van haar in handen had. Het had hem een andere herinnering gegeven dan het verminkte lijk dat hij als laatste van Arabella gezien had, in het mortuarium van het politiebureau. Hij wist nu hoe ze er werkelijk uit had gezien. Dat was een stukje dat Adriana hem had teruggegeven, hoewel hij het nergens aan verdiend had.
Hij keek zwijgzaam op, haar ogen ontmoet om haar een blik van dankbaarheid te geven. "Thank you." Hij was geen persoon om iemand zomaar te knuffelen, maar voor hij er erg in had gehad, had hij zich al naar haar toegebogen om haar te omhelzen; kort maar oprecht. Hij wilde dat ze wist dat hij heel erg waardeerde wat ze had gedaan, hoewel de manier waarop hem misschien niet aangestaan had. Het maakte hem nu vrij weinig meer uit dat ze de foto mee had genomen, nu hij wist wat ze ermee had gedaan. Hij had niets om haar kwalijk te nemen, niet nu ze hem zojuist een troef in handen had gegeven om in vrede afscheid te nemen. Niet van het slachtoffer, van het verwrongen lichaam, maar van zijn zusje zoals hij haar kende.
Een beltoon schetterde door de kamer, die hem genadeloos uit zijn kleine trance haalde. Traag nam hij weer zijn afstand. Zijn telefoon schoof hij over het tafelblad weer naar zichzelf toe, het scherm bekeken om ditmaal een andere naam te vinden dan verwacht. Het was geen familielid die hem probeerde te bellen, niet opnieuw een nutteloos bericht, maar een van de bendeleden. Andy, om precies te zijn. Zuchtend nam hij op, zijn mobiel naar zijn oor gebracht om de kille klanken op te vangen, die maar kort mochten duren voordat er werd opgehangen.
"Luciano wants you and Polizzi in his office, now."

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Ze had als verdoofd zitten luisteren naar de ellenlange uitleg van Luciano en had eigenlijk niets terug durven zeggen, omdat haar goed duidelijk werd gemaakt dat ze geen keuze had en dus niet mocht zeuren. Echter was het verhaal dat haar werd verteld alles behalve prettig om naar te luisteren. Er werd haar duidelijk gemaakt dat ze, omdat zij nieuw was en nog niet te vertrouwen was, een klus moest doen. Dit hield in dat zij bij een andere bende binnen moest zien te komen en zodra dit gelukt was, zou ze de informatie door moeten spelen aan Luciano. En juist doordat ze nieuw was, kon ze nog geen informatie doorspelen, omdat ze die simpelweg niet had. Echter zou het binnenkomen bij die nieuwe bende niet zomaar lukken en dat liet Luciano ook niet toe, omdat hij haar dus niet vertrouwde. Haar babysitter Cristian moest haar hierbij helpen, maar hij kreeg daar een nieuwe rol erbij. Hij was niet alleen haar babysitter, maar moest daar ook nog eens haar verliefde vriend spelen! Ze zouden samen binnen moeten komen als verliefd stel. Toen ze dat hoorde, wilde ze het liefst overgeven.
Ook hun taak voor vanavond was duidelijk. Omdat zij dus zo verliefd moesten gaan spelen, moesten ze ook wel het één en ander over elkaar weten. Zijn verjaardag, de school waar hij op had gezeten, zijn hobby's et cetera. En vice versa! Het was de bedoeling om dat vanavond allemaal te doen, zodat zij morgen daar direct naartoe konden gaan. Luciano gaf aan dat alles al was geregeld en dat ze elkaar voor nu in ieder geval moesten leren kennen.
Onderweg naar het appartement had ze niets gezegd, omdat ze alleen maar zou kunnen vloeken en schelden. In haar hoofd was ze daar dus ook flink mee bezig en eerlijk gezegd luchtte dit op. Het kwam zelfs tot het punt dat ze zich er bij neer kon leggen. Ze wist wel dat ze hiermee akkoord moest gaan, omdat ze anders naar huis moest en dan was haar plan sowieso al mislukt. Dan ging het hele feest niet door.
En dus toen zij het appartement van Cristian weer binnen liepen, zei ze voor het eerst weer wat. "Alright... So I suggest we just start right away to get it over with." Ze had het nu liever achter de rug, zodat ze hierna kon gaan slapen. Dit kon wel eens de laatste nacht in haar eentje worden, omdat ze bang was dat ze daar samen met hem in één ruimte moest slapen. Sterker nog, in één bed!
Ze liep naar de eettafel toe en nam daar plaats. Ze ging daar zitten zodat ze ook nog het één en ander op kon schrijven moest dit nodig zijn en ze kon nu al voorspellen dat ze dat sowieso moest doen. Ze kon echt niet álles over hem onthouden.
"When is your birthday?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De Serpents. Van alle straatbendes was dat de bende waar hij heen was gestuurd, om de boel in de gaten te houden. En nog wel met zijn meest onbekwame partner van allemaal; Adriana Polizzi. Hij had geen idee wat Luciano precies had bezield om deze keuze te maken. Misschien was het echt puur geweest om hem te treiteren of hem voor het blok te zetten, nu hij een week uit de running was geweest. Wellicht was dit zijn manier om daarvoor wraak te nemen en had hij hem besloten de kutste klus van allemaal te geven. Hoe dan ook had dit Cristian niet blij gemaakt. Nee, allesbehalve dat. Het had hem bijna tot een uitbarsting gebracht tegenover zijn "baas", toen hij uit zijn mond had horen komen dat ze bij de Serpents moesten infiltreren. Iets waar Luciano hem nog net van had weerhouden door weer eens te vermelden hoe het bij zijn oom en vader terecht zou komen, als hij nu echt op deze wijze zijn mond open had willen trekken.
Nog altijd ongelovig over wat hen zojuist was verteld, stapte Cristian grofweg een half uur later weer terug in zijn appartement. De stilte had hij laten voortduren, er geen interesse in gehad om met Adriana deze klus te bespreken of ook maar een woord te laten vallen over het gesprek tussen hen en Luciano. Het was zij die voor het eerst weer een woord liet horen en de gespannen sfeer wilde verbreken, door het voorstel te doen die hij zo graag had willen vermijden; ze moesten aan het werk en nog wel goed ook.
"Fine. But I need a drink first." Een beetje geërgerd liet hij zijn stem blijken, zijn weg vervolgd naar de keuken waar hij zowel een fles whisky als een glas van het aanrecht haalde. Of Adriana ook wilde, wist hij niet, maar hij besloot maar gewoon nog een glas mee te nemen vooraleer de sfeer nog slechter werd dan dat het inmiddels al was.
Ze had al plaatsgenomen bij de eettafel, daar waar hij ook maar ging zitten en zwijgend zichzelf wat inschonk. De fles en het glas schoof hij naar haar toe, haar zo de keuze gegeven om ook wat te drinken of juist niet, zonder de vraag zelf te moeten stellen. De twee mappen met hun aliassen en achtergrondverhalen liet hij achteloos op het tafelblad vallen, er zijn ogen nog niet op gevestigd gehad tot haar stem weer had weerklonken in de kamer.
Met een blik van tegenzin nam hij een slok, het glas weer terug op de tafel gezet terwijl de eerste vraag hem al werd gesteld. Een beetje stilletjes keek hij voor zich uit. "17th of December." Hij haalde de map die voor hem bedoeld was naar zich toe, deze opgeslagen om dan toch een blik te kunnen werpen op het verhaal dat voor hem klaargemaakt was.
"When is yours?" vroeg hij haar, na even stil te zijn geweest. "And what's your zodiac sign?"

Traveller
Popster

Traveller schreef:
In het appartement gaf Cristian direct aan dat hij een borrel nodig had. Dat zorgde ervoor dat zij daar ook wel behoefte aan had. Ze zou de avond moeten doorkomen en ze had geen idee hoe ze dat zou moeten doen zonder dat daar alcohol bij betrokken was. Ze zou niet zoveel drinken dat ze niets meer van de avond wist, maar ze moest toch iets te doen hebben en iets drinken was beter dan de hele avond naar hem moeten luisteren. Toch wilde ze niet aan hem vragen of zij dit ook mocht, omdat ze dan de hele sfeer voordat het überhaupt was begonnen al kon verpesten. Het leek wel alsof ze met allerlei dingen het tussen hun twee direct kon verpesten en dus hield ze haar mond. Ze zou het over vijf minuten wel vragen. Echter kwam hij, tot haar verbazing, terug met twee lege glazen, waarvan hij er eentje vulde en hier een slok uit nam. De andere bleef leeg en werd naar haar toegeschoven. Dit zag ze als een aanbod en dit aanbod zou ze direct accepteren. Ze pakte de fles whisky, schonk zichzelf wat in en nam direct een slok. Ze hield hier helemaal niet van en onder andere omstandigheden zou ze dit nooit hebben gedronken, maar ze zou nu letterlijk alles opdrinken. Zelfs schoonmaakspullen met veel alcohol erin zou ze overwegen.
Na een korte stilte vertelde hij de datum van zijn verjaardag, maar ze was er zeker van dat ze dit over een paar minuten weer was vergeten. Dit maakte dat zij haar telefoon pakte, ook al kon dit er onbeschoft uit zien. "I'm writing it down." Zo kon hij ook niet zeggen dat ze asociaal was geweest door haar telefoon te gebruiken. Ze opende een nieuwe notitie en zette deze datum erin, waarna ze op keek omdat hij ook graag haar verjaardag wilde weten.
"21st of July. And I'm 23." Ze had ook geen flauw idee hoe oud hij was, dus ze hoopte dat ze er hiermee voor zorgde dat hij het uit zichzelf zou vertellen. "Cancer. Yours?" Ze was niet zo goed met sterrenbeelden, dus ze had geen idee wat de zijne zou zijn nu ze zijn verjaardag wist. Daar was ze nooit mee bezig geweest, omdat het haar niet interesseerde.
"How tall are you?" Ze vond het vreselijk om dit soort vragen te stellen, omdat het haar gewoon niet boeide. Echter was iets als een lengtemaat heel erg raar om niet te weten als je iemand goed zou kennen. Zelf had ze er bij hem nooit op gelet, zoals ze bij niemand deed. Echter wist ze precies hoe lang Emil was, omdat ze het daar wel eens over hadden gehad en toen had ze het onthouden. Net zoals zijn kledingmaat en zijn schoenmaat. Dat soort dingen wist ze nog precies en ze wilde dat helemaal niet van Cristian weten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze had zijn aanbod aangenomen, gezien ze per direct ook het tweede, lege glas vulde met whisky. Hetzelfde als hem leek ook zij wel een slok te kunnen gebruiken. Nog geen minuut nadat ze beide hun glas vol hadden geschonken, waren er alweer een paar slokken uitgehaald om een beetje rust te doen wederkeren.
De geboortedatum die ze hem vertelde, kwam hem niet bekend voor. Hij wist vrij weinig van haar als het ging om dat soort informatie. Vandaar dat haar idee om alles neer te schrijven ook wel goed klonk voor hem, zeker omdat hij van zichzelf wist dat hij er heel slecht in was om dat soort dingen te onthouden. De meeste aspecten zaten echt wel goed in zijn herinneringen maar als het om persoonlijke informatie ging, was het lastig om goed te kunnen onthouden. Cristian kende hiervoor al te veel mensen en moest van teveel personen dingen weten, in zowel zijn persoonlijke als zakelijke leven.
Hij pakte dan ook zijn telefoon erbij, in zijn notities de aantekeningen gemaakt wanneer nodig onderwijl ze de vragen doorspraken die ze moesten doorspreken. Het ging voornamelijk over algemene dingen op dit moment; hun aliassen en achtergrond zouden ze zometeen wel bespreken, nadat ze de belangrijke, nog niet vastgelegde dingen hadden doorsproken.
"Sagittarius," knikte hij haar toe. "And I'm 24." Hij was maar één jaar ouder dan dat zij was, datgeen wat hij dan misschien nog wel had kunnen weten. Immers was hij er ook goed van op de hoogte geweest hoeveel jaar verschil er tussen haar en Emil had gezeten.
Zijn lengte wist hij wel uit zijn hoofd, deze per direct kunnen vertellen nadat ze hem ernaar had gevraagd. "I'm about six feet two." Die van haar vond hij lastiger om te gokken, maar besloot dit toch te wagen, al was het maar om de sfeer wat luchtiger te kunnen maken. "And you're what? Five feet eight, maybe?" Hij wist het niet zeker maar als hij het fout had, zou ze het hem zo wel vertellen.
"What's your favorite color and favorite food?"

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Hij leek haar idee een goed idee te vinden, omdat ze zag dat ook hij zijn telefoon erbij pakte en ging typen. Nu wist ze niet of hij dit ging typen of gewoon een berichtje naar iemand stuurde, maar dat boeide haar vrij weinig. Wel wist ze dat ze geen zin had om de vraag naar haar verjaardag nog een keer te krijgen, dus voor hem hoopte ze dat hij het zou opschrijven of het in ieder geval goed zou onthouden. Van haarzelf wist ze dat ze dat niet kon en dus typte ze direct zijn volgende antwoord in haar telefoon. Hij was dus maar één jaar ouder dan haar, maar dit was niet heel raar. Emil was slechts een aantal jaren ouder dan dat zij was en ze wist daardoor dat Cristian niet veel ouder dan haar kon zijn.
Vervolgens vertelde hij zijn lengte, waardoor ze hem even verward aan keek. Ze had helemaal niet in de gaten dat hij zo lang was! Dan was Emil net zo lang geweest als dat Cristian nu was, maar in haar hoofd was Emil een stuk langer. Desondanks schreef ze het op, ook al wist ze zeker dat ze dit wel gewoon kon onthouden. Hij gokte vervolgens haar lengte en ook dat verwarde haar. Met name omdat hij het in één keer goed had. "Mhmm, yes. How'd you know that?" Ze kon zich niet voorstellen dat hij dit wist, waardoor het waarschijnlijk een wilde gok was geweest waar hij dan geluk mee had gehad. De vraag was dus ook een beetje overbodig geweest.
"My favorite color?" grinnikte ze. Dat was eigenlijk best een rare vraag, omdat dat niet iets was wat ze hem zou vragen. Dat was iets wat zij als kind vroeg, maar iemands lievelingskleur wist ze nooit meer. Die van Emil had ze ook niet geweten. Ze moest er zelf dus ook even over nadenken, maar al snel wist ze welk antwoord ze hem ging geven. "Red. And my favorite food is Italian, of course. Especially my mom's lasagna. What about you?" Er kon niemand zo goed koken als dat haar moeder dat kon. Vroeger had Adriana vaak meegeholpen in de keuken en dus had ze hier wel veel van opgepikt, maar toch lukte het haar niet om het zo goed te krijgen als dat haar moeder dat lukte.
"What are things you like doing when you're off duty?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had haar lengte in één gok goed gehad. Iets waarmee hij Adriana verward had gemaakt, zo te zien aan haar gelaatsexpressie die enigszins verbaasd leek terwijl ze zijn kant opkeek. Hij gaf haar een grijns terug. "I'm a genius." Het kwam er aardig sarcastisch uit, maar dat was gewoonweg zijn humor, dus hij deed er ook niets op uit om het ook maar anders te laten klinken.
Haar favoriete kleur en het eten wat ze graag at, antwoordde ze na even gegrinnikt te hebben. Het klonk allemaal wel logisch in zijn hoofd en zeker gezien haar nationaliteit. "Italian huh? Such a surprise," prevelde hij, even gegrinnikt. Wel leek ze er wat langer over na te hebben moeten denken, dat wat hij ergens vreemd vond. Toch was het allemaal aardig basic en was ze een van de zovelen die hield van Italiaans eten, waardoor hij het vast ook wel goed gokken kon als hij het echt vergeten was. Echter typte hij het toch in voor het geval dat hij het nog een keer door wilde lezen morgen.
"Green. And my favorite food is anything Spanish or Indonesian." Hij hield wel van scherp eten en zowel in de Spaanse keuken als de Indische keuken kwam het vaak voor, makend dat hij vooral neigde naar dat soort eten. Hij was desondanks wel een alleseter en hij hield wel van goed eten, dus met elk ander soort eten kon hij ook wel uit de voeten.
Sinds zijn zesde was hij op muziekles gegaan, datgeen wat tot een van zijn grootste hobby's uit was gedraaid. Hij speelde eerst op het drumstel en had er uiteindelijk ook bij geleerd hoe hij gitaar moest spelen, zowel akoestisch als elektrisch. Gezien zijn familie een druk schema had, moest hij zich vanaf kleins af aan vaak zelf vermaken en was hij dag in, dag uit te vinden geweest in hun garage om te oefenen. "Working out, working on cars or motorcycles, and making music. I play the drums and both acoustic and electric guitar." Veel hobby's had hij verder niet maar deze drie behoorden wel tot de dingen die hij vaak deed, als hij vrije tijd had en nergens heen hoefde van Luciano. "What do you do in your spare time?"

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld