Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.
Kittenpainfull schreef:
Cheyenne wist ook wel dat hun vader alleen achterlaten in de grotten geen optie was maar dat ze tegelijkertijd ook niet echt bepaald een keuze hadden in het gebeuren, als ze niet opkwamen met een idee dan kon het zomaar zijn dat gewoon achterbleven, of hun twee dat nou wel of niet wouden en of hun vader dat wel of niet aan kon. Dat was misschien nog wel wat voor Cheyenne het ergste was aan dit allemaal, het feit dat ze nergens een keuze in had, dat ze onder intense druk werd gezet en dat ze absoluut geen controle had over de situatie. Zelf wist ze ook wel dat ze niet de enige was die het moeilijk had hierdoor. Alle zes van de jongeren en hun families die door dit alles werden beïnvloed en geen enkel persoon had ervoor gekozen om in deze situatie gegooid te worden. “Bucky, het is ook niet alsof ik pap achter wíl laten, ik weet ook wel dat hij zoiets niet aan kan maar als wij niet degene zijn die met een plan komen dan hebben we geen keuze.” Het kwam er iets geïrriteerder uit dan dat ze wou maar het kwam gewoon door de hele situatie dat ze zichzelf nogal snel opgefokt voelde en dus iets korter uit de bocht kon komen dan normaal, zelfs tegen haar eigen broertje. “Sorry, het is gewoon even moeilijk allemaal.” Natuurlijk was excuses aanbieden niet iets wat Cheyenne graag deed maar haar broertje een slecht gevoel geven om niks was nou ook niet iets wat goed zat bij haar, al helemaal niet in een moment dat ze samen sterk moesten staan.
De vragen die Bucky stelde waren eigenlijk geen vragen die Cheyenne zichzelf bedacht had maar eigenlijk was het best een logische vraag. Dit was natuurlijk ook een plan die Bucky en Cheyenne konden proberen maar de kans dat de wijze zoiets voor iemand als Cheyenne zouden doen waren klein. Haar reputatie was nou niet bepaald goed en het zou dus hoogstwaarschijnlijk niet zo zijn dat ze zoiets voor haar zouden doen, zelfs als Bucky degene was die zou proberen de wijze over te halen zou de kans van succes erg klein blijven. “Geen idee maar het zou me niks verbazen.” Even keek Cheyenne om naar waar de stem van Harald eerder vandaan leek te komen. Als het wel het geval was dan was het misschien een idee voor Cheyenne en Bucky om zich aan te sluiten aan de groep, niet dat dat zou lukken maar het was misschien een poging waard. Al had Cheyenne geen idee hoe ze zoiets moesten aanpakken, het was niet alsof Belisária en zij nou de beste vriendinnen waren, het tegenovergestelde zelfs. “Misschien kunnen we het Harald zelf vragen.” En voor Cheyenne het zelf eigenlijk een beetje door had trok ze haar broertje al weer mee, ditmaal niet naar hun vader maar naar de richting waar de stem van Harald eerder vandaan kwam.
“Harald?” Ze dacht de jongen al iets verderop te kunnen zien staan. “Wat is er aan de hand?” Vervolgde ze het roepen van zijn naam. Cheyenne kon het natuurlijk niet helpen om ook nog eens nieuwsgierig te zijn naar de reden van het roepen van hem.
Cheyenne wist ook wel dat hun vader alleen achterlaten in de grotten geen optie was maar dat ze tegelijkertijd ook niet echt bepaald een keuze hadden in het gebeuren, als ze niet opkwamen met een idee dan kon het zomaar zijn dat gewoon achterbleven, of hun twee dat nou wel of niet wouden en of hun vader dat wel of niet aan kon. Dat was misschien nog wel wat voor Cheyenne het ergste was aan dit allemaal, het feit dat ze nergens een keuze in had, dat ze onder intense druk werd gezet en dat ze absoluut geen controle had over de situatie. Zelf wist ze ook wel dat ze niet de enige was die het moeilijk had hierdoor. Alle zes van de jongeren en hun families die door dit alles werden beïnvloed en geen enkel persoon had ervoor gekozen om in deze situatie gegooid te worden. “Bucky, het is ook niet alsof ik pap achter wíl laten, ik weet ook wel dat hij zoiets niet aan kan maar als wij niet degene zijn die met een plan komen dan hebben we geen keuze.” Het kwam er iets geïrriteerder uit dan dat ze wou maar het kwam gewoon door de hele situatie dat ze zichzelf nogal snel opgefokt voelde en dus iets korter uit de bocht kon komen dan normaal, zelfs tegen haar eigen broertje. “Sorry, het is gewoon even moeilijk allemaal.” Natuurlijk was excuses aanbieden niet iets wat Cheyenne graag deed maar haar broertje een slecht gevoel geven om niks was nou ook niet iets wat goed zat bij haar, al helemaal niet in een moment dat ze samen sterk moesten staan.
De vragen die Bucky stelde waren eigenlijk geen vragen die Cheyenne zichzelf bedacht had maar eigenlijk was het best een logische vraag. Dit was natuurlijk ook een plan die Bucky en Cheyenne konden proberen maar de kans dat de wijze zoiets voor iemand als Cheyenne zouden doen waren klein. Haar reputatie was nou niet bepaald goed en het zou dus hoogstwaarschijnlijk niet zo zijn dat ze zoiets voor haar zouden doen, zelfs als Bucky degene was die zou proberen de wijze over te halen zou de kans van succes erg klein blijven. “Geen idee maar het zou me niks verbazen.” Even keek Cheyenne om naar waar de stem van Harald eerder vandaan leek te komen. Als het wel het geval was dan was het misschien een idee voor Cheyenne en Bucky om zich aan te sluiten aan de groep, niet dat dat zou lukken maar het was misschien een poging waard. Al had Cheyenne geen idee hoe ze zoiets moesten aanpakken, het was niet alsof Belisária en zij nou de beste vriendinnen waren, het tegenovergestelde zelfs. “Misschien kunnen we het Harald zelf vragen.” En voor Cheyenne het zelf eigenlijk een beetje door had trok ze haar broertje al weer mee, ditmaal niet naar hun vader maar naar de richting waar de stem van Harald eerder vandaan kwam.
“Harald?” Ze dacht de jongen al iets verderop te kunnen zien staan. “Wat is er aan de hand?” Vervolgde ze het roepen van zijn naam. Cheyenne kon het natuurlijk niet helpen om ook nog eens nieuwsgierig te zijn naar de reden van het roepen van hem.
20
