schreef:
Langzaam voelde Kenna het bloed via haar aderen wegstromen. Op een snelle tempo raakte ze steeds moeër en kon ze weinig doen. De pijn was niet minimaal en het zorgde ervoor dat ze niks eraan kon doen. Hoe graag ze zich wilde bevrijden van zijn greep, ze had daar geen tijd en geen kracht voor. Ze had geluk dat Liam haar wegtrok, anders zou ze er erger aan toen zijn. De pijn verdween en maakte plaats voor verschillende emoties. Haar hand bracht ze naar haar nek, om vervolgens aan de open wond te voelen. Rode vloeistof was op haar hand blijven zitten, waardoor ze haar hand meteen van de wond haalde. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was. Hoe kon ze zo dom zijn om dichterbij hem te komen? Achteraf wist ze niet waarom ze het deed. Het leek dat ze het vrijwel automatisch deed, zonder het te weten. Ze voelde zich gebruikt. Hoe graag ze hem ook wilde helpen, het was haar niet gelukt. Zo te zien wilde Mason iets anders dan hulp. Hij wilde alleen kwaad verrichten. Hoe harder ze haar best deed hoe slechter de resultaten werden. Het lag niet aan haar, het lag puur aan hem.
Haar blik liet ze naar de twee jongens glijden. Ze had gewild dat ze dat niet had gedaan. Een houten staak werd door Mason's borstkas doorboord, recht in zijn hart. Liam leek er geen moeite in te hebben. Hij draaide zich ongeboeid weg. Het lichaam veranderde in een snelle tempo in een grijze kleur, terwijl zijn aderen goed zichtbaar werden. Het zorgde ervoor dat het Kenna sprakeloos achterliet. Hij was dood, echt dood. Met grote ogen keek ze naar het levenloze lichaam, voor de tweede keer zag ze Mason dood. Nu wist ze zeker dat het permanent was. In zijn blik was enkel angst te zien, totdat ze zich langzaam sloten. Een hand sloeg ze voor haar mond, terwijl ze haar blik nog steeds niet van het lichaam afhaalde. Het leek zelfs dat ze Liam's woorden niet had gehoord. Ook al was Mason dood, nog steeds was ze bang om dichterbij hem te komen. Ze bleef op haar plek zitten op de grond, sprakeloos naar het lichaam kijkend.
Haar gestaar werd gestopt. In één seconde was ze opgetild en voelde ze hoe haar rug hard tegen de muur aankwam. Een lichte pijnscheut ging door haar rug. De gedachte verdwenen en maakten plaats voor verschillende emoties. Haar ogen richtte ze op Liam, die er boos uitzag. Ze begreep niet waarom hij boos was, daar haar hij geen reden voor. Ze bleef hem voor een korte tijd aanstaren, totdat ze eindelijk de goede woorden vond. 'Asshole', haar stem klonk zacht. Ze voelde hoe ze langzaam boos werd. 'Why I got to know you? You ruined my whole life!', langzamerhand werd haar stem steeds harder, totdat ze uiteindelijk tegen hem stond te schreeuwen. 'Ik haat je', schreeuwde ze, terwijl ze van haar handen vuisten maakte. 'I hate you, I hate you, I hate you!', na elke zin liet ze haar vuisten zo hard mogelijk op zijn borstkas slaan, ook al wist ze dat het hem niks deed. Ze moest haar emoties kwijt. Tranen vormden zich in haar ogen, terwijl ze de laatste paar keren op zijn borstkas sloeg. De slagen werden steeds slapper, terwijl ze uiteindelijk stopte. Vervolgens keek ze hem aan. 'What did I have done to you, huh?', vroeg ze, terwijl ze hem aan bleef kijken. Haar stem voelde ze kraken. Ze voelde hoe haar tranen over haar wangen rolden, maar die negeerde ze. Ze wilde weten wat ze had gedaan dat ze dit had verdiend. Kenna wilde zijn antwoord op haar vraag horen.