Forum

*If we should die tonight, we should all die together

Nefeli

Newt

Newt.

Elf maanden. Elf maanden zaten we al hier en in die elf maanden had ik geprobeerd te begrijpen wat er precies was gebeurd, wat er aan de hand was. Elf maanden geleden waren we met een grote groep, ongeveer twintig, hier wakker geworden. Een groot veld, omring door hoge muren van minstens dertig meter hoog, als het niet meer was. Niemand had iets geweten. Niemand had geweten waar we waren geweest, of hoe we er waren gekomen. Van de twintig die er waren, was er geen enkele jongen geweest die had begrepen wat er aan de hand was geweest. Dat had voor paniek gezorgd, heel erg veel paniek. Tijdens die elf maanden waren we steeds meer dingen gaan begrijpen. We hadden onze namen herinnerd en uiteindelijk hadden we begrepen dat we iets hadden moeten doen, dat we niet meer als een paar shucks op de grond hadden moeten zitten, maar dat we aan het werk hadden moeten gaan. Zo hadden we de groep verdeeld. We hadden de Builders, die zich hadden ontfermt over het bouwen van bepaalde dingen, maar we hadden ook de koks, die zorgden voor het eten. Zo hadden we nog een hoop andere taken die moesten worden vervuld, maar de grootste taak die je hier kon hebben, was het zijn van een Runner. We hadden al snel uitgevogeld dat de vier grote muren rondom het veld deel uit hadden gemaakt van een doolhof. Een doolhof waar wij midden in hadden gezeten en iedere gast had kunnen bedenken dat een doolhof een bloody uitgang moest hebben. Dus we hadden mensen nodig gehad om het doolhof te ontdekken, te verkennen, maar vooral om te onthouden. We moesten een uitweg vinden. Eentje waar ik en een paar anderen al elf maanden naar opzoek waren gegaan, maar we hadden er nog steeds geen een gevonden. Iets waardoor de hoop bij mij behoorlijk in de schoenen zakte. Als er een uitweg was uit dit ding, dan hadden we dat al moeten vinden, toch? We zaten hier bijna een jaar en elke dag gingen er Runners het doolhof in! Ondertussen ging ik niet meer iedere dag, maar nog om de dag. Alby, onze leider, had hulp nodig gehad. Elke maand was er namelijk één nieuwe jongen, een greenie, naar boven gekomen en op een gegeven moment waren het er teveel geweest en had hij hulp nodig gehad. Daarom rende ik nu niet meer elke dag in het doolhof rond. Ik was net bezig geweest met Alby in de Homestead, toen het newbie alarm af was gegaan. Vandaag was de dag dat we weer een nieuw iemand zouden krijgen. De greenie zou omhoog komen via de Box, tegelijk met onze voorzieningen voor deze maand. De meesten hadden zich al verzameld rondom de Box en ook Alby en ik waren er nu onderweg naar toe. Tegen de tijd dat we er aan kwamen, hadden een paar de Box al opengemaakt. Ik hoorde een paar geschrokken reacties en al snel duwde iedereen elkaar aan de kant om te kijken wat er in de Box zat. ‘Het is een meisje!’ riep Zart, wat het startsein leek te zijn voor iedereen om te schreeuwen. Er was een meisje. We hadden nog nooit een meisje gehad! In al die maanden hadden we alleen maar jongens gekregen en nu was er opeens een meisje? ‘Hé!’ schreeuwde Alby, waardoor iedereen ophield. ‘Jullie shanks weten toch wel hoe een meisje er uit ziet?’ mompelde hij en vervolgens duwde hij een paar aan de kant, zodat hij kon zien of er echt een meisje in de box zat. Ik volgde hem snel en mijn ogen werden groot toen ik echt een meisje in de box zag zitten, met vooral een hoop blonde krullen en geschrokken, bruine ogen die omhoog keken. Ze zou wel geschrokken zijn door iedereen. Ik sprong zelf in de box en stak mijn hand uit naar het meisje. ‘Naam’s Newt, greenie. Kom op, dan halen we je hieruit.’

Cleo.
Dit was vreemd toch? Ik snapte van helemaal niets om me heen iets, maar ik wilde me er ook niet te druk over maken. Ik kon wel gaan panikeren, maar wat had ik daar aan? Dan had ik hier een hele tijd gezeten en als een idioot geademd en dan waren er misschien wel tranen gekomen. Het enige wat ik dan had moeten proberen was mezelf rustig te maken, mijn optie vond ik gewoon beter. Rustig blijven, dan hoefde ik ook al niet meer te kalmeren. Ergens was er een nieuwsgierigheid geweest van wat er ging gebeuren, de angst en de verwarring waren misschien wat groter. Er gingen zoveel dingen door mijn hoofd heen en ik wist ze niet echt heel erg goed een plek te geven. Toch was er nu echt iets veranderd! De lift was gestopt, want ik vond dat het een lift was, of een kooi? Allebei misschien. Ik moest echt wennen aan het licht dat ineens naar binnen scheen, het was heel fel, zeker in vergelijking met het duister dat me uren had omringt. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en analyseerde mijn omgeving nogmaals. Metalen spijlen aan de zijkant. De onderkant was ook van metaal, of ijzer, hier waren geen spijlen, maar er was één groot oppervlakte. Ik wilde mijn aandacht net op de kisten vestigingen die ik in de hoek zag staan, toen er boven me echt heel erg veel stemmen klonken. Al mijn aandacht vestigde ik daarop, al was het zo’n grote chaos dat ik niet echt meekreeg waar ze het precies over hadden. Over mij waarschijnlijk, maar waarom? Waarom was ik hier en stonden al deze mensen me op te wachten? Dat was vreemd toch? Ze konden me echter wel helpen, dus ik wist dat ik niet bang voor ze hoefden te zijn. Ik kwam nergens in mijn eentje en helemaal niet als zo’n grote groep tegenover me stond. Ik begon steeds meer gezichten te zien, mijn ogen waren duidelijk gewend aan het licht. Het waren echt heel veel mensen en ze leken allemaal naar me te kijken. Ergens was dat best ongemakkelijk, maar ik snapte het ook wel. Ik kende deze mensen niet, maar dat betekende ook dat ze mij niet kenden. Zij waren net zo nieuwsgierig naar mij als ik naar hen was, ik wilde namelijk echt weten wie ze waren en wat ze hier deden! Wat ik daardoor hier ook deed! Waar we waren! Alles eigenlijk wel. Antwoorden kwamen later wel, op het moment wilde ik het liefst uit deze stinkende kist, want de geur had zich zo in mijn neus geworteld dat ik er ondertussen misselijk van was geworden, of het was gekomen door de vaart waarmee ik naar boven was gegaan. Van hoe ver moest ik dan wel niet komen? Als ik echt uren hierin had gezeten en ik zo snel was gegaan, moesten we dan niet ergens op een vreselijk hoog gebouw uitkomen? Misschien dat het daarom zo licht was! Eén van de mensen die boven hadden gestaan sprong in de kooi en stak zijn hand naar me uit. Als ik hier uit wilde komen, dan had ik wel wat hulp nodig. De kooi was wat hoger dan ik had verwacht en ik kwam er echt niet zomaar uit? Ik pakte de hand van Newt aan, want zo stelde hij zichzelf uit. Was Greenie zijn achternaam? Zo klonk het wel een beetje toch? Ik wist het niet, had ik een achternaam? Ik wist dat ik Cleo heette, maar van een achternaam wist ik echt niets! Moest ik mezelf ook voorstellen? Dat was wel zo netjes leek me. "Cleo." Zei ik zo zacht mogelijk. Mijn stem was nog steeds raar. Ik had hem net al een paar keer gehoord en op de een of andere manier klonk het vreemd. "Denk ik." Vervolgende ik nog. Ik stond op en keek naar boven, ik zag al paar armen naar beneden steken, die me duidelijk wilden helpen om uit de kooi te komen. Ik pakte ze maar aan en door mijn voeten tegen de spijlen te zetten, kwam ik uiteindelijk boven. 

Newt.

We hadden nog nooit een meisje hier naar toe gestuurd gekregen. Aan het begin hadden we er nog wel over nagedacht. We hadden gedacht dat er misschien meisjes zouden komen, maar na een paar maanden was het duidelijk geworden dat we elke maand steeds maar één jongen hadden gekregen, geen meisjes. Nu zaten we hier echt elf maanden en opeens kwam er een meisje naar boven! Dat was vreemd, heel erg vreemd, maar het was niet de bedoeling dat we nu allemaal in paniek rond zouden rennen om het meisje. We wisten allemaal hoe verschrikkelijk het was om wakker te worden op een plek die je niet kende, om gezichten te zien van mensen die je niet herkende. Ze zou vast bang zijn, net zoals ieder ander die naar boven was gekomen en ik vond het niet eerlijk als we haar nog banger zouden maken door zelf ook zo gepanikeerd te doen. Misschien wilden de Creators, want zo noemden we degene die ons hier hadden gebracht en elke maand nieuwe mensen stuurde, het eens veranderen door er een meisje bij te zetten. Ik wist niet wat hier achter zat, maar zij wist het waarschijnlijk ook niet. Niemand wist iets. ‘Cleo,’ herhaalde ik. Als dat het eerste was wat er in haar op was gekomen, dan was dat vast haar naam. Meestal was dat het enige wat we nog wisten, of wat er als eerste bij iemand naar boven kwam. ‘Welkom in de Glade.’ Dat was iets wat ze over het algemeen zeiden. Als we gelijk zouden beginnen over het doolhof, dan zou ze zich waarschijnlijk dood schrikken en dat moesten we niet hebben. Daarom hielden we het over het algemeen bij de Glade. De rest van de uitleg zou nog wel komen. Ik gaf Cleo een klein zetje, zodat de anderen haar uit de Box konden trekken. Ik pakte de eerste paar kiste en gaf die maar meteen aan de jongens boven me, aangezien onze spullen hier toch uit moesten komen en dit was de enige manier om het naar boven te krijgen. Het bleef behoorlijk vreemd dat mensen ons hier heen hadden gestuurd, dat we door een bloody doolhof moesten rennen dat zo gevaarlijk was dat we lang niet iedereen er in stuurden, maar dat we wel eens per maand een voorraad kregen om onszelf in leven te houden. Aan de ene kant leek het alsof ze ons dood wilden hebben, aan de andere kant leken ze ons maar al te graag in leven te willen houden. Dat raadsel zouden we waarschijnlijk nooit ontcijferen, maar dat konden we dan toevoegen op de lijst. Toen ik de meeste kisten uit de Box had gehaald, klom ik weer omhoog. Ondertussen kwam ik er zelf wel uit, aangezien dit niet de eerste keer was dat ik er in was gesprongen. Ik keek naar alle jongens, die weer naar Cleo keken. Niemand leek echt te weten wat we nu moesten doen en zelfs Alby keek fronsend de groep rond. ‘Waar is Ben?’ vroeg hij uiteindelijk. Een paar jongens haalden hun schouders op en uiteindelijk stak Ben zijn hand op. ‘Aangezien jij eerst de newbie was, mag jij Cleo hier de dingen laten zien.’ Dat was wat we meestal deden. Degene die als laatste hier was gekomen, mocht de nieuwe greenie rondleiden, al kregen ze de volgende dag nog een echte tour van Alby, waarin hij alles precies uitlegde en duidelijk maakte. Ben leek er echter niet zo blij mee te zaan. ‘Ik ga echt geen meisje rondleiden hoor,’ snoof hij. ‘Wat is daar mis mee?’ vroeg ik aan hem. Hij had sowieso iemand rond moeten leiden vandaag, of het nou een jongen of een meisje was geweest! ‘Als jij er niks op tegen hebt, doe jij het toch lekker,’ zei Ben. Ik keek naar Cleo en ik haalde mijn schouders op. ‘Good that.’ Ik wilde Cleo best een paar dingen laten zien, dat was toch geen moeite? Ik vond het in ieder geval niet erg!

Cleo.
Volgens mij was iedereen net zo verbaasd dat ik hier was, dan ikzelf. Ik probeerde me echt te bedenken waar ik kon zijn en wat er allemaal was gebeurd, maar dat ging gewoon niet. Iets in mijn hoofd blokkeerde het gewoon. Alsof ik in een heel erg diep zwart gat aan het graven was en er helemaal niets nuttigs uitkwam. Ik dacht even dat zij ook helemaal niets wisten en hier misschien zelf ook wel net waren, totdat Newt het had over de Glade. Ik had geen idee wat het was, maar volgens mij noemden ze de plaats hier zo? Toen ik eenmaal uit de kooi was, keek ik eens goed om me heen. Er waren best wel veel mensen, toevallig allemaal jongens, maar dat was eigenlijk niet waar ik naar keek. Ik was iets drukker met de rest van de omgeving. Het was best wel een groot stuk groen. Gras. Maar ze werden onderbroken door verscheidene dingen. Maar het eerste wat pas echt opviel waren de grote muren die zich om de plaats heen bevonden. Ze torenden ver boven alles uit! Alles leek nietig bij de muren in de buurt. Ik richtte mijn aandacht toch maar snel weer op de jongens. Ik wist haast wel zeker dat hier ook meisjes waren, dat kon haast niet anders, maar het was dan jammer genoeg behoorlijk duidelijk dat ze weg werden gestopt? Dat ze hier niet bij mochten zijn. Het was niet eerlijk als iemand een meisje anders behandelde dan dat ze bij een jongen zouden doen? Iedereen bleef een hele tijd stil en ik voelde gewoon dat ze naar me keken. Ik stond er ook wel een beetje in het midden en ik moest zeggen ik zou ook naar mezelf kijken! Ik was uit een kooi gekomen! Een kooi of lift, of hoe jet het ook wilde noemen! Als dat dat gebeurde, zou ik daar ook naar kijken! Het was een rare gewaarwording, dit alles! Ik wilde niet panikeren, maar ergens diep van binnen wist ik dat ik dat wel moest doen. Ik was op een vreemde plaats, ik wist helemaal niets behalve mijn naam, als het mijn naam al was! Het was amper wat en ergens was dat heel erg eng! Het leek me echter niet dat deze jongens me iets aan zouden doen? Anders hadden ze me niet eens uit de ding geholpen! Toch leek één van hen moeilijk te doen toen hij gevraagd werd om mij een rondleiding te geven. Ik keek even naar de jongen, die Ben heette, van wie die woorden waren gekomen. Nu wilde ik ook niet eens een rondleiding van die gast! Meisjes waren ook zo eng! Het was wel duidelijk dat ze het niet op meisjes hadden, als ze hen maar niet op hadden gesloten, want dat zou belachelijk zijn! Ik keek naar Newt, die mij nu volgens mij een rondleiding ging geven. Er waren hier zoveel mensen en daar zou ik waarschijnlijk de namen van moeten gaan leren! Dat ging me echt niet zomaar leren. Ik wist zeker dat ik de namen straks wel weer allemaal kwijt zou zijn. Als mensen zich dan voor zouden stellen. Ik zou het niet zomaar doen? Ik wist niet eens of ik echt Cleo heette! Het kon ook de naam van iemand anders zijn! "Ik weet ook niet waarom de Creators ons een meisje hebben gestuurd, maar ik hoop dat het voor jullie shanks het duidelijk is dat niemand haar aanraakt." Ik wist niet of ik blij moest zijn met die zin of niet. Diegene die het had gezegd was volgens mij een soort van leider, daar leek hij wel op. Hij had net ook tegen Ben gezegd dat hij me rond moest leiden en uiteindelijk deed hij dat niet, dus misschien was hij niet een hele goede leider, maar hij was het duidelijk wel. Maar door de woorden die hij had gezegd had het geleken alsof er amper meisjes waren? Of dat ze echt totaal niet werden gewaardeerd, dat klonk niet zo goed! 

Newt.

Ik wist ook niet wat we met een meisje moesten. Alby waarschijnlijk ook niet. We hadden nog nooit een meisje gehad, maar was vast een reden waarom zij nu naar boven was gekomen? Ze kwam niet voor niets! Ik wist ook niet wat we zouden moeten doen, maar het leek me dat we de normale procedure zouden volgen. Dat ze morgen nog een grotere rondleiding van Alby zou krijgen en dat we haar zouden laten meedraaien met de verschillende taken hier, zodat we konden kijken wat het beste bij haar paste. Dat was wat we bij iedereen deden! Bij Ben was het precies zo gegaan. Hij had een rondleiding gekregen van de vorige greenie, van Alby en hij was vervolgens ook mee gegaan met verschillende Gladers, zodat hij kon kijken welk werk het beste bij hem paste. We waren er al snel achter gekomen dat hij hard kon rennen en een behoorlijke conditie had, dus hij was in training bij mij en de andere Runners. We lieten hem echter nog geen hele dagen meegaan, aangezien het te gevaarlijk was voor iemand die het doolhof niet kende. Hij moest het leren kennen en dat ging het beste als hij het in kleine delen deed. Ik keek naar Alby en knikte meteen. Niemand zou haar aanraken, iets wat ik niet meer dan logisch vond. Ze zou het enige meisje hier zijn en er waren een hoop jongens. Daarnaast was Cleo ook geen lelijk meisje? Ze had heel wat krullen en bruine ogen die best opvielen. Ik was vast niet de enige die haar mooi vond, maar ik snapte wel dat ik van haar af moest blijven en het leek me dat de anderen dat ook wel zouden doen. Iedereen luisterde naar Alby. Als je dat niet deed, dan had je namelijk een groot probleem. Alby kwam naar me toe en legde mijn hand op zijn schouders. ‘Als je klaar bent, breng haar dan naar de Homestead. Ze kan slapen in één van de kamers daar, aangezien wij toch allemaal buiten slapen.’ Ik knikte en mijn ogen gleden even naar het gebouw verderop. Het was de plek waar we meestal vergaderden. Aan het begin hadden we er ook binnen geslapen, maar al snel was het veel te klein geworden en eigenlijk sliep nu iedereen buiten. Het was altijd warm genoeg en het regende nooit, waardoor het eigenlijk veel beter was. Daarbij was het ook een stuk gezelliger. ‘Good that. Ik zal haar er naar toe brengen als we klaar zijn.’ Alby meende echt dat hij niet wilde dat ze aan zou worden geraakt, ook niet als het ging om bij elkaar slapen, dus. Ze kreeg immers haar eigen kamer! Ik liep naar Cleo en wenkte haar. ‘Kom op, Greenie. Veel te zien, niet heel erg veel tijd.’ We zouden immers allemaal weer door moeten met waar we mee bezig waren geweest! Ik kon me ook wel voorstellen dat Cleo niet heel erg veel energie over had. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit in de Box had gezeten, dat was ook veel te klein voor een stuk of twintig man, maar ik wist wel hoe het was om niets meer te weten. ‘Het eerste wat belangrijk is om te weten is dat je je niet druk moet maken over wat je wel, of niet meer weet. Je weet je naam en dat is al heel wat.’ Niet iedereen wist meteen hun naam! Het duurde soms een paar uur, anderen wisten het meteen, zoals Cleo. Aan het begin waren er een paar geweest die echt gek waren geworden van de onwetendheid! Over hoe ze eruit zagen, hoe oud ze waren. Wij hadden het ook allemaal niet geweten, het was maar wat gokken. Ik gokte dat ik nu zeventien was, maar misschien was ik wel ouder? Ergens waren het ook belachelijke dingen om bij stil te staan, als je hier was. Het enige wat we echt bijhielden, waren de dagen dat we hier waren.

