Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De omslag in haar humeur kwam verrassend snel aanzetten. De kalmte was nergens meer te bekennen, een boze uitstraling boven water laten komen toen hij zijn eigen mening uitgesproken had. Van haar 'beleefde' gedrag was niets meer weer te vinden. "Vertel me niet wat ik moet doen. Ik maak dat allemaal zelf wel uit." Ze begon hem op zijn zenuwen te werken met haar beschuldigingen. Ze liet het zo overkomen dat ze hem kende, wist hoe hij in elkaar zat en daarbij hoe hij anders zou moeten doen dan eerst, maar wat had het ermee te maken? Het ging over de verrader die ze haar partner noemde, niet het onderwerp waarover besproken werd wat hij volgens haar wel en niet kon maken.
"Even zodat je het weet, er zijn meer mensen op deze wereld dan alleen jij en dat kapot irritante vriendje van je. Dat ik geen mens ben zoals ik hoor te zijn, betekent niet dat ze me zullen sparen als ik wat verkeerd doe." Het was al uitgesproken geweest voor hij er erg in had gehad. Wel vaker waren zulke denkbeelden hetgeen geweest dat hem in zijn eigen haat deed verdrinken; de 'baas' van het kartel was immers geen doorsnee man waar ze mee moesten dealen. Behalve dat hij gevaarlijk oogde, was hij een sinister figuur waar niemand werkelijk ruzie mee wilde hebben. Zijn krachten waren opeengestapeld nog meer dan elkander van hen bij elkaar en om dat gevoel van macht nog aan te wakkeren, had hij ook controle over alles en iedereen. Een akelige achtergrond achtervolgde hem waaronder anderen, met slechts het richten van hun blik op het schelle gedaante, niets meer konden ontkennen. Het liet zelfs Liam nog huiveren zodra de man voet zette in het pand. "Sinds wanneer denk je dat het goed wordt gekeurd om je vijand in leven te houden? Ha-ha, natuurlijk. Je hebt mijn baas nog niet ontmoet. Anders had je wel beter geweten," liet hij stug weten. Nog zoals hij van zichzelf gewend was, twijfelde geen deeltje van hem over zijn overtuigingen. Haar plan daartegen kwam wél bij hem binnen. Hij wist dat hij het had beloofd en, hoe erg hem het ook niets kon boeien, was het het geluid van de lijdende Mason die hem dusdanig kwelde om er een punt achter te zetten. Zijn gehoorgang werd compleet overwoekerd door het uitgeoefende geweld op de benedenverdieping. Verbitterd pakte hij een shirt uit de lades, die zijn bovenlichaam al snel verhulde uit het zicht. Daarna kostte het hem maar een een ogenblik voordat hij zich naar haar om had gedraaid. "Je hebt geluk dat ik me dood erger aan dat gepiep van zijn ademhaling in mijn oor. Maar laat dit de laatste keer zijn dat ik je erover hoor zeiken, anders dood ik hem nog met mijn blote handen." Een dreiging maakte hij duidelijk, maar aanwijzingen van de bijbehorende gevoelens van ergernissen liet hij weg. Met een gezichtsuitdrukking als staal liep hij naar de achtergelaten sleutel in de wand.

Account verwijderd

schreef:
Voor de zoveelste keer binnen paar dagen was Kenna geïrriteerd om het gedrag van Liam. Ze voelde zich dom aangezien ze geloofde dat het wel goed zou komen. Ze wilde zijn vertrouwen winnen, zodat ze zo snel mogelijk hier weg kon komen. Het was haar plan niet om hier voor altijd te blijven. Nog steeds snapte ze niet waarom ze hier moest blijven. Ze wist dat ze geen kans zou maken om te ontsnappen, Liam zou haar toch voor zijn en waarschijnlijk zou ze dan dood gemaakt worden. Eerlijk gezegd had ze geen zin om een discussie aan te gaan met hem. Ze waren allebei te koppig en dat zorgde ervoor dat de twee personen zich mateloos aan elkaar ergerden. Aan de Liam van gister was niks te bekennen. Zijn stalen blik liet merken dat hij geïrriteerd was en zijn stem klonk bozig.
Een zucht kwam uit haar lippen en ze keek van de jongen weg. Ze zag hoe er halve maantjes waren achtergelaten op haar handpalmen. Haar nagels drukten te hard in haar handen. Ze ontspande haar vingers en sloot voor even haar ogen. Ze voelde hoe er een pijn in haar hoofd ontstond. Het was ongeveer twaalf uur en ze had nu al een discussie met hem. Één uur geleden was ze wakker geworden en moest ze hem aanhoren. Ze had spijt dat ze de tekening had gevonden. Hij was prachtig, maar het leek de bui van Liam volledig te verpesten. 'Waarom moet je altijd zo geïrriteerd doen? Ik vroeg het gewoon normaal, als je dingen niet nakomt moet je ook geen dingen beloven aan mensen', zei ze. Een geïrriteerde toon in d'r stem liet horen dat ook háár bui was verpest.
Kenna wist niet wat hij met Mason van plan zou zijn. Ze hoopte tenminste dat ze hem mocht zien en ook hoopte ze dat hij zijn bloed zou geven aan hem. Waarschijnlijk was de staat waar Mason zich bevond niet om aan te zien, maar ze voelde zich verplicht. Nog steeds was het haar vriend en ook al had hij over zijn werk gelogen, ze had een langere tijd met hem een relatie. Natuurlijk waren er ups en downs, maar die waren er altijd in elke relatie te vinden. Een zucht ontsnapte er uit haar mond. 'Ik hoef hem ook niet te ontmoeten', murmelde ze binnenmonds. Haar vingers speelden met haar stijle haren, terwijl ze probeerde om zich niet te ergeren aan de jongen. Ze keek op toen ze zijn woorden hoorde, maar die was ze algauw vergeten. Ze voelde een blij gevoel omhoog kruipen toen ze zag dat hij fichting de muur liep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De klanken, ontstaan door zijn looppas over de vloer, achtervolgde hem. Zijn blote voeten gingen de krakende planken af in een lijzig en sloom tempo. Het hout maakte zijn aanstalten om weg te gaan duidelijk. Bij elke meter die Liam verstreek, kon hij het door zijn gehoor horen galmen alsof het alles was dat er te horen viel. Dit bleek echter een leugen te zijn. Zijn eigen gefrustreerde gemompel, waarvan merendeel omverstaanbaar gevloek was, brak de zwijgzaamheid zonder dat hij erbij stil had gestaan door. Pas bij het bereiken van de plek waar de sleutel lag, maakte Liam hier een einde aan. Hij pakte het ijzeren voorwerp weg en met een doffe klap belandde de baksteen terug op zijn plek.
"Ik doe niet altijd geïrrit-" Zachtjes gekerm van toestemming kwam desondanks naar buiten. Voordat hij zijn zin af had gemaakt, konden zijn bedenkingen opgemerkt worden. "Oke, misschien ook wel. Maar wat dan nog?" Zijn tanden zette hij op elkaar, zijn kaken erbij meegenomen in de poging het binnen te houden, maar het wegvagen van zijn verpeste humeur was niet meer dan onnodig geweest. Het had geen enkele zin het van haar weg te houden. Ontkennen van de gewone ochtendbuien kon hij tevens ook niet. Hij liep alleen naar de deuropening toe, van de wand weggestapt met een felle blik. Het was hoe hij in elkaar zat, een opvliegerig karakter met driftbuien die geen gemakkelijke stopknop hadden zoals zijn menselijkheid dat wel had. Al verachtte hij haar voor haar denken dat ze alles maar mocht zeggen, had hij wél het lef het te vertellen in plaats van een ongeloofwaardige leugen op te zetten over hoe hij het zonnetje in het huis was.
"Je snapt het gewoon nog niet, of wel?" Met zijn concentratie op de deurknop gericht, haalde hij het in een raas van het slot af. Voor de verandering konden de anderen hem dan een keer elders in het huis aantreffen. Hoe hij normaal contact vermeed en enkel 's nachts zijn uitvlucht uit zijn kamer zocht, was hij er nu vroeg bij. Niet dat het geheel met gewilligheid verliep. Hij was behoorlijk chagrijnig geworden. Tegen zijn zin moest hij de gang betreden, zijn linkerhand met de sleutel weggestoken in zijn broekzak. Het liet zijn andere arm omdertussen rustig langs zijn zij hangen. "Je zal het toch nooit begrijpen," mompelde hij afwezig.

Account verwijderd

schreef:
Kenna volgde de bewegingen van Liam. Voor even hoorde ze hem wat scheldwoorden mompelen. Hij was écht geen ochtendpersoon en dat was duidelijk te merken. Hij raakte snel geërgerd en maakte irritante opmerkingen. Toch zei ze dat niet hardop, anders zou er geen einde komen aan deze discussie. De sleutel was algauw te vinden in zijn handen en kort daarna begon hij algauw te praten. Een frons op haar gezicht was te zien, toen hij toegaf dat hij altijd geïrriteerd was. Een minimale glimlach was te zien toen hij haar gelijk gaf. 'Eindelijk geef je het toe', zei ze met een overdreven harde zucht. 'Dacht dat het nooit zou gebeuren', zijn op elkaar geklemden kaken lieten merken dat hij het niet grappig vond. Voor haar was het geweldig, aangezien hij haar eindelijk voor één keer gelijk gaf.
Langzaam stond Kenna op en ging ze achter Liam staan, wachtend totdat hij de deur opendeed. De rommelige gang werd zichtbaar. Zo te zien was er niemand, maar de stemmen van beneden waren goed te horen. Veel mensen waren beneden en ze wilde niet weten hoeveel. Nog steeds was ze benieuwd of iedereen, net al Liam, vampier was. Waarschijnlijk zou dat wel zo zijn. Achter Liam liep ze de gang op en langzaam liep ze achter hem aan. 'Moet je vandaag weer iets doen?', vroeg ze, terwijl ze haar blik richtte op zijn rug. Ze wilde weten of hij vandaag plannen had, aangezien dat gister wel het geval was. Ze was benieuwd of hij elke dag opdrachten had die hij moest uitvoeren en van wie hij ze kreeg. Waarschijnlijk van z'n baas. Nieuwsgierigheid sloeg toe denkend aan zijn baas. Hoe zou hij zijn? Misschien zou ze er nooit achter komen. Het leek haar sterk dat de baas niet hier woonde, maar ergens buiten het stad.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geweten had hij wel dat ze het merkwaardig zou vinden dat hij toegaf. Hij gaf nooit echt iets toe, mede omdat het voor hem geen betekenis had om zijn fouten aan te geven, en doch had hij hier verandering in gebracht door zijn mond open te trekken. Kijkende naar haar, wist hij dat ze verbazing voelde. Het was van haar af te leiden. Nog even en haar mond had opengestaan van verbijstering, dacht hij bij zichzelf, dan had gebleken dat ze hem echt niet geloofde. De voldoening die ze uitstraalde was desondanks behoorlijk irritant geworden, maar hij liet het achterwege. Een grijns vormde zich langzaamaan weer rond zijn lippen. "Haal die grote glimlach van je gezicht, pequeñita. Het is eng." Enig sarcasme kwam erbij kijken sinds het slechts zijn manier was om te zeggen dat ze er geen lol uit mocht halen, maar hier gaf hij verder geen aandacht meer aan. Het was haar vraag die Liam liet concentreren op de plannen van de komende uren en hem, ongewillig, bracht bij het feit dat het nog een lange dag zou worden. "Vannacht wel weer. Misschien dat ik later nog even naar de stad moet, er is hier niet echt eten waar je op kan leven." De zucht die volgde, sprak genoeg over zijn ideeën van de dagplanning, terwijl hij de benedenverdieping had bereikt via de trap en in de leefruimte terechtkwam. Zijn tempo versnelde hij naderhand steeds meer. Hij had er geen behoefte aan om elk bendelid te bekijken, langer in hun buurt te zijn of hun blikken op hem te voelen branden nu hij in hun zicht gekomen was. De neiging om ze dan iets aan te doen zou immers flink vergroot worden zodra een van hen zich zelfverzekerd genoeg voelde een gevecht aan te gaan.
In gedachten verzonken, betrad Liam de kelderruimte van het huis. "We halen wel pizza ofzo." De krakkemikkige deur dat als enige obstakel tussen hen en de jongeman inzat, liet hij hierbij verdwijnen door het hardhandig open te duwen. Pas toen konden hij en Kenna de ruimte bekijken zoals het er werkelijk aan te pas was gegaan. Alles lag nog op zijn plek, onaangeroerd gelaten waar het hoorde, net als Mason's lijf zelf. Het gedaante was nog geen meter verschoven van waar Liam hem had verwaarloosd. Gezelschap - daarentegen - bleek hij wel te hebben. Bij het naar binnen lopen kon hij een blondine bij hem zien zitten, gehurkt en wel met iets in haar hand geklemd. Hij herkende haar als Kelsey. Een van de aardig nieuwe meiden in het huis die hij, eigenlijk net als elkander, verachtte. De gestoorde blik op zijn gezicht sloot er als perfect op aan; hij moest niets van haar of de rest van de bewoners hebben. Zijn wenkbrauw trok hij vragend op, een beetje dreigend op haar en de verminkte jongen afgestapt om ze te doen opschrikken.
"Wat denk jij hier te doen?"

Account verwijderd

schreef:
Een geïrriteerde blik was op Kenna's gezicht te zien. 'Pegueñita? Gaan we nu al beginnen met bijnamen?', zei ze. Ze wist niet wat 'pegueñita' betekende, maar ze wist dat het niks goeds was. Het leek haar sterk dat hij zomaar een aardige bijnaam voor haar zou verzinnen. Waarschijnlijk zou hij haar zo blijven noemen, maar ze vond het niet echt erg. Zo erg klonk het nou ook weer niet, maar toch was ze nieuwsgierig wat het betekende. Ze wilde het vragen, maar aan zijn gezicht te zien was zijn concentratie op iets anders gericht. Ze liet het maar voor wat het was en ze versnelde haar looptempo.
Met een knik liet ze merken dat ze het begreep. Ze hoopte dat ze niet mee zou hoeven. De incident van gister zou zich kunnen herhalen en ze wilde het niet. Het leek erop dat hij toch alleen zou gaan, aangezien hij 'ik' zei in plaats van 'we'. Voor even voelde Kenna zich opgelucht, totdat ze de trap afliepen. Verschillende blikken voelde ze op haar branden. Voor even liet ze haar ogen door de ruimte glijden. Een stuk of tien mensen bevonden zich in de grote, half kale ruimte. Ze merkte dat ze langzamer liep dan eerst, want Liam was haar ver voor. Automatisch versnelde ze haar looppas en ze zorgde ervoor dat ze op ongeveer dezelfde tempo als hij liep. Nog steeds voelde ze ogen in haar rug branden, maar die probeerde ze zo goed als ze kon te negeren.
Algauw herkende Kenna de smalle trap die steeds donkerder werd. Een sterke geur was al vanaf hier te ruiken. Een zucht kwam er uit haar mond, terwijl ze zich probeerde voor te bereiden op het beeld van Mason die ze zou zien. De stem van Liam had ze genegeerd, want toen de deur werd open gemaakt, zochten haar ogen Mason. De eerste persoon die ze zag was een blonde vrouw. Haar leeftijd was moeilijk te raden. Ze was lang, maar haar gezicht leek erg jong. Algauw kwamen haar ogen op Mason terecht. Snel haastte ze zich naar hem toe en langzaam liet ze zichzelf op haar knieën voor hem zakken. Zijn ogen waren dik en hadden een paarsachtige kleur. 'Oh, Mason. Wat hebben ze je aangedaan?', ze voelde zich schuldig tegenover hem. Ze zag aan hem hoe erg hij pijn leed en toch was ze nu pas gekomen om hem te helpen. Haar tranen probeerde ze niet eens tegen te houden. Haar handen legde ze aan allebei de kanten van zijn gezicht. Zijn gezicht en bovenlichaam waren bedekt met verschillende sneeën. Sommigen dieper dan de anderen. Een kleine glimlach was er op zijn gescheurde lippen te zien. Het leek alsof hij iets wilde zeggen, maar haar lippen dempten het geluid dat uit zijn mond probeerde te komen. Hij zag er zelfs erger uit dan ze verwacht had. Langzaam liet ze hem los en een zucht kwam uit haar lippen. Voor even keek ze naar Liam, hopend dat hij hem wilde helpen. Twijfel sloeg haar toe. Ze wist niet zeker of hij het zou willen doen, maar toch hoopte ze het.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Op haar irritaties, kon hij niet anders dan genieten. Zij verdiende het volgend hem ook om zich een keer zo te voelen, zeker na deze ochtend waarin hij anders nog uren langer had kunnen slapen als zij niet zo gestoord was geweest om hem zomaar te wekken, en diep vanbinnen was hij ook totaal niet veranderd. Hetzelfde dringende gevoel om wraak te nemen was nog in hem aanwezig. "Je spreekt het verkeerd uit," gaf hij stilletjes toe. "En ja, dus? Ik doe wat ik wil."

De ruimte kon geen meter kleiner meer aanvoelen toen hij eenmaal tot stilstand kwam. Hij voelde zich omgemakkelijk tegenover elke aanwezige, geërgerd over hoe hij zich hierheen had moeten slepen enkel vanwege de klootzak die Kenna zo nodig wilde redden, maar zijn inspanningen om haar te laten boeten waren zaken voor later. Nu had hij zich eerder gericht op de blonde meid die, al gehurkt, van haar plaats opstond zodra ze hem opmerkte. Vanaf toen af aan liep het snel; hij hoefde nog geen woord uit te brengen of ze haastte zich al weg. In een grote boog werd er om hem heengelopen alsof hij haar elk moment kon doden. Hetgeen dat Liam voor lief nam, want voldaan over haar verlating van de kamer liet hij zijn blik dan eindelijk vallen op de jongen.
Zijn gemoedstoestand was behoorlijk aan de slechte kant. Vele kneuzingen waren nu opvallend genoeg afgestoken tegen zijn sneeuwwitte gestalte. Bultjes van kippenvel namen zijn blote huid in, het bloed opgedroogd als klonten gehangen aan zijn lijf terwijl hij enkele druppels neer kon horen komen op de vloer. Blauw/rode plekken waren te zien geweest, afdrukken van het geweld dat op hem uitgeoefend was. Opzwellingen kwamen tevoorschijn, hem kwetsbaar gemaakt voor andere aanvallen, en alsof dat nog niet het ergste probleem kon zijn, maakte de ijzeren geur hem gek. Het liet de oneindige trek naar de vloeistof omhoog komen, maakte hem tot een roekeloos persoon, maar zijn bewegingen staakte hij vrijwel meteen. Roerloos stond hij toe te kijken hoe het meisje naar Mason toesnelde, hem achtergelaten om de deur te doen sluiten. Spijt eveneens medelijden gaf hij echter niet. Zijn belofte was enigszins de reden waarom hij op hen afstapte, zijn gegrijns vervaagd van elke getoonde emotie. "Ja, ja, ik weet het. Ik moet weer voor vampier spelen en hem genezen. Kan je nou stoppen met me zo aan te kijken?" sprak hij. Voor kort kon hij het niet laten om kil op hem neer te kijken, maar daarna was het hemzelf die bij Mason neerhurkte om zijn aandacht te trekken. Het uitgebrachte gekreun terwijl hij zijn bebloede kin optilde in zijn richting, negeerde hij volledig. Met vastberadenheid pakte hij het zo stevig vast dat niets hem meer van zijn greep kon laten ontdoen. Zonder de bewegingen uit protest af te wachten, keken Liam's ogen recht in de zijne. Hun pupillen werden sindsdien aan elkaar gelinkt en, met geen enkele keer opzij te hebben gekeken naar Kenna, begon hij te praten.
"Je gaat nu niet schreeuwen, roepen, vloeken of ook maar je mond opentrekken. Blijf stil zitten, dan zal het je geen pijn doen." Zijn eigen, menselijke uiterlijk ging vanaf dat punt verloren. Twee duivelse, bloedrode ogen keken nu naar het verminkte lichaam dat bijeen werd gehouden door de ketenen, met een zachte hijg van honger hoorbaar gemaakt.

Account verwijderd

schreef:
Een zucht was van Kenna's kant te horen door wat Liam zei. Natuurlijk bleef hij zijn gewoonlijke zelf en zou hij nooit een opmerking voor zichzelf laten. Toch maakte ze zich daar geen zorgen om. Het enige wat voor haar belangrijk was op dit moment, was dat hij Mason zou genezen. Het leek erop dat hij moeite deed om bij bewustzijn te blijven. Zijn huid was zo erg verwond dat het haar al pijn deed om naar te kijken. Ze hoopte dat hij niet te erg zou schrikken en dat hij het goed zou opvatten. Ze schoof een stukje op, zodat Liam beter bij hem bij kon.
Toen Liam hem dwong om stil te zitten, deed hij het ook. Hij leek haast gehypnotiseerd en hij leek hem wel te begrijpen. Langzaam zag ze hoe de ogen van Liam veranderden. De aders werden duidelijk zichtbaar onder zijn ogen en zijn ogen liepen rood door. Ze zag hoe hij zijn pols naar zijn mond bewoog en hij beet erin. Het geluid die er door de kamer werd verspreid bezorgde haar kippenvel. Het leek alsof Mason in paniek was, maar hij toch niks kon doen. Hij bleef met moeite op zijn plek zitten en hij keek gewoon toe. Kenna herinnerde zich dat ze helemaal in shock was en dat ze bang voor hem was. Nog steeds was ze bang voor hem, maar ergens in haar geloofde ze niet dat hij haar iets zou aandoen. De pols werd naar Mason's lippen gebracht. Voor even sloot ze haar ogen, maar na enkele seconden deed ze, ze weer open. Druppeltjes bloed waren er nog aan zijn lippen te zien, maar langzamerhand begonnen zijn wonden te genezen. Ze zag hoe zijn ogen normaal werden, de sneeën steeds kleiner en de blauwe plekken verdwenen. Het wat raar om te zien, maar aan de andere kant ook fascinerend. Wanneer het leek dat hij helemaal was genezen, sloeg ze haar armen om hem heen. Voor even draaide Kenna zich om en ze richtte haar ogen op Liam. 'Dankjewel, dat je dit wilde doen', zei ze. Haar ogen richtten zich wee op Mason. 'Wat is er gebeurd?', vroeg ze, terwijl ze hem vragend aankeek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De snelheid waarmee de oude routine afgegaan werd, kwam ook nu aanzetten. Zijn bewegingen waren als vloeiend geweest. De angstige blik in de jongen's ogen links laten liggen, nam hij zijn eigen pols als prooi om zijn tanden in te zetten. Het vrijgekomen bloed was sindsdien niet langer langs zijn eigen arm gevloeid. Het drukte tegen Mason's lippen aan met geen andere uitweg meer, hem ertoe gedwongen het binnen te krijgen. Zijn toestand van eerder herstelde zich vervolgens razendsnel. Wonden verdwenen, opgezette lichaamsdelen keerden terug zoals het hoorde en op de rode vlekken op zijn kleding, was er niets meer te zien van zijn mishandelingen. Voorzichtig trok Liam zich terug.

-

Flashback;

Bloed sijpelde langs zijn huid naar beneden. Talmend langs de ijzige kou van zijn lichaam, terwijl een sinister spoor van rood achterbleef indien het op de grond terechtkwam. Druppel voor druppel ging het langs hem heen. Een tikkend geluid van een klok dat als enige weerklonk in de grote, donkere ruimte naast de vloeistof die het bloedbad onder zijn lijf vormde. Zijn voeten waren grof en harteloos van de grond verwijderd. Zijn tenen konden met moeite de grond nog bereiken, veroorzaakt door de ketenen die zijn handen in positie hielden. Stevig was het bevestigd aan het plafond. Het ijzerwerk brandde op zijn polsen, rond zijn aangespannen armen onderwijl Liam zijn eigen lichaam probeerde overeind te houden. De walm van vervain trok hierbij langs hem heen. Gemaakt dat zijn luchtwegen een hels gevoel achterlieten, het moment dat hij teugen zuurstof naar binnen wilde werken. Het gehijg dat daarbij geproduceerd werd uit pijniging, vulde de angstaanjagend stille ruimte voor enkele momenten. Het was pas tot een donker, bekend gestalte tevoorschijn kwam, dat hij zijn oogleden omhoog wist te krijgen. Een moeizaam zicht overviel hem sindsdien. De grote waas waarin een man op hem af stapte, blokkeerde zijn blikveld om de rest waar te kunnen nemen. Zijn schorre, kille stemgeluid was dan ook het opmerkelijkste van de plotselinge komst. Het Spaanse accent dat zijn woorden achtervolgde, liet hem trillen van afgunst.
"Lang niet gezien, neefje."

-

Een weergave van vroeger haalde hem weg van de werkelijkheid. Afgespeeld in een levensechte omgeving van het schip, dat hij nog altijd had gevreesd. Het liet hem volledig stilvallen. Hij zat er, op zijn hurken voor de genezen jongen, met geen verandering in zijn toestand. Langer dan normaal bleef zijn vampirisme aanwezig. Zijn manier van kijken behield de donkere kleur, de aderen bleven stromen en nauwelijks kon hij het terugdraaien, tot hijzelf merkte hoe hij er als verstijfd zat. Met het besef van zijn opkomende adrenaline zette hij het tot stop. Zijn gezicht draaide hij van hen weg, gekeken naar zijn linkerzijde met zijn andere, duivelse kant die uiteenging. Zijn donkere ogen konden de bruine kleur weer bevatten die hij normaliter had gehad.
"Uh-uh," mompelde hij zacht voor zich uit. Weigerend haar kleffe gedoe aan te zien, bleef hij zich beperken tot de stenen wand. Hij vond het laf van zowel haar als Mason. Hij had maandenlang vast moeten zitten met wonden die niét genazen, geen hulp om op te kunnen rekenen, en toch kon Kenna's vriendje ervanaf komen met de gemakkelijke weg. Het wekte haat bij Liam op.
Toen zijn bewuste zelf weer te voelen was, viel het hem op dat de jongen nog altijd stil was gebleven. De vragen van het meisje bleven onbeantwoord achter. Een veel sprekende blik trok langs Mason heen, maar geen woord werd hierop verduidelijkt, wat hem liet zuchten. Zijn hand pakte wederom zijn kin vast om zijn hoofd op te heffen. "Ja, je mag weer praten en bewegen. Vergeet dat ik het je ooit beveeld heb." De verwachte reactie kwam dan wél. Geschokt en tegelijkertijd boosheid gaf zich weer bij de jongeman, een verwarde uitdrukking staande op zijn gezicht.
"What the fuck heb je gedaan met me!"

Account verwijderd

schreef:
Het leek alsof Mason helemaal van de wereld was. Hij reageerde niet op Kenna's aanrakingen en haar stem. 'Gaat alles goed, Mason?', voor even liet ze hem los, om te kijken of er niks aan de hand was. Hij zat net zoals eerst. Zijn ogen gericht op iets voor hem, terwijl hij nog steeds op zijn knieën zat. Verward bleef ze hem aankijken. 'Mason?', voor even probeerde ze hem wakker te schudden. Nog steeds reageerde hij niet op haar. Was dit een normale reactie? Was hij in shock? Zo te zien was het niet normaal, want Liam duwde zich van de wand af en liep weer terug naar hem. Hij pakte voor de tweede keer zijn kin vast en terwijl hij diep in zijn ogen keek, zei hij dat hij weer mag praten en bewegen. Een grote vraagteken was op haar gezicht te zien. Wat.. was dat? Lang kon ze er niet over nadenken, want Mason begon al snel te spreken. Hij klonk boos en zijn stem veroorzaakte een harde echo door de ruimte. Hij leek haar niet op te merken. 'Mason! Wat is er gebeurd?', vroeg ze, terwijl ze zijn aandacht probeerde te trekken. Het leek erop dat hij haar negeerde. Hij bleef Liam voor altijd aankijken. 'Mason?', zei ze, terwijl ze zijn arm probeerde te pakken. 'Wat heb je gedaan? Heb je Risotti gevonden?', riep hij door de ruimte, haar aanraking negerend. Zo te zien was hij meer bezorgd om zijn baas, dan om Kenna. Een pijnlijke steek voelde ze door haar hart. Zo te zien kon ze hem toch niet helemaal loslaten. Plotseling haalde Mason zijn handen achter zijn rug en stond hij op. Zijn kettingen liet hij op de grond vallen. Zo te zien had hij zijn handen op één of andere manier al eerder losgemaakt. Met een houten staak liep hij richting Liam en een grote grijns was op zijn gezicht te zien. Op de houten staak was een vloeistof verspreid. Ze had het niet door dat hij zoiets achter zijn rug verstopte. 'Mason, wat bezielt je?', zei ze. Snel stond ze op van de grond en ze probeerde hem tegen te houden. 'Kenna, bemoei je er niet mee! Omdat je mijn vriendin bent, betekend het niet dat jij overal je neus in moet steken', zijn hand duwde haar hardhandig weg, waardoor ze haar evenwicht verloor en op de grond achter haar viel. Voor even voelde ze een pijn op haar achterwerk, maar die vervaagde langzaam. Met grote ogen keek ze naar haar vriend, die ze eigenlijk niet eens meer herkende. 'Mason, hij heeft je geholpen!', probeerde ze nog. Een lach was door de ruimte te horen, voordat hij zich naar haar toe draaide. 'Wat heeft hij je allemaal verteld? Ben je vreemdgegaan, met hem? Het was wel te verwachten', in zijn ogen was pure haat te zien. Ze kon niet eens een normale zin vormen. Ze beet haar tanden op elkaar en ze schudde haar hoofd. 'Hoe.. hoe durf je zoiets te zeggen?', zei ze, op een zachte toon. Hij leek haar niet te horen, want zijn aandacht was weer helemaal gefocust op Liam. De houten staak hield hij beschermend voor zich.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een woedeaanval. Paniekaanval, het verliezen van controle of het gedreven worden tot waanzin. Een bekend vertoning als het aan hem lag, noch ongekend bij een mens toen hij oog in oog stond met Mason. Hij had zijn verwachtingen omhoog moeten laten gaan. Hadden moeten weten dat hij zijn boosheid zo zou uiten, maar desondanks kon hij het niet helpen dan het versteld toekijken. Een verbaasde blik die hij liet veranderen in woede in ongekend korte tijd. Hoeveel moeite Kenna ook niet leek te doen, het had geen zin. Nog altijd hield de jongen zichzelf overeind door haar van zich weg te slaan; een wapen in zijn hand waarvan hij niet had durven dromen om op zich gericht te hebben. "Nee, ik heb hem niet gevonden. En for fuck's sake, wat denk je dat je aan het doen bent?" Zijn ogen vernauwden zich, kleine spleetjes doen ontstaan die de jongen kil op zich gericht kreeg. "Denk je echt dat je zomaar hier weg gaat komen, Comrade? Voor mij tientallen anderen," siste hij, al dan weinig effect gehad op zijn acties. Liever dan zichzelf te redden door zich terug te trekken, vond de aanval plaats. Kenna's vriendje stormde plotseling op hem af met niets anders dan een hatelijke blik. Het hout werd tegen zijn borst gericht en, voor even, twijfelde hij wat hij moest doen. Of hij Mason hem moest laten vermoorden. Om een einde te maken aan zijn miserabele leven, om voor eeuwig in vrede te kunnen blijven, maar hij zette het ruwweg van zich af. Het volgende moment was het zijn eigen lichaam dat een snelheid behaalde, zijn eigen handen die Mason's nek omklemden en hem tot stilte lieten zwijgen. Het gekraak van zijn nekwervel galmde door de hele kamer.

Hij kon het voorwerp in zijn handpalm voelen branden. De vloeistof, pijnigend gaande langs zijn lichte huid terwijl hij het hout krachtig omklemde. Doende dat, met elke seconde die verstreek, de jongen omhoog kon komen om het door zijn borstkas te boren. Alsof Mason nog een dreiging tegen hem vormde werd er op hem neergekeken, maar niets was minder waar. Zijn ontzielde lijk lag er te rotten voor zijn eigen voeten. Met een luide kerm van pijniging kromp zijn grip ineen. Zijn hand zag als verbrand, een grote rode wond ontstaan op de plek waar hij het wapen vast had. Hij kon het voelen steken. Een onvermijdelijk gevoel van leed gaande door hem heen, die zijn gezicht liet betrekken. Met een hard, weerklinkend geluid belandde de staak op de grond.
Zijn hand was amper meer goed te bewegen. Het was onmogelijk er veel mee te doen op het moment, behalve de pijn aan te voelen die hem meerdere keren met zacht gesis een kreun uit liet brengen. Wat hem bezielde om door te zetten, was dan ook een compleet raadsel. Gedachteloos sleepte hij het lichaam van Mason achter zich aan. Teruggebracht naar zijn eerdere plek bij de muur, waarop hij de ketenen wederom bevestigde om ontsnappen te voorkomen. "Klootzak," gromde hij de dode toe. Een afstand werd vanaf dan weer aangehouden. Hij stapte terug, keerde zich om, maar anders dan hij van plan was, liet hij een tussenstop komen; de wapenen in de ruimte zelf waren zijn bezigheid. Een injectienaald haalde hij koel tevoorschijn. Liam was op de hoogte van het goedje in het ding, wist waar het naartoe kon leiden. Een van de ergste dingen om een bovennatuurlijk wezen aan te doen, was het. Een marteling die ongelooflijk bruut was, maar niemand kon hem ervan weerhouden het te gebruiken. In een krachtige uithaal vol lijden over zijn eigen verwonding, drukte hij het in Mason's lichaam om het in zijn bloedbaan terecht te laten komen.

Account verwijderd

schreef:
Kenna probeerde geen initiatief te nemen om Mason tegen te houden. Hij leek boos, haast woedend en ze had hem nooit in zo'n staat gezien. Enkele keren zag ze hoe hij eruit zag als hij boos was, maar dit overtrof alles. Ze had nooit verwacht dat hij het over zijn hart te krijgen om iemand te vermoorden. De verhalen over hem klopten. Hij zat in een gang en hij had dus waarschijnlijk meerdere malen een iemand vermoord. Een seriemoordenaar. Nog nooit had ze gedacht dat ze haar vriend zo kon noemen. Ze had niet eens enig idee dat hij zo'n iemand kon zijn. Ze voelde zich verraden dat ze er nu pas achterkwam, toch zou ze het moeten merken. Meerdere keren kon ze hem niet bereiken, hoorde ze een paar dagen niks van hem of moest hij plotseling weg. Er waren zoveel situaties waaraan ze kon zien dat hij een crimineel was, maar toch zorgden haar gevoelens ervoor dat ze niet logisch nadacht. Het toneelstuk voor haar leek maar door te spelen. Ze wist dat het geen toneelstuk was, maar het echte leven. Ze geloofde niet hoe erg haar leven in één keer overhoop werd gehaald. Haar vriendje bleek een crimineel te zijn en ze ontdekte dat vampieren bestaan. Het leek erop dat het niet beter erop zou worden, want toen ze Mason's plotselingen bewegingen volgde met haar ogen, wist ze dat hij Liam van plan was om te doden. Ze wilde roepen dat hij het niet moest doen, ook al kende ze Liam niet goed, hij had het recht om te leven. Diep van binnen wist ze dat hij een goed mens kon zijn, als hij het wilde. Jammer genoeg was ze te laat, want het enige wat nog in de kamer te horen was, was het geluid van een levenloze lichaam die hard op de grond viel.
Een hand sloeg Kenna voor haar mond en met grote ogen keek ze naar het lichaam van Mason. Er was geen beweging te bekennen bij het lichaam, het lag erbij alsof hij in een diepe slaap was, waarbij hij nooit wakker zou worden. Langzaam sleepte Liam het levenloze lichaam richtig de kettinen, Algauw werden zijn handen vast gemaakt en lag het lichaam weer op de grond. Haar ogen bleven zich op Mason vestigen. De kleur van zijn lichaam trok langzaam weg, terwijl zijn ogen gesloten bleven. Nog steeds wist Kenna niet wat ze moest doen of zeggen en of ze moest geloven dat dit wel echt was. Ze wilde het niet geloven, aangezien alles zo snel ging. Toch schoof ze langzaam naar Mason toe, nadat Liam iets in hem spoot. Een kleine brandwond was op zijn hand te zien, waarschijnlijk van de vloeistof die op het stukje hout te zien was. 'Is hij.. dood?', vroeg ze op een zachte ton, terwijl ze het lichaam aankeek. Ze had Liam als drie mensen zien doden. Op één of andere manier schrok het haar niet af. Voorzichtig pakte ze Mason's hand en ze zuchtte even. Ze was niet eens boos op Liam, wat raar was coor zo'n situatie. Het had haar veel pijn gedaan hoe Mason over haar dacht en misschien kwam het daardoor. Alsnog wilde ze hem niet dood hebben. Een lamge tijd bleef ze naar hem lichaam staren, terwijl ze langzaam zijn koude hand losliet. De hand gleed langzaam vanaf zijn buik naar de grond. 'Wat.. ga je nu met hem doen?', vroeg ze en ze keek richting Liam.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar positie vertelde hem genoeg over haar gedachten. Haar onuitgesproken woorden, die hij in haar ogen toch nog kon waarnemen, doordat haar blik voor zich sprak. De vele emoties die hij voorbij zag komen. De zwijgzaamheid waarmee ze de kamer liet vullen maakte geen verandering in de situatie. Hij kon de verbazing, de schok en de pijn, nog van haar aflezen zonder er enige moeite voor te doen. Geen medelijden daarentegen bevatte hij voor de gebeurtenis. Hij bleef zijn eigen koppige, nuchtere zelf en weigerde spijt te betonen die hij niet had.
"Dood?" vroeg hij, haar fronsend aangekeken. "Ja, hij is dood. Maar die wordt over een uur of twee wel weer wakker." De ongeboeide manier van praten verraadde dat hij geen leed voelde om de dood van Mason. Hij veranderde niet graag andere mensen omdat hij wist hoe het voelde, maar de jongen had hem geen andere keuze gelaten. Zijn eigen bloed in zijn bloedbaan hield voor hem geen andere optie meer over. Binnen nu en een stuk of 100 minuten kon hij wederom aangesproken worden in levende toestand, al hield dit minder in dan een menselijk bestaan zelf. "Mijn bloed in zijn lichaam is nog niet weg. Het stroomt nog rond, dus je krijgt hem wel weer terug." Even gunde Liam de dode een blik. Een wenkbrauw opgetrokken als hij aankeek tegen het zielloze lichaam, maar hierna vertikte hij het. Hij wendde zich er met walging vanaf. "Alleen dan als vampier. Maarja, wat zou het ook, die jackass heeft het nog altijd overleefd." Een enkele keer rolde Liam met zijn ogen. Het was van hem af te leiden dat hij geen zin had in de verandering, noch een gesprek over hoe hij haar vriend tot een bovennatuurlijk wezen had gemaakt. Het kon hem geen flikker schelen wat met Mason zou gebeuren. Hij had zichzelf kunnen redden, maar hij koos ervoor het gevaarlijke pad te kiezen en een poging tot moord te doen. Er was geen andere keuze meer geweest.
Met een blik van pijniging gleden zijn vingertoppen over de grote brandwond op zijn hand. De vloeistof beet, irriteerde zijn huid en het brandende gevoel gleed voor geen fractie weg. Het voelde alsof het er nog altijd in zijn greep zat, zelfs al lag de staak nu onaangeroerd naast zijn blote voeten. Kort zuchtte hij over het ergerlijke gevoel, waarna hij zich omdraaide en besloot weg te gaan. Niets kon hem nog een reden te geven om te blijven staren naar het lijk in de ketenen. Hij had al vele malen meegemaakt hoe het proces ging, hemzelf erbij gerekend, en er was geen lol aan om toe te kijken hoe Mason als de duivel zou ontwaken.

Account verwijderd

schreef:
Een frons ontstond er op Kenna's gezicht, terwijl ze Liam aankeek. 'Wat?', voor even begreep ze hem niet. Hoe kon een dode na twee uur wakke worden? Haar ogen gleden richting Mason, terwijl ze diep nadacht. Ze kon zich niet herinneren dat Liam het haar ooit had uitgelegd. Toen ze het vroeg zei hij dat ze het er beter niet over konden hebben. Zou dit de manier zijn hoe een mens in een vampier kon veranderen? Haar gedachtes werden beantwoord door Liam. Voor even zuchtte ze hardop en schudde ze haar hoofd. Het lag dus aan zijn bloed. Als ze het goed begreep werd iemand een vampier als diegene het bloed van de vampier in zich heeft en vervolgens word doodgemaakt. Het is een logische manier en ze vond het raar dat ze het niet eerder had bedacht.
Het leek erop dat het Liam allemaal niks uitmaakte, maar hoe kon het anders? Hij was altijd nonchalant en niks leek hem uit te maken. Waarschijnlijk had hij andere dingen aan zijn hoofd en Mason betekende toch niks voor hem. Vroeg of laat zou hij hem toch doden, dat wist ze bijna zeker. Een tijdje was het stil. Geen van beide leek moeite te doen om iets te zeggen. Nog steeds bleef Kenna naar Mason kijken. Wachtend op een beweging die zou laten zien dat hij heeft herrezen uit de dood. Haar blik vestigde ze op Liam, die zuchtte en zich omdraaide. Vervolgens wilde hij weggaan. Twijfel sloeg haar toe. Ze durfde niet alleen met Mason te blijven en Liam was de enige persoon die ze hier kende. 'Liam..', zei ze snel, aangezien hij al bijna de trap op liep. Voor even zocht ze goede woorden. 'Kun je hier misschien blijven?', nog steeds bleef ze hem aankijken, hopend dat hij niet koppig zou gaan doen. Hem kennende zou hij vragen stellen, daar kon ze waarschijnlijk niet vanaf komen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Zoals ik al zei, hij wordt wel weer wakker," sprak hij. Met zijn ogen naar de deur nam hij de kortste weg naar boven. Zijn passen op een langzaam, desalniettemin niet storend, tempo door laten gaan naar de trap. Hij had geen zin om er langer te blijven dan nodig was. Mason zou niet sneller wakker worden als zij beide in de kelder zouden blijven wachten als een stel ongeduldige kleuters, want het was geheel aan zijn eigen lichaam hoe lang hij zich in hel zou bevinden. Het kon slechts een enkel uurtje duren, anderszins meerdere uren en hoe zelden het ook voorkwam, kon het ook een hele middag of zelfs dag zijn. Het was op aan de natuur hoe het verder verliep. Liam had er te weinig geduld en wilskracht voor om het af te wachten. De jongen mocht blij zijn dat hij er nog zo gemakkelijk vanaf kwam, volgens hem. Hij had alle recht weg te lopen van het gestoorde tafereel van minuten geleden.
Wat liet hem dan toch stoppen? Verstijven, stilstaan op voordat hij ook maar een traptrede had bereikt? Moeilijk te zeggen. Misschien vertoonde zich dan eindelijk medelijden in hem voor Kenna. De koppigheid in haar voordeel om te laten blijken hoe graag hij alles achter zich wilde laten, dat aan zou geven dat hij 'zwak' zou zijn. Hij wist het niet. Desondanks werd er weinig aandacht aan besteedt, want al verbaasd draaide hij zich om om oogcontact te maken met het meisje. "Er valt hier niets te zien. Hij is zichzelf niet meer, de oude hem is weg samen met zijn menselijkheid." Zijn houvast zocht Liam bij de deurkozijnen, zijn vrije hand geplaatst op het hout waarbij hij doordringend achterom keek. "Doe jezelf gewoon een plezier en laat hem hier achter."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld