Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'You do.' Antwoordde ze koppig. Het was zo duidelijk dat hij geïrriteerd werd van alles wat ze hem vertelde. Niets leek ooit goed te zijn. Alles wat ze zei stond hem niet aan en het begon haar zo langzaamaan ook te irriteren.
Waarom hij haar hulp niet wilde accepteren wist ze niet. Het was misschien wat hypocriet, sinds ook zij niets wilde accepteren en toch werd ze er gek van. Hoe hij altijd weigerde aan te horen dat het slecht voor hem was. Zeker nu ze niet wisten dat hij iets onbekends in zijn bloed had gespoten. Het was niet veilig en dat hoorde hij te begrijpen. Dat hij zo koppig deed en steeds niet wilde horen hoe ze commentaar had, maakte haar gek. 'Thats diferent than smoking while on drugs, or are you really just that dumb?' Chagrijnig bracht ze de woorden uit, duidelijk genoeg gehad van zijn houding.
'Just as bad? Just as fucking bad? Have you completly lost your damn mind? You're on some mystery drugs and diabetic, how is that the same as smoking with injuries?' Het maakte haar gek hoe hij hun situaties vergeleek. Verschillender konden ze nietnzijn en toch deed hij zo zijn best om het tegen haar te gebruiken. 'Yeah or you're fucking immune and cancer is just a certainty.' Haar woede was overduidelijk geworden, na al zijn uitspraken die voor haar volkomen idioot waren. 'Hilarious.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"No, I don't." Schoorvoetend kwamen zijn schoenzolen in aanraking met de vloer van de begane grond. Hetgeen wat ze hiermee bereiken wilde ging volledig langs hem heen, er geen punt in gezien om deze discussie verder voort te zetten dan nu al was gebeurd. Hij wist precies hoe het eindigen zou. Het laatste wat hij kon gebruiken nu hij onder invloed was van een onbekend middel, was een woedeaanval die hij niet stoppen kon, en dat vormde juist waar ze hem naartoe duwde als het zo doorging. Zijn symptomen waren dan nu wel minimaal, dat wilde niet zeggen dat met een overvloed aan adrenaline en boosheid deze zo blijven zouden.
De hal werd geënterd, oog in oog gestaan met de uitgestrekte ruimte waar ze zich eerder nog door naar binnen hadden geleid. Dezelfde muffe sfeer heerste er rond. Een lichte bries wist de kamer te verstrijken, afkomstig uit een van de kapotte ramen noch openstaande deuren, maar het was de stof die hij door de lucht zag zweven in plaats van de heldere, frisse buitenlucht. Het vele achtergelaten meubilair bekeek hij oppervlakkig. Een poging om zijn aandacht te doen verschuiven van Cassidy's woede en de zijne tegen te houden, daar waar hij moeite toe deed door zich van haar af te wenden. "What the fuck is your problem?" beet hij haar toe. "I'm not disabled and neither sick." Gefrustreerd hief hij zijn handen op, deze over zijn gezicht gewreven uit onwetendheid wat hij met zichzelf aanmoest. Ze maakte het hem moeilijker dan ze zich het voor kon stellen. Hij zou nooit op haar aanbod ingaan en nooit iemand zo over zichzelf laten beslissen, maar het feit dat er iets in hem stroomde waarvan ze niet wisten wat het was noch wat het kon doen, maakte de zaak compleet anders. Hij kon het zich niet veroorloven zich te verliezen in razernij alleen maar omdat ze hem hiertoe wilde drijven.
"You know what? Fine." De verborgen woede in zijn stem was ongetwijfeld omhoog komen drijven, maar zijn handen hield hij doodstil, geen getril kenbaar gemaakt toen hij ze terug in zijn broekzakken stopte. "You get what you goddamn want." De haat voor haar besluit en haar gedrag groeide met de seconde. Toch bleef hij ijzingwekkend rustig, enkel kil een blik toegeworpen voordat hij een van de EHBO-kamers binnenliep, haar gedaante nijdig achter zich gelaten.

"Now knock it off, get the hell in here and let me clean up your wounds."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ook Cassidy betrad de begane grond, al dan redelijk chagrijnig. Niets wat hij zei kalmeerde haar, wat ook niet de bedoeling was al zou het fijn zijn als de Rus tenminste een keer haar mening zou delen. Het was immers altijd hetzelfde, een van hen was het niet met de ander eens en voor ze het doorhadden belandden ze alweer in een argument over wie er gelijk zou hebben. En dit vaak met scheldwoorden en beledigingen. Walgend van de geur liep ze echter verder, de jongen niet aangekeken. Toch hoorde ze wat hij zei, en ook dit werkte op haar zenuwen. 'What is my problem?' Snauwde ze hem toe, woedend wederom zijn kant op gekeken. 'You. You are my goddamn problem. One moment you call yourself my boyfriend and the next moment you fight with me over a perfectly reasonable agreement.' Zuchtend hield ze haar mond voor enkele seconden. 'Why won't you ever listen to me? Do you think of me as your sidekick or some'n? Am I just supposed to agree with you on every fucking thing? Look at yourself, man. You're clearly not alright.' Iets van haar woede leek verloren te gaan tijdens het uitspreken van de zin, dit omgezet naar bezorgdheid, wat nog altijd werd overschaduwd door de lichte kwade toon in haar stem.
Traagzaam liep ze rond, de ruimte rondgekeken, zoekend naar een Amerikaanse kaart in de hal, die ze zover nog niet had gevonden. Het was het enige waar ze zich momenteel op kon richten zonder opnieuw terug te vallen in haar woede. Ze hoorde hem praten, al besteedde ze niet genoeg aandacht aan de jongen om duidelijk te horen wat hij zei. Het was pas toen hij door bleef praten dat ze opnieuw begon met luisteren. Ditmaal waren het echter precies de woorden die ze horen wilde, al voelde het vreemd nu ze van hem kwamen. Wat was er gebeurd met zijn koppige houding en zijn gebuikelijke haat aan het toegeven aan anderen. 'About fucking time.' Ze sprak het zacht genieg uit om amper hoorbaar te zijn geweest voor hem, niet weer een discussie willen doen ontstaan.
De ruimte waarin hij stond was er een die ze vaker had gezien, misschien niet in Amerika, maar zeker in Ierland. Meerdere malen had ze zich in ruimtes bevonden in het ziekenhuis waar ze nooit zijn wilde. Vaak voor haarzelf en andere keren voor anderen. Toch was er iets aan de ruimtes wat onguur bleef, een rilling doen ontstaan over haar rug, elke keer weer. Toch, in plaats van tegen hem in te gaan zoals ze gewoonlijk deed, liep ze op hem af. Ze nam plaats op het bed wat er stond, al had het meer weg van een oncomfortabele bank.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In zichzelf gekeerd verzamelde hij de medische spullen. Haar razende commentaar vloog door zijn hoofd, deze onopgenomen gebleven door de drukte in zijn hoofd. Alles had hij ervoor in het bezit voor het ontstaan van een uitbarsting in boosheid door wat ze hem aanpraatte. Ze maakte besluiten over zijn leven, besluiten waar ze geen recht van maken op had en zeker niet op deze wijze. Het maakte hem meer dan woedend dat ze zich zo tegenover hem durfde te gedragen voor redenen die hij aanzag als egoïstisch. Het tonen hiervan daarentegen was hem ontzegd zodra hij de injectie doorgezet had. Niet alleen was hij tegen zijn eigen insteek ingegaan door deze reden, maar ze maakte er simpelweg misbruik van. “Reasonable, my ass,” murmelde hij gefrustreerd tegen zichzelf, indien hij haar vanuit zijn ooghoeken protestloos plaats zag nemen op het bed.
Het was merkwaardig dat hij zijn kilte bleef behouden, zijn gelaat als staal gebleven bij elke beweging die hij maake. De EHBO-kit plaatste hij doodzwijgend op de stof van het matras. Aan haar achterzijde was het waar hij kwam te zitten, zijn zicht met weerzin gebleven bij haar rug waarop een klein afstande tussen beide lichamen werd behouden. Zijn benen rustten elk aan een van haar weerszijden. Het maakte het gemakkelijker voor hem om erbij te kunnen, opgemerkt hoe voornamelijk de grote wonde op haar rug behandeld moest worden. Zijn adem weerkaatste indien tegen haar nek, al had hij nergens de warmte op zijn eigen huid teruggevoeld, zijn ontblootte bovenlijf zich ietwat te ver van haar bevonden om de lucht ook op zijn lichaam te reflecteren. “Take your shirt off.” Zijn vingers klemden zich om een steriele doek. Ontsmettingsmiddel druipte langs de stof heen, doorweekt van de vloeistof die hij er zojuist op aangebracht had.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Oogcontact maken weigerde ze, de jongen niet langer willen zien rondlopen door de ruimte, zoekend naar de juiste benodigdheden. Het was immers al genoeg dat ze had toegegeven aan hem en de hulp had aanvaard waar ze minuten geleden nog koppig nee tegen zei. Wat er mis was met haar wist ze niet, al kon het haar inmiddels ook niet veel meer schelen. Ergens was het beangstigend om hem haar wonden te laten verzorgen, zeker nadat hij daarnet nog zo kwaad was. Ze vertrouwde de Rus met haar leven en toch voelde het vreemd.
Nog altijd had ze haar ogen niet opgeheven van de stenen vloer onder hen. Ze wist dat hij achter haar liep en de ehbo kit zojuist op het bed had geplaatst en toch keek ze niet op. Pas zodra hij achter haar plaats nam, bewoog ze haar hoofd iets, weg van de grond. Zijn ademhaling die ze in haar nek kon voelen, zorgde voor een rilling over haar rug. Geen weerwoord sprak ze uit op wat hij haar vertelde, enkel gedaan wat hij zei. Na de straps van haar overall opzij te hebben geduwd, trok ze wat aarzelend haar shirt uit, deze in haar handen gehouden, ietwat in de stof geknepen. Bloedvlekken waren erop te zien, achtergebleven als herinnering aan de martelingen van zijn oom. Het was walgelijk, anders dan het gebruikelijke bloed wat hun kleding besmeurde. Dit was van haar, dit was niet het bloed wat ze uit de leveloze wezens had geslagen. Dit kwam uit haar lichaam, opengeslagen door de man wie haar dood wilde hebben als wraak.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar rug gaf ze aan hem bloot, op zijn commando haar shirt over haar hoofd getrokken om deze stof in haar handen te laten rusten. Haar vingers omklemden het kledingstuk omslachtig. Ergens kwam het onzeker op hem over, ziende vanaf haar achterzijde hoe ze zich hechtte aan het shirt door deze binnen haar vingertoppen te houden. Alsof ze bang was voor wat hij zien zou, voor hoe het haar zou laten lijken en voor wat hij ging doen zodra de wonden aan het licht kwamen.
Binnen in hem golfde nog altijd de boosheid rond over hoe ze zijn beslissingen afgedwongen had, maar met het aanzicht van de bloederige littekens liggend op haar huid vaarde deze razernij richting haar lichtelijk weg. De schade die zijn oom aan had gericht had permanente gevolgen gehad. Het waren wondes die wegtrekken zouden, maar nooit geheel van haar lichaam verwijderd zouden zijn, omdat ze gewoonweg te diep en te zwaar aangebracht waren voor het lijf om deze moeiteloos te herstellen. De woorden hiervoor bezat hij niet. Het had hem sprakeloos gemaakt en, al wist hij dat hij het haar vertellen moest dat ze voor de rest van haar leven hiermee rondlopen moest, deed hij niet anders dan zwijgen. De herinnering aan zijn oom zat nu niet alleen in zijn geheugen en op zijn lichaam gebrand, maar ook op de hare.
Voorzichtig bracht hij de doek naar het bloed toe. De alcohol werd er secuur op gedept, nauwkeurig gewezen op beide de kracht die hij erop zette als waar hij het ontsmettingsmiddel aanbracht. Hij wilde haar ondanks zijn haat voor het tafereel van enkele momenten geleden niet meer pijn laten lijden dan moest. Een zucht die hij onmogelijk bedwingen kon, werd zacht laten horen. "Я собираюсь убить его." Zijn stemgeluid klonk hardhandig, grof, in de klanken die hij uitbracht. De angst voor de man zou hij de volgende keer met het kruisen van zijn gedaante volledig wegdrukken; genadeloos zou hij hem met zijn blote handen vermoorden, mocht hij zijn blikveld ooit nog passeren.

"I'm gonna kill him"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Haar haat aan het laten zien van haar wonden werd met de seconde duidelijker. Wat ongeduldig zat ze erbij, onderwijl haar vingers de stof steeds steviger omklemden. Ze wilde haar shirt weer over haar hoofd trekken, haar lichaam en daarmee haar wonden verbergen voor iedereen. De Rus was dan misschien wel de enige persoon wie het kon zien, maar ze haatte het. Wonden waren in haar ogen altijd al een teken van zwakte geweest, waarom ze er zo over dacht had te maken met haar jeugd, en hoe graag ze het ook wilde veranderen, ze kon het niet.
Hoe voorzichtig hij ook was met de doek, het ontsmettingmiddel dat ze op haar huid en in de wonden voelde, was niets anders dan pijnlijk. Het leek door haar huid heen te branden, al was dit onmogelijk. De pijn die ze voelde leek in een zeker opzicht erger dan hoe ze zich voelde toen de wonden werden aangebracht. Onverstaanbare woorden werden uitgesproken, een antwoord geven kon ze niet, de taal simpelweg niet verstaan. 'Yeah, sure.' Bracht ze uit, de pijn hoorbaar in haar stem.
Het leek een eeuwigheid te duren, en elke seconde werd de pijn erger. Het ontsmettingmiddel dat door haar open wonden stroomde en voelde alsof het haar huid in het process in de fik zette. Ze kon wel schreeuwen van de pijn, al was dit geen mogelijkheid, sinds ze geen aandacht konden trekken, zeker niet nu. 'Hurry up.' Murmelde ze, geprobeerd haar kalmte te bewaren en zo min mogelijk tekenen van pijn te vertonen. Hoe sneller hij klaar was met het schoonmaken van haar wonden, hoe sneller ze weg konden uit het ziekenhuis en terug naar de dungeon.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Getemperd kwam de stof in aanraking met haar rug. Zijn bewegingen waren voorzichtig geweest, zacht en langzaam, in de hoop geen onnodige pijnsteken door haar lichaam te laten golven. De hoeveelheid bloed die hij met binnensmonds gemurmel van haar huid haalde, klampte zich vast aan de doek, een donkerrode kleur ingenomen waaraan het eerst schone en enigszins gedesinfecteerde materiaal verging. Hoeveel ze precies kwijt was geraakt in de aanvallen van zijn oom was een onmogelijke inschatting, maar het was in elk geval veel geweest dat hij op moest vangen wanneer hij de wondes schoonmaakte. Hij mocht blij zijn dat ze haar bewustzijn nog niet verloren was.
"Uh-uh." De laatste paar keren depte hij nog over het aanstaande litteken, voordat hij de doek van haar rug vandaan haalde en het door een grotere, steriele pleister bedekte. Het oefende wat pressie uit, wellicht, maar het zou niet genoeg zijn om veel van te voelen; het hield slechts de infectie tegen. Afgezonderd deinsde hij wat achteruit. "You got any other wounds, deep cuts or anythin', that's gonna need stitches?" Een vraag waarvan hij eigenlijk inschatten kon wat haar antwoord zijn kon, desondanks hij het erop waagde het te vragen met het vooruitzicht op een hopelijk oprecht antwoord. Hij zou haar niet dwingen te vertellen waar de man haar allemaal toegetakeld had, allesbehalve. Het was daarentegen haar eigen schuld wanneer ze besloot te verzwijgen waar haar pijn zich nog meer bevond. Waar hij niets van wist, kon hij niet behandelen en dat betekende dat ze geheel zelf voor een mogelijke ontsteking had gezorgd, niet door zijn toedoen.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Hij leek voorzichting te zijn, de doek met beleid tegen haar rug geduwd op verschillende plekken. Vragen hoe slecht ze eraan toe was wilde ze niet, geweigerd de schade in te willen zien die zijn oom haar aan had gedaan. Ze wist dat ze littekens over zou houden aan de ervaring, maar ze wilde niet weten hoe erg ze waren. Haar rug zou ze zelf amper zien, hooguit een paar keer nadat haar tattoo daar was gezet, maar dat was het. Ze had ook verder geen behoefte aan het te weten. Ze kon er niets mee.
Ze voelde iets op haar rug geplakt worden en zo kon al wel raden wat het was. Geen woord bracht ze daarom ook uit. Haar shirt trok ze weer over haar hoofd heen, om de net verzorgde wonden weer te verbergen. Nog altijd sprak ze niet, geen reactie uitgebracht op zijn vraag, alleen haar lichaam wat gedraaid om vervolgens haar linker schoen en sok uit te doen en deze op de stenen ondergrond te gooien. Haar broek duwde ze iets omhoog om een snede te onthullen in haar scheenbeen. Bloeden deed het niet meer, maar erg prettig zag het er ook niet uit. 'The rest is basically just under my skin, can't do anything about that.' Murmelde ze toen pas.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij volgde waar haar blikken hem naartoe leidden. De bewegingen waarmee ze haar stilstaande positie tot een einde bracht, en haar lichaam zodanig draaide dat hij in plaats van tegen haar rug, nu geneigd was tegen haar zij aan te kijken. Haar scheenbeen bracht ze aan het licht nadat ze zich verholpen had van haar schoen en sok. Een tweede snede in zijn blikveld gebracht, echter dieper dan deze waar hij net zijn aandacht aan besteed had. Er kwam dan wel geen bloed meer vrij, het was verduidelijkt dat haar huid op deze plek er slecht aan toe was, en het allang dichtgeschroeid had moeten worden mocht het niet met hechtingen gelukt zijn. Dat onderdeel van het bloedbad was enkel niet waar hij zijn donkere ogen bij liet rusten. Het was een andere vage, betrokken plek rondom haar enkel waar hij bij bleef hangen. De skin was vervormd, als een verse brandwond desondanks hij beter wist dan haar te verdenken als slachtoffer van vuur. Het waren sporen van tanden die hij zag te zien, achtergelaten in haar lichaam met verkleurde plekken om te tonen, in plaats van haar bleke huidkleur zelf.
Het laatste beetje woede was geheel verdwenen geweest, niet anders dan shock getoond wanneer zijn pupillen de bijtwond vonden. Ze had hem nooit verteld dat ze gebeten was. Dat een walker haar gegrepen had, dat ze zich in levensgevaar bevond ofwel op het punt stond te sterven. Het kon dan wel geheeld zijn en lijken alsof het zich al maanden op haar bevond, dat haalde niet weg dat ze net zo goed de dood had kunnen vinden. Waarom had ze hierover gezwegen, zelfs nadat ze meer over hem te weten kwam dan hij had gewild? Verslagen schoof hij verder van haar vandaan. "You.. got bit?" De afstand liet hij groter worden, vanaf het andere uiteinde van het patiëntenbed toegekeken hoe zich nog dezelfde wonde op haar onderbeen bevond als deze die hij dacht waar te nemen in een illusie. "When-.. Why didn't you tell me?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Hij leek angstig, iets wat ze nooit van hem had gezien en daarbij ook nooit had willen zien. Zelf gingen haar ogen ook af haar de wond in haar been, tot ze zich de bijtwond realiseerde. Het was hetgeen wat hem bang maakte, wat hij had gezien en niet begreep. Haar adem hield ze in, niet geweten wat ze moest doen. Hij zat een stuk bij haar vandaan, alsof hij bamg was besmet te raken als hij ook maar in de buurt van haar gedaante kwam. De verwaring was af te lezen van zijn gezicht, al was dit enigzins begijpelijk. In stilte bleef ze zitten, gezocht naar de juiste woorden.
Even knikte ze als antwoord op zijn vraag, sinds het al duidelijk moest zijn dat ze wel zeker gebeten was. De wond op haar been was duidelijk te zien. 'I eh...' Begon haar poging tot een uitleg. 'It happened two years ago, I just escaped some gang and thoight I was save, cuz the zombie looked dead, but then he bit me in the ankle.' Het kwam wat snel uit haar mond, bijna haastig een uitleg willen geven. 'Well because I didn't think it mattered. I mean, I'm not turning into a walker and you're not getting infected by me.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het beetje angst dat in hem rond golfde, was tegen zijn gedachten in, niet veroorzaakt door besmettingsgevaar. Hij wist dat enkel een bijt ofwel haar bloed hem besmetten kon wanneer hij dit innemen zou. Daarnaast was zijn bangheid nergens een resultaat van vrees voor de dood. Cassidy wist net zo goed als hem dat hij vrede had met het tijdstip waarop hij overlijden zou, zeker na hun gesprekken van maanden geleden waarin hij vaker had verwoord dat hij er wel eens over na had gedacht zich van zijn eigen leven te beroven. Het mochten dan wel denkbeelden zijn die elke overlevende momenteel wel eens een keer gehad had tijdens de apocalypse, het veranderde niet dat het zijn tevredenheid met zijn lot overbracht. Dat hij niet anders dan ontsteld naar de wond kijken kon, kwam geheel door het besef dat hij haar wellicht elk moment verliezen kon.
"Two years ago?" Zijn hoofd schudde hij traag, noch gelovig. "How the hell are you still alive. How's it possible th-" Te verwonderd uit te spreken welke vragen zich allemaal door zijn hoofd haastten, bleef hij stil. Zijn stille positie bleef uit schok. Het was pas na een tijd van sereniteit en het doordringen van alle informatie die ze hem juist toereikte, dat hij uiteindelijk weer in beweging kwam. Lusteloos schoof hij zichzelf terug naar voren, wederom achter haar zittende, onderwijl zijn ogen de bijtwond nauwkeurig bestudeerden. "How is it not infected just yet?" Ze had allang veranderd moeten zijn. Had zich niet meer bij de levenden moeten voegen maar een deel van de walkers moeten uitmaken, en toch stond ze hier nog, levend en wel zonder enige verschijnselen van de doden. Hoe was dit mogelijk? Nogmaals schudde hij zijn hoofd. "Could've given me a heads-up on how you can die because of it, for sure."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Wat ongemakkelijk zat ze erbij, de hele situatie niet begrepen. Hij leek paniekerig, bang en verward, wat logisch was, maar ze zat nu toch voor hem. Levend, ademend en gezond, voor zover ze gezond kon zijn. Als er echt iets aan de hand was zou ze hem nooit hebben gekend, dan was ze nu aan het rotten ergens op straat, zoekend naar een slachtoffer. Hij had geen reden om er zo over te doen anders dan pure verwarring, waar ze niets aan hadden.
'Yeah.' Ze keek even van hem weg, haar ogen gericht op de grond. 'I don't know know, okay? I don't fucking know.' Bracht ze uit, chagrijniger dan dat ze bedoelde. Het was echter een probleem waar ze in het verleden mee te maken had, iets waar ze zich twee jaar geleden druk om had moeten maken, maar nu ze wist dat ze immuun was, had het geen waarde meer voor haar. Ze zuchtte een keer diep, hem weer aangekeken. 'I just don't notice it, except for the wound on my leg and the always present hunger for human flesh.' Even grinnikde ze, voordat ze zich realiseerde dat dit niet het moment was om slechte grappen te maken. 'Kidding.' Murmelde ze dan ook. Haar schouders haalde ze op, even weinig idee gehad van hoe ze het overleefd had, als hij. 'I'm probably immune.' Opnieuw liet ze een zucht horen, zijn antwoord toch ietwat irritant gevonden. 'Why? Nothing's gonna happen, I ain't gonna die, you're worrying about nothing.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You're immune?" Het duurde minuten voordat het hem passeerde wat het inhield, nu ze openbaar maakte dat ze immuun was. Er was geen bekend archief van bloedtypes die tegen het dodenvirus konden. Nergens had het nieuws zich verspreid over mogelijke vaccines, daar nog bij weggelaten dat niemand ooit gepraat had over een mens die een bijt van een walker overleefd had. Men ging dood na aan de tanden van een walker bloot te zijn gesteld. Het nam bij de een meer tijd in dan de ander, maar binnen een mum van tijd zou elkander bezweken zijn en het leven achter moeten laten. Dat zij, het meisje aan wie hij verklaard had dat hij haar leuk vond en met wie hij meer tijd besteed had dan met wie dan ook, deze persoon vormde waarover geen enkeling weten had, was daarom schokkend geweest. Hoe kon het dat niemand nog van haar bloed wist?
Verloren in verscheidene, razende gedachten streek hij met een hand over zijn haar. "So what. You're half walker, half Irish now?" Voor zijn nuchtere humor verscheen kort een grijns, voordat hij deze achterwege liet voor een wat bedenkelijkere en serieuzere blik. "Hard core. But you sure ain't nothin' gonna happen?" Hij betwijfelde haar zekerheid over haar leven. Aan een bijt als deze bezweek iedereen. Waarom ze vol vertrouwen zeggen kon dat dat haar lot niet inhouden zou terwijl de tandafdruk nog altijd in haar scheenbeen stond, wist hij niet te plaatsen.
Nogmaals besloot hij dichterbij te komen, enkel nu om zich op beide de zombiebeet als de snede te richten. Zijn handen bleven van de beet vandaan uit voorzorg, maar dat hij zijn ogen er niet van afhouden kon, was gebleken toen hij blindelings de spullen van het desinfecteren van de vorige wonde wegpakte. "Eh.. Everyone else has died and it isn't like.. you know, the wound is healed."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'I guess so.' Hij leek zo bezorgd, een eigenschap die ze niet van hem gewend was. Denkend werd ze bekeken en ze wist niet hoe ze zich erover voelde. Het was nieuw voor haar dat iemand zich zorgen maakte, laat staan dat ze wisten over de wond. Demyan leek er echter bezorgder om te zijn dan zij zelf. Het kwam bij haar aan als een klap in haar gezicht, niet begrepen wat hem tot dit punt had gedreven. Hij had in haar ogen simpelweg moeten kalmeren.
Lachend om wat hij zei schudde ze haar hoofd, niet gedurfd hem aan te raken om wat het misschien zou veroorzaken. Hij vertrouwde het niet, begrijpelijk, maar ze moest dus zelf ook uitkijken met wat ze deed. 'Just imagine having an Irish girlfriend, disgusting enough already, but I'm also half walker.' Opnieuw begob ze te lachen. 'Fuck, remember when we first met and you called me zombie chick? Jesus, the truth in that insult is unreal.' Lachend keek ze de Rus aan, het zelf toch wel hilarisch gevonden. Ze stopte met lachen zodra ze hem hoorde praten. 'I would've noticed a while ago, as far as I know, I'm fine.'
Even bleef ze stil zitten, gezien hoe hij dichterbij kwam, als een klein kind dat niet langer bang was voor monsters. 'I mean, there's a reason I'm this skinny and still standing or capable of losing a lot of blood, but besides that it left me unharmed.' Haar schouders haalde ze een keer op alsof het niets was, een duidelijk verschil gemaakt tussen hun beiden reacties. 'It's healed alright, after two years I can't imagine it still being an open wound.'

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld