Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nog maar net had hij zijn rug gekeerd of de deur ging open. Hij had moeten weten dat hij beter was langsgekomen wanneer Joana niet aanwezig was. Alleen elk moment dat hij die taart bij zich had, was een moment waarop de begeleiders hem konden betrappen. Asa bukte om het bordje op te rapen. Nu ze toch voor haar stond, kon hij het net zo goed persoonlijk afgeven. Het gaf hem ook een paar seconden om een antwoord te formuleren. Hij wilde niet grof zijn, maar eigenlijk had hij niet zoveel zin in een gesprek. Hij hield sowieso niet van confronterende situaties, al kon hij niet blijven mensen uit zijn leven bannen. Lilith's woorden echoden door zijn hoofd. Hij moest leren ook die dingen te doen die niet altijd even gemakkelijk waren. Dingen zoals een gesprek met Joana aangaan. Uiteindelijk knikte hij en stapte hij haar kamer in. Hij nam plaats op de stoel die achter haar bureau stond en draaide hem in de richting van het bed. "Waarover wil je praten?" Het was voor hem al moeilijk genoeg geweest in te stemmen met dit gesprek. Hij zou niet de eerste zijn die de problemen van eerder terug zou oprakelen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria keek ietwat verward naar de situatie die zich voor haar afspeelde. Twee van haar vrienden, waar ze overigens al weinig van had, waren voor haar neus aan het ruziën. Beiden leken akelig kalm, maar Aria kon de spanning tussen beiden zonder enige moeite te doen opmerken. Het maakte haarzelf enigszins geïrriteerd, ze kon het niet aanzien dat haar vrienden zich zo gedroegen. Automatisch balden haar handen zich in vuisten en kon ze de lucht om haar heen voelen, ze wist precies wat dit was. Haar gave zou een oncontroleerbare stoot wind produceren. Aria ademde even diep in en uit, ze maakte zichzelf rustig. Ze sloot haar ogen even waarna ze haar handen weer los langs haar lichaam liet hangen. Ze luisterde verder naar het gesprek tussen Seth en Lynn, waarna ze aan het einde in een dilemma zat. Ze wilde geen kant kiezen. Toch wist ze dat ze iets moest doen, Lynn's ogen spraken wanhoop uit en Seth had haar steun nodig. Aria legde haar hand op Seth's schouder en keek hem troostend aan. Niet veel later haalde ze haar hand weer van Seth af en zakte ze door haar knieën naar Lynn. De afstand tussen haar en Lynn was royaal, ze waren wel dichtbij maar niet dichtbij genoeg voor Lynn om Aria aan te raken. "Hey.." begon Aria, "Je bent niet de enige zonder familie, Lynn". Ze haalde even diep adem. Familie was een van de vele dingen wat niet aanwezig was in Aria's leven. Achtergelaten door haar eigen ouders. Het was een wond die nooit meer zou helen. Het woord gevaarlijk bleef in haar hoofd hangen, zo wordt ze zelf ook beschreven. "Ik kan tornado's creëren als ik hard genoeg mijn best doe" zei Aria, in een poging het probleem te relativeren, "Iedereen hier is gevaarlijk". Ze sloot haar ogen even en zei; "Het verschil ligt in hoe we hiermee omgaan. Ja, het zuigt dat dit gebeurd is, maar het is nou eenmaal gebeurd". Aria wilde nog veel zeggen, dingen die ze zelf geleerd had terwijl ze hier zat, maar bedacht zich dat Lynn vast ruimte wilde hebben. Langzaam stond ze op. Toen ze weer rechtop stond schaamde ze zich een beetje, al die 'wijsheid'. En van wie kwam het? Van Aria. Het is bijna lachwekkend dacht ze bij zichzelf. Onzeker keek ze naar de groep, ze wilde dat deze ruzie stopte, maar ze wist niet hoe ze dit moest bereiken. Haar ogen bleven even bij Elias rusten, hij was nog maar net nieuw op school en al gelijk werd hij meegetrokken in al de drama. "Ik denk dat deze ruzie in ieder geval niks zal oplossen" zei Aria tevergeefs.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth beet op zijn lip toen Lynn dat zei. "Iedereen is gevaarlijk op zijn eigen manier. Als ik bij een strand ben en afgeleid raak hebben we te maken met een schipbreuk ergens op zee" zei Seth tegen haar. "Je moet alleen niet denken dat je een gave altijd kunt beheersen. Soms heb je geluk, soms ook niet." zei Seth. "Dat maakt ons allemaal gevaarlijk. Ik ben je dankbaar dat je de schuld van Asa hebt overgenomen en ik niet genoemd ben." zei Seth rustig toen Aria zich ermee ging bemoeien. Seth had het vandaag echt verprutst en niet op de beste manier aangepakt. Iets waar hij een expert in bleek te zijn. Dingen op de verkeerde manier aanpakken. Dat bleek elke dag wel weer helaas. Hij hoopte dat hij het dit keer niet voor altijd verpest had, maar dat zou de tijd leren. Aria sprak over zichzelf om Lynn te troosten en haar woorden raakten Seth.
"Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt, Aria" zei Seth rustig. "Ruzie maken zorgt er niet voor dat je straf minder wordt en ook niet dat de gebeurtenis niet gebeurd is. Het spijt me wat er is gebeurt" zei Seth en zag toen de regenbui verderop in de gang en vloekte even onhoorbaar in zichzelf, waarna hij de regenbui liet verdwijnen. "Ook sorry voor de regenbui binnen" zei Seth droog en beet op zijn lip. Hij hoopte maar dat er geen begeleiders in de buurt waren die het zagen of hoorden en dat de camerabeelden toevallig op een andere camera zat. Hij zou er niet zo zwaar voor gestraft worden als Lynn net gestraft werd, maar krachten gebruiken mocht hier niet en zeker niet zonder begeleiders.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn luisterde naar Aria's troostende woorden, keek haar aan en zuchtte diep. 'Misschien heb je gelijk en schuilt het gevaar in iedereen,' begon ze te vertellen. 'Maar ondertussen is het zo uit de hand gelopen dat mensen mij niet eens meer durven aan te raken en afstand nemen. Of ze zijn zelfs bang geworden.' Het was Lynn opgevallen dat mensen haar steeds meer probeerden te mijden wanneer ze in de buurt was. Mensen liepen weg of deden een stap opzij uit angst dat er een overname plaatsvond. Niet iedereen had blijkbaar door dat het krachtiger was bij aanraking of woede. Verder had ze het bijna prima onder controle.
Lynn stond weer op. Wat familie betrof had Lynn veel aan Aria. Beiden hadden ze niemand en Aria was er altijd voor Lynn geweest op moeilijke momenten, net als nu het geval was. Los daarvan had Lynn gewild dat de band met Aria net zo close was als ze had met Clarissa.
Aria's wijze woorden hadden Lynn aan het denken gezet. Het had inderdaad geen zin om in die ruzie te blijven hangen. Er zouden enkel nog maar verwijten komen naar elkaar toe en dan waren ze verder van huis geweest.
'Het heeft inderdaad geen zin meer om hierover te blijven ruziën en het spijt mij dat ik zo flipte,' zei Lynn richting Seth nadat hij, nogmaals, zijn excuses aangeboden had. 'Ik meende het niet toen ik net zei dat ik je haatte. Het kwam uit woede en zeker niet uit haat. Ik hoop alleen dat we vrienden kunnen blijven, al snap ik dat je het niet meer zou willen,' zei Lynn op een licht sombere toon.
Lynn had op Golden Oak weinig mensen die close waren met haar. Clarissa was de enige die écht dicht bij haar stond en verder had ze banden zoals ze had met Aria en Seth. Ze keek Aria aan en gaf haar een knuffel. 'Dankjewel, Aria,' zei ze zacht en liet weer los.
'Oh, en sorry dat we elkaar op deze manier moeten leren kennen,' zei Lynn richting de jongen die zich eerder voorstelde als Elias. 'Mijn naam is Lynn Rose,' stelde ze zichzelf voor. Lynn liet een diepe zucht vallen. 'Ik denk dat ik maar weer terug naar mijn kamer ga. Even mezelf opfrissen.' Dat gezegd hebbende nam ze afscheid van het trio en vertrok naar haar kamer. Nog altijd had ze haar vod van een joggingspak aan en zagen zowel haar gezicht als haren er nog steeds onverzorgd uit.
Onderweg keek ze kamers binnen waarbij de deur open stonden. Dat was iets dat Lynn altijd deed, binnen gluren wanneer ze langsliep. Soms was een kamer een grote bende en een andere was dan weer netjes opgeruimd.
Halverwege de gang bleef Lynn even stil staan bij een open deur toen ze naar binnen keek. Het was bij de kamer van Joana en ze zag Asa tegenover Joana op een stoel zitten. Plotseling kruisten de blikken van Lynn en Asa elkaar. Wat doe je, Lynn? Loop door! sprak ze in zichzelf, maar Lynn verroerde zich niet. Ze wilde naar binnen gaan, enkel en alleen voor Asa, maar ze zette geen enkele stap. Lynn hoopte dan ook dat Asa degene was die de volgende stap zou zetten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa keek kort naar Donghan en schudde haar hoofd. "Dat hoef je niet voor me te doen, ik wil je niet meer regels laten overtreden dan je al doet. Het kan je je baan kostte en ik zou niet weten hoe ik het hier zonder jou zou vol kunnen houden." Net als Donghan keek Clarissa even naar de balie waar gelukkig niemand zat. Kort knikte ze als antwoord op zijn opmerkimg en wandelde ze rustig achter hem aan. Ze snapte nog steeds niet waarom Donghan dit allemaal voor haar deed, waarom hij altijd zo soepel was en haar af en toe dingen liet doen die eigenlijk niet mogen. Hij zou er zo voor ontslagen kunnen worden. Clarissa trof het maar met een vaste begleider als Donghan. Het was dan ook vaak prettig dat hij hier zelf heeft gezeten en weet hoe het is, in tegenstelling tot enkele anderen die af en toe respectloos met leerlingen om gaan. Sommige voelen zich echt vele malen beter en lieten dit duidelijk merken.
Toen ze buiten stonden sloot Clarissa kort haar ogen en genoot ze van de warme zonnen stralen die op haar huid vielen. Ze haalde eens diep adem. Het was een prachtige dag, de perfecte om voor het eerst sinds jaren weer naar buiten te gaan.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Samen zaten ze in haar kamer. Asa op haar bureaustoel, Joana op bed. Het was stil. Ze wisten waarschijnlijk beiden niet goed wat te zeggen. Of ze wilden allebei niets zeggen. Joana vouwde haar handen in elkaar en keek Asa geen moment aan. Het was weer moeilijk om niet te huilen, maar het was anders dan voorheen. Joana voelde zich sterk. "Er is iets wat je niet weet," begon ze. Het was niet het beste om hiermee te beginnen. Ze moest het echter doen. Het voelde niet goed om de spanning in de kamer vast te houden. De spanning moest zo snel mogelijk weg en dit was de enige manier. "Of misschien wel, maar dan zou ik het je nooit kunnen vergeven." Joana was heel vaag. Dit was moeilijk voor haar. Ze wilde ditmaal open kaart spelen. Al die leugens haar hele leven, ze was er klaar mee. Al het verdriet en de pijn. Er moest een oplossing voor zijn. Voor Joana's gevoel regende het buiten. Nee, voor haar gevoel regende het binnen. Koude natte druppels die het voor haar moeilijk maakte haar ogen open te houden. Ze kletterde op haar huid en weekte haar haar. Elke druppel had een ander gevoel. Regen omschreef op dit punt haar stemming, maar het regende niet. Het regende alleen in haar hoofd. Joana haalde diep adem. Ze voelde haar borstkas op en neer bewegen. Ze verzamelde de moed om Asa aan te kijken. Niet veel later deed ze dit. Ze probeerde Asa's gevoelens te lezen, tevergeefs. Waarom was Joana niet zo straight als Lynn? Over alles wat ze zei moest ze uren nadenken. Over alles wat ze deed dagen. En toch maakte ze altijd de verkeerde beslissingen. Plotseling stond Joana op. Ze kon dit niet. Met grote stappen liep ze naar de deur. Haar handen raakte de warme deurklink aan, waarna ze zich verbaaste over het feit dat de deur al die tijd open had gestaan. Het stopte. De drang om weg te gaan stopte, maar de drang om te blijven kwam niet terug. Joana trok de deur dicht, legde haar handen er plat tegenaan en leunde erop. "Sorry.. Ik weet niet wat me bezielde door met je te gaan praten."

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
Samen met Asa rende ze de gang uit, waar ze aan het einde afscheid namen. Met haar deel van de taart holde ze over de gang. Vlak voor haar kamer viel haar oog op een vreselijk beteuterd trio. Hun gezichten herkende ze vanaf hier niet, maar ze had ook niet de intentie om naar het trio toe te lopen. Helaas had Augustus een vreselijk rijk vermogen aan empathie. Soms zou ze willen dat ze gewoon gevoelloos was. Ze liep het trio tegemoet, glimlachte zwakjes toen ze zag wie het waren. Elias, Aria en een jongen waarvan ze de naam niet wist. Sean, Serverus, Seth? ´Als jullie beloven dat jullie niet meer zo zielig uit jullie ogen staren, heb ik taart, zojuist vers geleend van de begeleiders.´ Ze knikte richting de jongen waarvan ze de naam niet wist, aangezien hij de taart het hardst nodig had. Achter haar rug haalde ze de taart, voorzichtig zodat er geen kruimel aan verloren ging. ´Oh, niemand van jullie heeft mij hier gezien of gehoord, vandaag is gewoon een van de vele hemelse dagen die je hebt doorgebracht achter de oh zo veilige muren van het Golden Oak.´ Ze brak de taart in vieren en bood hen de taart aan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa gaf haar tijd, liet haar uitpraten. Niet dat ze veel zei en datgene wat ze zei, was inderdaad nogal vaag. "Kijk Joana ik denk dat iedereen hier wel dingen voor zichzelf houdt. Allemaal hebben we geheimen, dingen die we gedaan hebben waar we niet trots op zijn, die we verborgen willen houden. Wat het ook is dat je me wilt vertellen. Ik beloof dat het bij mij in goede handen zal zijn. Wil je het liever voor jezelf houden even goed. Over eerder, zit er niet over in. Het is in het verleden. Daarbij ik zou ook mijn excuses moeten aanbieden. Sorry ik kwam nogal grof over, maar dat was zeker niet zo bedoeld. Altijd dat ja-knikken. Het eindeloos accepteren van andermans advies omdat ze zoveel beter weten wat goed voor je is. Ik weet dat ik mezelf in de hand moet houden, dat het de enige manier is om anderen niet pijn te doen. Soms is het alleen zo moeilijk. Hij stond op en liep naar haar toe. Kort legde hij zijn hand op de hare. Zou ze zijn rust voelen? Zijn vergevingsgezindheid? Het waren de emoties die hij naar boven probeerde te brengen al schuilde erachter altijd dat laagje pijn, de zelfhaat, de angst. "Als je datgene dat ik moet weten wilt vertellen, dan weet je me wel te vinden." Hij opende de deur, waar Lynn nog altijd stond. Slechts een paar seconden eerder hadden ze kortstondig oogcontact gemaakt. "Ik had al zo'n vermoeden dat je hier nog zou staan." Nu hij toch bezig was met alles uitpraten, kon hij net zo goed alles in één keer doen, gaan voor de korte pijn. "Ik heb gehoord dat ze je gepakt hebben. Hopelijk zijn de gevolgen niet te erg."

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
De deur werd voor haar ogen dichtgeslagen. Had Joana haar gezien en was het daarom dat ze het deed? Lynn wist het niet. Echter bleef ze staan waar ze stond. Ze wist dat Asa daarbinnen was en kon het niet uit haar gedachten krijgen. Waarschijnlijk gingen ze het voorval van eerder vandaag uitpraten, maar dat was slechts gissen.
Het duurde niet lang of de deur werd weer geopend en Asa stond voor haar neus. Lynns hart begon te kloppen in haar keel, maar ze hield zich nog in. Ergens had ze er toch wat beter uit willen zien dan hoe slecht ze er nu uit zag, maar dat veranderde niets aan de situatie.
'Ehm, laten we dit even doen op mijn kamer,' zei Lynn en probeerde zich te herpakken. 'De rest van de gang hoeft niet mee te genieten.' Ze pakte hem bij zijn arm en trok hem met haar mee.
Lynn was in bepaalde opzichten zeer gesteld op haar privacy. Zo was het een uitzondering dat Seth haar badkamer mocht gebruiken en wilde ze niet dat er andere mensen waren die konden genieten van haar ellende.
Bij haar kamer aangekomen, liet ze Asa eerst binnen en deed de deur achter zich dicht. Ze draaide zich om en merkte op dat er een stuk taart op haar bureau stond. 'Waar komt dat opeens vandaan?' glimlachte Lynn. 'Maar dat kan nog even wachten.' Ze nam plaats op een stoel en ging tegenover Asa zitten. Oh, zijn ogen.. Lynn staarde hem nog net niet aan.
'Sorry, ik had me nog willen opfrissen.' Ze wees op haar kapsel en kleding. Stel nu niets uit, Lynn. Hij is er nu. Praat erover. Daar was ze nog best goed in. Dingen uitstellen. Maar als het erop aankwam dan was ze recht voor zijn raap.
Lynn keek Asa aan. 'Ze hadden me inderdaad gepakt. Hardhandig, dat wel. Ik heb me eerst onder jouw bed verstopt, maar ze trapten de deur in en hadden me platgespoten met één of ander vaag spul. Ehm, sorry voor de deur trouwens,' glimlachte ze. Laat je niet afleiden door hem, ga door. 'Ze deden me, alweer, die rot handschoenen om en hadden me op een stoel gezet tegenover de directie en toen begon pas de ellende..' Lynn sloeg haar ogen neer. 'Ze hebben maatregelen getroffen. De komende 3 maanden mag ik Golden Oak niet verlaten en dus ook niet mee met de uitjes. Ik ben verplaatst van rang 4 naar rang 5 en ze willen camera's op mijn kamer plaatsen,' zei Lynn met een diepe zucht. 'Maar het positieve ervan is, dat ik ervoor heb kunnen zorgen dat ze jou niet zullen lastig vallen.' Ze glimlachte zwak. Lynn had er veel voor over om Asa buiten beschouwing te houden. Gek wat verliefdheid met mensen kon doen. Moest ze nog beginnen over de kus? Maar wat als hij nu weer weg liep?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dit was waarschijnlijk de eerste keer dat Asa niet protesteerde wanneer Lynn hem aanraakte. Ergens wilde hij wel, maar op dit moment was het vrij kalm in zijn hoofd. Gewillig liet hij zich meeslepen en nam plaats tegenover haar. "Oh die taart, is van mij, als vredesoffer. Wat je uiterlijk betreft, zit er niet over in. Je ziet er goed uit. " antwoordde hij terloops. Al waren er op dit moment belangrijkere dingen die ze moesten bespreken dan een simpel stukje taart of wat weerbarstige plukken haar.
"Wel welkom bij rang vijf." Asa dacht dat een grapje de sfeer misschien wat zou verlichten. Hij wist niet hoe hij zich in dit soort situaties hoorde te gedragen en humor bleek niet te werken, toch niet voor hemzelf. "Ik apprecieer enorm wat je voor me hebt gedaan Lynn, maar je moet jezelf niet altijd voor anderen zetten. Het leven zo is hier al erg genoeg. Laat staan wanneer ze je die paar vrijheden afnemen die je toch nog hebt. Daarom denk ik ook dat het beter is dat we afstand nemen van elkaar. Op zijn minst elkaar niet meer aanraken." Hoe Lynn reageerde op die handschoenen was exact wat hen zo verschillend maakte. Mocht er een manier zijn om zijn gave volledig te onderdrukken, de demonen weg te houden, handschoenen, een jas, wat dan ook. Asa zou het nooit meer uit doen. Als dat betekende dat hij vrijuit kon gaan. Natuurlijk had hij zijn religieuze voorwerpen, maar die hielpen slechts gedeeltelijk. Wat hij er wel niet voor over zou hebben om normaal te zijn.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana gleed met haar nagels over de deurpost. Door de hoeveelheid druk die ze erop zette was het eerder krassen te noemen. Een schel piepend geluid kwam bij deze actie vrij, en hoewel dit het geluid was waar ze echt niet tegen kon, boeide het haar niks. Asa was de kamer zonder pardon verlaten. Hij liep als een minion met Lynn mee. Zie je nou wel? Joana maakte hier geen kans. Qua innerlijk kwamen Lynn en Joana best overeen, maar waar Joana een 8 scoorde, scoorde Lynn een 10. Joana deinsde achteruit en liet zichzelf op bed vallen. Ze wist dat ze voorlopig niet in staat zou zijn deze kamer te verlaten. Misschien zou ze voor iemand die haar het kwam smeken voor enkele seconden de kamer verlaten, maar zelfs dat was niet zeker. Wat moest ze nu? Ze zou niet meer normaal met Asa overweg kunnen, als ze elke keer herinnerd zou worden aan deze dag. Seth leek ook niet echt interesse in haar te hebben als een vriend. Voor Lynn gold hetzelfde als Asa. Dan had je ook nog Louise, iemand waar Joana liever bij uit de buurt bleef. Ze vreesde haar, zowel haar gave als persoonlijkheid. De enigen waarmee Joana daarnaast ook maar een beetje bevriend mee was, waren Augustus, Aria en Clarissa. Wellicht zou ze wat meer kunnen opschieten met hun drie. Joana kroop met haar kleren nog aan in bed. Het was nog geen 5 uur, maar haar vermoeidheid nam haar hele lichaam over.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Het kwam even als een mokerslag bij Lynn binnen. Afstand nemen van elkaar? Dat kon ze niet aan. Daarbij was Asa niet de eerste die dat zei. De laatste keer dat het Lynn gebeurde, was voordat ze naar Golden Oak kwam. Wat toen haar beste vriend was, zou nu een vreemde voor haar zijn.
'Die vrijheden kunnen me even gestolen worden. De enige mensen die ik heb, zitten hier op Golden Oak en zelfs dat worden er steeds minder,' zei Lynn somber. Aan het begin van haar tijd op Golden Oak had ze een groepje waarin ze volledig zichzelf kon zijn. Na het eerste ongelukkige incident met haar gave, wilde de helft al niets meer met haar te maken hebben, alsof ze een besmettelijke ziekte had.
Lynn pakte Asa's hand en keek hem wanhopig aan. 'Alsjeblieft, laat me niet in de steek. Ik wil niet nog een vriend verliezen. Dat trek ik echt niet meer.' Ze wilde allerlei manieren verzinnen om hem maar in haar buurt te houden en niet alleen omdat ze wat voor hem voelde. Hij en Clarissa waren degenen die haar een soort thuis gevoel gaven, al was haar band met Clarissa duidelijk beter.
Ze keek naar hun handen en liet die van Asa los. 'Oh, ehm, sorry,' zei Lynn en begon te blozen. 'Ik ben gewoon bang om opnieuw alleen achter te blijven. Vóór Golden Oak had ik één beste vriend, maar mocht ik hem nu tegenkomen ergens, dan zou hij maar een vreemde voor mij zijn.' Ze keek Asa aan en gaf een zwakke glimlach.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth glimlachtte even zwak toen Lynn haar excusses ook aan bood en uitlegde waarom ze zei dat ze hem haatte. "Ik begrijp het wel, het is al goed" zei Seth. Eigenlijk wilde hij haar een knuffel geven, om te laten merken dat ze nog altijd vrienden waren en hij haar vergaf, maar zijn gave had haar al genoeg problemen opgeleverd. "Tuurlijk blijven we vrienden" zei Seth daarom maar en keek toe hoe ze met Aria knuffelde. Hij hoopte dat ze wist wat ze deed. Echter zou Lynn het waarschijnlijk beter weten dan dat hij het wist, dus ging hij er maar van uit dat het goed zat. Lynn was tenslotte diegene die begon te knuffelen, niet Aria. Ook kon Lynn krachten overnemen zonder aanraking had hij inmiddels ondervonden.
niet veel later stelde Lynn zich aan de nieuwe jongen voor en vertrok. De nieuwe jongen had nog steeds niet op hem gereagerd, maar door alles wat er gebeurde was dat ook best logisch. Veel tijd had hij daar niet voor gehad tenslotte.
Het gesprek van net deed hem denken aan morgen, zaterdag. De dag dat familie langs mocht komen. De dag dat hij zijn neefje weer kon zien. Zijn familie was al een paar weken niet gekomen. Zijn oom woonde een tijdje in Amerika voor kankerbehandelingen en had daarom zijn neefje in hun verzorging achter gelaten. Het ging nu echter erg slecht met zijn oom, dus was de familie voor een paar weken naar Amerika gegaan om te kijken of ze ergens mee konden helpen. Inmiddels was zijn oom gelukkig weer stabiel, dus was de familie terug naar huis gegaan en kwamen hem morgen opzoeken. Hij had er zin in, na al die tijd zijn familie weer zien. Hij zat er aan te denken om Aria ook uit te nodigen. Zoals ze al zei, ze kreeg weinig bezoek. Daarbij was Aria belangrijk geworden in het leven van Seth. Ze was een van de eersten die hem niet beoordeelde om zijn gave. De eerste die hij op deze school had ontmoet en hem had geholpen om aan alle veranderingen te wennen. Daarbij kwamen hun gaven ook best overeen. Water en lucht. Beide elementen die verwoestend konden zijn. Beide onderdeel van de natuur.
Seth werd uit zijn gedachten gehaald door een meisje die naar hen toe liep. Ondanks dat hij nu al een half jaar hier woonde, kende hij haar niet heel goed. Ze bood hen alle vier een stukje taart aan, wat Seth erg aardig vond. Het was lastig om hier aan goede taart te komen. Het dan zomaar uitdelen, dat gebeurde al helemaal weinig.
"Heel erg bedankt" zei Seth tegen het meisje dat hen een stukje taart gaf en glimlachte even zwak.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Natuurlijk kunnen we nog praten en met elkaar omgaan, maar gewoon niet meer elkaar aanraken." Lynn bleef een goede vriendin. Het enige wat Golden Oak nog dragelijk maakte, waren zijn vrienden hier. Hij rekte zich uit en geeuwde. Het was nog niet zo laat, maar vandaag was een bewogen dag geweest. Misschien dat hij best vroeg onder de lakens kon kruipen. Morgen zou immers niet zoveel beter worden. Zaterdag, familiedag. Al mocht hij van geluk spreken dat hij nog een familie had. Vreemd eigenlijk. Van al zijn vrienden was hij waarschijnlijk diegene die het meeste dood en verderf had aangericht, maar zijn familie was altijd gespaard gebleven. Hij dacht aan zijn eigen vrienden, de levens die ze leidden. Of ze nog zijn vrienden waren nu hij hier zat. Misschien zou hij op de volgende uitstap eens moeten proberen contact met hen op te nemen. "Het is vreemd hoe mensen je plots anders behandelen nadat ze weten dat je een gave hebt. Al kan ik hun ergens wel begrijpen. Ik zou niet weten hoe te reageren als ik er plots achter kwam dat mijn beste vriend me per ongeluk zou kunnen vermoorden. Dat is ook waarom ik vrijwillig hierheen ben gekomen. Ik had al genoeg schade aangericht. Eerste besefte ik niet dat het door mijn toedoen was, maar eenmaal ik daar achter kwam, dat moment van realisatie..." Er waren geen woorden voor om de beschrijven hoe hij zich toen voelde.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Asa's woorden luchtte haar op. Lynn had het anders moeilijk gehad als ze elkaar niet meer zouden zien, alleen het 'niet aanraken' zou soms nog een probleem kunnen vormen. Als je het eens zou weten..
'Daar ben ik blij om, Asa,' glimlachte ze. 'Jij en Clarissa zijn de enige die ik écht heb hier en geven me een beetje een gevoel dat ik 'thuis' ben.'
Toen Lynn nog klein was en haar ouders tekenen begonnen te zien van haar gave, wilden nog ze weinig van haar weten. Uiteindelijk werd Lynn in een pleeggezin geplaatst, maar dat was ook geen succes. Daarop volgden nog vele pleeggezinnen en dus verschillende woonplekken. Stabiel was haar jeugd dus nooit geweest. Bij haar laatste pleeggezin, zo'n 1,5 jaar voordat ze naar Golden Oak kwam, had ze een jongen leren kennen die uiteindelijk haar beste vriend was en ze alles mee deelde, maar sinds het eerste bericht van Golden Oak werd hij afstandelijker en uiteindelijk had ze nooit meer iets van hem vernomen. Daarom ook dat de zaterdagen voor Lynn alles behalve een vrolijke boel waren, want er was gewoonweg niemand die kwam voor haar.
Lynn legde een hand op Asa's knie en keek hem recht aan. Oh Lynn, probeer jezelf in te houden.. 'Hey, nu zijn er mensen die je nemen zoals je bent. En wat er gebeurd is, valt helaas niet terug te draaien, maar je bent niet meer alleen. Dat besef heb ik goed gehad in ieder geval.' Lynn glimlachte zwak. Ze keek even naar haar hand op zijn knie, proberend om niet te blozen. Was er maar een manier.. bedacht ze zich. Hoewel ze de handschoenen van eerder herinnerde, en dat misschien een oplossing kon zijn, moest ze eerst bedenken hoe ze daar aan kon komen.
Lynn hield zich maar stil over de kus, want ze wilde niets verpesten. Alleen als Asa erover zou beginnen, dan moest er wel over gesproken worden, al zou ze willen dat er meer was dan alleen een vriendschap. Maar dan was het nog de vraag of Asa er hetzelfde in stond als zij.
Lynn bracht diezelfde hand naar haar mond en moest gapen. 'Oef, dat ging nogal,' lachte ze. Het was een vermoeiende dag geweest, zeker voor Lynn. 'Maar jij bent ook een mooie,' zei ze als opmerking op het geeuwen van Asa een paar minuten geleden. 'Nog bedankt voor de taart trouwens.'

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld