Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG || Give me all your love now

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Hij had zichzelf beloofd niet aan haar toe te geven wanneer hij Adelena zou zijn. Het besluit om niet meer samen verder te gaan, om zich aan Davina over te geven en terug te gaan naar Portugal om daar te trouwen had hij geprobeerd te nemen. Xavier had zichzelf ervan geprobeerd te overtuigen dat hij dit kon en dat dit voor alle partijen de beste keus zou zijn en toch kon hij het niet. Nu ze hier weer voor hem stond, hij weer in die warme bruine ogen keek, hij haar zijn naam hoorde zeggen wilde hij niets liever dan aan haar toegeven. Om nog iets van zijn eigenwaarde te kunnen bewaren reageerde hij echter niet op de manier waarop hij zich van binnen voelde. “I didn’t expect you to pay me a visit.” De toon was niet beschuldigd of boos, zijn stem klonk bijna leeg al kon hij de hint van blijheid bij het zien van de vrouw en verlangen om haar vast te kunnen houden niet uitbannen. Haar excuses verraste hem enigszins en de vraag waarvoor ze deze aanbod borrelde op. Wat had ze in haar ogen dan daadwerkelijk fout gedaan? Het geen wat hem ook het meeste pijn had gedaan? Of had ze spijt van het feit dat ze samen waren geweest en dit nu was gebeurd? “What are you sorry for, Lena?” De bijnaam die hij haar had gegeven sprak hij nu bijna automatisch uit. Adelena klonk een stuk formeler en was beter geweest om de afstand te bewaren, maar Xavier zat op de rand van de afgrond die zijn relatie met Adelena was en dook hier bijna weer in.

Haar handen op zijn gezicht was genoeg om het ijs te doorbreken en Xavier sloot kort zijn ogen. Haar aanraking gaf hem nog steeds dat vreemde, prettige gevoel dat hij niet kon beschrijven zelfs in situaties als deze. Een zachte zucht, alsof hij zich eindelijk iets beter voelde en het een opluchting was haar aanraking te voelen, verliet zijn lippen. “I am… fine. Though I wouldn't say this is the best place I have ever stayed at, maybe even the worst, it will most likely survive.” Het was de beste manier waarop hij het kon omschrijven zonder ronduit tegen Adelena te liegen. Hij wilde haar niet nog meer van streek maken dan ze al was. “He has bribed everyone to stay silent, hasn't he?” Vroeg Xavier, de vermoeidheid hoorbaar in zijn stem. “You must have payed the guards a huge sum to get them to let you in and keep it quiet….”

Een realisatie trok over hem heen en direct probeerde Xavier Adelena van top tot teen te bekijken om te zien of ze ergens blauwe plekken of andere tekenen van verwondingen had. “Has he hurt you?” Zijn stem klonk direct bijna opgejaagd door de spanning die het idee hem opleverde. De belofte die Xavier had gemaakt om haar zelfverdediging te leren had hij nog niet kunnen volbrengen waardoor ze nog zo veel kwetsbaarder was. Ondanks dat de zelfverdediging hem ook niet ongeschonden had laten ontkomen was het wel belangrijk. Als Nic geen wapen had gebruik zou het meer dan genoeg zijn geweest. De wond in zijn zij begon opnieuw te steken, maar op een kleine grimas op zijn gezicht na bleef Xavier stil. Door het weinige licht was niet goed te zien dat de wond nog altijd bloedde en hij wilde Adelena geen onnodige zorgen brengen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De woorden die uit Xavier zijn mond komen hadden een bijna koude toon tot zich, zijn stem en gezichtsuitdrukking was erg leeg. Alsof hij niet blij was om Adelena weer te zien. Ergens vond ze het jammer om deze reactie van de man te krijgen, dat hij niet stond te springen om haar weer zien maar aan de andere kant wist ze ook dondersgoed dat ze het hem niet had kunnen verwijten. Het had tenslotte erg lang geduurd tot ze hem was komen bezoeken en ook wanneer hij gewond was geraakt was ze niet meteen wezen kijken of alles goed met hem was. Toch, Adelena had toch hoop gehad dat de man blijer was om haar weer terug te zien maar dit leek dus niet het geval. “I wanted to, trust me.” Dat was ook zeker niet gelogen. “Nicolas made sure no one was able to visit you. He told me he would make sure we never got to see each other again. I had to wait for the right guards, ones that I knew would be silent for the right amount of money.” Adelena hoopte dat met deze uitleg de man kon inzien waarom het langer geduurd had voor ze hem bezocht had. Ze had alleen maar aan Xavier gedacht de afgelopen dagen, alles leek om hem te draaien en ze hoopte had alleen maar gehoopt dat hij oké was. Natuurlijk had ze aan Mary gevraagd hoe het met hem ging maar zij wist ook alleen maar hoe het ging met de man tot hij meegenomen werd. “For everything. The way Nicolas treated you, how I didn’t immediately check up on you, that I took so long to see you.” De redenen leken maar te komen. “I should have been there for you when you needed me but instead I was too busy with Nicolas.” Adelena hoopte oprecht dat de man het over zijn hart kon verdragen om de vrouw te vergeven.
Het was moeilijk voor Adelena om te geloven dat de man prima was. “Are you sure? How is your wound? Have you been able to get enough rest in here?” De vragen van Adelena leken maar niet op te houden maar ze wou zeker zijn dat de man oké was. Haar blik ging dan ook meteen naar de plek van waar de wond was. Ondanks het erg donker was kon Adelena toch wel zien dat er een donkere vlek zat in de kleding van de man, iets wat alleen maar bloed had kunnen zijn. Haar ogen schoten dan ook meteen weer op naar Xavier. “Is it still bleeding? It can’t be. You need medical help.” Als hij niet geholpen zou worden dan kon die wond niet veel goeds betekenen. Met een teleurgestelde blik keek Adelena naar Xavier, de teleurstelling kwam niet per se door Xavier maar meer omdat hij gelijk had wanneer hij zei dat hij mensen had betaald om stil te blijven. “But me and my ladies could talk to the king to get you out but.. it would be our word against his sons.” Dus Adelena had nog geen idee hoe ze dat plan zou moeten aanpakken. Adelena kon het niet laten om toch lichtjes te lachen door wat Xavier zei. “No amount is too big if it means I get to see you.” Na deze woorden gesproken te hebben kon ze het toch niet laten om toch een zachte kus te drukken op de man zijn lippen. Het was te lang geweest tot ze hem weer een kus had kunnen geven.
Bij de vraag of Nicolas aan Adelena had gezeten voelde ze haarzelf iets ongemakkelijk worden. Uiteraard, het was de man zijn plan geweest vanaf het moment dat hij zo tekeer was gegaan tegen haar hofdames. Diezelfde avond nog had hij zeker gemaakt om de vrouw op te zoeken en haar te leren dat ze zich moest gedragen. Ze had die avond toch wel wat duwen gekregen en ook qua stevig vastpakken leek hij zich niet terug gehouden te hebben. “It’s nothing.” Zo probeerde ze Xavier niet al te veel stress te geven. Hij was tenslotte degene die was opgesloten en zo al te veel aan zijn hoofd had. “I don’t want you sitting here and worrying about me.” Gaf ze maar eerlijk toe.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het kostte moeite om Adelena direct te geloven, om te accepteren dat ze het daadwerkelijk had gewild terwijl hij zichzelf hele andere verhalen had verteld in zijn hoofd. Het was makkelijker om te denken dat ze hem niet wilde zien en niet verder wilde dan te denken aan hoe zeer hij haar miste en het feit dat ze dit gevoel deelde. Ergens klonk dit wel onlogisch maar tot nu toe had het voor hem gewerkt. De teleurstelling op haar gezicht vertelde Xavier dat ze ook een andere reactie van hem had verwacht op haar binnenkomst, misschien een van blijdschap die hij ook zeker wel van binnen voelde maar haar niet had getoond. “I am glad I got to see you again.” Als zijn armen niet vast hadden gezeten had hij deze om haar heen gelegd, haar vastgehouden tot hij niet anders meer kon dan haar loslaten. Xavier was oprecht blij haar nog te zien, iets dat hij nu ook meer liet doorschemeren in zijn gezicht. “That sounds like him… the man he has become.” Het was bijzonder om te zien hoe zeer een persoon kon veranderen onder bepaalde omstandigheden. Het idee dat Adelena nu aan deze man was overgeleverd baarde Xavier wel meer zorgen dan hij had gedacht. Zelf kon hij haar niet meer in de gaten houden of in de buurt komen om te zien hoe het met haar ging. Hoe dan ook was haar uitleg er een die hij wel kon accepteren en begrijpen. Als ze simpelweg naar zijn cel was gegaan zonder voorbereiding was het alleen maar een grotere chaos geworden. “You are quite smart.” Een kleine, bijna trotse grijns speelde op zijn gezicht die weer verdween toen ze haar uitleg verder gaf. Het allereerste was niet iets waar Adelena wat aan had kunnen doen. “I never expected him to explode the way he did, honestly I did not try to provoke him. He just… saw me and went completely crazy.” Zelfs zonder de zuigzoen van Adelena zou het nog gebeurd zijn, daar was hij zeker van. Alleen het stoppen van de ontmoeting tussen hem en Adelena had meer problemen kunnen voorkomen. De rest was echter wel hetgeen dat hem pijn had gedaan en even richtte hij zijn blik naar de grond om haar langzaam weer aan te kijken. “I forgive you, my love. You did not have much of a choice.” Dat was de enige reden om het nog aardig goed te praten in zijn hoofd. Xavier wilde niet boos of gekwetst blijven door iets wat al gebeurd was en waar ze spijt van had, niet als hij wist dat Adelena er zelfs weinig aan had kunnen doen.

Zijn woorden hadden Adelena niet overtuigd en Xavier moest nadenken over een antwoord dat dit wel zou doen. Uiteindelijk koos hij voor de waarheid. “I am not fine. The wound isn't healing because of the way they have shackled me. Too much strain on there keeps it from closing fully. They won't let me rest really, though I can lean against the wall for a bit if I need to.” langzaam knikte hij toen Adelena de bloedvlek opmerkte. “It is… he wanted it this way.” De hulp waarover ze sprak zou hij niet krijgen als het aan Nicolas lag. Er was een fijne lijn tussen marteling en zogeheten straffen, dit lag nog niet op het martel front. De wond was niet ontstoken voor zo ver Xavier dacht en er werd hem water en eten gebracht zo eens per dag. Voor de gemiddelde gevangene was dit een zegen. Toch was hij uitgeput, uitgehongerd en af en toe had hij zelfs het idee dat wat hij zag en voelde niet echt was alsof hij in een droom leefde. “But I will survive Lena, I will.” Voegde hij er even later aan toe in een poging haar hiermee te kunnen overtuigen.

Het voorstel van Adelena deed hem zowel goed als dat het behoorlijke onrust en bezorgdheid opwekte. “Don't, you will anger him. He likes to believe Nicolas to be the perfect son and likes to… cover up his flaws. It might cost you more than you can lose to get him to believe and agree to you Lena. I don't want you or your ladies to endanger yourselves for me.” Er was iets strengs in zijn toon, hoewel hij eerder bezorgd keek dan boos. Hij was trots op het feit dat ze oplossingen probeerde te vinden en wilde helpen, maar hij was niet van plan haar voor zijn vrijlating te laten leiden. Deze hele situatie was enorm uit de hand gelopen en slechter geëindigd dan nodig was geweest. Als ze het in ieder geval zonder nog veel meer problemen op konden lossen was dit al iets. Voor een moment bleef hij stil waarna hij zo dicht mogelijk bij Adelena kwam staan. “Write to my brother, Diego. Ask him for help but tell him not to cause any trouble, no threats and no wars. There is a coin in my left pocket. Encase it in the wax you pour to close the letter and he will know it is a true message from me or someone I trust.” Hij sprak zacht en snel in de hoop dat de wachters niet meer zouden luisteren. Adelena had ze ongetwijfeld niet genoeg betaald om ze ook over de gespreksstof tussen de twee te laten zwijgen. Nu Adelena dichtbij genoeg stond kon hij zelf ook net genoeg buigen om haar opnieuw te kussen. De wacht stond niet direct in het zicht en ze maakten niet zoveel geluid dat ze er uit konden halen wat er gaande was. “I don't want to lose you.” fluisterde hij, zijn voorhoofd tegen dat van haar rustend.

Na een moment leek ze antwoord te willen geven op zijn vraag, al leek het eerder een vorm van ontwijking te zijn. “So he has. Tell me Adelena, tell me what he has done.” Zacht drukte hij zijn lippen, die immens droog aanvoelde, tegen haar voorhoofd aan. “I am immensely sorry that i could not protect you as I promised I would do. I failed you.” Xavier sprak zacht en oprecht. Hij meende het en voelde zich er zeker schuldig over, ook al was het niet zijn keuze geweest. “If he tries again, block him with your forearm or try to turn or duck before he gets to you. If you can't block punch him in the throat or kick him in the groin. Those always work. If he grabs your wrist don't pull, squat down a bit, lean forward and push your elbow towards him.” Het was niet de beste manier om het haar te leren, maar het was iets voor nu in de hoop dat het haar wat goed kon doen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Uiteindelijk leek Adelena toch een soort reactie te krijgen waar ze eerst op gehoopt had, toch een teken van blijdschap van de man en opluchting om haar weer te kunnen zien. Dit deed de vrouw goed, weten dat de man toch blij leek te zijn om haar weer te kunnen zien, zelfs na alles wat er gebeurd was. Niet alleen aan zijn woorden was te merken dat de man toch een soort enthousiasme leek te hebben in het zien van Adelena, ook zijn gezichtsmimiek liet haar doen geloven dat de woorden oprecht waren en niet waren gezegd puur om de prinses beter te laten voelen. “I am really glad I got to see you again too.” Een zachte glimlach was te vinden op het gezicht van de vrouw, voornamelijk door Xavier, door het weer kunnen zien van de man, door zijn stem weer te kunnen horen. De omstandigheden waarin hij zich bevond waren natuurlijk niet iets om enthousiast of blij om over te zijn en dat was dan ook zeker niet waarom Adelena een glimlach op haar gezicht had. Deze glimlach leek alleen wel iets te verdwijnen wanneer het onderwerp naar Nicolas verplaatst werd. “Well, it’s still stupid.” Bromde ze zachtjes, doelend op hoe Nicolas was, of was geworden. Het gedrag van de man was kinderachtig en tegelijkertijd zo agressief. Als hij zijn zin niet kreeg dan bleef hij maar doorgaan met zijn agressie te uiten, met alsmaar door te drammen tot dat het wel ging zoals hij het gezien wou hebben. Dat zo’n iemand koning moest worden was toch vreselijk idee en dat Adelena daarnaast moest staan als de man zijn koningin was alleen nog maar erger. De dingen die Nicolas zou doen als koning zouden ook meteen gelinkt worden aan Adelena, mensen zouden ervan uitgaan dat dat was hoe de twee samen regeerden. Niks zou minder waar zijn, het laatste wat Adelena was, was het land zo regeren als dat Nicolas dat zou gaan doen. De trotse glimlach die Xavier op zijn gezicht had deed er ook voor zorgen dat Adelena een kleine glimlach kreeg. Het voelde toch goed om te zien dat de man iets van trots leek te zijn op haar. “I know, I know…” Fluisterde Adelena zachtjes terwijl ze met haar hand de man zijn hand streelde. Adelena had vanaf het begin al moeten weten dat het Nicolas was die tegen Xavier tekeer ging en dat Xavier niks uitgelokt had. Daar waren ze dan eindelijk, de woorden die Adelena zo graag wou horen. Hij vergaf haar, alle dingen die ze hem aangedaan had waren vergeven. Een opgeluchte glimlach verscheen vrijwel meteen op het gezicht van Adelena, blij dat ze Xavier niet kwijt geraakt was. “I will try to do better in the future, I swear. I don’t even want to hurt you again, the way I did.” Deze woorden meende ze, elk woord ervan. Nooit meer in de toekomst wou ze de man zoiets aan doen als ze ditmaal gedaan had. Het was voor haar dan ook zo goed als geweldig dat ze een tweede kans gekregen leek te hebben van de man.
Precies waar Adelena al bang voor was, de man was niet oké, hij was niet prima, eigenlijk was hij compleet het tegenovergestelde. Natuurlijk was Nicolas zo slim geweest om Xavier precies zo op te sluiten dan de wond niet goed had kunnen helen, dat was zo typisch. Ook had Xavier uiteraard rust nodig om bij te kunnen komen van de wond, iets waar Nicolas opnieuw voor had gezorgd dat dat de Portugese prins niet zou lukken. “The fucking bastard.” Histe Adelena bij het horen van de woorden van Xavier. Het maakte alleen maar dat de prinses meer haast kreeg in Xavier zo snel mogelijk uit deze situatie te krijgen. De omstandigheden waarin de man leefde waren verschrikkelijk en vooral als je wist dat hij niks gedaan had om dit te verdienen. Nicolas was gewoon verblind door zijn woede en Adelena snapte niet eens waarom. Het was niet alsof Nicolas daadwerkelijk van de vrouw hield, dan had Adelena het nog enigszins kunnen begrijpen als hij boos werd, al niet tot dit excent uiteraard. “You better, I don’t want you to die in here.” Probeerde Adelena grappend te brengen al was ze toch ook lichtelijk serieus. Ze kon Xavier niet verliezen, al helemaal niet zoals dit, niet aan Nicolas. Dat vertikte ze en dus maakte ze zeker dat ze hem hier op tijd uit zal halen, ze zou er absoluut alles aan doen om hem te helpen. Dat was het minste wat ze voor hem kon doen.
Adelena wist dat Xavier gelijk had, het risico was te groot om naar de koning zelf toe te stappen. Dit zou voor grote problemen kunnen zorgen, niet alleen bij Adelena zelf maar ook bij haar hofdames en Xavier. Die laatste twee hadden de vrouw toch wel het meest uitgemaakt. Als het alleen effect gehad had op Adelena had ze het zonder enige twijfel gedaan, om Xavier te helpen en ook om toch proberen zijn vergeven terug te winnen, ondanks hij haar had gezegd dat hij haar vergaf. Het probleem zat hem dus in dat ze absoluut niet van plan was haar vriendinnen en Xavier in problemen te brengen. Dan werd het toch tijd voor een ander plan en Xavier leek er één te hebben bedacht. Hij had hier dan ook al voor lange tijd gezeten zonder iets te doen hebben gehad, dus het had Adelena niet erg verbaasd dat hij in die tijd ook zijn best gedaan had om met een idee te komen om hieruit te komen. Met volle interesse luisterde Adelena naar wat de man haar vertelde, ervan uitgaande dat elk woord belangrijk was, elk detail moest ze onthouden. “I think I can do that.” Sprak ze zachtjes. Ze moest wel als ze Xavier hier uit wou krijgen. Even sloot Adelena haar ogen wanneer de man zijn voorhoofd op die van haar rustte. “You won’t, I promise.” Na deze worden zacht gesproken te hebben was het tijd voor haar om de munt uit zijn zak te halen. Deze verschuilde ze vrijwel meteen door hem in haar bh te stoppen. Deze pas die plek verlaten wanneer het tijd was om hem te gebruiken.
Xavier wist precies wat de blik en woorden van Adelena betekende. Er was wel iets gebeurd en hij leek ook te willen weten wat. “Xavier…” Sprak ze zacht, hem bijna willen vertellen dat hij het niet wou weten maar Adelena ging er toen vrijwel meteen van uit dat de man het niet zo makkelijk op zou geven, dat ze het hem net zo makkelijk had kunnen vertellen. “He just, pushed me around, held me in a tight grip so he could throw and push me around some more.” Mompelde ze zachtjes, niet willen toegeven dat ze iemand zoiets met haar had laten doen. “But I am fine.” Zij was nog altijd beter te pas dan dat Xavier dat was, wie een wond had die maar niet dicht ging, die geen rust wist te krijgen en in verschrikkelijke toestand werd gehouden. Een kleine en dankbare glimlach vormde zich op het gezicht van Adelena, de man was te aardig om alsnog zijn best te doen om haar te helpen. “Thank you.” En ze drukte een een kus op de man zijn lippen als een soort teken van bedankje. “I will definitely keep that in mind.” Al was ze nog niet zo zeker over de man terug te slaan of te trappen, bang dat het alleen maar een heftigere reactie uit hem zou krijgen maar voor de rest zou ze zeker proberen alle dingen toe te passen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De vraag of dit het leven was wat hij voor zichzelf en Adelena wilde speelde door zijn hoofd. Natuurlijk was Xavier ontzettend blij geweest om haar weer te zien, had hij direct diep van binnen het vertrouwde gevoel gehad dat ze hem gaf, het idee dat hij niet alleen was en het wel goed kwam. De muur van ijs had hij echter opgetrokken om een goede reden, namelijk het feit dat dit was zoals de rest van hun leven zeer waarschijnlijk ook zou gaan als de relatie tussen hen beiden werd doorgezet. Of de kleine beetjes geluk de rest van het verdriet en de pijn waar zouden zijn vroeg hij zich af. Voor nu was het antwoord daarop een luide ja, had hij alles over voor een paar seconden met haar, maar kon een mens zo de rest van zijn leven doorbrengen? Zou Adelena dat door kunnen zetten zonder in te storten? Het waren immens moeilijke vragen waar hij beter niet aan kon denken en die hij liever niet beantwoorde. De vrouw voor hem was de zon in zijn leven en zonder die zon zou hij doodgaan van de kou, zonder haar was alles donker en grauw. “I don’t blame you Adelena, it is not your fault and I know you did not mean to hurt me. I couldn’t love you any less even if I tried.” Hij wist dat ze oprecht spijt had en dat maakte het ook makkelijker om haar te vergeven en in te zien dat de situatie gewoonweg niet zwart wit was. Keuzes moesten soms in een paar seconden gemaakt worden terwijl het dilemma bijna te moeilijk was om er überhaupt uit te kunnen komen al had je alle tijd van de wereld. Als Adelena wel naar hem toe was gegaan had dat haar immense problemen gebracht met Nicolas die Xavier ook niet op zijn geweten wilde hebben. “All I want to do is hold you tight and keep you safe in my arms.” Fluisterde hij tegen haar. Een onrealistische wens maar wel een die hij meende. Hij streek zacht met zijn duim terug over haar hand, blij dat ze in ieder geval deze aanrakingen konden delen ook al moest zij de aanzet doen en kon hij niet veel teruggeven. De glimlach die hij haar had gegeven door haar te vergeven verdween toen Xavier toegaf hoe het echt met hem ging. Ze verbaasde hem door erg duidelijk te zeggen wat ze van Nicolas vond. Zacht lachte hij en schudde hij zijn hoofd. “I agree but better not say it out loud when he has eyes and ears everywhere. “

”I will try my best not to, it is going decently if I may say so myself.” Hij probeerde dezelfde luchtigheid te brengen als Adelena deed, hoewel beide ook iets van serieusheid in hun toon hadden. Zijn enige reden om hier weg te komen was om Adelena te kunnen beschermen van Nicolas. Om zijn eigen welzijn gaf Xavier niet veel op dit moment. Diego kon wel zonder hem, net zoals de rest van zijn familie. Ook Davina was niet met hem getrouwd waardoor ze nog een nieuwe man zou kunnen vinden mocht hij onverhoopt dit niet overleven. Nicolas zou ongetwijfeld een mooi verhaal opzetten, alle details uitwerken en het zo laten lijken dat Xavier verongelukt was in plaats van de echte situatie uit te leggen. Nog steeds zou dit zijn vader woest maken, maar een oorlog was op die wijze waarschijnlijk wel te vermijden. Nu hij dacht aan al deze mensen kwam een vraag over zijn verloofde opeens in hem op. Davina was weg geweest terwijl dit alles zich had afgespeeld en bij haar terugkomst zou hij verdwenen zijn. Xavier had geen idee van alle roddels die er rond gingen of van het verhaal dat Nicolas nu had opgezet om zijn afwezigheid te verklaren. “Has Davina left you alone? I was afraid she might get angry at you. If she believed Nicolas before she will most likely believe him now or think you were involved.” Het maakte hem niet uit dat hij Davina niet zag en niets van haar hoorde, hoewel hij zich wel schuldig voelde over het feit dat hij de vrouw nu in onwetendheid had achtergelaten. Alles wat er gebeurde was geheel oneerlijk tegenover haar en toch zat ze vast in dit spinnenweb.

Opnieuw besefte Xavier hoe slim de prinses voor hem was en hoe veel hij op haar kon vertrouwen. Nicolas dacht haar enkel als mooie marionet naast zich te hebben staan terwijl Adelena zo veel meer kon. “Make sure Nicolas doesn’t notice… If you do not feel safe doing it than please don’t. I do not want you to get in even more trouble.” Hij hoopte dat ze hier naar zou luisteren en niet al te snel alles wilde regelen zonder op haar eigen veiligheid te letten. Met een vastberaden bleek bleef hij Adelena aankijken, ook terwijl ze met haar stem probeerde aan te geven dat hij het beter niet kon horen. Zelf wist Xavier ook dat het zijn ongerustheid en woede alleen maar erger zou maken en tóch wilde hij dat ze het me vertelde. Er was iets onprettigs aan weten dat de vrouw waarvan je hield pijn werd gedaan, maar niet wetend wat er echt met haar gebeurde. “He did what?” Hoewel Xavier weinig energie had was duidelijk te horen dat hij kwaad was. “God help me in teaching that man how he should treat you because if he does not stop I will MAKE him stop.” Zijn kaken waren op elkaar geklemd, handen gebald alsof hij zichzelf hier en nu los zou trekken ook al was dit onmogelijk. Het maakte hem niet uit wat er voor nodig was en hoe hij er zelf uit zou komen, er moest een einde komen aan dit gedrag van Nicolas. “Of course you are not fine, nobody would be fine if they had to go through that.” Met veel moeite wist hij met zijn hand de bovenkant van haar hoofd te raken en daar zacht langs haar haren te strijken. De rek die dit zette op zijn wond voelde totaal niet goed, maar niets was belangrijker voor hem dan Adelena. Zacht drukte hij ook een kus op haar haren. “I wish I could do more Lena, I really do…” Hij voelde zich vrij nutteloos, alsof hij enkel toe kon kijken terwijl ze hem zo hard nodig had. Zoiets was ontzettend lastig, maar hij zou voor haar blijven vechten. Op het moment dat ze hem kuste reageerde hij hier direct op alsof dit alle pijn weg kon nemen. Xavier kuste haar dan ook zo lang mogelijk tot ze weer sprak en hij niet anders kon dan stoppen. “You are my light in the dark.” Zei hij zacht tegen haar me een kleine glimlach.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Ondanks Xavier haar bleef vertellen hoe hij haar vergaf, hoe hij wist dat het niet haar fout was en hij begreep ze niet echt een andere keuze had, ondanks dat allemaal bleef Adelena zich schuldig voelen. In haar gedachten had ze het misschien kunnen helpen, ervoor kunnen zorgen dat Xavier hier niet belandde, dat hij niet zat met de wond die hij nu had. De afgelopen dagen had Adelena bijna niks anders gedaan dan de situatie in haar hoofd opnieuw te spelen, steeds verschillende keuzes te maken en het scenario dan opnieuw in haar hoofd te draaien. De ene keer zorgde ze ervoor dat zij degene was die de ontsnapping maakte vanuit de plek in de tuin, de andere keer had ze geen zuigzoen geplaatst, ook was ze over de optie gegaan dat ze beide gewoon op de plek in de tuin bleven, of misschien had ze er tussen moeten springen toen Xavier en Nicolas met elkaar op de vuist waren. Bijna alle situaties hadden een betere uitkomst dan wat er in realiteit gebeurd was. Er was geen garantie dat de gespeelde scenarios in haar hoofd daadwerkelijk was hoe het gegaan zou zijn maar dat zorgde er niet voor dat Adelena er minder in geloofde. Voor nu besloot ze maar gewoon de woorden van Xavier aan te nemen, in ze te geloven. Ze drukte dan ook opnieuw een kus op de man zijn lippen wanneer hij haar vertelde hoe hij niet minder van haar zou houden. Xavier was altijd zo lief tegen haar, zelfs nu in de situatie waar hij in zat bleef hij zo vriendelijk. “Soon, my love.” Fluisterde ze zachtjes terug. Ze kon niet wachten tot ze de warme grip van de man weer om haar zou voelen. De twee moesten wel een stuk voorzichtiger worden met hun ontmoetingen en Adelena zou al helemaal geen zuigzoen meer plaatsen op de man, in het moment zelf was het leuk geweest maar de gevolgen die het had gehad waren het simpelweg niet waard geweest. Alsof het nog niet oneerlijk genoeg was dat de twee niet zo openlijk van elkaar konden houden als dat ze zouden willen, kwam daar ook nog bij dat Nicolas een verschrikkelijk temperament had wat alles nog zo veel erger maakte. Eigenwijs had Adelena haar schouders opgehaald op de opmerking van Xavier over hoe ze het beter niet had kunnen zeggen hoe ze dacht over Nicolas. Dat kon allemaal wel zo zijn maar dat had haar niet veel uitgemaakt, vooral niet nu. “Like it matters. He already hates us anyway.” Het was niet alsof de man ineens zich een stuk vriendelijker zou zijn wanneer Adelena haar mond zou houden over wat voor verschrikkelijke koning hij was. Daar was het nu toch al te laat voor en dat zou niet heel veel veranderen in de huidige situatie en dus vond Adelena dat ze kon zeggen wat ze wou.
Als Xavier hier zou overlijden zou dat iets zijn wat Adelena Nicolas nooit kon vergeven. Ze zou er dan ook met al haar macht voor zorgen dat het leven van Nicolas ellendig zou worden. Dat zou dan het enige zijn waar ze nog om gaf, ervoor zorgen dat Nicolas zijn leven een ramp werd. Zelfs als dit ervoor zou zorgen dat de man vaker boos werd op Adelena, het zou haar dan allemaal niks meer uit kunnen maken want haar hele leven zou dan draaien om wraak te nemen op Nicolas, puur en alleen voor Xavier. Uiteraard hoopte Adelena vanuit de bodem van haar hart dat het hier nooit tot zou komen en ze zou ook haar best ervoor doen om te zorgen dat Xavier hier op tijd weg kwam. Wanneer het onderwerp veranderde naar Davina kon Adelena het niet laten om geïrriteerde zucht te laten gaan, niet expres het ging eigenlijk meer automatisch bij het horen van haar naam. “I haven’t seen her much in the past two days, more so in passing. I think she is trying to stay as far away from me as possible.” Iets waar Adelena maar blij genoeg mee was. “But I honestly don’t know what Nicolas told her about your disappearing.” Ook was ze het niet van plan om aan haar te vragen, zoiets zou alleen maar raar zijn leek Adelena. “But talking about Davina…” Adelena probeerde de woorden zo onschuldig mogelijk te brengen naar Nicolas. “We should come up with a plan to get her away from the castle. Make it so you don’t have to marry her.” Adelena had al wel een plan maar ze had geen idee of dit iets was waar Xavier aan mee wou werken. De man was erg aardig, soms misschien iets te en hierdoor kon het maar al te goed zijn dat Xavier geen interesse had in een plan waar ze Davina er in zouden luizen en ervoor zouden zorgen dat ze het kasteel moest verlaten zonder met Xavier te trouwen.
Adelena hoorde de woorden van Xavier dan wel maar als ze heel eerlijk was gingen ze het ene oor in en het andere oor weer uit. Adelena zou alles op alles zetten om Xavier hieruit te krijgen en ze was niet van plan om het plan stop te zetten als ze dacht dat zij eronder kon leiden. Adelena kende de prins zelf goed genoeg en wist dat hij hoogstwaarschijnlijk ook het risico voor haar genomen zou hebben als zij degene was die hier vast zat. Xavier zou er alles aan gedaan hebben om de prinses te helpen en dus zij zou het niet anders doen. “Of course, dear.” Bracht ze uit, wetend dat ze de woorden niet geheel meende.
De woede die Xavier vrij duidelijk voelde door wat Nicolas de vrouw had aangedaan liet Adelena denken dat ze het de man allemaal misschien toch niet had moeten vertellen. Al was het uiteraard erg lief hoeveel hij om haar leek te geven en hoeveel dit met hem deed maar eigenlijk kon hij deze emotionele stress er niet bij hebben. “Xavier, please. I don’t want you to worry about me like this, not when you are in the state that you are in.” Voorzichtig ging Adelena met één hand door de haren van de man. “You can deal with Nicolas later. However I don’t want you to fight him because well, that didn’t really end well last time, did it?” Het was niet naar bedoeld, de opmerking van Adelena maar het was simpelweg de waarheid. Nicolas kon erg vals spelen, dat was nu wel duidelijk en zou dit dus zeker weer doen. Ook kon Xavier simpelweg geen gevecht aangaan met de toekomstige koning, dit zou voor erg veel problemen zorgen bij de zowel de koninklijke familie van Spanje als die van Portugal. Al in al was het niet slim van Xavier om zelf actie te ondernemen, ondanks Adelena het verschrikkelijk lief van hem vond dat het zo veel met hem leek te doen. Ergens had Xavier ook wel weer gelijk in het feit dat Adelena niet oké was maar dat betekende niet dat ze niet haar best zou doen om Xavier wel van dit feit te overtuigen. “I will be fine. Trust me, you don’t have to be concerned about me.” Probeerde ze opnieuw, in de hoop dat het zou helpen. “And you are doing enough, trust me.” Adelena drukte zachtjes een kus op zijn wang. “Just by being here for me when I need it the most, that is more than I could ever ask of you.” Fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar hoofd weer terug trok. Ze was de man erg dankbaar voor alles wat hij voor haar deed en niet alleen dat, ook voor de manier waarop hij om haar gaf was al meer dan genoeg.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De houding van Adelena baarde hem toch wel enigszins zorgen. Ze was stiller dan normaal en Xavier wist niet zeker welke van alle opties de reden daarvoor was. Het feit dat hij gevangen zat was niet bepaald iets dat de stemming hoog hield, maar hij kreeg het idee dat Adelena het meest last had van de schuldgevoelens tegenover hem. “You can’t change the past, even if you think about what happened a thousand times. It has worked out the way it has and we are here now. The only thing we can do is look at the future and do something about that.” Voor een lange tijd bleef hij daarna stil, enkel diep in haar ogen kijkend om te zien op welk moment ze ook echt overtuigd was van zijn woorden. Ondertussen was hij wel redelijk op de hoogte van het karakter van de vrouw en was hij er vrij zeker van dat ze hem in eerste instantie eigenlijk niet echt geloofde. Als hij in haar positie had gestaan had Xavier zeer waarschijnlijk op dezelfde manier gedacht, zich schuldig gevoeld, geprobeerd te denken hoe het anders had kunnen lopen, het was de manier waarop mensen nu eenmaal dachten. Toch wilde hij die last van haar schouders afhalen voor zover dat mogelijk was. Haar kus overtuigde hem redelijk van het feit dat zijn woorden haar iets beter hadden laten voelen en Xavier kuste gewillig mee, zich vasthoudend aan deze momenten voor wanneer hij weer alleen zou zijn. “Soon.” Echode hij haar woorden, al was snel niet snel genoeg in dit geval.

Hoe zeer hij ook het gevoel deelde dat Adelena over Nicolas had uitgesproken, haar volgende woorden moest hij toch ontkennen. “That’s where you are wrong Lena. He hates me, not you.” Xavier was serieus over dit antwoord en keek haar even aan, nadenkend over de beste manier om uit te leggen wat hij dacht dat Nicolas aan het doen was. “The problem is… that the only way he knows how to keep something is to control it. To keep it in a tight grip so it can’t leave him. You don’t let yourself be caged and that frightens him to no end. It means he can lose one of the things he do desperately wants to keep, so he does what he thinks will work. It does not, ofcourse, do what he wants it to.” Het voelde bijna vies om dit uit te spreken, alsof hij de man excuseerde voor zijn gedrag omdat er een reden voor was. Dit was totaal niet het geval en Xavier klemde zijn kaken even op elkaar bij het idee dat Adelena dit ook van hem dacht. “I do not, in any way shape or form, agree with the way he acts and I am not trying to justify it since that can’t be done and I don't want to either. I just… know that he doesn't hate you. He has this possessiveness when it comes to you, might even really want you to love him.” Ook dit idee voelde vies om uit te spreken en maakte hem bijna misselijk. Xavier kon het niet uitstaan om Adelena te verliezen aan deze man, aan de neef die ooit een vriendelijk en redelijk goed aardig persoon was geweest, maar veranderde in een vreselijke man en toekomstige koning. “I am getting what he wants, so that’s obviously why he does hate me.” Voegde hij er even later nog aan toe alsof deze uitleg nog nodig was. Al deze dingen had hij in de dagen dat hij hier vast zat kunnen bedenken. Hij had willen weten waarop Nicolas zo extreem was uitgebarsten en dit was de enige uitleg die logisch was, die hij kon achterhalen en waarvan hij delen als feiten kon zien. Eigenlijk wilde hij niet over Davina spreken,net zo zeer als hij Nicolas niet als hoofd van dit gesprek wilde hebben. Het gewicht wat aan deze namen hing hing en de druk die deze op zijn relatie met Adelena uitoefende waren groot. “That might be for the better.” Antwoordde hij toen ze aangaf dat ze Davina bijna niet zag. De stilte was beter dan woedeuitbarstingen en gevechten tussen de twee vrouwen, al vroeg Xavier zich wel af hoe Davina opeens weer zo gekalmeerd was terwijl ze hiervoor zoveel woede voelde tegenover Adelena. “I will have to marry someone, you do know that right?” Vroeg hij haar zacht, meer een retorische vraag dan een waarop hij antwoord verwachtte. Het verbaasde hem wel dat Davina een plan wilde opzetten om Davina hier weg te krijgen, wetende dat een gebroken verloving veel slechts zou doen voor haar reputatie en deels ook voor de zijne afhankelijk van de oorzaak. “Will we be off worse or better if we do that?” Vroeg hij vervolgens, moeite hebbende met het idee dat hij iemand opzettelijk pijn zou doen of problemen zou geven terwijl ze dit niet verdiende. De prinses was net zo goed in deze verloving gegooid als dat hij dit was. Wat als de volgende kandidaat voor een huwelijk met hem nog erger zou zijn, hem ongelukkiger zou maken dan Davina zou doen en voor meer problemen zou zorgen dan de prinses deed. Het was moeilijk om te zien waar hij goed aan deed op dit moment en Xavier wist daarom niet goed wat hij met dit voorstel aan moest.

Zijn blik was de gehele tijd op Adelena gericht, het enige wat hij nu wilde zien was deze vrouw en dit maakte dat hij ook haar houding en gezichtsuitdrukking goed kon waarnemen. “You do know I have remembered all the tiny things you do when you try to cover things up, to lie a little bit for the good of the world.” De kleine grijns op zijn gezicht was totaal niet boos, niet eens geïrriteerd. Xavier vond het bijna komisch dat hij het herkende en dat Adelena dacht het nog voor hem te kunnen verbergen. “You always touch your necklace and you have this kind of concentrated look in your eyes.” Voegde hij eraan toe om haar te laten weten dat hij het écht aan haar zag. Hij nam de moeite niet om in discussie te gaan over het feit dat ze dus niet van plan was om te doen wat hij haar vertelde, niet voor haar eigen veiligheid zou gaan boven die van hem maar zou doen wat ze dacht dat nodig was om te bereiken wat ze wilde bereiken. Ergens kon hij haar dit ook niet kwalijk nemen, waardoor hij het ook liet gaan voor nu. Overgaand op het onderwerp van Nicolas was hij toch kwader geworden dan hij had verwacht te kunnen. Adelena probeerde hem gerust te stellen al werkte dit niet bepaald. “I always worry about you, about how you feel, about what's happening to you, about who your with and what they are doing with you, about everything. Even if you didn’t tell me this.” Hij lachte zacht om de woorden minder zwaar te maken en keek even naar haar. “My mother always tells me I care to much, I open my heart and forget to close it. But for you my heart is always open.” Op het moment dat ze haar hand door zijn haren liet gaan sloot Xavier zijn ogen en beet hij zacht op zijn lip, genietend van dit gevoel van deze liefhebbende aanraking. Het deed hem weer denken aan het idee om samen te verdwijnen naar een van de huisjes die hem toegeëigend was op Spaanse grond. Hoe hij daar samen zijn dagen met Adelena in zou vullen, ver weg van alle druk en mensen die hen tegenwerkte. Gewoonweg samen zijn, elkaar kunnen aanraken wanneer je wilde, dingen samen doen zonder bang te zijn voor je eigen leven of dat van de ander. Het was nu niet meer dan een droom waarvan hij betwijfelde of het nog werkelijkheid zou worden na het fiasco van de afgelopen dagen. Zelfs al kwam hij vrij, echt vrij zou hij niet meer zijn hier aan het hof van Spanje. “I pray you will be.” fluisterde hij zacht. Of hij het geloofde was een ander verhaal. Adelena was immens sterk, maar ook zij kon maar een bepaalde hoeveelheid aan pijn verdragen voor het te veel werd. Er was niemand waarop ze kon vertrouwen in deze situatie behalve op hem en hij was toch wel erg ver weg van haar om iets te kunnen betekenen. “Oh I never knew being locked in a cell was ‘doing enough’, I should have know that before I let Diego boss be around to do his work.” Het was een flauwe grap, maar Xavier probeerde de laatste momenten die hij nu met haar kon grijpen niet af te laten lopen in iets verdrietigs of zwaars. Haar volgende woorden deden zijn grap teniet en gaven hem een kleine glimlach. “Thank you for all you do and stay to me Lena. I do love you to the ends of this world.” Het voelde bijna alsof hij afscheid van haar nam, ook al was dat niet de bedoeling. Nu ze haar hoofd terugtrok was ze net te ver weg voor hem om haar aan te kunnen raken en stond ik daar enkel, starend naar de vrouw die hij niet kon verliezen maar zeer waarschijnlijk beetje bij beetje kwijtraakte tegen de wil van zowel hem als Adelena in.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De woorden die Xavier ditmaal sprak leken toch iets meer tot Adelena door te dringen. Het hielp de vrouw toch iets te realiseren dat er inderdaad niks meer veranderd kon worden, het zou de situatie ook niet helpen door er alsmaar over in te blijven zitten. Dus het enige wat ze nu kon doen, was zoals Xavier zei, naar voren kijken, haar bezig houden met de toekomst. In andere woorden, ze zou haarzelf volledig focussen op de prins vrij te krijgen, kosten wat het kost. Gelukkig had ze nu dan de munt en had ze daarmee dus al iets meer hoop gekregen in het feit dat ze Xavier hieruit kunnen krijgen. “You’re right.” Gaf Adelena uiteindelijk dan ook maar hard op toe. Met schuldig voelen kon ze Xavier niet helpen en dat was toch wel iets wat ze nu maar al te graag deed. Het schuldgevoel was dan nog niet helemaal gezakt maar nu, in plaats van dat ze ermee bleef zitten en het haar van binnen helemaal liet opeten zou ze het nu gaan gebruiken om haarzelf te focussen om de zogenaamde reddingsmissie die ze nu voor haarzelf had opgesteld. In haar hoofd was ze al bezig met wat ze zou schrijven naar Diego, hoe ze dingen moest uitleggen, wat ze hem wel en niet kon en moest vertellen. Dat was voor haar toch nog redelijk moeilijk te beslissen.
Met veel tegenzin hoorde Adelena de gehele speech aan die Xavier haar gaf, over waarom Nicolas deed zoals hij deed en was zoals hij was. Het was allemaal niet bepaald fijn om te horen, helemaal niet zelfs. Het liefst verspilde Adelena dan ook geen tijd hier aan Nicolas, al helemaal niet in deze omstandigheden. Toch leek het soort van nodig te zijn om dit allemaal aan te horen. Het haar helpen realiseren waarom er zo tegen haar gedaan werd door Nicolas. Al maakte dat het niet meteen oke, zoals Xavier zelf ook al aan leek te geven. De preek van Xavier had er dan ook echt niet voor gezorgd dat Adelena het gedrag van Nicolas ineens prima vond en ze ging er zelf ook niet van uit dat dat het doel geweest was van de man. Al kon Adelena het niet helpen om toch ietwat twijfelend naar Xavier te kijken wanneer hij het had over hoe Nicolas misschien wel wou hebben dat de vrouw daadwerkelijk van hem zou gaan houden. “Then he should stop treating me the way he does.” Sprak Adelena, al merkte ze al vrij snel wat ze gezegd had. “Not that I would or could love him then. My heart is already with you, of course.” Daarnaast zou ze Nicolas ook nooit kunnen vergeven voor het gedrag wat hij tot nu toe vertoond had. Eigenlijk was het daar al te laat voor. Nicolas had met zijn gedrag Adelena naar een andere man gedreven. De vrouw kon het dan ook niet helpen om haarzelf af te vragen of dingen anders verlopen waren als Nicolas zich niet had gedragen op de manier dat hij dat deed en dan vooral die eerste nacht, wanneer Xavier de prinses gevonden had op de gang. Als Nicolas zich vriendelijk gedragen had, zou Adelena dan ooit voor Xavier gevallen zijn? De vraag speelde toch in het hoofd van de prinses en ze zou er waarschijnlijk nooit een concreet antwoord op krijgen.
Adelena rolde ietsjes met haar ogen bij de vraag of ze wist of Xavier ooit met iemand zou moeten trouwen. “Not if it were up to me.” Daar was ze erg eerlijk in. Als het aan Adelena lag zou de man nooit trouwen, met niemand niet. Als zij de man niet kon hebben dan kon niemand hem hebben, zo zag zij het althans. Deze gedachten leek ze dus alleen niet te delen met Xavier, iets wat toch ook wel weer begrijpelijk was. “In my opinion we would be better off is Davina would just disappear.” Mompelde ze toch ietwat eigenwijs. Het niet kunnen helpen om toch zo over de situatie te denken. Het was voor Adelena vrij simpel, met Davina weg waren er toch minder problemen in het kasteel en dan vooral voor haar en Xavier.
Er kwam een toch iets ongemakkelijke lach van Adelena vandaan wanneer ze doorhad dat ze betrapt werd op het liegen, al was ze toch ook wel blij dat Xavier er verder niet een heel goed probleem van gemaakt leek te hebben. Het was toch ergens ook wel aandoenlijk dat de man haar zo goed leek te kennen dat hij zelfs wist wat voor kleine tikjes ze had wanneer ze loog. Adelena wist niet zeker of zij dit ook zou doorhebben van Xavier, misschien door het horen aan zijn stem maar qua tikjes betwijfelde ze het nog. Meestal als ze naar de man keek kon ze niks anders doen dan non-stop naar zijn ogen staren, was dat het enige waar ze zich op kon focussen.
Lichtjes moest Adelena lachen door wat Xavier zei, puur omdat ze wist dat zijn moeder erg gelijk had met wat ze gezegd had. De man leek soms inderdaad te snel voor iemand te geven. Niet dat dit erg was voor Adelena, ze vond het wel schattig. “Well, you have to stop worrying about me so much. Your mother is right, you do care to much.” Ondanks dit toch wel aandoenlijk was, het maakte niet dat het erg in het nadeel was van Xavier. De man gaf te veel om iedereen en alles, dit kon nog wel eens vreselijk in het nadeel werken van de man.
Adelena wist dat ze ondertussen toch al aardig wat tijd besteed had met Xavier. Ze was dus al aardig lang weg, misschien iets te lang. Het was dus misschien zelfs wel tijd om afscheid te nemen van de prins. Niet iets wat ze graag deed maar voor beide hun veiligheid kon Adelena niet al te lang weg blijven. De eerste plek waar Nicolas zou zoeken was bij Xavier en daar zou hij de vrouw dan nog eens vinden ook. “Xavier, it’s time for me to go.” Bracht ze met tegenzin uit. “I’m not sure if I can visit you before I get you out of here.” Het was de harde waarheid. Ze kon niet al te vaak naar beneden verdwijnen, de kans dat ze dan hier gepakt zou worden zou erg groot zijn. Dit zou alleen nog maar zorgen voor een ergere straf voor Xavier. “So, until I see you again.. know that I love you, I will fight for your release and wait for you. Please hang in there, I will get you out of here.” Na deze woorden gesproken te hebben drukte ze een lange kus op de mond van Xavier, alsof het de laatste was geweest. “Goodbye, dear.” Had ze nog gezegd voor de de donkere kamer verlaten had.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Xavier
Maar al te snel kwam Adelena aan met hetgeen waar hij al sinds haar binnenkomst tegenop zag, ze moest gaan. Het was niet gek, ze was langer gebleven dan hij had verwacht en hij mocht van geluk spreken dat hij haar überhaupt nog had kunnen zien. “You do… and you should not try to… it is dangerous.” Sprak hij zacht. Het ging compleet tegen zijn gevoel in, tegen wat hij wilde én wat hij nodig had. Een andere keuze dan deze was er echter niet. “I love you too, now and forever.” Het was de eerste keer dat hij Adelena zoveel woorden hoorde geven aan hetgeen dat ze voor hem voelde. Het bracht een kleine glimlach bij het verdriet dat hij ook voelde. Hoewel Xavier zich een aansteller voelde sinds hij Adelena hier bij zich had, een zwakkeling voor het toegeven aan pijn, verdriet en andere emoties, ging het gewoonweg vanzelf. Hij voelde zich veilig en thuis bij haar wat zorgde dat hij dit niet afgesloten hield. De woorden ‘please don't leave me’ lagen op het puntje van zijn tong, wachtend om uit te worden gesproken. Toch deed hij dit niet, zich al zwak vindend om het idee dat hij het wilde zeggen. De situatie was nu eenmaal zo en zou niet zo simpel veranderen. Adelena moest weg voor haar eigen veiligheid en dit was wat voor hem toch wel op de eerste plaats stond. “Goodbye.” Geen tot snel maar een echt afscheid, zo voelde het in ieder geval voor hem. Op het moment dat de deur achter Adelena sloot zakte hij tegen de muur voor zover de ketens dit toe lieten. Xavier was uitgeput en de wond in zijn zij was duidelijk meer gaan bloeden door hoe hij had geprobeerd Adelena aan te raken. Hoe dan ook was dit alles het waard geweest en liet hij zich nu wegzakken in een vreemde wazige slaap.

Nicolas
Ongeduldig bleef hij door de gang heen en weer lopen, wachtend tot hij haar weer tegenkwam. Ze was niet in haar slaapkamer, de kleine werkkamer die er aan vast zat, de badkamer, de eetzaal, de kamers van Xavier, zijn kamers of de tuin. Het gevoel dat hij donders goed wist waar Adelena was maakte hem kwaad en onrustig tegelijk. Elke keer weer ging ze tegen hem in, weigerde ze ook maar één stap te zetten in zijn richting en leek ze zelfs haar best te doen om hem tegen te zitten. Het irriteerde hem mateloos, maakte hem kwaad en gestresst. Ze was van hem, ze hoorde bij hem en toch was ze zo ongrijpbaar als de mist of een schaduw. Ergens begreep hij niet waarom ze niet was zoals hij haar altijd ingebeeld had, zorgzaam maar gehoorzaam, een sterke aanwezigheid naast hem die hem gaf waar hij om vroeg en deed wat hij haar opvroeg. Haar karakter was koppig, fel, tegenstrijdig in alles wat hij wist en kende. Toch wilde Nicolas niet opgeven, niet loslaten en toegeven aan zijn verlies. Verliezen was gewoonweg geen optie in zijn ogen en toch gebeurde het.

Het besluit om gebruik te maken van zijn… kennis en macht om te krijgen wat hij wilde was nu de juiste geweest. Als Adelena niet vrijwillig naar hem toe groeide, opwarmde en liet zien dat ze de koningin kon zijn die hij nodig had, dan zou hij daar eigenhandig voor zorgen. Tot nu toe hadden zijn pogingen om haar in het regiem te krijgen, haar bij te schaven in gedrag en woorden, niet te werken. Dit betekende dat hij over moest gaan op iets nieuws, iets waar hij mee bekend was en wat altijd werkte als je het slim genoeg speelde. Nicolas had iets dat Adelena wilde en zij had iets dat hij wilde, een overeenkomst welke hij absoluut in zijn voordeel zou maken was de stap die hij nu zou ondernemen. Zodra hij haar gevonden had was ze van hem, zou hij haar vasthouden tot ze in zou stemmen en hij eindelijk die storingsfactor die ze veroorzaakte kwijt zou zijn. Adelena was de koningin die hem beloofd was en zo zou ze zich dan ook gedragen in elke vorm. Als ze zou voelen hoe het was om in een prettig samenwerkende relatie met hem te zitten zou ze ongetwijfeld beseffen dat al het tegenwerken zonde was geweest van de tijd, zou ze spijt hebben dat ze dit niet eerder had gedaan. Liefde kon je kneden, vormgeven als je het maar met het juiste gereedschap deed.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Adelena hoorde de deur achter haar sluiten wanneer ze eenmaal buiten de cel stond waar Xavier in zat. Ze had er moeite mee, hoe ze de man hier achter zou laten, met de wond, geen rust kunnen pakken en helemaal alleen. Dat allemaal terwijl hij toch eigenlijk niks fout gedaan had, hij was overduidelijk onschuldig alleen leek Nicolas deed niet te kunnen inzien. Nicolas leek wel verblind te zijn door woede en jaloezie en hier werd Xavier dan het slachtoffer van. Adelena had graag gewild dat ze nu meer voor Xavier kon doen, dit was helaas niet mogelijk, ondanks ze probeerde op te komen met plannen in haar hoofd, geen enkele leek iets voor hem te kunnen doen zonder er dan ook meteen voor te zorgen dat Xavier meer in de problemen zou kunnen komen bij de toekomstige koning. Het enige wat Adelena nu kon doen was zo snel mogelijk een brief op te stellen en dan ervoor te zorgen dat deze naar Portugal verstuurd werd zonder dat Nicolas dit door zou hebben. Iets wat moeilijk zou worden, de kans was groot dat Nicolas ordes gegeven had dat elke brief die Adelena verstuurde eerst langs hem moest, vooral nu Xavier opgesloten zat. Hoe ze er dan voor moest gaan zorgen dat haar brief ongezien het kasteel zou verlaten was dus nog maar de vraag en ze hoopte hier vandaag nog antwoord op te vinden.
Zo gehaast mogelijk maakte Adelena haar uitweg naar boven, hopen dat niemand gemerkt had dat ze verdwenen was. Uiteraard deed ze haar best om er niet uit te zien alsof ze haast had ergens te zijn, toch probeerde ze haar best om zo neutraal mogelijk te lopen. Uiteindelijk liep ze toch aardig ver van de gevangenissen af en dit gaf haar de kans om dan ook niet langer meer haast te hebben. Met toch een beetje een omweg liep ze richting haar kamers, zodat haar weg niet terug gelinkt zou kunnen worden naar Xavier. Wanneer ze voor de deur stond van haar kamer viel haar blik op Nicolas. Vrijwel meteen begon de vrouw haarzelf vragen te stellen, wat deed de man in de buurt van haar kamer? Normaal gesproken was hij nooit hier te vinden, dus waarom nu wel? Moest hij iets van haar hebben? Was dit puur toeval? Zonder er achter te komen waarvoor de man daadwerkelijk hier zou zijn maakte ze haar weg haar kamer in. Hopend dat hij haar niet gezien had. Zo wel dan had ze misschien toch een beetje een probleem, vooral als hij op zoek was naar haar, dan had hij de man regelrecht naar haar kamer gelokt.
Gestresst liep Adelena even rond in haar kamer waarna ze plaats nam achter het bureau wat op haar kamer stond. Hierop stond een spiegel en werd dus voornamelijk gebruikt voor wanneer Adelena bezig was met haar haren en make-up, of wanneer haar bedienden dit voor haar deden. Via de spiegel die er op stond hield Adelena de deur achter haar in de gaten, haast bang dat Nicolas hier door zou komen lopen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De gangen hier waren vrij snel op een enkele bediende na en Nicolas merkte dan ook direct een ander paar voetstappen op. Deze keer waren het schoenen met hakken te horen aan het geluid, iemand van adel die dit kon betalen moest de gang op zijn gelopen en zijn gedachten gingen direct naar een persoon. De vrouw waarnaar hij al lang opzoek was, waarvoor hij mensen had ondervraagd, bijna het hele kasteel had afgelopen omdat hij een missie had die hij direct wilde uitvoeren. Niemand had echter een woord over haar te vertellen, de hofdames en bedienden bleven stil, haar wachters hadden andere posities aangenomen en zelf had hij haar nergens kunnen vinden. Het verbaasde hem dat Adelena zonder enige bescherming was, zelfs voor haar kamerdeur stonden geen gewoonlijke wachters wat redelijk vreemd was. Alles bij elkaar bevestigde het gevoel dat hij al had gehad toen ze nergens te vinden was. De vraag was nu of hij er ook iets meer ging doen. Xavier zou hoe dan ook ter spraken komen, zou de kern zijn van de hele gesprek als het aan Adelena lag. De ontmoeting waarvan hij verwachtte dat deze had plaatsgevonden was enkel nog een puzzelstuk van deze grote puzzel. Het maakte hem wel degelijk kwaad dat ze opnieuw tegen hem in ging en zeker dat ze er ook nog eens in slaagde om te bereiken wat ze wilde. Voor dit feit verdiende ze de harde aanpak, de straffen en de duidelijke regels die hij opnieuw zou moeten opdreunen tot ze deze eindelijk zou onthouden. Aan de andere kant was dit niet wat voor hem de kern van het gesprek was, dit was Adelena en wat hij van haar wilde.

Zo in gedachte verzonken vergat hij bijna op te kijken en om te draaien toen de voetstappen dichterbij kwamen. Nog even zag hij hoe Adelena haar kamer in stapte voor de deur sloot. Nicolas haalde eenmaal diep adem om zich weer voor te bereiden op een energie zuigend gesprek met de vrouw. Alles wat met haar te maken had kostte hem meer energie dan hij er voor terug kreeg, maar dit zou nu veranderen. Resoluut liep hij naar de deur toe en opende hij deze. Daar zat ze dan, bijna alsof ze het uitgedacht had, voor het bureau met de spiegel. Zijn ogen vingen haar blik in de reflectie en staarde even naar haar, de emoties die er bij haar speelde proberen te peilen. Eigenlijk zag hij altijd afschuw op haar gezicht als ze hem aankeek, op de eerste ontmoeting na natuurlijk. Het was iets waaraan hij gewend was geraakt, iets dat hij blokkeerde en negeerde voor zover dat lukt. “She finally reappears.” Sprak Nicolas terwijl hij de deur achter zich sloot en naar het bed toe liep. De irritatie rondom Xavier borrelde sneller op dan verwacht alsof het openen van de deur ook in hem een deur richting die emotie had opengegooid. “I have been looking for you for over an hour. Don't bother with excuses though, I’m not a fool.” Er was iets van onprettige kalmte in zijn stem, alsof de woedde in een klein doosje was geduwd en dat omringd werd door die kalmte. De kern vechtend om naar buiten te komen.

Eenmaam bij het bed ging hij zitten vanaf waar hij haar zelf aan kon kijken in plaats van de reflectie in de spiegel. Iets aan haar bleef hem interesseren, bleef die begerigheid, het willen hebben van haar aanwakkeren. “Recent… situations have brought me to think deeper about us. About what is happening in our lives, what is good for us and what needs to happen to give us a solid future.” Er was geen ik, geen jij, enkel een wij waarover hij nu sprak. Zijn toekomst was als koning van Spanje met Adelena als zijn koningin en niet anders. “I will not dwell. You want something that I can give you, I am willing to give it in return for something you can give me. Not that hard, right?” Zijn blik bleef op de vrouw gericht als een ankerpunt zonder een moment weg te kijken. “We both know what it is that we want, the question is if you are willing to make an agreement to get it.” Tot nu toe had hij zijn exacte eisen nog niet uitgesproken wachtend op een eerste reactie van zijn verloofde. De kans dat ze in het aanbod zou springen zonder te weten wat ze op moest geven was minimaal, maar het was goed om een idee te krijgen van haar gewilligheid.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zoals verwacht stapte Nicolas niet veel langer na Adelena de kamer in. Vrijwel direct viel haar blik op de man en ook zijn blik leek meteen op haar gericht te zijn. Het zorgde voor een erg onprettig gevoel bij dat de man nu in haar kamer stond, iets wat ze liever niet gehad had. Misschien had ze zich beter om kunnen draaien, proberen de andere kant op te draaien en zo hard als ze kon weg te lopen. Ze zou vast wel terecht kunnen bij Mary of een andere hofdame. Al was het daar nu al te laat voor, hij was nu al haar kamer binnen gekomen en er was niks meer wat ze hier aan kon veranderen. Adelena was als de dood om de man zijn grip te voelen, bang dat hij direct naar haar zou grijpen en geen tijd zou verspillen om de vrouw in zijn handen te hebben. Dit leek echter niet het geval te zijn. In plaats daarvan begon hij te spreken en voor Adelena nog maar kon reageren over waarvan ze verschenen was kreeg ze al weer te horen hoe het geen zin had gehad om met één of ander excuus te komen. Dit stopte Adelena natuurlijk niet om dat alsnog te doen, te doen alsof ze van niks wist. “I don’t know what you are talking about.” Gewoon blijven doen alsof ze daadwerkelijk nergens van af wist. Waarom ze nog zo haar best deed om het geheim te beschermen tegenover Nicolas wist ze zelf ook niet zo goed. Misschien toch blijven hopen dat Nicolas zou geloven dat er daadwerkelijk niks speelde, ondanks alle bewijs en geruchten.
Ondanks dat Nicolas op het bed naast Adelena was blijven zitten bleef de vrouw naar haarzelf kijken in de spiegel, de man niet willen aankijken die naast haar gezeten had. Ze was dan wel absoluut verafschuwd door de man die nu naast haar zat, ze was tegelijkertijd toch ook wel redelijk bang en gespannen. Het was altijd zo onduidelijk hoe de man zomaar ineens kon veranderen in gedrag en dit maakte dus dat Adelena altijd bang was dat Nicolas ineens kon gaan uitvallen. Toch luisterde ze aandachtig naar de man zijn woorden, het klonk alsof hij een soort onderhandeling had die hij probeerde voor te stellen. Adelena wist niet precies wat de man bedoelde, waar hij precies op doelde maar het trok toch wel haar aandacht. Wat had hij dat hij haar kon geven? En nog belangrijker, wat had zij dat hij graag wou hebben? Even liet ze de man zijn woorden tot haar doordringen, er goed over nagedacht wat hij nou eigenlijk gezegd had. Ergens was ze nieuwsgierig naar wat de man haar te bieden had maar ze was ook erg bang om erachter te komen wat het was dat ze zou moeten opgeven om datgene te krijgen. “What are you proposing?” Had ze gevraagd, haar blik nog altijd niet gericht op Nicolas. Voor nu kon ze haarzelf er toch niet toe zetten om te kijken naar de man naast haar.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Iets in de houding van Adelena veranderde zodra ze naar hem keek. Ze leek wat meer gespannen alsof ze ieder moment een sprint kon trekken om bij hem weg te komen. Het was komisch, hilarisch en toch ook compleet ongehoord dat zijn verloofde zich zo gedroeg. Echter zou Nicolas haar de kans niet geven om hier weg te komen voor dit gesprek had plaats genomen. Er was al genoeg tijd verspild met haar bezoekje aan Xavier. Dat ze dit bezoek aan zijn neef probeerde te ontkennen maakte het moeilijker om kalm te blijven, iets waar hij toch al niet goed in was. “Alright, if that's how you want to play it then we will. Though it is a crucial part of what I wanted to discuss.” Er zat een lichte agressie, een snauwende ondertoon in zijn stem die hij niet eens probeerde te verbergen. “I am quite surprised about the loyalty of your ladies and some of the servants. You must pay everybody, even your guards, very well to get them to stay silent though that is all beside the point.” Echt zin om op Xavier in te gaan, het feit dat Adelena zelfs nu naar hem toe ging, had Nicolas niet. Het was beter om duidelijk en snel door te gaan naar wat hij wilde bespreken.

“I would prefer it if you looked at me while I am talking to you.” De neiging om haar gezicht te grijpen om haar te forceren was groot, toch hield hij zich in. Nu was de kans om haar naar hem toe te trekken zonder dat ze nog kon ontsnappen en daarvoor moest hij doen wat gedaan moest worden. Als hij nu direct al kwaad zou worden zou de directe reactie van Adelena zijn om compleet in de weerstand te schieten zoals altijd wat hij niet kon gebruiken. Het was bijna te idioot voor woorden dat het nodig was om een contract met haar af te sluiten, om een deal te vormen zodat ze aan zijn zijde zou staan zoals ze eigenlijk al verplicht was. De prinses had duidelijk meer motivatie nodig om dit te bewerkstelligen en deze kon hij met Xavier in gevangenschap geven. “So for this deal I am willing to release Xavier right this moment and get the best healers to him immediately."

Het was slimmer om eerst te vertellen wat hij wilde opgeven voor hij vertelde wat hij van haar wilde. Andersom was hij zeker dat ze zou roepen nooit zoiets voor hem te gaan doen tegenover geen enkel aanbod dat hij kon geven. Nu had hij haar de hoofdprijs eerst laten zien, haar er naar laten verlangen, voor ze hoorde wat het kostte. “There are two things I want in return.” Zijn blik bleef op haar gezicht, kijkend naar de vrouw die hij zo graag wilde hebben. Adelena was prachtig en hoewel aan haar persoonlijkheid nogal wat gedaan moest worden was het niet erg genoeg om hem af te schrikken. Samen met haar titel en haar macht maakte dit de prinses de perfecte kandidaat voor hem. “The first one is not hard to fulfill. I want to get married as soon as possible. Don't worry about a big ceremony, a party or other celebrations. We can do those later, but I want to get married in the eye of god so our fates will be forever entwined.” Eigenlijk was dit een voorstel waarover ze niet zou moeten nadenken, wat zo simpel was dat hij zelf direct ja had gezegd hierop als het aan hem lag. Ze zouden hoe dan ook trouwen, of dit nu vanavond was of over twee of vier weken. Adelena kon daar niet onderuit komen.

De tweede eis was groter dan de eerste en daarnaast ook de belangrijkste voor hemzelf. “The second thing I want is for you to fully act like my loving wife and compliant queen that stands at my side and supports me. I want you not to even act like it, I want you be that women. Be who you were always supposed to be.” Er waren nog wel veel meer woorden die hij hieraan kon besteden. Lange verhalen over hoe ze zich moest gedragen en wat hij van haar verwachtte. Ook de uitkomst van dit alles, Adelena die voor hem zou vallen, zat op de voorgrond in zijn hoofd. “It will take some getting used to but it will be much more preferable than our current situation and I am sure you will enjoy it eventually.” Hierop verwachtte hij eigenlijk bij voorbaat al een kwade reactie van Adelena, weerstand, schreeuwen en alles wat er bij pasten. Het maakte geen verschil in hetgeen wat hij van haar zou eisen, daar was geen verandering in te brengen. “You can think about it, but I want an answer before either of us leaves this room.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het leek er op dat Nicolas rondgevraagd had bij niet alleen haar hofdames maar ook bij haar bedienden, haar wachters en waarschijnlijk nog verre buiten dat. Voor Adelena zou het niet als een verbazing komen als het bleek dat de man elk persoon die de afgelopen tijd ook maar een voet binnen het kasteel gezegd had ondervraagd zou hebben. Nicolas was een gestoord man, hij leek altijd tot het uiterste te gaan voor zelfs de kleine dingen die hij wou. Dit kwam ook nu weer naar voren. Al kende Adelena zelf ook geen grenzen wanneer het ging om het verbergen van de relatie tussen haar en Xavier. Dit leek Nicolas dan ook door te hebben, het zorgde ervoor dat hij geen bewijs kon vinden voor iets waarvan hij wist dat het er was. Dat liet Adelena ook alleen maar weten dat ze erg goed bezig was in het verbergen van datgene waarvan ze niet alleen Nicolas maar iedereen in het kasteel niks van wou laten weten. Ook al was dat toch wel een beetje mislukt aangezien er genoeg roddels en geruchten waren maar het was de vrouw toch wel gelukt om ervoor te zorgen dat er geen concreet bewijs was. “Or maybe they are just loyal to a friend, a good leader, someone they can trust.” Sprak Adelena, wetend dat behalve de wachters van vanochtend ze toch niet zo heel veel uitgaf om mensen stil te houden. Mensen mochten haar gewoon, in tegenstelling tot Nicolas. Als mensen stil bleven met de geheimen die hij had dan was het of omdat ze veel betaald werden of omdat ze bang waren voor de man maar nooit omdat ze daadwerkelijk trouw waren. Dit zou de man nog wel eens problemen kunnen geven aangezien het dan niet lang kon duren voor karma hem zou terugpakken. Het was in de ogen van Adelena belangrijk om iedereen te vriend te houden, ervoor te zorgen dat ze later geen wraak op je zouden nemen als ze de kans zouden krijgen, iets wat Nicolas niet leek te begrijpen.
Uit toch lichte angst besloot Adelena haar blik naar de man bij te draaien. Al had het haar tegelijkertijd ook verbaasd dat Nicolas nog niet haar gezicht zelf vast gegrepen om het naar hem bij te draaien. Ze maakte een kwartslag op haar stoel zodat haar hele lichaam naar de man toegedraaid was. Adelena nam de man even goed in haar op, nog altijd een gevoel gehad wat zowel iets van angst was als dat het een walging voor hem was. Al duurde deze emoties niet lang meer. Bij het horen wat Nicolas van plan was haar te geven was ze verbaasd maar tegelijkertijd ook erg op haar hoede. Waarom wou de man dit haar ineens geven? Wat was hij van plan? Wat moest hij hebben van haar? Afwachtend en erg stil bleef Adelena hem aankijken, wetend dat het niet lang zou duren voor hij haar zou vertellen wat hij ervoor terug wou hebben. Uiteraard was Adelena ook erg geïnteresseerd, wetend dat ze iets aan Nicolas zou geven wat ervoor zou zorgen dat Xavier vrij kwam, dat hij meteen de hulp kreeg die hij nodig had. Of eigenlijk, twee dingen die ze Nicolas kon geven, bleek al snel. Al was het eerste niet iets nieuws, met de man trouwen moest toch al. Natuurlijk was Adelena eerst van plan om een plan te vinden om onder het huwelijk uit te komen maar het was nog maar de vraag of haar dit zou lukken. Het begon er steeds meer op te lijken dat ze niet onder het huwelijk uitkwam, wat maakte dat dit eerste dus iets was wat toch ging gebeuren.
Het tweede echter, was hetgeen waar Adelena iets meer moeite mee had. Doen alsof ze daadwerkelijk in een gelukkig huwelijk zat met Nicolas. Uiteraard was haar eerste reactie om te lachen om het voorstel, niet kunnen geloven dat hij ook maar zoiets kon voorstellen. “You must be out of your mind.” Mompelde ze zachtjes terwijl ze lachend met haar ogen rolde. Al trok het gelach iets meer weg naarmate ze het idee langer in haar hoofd liet spelen. Ze kon Xavier vandaag nog uit de kerkers krijgen door ja te zeggen op dit. Was dat het daadwerkelijk waard? Ze had de munt gekregen van Xavier, hiermee kon ze Diego een brief sturen. Al was de vraag hoelang dat zou gaan duren. Weken, misschien wel maanden voordat Diego de brief kreeg en er op kon antwoorden en aangezien de wond van Xavier leek niet goed te kunnen helen, wat maakte dat Adelena bang was dat hij het niet lang genoeg kon volhouden. Dit was sneller, zou ervoor zorgen dat Xavier het daadwerkelijk zou overleven. Natuurlijk was het niet iets waar Adelena ja op wou zeggen maar ze wist ook niet hoeveel keuze ze daadwerkelijk had. Het feit dat zij of Nicolas niet eerder de kamer zou verlaten voor er een keuze gemaakt werd maakte Adelena toch wel ietwat oncomfortabel. Het zette eigenlijk alleen maar meer druk op haar om snel met een keuze te komen.
Zonder nog maar een woord gezegd te hebben keek ze Nicolas aan, duidelijk diep in gedachten over de man zijn voorstel. “I want one more thing before I accept the offer…” Sprak Adelena wanneer ze in haar hoofd eindelijk een keuze gemaakt had. “I’ll accept my offer, but only if you help me get rid of Davina. Make her leave the castle without being wed to Xavier.”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
“Maybe.” Als ze nog één ander woord zou zeggen dat over de lijn ging van acceptabel naar onacceptabel zou hij ondanks alle moeite breken. Nicolas voelde hoe ze gaten prikte in de bubbel die hij had vormgegeven voor dit gesprek, de bubbel van kalmte en rust die hij met heel veel moeite in elkaar had gezet. Ze had geen idee hoe erg zijn best hij deed om niet tegen haar te schreeuwen, om haar niet te laten horen en voelen wat voor idiote vrouw ze was om dit soort woorden tegen hem te spreken. Nooit in zijn leven had hij verwacht iemand te vinden die zo ongehoorzaam, zo temperamentvol was en woorden spuide alsof het niets was. Op vertrouwen kon je niet bouwen, niet als prins en niet als koning. Iedereen koos uiteindelijk voor zichzelf als je enkel er vanuit ging dat ze maar genoeg respect voor je hadden of genoeg om je gaven om naar je te luisteren of voor je te blijven vechten. Niemand bracht zichzelf in gevaar als er niet iets evenwaardigs tegenover stond zoals geld, land, macht of andere materiële zaken. Adelena zou hier wel achter komen als ze beide op de troon zaten, hoewel hij niet van plan was om haar alles te laten horen en ze al helemaal geen beslissingen zou mogen nemen of orders mocht geven. Nicolas was zo in gedachten verzonken dat hij de belediging maar half opving, iets dat een diepe frons op zijn gezicht plaatste. “Don’t say it again or I will teach you what happens to people that say such filthy things about the people they should obey and not insult or defy.” Gromde hij. Adelena had geluk dat hij niet oplette, meer bezig was met zijn eigen gedachten dan haar woorden.

Het duurde langer dan hij wilde voor Adelena hem een antwoord gaf. Eigenlijk was het niet eens een antwoord maar vooral een tegenvoorstel, een eis die zij aan de lijst wilde toevoegen voor ze met hem in zou stemmen. Het leek hem een slecht idee om direct aan haar toe te geven, alsof hij zo zwak voor haar was dat hij alles deed om te krijgen wat hij wilde. Dit was absoluut niet het geval, hij gaf mensen niet zo snel waar ze om vroegen ook al kreeg hij hier meer dan voldoende voor terug. Nicolas wilde ze het idee geven dat hij er over nadacht, er over twijfelde of zelfs nee wilde zeggen om te laten zien dat HIJ de persoon was die hier de deals sloot en niet zij. Er was niemand anders die dingen zomaar uit hem zou krijgen als hij het niet wilde geven. Echter was wat Adelena van hem vroeg in de verste verte niet interessant voor hem. Alsof het Nicolas uit zou maken met wie Xavier zou trouwen, Adelena zou het in ieder geval niet zijn. Ook zou het zijn plannen niet in de weg zitten door de eis dat Adelena zich altijd als zijn liefhebbende vrouw zou moeten tonen. Er was in dat opzicht helemaal geen kans om ook maar iets met Xavier te doen, zelfs niet zonder dat de man getrouwd was. “Fine. It’s not like that changes anything.” Het was moeilijk om haar niet ronduit voor gek te verklaren dat dít was wat ze nog meer van hem wilde. Ze had alles in de wereld kunnen vragen, alles wat ze maar wilde en dit was de keuze. Haar obsessie met Xavier was iets dat hij nooit zou kunnen begrijpen, maar hij liever kwijt was dan rijk. Hoe dan ook zou Xavier weer naar Portugal vertrekken na de bruiloft waar hij verplicht bij moest zijn en Nicolas zou met de koning van Portugal regelen dat de prins hier nooit meer zou komen als dat nodig was om Adelena geheel van hem af te snijden. Er was weinig wat hij in zijn ogen niet kon bereiken.

Uit zijn zak haalde Nicolas het perkament waarop hij zijn voorwaardes al had geschreven. Op het bureau van Adelena stond een klein potje inkt en een pen welke hij na op te staan pakte. Naast zijn eerste aanbod schreef hij het geen dat Adelena van hem gevraagd had, het verwijderen van Davina zonder dat de vrouw zou trouwen met Xavier. Onderaan het perkament schreef hij zijn handtekening waarna hij de pen aan Adelena gaf om zelf te tekenen. Op haar woord kon hij de vrouw niet vertrouwen, dus moest hij het op deze manier doen. Het was zonde dat er geen toeschouwers bij konden zijn die een verklaring konden afleggen indien nodig. Toch vertrouwde hij niemand met deze kennis, zelfs zijn adviseurs niet. “So.” Nicolas keek haar aan en haalde een hand door de losse krullen van haar haren. “Do you want to wear a dress for the matrimony? It won’t be elaborate but it will secure our alliance.” Nicolas bracht zijn gezicht naar haar wang en drukte hier een vederlichte kus op waarna hij in haar oor fluisterde. “You are mine now in every aspect of the word and I will never let you go. You will come to love me and you will be happy Adelena.”

Na deze woorden boog hij zich terug, kijkend naar de handtekening van de vrouw en knikte hij, het papier terug pakkend voor hij het oprolde en in zijn zak stopte. “I will arrange for Xavier to be released and healed. You are not to visit him, since that is in no way part of being my loving wife like you just signed to be.” Nicolas knikte even ter kort afscheid, aangezien hij enkel weg zou gaan om orders af te geven en niet om Adelena echt alleen te laten de rest van de tijd. Hij wilde genieten van dit moment dat hij gecreëerd had. Buiten de deur hield hij een wachter aan die vreemd genoeg opeens terug was gekeerd nadat Adelena haar kamer binnen was gegaan. Na het huwelijk zou hij een goed gesprek met zijn vader voeren over de betrouwbaarheid van de mensen binnen dit kasteel. Hij sprak in koude toon tegen de man, hem voorleggend wat er met Xavier moest gebeuren en hoe hij dit allemaal wilde hebben. Met een handgebaar stuurde hij de man vervolgens weg om deze taak uit te voeren. Met het gevoel alsof hij nu eindelijk compleet kon zijn liep Nicolas terug de kamer van Adelena binnen. “Anything else you want, my dear?” Zijn stem was bijna ziekelijk zoet, de grijns op zijn gezicht breder dan ooit nu hij eindelijk, eindelijk dat had wat hij wilde. Zelfs Adelena zou hem nu niet gemakkelijk kwaad maken en als het aan hem lag trouwden ze vannacht nog. Dit plan moest echter wachten aangezien hij wilde dat Xavier zou zien hoe hij en Adelena het huwelijk definitief te maken in bed. Hiervoor wilde hij zijn geliefde neefje helder en alert hebben zodat hij geen enkel moment zou missen, zou zien wat hij nooit zou krijgen en zou meemaken dat Nicolas Adelena veel beter tevreden kon stellen dan Xavier dit deed. Het idee maakte hem bijna overenthousiast en hij keek Adelena aan alsof ze al het goud in de wereld voorstelde.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld