Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG // ft BeauRathbone

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Een hele collectie van allerlei verschillende genres? Nou, dan zit je bij mij helemaal goed. Hij maakt mij nu wel erg benieuwd. Ik moet mijn verwachtingen niet te hoog hebben, dan kan ik misschien nog wel eens teleurgesteld raken. Van wat ik van hem hoor, klinkt het alsof hij een gigantisch aanbod heeft aan boeken. Zeker als je meerdere collecties bij elkaar hebt. Zijn ouders, broer en hij zelf. Ik word nu al bijna jaloers en ik heb het nog niet eens gezien! "Goh, je ouders zijn ermee begonnen? Dan moet je echt al oude boeken hebben, zeg... Zijn ze nog in goede staat? Mijn boeken gaan soms echt maar twee jaar mee omdat ik ze zoveel gebruik." lach ik. Voor sommige boeken koop ik standaard twee kopieën zodat ik altijd een goed exemplaar heb liggen, voor het geval hij inderdaad uit elkaar gaat vallen. Ik weet niet hoe oud zijn ouders zijn, maar dan zouden er sowieso al dertig à veertig jaar oude boeken moeten staan. Mijn nieuwschierigheid blijft maar groeien. Ik zou haast opstaan en hem meesleuren naar buiten. Tijd om naar zijn huis te gaan.
Ik staar naar mijn lege kopje. "Momentje." zeg ik en sta op. Ik loop naar het toilet toe niet ver hier vandaan. Meteen volgt één van het personeel mij het toilet in. Ze kijkt mij aan met een grote grijns op haar gezicht. "Vertel me alles." zegt Louise. Ik frons eventjes. "Zit je mij nou in de gaten te houden?" lach ik terwijl ik mijn handen was. Ik ben hier niet gekomen om een boodschap aan het toilet te leveren, maar even om alleen te zijn. Waarom? Geen idee. Ik heb het hartstikke gezellig met Kol en ik wil het niet verpesten. Ben ik niet te saai? Ik heb het alleen maar over boeken haast. Hij zal wel denken. "Het is gezellig." zeg ik maar om Louise een antwoord te geven. Ze trekt haar wenkbrauw op. "Gezellig? Is dat alles wat je gaat vertellen? Kom op! Vertel het nou maar gewoon. Hij hoort je toch niet." lacht ze. Ik bijt op mijn lip en denk even na. "Later, niet nu. Ik kan niet te lang weg blijven." zeg ik en loop meteen het toilet uit. Direct loop ik terug naar de tafel waar Kol nog steeds zit. Ik neem weer plaats. "Sorry, ik moest even naar de wc."

Niklaus
Freya blijft in de deuropening staan. "Waarom denk je dat ze je niet terug wil in haar leven?" vraagt ze. Ik blijf stil en denk na. Ze heeft mij zojuist een man zien vermoorden. Het lijkt mij sterk dat je in het leven van een moordenaar wilt blijven. Zelf is ze zo onschuldig... Ze doet geen vlieg kwaad, nooit niet. Vroeger had ze geen idee van wat er allemaal gaande was aangezien ze jong was. Nooit heeft ze mij zien handelen op de manier dat ik het doe. Natuurlijk deed ik toen ook weinig tot niets, aangezien ze mij kalm hield. "Kom op, Klaus! Geloof mij nou maar. Zometeen komt ze naar je toe gerend om je terug te verwelkomen in haar leven." lacht ze. Mijn mondhoek schiet even omhoog. Die gedachten zijn fijn, maar zal het werkelijkheid zijn?
Ik neem wat afstand van het schilderij waar ik bij stond en loop naar het raam toe. Het weer is nog steeds prachtig en de mensen buiten doen vooral hun eigen ding. Het is net alsof er niet iets is gebeurd wat alles zou kunnen veranderen. "Klaus, je hebt haar zoveel prachtige jaren bezorgd. Denk je nou echt dat dit niets zal betekenen voor haar?" Ik draai mezelf om naar Freya toe. "Dat zou zeker kunnen." mompel ik. Het pakt wel vaker negatief voor mij uit. Ik ben het gewend, al zou dit veel harder aankomen dan alle andere tegenslagen die ik heb meegemaakt.
Een aantal stappen zet ik in Freya's richting. Ik wil wat zeggen. Iets over dat alles tegenzit, maar haar blik is niet meer op mij gefocust. Ze kijkt de gang in. Ik ga naast haar staan en zie Abigail. Ze heeft een grijns op haar gezicht, wat mij hoop geeft. Zou ze... Nee, is dit echt? Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. "Ik laat jullie wel even alleen." zegt Freya en ze loopt richting de trap. Voordat ik iets zeg, probeer ik erachter te komen of mijn ogen mij niet bedriegen. Ik wil het haar horen zeggen. Mijn glimlach verdwijnt en ik probeer op een serieuze manier tegen haar te praten. "Dus, ehm... Is het gelukt? Is alles terug gekomen?"

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Het was een gek idee. Het feit dat ik hier door de verschillende gangen heen loop, wetende dat dit niet de eerste keer was. Als je mij dit even geleden had verteld, had ik je recht in je gezicht uitgelachen en je totaal niet geloofd. Toch was het zo. Het waren mijn eigen herinneringen die weer terug waren gekomen. Ik streek een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor en keek naar mijn pols. Mijn armbandje had ik nog steeds niet om gegaan. Die was ik, gezien de situatie, vergeten om te doen. Al zou dat ook vanzelf wel weer komen. Ik kon hem weer om doen, zodra ik met Niklaus gesproken had. Ik was niet vergeten wat hij James had aangedaan, maar ik vond het wel belangrijk om er over te praten. Ik kon dit immers ook niet negeren.
Al wilde ik het gesprek tussen Freya en hem ook niet onderbreken. Ik had geen idee waar het gesprek tussen de twee over ging, maar ik vond het ook een tikkeltje onbeleefd om de twee te storen. Zachtjes beet ik op mijn lip en wachtte geduldig tot het gesprek over zou zijn. Het duurde niet heel lang voor Freya me in het vizier had, waardoor ik het niet kon laten om naar haar te glimlachen. Het was goed om haar te zien, nu ik haar herkende. Ik merkte aan mezelf dat ik haar aardig vond. Als kind al, al was mijn band met haar verre van zo goed als de band die ik met Niklaus had. Elijah was degene die daar misschien nog in de buurt kwam, aangezien de twee broers als elkaars schaduw waren. "Ik laat jullie wel even alleen"hoorde ik Freya zeggen en zag haar richting de trap verdwijnen.
Mijn blik gleed weer naar Niklaus en voorzichtig deed ik een stap naar voren. De glimlach op zijn gezicht sierde hem goed, als ik heel eerlijk mocht zijn. Wanneer hij me vroeg of alles gelukt was, knikte ik, al bleef ik wel nog even stil. Ik voelde zo veel verschillende emoties tegelijkertijd. Ik kon me zo veel weer herinneren, dat ik eigenlijk niet zo goed wist waar ik moest beginnen. Het was ergens behoorlijk overweldigend en ik wist ook dat ik mij zo nog even zou gaan voelen. Ik had simpelweg tijd nodig om alles te verwerken, maar zou uiteindelijk alles een plek kunnen geven. Ik dacht even na over hoe ik mijn gedachten het beste kon formuleren. "Mijn herinneringen zijn inderdaad weer terug. Al is het heel overweldigend"begon ik tegen hem. "Het is denk ik ook nog niet allemaal goed tot me door gedrongen en heb ik nog wel even de tijd nodig om alles te verwerken"zei ik uiteindelijk tegen hem. Ik wist nog niet hoe het zou gaan lopen tussen ons. Al had ik zelf het idee dat ik hem niet zomaar uit mijn leven kon bannen. Zeker gezien de huidige stand van zaken niet. Er was zoveel dat ik nog te weten zou willen komen en wat ik nog uit zou willen zoeken. Daarbij was ik een behoorlijk avontuurlijk type. Natuurlijk was wat hij bij James gedaan had, alles behalve het juiste. Dat viel ook zeker niet goed te praten. Dat zou ook nog even duren, voor ik het echt wist wat ik daar mee aan zou moeten. De tijd zou dat uiteindelijk bepalen.

Kol.
Rosalie klonk erg geïnteresseerd en daar was ik ergens ook wel blij om. Normaal gesproken was ik het type dat goed om kon gaan met vrouwen. Het was iets waar ik geen moeite mee had, maar nu was het toch een ander geval. Bij Rosalie wilde ik het niet verpesten. Wilde ik het beste van mijzelf laten zien en was ik bang om een blunder te begaan. Ik wilde dat ze het leuk zou hebben en zich niet zou gaan vervelen tijdens onze date. Ik was niet na al die jaren terug gekomen om haar zo snel weer te verliezen. Ik deed daarom graag mijn best bij haar.
Ik wist dat ik mij ook niet te veel zorgen moest maken. Het leek tot nu toe toch echt te klikken en ik had het idee dat ik haar niet ongemakkelijk liet voelen. Er hing dan ook geen ongemakkelijk spanning tussen ons. Nee, het leek tot nu toe toch echt vanzelf te gaan en dat voelde ontzettend goed. En dat er al gesproken is over een tweede date, was natuurlijk al helemaal mooi meegenomen. Ik liet haar graag zien waar we woonden, ook al was ze daar voor een gedeelte van haar leven opgegroeid. Ze kon zich dat immers niet meer herinneren. Ik zou het dan graag wat grootser uit willen pakken. Ik hield van de grote, romantische gebaren op momenten dat ik echt om iemand gaf. Bij Rosalie was dit zeker het geval en ik had het dan ook zeker voor haar over.
"Ja, het was vooral mijn moeder die veel boeken verzamelde"begon ik mijn verhaal. Dat het voornamelijk om grimoires ging, liet ik er buiten. Het leek me niet heel verstandig om haar dat te vertellen. "En dat heeft ze eigenlijk over weten te brengen op ons. En sindsdien bewaren we eigenlijk ieder boek dat op ons pad komt. We hebben er zelfs een hele kamer aan weten te weiden. De meeste boeken zijn nog in goede staat. We proberen er zo zuinig mogelijk mee te zijn"zei ik vervolgens tegen haar. "Ik breng mijn tijd graag door in die ruimte"wat het volgende wat ik daarover zei.
Toen ze opstond en richting de toiletten vertrok, keek ik haar toch even na, voor ik mijn blik op het raam richtte en naar buiten keek. Ik vond het onbeleefd om te blijven staren. Toch kon ik het niet laten om het gesprek tussen haar en een van de personeelsleden te overhoren. Daar kon ik niet veel aan doen, met het gehoor van een vampier. Ik kon me er van af sluiten, maar gezien ik het onderwerp was, kon ik het niet laten. Ik was blij dat ze het in ieder geval gezellig vond. Dat was fijn om te horen en deed me ergens toch wel goed. Ik keek op toen ze zich weer tegenover me aan het tafeltje plaatste. "Dat is geen probleem"zei ik met een glimlach tegen haar. "Wil je nog een kopje koffie?"vroeg ik vervolgens glimlachend aan haar.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Even werp ik mijn blik op de twee lege koffiekopjes op tafel wanneer hij vraagt of ik er nog een wil. Meteen erna, knik ik. "Ja, lekker." en kijk om of te zien of er toevallig een serveerster in de buurt is. Zoals verwacht, is er een in de buurt. Voor ik het weet, staat Louise bij onze tafel. "Willen jullie nog wat bestellen?" vraagt ze op een beleefde manier aan ons. Ik rol even met mijn ogen. "Ik zou graag een latte macchiato willen." vertel ik en kijk vervolgens naar Kol. Vanuit mijn ooghoek is te zien dat Louise hem goed bestudeerd. Als ze nu niet ophoudt, gaat ze mij echt voor schut zetten. Eenmaal wanneer Kol zijn bestelling heeft gemaakt, probeer ik haar weg te wenken. Gelukkig heeft ze het door. Zou mezelf moeten verontschuldigen tegenover Kol, of heeft hij niks gemerkt?
De bestelling wordt op onze tafel neergezet. Onder het genot van onze koffie, praten we nog wat verder over onze hobby's en over onze levens. Ik blijf vooral geïnteresseerd naar zijn liefde voor boeken, ook al heeft hij al aardig wat woorden gesproken over dat onderwerp. Het is gewoon echt mijn ding en ik vind het geweldig dat ik er met iemand over kan praten. Tegenwoordig lezen er nog zo weinig mensen boeken. Tenminste, van mijn leeftijd. Je vrije tijd wordt tegenwoordig aan Netflix of social media verspild. Ik ben eerlijk, ook ik kijk wel eens een serie van tijd tot tijd, maar vaak krijg ik toch wel weer de neiging om een boek te openen. Vaak als ik een serie kijk, is het omdat ik het boek ervan heb gelezen.
Ik neem het laatste slokje van mijn koffie en kijk vervolgens op mijn horloge. We zitten hier nu toch al aardig een tijdje. De tijd vliegt voorbij, vind ik. Dat gevoel krijg ik meestal wanneer het zo gezellig is. Ik kijk Kol aan en glimlach eventjes. Zou hij nog een koffie bestellen, of laten we het hierbij?

Niklaus
Ik knik wanneer ze vertelt dat ze haar tijd nodig zal hebben om alles te verwerken. Ik had ook niet anders verwacht. Het is niet zomaar iets dat je zoveel informatie terug krijgt. Zou alles in een keer zijn teruggekomen, of komt alles beetje bij beetje? Als alles in één keer terug zou zijn gekomen, dan vind ik het knap dat ze nu al voor mij staat. Het is zoveel wat je in je op moet nemen. Maar goed, Abigail heeft mij vroeger ook vaak genoeg verrast bepaalde dingen. Zo kon ze, naar mijn mening, al snel praten. Vaak brabbelen baby's van zeven maanden maar wat, maar Abigail kwam al snel met woorden. Natuurlijk had ze nog geen idee van wat de betekenis van de woorden was, maar ik stond toch wel even grote ogen te kijken toen ze 'Elijah Mikaelson' al vloeiend uit kon spreken. Het zou heel goed kunnen dat Elijah zijn naam continue opnieuw aan het herhalen was als hij met haar alleen was. Hoe dan ook, dat ze het zijn naam zo vloeiend kon zeggen, is iets wat ik nog nooit had meegemaakt bij een baby. Niet dat ik vaak baby's om mij heen heb. Normaal gesproken vind ik ze maar irritant. Al dat gehuil. Dat ik Abigail al in mijn huis toeliet, was al heel wat.
Er valt een stilte tussen ons. Zij moet alles verwerken en ik weet simpelweg niet wat ik moet zeggen. Dat ze voor mij staat, geeft mij ergens wel een positief gevoel. Iets in mij zegt dat ze mij in haar leven wil houden, maar ik probeer mijn hoop niet al te hoog te krijgen. Eerst zal ze het moeten zeggen. Als ze het niet wil, zal ik dat ook zeker accepteren. Wel zal ik even New Orleans uit moeten gaan aangezien ik niet weet wat ik met mezelf aan zal moeten. De mensen hier wil ik grotendeels sparen.
"Zal ik je naar huis brengen?" is het eerste wat ik vraag aan haar om de stilte te verbreken. Zoals ze zelf al zegt, heeft ze de tijd nodig om alles goed door te denken. Ik die in haar nek staat te hijgen, zal er vast niet mee helpen. Ze zal vanzelf wel weer contact opzoeken als zij daar naar verlangt. Ik wil haar niet in de weg lopen in het proces. Als ik niks van haar hoor, zal ik nog wel eens langslopen bij haar werk, maar laten we hopen dat ze zelf iets laat horen.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik had een dubbel gevoel. Hoe veel kon iemand op een dag meemaken. Ik had je nooit geloofd als je me dit vanmorgen zou vertellen. De dag begon als ieder andere dag. Simpel. Geen zorgen. Alleen een werkdag die er voor mijn neus stond. Al keek ik daar altijd enorm naar uit, als ik heel eerlijk mocht zijn. Ik leerde er nieuwe mensen kennen. Hun verhalen. Simpele toeristen op doorreis of nieuwe locals die toch nieuwsgierig waren naar de drankjes die deze bar ze te bieden had. Of juist de oude vertrouwde gasten, die ze iedere shift wel tegen kwam en niet eens meer hoefde te vragen wat ze wilde drinken. Na die werkdag zou ik hoogstwaarschijnlijk weer terug naar huis gaan. Samen met mijn oom wat eten en een avondje bank hangen. Dat kwam niet heel vaak voor, maar daardoor kon ik het steeds meer waarderen. Het waren avonden die voor een ander misschien als heel saai werden beschouwd, maar voor mij was het toch heel belangrijk. Ik had veel aan mijn oom te danken. Hij had veel opgeofferd voor me. Veel moeten doorstaan. Daar was ik hem toch dankbaar voor en die waardering wilde ik hem ook echt wel geven. Al vroeg ik me nu toch ook af of hij van dit alles af wist. Van de situatie van mijn ouders. De Mikaelsons. Niet alleen Klaus, maar ook Elijah, Rebekah, Kol en Freya. Wist hij van hun bestaan af of hadden ze hun trucje op hem gebruikt om hem alles te laten vergeten. Ergens durfde ik het hem ook niet te vragen, aangezien het heel erg raar over zou komen, mocht hij het zich niet kunnen herinneren of het simpelweg niet te weten. Dan zou ik mooi voor schut staan en ik wist niet of ik dat erbij kon hebben. Ik had al genoeg doorstaan vandaag en het was toch wel genoeg.
Of ik Niklaus hierna nog zou zien, wist ik niet. Daar lag het dubbele gevoel. Aan de ene kant was hij de man die een van mijn vaste klanten had vermoord. James. De man wie mij dagen gezelschap had weten te houden. Veel geld uit had gegeven en nooit kon vertrekken zonder een tip achter te laten. Misschien wel onder zijn, voor een buitenstaander misschien rare en wellicht onbegrijpelijke, goede bedoelingen. Maar toch. James was dood. Binnen een oogwenk had hij zijn laatste adem uitgeblazen. Maar aan de andere kant had Niklaus zo ontzettend veel voor me betekend. Hij had enorm veel voor mij gedaan in mijn jeugd. Ik wist dat ik enorm veel aan hem te danken had en dat mijn beginjaren enorm goed waren. Ik wist dat ik van geluk mocht spreken, gezien het feit dat ik voor een korte tijd bij hem op mocht groeien. Dat ik niet alleen hem als mijn familie beschouwde, maar een hele groep mensen om mij heen had, wie ik mijn familie mocht noemen en van enorm geluk mocht spreken dat ik die groep mensen om me heen had. Ik wist niet hoe ik zou reageren nadat alles goed verwerkt was. Ik wist het oprecht nog niet. Al had ik nog genoeg vragen voor hem. En ergens wilde ik de rest ook nog wel zien. Naast Freya was ik ook benieuwd naar Kol, Rebekah en dan misschien nog wel het meest naar Elijah. Ik had een goed gevoel bij deze familie en ik was benieuwd naar hoe het was om ze na al die jaren weer terug te zien. Zachtjes beet ik op mijn lip en werd uit mijn gedachten gehaald door de stem van Niklaus. Het was het eerste wat hij zei na een korte stilte. Ik kon het niet laten om even te fronsen. Ergens wilde ik nog niet naar huis. Liep ik met nog genoeg vragen rond en wilde ik ergens ook nog het huis verder herkennen. Zo veel goede herinneringen had ik aan dit huis. Al vroeg ik me af of dat het meest handige was om te doen. Uiteindelijk knikte ik. "Dat lijkt me een goed idee"zei ik tegen hem, misschien met een tikkeltje tegen zin. Hoe ik hem zou bereiken, mocht ik hem nog willen zien, wist ik ook nog niet, maar wellicht stond ik morgen gewoon al weer voor zijn deur. Zo'n type was ik ook weer. Simpelweg omdat ik het niet kon laten.

Kol.
Ik genoot enorm van de tijd die ik op dit moment met haar doorbracht. Het was een tikkeltje overweldigend, maar het was het helemaal waard. Ik kon er in ieder geval geen genoeg van krijgen en ik had het idee dat Rosalie zich ook prima vermaakte. Daar deed ik het uiteindelijk voor. Zo lang zij het maar naar haar zin had, was het prima voor mij. Dat had ik al toen ze nog maar een klein meisje had. Ik deed er alles aan om haar gelukkig te zien. Nee, het meisje wist me toen de tijd goed in de toom te houden. Ik stond bekend als losbandig. De rebel die er zo nu en dan eens tussenuit wist te glippen. Achter de vrouwen aan. Drinken. In de problemen komen. Mezelf uit die problemen halen, vaak genoeg met de hulp van mijn familie. Maar dat hield ik achterwegen toen ik het meisje tegenover mij onder mijn hoede wist te nemen. Op dat moment was er niets belangrijker dan Rosalie. Mijn wereld gaf ik aan dat meisje en dat wilde ik haar blijven geven. Aan de ene kant maakt het alleen maar moeilijker dat ik hier nu zo tegenover haar zat en dat nu niet met haar kon delen. Ik had me ook wel eens afgevraagd hoe het zou zijn als ik haar herinneringen niet had weg gehaald. Als ik niet vertrokken was en gewoon in New Orleans was gebleven, maar dat zouden alleen maar wilde gokken zijn geweest. Toch was ik blij dat ik hier nu weer met haar zat. Op ons favoriete plekje. Koffie drinkend. Al dronk ze vroeger nog geen koffie natuurlijk. Daar was ze toen de tijd toch te klein voor.
Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen, terwijl ik nu mijn tweede lege kopje voor me uit schoof. De tijd leek voorbij te vliegen. Ik vermaakte me dan ook prima met haar en het was fijn om mijn tijd weer met haar door te kunnen brengen. Ik hoopte dat ik dit nog veel vaker kon doen. Hierom was ik natuurlijk naar New Orleans gekomen. Er was genoeg wat ik heb moeten missen en ergens wilde ik die tijd allemaal inhalen. Ik had te veel moeten missen. Meer dan me eigenlijk lief was en dat wilde ik niet nog een keer mee maken. Niet nu ik deze kans had om haar weer voor me te winnen. Hoe het allemaal zou gaan lopen, wist ik niet, maar ik zou het allemaal over me heen laten komen. De situatie aanvoelen en daar op inspelen. Al hoopte ik natuurlijk dat dit allemaal goed uit zou pakken. Daar zou ik tot slot van rekening mijn best voor doen.
Ik schrok uiteindelijk op uit mijn gedachten en richtte mijn aandacht weer op Rosalie. Een kleine glimlach verscheen er op mijn gezicht. Ik wist of het heel gepast was om dit te vragen, maar ik besloot de gok toch maar te wagen. Ik wilde tot slot van rekening niet dat deze date voorbij zou gaan. "Zou ik je mijn boekencollectie mogen laten zien?" vroeg ik vervolgens met een speelse glimlach aan haar. Het was jaren geleden dat ze hun tijd samen in het ouderlijk huis doorbrachten en ik vond het een goed excuus om haar weer een mee te nemen. Het bracht goede herinneringen met zich mee, al kon zij ze zich nog niet herinneren. Ik hoopte dat we ze op een dag weer samen konden delen, maar tot die tijd moest ik toch geduld hebben. Al was dit het helemaal waard. Ik had meisje nog maar een aantal keer gezien, sinds ik terug was, maar ik voelde me oprecht weer heel goed. Zo had ik mij in tijden niet meer gevoeld.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Wat hij hierna aan mij vraagt, verbaast mij toch wel een beetje. Toen ik deze dag begon, voelde het aan als een vriendschappelijke ontmoeting. Naar mijn mening hoeft samen koffie drinken namelijk niet iets te betekenen. Toch ben ik nu op een punt aangekomen dat het als 'meer' voelt. Iets aan hem trekt mij erg aan en ondanks dat ik zeker niet op zoek ben of überhaupt zin heb in een relatie, zegt mijn gevoel dat ik voor hem moet gaan. Wat het aan hem is? Geen idee. Zijn uiterlijk is prachtig, maar ik ben geen persoon die voor uiterlijk gaat. Het is geen vervelende bijkomstigheid, natuurlijk, maar het is niet waar ik naar kijk. Iemand zijn persoonlijkheid is belangrijker. Ik ken de jongen voor mij nog niet zo lang en daarom dus ook nog niet zo goed. Wat ik zover weet, is dat hij een hele lieve jongen is. Erg attent, zeker omdat hij bloemen had meegenomen voor mij. Familiegericht is ook altijd goed. Dat ben ik zelf namelijk ook. Geadopteerd zijn heeft daar zeker iets mee te maken. Mijn ouders, ookal zijn ze niet mijn biologische ouders, betekenen zoveel voor mij. Ik zou alles voor ze doen en dat is andersom ook het geval.
Ik probeer de gedachten uit mijn hoofd te zetten. We zien wel hoe en wat het gaat worden. Wie weet bedoelt hij het niet eens zo? Ik kijk hem aan. "Dat zou ik geweldig vinden." antwoord ik. Na al die verhalen was ik nu toch wel erg benieuwd geworden hoe het eruit zag. Het klonk namelijk als een gigantische verzameling. Zou er meer te vinden zijn in zijn huis dan in een bibliotheek? Nee, dat is niet mogelijk. Dan zou hij wel een groot huis hebben. Hij heeft wel aardig wat broers en zussen, als ik het zo hoor, dus wie weet? Ik zal erg elk moment achter komen.
Mijn ogen schieten naar een serveerster die langsloopt. Ik houd haar tegen en vraag of we kunnen afreken. "Mijn collega komt zo bij u." antwoordt ze en loopt weer door. De prijzen hier zijn de afgelopen jaar wel wat gestegen, maar we zijn nog steeds redelijk goedkoop. Ook krijg ik hier personeelskorting, dus dat is altijd mooi meegenomen. Het is niet veel, tien procent, maar het is iets. Zou hij betalen, of laat hij het over aan mij?

Niklaus
Ik merk aan haar dat het lastig is om een keuze te maken. Ik snap het. Het is geen makkelijke keuze. Wil je een monster in je leven hebben die alles eraan doet om jou veilig en blij te houden, maar ontelbaar mensen heeft afgeslacht en het zo weer zou doen? Van mijn moorden heb ik geen spijt en zal ik ook nooit hebben. Het is waar. Ik kan mezelf heel goed in bedwang houden wanneer het gaat om Abigail. Een mens waardeert moorden niet bepaald, zeker niet eens zoals zij. Ze is lief en te goed voor deze wereld die zo rot is. Toch zal ik het voor haar proberen mits ze ervoor kiest om in mijn leven te blijven. Zo niet... Tja, dan ga ik door met hoe ik mijn leven al deze tijd al heb geleefd.
Ze kiest ervoor om naar huis te gaan. Een antwoord hoe het verder zal gaan, krijg ik nog niet. Dat is misschien maar beter ook. Er is veel om over na te denken. "Ik zal mijn autosleutels pakken." zeg ik en verdwijn mijn kamer in. Ze liggen op het kastje waar ook een houten palet ligt met opgedroogd verf. Dat moet hier al jaren liggen. Wel ligt het niet meer op de plek waar ik het toen heb achtergelaten. Het lag op de stoel naast mijn ezel. Ik had net dit schilderij af. Daarna heb ik de keuze gemaakt, samen met mijn familie, om ervandoor te gaan. Mikael moet het vast hebben verplaatst toen hij hier is geweest om ons te zoeken. Waar zou hij nu uithangen? Ik mag mij nu dan wel focussen op het meisje waar ik zoveel van houd, maar ik moet ook voorbereid zijn op mijn vader die elk moment voor de deur kan staan. De enige die zich er een klein beetje mee bezig houdt, is Elijah. Daarbij probeert Freya hem op te speuren, maar hij is vrijwel onvindbaar voor een heks. Kol is alleen maar bezig met Rosalie en Rebekah... Tja, die is bezig om Marcel te verleiden om hem vervolgens weer te dumpen. Same old, same old. Hoe dan ook moeten we voorbereid zijn voor de dag dat hij ons vindt. We zullen wel winnen van Mikael, maar het zou fijn zijn als er een indicatie zou zijn wanneer hij komt. Een kleine zucht verlaat mijn mond, waarna ik mijn sleutels pak. Ik loop terug naar de gang toe, waar Abigail nog steeds te vinden is. "Zullen we maar gaan dan?" vraag ik aan haar.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Abigail
Ik volg de bewegingen die Klaus wist te maken, terwijl hij zijn sleutels pakte. Ik voelde me op de een of andere manier toch een tikkeltje meer op mijn gemak bij hem. Natuurlijk kon hij zijn daad van deze middag niet zomaar goedpraten. Dat ging simpelweg niet. Wat ik met die specifieke situatie aan moest, wist ik dan ook niet precies. Het kon zijn dat ik het daar nog een tijdje heel moeilijk mee ging hebben, al kon ik hem ook niet uit mijn leven bannen. Niet na wat ik de afgelopen middag mee heb mogen maken. Het voelde nog steeds onwerkelijk. Gek. Zo veel vergeten herinneringen. Emoties. Toch zorgde deze middag ervoor dat ik hem niet zomaar uit mijn leven kon bannen, ongeacht de dingen die hij gedaan heeft. Daar wilde ik eerst toch wat meer over weten. Dan pas kon ik een keuze maken over wat ik met hem aan zou moeten. Of ik hem nog een kans zou geven of liever bij hem uit de buurt wilde blijven. Daar wilde ik geen overhaaste beslissingen over maken.
Nu ik hier zo alleen in de gang stond, kon ik het niet laten om even de kamer in te kijken waar ik Niklaus aangetroffen had. Het was de kamer waar hij al zijn schilderijen verzamelden. Ik was enorm onder de indruk van deze kamer, als klein meisje ook al. Ik moest hem nageven dat hij een enorm talent had. Hoewel hij nooit echt zijn emoties uitte, kwamen die emoties wel terug in zijn schilderen. Dat is hoe ik het interpreteerde dan. Het was erg mooi om te zien. Ik kon me nu goed herinneren dat ik het interessant vond om te kijken naar hoe hij aan het schilderen was. Hoe geconcentreerd hij kon zijn. Toch was het Elijah die me op dat soort momenten vaak ook bezig wist te houden, zodat hij ook niet al te veel lastig gevallen werd. Ergens vroeg ik me af waar iedereen, naast Freya, naar toe waren gegaan. Ik zou hen nog graag willen zien. Al was ik er van overtuigd dat dat nog wel ging gebeuren.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Niklaus en ik gunde hem een glimlach. Ik merkte aan mezelf dat ik het toch een tikkeltje jammer vond dat ik nu al weg zou gaan. Ik liep met zo veel vragen rond. Al was het misschien ook wel weer beter. Ik had nu al genoeg om over na te denken. Misschien werd het iets te veel, als ik hem nu zou overspoelen met al mijn vragen. Om deze reden knikte ik ook. "Dat lijkt me een goed idee"zei ik hem. Waarschijnlijk had ik op werk het een en ander uit te leggen, aangezien ik niet op ben komen dagen en niets meer van me heb laten horen. Daar moest ik ook nog iets voor verzinnen, aangezien ik ze niet de waarheid kon vertellen. Dan werd ik voor gek verklaard en hoefde ik waarschijnlijk niet meer terug te komen. Dat wilde ik liever voorkomen. Ik hield van het werk en ik kon het geld simpelweg goed gebruiken. Uiteindelijk draaide ik mij dan ook om, liep terug naar de trap en baande een weg naar beneden toe. Ik pakte het armbandje op, wat ik achter gelaten had op het bankje en deed deze weer om mijn pols. Het voelde goed om deze weer om te hebben. Het was de eerste keer in jaren, of beter gezegd überhaupt de eerste keer keer dat ik hem af had gedaan. Het voelde dan ook gek om hem niet om te hebben. Zachtjes beet ik op mijn lip en wachtte geduldig op Niklaus. Ik keek nog een keertje rond. "Waar is de rest van de familie eigenlijk?'vroeg ik, er vanuit gaande dat hij me kon horen. Daar was ik toch wel benieuwd naar.

Kol.
Het voelde goed haar mee te vragen naar ons ouderlijk huis. Natuurlijk zaten er voor mij zo veel meer herinneringen aan vast dan voor haar. Dat kon ook niet anders, aangezien ik haar alles had laten vergeten. Ik had het met de beste bedoelingen gedaan en ik vond nog steeds dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ze was op de dag van vandaag nog steeds veilig en dat was het belangrijkste. Ik had het mezelf niet kunnen vergeven als haar iets gebeurd was. Nee, daar wilde ik liever ook niet aan denken. Al was de situatie op dit moment wat ingewikkelder, maar ik was er van overtuigd dat ze daar ook wel uit zouden komen. Er zat ook geen haast achter, als je het mij vraagt. Ik had hier twaalf jaar op moeten wachten. Twaalf jaar voor dat ik haar weer eindelijk in mijn leven had en nu ik haar weer eindelijk in mijn leven had, wilde ik dat ook niet meer laten gaan. Hoe lang ik ook moest wachten om haar de gehele waarheid te vertellen. De waarheid kwam ze uiteindelijk wel te weten. Daar had ze ook recht op. Ze moes weten wat er gebeurd is. Wat de daadwerkelijke band tussen ons. Ik kon dat niet van haar weerhouden. Dat zou niet eerlijk naar haar toe zijn. Nee, dat kwam echt nog wel. Tot die tijd genoot ik van ieder moment met haar en zou ik proberen om haar steeds meer voor mij te winnen.
Ik had het idee dat ik al aardig goed op weg was, aan haar reactie te horen. Een grijns wist mijn gezicht te sieren, toen ik haar opmerking hoorde. Het deed me goed, als ik heel eerlijk mocht zijn. Het kon ook zijn dat ze het wel weer genoeg vond voor vandaag en gewoon naar huis toe wilde gaan. Het kon zijn dat ze alleen een vriendschappelijke band zocht. Daar zou ik me ook zeker bij neer kunnen leggen, zolang ik haar maar kon zien. "Dat is goed om te horen. Ik ben benieuwd naar wat je er van vind"zei ik met dezelfde grijns. Dat meende ik oprecht. Ik was benieuwd of ze onze boeken collectie nog steeds zo interessant vond. Ik kan me nog goed herinneren dat ze er al als klein meisje enorm van onder de indruk was. Ik was benieuwd of dit nog steeds zo was. Al gokte ik van wel, aangezien ze van lezen hield.
Ik hoorde haar niet veel later om de rekening vragen. Ik stond erop om de rekening te betalen. Wat dat betreft was ik enorm ouderwets. Het meenemen van een bloemetje voor een date, het goed behandelen van de vrouw waarmee je op date bent en het betalen voor de date. Ik deed het immers graag, aangezien Rosalie enorm veel voor me betekende. Daarbij kon ik het geld makkelijk missen. Ik betaalde niet vaak voor mijn bestellingen, maar nu kon ik het ergens ook niet maken. Het was een van de weinige zaakjes waar ik daadwerkelijk geld uitgaf. Op het moment dat de rekening op de tafel werd gelegd, schoof ik de rekening naar me toe en bekeek ik hoeveel we het zaakje verschuldigde. Ik haalde mijn portemonnee uit de zak van mijn jas en legde een aantal briefjes op tafel. Het was iets meer dan het daadwerkelijk kostte, maar tot slot van rekening gaf ik hier altijd een fooi. Het was een van mijn favoriete plekken. "Zullen we dan maar gaan?"vroeg ik met een glimlach aan haar.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Mijn nieuwschierigheid naar zijn boekencollectie groeit steeds meer. Ik hoop zo dat hij niet overdrijft en dat het echt wat is. Anders zal ik zo teleurgesteld zijn. Nee, ik ga positief blijven. Het gaat geweldig zijn, wat voor boeken er ook staan.
Met een verbaasde blik, kijk ik hoe hij een best wel grote fooi neerlegt op tafel. Dat zie je tegenwoordig niet meer vaak, tenminste, niet van iemand van onze leeftijd. Iets wat ik kan begrijpen, aangezien mensen van onze leeftijd vaak niet veel te besteden hebben. Zo heb ik ook niet ontzettend veel, al probeer ik wel altijd iets te geven. Al is het maar een paar cent. Het gaat om het idee, lijkt mij dan? Ik weet hoe fijn het is om fooi te krijgen. Die extraatjes zorgen ervoor dat wij alles goed op een rijtje kunnen houden. Horeca betaalt niet het beste salaris, dus is dit mooi meegenomen. Gelukkig zijn er nog mensen zoals Kol die ons helpen. Het is een goede jongen, dat is wel te merken. Erg attent.
Ik sta op wanneer hij vraagt of we zullen gaan. "Klinkt als een goed idee." zeg ik met een glimlach op mijn gezicht. Zou hij in de buurt wonen van hier? Ik ben hier namelijk met de fiets gekomen en heb niet ontzettend veel zin om een groot stuk te gaan fietsen. Zou Kol hier zelf gekomen zijn met de fiets, of is hij hier met de auto of het openbaar vervoer? Dat laatste zal het sowieso niet zijn, denk ik. Hopelijk is hij zelf ook met de fiets, dan kunnen we gewoon samen fietsen. Anders moet ik zelf weer terug naar hier om mijn fiets op te halen. Ik pieker weer terwijl het misschien helemaal niet nodig is, laat ik het eerst maar eens vragen aan hem.
Ik open de deur waardoor wij buiten komen te staan en voel de zonnestralen op mijn gezicht. Het weer is gelukkig nog steeds heerlijk. "Hoe ben je hier gekomen?" vraag ik aan hem.

Niklaus
Nog even blijf ik in mijn kamer staan. Ondertussen hoor ik de voetstappen van Abigail de trap afgaan. Ik zal haar zo thuis brengen en dan wordt het afwachten op een telefoontje of bezoek van haar, als ze mij wil blijven zien. Ik staar naar mijn palet die verplaatst is. Elijah is nu hard bezig om uit te vinden waar Mikael is en wat zijn plan is, al gok ik dat hij nog niet ver is gekomen. Hij en Freya doen er alles aan om meer te weten te komen, maar tot zover ze mij hebben verteld, zijn ze nog geen stap verder gekomen. Die man weet zich goed te verstoppen en z'n plan geheim te houden. Vanavond zal ik Elijah wel opzoeken en hem helpen, dat zal hij vast wel waarderen. Daarbij wil ik nu ook wel eens weten wat Mikael van plan is, dan is ons erop voorbereiden een stuk makkelijker.
Wanneer ik net de drempel van mijn kamer over ga, hoor ik de vraag van Abigail. Iets aan haar manier van praten zegt mij dat het allemaal al een beetje ingezonken is. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Rustig loop ik de trap af terwijl ik haar vraag beantwoord. "Rebekah en Kol zijn bezig om de leegte in hun hart te vullen met de liefde." vertel ik. Ik zal maar niet zeggen dat Kol op dit moment precies hetzelfde aan het doen is met zijn meisje. Zou hij haar ook alles laten herinneren, of laat hij het voor nu? Begint hij geheel opnieuw? "Elijah zou ik niet weten, om eerlijk te zijn." Ik zal maar niks zeggen over hoe hij opzoek is naar Mikael. Ik wil niet nog meer zorgen op Abigail brengen. "Freya is boven, zoals je net zelf hebt gezien." Ik probeer te luisteren naar wat ze aan het uitspoken is op haar kamer, al weet ze het goed verborgen te houden. Ach, als ik er echt achter zou willen komen, komt dat heus wel goed. Mijn interesse ligt daar nu gewoon niet. Die is geheel voor het meisje dat voor mij staat.
Ik speel met mijn autosleutels. "Waar wil je dat ik je afzet? Thuis, werk?" vraag ik aan haar. Ze was onderweg naar werk voordat dit allemaal gebeurde. Zou ze problemen krijgen omdat ze niet is komen opdagen? In dat geval wil ik haar graag helpen. Vaak weet ik wel probleempjes op te lossen. Zelfs als dwang niet lukt, weet ik wel wat manieren om het op te lossen. Echter gaat dat wel wat pijn doen en ik denk dat haar baas daar niet zoveel zin in heeft.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Abigail.
Hoe gek dit ook mocht klinken, was ik blij dat Niklaus mij de waarheid had verteld. Ik had nog steeds enorm veel vragen voor hem, maar wilde het ook niet te veel pushen. Niet voor hem, maar ook niet voor mijzelf. Ik had nu al genoeg informatie te verwerken. Daar wilde ik niet nog meer bovenop gooien. Ik wilde Niklaus dan ook zeker nog vaker bij. Ik mocht het niet eens zijn met bepaalde keuzes die hij gemaakt had, maar ik wist wel dat hij niets minder dan goed voor mij geweest is. Dat deel kon ik niet negeren. Hij had een grote impact op me achter weten te laten en nu ik mijn herinneringen weer terug had, wilde ik hem voorlopig nog in mijn leven hebben. Ik wilde tot slot van rekening toch het gehele verhaal te weten komen. Pas dan zou ik tot een echte conclusie komen. Een beslissing nemen, al had ik nu al een kleine vermoeden wat ik zou gaan doen. Ik was daar zelf veel te nieuwschierig voor ingesteld. Ik kon het gewoon niet laten.
Ik word uit mijn gedachten gehaald door het antwoord dat Niklaus mij weet te geven. Ik kon het niet laten om zachtjes te grinniken. Hoewel ik naast Klaus, alleen Freya nog gezien had, leek het alsof ik de overige familieleden zojuist nog gezien had. Het voelde simpelweg vertrouwd. "Dat verbaasd me helemaal niks" zei ik hem, met een geamuseerde glimlach. De herinneringen die ik met me mee droeg, zorgde ervoor dat ik me er wat bij voor kon stellen.
Ik dacht even na over de vraag die daar op volgde. "Zou je me af kunnen zetten bij Rousseau's? Als het niet teveel gevraagd is, natuurlijk" gaf ik vervolgens als antwoord. Ik kon het eerlijk gezegd niet maken om helemaal niets van me te laten horen vandaag. Ik kon behoorlijk wat maken, aangezien ik toch een goede reputatie op heb weten te bouwen in de tijd dat ik daar werk, maar ik wist dat ik nu toch wel het een en ander uit te leggen had. Hoewel ik niet de waarheid kon vertellen, wist ik dat ik mij er wel uit kon praten. Ik ging in ieder geval een poging doen tot. Hoogstwaarschijnlijk ging ik alsnog op mijn kop krijgen, maar dat was het meer dan waard.

Kol.
Ik kon niet ontkennen dat ik dit enorm gemist had. Mijn tijd met haar doorbrengen. Gewoon in haar gezelschap zijn. De kleine dingetjes. Het waren de dingen die ik het meeste miste en dat kwam nu nog meer naar voren. Nu ik mijn tijd weer met haar door kon brengen, merkte ik hoe erg ik dit wel niet gemist was. Ik was blij dat ik dit met haar kon doen en dat ze, in hoeverre ik dat nu kon zien, qua karakter niet extreem veel veranderd was. Iets wat ik een goed teken vond. Ik was in ieder geval nog steeds weg van haar en dat was voor mij teken genoeg dat ik niet op zou geven. Rosalie betekende gewoon te veel voor me.
Ik zag aan haar dat ze lichtelijk verbaasd was over de grootte van de fooi die ik achter liet, waardoor ik het niet kon laten om geamuseerd te glimalchen. Geld deed mij niet zo veel. Onze familie had genoeg. Mocht het uiteindelijk goed eindigen tussen Rosalie en mij, was alles wat ik had voor haar. Haar geluk was het belangrijkste voor mij en ik zou dan ook alles geven om haar gelukkig te zien. Zo simpel was het nu eenmaal. Ik volgde de bewegingen die ze maakte en stond zelf ook op. Ik liep achter haar aan en stapte haar achterna naar buiten toe. Kort keek ik om mij heen, voor ik mijn blik weer op Rosalie richtte. Ik ging er vanuit dat ze met de fiets was gekomen. Waarom wist ik niet precies, maar het vermoedde had ik gewoon. "Met de fiets"antwoordde ik vervolgens. "Het is een klein stukje. We zijn er binnen een minuut of 5"zei ik vervolgens tegen haar. Zowel op de fiets als lopend was het goed te doen. Dat was ook de reden waarom ik haar vroeger ook graag mee nam naar dit plekje. En eigenlijk ben ik sindsdien nooit meer gestopt met het bezoeken van dit zaakje. Mocht het om de herinneringen zijn of omdat ik mij daar prettig voelde. Ik kwam er door de jaren heen maar al te graag.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Opgelucht haal ik adem wanneer hij zegt dat hij op de fiets is. Gelukkig, dan kan ik zelf ook gewoon met m'n eigen fiets gaan. Ondanks dat ik mij ontzettend op m'n gemak voel bij hem, vind ik het toch fijn om te weten dat ik elk moment weer naar huis kan gaan indien ik dat zou willen. Je weet maar nooit, natuurlijk. "In dat geval volg ik jou." zeg ik met een glimlach op mijn gezicht.
Ik stop mijn sleutel in het slot en wacht tot Kol klaar is om te vertrekken. Vijf minuten hier vandaan, heeft hij zojuist gezegd. Dan vraag ik mij toch af waar hij woont. Hoe hij vertelde over zijn huis en familie, leek het klinken alsof hij in een gigantisch huis woont. Ik ken de buurt rondom deze plek op zich best goed. Zoveel grote huizen zijn hier niet te vinden, dus ik ben nu wel benieuwd wat mij te wachten staat. Wie weet heeft hij wel overdreven en valt het reuze mee. Of ik ken de buurt toch niet zo goed als ik dacht, dat is ook altijd nog een optie.
Wanneer Kol zelf zijn fiets heeft gepakt, stappen we beide op en beginnen we met fietsen. Het weer is echt perfect fiets weer. Hier kan ik zo ontzettend van genieten. Tot zover is vandaag een hele goede dag. Het is alweer lang geleden dat ik het gezellig heb gehad met iemand die niet één van m'n ouders is. Hopelijk juig ik niet te vroeg, de dag is nog niet voorbij en van alles kan nog gebeuren. Het lijkt mij sterk dat het nog beter kan, alles is beter met boeken, maakt niet uit wat voor.

Niklaus
Ik staar haar even aan. Ze is opgegroeid tot zo'n mooie vrouw. Steeds opnieuw vraag ik mezelf af waarom ik haar ooit heb achter gelaten. Ja, om haar in veiligheid te stellen, maar uiteindelijk had ik er toch alles aan gedaan om haar goed te beschermen. Dat is de taak die ik nu ook weer op mij heb genomen. Het is nog net zo gevaarlijk als toen. Het enige wat mijn familie en ik hebben gedaan is vluchten. We zijn er totaal niet mee opgeschoten. De strijd is alleen maar uitgesteld. We pakken hem wel, kosten wat het kost.
Abigail geeft aan dat ze graag bij haar werkplek afgezet wil worden. Precies zoals ik dacht. Ik ken haar, na al die jaren, nog goed genoeg om te weten dat ze haar zaken liever op orde heeft en niet zomaar niks van zich zou laten horen. "Rousseau's it is." antwoord ik en loop richting de deur die naar buiten leidt. "Kom je?" vraag ik aan haar terwijl ik de deur netjes voor haar openhoudt.
Mijn auto staat dichtbij huis geparkeerd. Ik gebruik hem niet al te vaak, want met rennen ben ik vaak stukken sneller dan met de auto, maar toch rijd ik er graag in. Ik open de autodeur voor haar zodat ze kan instappen en meteen daarna stap ik zelf in. Vanuit mijn zijspiegel, zie ik Kol aankomen op z'n fiets. Hij is zo te zien is gezelschap van het meisje waar hij het zowaar over heeft. Bij hem gaat het blijkbaar stukken beter dan bij mij. Zij is tenminste vrijwillig meegekomen naar huis. Tenminste, daar ga ik van uit. Ik start mijn auto en rijd van de parkeerplaats af. Rousseau's is niet ver van hier, dus de reis gaat helaas niet lang duren. Oh, wat hoop ik toch dat ze snel weer wat laat horen. Ik wil haar niet kwijt. Ik had haar net weer terug...

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Abigail.
Ik haalde een keer diep adem en keek nog een laatste keer om me heen. Ik wist niet hoe lang het ging duren voor ik hier weer zou zijn. Natuurlijk wist ik dat het grotendeels aan mij lag, aangezien Klaus de keuze aan mij had overgelaten. Ik was degene wie weer contact op moest zoeken, zodra ik daar klaar voor was. Al zag ik het ook al voor me dat ik hier morgen gewoon weer voor de deur stond. Zoals ik al zei, was ik enorm nieuwsgierig ingesteld. Zodra ik er een nachtje over geslapen had, was ik waarschijnlijk weer klaar voor een nieuwe rits aan informatie. Bovendien was ik ook wel benieuwd naar de rest. Naar Elijah, Rebekah en Kol. Ik was benieuwd of ze er nog net zo uit zagen als ik mij kon herinneren. Al wist ik daar eigenlijk het antwoord al op. Maar toch wilde ik het met mijn eigen ogen kunnen zien.
Mijn blik gleed uiteindelijk naar Niklaus. Zijn opmerking deed me glimlachen. Op een rustig tempo volgde ik hem naar zijn auto. Eenmaal buiten bleef ik even staan. Zijn auto was prachtig. Iets wat ik eigenlijk al verwacht had. Waarom wist ik niet, maar de auto die hij had vond ik wel bij hem passen. Ik opende de deur en stapte in. Ik beet kort op mijn lip, voor ik mijn blik naar mijn gezelschap liet glijden. Ik hoopte dat hij zich niet al te veel zorgen zou maken, aangezien dat nergens voor nodig was. Al kon ik het, gezien de situatie, wel begrijpen. Ik wist hoe hij kon zijn, hoe gek dat ook mocht klinken en dat wilde ik hem ook niet aan doen.
Hoewel ik op werk toch iets van mij moest laten horen, vond ik het jammer dat ik niet langer had kunnen blijven. Er was nog genoeg te vragen. Genoeg antwoorden die ik wilde achterhalen. Al had ik het idee dat ik hem daar gillend gek mee kon maken. Ik kon hem nog steeds vijf kwartier in een uur vol praten en ik wist niet of dat hier de juiste manier van aanpakken was. Toch wilde ik hem ergens verzekeren dat hij me echt nog wel zou zien. Ik moest nog genoeg weten. Bovendien wilde ik iedereen nog een keer zien. Dat zou ook een belangrijke rol in mijn beslissing innemen. "Je weet dat ik morgen gewoon weer voor je deur sta hé"grapte ik om de stilte te verbreken. Al zat er wel een kern van waarheid in. De kans was groot dat het nog echt gebeurde ook. En misschien was dat nog maar beter ook. Hoe eerder ik alles kon verwerken, des te beter dat was.

Kol.
Ik kon aan Rosalie zien dat ze een tikkeltje opgelucht was, toen ik haar verzekerde dat ik ook fietsend was. Ik was blij dat ik die keuze gemaakt had. Ik wist hoe ze daar als klein kind al ontzettend veel van hield. Ik wilde dan ook de gok wagen om vandaag ook met de fiets te gaan. Wellicht dat ik haar fietsend tegen had kunnen komen. Al had ik niet verwacht dat ik haar daadwerkelijk ons ouderlijk huis kon laten zien. Ik was daar wel blij mee, al zei ik het zelf. Dat had zo goed zou gaan, had ik niet verwacht. Maar dat nam niet weg dat het een enorme opluchting was. Natuurlijk had ik de hoop dat het zo zou gaan lopen, maar het kon ook heel goed dat ze niets van me moest hebben. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat ze niets meer met mij te maken wilde hebben, zodra ze de waarheid wist. Ik zou dan ook pas helemaal op mijn gemak zijn als dat achter de rug was en ik haar nog steeds in mijn leven had.
Ik volgde de bewegingen die ze maakte, voor ik mijn eigen fiets pakte. Het was de eerste keer in jaren sinds ik zo'n ding gebruikte. Net zoals de auto's die in het bezit van onze familie waren. We deden alles liever te voet, aangezien we veel sneller waren dan de meeste vervoersmiddelen. Die waren dan ook vaak overbodig. Toch maakte ik voor Rosalie graag een uitzondering. Ik deed het met alle liefde, zolang ik mijn tijd maar met haar door kon brengen.
Ik draaide me om en zag dat Rosalie al klaar stond. "Laten we maar gaan dan"zei ik met een grijns. Ik stapte op de fiets en vertelde haar al fietsend waar we naar toe moesten gaan. Erg ver was het niet. Het was tot slot van rekening maar een kleine vijf minuten fietens. Het duurde dan ook niet lang voor we de juiste straat in sloegen. Ik zag hoe een van Niklaus' zijn auto's weg reed, met hoogstwaarschijnlijk mijn broer en Abigail als inzittende. Dat betekende dat er bijna niemand thuis zou zijn. Al vond ik dat helemaal niet erg. Toch was ik benieuwd hoe het met mijn broer ging. Ik wist niet hoe hij zou gaan reageren als de situatie verkeerd zou verlopen.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Vol verwondering kijk ik om mij heen. Woont hij in deze buurt? Er zijn toch al vijf minuten voorbij, dus we zullen er wel elk moment kunnen zijn. Deze buurt is altijd zo... Levend. Nu is heel New Orleans natuurlijk wel levend, maar deze straten gaan altijd net een stapje verder. Hier zijn de grote feesten, de optochten wanneer er iets belangrijks gevierd wordt. Als ik niet zoveel waarde zou hechten aan rust, had ik hier zeker wel willen wonen.
Kol stopt met fietsen en brengt zichzelf naar de zijkant van de weg. Zouden we er nu zijn? Ik kijk naar het gebouw wat naast ons staat. Mijn mond valt bijna open. Hij woont hier? Dat kan je bijna niet menen. Dit ziet er zo gezellig uit! Ik blijf ernaar kijken en weet bijna niet wat ik moet zeggen. Het duurt dan ook even voordat de stilte wordt verbroken. "Sorry." Lach ik. Mijn fiets parkeer ik tegen een muurtje aan. "Woon je hier echt?" vraag ik vervolgens nieuwsgierig. "Jeetje, wat ziet het er hier prachtig uit!" Ik draai mij om naar hem, waardoor ik de straat achter hem ook zie. "En wat een uitzicht! Het kan niet zo zijn dat jij geen feestbeest bent." lach ik. Hoewel hij er als persoon heel kalm en relaxt overkomt, kan het niet zo zijn dat hij niet eens in de zoveel tijd een feestje bijwoont. Daar ga ik tenminste van uit. Ik ben erg benieuwd hoe de binnenkant van het huis eruit gaat zien. Ergens dacht ik al dat het meer zou zijn dan een normaal huis, maar nu ik de buitenkant zo eens zie, zou het nog eens een paar stappen meer kunnen zijn.

Niklaus
De glimlach die ik krijg wanneer ze zegt dat ze morgen weer voor m'n deur staat, probeer ik te verbergen. Ik wil mezelf niet teveel hoop geven. Natuurlijk voel ik wel dat ze het meent. Aan een hartslag kan je namelijk al snel horen of iemand een leugen vertelt of niet. Echter komt dit nogal op de 'grappige' manier over en daar ga ik vaak de mist in. Ook weet ik niet zo goed wat ik erop moet antwoorden, dus besluit ik wijselijk mijn mond te houden. De stilte keert opnieuw terug. Ik zet de radio twee tikkeltjes hoger, zodat de muziek beter te horen is.
Rustig trap ik mijn rem in wanneer we aankomen bij Rousseau's, de plek waar Abigail werkt. Een zucht verlaat mijn mond terwijl ik naar de ingang kijk. Het is voor deze tijd al best druk binnen. Hier en daar verlaten of betreden mensen de plek. Alles gaat z'n gangetje, alsof er niets aan de hand is. Ik zet mijn auto op de handrem, maar laat hem wel aanstaan. Het is beter als we deze ontmoeting niet te lang doorzetten. "Denk er goed over na." begin ik dan. "Het enige wat ik wil in het leven is dat jij je goed en gelukkig voelt. Of ik daar deel van uitmaak of niet, zolang je maar blij bent." Hoe pijnlijk het ook voor mij is. Ik overleef het wel. Niet dat ik daar een keuze in heb. "Nou, schiet op. Je bent al laat en elke minuut telt." zeg ik dan maar. Ik kijk haar aan. Laat ik het gesprek maar niet te lang aanhouden. "Hopelijk tot snel, Abigail."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld