Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG | Aaly

Account verwijderd

schreef:
Hij was het wel gewend, zijn moeder gebruikte te veel om echt grip op de werkelijkheid te hebben. Ze was te ver heen. Dat betekende niet dat hij het makkelijk vond om daarmee om te gaan. Het bleef zijn moeder, hoewel ze nooit een moeder voor hem geweest was. De aanblik van zijn moeder, huilend en bevend op de grond, zou nooit prettig zijn. Wetende dat hij niks kon doen, ging hij weer zitten. Hij leunde met zijn rug tegen het hout en keek naar buiten. Het was weer begonnen met sneeuwen. Zijn moeder zou waarschijnlijk weer op pad gaan als het effect van de drugs af zou nemen, hij wist nooit hoe lang dat duurde.
'Je moet iets voor me halen, Aaron,' smeekte zijn moeder zachtjes. Hij was verrast dat zijn moeder door had dat hij bij haar was, maar hij vond het vervelend als zijn moeder begon te smeken. Dat was waarom hij niet wilde dat Lily zijn moeder zou ontmoeten, zijn moeder zou alles uit de kast halen om haar drugs te bemachtigen.
'Ik heb het nodig, je weet dat ik het nodig heb,' begon zijn moeder. Hij wist inderdaad dat ze het nodig had. Hij wist dat er een dag zou komen waarop ze niet kreeg wat ze nodig had en waarop ze zou komen te overlijden. Hij wist dat dat waarschijnlijk zijn schuld zou zijn. Hij schudde zijn hoofd, hij wilde de verantwoordelijkheid niet dragen, maar hij deed het toch.
'Ik moet gaan, eet je eten en blijf onder die deken zitten,' verzuchtte hij. Hij gebaarde met zijn hoofd naar het brood, waarna zijn moeder opnieuw begon te snikken. Harder dan voorheen. Hij keek heel even naar haar, naar het zielige hoopje ellende dat zijn moeder was, maar liep toen weg. Hij kon niks voor haar doen. Ze leefde nog, ze had eten en ze had een deken. Hij kon haar geen onderdak bieden, geen normaal leven. Hij zou haar geen drugs aanbieden.
Hoewel hij er op de heenweg zeker veertig minuten over gedaan had, stond hij binnen twintig minuten weer voor de deur van Lily's appartement. Voor hij de deur opende, bleef hij heel even stilstaan. Hij wilde niet dat Lily zich zorgen om hem maakte, dus deed hij alsof er niet zo veel aan de hand was. Hij zuchtte en draaide toen de sleutel om in het slot, waarna hij haar appartement weer binnen liep.
'Hé Lils,' zei hij, voor hij haar überhaupt gezien had. Hij wilde niet dat ze schrok van hem. Hij liep naar de keuken, maar kwam al gauw tot de conclusie dat Lily alles schoongemaakt had. Er was niks in de keuken waar hij zich op kon richten, wat hij normaal gesproken wel deed.

Account verwijderd

schreef:
Lily schudde haar hoofd. Ze moest zichzelf bijeenrapen en gewoon doorgaan. Ze kon niet blijven jammeren. Het zou allemaal wel goed komen toch? Ze twijfelde en beet op haar onderlip. Ze wist het niet, of het goed zou komen. Ze had er geen flauw benul van. Hoe kon ze ook? Er was geen zekerheid. Al de positiviteit van de dag ervoor was verdwenen, alsof er wolken voor de zon waren verschenen. Ze beet op haar onderlip en keek op toen ze wat geluid hoorde aan de voordeur.
Vlug veegde Lily de tranen weg uit haar ogen en van haar wangen waarna ze een begroetend geluidje maakte. Ze wist niet hoe haar stem zou klinken als ze meteen iets zei tegen hem. Ze wist dat haar ogen waarschijnlijk wat rood zouden zitten. Ze kende haar gezicht wel. Het verbaasde haar dat Aaron eerst naar de keuken liep. Een frons verscheen dan ook op haar gezicht. Ze aarzelde even. "Er staan crackers op tafel." Haar stem trilde even kort en Lily vervloekte haarzelf in haar hoofd. Ze wilde niet dat hij zich zorgen maakte om haar. Ze had het liefst dat alles gewoon normaal zou verlopen, zoals altijd.
Ze trok een dekentje over haar schoot en zette Mikey op de zetel. Ze streelde zacht zijn kopje en forceerde een klein glimlachje toen ze zag hoe Aaron om de hoek van de keuken gluurde. Haar gezocht vertrok echter toen ze zijn aura zag. Het was niet goed gegaan. "Oh...," mompelde ze zwakjes.

Account verwijderd

schreef:
Ze klonk raar, niet zoals ze normaal klonk. Een frons verscheen op zijn gezicht, er was niets aan de hand geweest toen hij weggegaan was. Heel even spiekt hij om de hoek, waar hij Lily met een dekentje op de bank aantrof. Dat was in principe niet zo schokkend, maar ze zag er slecht uit. Haar ogen waren rood en ze keek wat gekwetst naar hem. Had hij iets verkeerd gedaan?
'Lils?' vroeg hij, terwijl hij vragend aankeek. Wat had haar nu mogelijk kunnen kwetsen? Hij was niet eens hier geweest, hoe had hij haar dan kunnen kwetsen? Hij schudde zijn hoofd, hij wist het niet. Een zucht gleed over zijn lippen, waarna hij de keuken uit liep en hij naast Lily op de bank ging zitten.
'Wat is er mis?' vroeg hij voorzichtig. Hij wilde niet dat Lily gekwetst was. Hij deed zijn best om haar gelukkig te maken, hij wilde dat het genoeg was. Het was niet genoeg, dat wist hij wel. Het was nooit genoeg. Nogmaals gleed een zucht over zijn lippen. Haar humeur maakte hem zenuwachtig. Dus kwam hij vanzelf weer overeind, waarna hij wat doelloos door de kamer begon te lopen. Uiteindelijk ging hij toch weer zitten.
Als Lily wilde, wist ze precies wat hij voelde. Hij wist niet of ze zijn aura gelezen had. Ergens hoopte hij van niet, ergens hoopte hij gewoon dat hij kon doen alsof er niks aan de hand was. Hij vond het niet prettig om te moeten praten over zijn moeder. Het ging nooit goed met haar, het zou altijd een herhaling worden van hetzelfde. Hij staarde even voor zich uit, het zou toch nooit goed komen. Het kon onmogelijk goed eindigen. Dat zei hij niet hardop, hij wilde Lily niet in de weg zitten. Hij wilde het niet erger maken dan het al was. Ze wist dat het niet goed ging met zijn moeder, ze hoefden het er niet elke keer over te hebben.

Account verwijderd

schreef:
Lily moest haar best doen haar tranen binnen te houden toen hij haar naam zei. Ze schudde haar hoofd kort en beet op haar onderlip. Ze was bang dat ze zou huilen als ze het hem zei. Ze wist niet of ze overreageerde. Ze wist alleen dat ze zich enorm eenzaam voelde, ook al was hij bij haar. Lily haalde haar schouders wat lichtjes op toen hij vroeg wat er mis was. Ze zag dat hij bezorgd was. Ze wist echter ook dat hij zou denken dat het aan hem lag. Ze opende haar mond, maar deed die weer dicht toen hij opstond en wat begon te ijsberen door de kamer.
"Het ligt niet aan jou," beloofde ze hem met een knikje. "Ik beloof het, jij hebt helemaal niets verkeerds gedaan," voegde ze eraan toe. Het laatste wat ze wilde was dat hij zich rot zou voelen om iets waar hij niets mee te maken had. Lily keek hem aan toen hij terug ging zitten en liet haar vingers even liggen op zijn pols, zelf ook bezorgd. "Jij?," mompelde ze bezorgd. Ze ontmoette zijn ogen. "Het spijt me. Ik kan er niets aan doen, je aura valt gewoon heel erg op," verontschuldigde ze zich zacht. Ze wilde niet expres zijn aura lezen op zijn moeilijke momenten. Het gebeurde gewoon zonder dat ze het goed en wel besefte. Lily beet op haar onderlip en legde haar hoofd op zijn schouder. "Het spijt me," herhaalde ze opnieuw. Nu zei ze echter sorry voor wat er was gebeurd bij zijn moeder dat hem zo van streek maakte. Lily liet haar vingers triest glijden over zijn armen en beet opnieuw op haar onderlip. Ze was blij dat hij niet te lang was weg gebleven. Ze was kalmer als hij bij haar was. Hij troostte haar, gewoon al met zijn aanwezigheid.

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik gleed naar Lily toen ze hem vertelde dat het niet aan hem lag. Dat hij niets verkeerd gedaan had. Hij was er niet helemaal van overtuigd. Wat had er mogelijk kunnen gebeuren in de afgelopen twee uur? Toch besloot hij haar te geloven. Hij knikte. Lily zou het hem waarschijnlijk vanzelf wel vertellen als ze daar klaar voor was.
Hij keek Lily even aan toen ze hem vroeg wat er mis was, hij wilde er eigenlijk niet direct antwoord op geven. Hij schudde zijn hoofd toen ze toegaf dat zijn aura opviel. Natuurlijk viel zijn aura op. Er zaten voordelen aan haar gave, maar er zaten ook wel nadelen aan. Bijvoorbeeld dat ze het ook wist als het niet goed ging.
'Het geeft niets,' verzuchtte hij, toen ze haarzelf excuseerde. Ze kon er niets aan doen, het was haar schuld niet. Niemand kon er iets aan doen, zelfs zijn eigen moeder niet. Het was hopeloos. Hij wist dat Lily graag wilde dat er iets veranderd kon worden, dat zij kon helpen, maar dat ging niet.
Hij vond het vervelend om zo te zitten. Lily was verdrietig, hij voelde zich niet veel beter. Hij voelde wel dat Lily zachtjes met haar vingers over zijn arm streelde, maar het veranderde niets aan de situatie. Hij zuchtte even en keek om zich heen, waarna hij het besluit nam dat dit niet goed was.
'Kom op,' mompelde hij zachtjes, waarna hij Lily in zijn armen nam en hij overeind kwam, waarna hij haar optilde en haar mee droeg naar het bed. Hij duwde de dekens aan de kant, liet hen zakken op het bed en trok toen de dekens weer over hen heen. Hij sloot zijn armen om haar lichaam en trok haar tegen zich aan, waarna hij haar stevig vasthield en zachtjes over haar rug streelden. Ze hoefden er niet over te praten, ze konden erover praten als ze dat wilden. Nu wilde hij gewoon bij haar liggen, met haar lichaam tegen het zijne. Hij verborg zijn gezicht in haar hals. Haar aanwezigheid had hem altijd goed gedaan. Haar warmte tegen zijn lichaam werkte kalmerend. Hij vond het prettig om in stilte naast haar te liggen. Ze hoefden niets te doen, ze hadden de tijd. Hij sloot zijn ogen en zuchtte zacht. Hij had niet al het geluk in de wereld, maar met Lily had hij wel geluk. Lily was er altijd voor hem, ze klaagde nooit over al zijn minpunten. Ze accepteerde hem altijd.

Account verwijderd

schreef:
Zijn aura maakte haar verdrietig. Ze zag hem niet graag op die manier. Hij straalde verschillende negatieve gevoelens uit. Ze wilde hem troosten, ook al was ze er op dat moment zelf niet veel beter aan toe. Kerst, yeey. Ze beet op haar onderlip en bestudeerde zijn gezicht. Was het zo erg geweest? Lily wist niet meteen wat ze zich moest voorstellen bij zijn moeder. Leek ze op hem? Had ze ook sproetjes en donker haar? Ze probeerde haar voor zich te zien, wat niet zo meteen lukte.Ze wilde enorm graag helpen. Lily wilde Aarons leven positief veranderen. Ze wou dat ze iets voor hem kon doen dat hem beter zou laten voelen. Lily keek verward op toen hij haar in zijn armen nam en opstond. "Wat..," begon ze met een fronsje toen hij haar optilde. "Dit is niet het moment om seks te hebben," protesteerde ze met een zwakke glimlach. Ze zuchtte lichtjes toen hij haar op het bed legde en de dekens over hen heen trok. Lily krulde als vanzelf op tegen zijn lichaamswarmte en sloot haar ogen toen ze voelde hoe zijn hand zacht rondjes draaide op haar rug. Ze bedwong haar tranen en beet op haar onderlip. Hij bood haar troost, maar ze werd er ook een beetje emotioneel van. Ze wist dat ze zich niet moest inhouden bij hem, maar dat deed ze wel. Ze vond het enorm moeilijk om te huilen in het bijzijn van anderen. Lily voelde zijn adem en lippen zacht haar hals kietelen en liet haar handen zacht over de stof van zijn trui glijden. Zijn warmte trui was op één of andere manier nog troostender. Ze wilde gewoon bij hem zijn.Voor even lagen ze gewoon in elkaars armen. Meer hadden ze niet nodig. Lily ging wat anders liggen en keek hem wat triest aan. Ze moest het hem vertellen, hij zou het vanavond toch merken. "I called Shaun...ze komen niet," gaf ze zachtjes toe. Ze haalde haar schouders op en keek teleurgesteld naar de rand van zijn shirt. "Ik weet dat het misschien niets lijkt, maar..." Ze beet op haar onderlip. Voor haar betekende het heel wat.

Account verwijderd

schreef:
Lily en hij waren een bijzonder stel. Lily was als psychologie precies het tegenovergestelde van alles wat hij was. Als ze geen relatie hadden gehad, was hij uiteindelijk misschien wel bij haar als cliënt beland, hoewel hij nooit een psycholoog had willen zien. Dat was echter niet alles. Lily en hij waren er goed in om emoties te delen. Als hij zich vervelend voelde, voelde zij zich ook vervelend en andersom. Op een of andere manier hadden ze ook allebei de neiging om hun emoties opzij te zetten voor de ander, om de ander boven henzelf te stellen. Ja, ze waren een hele verschijning.
Hoewel hij normaal gesproken een gevatte opmerking gemaakt had, glimlachte hij nu slechts lichtjes en schudde hij zijn hoofd. Het was inderdaad niet het moment om seks te hebben. Daar was hij ook niet op uit. Waar hij wel op uit was, was troost. Hij was niet zo goed met woorden als hij zich slecht voelde, maar hij wist dat hij geen woorden nodig had nu. Het was genoeg als ze gewoon even bij hem bleef. Dat deed ze ook. Voor een poosje lagen ze daar gewoon, in elkaars armen, met de dekens over hen heen. De warmte bood troost, een soort veilige plek voor hen. Toch was hij zich er maar al te bewust van dat hij zijn moeder achtergelaten had in de opslagplaats, zij kende deze warmte niet. Ze zou deze warmte misschien ook nooit kennen.
Hij opende zijn ogen toen Lily voorzichtig anders ging liggen. Hij glimlachte wat triest toen ze hem een trieste blik schonk. Het zou waarschijnlijk nog wel even duren voor ze weer zoals normaal waren. Zoals gisteren zou het waarschijnlijk helemaal niet meer worden.
Hij zuchtte toen Lily zachtjes vertelde dat Shaunee en Elliot niet meer zouden komen. Dat had hij vanaf het begin al gedacht, maar dat had hij Lily natuurlijk niet verteld. Hij streelde zachtjes over haar wang en schudde toen zijn hoofd. Het was wel iets. Lily vond haar vrienden erg belangrijk, maar ze behandelden haar als vuil. Het maakte hem boos.
'Het spijt me, Lils. Ik hoopte echt voor je dat ze er voor je zouden zijn.' Hij had het gehoopt, ondanks dat hij hen niet zo hoog had zitten. Lily werd er gelukkig van als haar vrienden langskwamen. Naast Shaunee en Elliot leek ze niemand te hebben, behalve hij en haar familie natuurlijk.
'Het spijt me,' herhaalde hij zacht. Hij wist dat het niet zijn schuld was, maar hij vond het wel heel erg voor haar. Hij wist hoe belangrijk het voor haar geweest was. Natuurlijk zou Nathan nog steeds langskomen, maar hij wist dat dat anders was. Nathan was oorspronkelijk zijn vriend, hoewel hij geloofde dat hij ook wel een soort vriendschappelijke band opgebouwd had met Lily.

Account verwijderd

schreef:
Ze glimlachte heel erg zwakjes naar hem toen hij glimlachte bij haar opmerking en zijn hoofd schudde. Well, at least kon er nog een glimlachje van af. Dat luchtte haar stiekem toch wel op. Dat betekende dat het wel zou beteren. Hopelijk. Lily bestudeerde zijn gezicht met een bezorgde frons op haar eigen gelaat. Lily liet haar hand even over het hoofdkussen glijden. Het bed rook naar wasmiddel en verdgewassen katoen. Het rook goed. Lily legde haar hoofd op Aarons borstkas en droomde wat weg. Hij zou er altijd voor haar zijn. Aaron was haar beschermengel. Ze putte troost uit alles wat hij voor haar deed, ook al besefte hij dat nog niet zo goed. Ze beet voor de zoveelste keer op haar onderlip toen ze de trieste glimlach zag op zijn gezicht. Ze verstrengelde hun vingers en schudde haar hoofd. "Nee, jij en ik nog steeds tegen de wereld," fluisterde ze. Ze zou niet opgeven, ook al hadden ze een pak ongeluk in hun leven. Ze konden niet opgeven. Lily schudde haar hoofd toen ze zijn aura wat zag veranderen. "Ze hadden een kans die ze niet konden afslaan," verdedigde ze hen zachtjes. Ze kon niet kwaad zijn op hen. "Of het ligt echt helemaal aan mij," voegde ze er aarzelend aan toe. Ze wist het niet meer zeker. Ze had geen idee wat ze ervan moest denken. Lily wilde gewoon niet alleen zijn.Lily knikte bij zijn woorden. "Jij moet helemaal geen sorry zeggen babe," mompelde ze. "Ik ben al blij dat jij er bent," gaf ze toe. Ze keek hem aan met haar blauwe ogen en legde haar hoofd weer op zijn borstkas toen hij nogmaals sorry zei. Hij kon er niets aan doen. Ze liet haar vingers glijden over de stof van zijn trui. "Aaron...ik weet dat je er niet echt over wilt praten, maar ik ben er wel voor je," zei ze zacht. Ze duwde een kus op zijn lippen. Ze ging hem niet dwingen om erover te praten. Aaron moest er zelf voor kiezen. Als psychologe kon je niemand dwingen, als vriendin ook niet. Ze keek hem even aan.

Account verwijderd

schreef:
Het kostte hem een hele tijd voor hij door had dat Lily het beddengoed gewassen had. Hij begreep wel waarom. Vanavond zouden er gasten langskomen en na gisterenavond was het beddengoed niet schoon meer te noemen. Hij maakte zich er niet al te druk over, maar hij begreep dat Lily het prettig vond als haar vrienden dat niet zagen. Het jammere was dat het bed nu niet meer naar Lily rook.
Lily had al eens eerder gezegd dat ze vond dat het zij en hij tegen de wereld was. Misschien was dat ook wel een beetje zo. Lily en hij waren een beetje anders, ze pasten niet helemaal bij de mens hier. Daar kwam bij dat hij nog eens hoop ongeluk met zich meebracht. Eigenlijk was het wel verdrietig, maar eerder was het altijd hij tegen de wereld geweest. Nu stond hij in elk geval niet meer alleen.
Een zucht gleed over zijn lippen toen ze het voor haar vrienden opnam. Het bleef Lily, ze wilde altijd zo graag het goed in mensen zien. Ze wilde niet inzien dat haar vrienden geen goede vrienden waren. Niet alleen omdat ze het goede in hen wilde zien, maar ook omdat ze niet alleen wilde zijn. Eenzaamheid was lang een groot deel van hem geweest, hij herkende het bij anderen.
'Het ligt niet aan jou, Lily. Het ligt aan hen.' Haar vrienden maakten hem een beetje boos. Boos omdat ze Lily in de steek lieten, terwijl het duidelijk was dat Lily ze nodig had. Daar gaven ze niets om. Hij streelde zacht door haar haren en keek naar het plafond. Hij was bij haar, hij zou bij haar blijven zo lang ze dat wilde. Zo lang ze het prettig vond dat hij bij haar was. Als dat verdween, zou hij ook verdwijnen. Hoe erg hij dat ook vond.
'Dat weet ik, Lils.' Hij streelde even met zijn duim over haar wang en knikte toen. Hij wist dat Lily er voor hem was, dat hij met haar kon praten als hij dat wilde. Het probleem was echter dat hij dat niet wilde. Hij wilde niet praten over de manier waarop hij zijn moeder aangetroffen en achtergelaten had. Hij voelde zich verantwoordelijk voor zijn moeder, maar hij kon haar niets geven. Zijn moeder was verslaafd, ze zou alles jatten wat los en vast zat. Hij kon haar alleen maar eten en wat dekens geven, meer kon hij niet doen. Hij voelde zich er echter wel schuldig over, want hoewel zij de moeder was, had hij zijn hele leven al de ouderlijke rol gehad. Het was een van de redenen waarom hij geen kinderen wilde. Als hij niet voor een volwassene kon zorgen, zou hij ook nooit in staat zijn voor een kind te zorgen. Zorgen voor een kind zat niet in zijn genen. Hij had slechte genen.
'Ik wil gewoon even hier liggen,' gaf hij toe. Hij wilde gewoon even met Lily hier liggen, met haar lichaam tegen het zijne om hem te kalmeren.

Account verwijderd

schreef:
Lily duwde een kusje op zijn lippen toen hij zuchtte en schudde haar hoofd met een fronsje. "Niet doen, ik ben overbezorgd," waarschuwde ze hem met een glimlachje. Lily keek hem aan en streelde zijn kaaklijn zacht met haar duim. Ze bestudeerde zijn aura bezorgd. Ze moest hem een beetje in de gaten houden. Ze wilde niet dat hij zich slecht voelde. Ze wilde niet dat Aaron wegging en niet meer terugkwam. Ze zou het niet aankunnen. Ze was soms bang dat hij domme dingen zou doen.
Lily kreunde bij zijn woorden en schudde haar hoofd. "Ik weet het niet Aaron...hoezo zou het aan hen liggen?," vroeg ze aarzelend. Ze wist dat het wel aan haar moest liggen. Ze keek hem twijfelend aan en beet op haar onderlip. Haar vrienden deden gewoon waar ze gelukkig van werden, dat kon ze hen niet kwalijk nemen. Ja, ze voelde zich er rot door, maar... Ze schudde haar hoofd nogmaals en legde haar hoofd tegen zijn hals toen hij naar het plafond keek.
Ze knikte toen hij zei dat hij dat wist. "Goed zo," mompelde ze zacht. Ze duwde een kus tegen zijn schouder en keek hem liefdevol aan. Lily bestudeerde zijn gezicht en knikte bij wat hij toegaf. "Dat is okey," gaf ze toe. Ze wilde zelf ook niet weg. Lily sloeg haar armen beter om hem heen en trok haar benen tegen hem op. Misschien kon ze hem wat troosten met haar knuffels en kussen, net zoals hij haar troostte.
Ze sloot haar ogen en zuchtte zacht. Ze wist dat ze elk moment in slaap kon vallen. Ze lag lekker goed tegen hem aan. Ze hadden die morgen ook niet echt uitgeslapen.

Account verwijderd

schreef:
Lily was altijd overbezorgd. Het moment waarop hij zich niet goed voelde, was meestal het moment dat ze overbezorgd raakte. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, hij had haar daar alle aanleiding toe gegeven. Hij was altijd eerlijk tegen Lily geweest, ze wist hoe destructief hij kon zijn, hoewel hij dat niet meer was geweest sinds het begin van hun relatie. Ze wist ook dat hij wegliep als hij iets moeilijk vond. Soms had hij neiging nog steeds, maar hij probeerde zichzelf te bedwingen. Hij wist hoe erg Lily het vond als hij ging zonder haar iets te zeggen.
'Omdat ze egoïstisch zijn, Lils. Ze geven alleen maar om henzelf. Ik wil niet negatief over je vrienden praten, maar ze hebben me nooit het tegendeel bewezen,' verzuchtte hij. Ze gaven meer om henzelf dan om Lily, als ze überhaupt al om Lily gaven. Misschien dat ze nog langs zouden komen om de cadeautjes op te halen, maar niet omdat ze Lily gelukkig wilden zien. Hij vond het triest om te denken, maar hij wist dat het zo zat. Haar vrienden waren haar niet waard, niet eens een heel klein beetje.
'Het is jouw schuld niet, Lils. Je bent altijd een goede vriendin voor hen.' Lily gaf wel veel om haar vrienden, ze zou alles voor hen doen. Net zoals ze ook alles voor hem wilde doen. Dat was nu eenmaal hoe ze in elkaar stak. Ze wilde mensen helpen.
Hij streelde over haar haren en knikte toen ze hem vertelde dat het oké. Lily dwong hem nooit om erover te praten. Ze vroeg er wel naar, ze toonde wel interesse, maar ze drong haarzelf nooit op. Als hij het niet wilde, ging ze er niet over door. Hij was haar daar dankbaar voor. Hij sloeg zijn armen weer om haar heen en streelde wat afwezig over haar rug.
Lily was in slaap gevallen, maar hij kreeg het niet voor elkaar. Hij was te druk met zijn gedachten om in slaap te vallen. Haar ademhaling en haar armen om zijn lichaam waren echter niet genoeg. Haar aanwezigheid kalmeerde hem, maar het was niet genoeg om zijn gedachten te doen verdwijnen. Ze waren er nog steeds. Een beetje gefrustreerd zuchtte hij. Hij kon niet zo doen. Als haar vrienden vanavond niet op zouden komen dagen, had ze hem nodig. Hij wilde haar kerst niet verpesten. Hij probeerde er zo bewust vanaf te komen, maar het lukte niet.

Account verwijderd

schreef:
Lily maakte een grommend geluidje bij zijn woorden en wendde haar blik af, waarna haar ogen zich vulden met tranen. "Het is niet...ze zijn niet egoïstisch," protesteerde ze triest. Ze schudde haar hoofd. "Nee, ze zijn de enige vrienden die ik heb," voegde ze er zeker aan toe. "Ze zouden met niet laten vallen," mompelde ze lipbijtend. Ze voelde een paar tranen rollen over haar wangen en veegde die vlug weg, waarna ze kort snifte. Ze haatte het om erover na te denken. Daarom deed ze dat niet vaak. Ze kon het gewoon niet aan.
Lily kreunde bij zijn woorden en dook onder de dekens met haar hoofd. "Nee," mompelde ze met een zucht. Ze keek boos naar haar eigen handen. Ze was gekwetst. Lily kon niet geloven dat de twee haar zo in de steek lieten. Was het dan geen echte vriendschap? "Ik wil niet..."
Ze kroop wat dichter tegen hem aan toen hij zijn armen om haar heen sloeg en keek hem aan. Ze hield van hem. Ze glimlachte en duwde een zacht kusje op zijn lippen. "Dankjewel," zei ze zacht. "Dat je er voor me bent," voegde ze eraan toe. Ze liet haar vingers glijden over zijn schouders. Misschien was het ook wel de reden dat ze zo kalm met hem was. Ze was bang dat hij haar achter zou laten en had soms wat moeite om haar te hechten aan iemand. Ze wilde zich niet hechten aan iemand, om die vervolgens weer kwijt te raken.
Lily liet haar vingers in haar slaap zacht over zijn borstkas glijden en mompelde zijn naam. Ze wist dat ze mompelde in haar slaap. Ze mompelde over dingen in haar dagelijkse leven. Dingen waar ze vaak aan dacht.

Account verwijderd

schreef:
Het was niet makkelijk om Lily te vertellen wat hij in werkelijkheid dacht. Hij wist dat hij Lily zou kwetsen als hij zou zeggen dat haar vrienden niet echt haar vrienden waren. Dat ze waarschijnlijk niets om haar gaven, maar dat ze zich soms nog gedwongen voelden omdat Lily het zo graag wilde. Hij begreep Lily ook wel, hij begreep wel dat ze vrienden nodig had, dat ze niet alleen achter wilde blijven. Helaas kon hij niet anders dan denken dat Lily geen vrienden had. Shaunee en Elliott waren simpelweg geen vrienden te noemen.
'Je verdient beter dan dat, Lils. Je bent altijd een goede vriendin voor hen geweest, het ligt helemaal niet aan jou,' mompelde hij zachtjes. Hij schudde zijn hoofd toen hij haar zacht hoorde sniffen. Lily huilde zelden. Als ze huilde, was het ook echt goed mis. Hij streelde zacht door haar haren en hield haar wat steviger vast toen ze dichter tegen hem aan kroop. Hij wilde haar graag gelukkig maken, maar dat wilde hij niet bereiken door tegen haar te liegen.
'Natuurlijk,' knikte hij, toen ze hem zacht bedankte. Hij was haar vriend, het was de bedoeling dat hij er altijd voor haar zou zijn, toch? Dat hij haar steunde in de moeilijke tijden. Dat deed ze allicht wel voor hem. Lily was er altijd voor hem, hoe slecht het er ook uitzag.
Lily mompelde zacht in haar slaap. Hij kon niet verstaan wat ze zei, maar haar ademhaling en rust verraadden dat ze niet bewust was van wat ze zei. Hij vond het wel lief.
Als Lily niet bij hem gelegen had, was hij opgestaan, maar nu kon hij dat niet over zijn hart verkrijgen. Ze was verdrietig, ze zou hem ook nodig hebben als ze straks weer wakker zou worden. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om even naar buiten te gaan. Hij sportte graag als zijn hoofd vol zat, maar vandaag kon hij dat niet maken. Dus bleef hij in stilte liggen, terwijl Lily lag te slapen en zo nu en dan wat mompelde. Hij sloot zijn ogen, maar viel niet in slaap. Hij deed zijn best om zich te concentreren op zijn ademhaling, maar hoe hard hij zijn best ook deed, zijn hoofd raakte niet leeg. Dus opende hij zijn ogen weer en staarde hij naar het plafond terwijl hij zacht over Lily's rug streelde. Hij had in elk geval haar nog.

Account verwijderd

schreef:
Ts: Ze had toch wel minstens twee uur lang geslapen. Geen twijfel over mogelijk. Lily maakte een zacht geluidje en haar vingers grepen heel zachtjes de stof van zijn trui vast. Lily opende haar ogen en fronste toen ze Aarons aura zag. Bezorgd ging ze wat rechter zitten. Haar slaap was meteen weg. Bezorgdheid overspoelde haar. Zijn aura straalde angst uit en Aaron murmelde zacht wat dingen, onrustig. Lily streelde zijn haren wat weg en duwde een kus tegen zijn lippen. Hij had gewoon een nachtmerrie. "Aaron?," fluisterde ze zacht. Ze duwde een kusje op zijn hals. Ze herinnerde zich niet dat ze in slaap waren gesukkeld. Het verbaasde haar echter niet. Ze voelde zich altijd goed in bed, in zijn armen. Lily legde haar hoofd terug op zijn borstkas en zuchtte opgelucht toen hij zijn ogen opende. "Gaat het?, je had een nachtmerrie," mompelde ze. Lily liet haar vingers glijden door zijn haren en keek hem liefdevol aan. Ze bleef liggen in zijn armen. "Alles komt goed," knikte Lils terwijl ze hem aankeek. Het was maar een nachtmerrie, wat hij ook had gedroomd. Het was geen realiteit. Ze wist niet waarom, maar dat dutje had haar deugd gedaan. Ze had wat nieuwe moed. Lily keek naar de vintage rode telefoon op het nachtkastje naast haar en dacht na. "Misschien moet ik nu al de bestelling opgeven voor straks," bedacht ze zich terwijl ze de menukaart ernaast nam. Ze ging op haar buik liggen en schoof de kaart voor hen. "Welke zien er lekker uit volgens jou?," vroeg ze met een glimlachje. Ze wilde hem wat afleiden. Ze wist dat het hem hielp. Zijn aura veranderde langzaam weer. Lily bestudeerde zijn sproetjes terwijl hij zelf keek naar de kaart. Ze glimlachte toen hij haar aankeek en stak haar tong uit naar hem. "Ik kijk naar het lekkers," merkte ze op met een opgetrokken wenkbrauw.

Account verwijderd

schreef:
Hoe hij uiteindelijk in slaap gevallen was, wist hij niet. Hij wist zeker dat het ontzettend lang geduurd had, hij had het moeilijk gevonden om te blijven liggen. Hij had Lily echter niet wakker willen maken en bovendien zouden zijn gedachten niet verdwijnen als hij opstond. Het had niet uitgemaakt, hij had er toch wel aan gedacht, zelfs als hij opgestaan was en naar buiten gegaan was.
Hij voelde hoe een zachte kus tegen zijn hals gedrukt werd, waarna hij opmerkte dat zijn hart tekeer ging en hij gezweet had. Gedesoriënteerd opende hij zijn ogen, waarna hij in zijn ogen wreef en hij een beetje verward naar Lily keek. Lily keek bezorgd naar hem, alsof hij net iets ontzettend heftigs verteld had.
'Een nachtmerrie,' herhaalde hij. Dat verklaarde het tekeer gaan van zijn hart en het rare gevoel in zijn maag. Hij kon zich niet herinneren wat hij gezien had, maar zelden werd hij op deze manier wakker. Zijn gave kwam zo met wat voordelen, hij vreesde weinig. Zijn eenzaamheid had hem nooit angstaanjagende dromen bezorgd. Hij kreunde en wreef nogmaals door zijn ogen, waarschijnlijk was het maar goed dat hij het zich niet kon herinneren. Hij knikte bij Lily's woorden. Alles kwam goed.
Hij bestudeerde Lily even voor hij meeging in haar besluit. Nog niet helemaal bekomen van zijn eerder nachtmerrie, bekeek hij de menukaart. Het hielp als hij zich concentreerde op de pizza's. Het hielp niet dat ze er allemaal wel goed uitzagen. Een beetje hulpeloos keek hij verder, tot hij opgaf en zijn blik naar Lily gleed. Een enigszins geamuseerde glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze haar tong naar hem uitstak en hem vertelde dat ze naar het lekkers keek.
'Ik weet vrij zeker dat je niet naar die kaart aan het kijken was,' merkte hij geamuseerd op, waarna hij zijn hand even tegen haar wang legde en hij een kus tegen haar lippen duwde. Hij wist heus wel wat ze bedoelde, maar hij kon ook wel eens een onschuldige opmerking maken.
'Hoe voel je je?' vroeg hij, terwijl hij haar bestudeerde. Ze leek niet meer verdrietig, ze leek zelfs redelijk vrolijk. Net had ze nog bezorgd gekeken, maar haar zorgen leken langzaam weer wat weg te ebben. Dat gold ook voor zijn hartslag en het vervelende gevoel in zijn maag. Zijn lichaam kwam weer tot rust. Hij wist niet wat hij gedroomd had, maar het had wel heftig moeten zijn.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld