THGO|| Making our way out together - Forum

Fiction schreef:
Zach
"Goed gedaan!" Zegt Enobaria tevreden als we van de wagens stappen, ze klopt me tevreden op mijn schouder. 'Dus denk je dat we wat fans hebben?" Vraag ik. "Wat fans? Iedereen houdt van jullie!" Zegt Thunder die er ook bij staat. "Kom we gaan, jullie moeten vroeg slapen, want morgen is het begin van 3 zware dagen." Spreekt Enobaria, Adriana en ik toe. Ze draait zich om en praat wat met de mentor van Adriana, Seeder. "De parade hebben we gehaald, hopelijk doe je het ook goed bij de trainingen." Zeg ik tegen Adriana, als ze laat zien dat ze kan vechten en handig kan zijn zal ik haar pas accepteren als bondgenoot. Natuurlijk we zijn een duo, maar dat betekend niet dat we in de arena ook samen moeten zijn, alleen de schijn ophouden en in de arena is het ieder voor zich. Waarom zou ik uberhaupt de spelen willen overleven met iemand die ik niet eens ken, met Sabina kon het nog, maar iemand uit 11? Als ik nou was getrokken met Sabina was het makkelijker, ze is een echte vechter en overleefster, en ze is ook fijn gezelschap, nu mag ik der niet eens zien tot de trainingen. Maar de trainingen zullen ook anders worden dit jaar, nu er duo's zijn zullen tributen zich vast terug trekken tot hun duo's.

Writings schreef:
Adriana
Eenmaal in onze flat aangekomen duurt het even tot het allemaal tot me is doorgedrongen. De luxe hier is ongelofelijk en het is iets wat ik nooit eerder in mijn hele leven had gezien, laat staan dat ik er ooit in verbleven heb. 'Prachtig toch? En allemaal voor jullie dus geniet er van', hoor ik Enobaria zeggen. Dat was ik niet van plan, genieten van al deze overbodige luxe terwijl er in mijn district elke dag mensen sterven omdat ze niet eens een dak boven hun hoofd of een stukje brood om te eten hebben. We krijgen wat tijd om ons klaar te maken voor het avondmaal en ik neem dan ook een vlugge douche waarbij ik al die rotzooi van mijn gezicht afhaal en daarna een simpele broek met een blouse aantrek. Het was gemaakt uit satijn, een stof die voor mij zeer vreemd aanvoelde. Eenmaal klaar ging ik naar de eetkamer toe waar ik plaatsnam en rustig begon met eten. Enobaria en Seeder praten druk over de Spelen maar mijn gedachte zijn bij mijn familie, mijn broertjes en mijn vader. Bij mijn trekking heb ik ze horen schreeuwen en mijn vader kwam zelfs uit het publiek gesprongen, een beeld dat ik nooit meer zou vergeten en ik zou dan ook gaan winnen, voor hen. Veel eet ik niet ondanks dat de tafel rijkelijk gevuld is. Enkel wat brood met vis krijg ik erin en vervolgens zet ik me op de bank neer en kijk naar beelden uit de vorige jaren van de Spelen. Die zouden me vast kunnen helpen en slapen zou ik toch niet kunnen op dit moment.