Cleo.
Ik probeerde het echt allemaal te volgen, maar er kwamen ten eerste woorden in voor die me echt helemaal niets zeiden en daarbij snapte ik gewoon niets van deze situatie! Het had echt geklonken alsof ik het enige meisje was, maar dat kon niet. Ik wist dat het niet kon en dat ze hier vast nog wel ergens zagen. Dan kwam ik ze zo wel tegen tijdens de rondleiding. Het was niet zo dat ik meteen naar meiden toe zou trekken. Ik wist niet eens of ik deze mensen wel kon vertrouwen. Ik had niet echt een keuze, zij waren met heel wat meer dan ik was. Ik kon heel erg weinig beginnen tegen hen allemaal. Op het moment wilde ik dat ook helemaal niet doen, ze hadden me er nog geen reden toe gegeven toch? Het was misschien niet heel erg aardig dat Ben me niet rond had willen leiden, maar uiteindelijk was dat waarschijnlijk een beetje zijn eigen keuze. Zolang ik zelf maar niet terug hoefde die kooi in, vond ik het allemaal goed. Al was het misschien wel goed om daar in te gaan, dan ging ik terug naar waar ik vandaan kwam en kon ik me misschien weer wat dingen herinneren of waren er mensen die zich dingen herinnerden. Het was namelijk wel duidelijk dat deze mensen me ook niet kenden? Ik voelde me nu een beetje een verdwaalde puppy. Ik wist niet waar ik was en wat er met me gebeurde. Ik werd er onrustig van, van binnen, maar zo gek was dat toch ook niet? Ik kende deze mensen niet! Geen een van hen kwam me bekend voor. Wie wist wat ze met me wilden gaan doen? Dat konden heel wat dingen zijn. Ik wist dat ik nog heel erg veel had gezegd, maar wat moest ik dat? Het was niet zo dat ik ineens hele gesprekken met ze aan kon knopen. Ik snapte het gewoon niet! Helemaal niets! Het was wel duidelijk de bedoeling dat ik hier wel bleef samen! Daar had de leider er over. Hij leek me behoorlijk aardig? Hij was de enige, samen met Newt, die me niet raar aankeek. Die me niet aankeek alsof ik een of ander raar monster was? Dat was ik ook niet! Ik kwam hier niets verkeerds doen, toch? Ik was het niet van plan in ieder geval! Ik keek naar Newt, om vervolgens weer even achter me te kijken, toen hij weer over Greenie begon. Dat was duidelijk niet zijn achternaam, maar hij noemde mij zo, volgens mij. Ik liep dan maar gewoon achter hem aan. "Greenie?" Ik vroeg me wel af waar dat woord vandaan kwam. Van mij mochten ze me best zo noemen, al was mijn naam volgens mij echt Cleo. Ik zou in ieder geval wel naar die naam luisteren, want het klonk toch wel een beetje vertrouwd. Op een andere naam kon ik ook echt niet komen, ook niet van iemand anders. Ik wist geen namen meer, ik wist ook geen gezichten meer. "Is dit normaal?" Het klonk alsof hij het heel erg normaal vond. Dat ik al blij moest zijn dat ik mijn naam wist en dat het niets boeide dat ik voor de rest geen idee had van wie ik was. "Hebben jullie dit allemaal gehad?" Het waren misschien veel vragen, maar ik vroeg het me wel af! Als ze het hadden gehad, kregen ze dan ook weer herinneringen terug? Of bleven ze weg? Het was toch een eng idee dat je helemaal niet meer wist! Alleen een naam! Verder had ik echt geen idee wie ik was en wat ik hier kwam doen. Misschien wisten ze hier wel niet heel erg veel meer, hadden ze ook geen flauw idee wat ze hier kwamen doen! Ik keek nog eens goed om me heen, naar meer dan alleen de grote muren die overal omheen stonden. Het leek alsof ze echt niet wilden dat mensen hier weg kwamen. Mijn ogen bleven hangen op het andere kant van het veld, waar dieren stonden. Er waren hier duidelijk niet alleen mensen, maar ook dieren!

Newt.

Ik hoopte voor Cleo dat ze ook echt in de Homestead zou kunnen slapen. Er waren wel een paar kamers en er waren inderdaad bedden, iets wat ook maar beter was. Het leek me niet dat een meisje op de grond zou willen slapen? Niet dat ik ook echt een meisje had gezien hier, maar ik herinnerde me wel hoe meisjes waren? Ik herinnerde me echter geen gezichten. Dat was het vreemde aan dit alles. Je herinnerde je dingen, zoals het rijden van een fiets, maar je kon je niet meer herinneren waar je heen was gegaan, met wie je daar was geweest. Het leek echt alsof je de basisdingen nog wist, maar de rest leek allemaal weg te vallen. Het bleef een vreemd iets en niemand werd er iets wijzer van, hoe vaak we ook hadden geprobeerd om na te denken, ons dingen te herinneren. We hadden zelfs wel eens mensen direct dingen gevraagd toen ze uit de Box waren gekomen, in de hoop dat ze misschien nog wat kleine dingen hadden kunnen onthouden, dat ze meer hadden geweten dan ons. Jammer genoeg was dat nooit het geval geweest. Niemand wist iets. Misschien zouden we het ook wel nooit te weten komen. Ik keek naar Cleo en knikte. ‘Zo noemen we de nieuwe mensen hier. Ben was eerst de Greenie, nu ben jij het.’ Het was iets wat we gewoon deden. Het was niet echt uit te leggen. Net zoals de andere woorden. Het was ons taaltje, eentje die we vanaf het begin al hadden gehad. Je wende er vanzelf aan, tenminste, dat leek zo. Uiteindelijk praatte iedereen zo! Zelfs Ben gebruikte nu de woorden, dus het kwam er vanzelf een beetje bij. Cleo was nu de Greenie en die zou ze blijven tot er iemand anders zou komen, over een maand. Ik besloot om als eerste naar de dieren te gaan. De Maproom was iets wat we niet zo snel lieten zien en aangezien Cleo een meisje was, leek het me niet het beste om haar mee te nemen naar de Deadheads. Daar bewaarden we iedereen die dood was gegaan, al was bewaren misschien niet het goede woord. Het was meer een soort begraafplaats, maar dat was nou niet echt hetgeen wat ze zou willen zien. Tenminste, ik zou het niet willen zijn als ik net uit de Box was gekomen en niets wist! ‘Het is normaal dat er iemand omhoog komt in de Box en dat diegene alleen nog maar zijn naam weet, ja,’ zei ik tegen Cleo en ik stopte met lopen. ‘Het is niet normaal dat diegene een meisje is. Je bent de eerste.’ Het was echt niet normaal en ik vond dat ze het wel moest weten! Er waren hier geen andere meisjes, we hadden niet gedacht dat er ooit meisjes zouden komen! Er waren altijd jongens naar boven gekomen, al tien keer! Dus nu was er opeens een meisje, wat vreemd was! Dat was de reden dat iedereen zo vreemd had gereageerd! ‘Ja, we hebben dit allemaal gehad.’ Ik wist niet of het haar iets beter zou laten voelen, maar wat moest ik anders zeggen? Ik kon moeilijk gaan liegen! Ik liep verder naar de dieren en ik stopte bij één van de hekken. Ik legde mijn handen er op en keek naar Cleo. ‘Dit is de plek waar we de dieren verzorgen, voeden. Over het algemeen krijgen we hier ons vlees van, maar ook dingen als melk en eieren. Vooral vlees, daar zorgt Winston voor, maar die leer je nog wel kennen.’ Aangezien we nu in een rechterhoek van de Glade stonden, leek het mij het beste om haar nu wat dingen te vertellen. Ik wees naar het midden, waar nog een paar jongens stonden om de overige kisten uit te laden. ‘Daar kwam je net vandaan. We noemen het de Box. Wie het dan ook doet, ze sturen ons elke maand een voorraad en een Greenie. Jij dus.’

Cleo.
Het was een vreemde plaats, natuurlijk was er heel erg goed te zien dat ze hun best hadden gedaan op de omgeving, maar ik vond het heel erg vreemd dat ik hier zo was gekomen, zonder dat ik had geweten waar ik precies naar toe was gegaan en verder nog iets wist! Mijn naam ja, maar meer ook niet! Het was wel duidelijk dat het normaal was dat er nieuwe mensen waren, Greenies zoals Newt het noemde. Ik was nu dus de Greenie en de jongen die me net rond hat moeten leiden, was eerst de Greenie geweest. Het leek allemaal heel erg normaal te zijn. Ze keken er niet eens van op dat er nieuwe mensen kwamen? Al had het net wel geleken alsof ze verbaasd waren geweest omdat ik er was. Maar daar had Newt ook al snel een uitleg voor. Ik was het eerste meisje! Er waren hier dus geen meisjes! Helemaal geen één! Dat kon toch niet? Er kwamen alleen maar jongens naar boven en ik wist haast wel zeker dat ik geen jongen was. Ik kon me niet veel herinneren, helemaal niet hoe ik eruit zag, maar ik wist wel dat ik een meisje was. Het was toch vreemd dat ik het enige meisje was! Misschien kwamen die nog wel. Ik wist ook niet hoe lang iedereen hier zat en ik wilde niet vervelend zijn door echt van alles te vragen. Iedereen had vast met heel erg veel vragen gezeten en ergens leek het me heel vervelend om het telkens weer uit te moeten leggen. Als ze er zelf al iets van snapten. "De eerste?" vroeg ik toch nog even voor de zekerheid. Hij had het echt gezegd! "Maar er zijn zoveel jongens? Dan is het raar toch dat er geen meisjes zijn?" Ik wist niet wat dit was en wat we hier deden, maar het leek me dat wanneer je een samenleving op wilde bouwen je niet alleen jongens nodig had, maar ook meiden en niet eentje? Maar wat meer dan dat. Ik vond het echt niet erg om het enige meisje te zijn tussen heel wat jongens. Daar leek me helemaal niets ergs aan? Iets in me zei dat ik dat wel gewend was, ik wist niet wat het was, maar het voelde wel zo. Ik kon me ook helemaal niets herinneren, maar dat was dus blijkbaar wel normaal. Het was toch gek dat dat wel normaal was en dat het niet normaal was dat er een meisje was! Ik keek naar de verschillende dieren die in het stukje weide stonden waar we uit waren gekomen. Veel gras was er echter niet meer, het was meer modder. Het was best een vervelend idee dat ze deze diertjes aten, maar ze moesten natuurlijk zelf ook overleven. Daar hoorde gewoon eten bij. Ik knikte, Winston, die naam moest nog wel te onthouden zijn. Al kwamen er vast nog zoveel namen bij dat ik straks echt nog heel veel namen terug moest vragen. Daarbij wist ik niet hoe Winston eruit zag? Waardoor het helemaal moeilijk te onthouden was. "Dus het is eigenlijk gewoon vreemd dat ik hier ben?" Daar leek het wel op. Als er normaal alleen maar jongens kwamen, dan was het gewoon heel erg vreemd dat ik hier was! Er moest wel een reden achter zitten? Ik knielde wat toen één van de geitjes naar me toe kwam lopen en het kopje door het hek heen drukte. Ik streek er even overheen, die dieren waren toch echt wel heel erg schattig! Toen Newt over het over de Box had, wierp ik een blik over mijn schouders, om naar de kooi te kijken waar ik net uit was gekomen. "Je weet waarschijnlijk ook niet waar we dan vandaan komen?" Het was logisch dat hij dat niet wist, want ik wist het ook niet en helemaal niemand wist wat, maar ik moest de vraag gewoon even stellen!  

Newt.

Aan het begin hadden we gedacht dat er wel meisjes omhoog konden komen, maar nu? Nadat de vaak zo vaak omhoog was gekomen en er elke keer een jongen in had gezeten, hadden we die hoop een beetje opgegeven. Nu hadden we wel een meisje gekregen, gewoon zomaar! Ik wist ook niet wat we er mee aan zouden moeten. Dat was ook de taak van Alby, maar ik hielp hem vaak? Ik wist wel dat er straks een vergadering plaats zou vinden over wat we zouden moeten doen, alleen maar om duidelijk te maken wat de nieuwe regels waren. Alby had net al heel duidelijk genoeg dat we haar niet aan zouden mogen raken en ik wist wel zeker dat hij dat nog een keer duidelijk zou willen maken! Ook aan de rest! Minho en de andere Runners waren hier immers ook niet! Minho was er nog niet eens en hij was de keeper van de Runners! Ik wist niet of Alby wilde wachten tot hij weer terug was. De keepers hoorden wel bij de vergadering te zijn, want zou zouden moeten beslissen wat er zou gaan gebeuren met Cleo! Als het aan mij lag zouden we hetzelfde bij haar doen, als dat we bij ieder ander hadden gedaan! We zouden haar mee laten lopen met de verschillende keepers en zo zou er vanzelf een keer iets uitrollen waar iemand goed in was, dus ook bij Cleo! Al wist ik niet of ze het zo leuk zou vinden om mee te lopen met Winston, aangezien ze de diertjes hier behoorlijk leuk leek te vinden. Dan wilde ze vast niet toekijken hoe Winston tekeer ging op één van die dieren, maar we moesten wel eten en deze dieren zorgde voor eten! Ik keek naar Cleo en ik knikte. ‘De eerste,’ herhaalde ik. Ze was echt de eerste! Iets wat zij ook vreemd leek te vinden, volgens mij had ze gedacht dat er meer meisjes zouden zijn! Iets wat best vreemd was, aangezien ze die anders wel had moeten zien, toch? Dan hadden ze hier ook rond gelopen, net zoals de rest. ‘We hebben er nooit echt getwijfeld. Box komt omhoog, met een nieuwe greenie. Altijd een jongen, nooit een meisje.’ Het was voor ons iets heel normaals! We hadden het nooit echt vreemd gevonden, we hadden gewoon gedacht dat dit alleen iets was voor jongens, wat dit dan ook was! Blijkbaar niet, want er was nu een meisje! Misschien was zij de eerste van velen? Wie weet zou er over een maand nog een meisje naar boven komen, maar daar zouden we nog een maand op moeten wachten en die tijd hadden we niet. Ik leunde tegen het hek aan en knikte opnieuw. ‘Eigenlijk wel.’ Het was vreemd dat ze hier was, maar op dit moment konden we er niet heel erg veel aan doen! Ze was nu hier en dit was nu haar leven. Hoe sneller ze zich dat zou beseffen hoe beter dat voor haar was. Ik schudde mijn hoofd, ik wist het ook niet. Misschien een soort van, maar dat was niet wat ik op dit moment hoorde te vertellen! Alby zou dat wel doen, morgen. Ik kon nu geen antwoord geven op dat soort dingen, hoe graag ik haar ook wilde helpen! ‘Laten we verder gaan.’ Het hoefde niet lang te duren! Ik wees naar het gebouw rechts van de slammer. ‘Dat is de Homestead. Aan het begin sliepen we daar, nu is het een plek waar we vergaderen én de plek waar jij gaat slapen. Daarnaast hebben we een paar slammers, voor het geval je ons begin te irriteren,’ zei ik grijnzend. Volgens mij zou ze dat niet doen, maar het was niet ongebruikelijk om iemand in de slammer te gooien. Zeker als diegene een regel had overtreden! Het was immers niet de bedoeling dat iemand hier rond zou rennen en gewoon deed waar hij zin in had. Dan ging het niet goed!

Cleo.
De dieren waren wel echt heel erg lief! Ik vroeg me af of die ook via de Box, zoals Newt het noemde, naar boven waren gekomen. Dat was ergens best wel zielig! Het was een beetje een raar ding geweest, waar hun pootjes zo vast hadden kunnen komen zitten! Er waren echt heel wat verschillende beestjes, dus als die allemaal daar in hadden gemoeten, was dat ook behoorlijk opgepropt geweest. Misschien kwamen die ook wel één keer per maand? Het was allemaal heel erg vaag, maar ik vond het vooral zielig voor de diertjes. Die moesten hier natuurlijk staan om uiteindelijk te wachten op de dag waarop ze geslacht werden. Ik snapte het wel, ze moesten hier eten en dan was zo’n beestje wel handig omdat er veel vlees vanaf kwam, maar het moest toch wel heel erg zijn om je leven te leven wachtend op de dag dat je geslacht werd! Je leefde gewoon voor de dood. Ik kon me niet herinneren dat het leven zo hoorde te zijn. Ik hoopte dat ze een beetje goed werden behandeld, want dat was gewoon wel nodig! Helemaal omdat ze uiteindelijk het maal werden, dan moesten ze toch een beetje goed worden verzorgd! Ik trok een beetje gras uit de grond en hield mijn hand op, zodat het geitje er van kon eten, wat hij of zij dan ook meteen deed. Het was echt schattig om te zien! Ik dacht na over het hele gebeuren. Het was vreemd dat ik hier was. Niet alleen maar omdat het een vreemde plaats was, maar ook omdat ik hier eigenlijk niet hoorde. Niet als er iedere maand een jongen naar boven kwam, dan was het niet logisch dat ik hier was. Misschien hebben ze zich vergist, wie het ook waren. Of misschien dat ik per ongeluk in die Box terecht was gekomen? Op welke manier dan ook? Dat je tijdens de reis naar boven, je geheugen verloor? Ergens klonk dat als het meest logische verhaal dat ik me kon bedenken. Ondanks dat helemaal niets logisch was! Ik snapte niet wat dit te betekenen had, maar dat wist helemaal niemand! Ik was gewoon één van velen en het was duidelijk ik hier een tijdje moest blijven. Als er iedere maand één kwam, hoe lang zaten ze hier dan wel niet! Lang! Want ik had net zeker een stuk of twintig jongens zien staan, als het er niet meer waren. "Zitten sommigen hier al twee jaar?" vroeg ik verbaasd door mijn eigen gedachten. Want dat moest haast wel! Als er iedere maand één kwam en het waren er meer dan twintig, dan was er iemand die hier al bijna twee jaar was! Twee jaar! Hier! Geen idee wat ze hier deden! Zonder enige herinnering, alleen hun naam! Ik stond maar weer op toen Newt zei dat we verder zouden gaan. Niet echt dwingend, maar het was duidelijk wel nodig. "Ik kom snel weer terug." Zei ik toen het geitje me een beetje bedrogen aankeek. Hij had graag aandacht, wat ik wel begreep. Misschien waren zijn mama en papa al geëindigd als eten? Dan had hij helemaal geen aandacht meer, dat terwijl ieder jong dier dat nodig had! Ook mensen! Ondanks dat het geen dieren waren, was het wel zo. Iedereen had een beetje aandacht nodig? Ik keek naar het grootste gebouw op het stuk land. De Homestead. Het klonk knus? En blijkbaar zou ik daar gaan slapen. De jongens sliepen daar duidelijk niet meer en ik wilde niet dat ze het gevoel hadden dat ik binnen drong en dan meteen binnen mocht slapen. Helemaal als het regende moest het voor hen vervelend zijn om buiten te slapen?! Ik ging niet in discussie, want het was duidelijk wat ze wilden hebben, maar ik wilde niemand in het harnas jagen. Als ik hier ook nog twee jaar zou zitten, dan wilde ik niet dat iedereen me haatte omdat ik toevallig binnen moet slapen. "He! Ik ben niet vervelend. Denk ik?" zei ik lachend. Dus dan zou ik ze waarschijnlijk ook niet irriteren toch? 

Newt.

Cleo leek de dieren echt leuk te vinden, in ieder geval het geitje waar ze nu mee aan het spelen was, als je het zo kon noemen. In dat geval wilde ik haar echt niet bij Winston in de buurt hebben. Ze zou het helemaal niks vinden om te zien wat er uiteindelijk met het geitje gebeurde, al zou dat nog wel even duren. Geiten gebruiken we sowieso veel sneller voor melk, dan dat we ze slachten. We deden het wel, maar het gebeurde minder snel dan dat we een varken of iets anders slachten! Toch leek Cleo me daar nou niet echt het type voor, dus ik wist nu al dat het niks zou worden met Cleo en de Slicers. Misschien dat ze voor de dieren zou kunnen zorgen, maar dat was voornamelijk de taak van de Sloppers en dat was nou niet echt een baan die je graag wilde hebben hier. Het was voornamelijk heel erg smerig werk, dingen opruimen en schoonmaken. Het waren eigenlijk de klusjes die niemand wilde doen, maar wel gedaan moesten worden. Daarom gaven we die maar aan de mensen die echt niks leken te kunnen, hoe gemeen het ook klonk. Ik trok mijn wenkbrauwen op toen Cleo vroeg of er hier mensen waren die er al twee jaar zaten en ik schudde snel mijn hoofd. ‘Nee, nee. Begonnen met een grote groep, elf maanden geleden. Daarna kwam er steeds één iemand bij.’ Ik snapte de redenatie wel. Als je keek naar hoeveel mensen hier waren, dan kon het haast niet anders dat iemand hier al twee jaar moest zitten. Iets wat me verschrikkelijk leek. Ik vond het al erg om hier al bijna een jaar te zitten, nog altijd geen teken van een uitweg. Iets waar we nog altijd naar opzoek waren, hoe onmogelijk het ook leek. Een doolhof had een oplossing. Ik wist het nog van vroeger, de spelletjes die vaak in kranten en boeken stonden. De simpele lijntjes waar je een uitweg in had moeten kunnen vinden. Als dit eenzelfde soort doolhof was, dan moest het mogelijk zijn om iets te vinden. Dat hadden we echter nog steeds niet gedaan en daardoor was het toch moeilijk om die hoop vast te houden. Dit waren precies de dingen die ik niet aan Cleo moest vertellen, want daardoor leek het nog erger dat ze hier was. Ik keek opzij naar Cleo en ik haalde mijn schouders op. ‘Vervelend genoeg voor Ben om je niet even alles te laten zien.’ Al was ze helemaal niet vervelend. Ze was juist heel erg rustig, ze leek alles in zich op te nemen en ze leek alles t willen begrijpen. Ze stelde wel vragen, maar niet op een hele  vreemde of vervelende manier. Soms kwam het voor dat iemand maar vragen bleef stelen. Iets wat vervelend was als je niet meer mocht zeggen dan dat je al had gezegd! Ik stopte bij de Homestead en keek om me heen. ‘Verderop hebben we nog de tuinen. Daar groeien we fruit en groenten, aan de andere kant van de Glade liggen de Deadheads. Niet een plek waar je graag wil zijn,’ zei ik en ik knikte naar de bomen in de verte. ‘De Shanks die daar liggen, zijn nou niet heel erg gezellig.’ Sterker nog, ze waren dood. Gedood door de dingen in het doolhof, Grievers. Die beesten konden steken en als dat was gebeurd, dan was het vrijwel over. Tenzij je op tijd een tegengif toegediend kreeg, maar soms was het te laat en dan konden we niet anders dan diegene uit zijn lijden verlossen, hoe erg dat ook was. We moesten de lichamen ergens laten en dat was de beste plek geweest. We hadden ze immers niet mee het doolhof in kunnen sleuren, dat had gewoon niet gekund. ‘Ik denk dat we moeten kijken hoever Alby is met de kamer.’ Die zou vast wel klaar zijn. Veel stond er niet in die kamer, op een paar bedden na. 

Cleo.
Ik vond de diertjes leuk, er was gewoon iets met ze waardoor ze mijn aandacht trokken. Als ik hier ook een hele tijd moest zitten, dan zou ik in ieder geval bij deze dieren komen om even te kijken. Ze verdienden ook aandacht, die ze vast ook wel kregen, maar het leek me wel fijn om hier zo nu en dan even te komen. Het was nu heel erg afwachten wat er ging gebeuren. Ik was hier nu een half uurtje? Ik wist helemaal niets, ook heel erg weinig over hoe alles hier ging. Newt deed heel erg zijn best om het uit te leggen en daar was ik hem ook wel dankbaar voor, maar uiteindelijk moest ik waarschijnlijk toch wel zelf zien hoe het allemaal werkte. Voor de jongens was dit natuurlijk ook heel erg vreemd, daarom had die Ben me dus waarschijnlijk niet rond willen leiden. Niet omdat ik nieuw was en ook echt niet omdat ze het niet op vrouwen hadden, maar vooral omdat hier nog nooit een meisje was geweest! Nu ik hier was, dachten mensen vast dat dingen heel erg gingen veranderen. Ze snapten het vast niet. Nou ik ook niet, dus dan waren ze in ieder geval niet alleen. Ik knikte, ze waren hier nu dus elf maanden, de meeste mensen in ieder geval. Elf maanden geleden, dus dan was ik waarschijnlijk de elfde Greenie. Dan waren de rest van die mensen die ik had gezien, hier al geweest. Elf maanden hier zijn, was misschien minder dan de twee jaar die ik had gedacht, maar het leek me nou niet heel erg fijn? Helemaal niet omdat ze nog niet echt door leken te hebben bedacht wat ze hier nou precies deden! "Alleen maar omdat ik een meisje ben? Ik bijt niet." Ik haalde mijn schouders op. "En ik ga er vanuit dat jullie dat ook niet doen." Uiteindelijk zouden we het toch met elkaar moeten doen. Ik bleef hier vast ook wel een tijd, dat was wel duidelijk. "Misschien vind ik hem wel vervelend en vind ik dat hij in dat Slammer geval moet?" Ik vond het wel vervelend dat hij me beoordeelde op het feit dat ik anders was. Want in zijn ogen was ik dat. Alleen maar omdat ik een ander geslacht had? Dat was ergens gewoon belachelijk, maar om nu boos te worden, dat was ook niet goed? Dan zou iedereen meteen denken dat ik helemaal niets kon hebben en volgens mij kon ik dat wel. Ik vond dat ik dat kon. We zagen vanzelf wel of ik echt niet een kort lontje had, maar anders was ik nu vast al wel boos geworden? Ik liep met Newt mee en we kwamen uiteindelijk uit bij de Homestead, waar ik dus zou gaan slapen. Ik kon daardoor ook even naar Slammers kijken. het waren een soort van gevangenissen. Ik wist niet echt wat ik er van moest vinden. Ik zou er zelf niet heel erg graag ik moeten zitten, maar dat was vast de bedoeling, als ze er mensen in opsloten moesten ze wel iets doen waardoor ze ook echt opgesloten moest worden. Alles ging nu wel snel, maar ik kon al snel zien waar ik inderdaad de tuinen zat, waar al weer wat mensen aan het werk waren. Het had geleken alsof iedereen net bij de Box hadden gestaan, maar nu was iedereen weer terug naar hun werk, leek het wel. Het leek me dat iedereen hier wel werk had? Ik keek vervolgens ook nog in de richting waar de Deadheads volgens mij moesten zijn. Het klonk niet goed? Dead, dood, niet goed. Ik kreeg er de kriebels van. Er waren hier zoveel jonge jongens. Daar konden er zomaar toch niet een paar van dood gaan? In ieder geval niet van hun leeftijd! Ik besloot er maar niet naar te vragen, want volgens mij wilde ik het niet eens weten. "Alby is de leider?" Dat was wel een vraag waar ik antwoord op wilde weten. Alby was volgens mij de jongen die had gezegd dat iedereen van me af moest blijven en iedereen leek wel respect voor hem te hebben.

Newt.

Natuurlijk was Cleo niet echt vervelend. Dat sloeg nergens op! Ze was één van de meest rustige Greenies die we ooit hadden gehad. Ze stelde vragen, maar ze nam ook genoegen met de antwoorden die ik haar nu gaf. Dat was lang niet altijd zo! Er waren mensen die maar vragen bleven stellen. Waarom ze zich niks herinnerden, wie wij waren, wat we hier deden, waarom zij daar waren. Het waren vragen waar wij soms niet eens het antwoord op hadden en dat maakte het zo lastig om iemand gerust te stellen! Cleo was echter heel erg rustig en ze leek het niet heel erg te vinden dat ze niet meer antwoorden kregen dan dat ik gaf. ‘Ben is hier zelf ook nog maar een maand, ligt niet aan jou. Trek je er niks van aan.’ Het had er wel een beetje mee te maken dat ze een meisje was, dat was het vreemde. Er hoorden hier geen meisjes te komen. Tenminste, dat was wat we hadden gedacht. We hadden gedacht dat er alleen maar jongens zouden komen, net zo lang tot we hier een keer weg zouden gaan met z’n allen. Al kon het dan zomaar zijn dat er alsnog iemand omhoog zou worden gestuurd en hier dan in zijn eentje zou belanden. Niet dat we ons daar nu al zorgen over moesten maken, we wisten nog niet eens hoe we hier weg zouden moeten komen! Dat was iets wat we eerst uit zouden moeten zoeken en dat was nog behoorlijk moeilijk. ‘We bijten niet. We vechten ook niet, trouwens.’ Dat was een regel. We mochten elkaar geen pijn doen, we mochten niet met elkaar vechten. Op het moment dat we zouden vechten, dan zouden mensen kanten gaan kiezen en dan zou er een verdeling komen in de groep. Iets wat we niet konden gebruiken. Om hier te overleven, moesten we samenwerken met elkaar en dat zou niet gaan als er een verdeling zou ontstaan. Daarom was die regel er. We deden elkaar niet pijn. Als er een ruzie zou komen, dan zouden we die uit moeten praten. Ik keek naar Cleo en schudde grinnikend mijn hoofd. ‘Je komt niet zomaar in de Slammer, ook niet als jij iemand eng vindt. Alhoewel, misschien ook wel.’ Alby had immers gezegd dat als iemand haar aan zou raken, dat er problemen zouden volgen en dat betekende dat Cleo best iemand de Slammer in zou kunnen sturen, maar volgens mij zou ze daar niet zomaar gebruik van maken. Daar leek ze me niet het persoon voor? Ik knikte. ‘Alby is de leider. Iemand moest het zijn.’ Ik haalde mijn schouders op. Iemand had op een gegeven moment de leiding moeten pakken en voor dingen moeten zorgen en dat was Alby geweest. Iets waar niemand aan had getwijfeld en tot nu toe was het ook altijd goed gegaan. Iedereen luisterde naar Alby, niemand ging tegen hem in. Dat was gewoon iets wat we niet deden. Ik opende de deur van de Homestead en gebaarde dat Cleo naar binnen kon, aangezien we zouden kijken hoe ver Alby al was. Ik zag hem in de gang staan, waar hij toekeek hoe een paar anderen wat dingen uit de kamer tilden. ‘Newt, alles gelukt?’ vroeg hij toen hij ons in de gaten kreeg en ik knikte. Ik had Cleo in ieder geval een beetje dingen kunnen laten zien en daar was het nu om gegaan. ‘Als jij zorgt dat de rest van de keepers naar de vergaderruimte komen, dan kunnen we besluiten wat we nu gaan doen,’ zei hij wat zachter. Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek even naar Cleo. Dit mocht ze toch best weten? ‘Minho is er nog niet, moeten we niet wachten?’ Minho was de keeper van de Runners! Hij hoorde hier ook bij te zijn! ‘Dit kan niet wachten. Jij kan stemmen voor Minho.’ Ik zuchtte en knikte. ‘Good that.’ Ik keek weer naar Cleo en gaf haar glimlachend nog een knikje, waarna ik naar buiten ging om de rest te verzamelen.  

Cleo.
Iedereen was in deze vreemde situatie terechtgekomen en hadden hier moeten leren leven. Eén voor één hadden ze zich aan moeten passen aan het leven hier, want het was duidelijk dat het gewoon een hele tijd zo zou blijven. Als er al mensen waren die hier ongeveer een jaar zaten, dan moesten mensen wel echt een samenleving opbouwen. Ik wist niet wat hier was geweest toen ze aan waren gekomen, maar ze waren wel echt een hele tijd verder en in mijn ogen leek het ook nog best wel soepel te lopen. Ik wist natuurlijk niet wat dit was en of ze hier om een reden zaten. Dat leken ze zelf ook niet echt te weten of zich te herinneren. Daarom wilde ik ook niet te veel vragen, zij wisten ook niet heel erg veel antwoorden? Het leek me ergens ook wel vervelend als iemand telkens maar vragen bleef stellen. Natuurlijk had ik ze wel, maar ik kon me ook voorstellen dat andere mensen die ook hadden gehad en dat het nu wel begon te vervelen. Ergens had ik misschien geluk dat Newt me rondleidde en niet Ben. Die was hier immers ook nog maar een maand en wist dus zelf ook niet hele erg veel van deze omgeving? Newt duidelijk wel, die was hier dan in ieder geval al twee maand? Maar het leek me wel dat hij bij de begingroep had gezeten. Hij praatte er namelijk over alsof hij dat echt gehad gedaan. "Hij ziet er ook wel als een leider uit?" Ik vond het zo, het had echt zo geleken! Hij had gewoon iets over zich heen gehad waardoor het wel had geleken alsof hij de leider was. "Ik zou in ieder geval naar hem luisteren? Ik denk dat iedereen wel zo denkt. Hij komt betrouwbaar over ofzo?" Het klonk misschien raar, maar het was wel zo. Ik had het in ieder geval fijn gevonden dat hij even duidelijk had gemaakt dat niemand aan me mocht zitten. Het was misschien raar om te doen, maar ik snapte het nu veel beter omdat ik het enige meisje was. Mensen hadden net wel heel erg raar gekregen, dus misschien vertrouwden ze het wel niet en wilden ze me uit de weg werken? Dat kon best! Niet dat ik ze niet vertrouwde, want ik wist wel zeker dat ze niet zulke mensen waren. Maar alles kon! Ik wilde alleen niet van het verkeerde van deze jongens uitgaan, want ik kon ook wel merken dat ze echt broers waren, in ieder geval heel erg hecht. We waren al snel weer bij Alby, in de Homestead dus. Ik kon het niet laten om rond te kijken. Het was zo anders dan een huis, in ieder geval een huis dat ik me kon herinneren, maar ergens zag het wel heel erg knus uit? Ik zou hier gaan slapen, wat me beter leek dan buiten, want het ging op een gegeven moment vast regenen en dan wilde je toch niet buiten liggen? Toen ik omkeek zag ik dat Alby en Newt iets tegen elkaar zeiden, maar ik kon niet meekrijgen wat het precies was. Newt liep weg, waardoor alleen met Alby overbleef. "Ik zal je meenemen naar de kamer waar je kan slapen. Dan heb je misschien ook even de tijd voor jezelf. " Ik knikte, ik vond het wel goed.  Al maakte het me ook echt helemaal niets uit als ik ergens nog buiten was? Ik wilde mezelf niet opsluiten, ik wilde ook niet dat de mensen dachten dat ik dat deed. Dan was ik liever weer terug bij de diertjes, die waren gewoon lief geweest om bij te zijn? Ik liep achter Alby aan naar boven, waar we in de kamer uitkwamen. Het was niet heel erg groot, maar het maakte mij niets uit. Ik kon hier slapen en het was een bed waar ik goed in zou kunnen slapen? Als het niet anders had gekund dan had ik het ook niet erg gevonden om buiten te slapen?