Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Niet alleen was Madelynn hartstikke bang tijdens het wachten op Billy, tegelijkertijd was het ook erg ongemakkelijk voor haar om daar te staan terwijl de man op de grond lag, probeerde adem te halen ondanks het feit dat zijn mond steeds overnieuw gevuld werd door het bloed in zijn mond. Op dit moment kon het onderhandelen van Billy niet snel genoeg voorbij zijn. De sneller hij weer buiten het kantoor zou staan, de beter. Madelynn probeerde toch haar blik zo ver mogelijk van de man te richten zodat ze hem niet hoefde aan te kijken en niet hoefde te kijken naar al het bloed wat erbij was komen kijken. Toch moest ze het gekuch en gestik van de man aanhoren, iets wat ook niet bepaald hielp. Het liefst wou ze weglopen van de situatie maar ze wist dat ze dat beter niet kon doen, dan was de kans dat ze weer iemand zou tegenkomen die haar zou lastig vallen en als dat dan weer zou gebeuren, dan zou Billy niet in de buurt zijn om haar te beschermen.
Na bepaalde tijd gewacht te hebben leek het er op dat Billy eindelijk klaar was met het onderhandelen aangezien de man weer uit het kantoor kwam gelopen. Madelynn was blij dat het wachten er eindelijk op leek te zitten en dat ze dus de man achter kon laten en weer mee kon met Billy, weg van deze plek. Ze pakte de voorkant van haar jurk alvast iets op zodat ze makkelijker de trap af kon lopen, alleen op dat moment realiseerde ze dat Billy nog bezig was met de man die op de grond lag. Haar jurk hield ze in haar handen maar met een verwarde blik keek ze de man aan maar ze besloot er verder maar niet op in te gaan. “Alright, let’s go.” Was alles wat Madelynn zei wanneer de man aangaf dat hij naar het strand wou om zich te wassen van het bloed.
Opnieuw volgde Madelynn de man, aangezien ze zelf de weg toch niet wist. Ook al kwamen ze net van het strand, als Madelynn er alleen heen moest lopen dan had ze de weg zeker niet teruggevonden, ze was het eigenlijk nu al weer compleet vergeten. “No, no, no!” Riep Madelynn uit bij het horen van de excuses van Billy. “No need to apologize, it wasn’t your fault that he came at me like that.” Het was toch bescheiden van hem dat hij hiervoor zijn excuses aanbood maar het was totaal niet nodig volgens Madelynn. “If anything, I am sorry that I wasn’t able to stand up for myself and you had to pause your trading to come and help me.” Madelynn voelde zich oprecht als een soort last die constant achter Billy aanliep en het feit dat ze dus de reden was dat zijn onderhandelen even werd onderbroken hielp niet bepaald met het weghalen van dat gevoel. Ze liep constant achter de man aan en telkens als er iets was dan was hij degene die het moest oplossen. Het zou Madelynn dus niks verbazen als de man op een gegeven moment klaar zou zijn met het helpen van de vrouw, toch hoopte ze dat die dag niet zou komen en dat ze het kon volhouden tot ze weer terug was in Engeland.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Opnieuw keek de jonge kapitein over zijn schouder, zacht gelachen om de reactie vande vrouw. “You’ll learn. Give it a bit more time and you’ll be as good a fighter as Anne Bonny.” Het was bedoeld als grap, Madelynn kon hij op geen manier vergelijken met de vrouw wie hij noemde. Ze was vergelijkbaar met Billy als het aankwam op vechten, Madelynn kon haarzelf amper verdedigen tegen een persoon wie teveel had gedronken. “Don’t worry about interupting me, Thomas is a man who knows his patience. Besides, he’s always willing to show a bit more of that patience when it cones to me.. I do wonder why.” Lachend liep hij verder, geweten dat een goed deel van het eiland de jonge kapitein vreesde. Het waren daden als het afhakken van de man zijn tong, evenals andere manieren waarop hij wraak nam die zijn naam hadden gemaakt tot iets wat mensen liet vluchten. Toch beschouwde hij hier op Nassau ook redelijk wat mensen als zijn vrienden, of anderszijds bondgenoten. Zijn bemanning was daarbij even gevreesd als de jongen zelf, ze hoorden bij elkaar en dat op zichzelf was genoeg om ze een slecht imago te geven. Iedereen die zich aansloot bij de bemanning van de Devil’s Merchant kon de naam verwachten.
Het strand was hooguit minuten van het tweetal verwijderd, wat maakte dat ze er al snel arriveerden. Het eerste wat hij in het zand liet vallen was zijn zwaard, gevolgd door zijn pistolen. Zijn laarzen trapte hij uit, enkele meters van het water af. Op blote voeten liep hij verder, gevoeld hoe het water eerst zijn voeten raakte en met elke stap hoger kwam. Hij stond stil zodra het water ter hoogte van zijn heupen was gekomen. Zijn shirt trok hij over zijn hoofd, deze voor kort in het water gehouden, dat rood begon te kleuren rondom het kledingstuk. Veel moeite om het eruit te krijgen deed hij niet. Het was nog vers en zout water deed wonderen. Het shirt stak hij tussen zijn riem om het niet te verliezen nu hij zijn beide handen nodig had om zijn gezicht te wassen. Kleine hoeveelheden water gooide hij in zijn gezicht, het water zien mengen met het bloed op zijn handen, dat vervolgens weer van zijn kin droop. Het verkoelende water deed hem goed na het gevecht. Keer op keer bleef hij water in zijn gezicht gooien en zo nu en dan wreef hij met zijn handen over zijn gelaat al leek het bloed nooit op te raken.
Uiteindelijk was het hem dan toch gelukt, het water waarmee hij zich schoon probeerde te krijgen kleurde eindelijk niet langer rood, maar hield de heldere kleur die het had zodra hij het in zijn handen schepte. Enkele seconden bleef hij nog staan, zijn ogen gericht op de horizon en even stilgestaan bij hoe vreedzaam het momenteel voor hem voelde. De lichte golven die hij kon voelen tegen zijn lichaam en het water dat hem afkoelde nu hij in het zonlicht stond. Het was prettig. Voor even leek hij te vergeten waar hij was en ook ontslipte de realiteit even aan zijn gedachten. Hij was kalm.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn had wel eens verhalen gehoord over een vrouwelijke piraat die vaarde onder de naam Anne Bonny. Haar naam was waarschijnlijk net zo gevreesd als de naam Billy Bones dat was. Doordat Madelynn dit wist kon ze het niet laten om toch een beetje te moeten lachen om de opmerking. “We both know that won’t ever happen.” Madelynn was absoluut niet het type om op zee te leven als piraat, laat staan dat ze ooit net zo goed kon worden als Anne Bonny. Madelynn was een naïef persoon maar zo naïef was ze nou ook weer niet. De vrouw kon van geluk spreken als ze de volgende keer gewoon het mes onder haar rok vandaan kon halen. Daarom was het alleen maar beter dat ze teruggebracht werd naar Engeland. Het leven op zee was niks voor Madelynn, als ze Billy en zijn bemanning niet constant had om haar te beschermen dan was er geen kans in hel dat ze het maar voor een week zou overleven. Het leven van een prinses was gemaakt voor Madelynn,een leven waar alles voor haar gedaan werd en waar iedereen deed wat Madelynn wou.
Het was toch wel geruststellend voor Madelynn om te horen van Billy dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over het storen van het onderhandelen. Het maakte het niet dat ze zich meteen niet meer voelde als een last, dat gevoel bleef haar toch een beetje bekruipen, ook nu weer dat ze opnieuw de man bleef volgen. Wel zorgde het voor een soort opluchting dat Billy het ditmaal niet heel erg leek te vinden dat hij haar moest helpen. “Yeah, I wonder.” Een sarcastische toon was duidelijk te horen in de stem van Madelynn. Het was toch wel duidelijk dat het kwam door de intimiderende verhalen die de ronde deden over Billy en het leek erop dat de man zich dat zelf ook wel meer dan bewust was. Hij wist maar al te goed wat zijn reputatie was en wat het met de mensen om hem heen deed. Gaf hem ook eens ongelijk.
Uiteindelijk waren ze aangekomen bij het strand. Terwijl Billy bezig was met zijn spullen in het zand neer te leggen plaatste Madelynn haarzelf in het zand. Zelf hoefde ze het water niet in en dus besloot ze maar gewoon in het zand te zitten en te wachten tot Billy klaar was met het wegwassen van het bloed. Vanaf een afstandje keek ze toe naar hoe de jonge kapitein het water inging. Wanneer de man zijn shirt uit trok was het voor Madelynn toch meteen wel zichtbaar wat voor goed lichaam de man had, iets wat ook haast wel moest met alles wat de man deed in zijn leven op zee. Madelynn hield haar blik even op de man terwijl ze geduldig op hem aan het wachten was. Al raakte haar geduld toch aardig snel weer op en begon ze om haar heen te kijken. Haar blik ging voornamelijk naar alles wat er op het strand te doen was. Er stonden meerdere tenten en Madelynn had haast de neiging om op te staan en rond te lopen maar ze besloot toch maar geduldig te blijven wachten voor ze weer werd lastig gevallen door een piraat die vond dat hij Madelynn zomaar mee kon nemen.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Het moment van kalmte was van korte duur. Het was alsof hij zichzelf wekte uit zijn gedachten. Het gevoel dat hij opnieuw wakker werd zoals hij gedaan had die ochtend was aanwezig en toch voelde het beter. Een kleine glimlach was te zien op zijn gelaat. Hij sloot zijn ogen en hief zijn hoofd iets op richting de lucht. Een kleine zucht ontsnapte van tussen zijn lippen. Gek genoeg had het geweld van eerder hem gekalmeerd. Alsof hij zijn agressie voor die dag weer kwijt was, hij kon weer rustig zijn tot het gevoel wederom terug naar boven zou komen en hij een excuus moest vinden om het te uitten tegen iemand. Maar voor nu was het goed. Tijdelijk was hij in een goede staat.
Zijn ogen had hij weer geopend na zijn hoofd weer gezakt te laten hebben. Billy had zijn gedaante naar het strand gekeerd onderwijl hij terug begon te lopen naar het eiland. Compleet ontdaan van al het bloed dat hem gedeeltelijk rood had gekleurd. Hij had zijn armen boven zijn hoofd geheven, zijn ledematen voor even kunnen strekken. Het shirt dat nog altijd aan zijn riem hing liet hij met rust, het was nog nat en om het nu te dragen zou alles behalve comfortabel zijn. Terwijl hij het strand op liep, pakte hij zijn laarzen van de grond om ze vervolgens weer aan zijn voeten te zetten. Ook zijn wapens hingen weer op hun plek. Op een rustig tempo liep Billy naar Madelynn, naar wie hij zijn hand uitstak om haar omhoog te helpen. “What’d you wanna do? Anything you’d like to see or something?” Zelf had hij zijn zaken afgehandeld, wat hem veij liet van plannen. Gebruikelijk bracht hij zijn dagen door in een bar of in het bordeel, maar nu hij Madelynn bij zich had werden de plannen geschapt.
Een glimlach sierde nog altijd zijn gezicht. Het was een zeldzaam moment om Billy in een goed humeur te zien en toch deed hij niets om het te verbergen. Iedereen leek altijd zuinig te zijn op de momenten waarop Billy niet op het punt stond iemand neer te steken of zijn agressie te uitten. Het was simpelweg prettig volgens de meesten. Zijn emoties had hij echter vaak niet in de hand. Het werd vaak duidelijk als hij wel terugviel op zijn woede. Zoals hij de man had toegetakeld had hij zelf niet in de hand. Het was alsof hij zichzelf niet stoppen kon als hij eenmaal bezig was. Voor hem was het minstens even verwarrend als voor anderen. Alsof iemand anders zijn lichaam overnam, met de meest voorkomende vergelijking de duivel zelf. Het was voor hem geen nieuws. Het leek in de familie te zitten. Hij kende het van zijn vader en andere familie. Niemand leek immuun tegen het uiteindelijke breekpunt. Billy’s breekpunt was op de jonge leeftijd van acht, dat van zijn vader had hij nooit gekend. Toch was het bekend dat hij nooit veelverschild had van Billy als het aankwam op zijn persoonlijkheid. Ook zijn broer, een persoon aan wie niemand echt herinnerd wilde worden, leek het mee te hebben gemaakt. De jongen was rond dezelfde leeftijd toen zijn vader besloot dat het tijd was om te gaan varen. Beide jongens hadden een moment in hun leven wat al besloten was vanaf hun geboorte. Vroeg of laat zouden ze hetzelfde lot ondergaan als hun vader.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Er was veel te zien op het strand, wat ervoor zorgde dat de ongeduldigheid van Madelynn toch wat weg zakte terwijl ze toekeek naar wat verschillende mensen op het strand aan het doen waren. Sommige leken bezig te zijn met het maken van netten, anderen hadden een gesprek samen, ook waren er de gebruikelijke mannen die om een tafel zaten te kaarten. Er was genoeg voor Madelynn om naar te kijken. Ze kon er van genieten om vanaf een afstand naar mensen te kijken, al helemaal zonder dat ze het zelf doorhadden. Er was iets bijzonders aan het bekijken van mensen in hun natuurlijke element, hoe ze zich gedroegen, wat ze allemaal deden. Zo schakelde Madelynn om de zoveel seconden naar iemand nieuw om te bekijken. Zo leek tijd toch aardig voorbij te vliegen en voor ze het wist keek ze richting Billy om te kijken hoever hij was en was de man alweer onderweg terug het water uit.
Wanneer de man uit het water kwam gelopen en richting Madelynn was gekomen leek er een heel ander persoon voor de vrouw te staan dan de man die haar zojuist beschermd had. Een vriendelijkere uitstraling en overal was de botte en ruwe toon in zijn stem compleet verdwenen. Er leek zelfs een glimlach op de man zijn gezicht te staan. Het leek er dus op dat het water de man goed had gedaan. Het had Madelynn een beetje verbaasd dat de man zich zo snel van gedrag had laten veranderen, alleen door even in het water te staan. Niet dat ze erover zou klagen, ze vond het wel prettig wanneer Billy in een beter humeur leek te zijn. Het was een beetje als vanochtend, voor ze in de sloepen waren gestapt, toen hadden ze ook een leuk gesprek kunnen hebben. Het maakte het voor Madelynn een stuk makkelijker om bij de man in de buurt te blijven.
Madelynn nam de hand van Billy aan en liet haarzelf zo overeind getrokken worden terwijl ze even nadacht over de vraag die haar gesteld werd. Ze had er niet echt over nagedacht of er iets was wat zij graag had willen doen of dat er dingen waren die ze graag had willen zien. Eigenlijk had ze een beetje verwacht dat ze de hele dag achter de man aan zou lopen. “I don’t know..” Mompelde ze, duidelijk diep in gedachten over wat ze kon doen. “I have no idea what things Nassau has to offer.” Het was gisteravond dat ze de stad waren ingevaren en eerder was Madelynn er niet geweest. “Are there maybe some stores we could go and look at?” Wat voor winkels maakte Madelynn niet uit, of het nou een winkel was voor sieraden, kleding, schilderijen of ander spul, het leek haar gewoon leuk om te kijken. Het was niet alsof ze iets kon kopen, het was nou niet echt alsof ze geld op zak had het moment dat ze werd ontvoerd en het geld dat ze hadden op het schip was uiteraard in beslag genomen door Billy en zijn bemanning. “Or if you have any suggestions, I’d love to hear them, of course.”

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Soms werd hij overwelmd met het gevoel van heimwee, alsof hij terug moest keren naar Engeland, iets wat hij nooit zou kunnen doen. Zijn moeder bezoeken, zien hoe het met haar ging en voor de eerste keer sinds vijftien jaar weten hoe het voelde om thuis te zijn. Vele malen had hij anderen horen zeggen hoe ze de zee als hun thuis beschouwden, al was het voor Billy nooit zo geworden. Graag had hij willen wonen op het vaste land, teruggekeerd naar zijn oude leven en zijn dagen slijten door een normale baan te hebben, een vrouw en kinderen. Hij had leeftijd, het enige wat hem tegenhield was zijn verleden, iets wat hij nooit meer zou kunnen ontsnappen. Zijn gezicht was overal bekend, nooit zou hij terug kunnen keren, nooit zou hij een normaal leven kunnen lijden. Ook Billy wist dat hij nooit oud zou worden. Vroeg of laat zouden ze hem vinden en dan waren zijn dagen geteld. Veroordeeld tot de dood was hij immers al, of hij het nu wist of niet. Britse officieren hadden hem tot voortvluchtige verklaard. Mochten ze hem ooit vinden, dan was het gebeurt. Vechten kon hij altijd, maar op een gegeven moment zou ook zijn geluk op zijn. Ze zouden hem meenemen naar Engeland om hem daar publiekelijk op te hangen als straf voor zijn daden. Het feit dat hij Madelynn af zou zetten in Engeland was een van de grootste risico’s die hij ooit had genomen, en daarbij een ongelooflijk ondoordachte keuze. Toch kon hij niet terugkrabbelen. Het was niet hoe hij was. Het was tijd om zijn belofte na te komen en naar god, en anders de duivel, te bidden dat hij het overleven zou.
Zijn hand pakte ze vast, wat een kleine glimlach op zijn gelaat liet verschijnen. Alle slechte gedachten, die normaal gesproken door zijn hoofd raasden, had hij weggedrukt. Haar omhoog helpen vereiste hem weinig moeite. “Nice pubs and brothels. So if you like alcohol and women, I know just what to do.” Sprak hij lachend op haar vraag. Wat Nassau verder te offeren had wist hij zelf ook niet. Nooit had hij zich er in verdiept. Haar suggestie over de winkel liet hem even vragend een wenkbrauw optrekken. “I don’t know if Nassau has any, we usually just steal what we need.” Had hij haar wat achteloos verteld. Voor hem stelde het dan ook weinig meer voor. Bij haar vraag over zijn inbreng in de situatie haalde hij enkel zijn schouders op. Alles wat hij normaal gesproken wel deed op het eiland was niets voor een vrouw als Madelynn. “We could go and look around?” Was het beste wat hij kon bedenken om haar toch wat hoop te geven, geweten dat hij zelf zou eindigen in een bar. Er wat niet veel anders wat hij leuk vond.
Even raakte hij afgeleid door een stel mannen dat over het strand liep. Vaag herkende hij ze, maar niet goed genoeg om ze aan te spreken. Ook hij werd even aangekeken, wat wel vaker voorkwam. Met een naam en reputatie als de zijne kon je bijna spreken dat hij hier even bekend was als de koning was in Engeland. Erg vond hij het niet en toch hoopte hij soms dat het niet zo was. Gewoon terug keren naar zijn status als matroos, wellicht zou het hem vrijstelling hieden van de doodstraf die op hem wachtte, al ging hij er van uit van niet. Zijn bemanning zo achterlaten was daarbij ook absoluut zijn plan niet. Het voelde voor hem als verraad. Hij moest simpelweg zijn lot accepteren.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Ondanks dat Nassau een prachtige stad was kreeg Madelynn toch al wel snel in de gaten dat er niet veel te doen was voor een vrouw zoals haar. Ze kon inzien hoe het hier voor piraten perfect was, ze konden met elkaar onderhandelen, ze konden zich vermaken met de hoeren, in de taverne zitten en bijpraten met mannen van andere bemanningen en er was vast nog genoeg meer te doen voor de mannen. Dit was dus voor Madelynn wel anders. Ze had nou niet bepaald interesse in de hoeren, ook hoefde ze niks met iemand te onderhandelen en om nou meteen de taverne weer in te duiken had ze ook niet bepaald interesse in. Dit maakte het dat ze Billy toch uiteindelijk maar kon overtuigen om de stad te onderzoeken. Met andere woorden, rondjes lopen door de stad. Dit was voor Madelynn eerst meer dan genoeg, het was interessant voor haar om te zien hoe de stad in elkaar zat. De stad was ook prachtig om naar te kijken, de gebouwen, het strand, het was voor Madelynn wel vermakelijk om naar te kijken. Althans, de eerste paar keer. Aangezien er niks te doen was bleven de twee maar rondjes door de stad lopen terwijl ze een beetje in gesprek waren maar na een paar rondjes gelopen te hebben begon het toch wel te vervelen. Dan het ze de gebouwen wel gezien en de mannen op het strand, zelfs de steegjes begonnen te vervelen. Dit was voor Madelynn toch wel het punt om aan te geven bij Billy dat ze het wel gezien dat. Gelukkig voor hen was er ondertussen al wel aardig wat tijd voorbij gegaan en was het op zich wel een mooie tijd om in het taverne te zitten.
Na zo vaak door de stad gelopen te hebben wist zelfs Madelynn nu hoe ze moest lopen richting de taverne. Dus de twee liepen door Nassau heen op zoek naar dezelfde taverne waar ze gisteravond gezeten hadden. Het duurde uiteraard niet lang voor deze gevonden was. De ruimte was ondertussen al aardig gevuld met wat mannen maar dat verbaasde Madelynn niet veel. Het leek erop alsof de mannen op dit eiland leefde op bier, rum en elk andere drank die hier geserveerd werd. Madelynn volgde Billy naar een tafel waar ze beide plaatsnamen. Zodra ze zaten duurde het niet lang voor ze beiden een beker met wat te drinken voor zich hadden. Madelynn kon maar niet wennen aan de smaak van rum. Het was alsnog te sterk voor haar en hoe ze ook haar best deed, ze kon niet helpen om toch telkens weer lichtelijk een gezicht te trekken.
Na een tijdje waren de twee toch al een paar drankjes in. Al was Billy wel wat drankjes dieper dan Madelynn. De vrouw was echt niet van plan om erg veel van de verschrikkelijke drank te drinken. De vieze smaak zorgde er dan ook voor dat Madelynn langer met een beker deed dan Billy. Er kwam een zachte zucht van Madelynn vandaan terwijl ze haar elleboog op de tafel voor haar plaatste en haar hoofd op haar hand liet rusten. Met een licht verveelde blik keek ze voor zich uit. Het was wel redelijk gezellig met allerlei dronken mannen om haar heen, daar niet van maar het was nou niet hoe Madelynn een gezellige avond voor zich had. Ze liet haar blik rond de ruimte glijden en stopte uiteindelijk bij Billy. “So, is this all that pirates do when they are on land? They just.. drink?” Voorzichtig hield Madelynn haar hoofd weer van haar hand af en keek ze de man even goed aan. “Doesn’t that ever get boring to you?” Was haar vervolg vraag.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Billy had wel in moeten stemmen met Madelynn’s plan om simpelweg rond te lopen over het eiland. Wat was er verder te doen voor een jonge vrouw? Haar meeslepen naar een bar of de hoeren was geenszins zijn bedoeling en daardoor ook niet zijn plan. Tijdens het lopen hadden ze echter nog wel gepraat, iets wat hem meer verbaasde dan nodig was geweest. Billy was nooit geliefd geweest om zijn gesprekken, ze enkel gevoerd voor praktische redenen en zo nu en dan uit pure verveling, nooit zomaar. Iets aan de vrouw had hem veranderd, alsof ze hem vergiftigd had met iets wat alleen zijn persoonlijkheid aantastte. Wellicht had ze het zelf niet eens doorgehad, maar wat zou het ook. Hij kon de gesprekken wel waarderen. Voor hem was het immers meer luisteren naar wat zij hem vertelde, in plaats van andersom. Gevreesd dat hij haar had moeten vertellen over zijn verleden of wat dan ook, was hij er enkel dankbaar voor.
Veel van de gebouwen herkende hij, de straten en steegjes waren voor hem geen geheim meer. Hij kwam hier al sinds hij slechts een kind was, meegesleept over het eiland door de bemanning van het schip. Het zou hem laten wennen aan de atmosfeer zeiden ze. Gelijk hadden ze zeker, gezien Billy nergens meer gek van opkeek. Soms wenste hij echter dat hij het opnieuw voor het eerst kon zien, alsof hij verlangde naar iets nieuws, in plaats van dezelfde plekken met dezelfde mensen die hij afwisselde. Wellicht was dat zijn motivatie geweest achter het opzoeken van Engeland na vijftien jaar. Simpelweg om iets anders te zien dan de piraten en de tavernes. Een kans om het leven van beschaafde, allerdaagse mensen te zien.
verveling had het tweetal echter na wat tijd ook weten te raken en waren ze uiteindelijk in een van de tavernes beland met een beker alcohol voor hen op de tafel. Billy begon een gesprek met de andere mannen die er te vinden waren. Enkelen die hij al kende vanaf zijn jeugd, wie hem keer op keer vertelde hoe verbaasd ze waten dat hij nog altijd in leven was. Sommigen van hen spraken nog altijd over zijn vader, hoe Billy op hem begon te lijken, net als zijn broer had gedaan. Anderen waartegen hij sprak kende hij pas een paar jaren, en kende slechts hem. Het waren prettigere gesprekken voor de jongen.
Af en toe keek hij naar Madelynn, wie de tijd nam om haar drinken naar binnen te werken, in tegenstelling tot Billy, wie de smaak en het brandende gevoel inmiddels wel gewend was en daardoor geen moeite had met drinken. Haar stemgeluid deed hem ook weer haar kant op kijken, geluisterd naar wat haar mond verliet en er even om gelachen. “What can I say? We’re happy with very little. Alcohol makes us happy and what else can we do?” Haar volgende vraag liet hem even nadenken, voor hij wat achteloos zijn schouders ophaalde. “I guess not. Being drunk always ends up being more fun than being sober and going to bed early.” Na het laatste beetje drinken uit zijn beker door te hebben geslikt keek hij haar wederom aan. “Why? What do you royals do in your free time?”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was niet dat de mannen om Madelynn heen saai waren, daar lag het zeker niet aan. Integendeel zelfs, alle verhalen die de mannen te vertellen hadden over hun leven op zee interesseerde de prinses alleen maar. Dan vooral de verhalen van de mannen die al een tijdje kennissen waren van Billy en ook verhalen hadden over de kapitein. Madelynn kon het niet helpen om te genieten van verhalen over de jongeman. Voor een of andere reden vond ze het leuk om over hem te horen. Toch, ondanks de verhalen leuk waren om aan te horen dat betekende niet dat na een tijdje in de taverne te zitten dat het nog steeds leuk was. Het hielp dan ook niet dat er niet echt tegen Madelynn gepraat werd, het was meer dan iedereen met Billy praatte en Madelynn een beetje mee luisterde. De prinses had heel erg het gevoel alsof ze een last was voor Billy, de manier waarop hij haar overal mee naar toe moest nemen en ze een soort aan hem vastgeplakt zat. Zelf had ze liever ook wel de vrijheid gehad en dat ze zelf vrij rond kon lopen maar na wat er vanmiddag gebeurd was terwijl Billy in gesprek was vertrouwde ze de stad niet en zou ze het vertikken om alleen rond te lopen. Al helemaal als het later op de dag was en de mannen van hun kater ontwaakt waren om vervolgens zichzelf weer helemaal dronken te zuipen. Dan bleef ze toch maar liever bij Billy in de buurt, ondanks ze zich dan als een soort aanhang voelde. Het was dan ook wel lief van hem om zo voor haar te zorgen, zelfs al was het alleen vanwege de belofte die hij haar gemaakt had.
Een kleine lach kwam van Madelynn vandaan bij het horen van Billy zijn opmerking. Wat leek het haar prachtig om zo snel tevreden te zijn met zo weinig. Met nog steeds een kleine glimlach op haar gezicht, als gevolg van het lichte gelach, keek Madelynn op naar Billy. Ze hield haar schouders kort op als antwoord op zijn vraag. Er was inderdaad niet veel meer te doen voor de mannen en als alcohol was wat ze gelukkig maakte dan waarom zouden ze überhaupt wat anders willen doen. “I guess you’re right.” Ze kon wel inzien hoe dronken zijn leuker kon zijn. Al betekende dat niet dat Madelynn van plan was om hartstikke veel te zuipen zodat ze straks niet meer in een rechte lijn kon lopen. Ze was en bleef een prinses en dus wou ze wel proberen haar manieren een beetje te houden, zelfs al ze omringd was door drank en ladderzatte mannen.
Bij zijn vraag wat de koninklijke familie deed in hun vrije tijd kreeg Madelynn even een gevoel van nostalgie over haar heen. Het voelde zo lang geleden dat ze zich plaatsvond in een kasteel. Ook was de vraag of ze ooit weer in een kasteel zou belanden. Billy had dan wel belofte gedaan maar Madelynn had al wel gemerkt dat het leven van een piraat nooit gegarandeerd was. “Well, lots of stuff actually.” Begon Madelynn enthousiast. “Like, read books, go riding, go for walks, sometimes we do needlework. There is always something to do at the castle.” Lezen of paardrijden waren toch wel haar favoriete activiteiten om te doen als ze tijd vrij had. Al was er ook genoeg voor haar om te doen buiten haar vrije tijd om. Ze kreeg les meerdere dingen die haar ouders vonden dat belangrijk was voor haar of ze moest bezig met politieke zaken voor het kasteel, al werd ze daar niet heel veel mee vertrouwd, het kwam zo af en toe wel eens voor. "But.." Begon ze opnieuw. "Another great thing is when there are parties. Everyone comes together and enjoys eachother company." Madelynn liet haar blik rond de kamer glijden en keek weer naar Billy. "Kind of like this but it's more formal and there js music and there are people dancing." Madelynn hield van de feesten in het kasteel. Het was een excuus voor haar om haar mooiste jurken aan te trekken, hoe strak en oncomfortabel ze ook zaten, ze lieten haar mooi voelen. Ook hield ze van de muziek en van het dansen. De gala's en soortgelijke feesten waren toch wel één van de mooiste dingen van het leven binnen het kasteel.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
In de tussentijd had de jonge kapitein zijn beker weer gevuld en had daardoor een glimlach op zijn gelaat staan. De gesprekken met zijn mede zeevarenden waren alles behalve saai, aangehoord hoe een enkeling hier en daar bemanning was verloren en zelf ook geen schepen hadden gespaard. Het was hun manier van leven, de normale beschaving moest hun niet en zij moesten hen niet, en het werd vaak duidelijk gemaakt met het gebruik van geweld. De mensen rondom hem begrepen dat, al was Madelynn uiteraard een uitzondering. Haar leven zou hij nooit begrijpen, hoe graag hij het ook zou willen. Hij was te gehecht aan zijn vrijheid om zoiets ooit te kunnen accepteren.
Wat Madelynn hem vertelde over haar leven in het kasteel was niet bepaald verleidelijk voor de jongen, al was het waarschijnlijk wel wat haar gelukkig maakte. Hij was gewend aan hard werk met weinig tot geen beloning, nachten lang achter het roer staan en vechten voor zijn leven tegen Britse schepen. Paardrijden en lezen waren geenszins dingen die hij zichzelf ooit had zien kunnen doen in zijn vrije tijd. Voor even gingen zijn ogen af naar zijn handen en hoe het zelfs hem opviel dat het verschil tussen de zijne en die van de oudere mannen steeds kleiner begon te worden. Hoe hij als kind nog bijna huilde om een blaar en ze nu lek stak alsof het de normaalste zaak van de wereld was, wat het voor hem ook was. Billy kon niet anders dan opmerken hoe Madelynn’s handen nog schoon waren, vrij van littekens en blaren, geen schrammetje was erop aanwezig. Het was merkwaardig en hij kon niet begrijpen hoe het mogelijk was.
Al snel vonden zijn ogen de hare weer terwijl ze sprak over feesten en hoe die eraan toegingen binnen het kasteel. Billy kon zich er geen voorstelling bij maken, simpelweg te weinig kennis gehad om een duidelijk beeld te scheppen van het leven binnen de muren van het kasteel. “Well if you wait long enough, some of these men will start dancing too, or fighting, it really depends on the situation.” Vertelde Billy haar lachend. “But life at the castle sounds nice for someone like you. I don’t think I’d be able to take it more than two days.” Het was immers niets meer dan de waarheid. Vage herinneringen aan zijn leven in Engalnd kwamen voorbij in zijn hoofd, hoe het huis eruit zag en hoe hij zijn dagen doorbracht en zelfs dat had hij momenteel niet langer gewild. Het was geen leven voor hem.
“But in comparison to your royal life, what’s better? A pirate’s life or your future queen life?”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn begon zachtjes te lachen door de woorden van Billy. Het idee alleen al dat deze plek snel gevuld zou zijn met verschillende dronken piraten deed haar vreugd. Mocht het die kant op gaan dan zou ze ook zeker niet twijfelen om van haar plek te staan en met de mannen mee te dansen. Het was al tijden geleden geweest dat de prinses gedanst had en al wist ze zelf wel dat het dansen hier een stuk anders zou zijn dan het nette dansen wat plaatsvond in de balzaal, dat kon haar niet veel interesseren. Dansen was dansen en als ze de kans kreeg dan zou ze deze zeker niet overslaan. Natuurlijk was er ook de kans dat het de andere kant op zou slaan, dat in plaats van dat iedereen gezamenlijk zou staan dansen ze met zijn allen op de vuist zouden gaan. Mocht dit het geval worden dan sprak het toch wel voor zich dat Madelynn hier zich niet bij aan zou sluiten, in tegendeel zelfs, ze zou proberen om zo snel als het kon haar weg uit de taverne te maken, hopend dat Billy haar zou begeleiden uiteraard. “I guess we will see what the night brings us.” Sprak ze met een speelse toon. “But just to take pulse of the situation… what do you feel more likely to do now? Dance or fight?” Niet dat het zo was dat het antwoord van Billy het einde van de avond zou bepalen. Het was misschien ook wel meer een domme grap, naast dat Madelynn toch ook wel lichtelijk nieuwsgierig was.
Het was voor Madelynn geen verrassing dat Billy zichzelf niet in een kasteel zag wonen. “Understandable.” Haar blik hield ze op de man. “You are too free and too blunt for a life at the castle.” Billy was inderdaad niet een ideale prins, de man zei vaak waar het opstond, was erg eerlijk en veel mensen in het kasteel konden dat toch vaak niet hebben. Daar was vaak geroddel en geruchten die de ronde deden, niemand die echt eerlijk was. “Not in a bad way, by the way. I think that those are very nice qualities about you.” Ze wou toch zeker maken dat de man haar opmerking niet verkeerd zou opvatten. Ze kon zijn eerlijkheid en zijn behoefte aan complete vrijheid eigenlijk erg waarderen. “And it obviously there is not as much action as there is on the sea.” Grapte ze, een speelse glimlach op haar gezicht te vinden.
De vraag van Billy bleef even in het hoofd van Madelynn rondspoken. Het zette haar toch meer aan het denken dan dat ze had willen toegeven. Ergens had ze haar tijd op zee wel erg fijn gevonden, het voelde erg vrij, ondanks ze vastgehouden werd door kapitein Billy Bones, toch voelde het minder gevangen dan wanneer ze in het kasteel was. Ze mocht dan wel paardrijden maar alleen met meerdere wachters die bij haar zouden blijven, voor de rest verliet ze het kasteel niet veel en ze was eerst op zee omdat ze geforceerd werd met een man te trouwen. Er waren veel regels en standaarden waar de vrouw zich constant aan moest houden, in het piratenleven was dit niet zo. Al kon zij natuurlijk nooit daadwerkelijk piraat zijn, het piratenleven was te ruig voor haar. “The thing is…” Begon ze zachtjes te mompelen. “I have actually enjoyed my time on sea but can you already imagine me as a female pirate?” Lachte ze, haar blik ging even naar de mok voor haar neus. “The way that a life in the castle is nothing for you, a life on sea would be nothing for me.” Sprak ze, een zwakke glimlach op haar gezicht. “But I do enjoy the blue seas more than the castle walls.” Ze wist eigenlijk niet of ze zoiets wel toe kon geven, wetend dat ze voor ze het wist weer terug zou zijn in het leven van een koninklijke prinses.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Het zou niet de eerste keer zijn dat Billy de dronken piraten zou zien dansen. Zo nu en dan kwam het voor, al was het alles behalve indrukwekkend. Het feit dat de meesten nog maar net overeind stonden, dat hun bewegingen niet geweldig waren. Madelynn’s vraag liet hem daarbij even nadenken. Voor enkele seconden werd hij afgeleid door iemand die hem begroette. De oudere man, wiens halve gezicht bedekt werd door een grijze baard, had hem gezien en was verbaasd hem nog in levende lijve te kunnen spreken. Het was een reactie die hij wel vaker had gehad. Hoe Billy nog in leven was verbaasde ook hem bijna elke dag. De dingen waar hij zijn lichaam en geest doorheen sleepte hadden de meeste mensen de kop al gekost en toch zat hij nog levend en wel in de taverne.
Al gauw richtte hij zich weer tot Madelynn, nog altijd geen woord gesproken. Hij wist niet hoe de avond zou lopen. “I don’t know, but I’ not really that much in a fighting mood.” Het was geen leugen, het gevecht van die middag had hem gekalmeerd tot op het punt dat hij zelfs nu geen agressieve neigingen had. Enigszins vreemd voelde het voor hem, hoe de gruwelijke daad hem kalm had weten te maken. Op verschijdene gelegenheden had het hem enkel kwader gemaakt, maar dit keer niet. Toch kon Billy de toekomst niet voorspellen en als hij of een van zijn matrozen bij een gevecht werd betrokken zou hij wel mee moeten vechten, hij had immers een reputatie om te behouden.
Billy lachte even voor hij wegkeek, het kunnen waarderen dat ze het begreep. Hij was niet de persoon om op een civiele troon te zetten. Beschaafde mensen zouden zijn regels niet kunnen waarderen. De regels die hij maakte waren verre van goed voor de normale samenleving. Billy zou eerder nogmaals iemand vermoorden om zo zijn executie uit te kunnen stellen, iets wat de meeste mensen niet zouden willen. Met een zwakke glimlach keek hij haar weer aan. “They’re a blessing as well as a curse.” Sprak hij wat mompelend. “Besides, a crown doesn’t seem too comfortable in my opinion.” Hij meende het zowel letterlijk als figuurlijk. Een schip had hooguit dertig man aan boord, die kon hij nog wel aan, maar een heel land werd hem te veel.
Haar mompelende toon zorgde ervoor dat Billy iets naar voren leunde om haar beter te kunnen verstaan, gezien het lawaai uit de kroeg het niet gemakkelijk maakte. Voor even bekeek hij haar, een grijns op zijn gelaat. “What are you talking about? You’d be a great pirate. Anne Bonny would be jealous.” Vragend trok hij vervolgens een wenkbrauw op, onderwijl hij weer naar achter leunde en de drank uit zijn mok naar binnen goot alsof het water was. “Why not? All these men made the decision to live at sea, none of them ever regretted it.” Geheel de waarheid was het niet, geweten dat een enkeling spijt had van zijn keuze, maar er simpelweg geen weg terug was. Je vertrekt naar zee en je zal er sterven ook. “Who wouldn’t bricks are what a prisoner sees, the water is for those who chose to be free.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het duurde iets langer dan gewenst tot Madelynn haar antwoord kreeg maar ze kon het wel begrijpen. Als een andere man hem aansprak kon hij moeilijk die mensen negeren puur omdat hij in gesprek was met de vrouw. Zelf begreep ze ook wel dat zij niet bepaald een prioriteit zou zijn van de man. Niet op een slechte manier, het was gewoon dat Billy hier mannen had die hij misschien wel als vrienden zag, of op zijn minst als goede kameraden, dus wanneer deze hem aanspraken was het in de ogen van Madelynn begrijpelijk dat hij de vraag van de prinses even links liet liggen. Het was ook helemaal niks belangrijks wat ze vroeg en had dus geen prioriteit. Daarnaast, als Billy in gesprek was dan gaf dat Madelynn de kans om de gehele taverne weer even rond te kijken, benieuwd naar wat iedereen aan het doen was. Al stopte ze snel weer met het rondkijken wanneer Billy en de oudere man afscheid van elkaar hadden genomen. Vrijwel direct had Madelynn haar ogen weer gericht op de jongeman met wie ze in gesprek was. “So there might be a chance that I could see you dance tonight?” Vroeg ze met een plagende toon. De man leek in een goed humeur te zijn, ook hadden ze het de hele dag aardig gezellig gehad in Nassau, dat waren twee factoren die ervoor zorgde dat Madelynn toch wel durfde om een beetje plagende opmerkingen te maken naar Billy toe, zonder dat ze bang moest zijn dat ze de man woedend zou maken. Dat waren altijd wel de momenten van de jonge kapitein die ze het prettigst vond, als hij gewoon kalm en gezellig deed, maar dat was uiteraard vanzelfsprekend. Toch, voor Madelynn, als ze gewoon met de man kon praten dan kon ze het daadwerkelijk naar haar zin hebben. Het was voor haar gevoel niet alsof ze gewoon een gesprek had met de man uit beleefdheid. Het was raar hoe hij er soms voor kon zorgen hoe Madelynn volledig op haar gemak was en waarschijnlijk had hij het zelf niet eens door. Nog waarschijnlijker was dat hij het niet eens zou willen weten, zoiets zou nooit hand in hand gaan met de reputatie die hij omhoog te houden had. Een gevaarlijke kapitein die een prinses als gevangene had maar wel zorgde dat ze op haar gemak was en ervoor zorgde dat ze haarzelf ook daadwerkelijk vermaakte?
De lach van Billy zorgde haast automatisch voor een glimlach op het gezicht van Madelynn. De lach van de man klonk zo vriendelijk in de oren van Madelynn, niet alleen dat, ook de zachte gezichtsuitdrukking die hij er dan bij had die zo in contrast was met zijn altijd ruige uitstraling. Madelynn kon het niet helpen om het haast aandoenlijk te noemen. “I suppose they could be, yes.” Het was inderdaad te beargumenteren dat de twee eigenschappen die Madelynn genoemd had ook zo hun slechte kanten hadden, al zou de vrouw daarop zeggen dat ze toch meer positief waren dan dat ze negatief waren. “Maybe not but they can be a great accessory, especially paired with certain dresses.” Sprak Madelynn, toch ietwat naïef naar de figuurlijke betekenis die Billy ook mee droeg met zijn opmerking. “But of course the way a crown would look with a dress is not your concern.” Ook wat Madelynn vaak droeg was meer een tiara dan een daadwerkelijke kroon maar volgens haar kwam het ongeveer op hetzelfde neer.
Lachend rolde Madelynn met haar ogen, ze kon de man niet serieus nemen. “The only thing Anne Bonny has to be jealous about is all the riches and wealth I was born into.” Merkte de prinses lacherig op. “But I think we both know I am too weak to fight of literally anyone.” Ze vond het dan ook wel aardig dat Billy haar probeerde te vertellen hoe ze een goede piraat zou zijn, zelfs als de man een grap maakte. Alleen was het voor Madelynn wel duidelijk dat als ze in haar toekomst ooit een piraat zou worden, dan mocht ze nog wel heel wat training krijgen in vrijwel alles in wat er bij kwam kijken. Waarom niet? Op zich was het een goede vraag geweest al had Madelynn er niet lang voor over na hoeven te denken. “I can’t even look at a dead body, I am very very weak, I can’t hold a sword, let alone fight with it. There is no way I could survive.” Het was niet zo zeer dat ze dacht dat vrouwen geen goede piraten konden maken, daar lag het niet aan, het was echt specifiek Madelynn die haarzelf nooit een leven op zee zou zien leiden.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
“Me dancing? Maybe in your dreams, Madelynn.” Sprak hij lachend. Billy had nooit gedanst en hij was niet van plan daar vanavond verandering in te brengen. Even keek hij toe hoe zijn mok bijgevuld werd nadat hij deze leeg had gedronken. Hetzelfde lot onderging de nieuwe drank die zijn mok vulde, dit al snel leeg gedronken. Dat hij op Madelynn moest letten betekende niet dat hij niet drinken zou alsof het dezelfde omstandigheden als normaal gesproken waren. Drank was immers een van de weinige dingen waar hij echt van genoot. Zeggen dat hij nog nuchter was was immers ook een leugen, gezien hij al behoorlijk wat op had. Geweten dat ze morgen het eiland weer zouden berlaten was dit misschien niet zijn slimste keuze geweest, maar wat kon hij ook doen? Niet drinken en op tijd gaan slapen was voor hem geen optie. Waarom zou hij ook? Het was niet alsof ze hem veel op het dek nodig hadden.
Wat vragen keek hij naar Madelynn bij het horen van haar antwoord, gemerkt dat ze de figuurlijke betekenis van zijn uitspraak nog niet geheel begrepen had. “That’s not- That’s not what I meant, but alright.” Het werd duidelijk aan zijn stem dat hij niet helemaal nuchter meer was, gestruikeld over zijn woorden en er wat lacherig over gedaan. “I’m not planning on wearing a dress ever, let alone pair it with a crown.. and the ladies on the island usually don’t wear much so I don’t really care indeed.” Billy haalde zijn schouders een keer op, het haar achteloos verteld.
Lachend keek hij naar Madelynn. “You don’t even know Anne, how do you know what eh.. what kind of family she was born into?” Vroeg hij haar, dezelfde lach laten horen tijdens zijn uitspraak. “Oh come on, you think I was instantly good at it, being the little kid I was? We all learn.” Met een brede grijns keek hij haar even aan, voordat hij de kroeg rondkeek. Hier en daar zag hij wat bemanningsleden, al kwam het niet in hem op naar ze toe te lopen. “If you weren’t going to England, I’d be happy to teach you how to use a sword, but right now, seems a little wasteful of my time.” Even bleef hij stil, voor hij haar weer aankeek. “Not that I’d be wasting my time if I actually spent it with you, but you know-“ halverwege zijn zin stopte hij met praten om een slok te nemen uit zijn mok, die inmiddels weer was bijgevuld. “Why teach you how to fight if you’re gonne be surrounded by guards the minute you step off of my ship?”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Helaas voor Madelynn leek het er niet op dat ze Billy vanavond, of überhaupt een keer zou zien dansen. Of althans, dat was als het aan Billy lag maar als het aan de prinses lag dan zou ze toch wel een poging wagen om de man aan het dansen te krijgen, al was het niet vanavond dan was het maar een andere avond. “Oh, come on… I am sure you would be great.” Madelynn keek de man aan met uitdagende blik, gepaard met een kleine glimlach. Madelynn zou het niet erg vinden om te dansen, of het nou een volksdans was, ze een beetje zou schuifelen over de vloer of ze zou gaan wals dansen. Al leken de laatste twee niet het soort dans te zijn die je hier in een taverne zou tegenkomen. Gelukkig kon Madelynn haarzelf ook prima vermaken met een volksdans, als er maar vrolijke muziek speelde dan kon ze haar voeten wel van de vloer krijgen.
Met een iets verwarde blik keek Madelynn de man aan, eerst verward door zijn manier van spreken. Al duurde het niet lang voor Madelynn door had dat het de drank was die zijn effect op de jongeman begon te hebben op de jonge kapitein. Wanneer deze realisatie binnenkwam kon Madelynn niet helpen om toch lichtjes te lachen. De gedachte dat Billy dronken was, of begon te worden was toch 1 die amuserend was voor Madelynn. Ook deed het haar even helemaal vergeten waar het gesprek over ging dat ze aan het voeren was. “How many drinks have you had tonight?” De lacherige toon was nog steeds terug te horen in haar stem, al was ze toch ook lichtelijk bezorgd. De man wist vast zijn eigen grenzen wel, het was niet alsof dit de eerste avond was dat hij in een taverne aan het drinken was maar toch kon Madelynn het niet helpen om lichtelijk bezorgd te zijn voor de man, bang dat hij aan het eind van de avond te dronken was om nog te functioneren. Dan was het waarschijnlijk Madelynn die dan de man zou kunnen helpen om op een goede slaapplek te belanden. Niet dat zij echt aangewezen werd als babysitter van Billy, het was meer dat ze zelf de verantwoordelijkheid op haar zou nemen om er zeker van te zijn dat de man de avond goed zou doorkomen en niet zoals sommige andere piraten een avond op de straat zou slapen.
Het was waar, Madelynn wist nauwelijks tot vrijwel helemaal niks over Anne Bonny. “Well, I just assumed that she isn’t a princess, born into a rich royal family. Or am I wrong to assume that?” Madelynn deed haar best om nog een normaal gesprek met de man in stand te houden maar ze merkte toch wel aan zijn spraak dat Billy er zelf steeds meer moeite mee begon te hebben. Daar had Billy toch wel een punt, niemand werd geboren als piraat, er waren gewoon een heleboel dingen die je moest leren. “No, I suppose not but… I don’t know…” Ze merkte al snel naar haar gemaar dat ze niet echt een goed tegenargument had. Zelfs al zou Madelynn nu besluiten dat ze het wou leren, de volgende woorden van Billy maakte dat duidelijk dat het niet mogelijk was. De man had gelijk, er was weinig nut voor de prinses om lessen te krijgen van Billy. Al was het zijn woorden erna die de prinses een beetje verbaasd lieten opkijken. De man bedoelde er waarschijnlijk niet zoveel maar Madelynn voelde toch dat ze begon met blozen bij het horen van de woorden. Niet dat hij zijn tijd verspilde als hij deze bestad met haar. Het klonk haar zo lief en romantisch in de oren, ze wist dan ook even niet zo goed wat ze moest zeggen. Waarschijnlijk keek ze ook veel te diep in de man zijn woorden en bedoelde hij het gewoon aardig. Voorzichtig plaatste Madelynn haar hand op de onderarm van Billy. “I understand, no worries.” Had ze uiteindelijk uit kunnen brengen. “And just so you know, I also don’t think I am wasting my time whenever I spend it with you. I actually find myself quite enjoying our conversations. You are pretty good company.” Madelynn had geen idee waar ze het lef vandaan haalde, misschien had het te maken met dat ondanks ze niet veel alcohol op had, ze toch genoeg op had om wat meer te durven. Nu had ze Billy dus verteld dat ze het leuk vond om tijd met hem te besteden en ze had geen idee of het een goed idee geweest was, toch had ze geen spijt.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld