Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Wij weten, jullie niet. Met de mega lieve Auloire <3

Ik: Ivy Elizabeth Winters//21//rmjw
Jij: Jongen + begin

girl, smile, and hair afbeelding

Account verwijderd

schreef:
Oliver Marrek | 23

Account verwijderd

schreef:
Waarschijnlijk had hij meer fout dan goed gedaan de afgelopen jaren, maar daar zou nu een einde aan komen. Hoewel hij er toen misschien een reden voor gehad had, kon hij het zichzelf nu niet langer meer vergeven. Hij wilde niet langer een andere wereld zien, hij wilde de vrede niet meer verstoren. Al maanden had hij gewacht op dit moment, op het moment dat niemand het verdacht zou vinden als hij vertrok. Twee doden waren gevallen, mensen vertrokken altijd als er doden waren gevallen. Vroeger had hij gedacht dat die mensen zwak waren, nu wist hij zo veel beter. De mensen die niet vertrokken waren bedorven van binnen, zij die vertrokken waren in elk geval nog menselijk.
Hij ploeterde al uren door de sneeuw toen hij uiteindelijk vond waar hij naar op zoek was, dit was zijn nieuwe plan. Of hij toegelaten werd wist hij niet, maar hij kon het proberen. Nu wilde hij iets goeds gaan doen. Ervaring had hij genoeg en zijn gave was niet onbruikbaar of onmenselijk. Hoewel er altijd een kans was dat ze er niemand bij wilde hebben, wist hij dat de kans groot was dat hij toegelaten zou worden. Ten slotte hadden ze zo veel mogelijk mensen nodig, er waren ontzettend veel bendes die allemaal samenwerkte om hetzelfde doel te bereiken. Er was een grote groep voor nodig om hen te stoppen en hij wist dat de groep zo groot niet was, mensen waren bang om het op te nemen tegen een stel mannen en vrouwen die van binnen niets meer voelde, die moorden niet langer zagen als iets wat erg was. Het was dagelijkse kost voor hen geworden, moord kwam zelfs voor in de bende zelf. Zo laag was hij nooit gezonken, dat had hij mensen nooit aan willen doen. Niet voor hen, ze waren een stelletje rotzakken, maar wel voor hun familie en vrienden. Hij kon het hen simpelweg niet aandoen en daar was hij ook regelmatig voor gestraft.
Een laatste keer keek hij om zich heen, maar er was niemand te zien. Hij bonsde enkele keren op de deur en wachtte, hopend dat er iemand open zou doen. Lang duurde het niet, nog geen halve minuut later werd de deur open getrokken en stond een man twee keer zijn grootte voor hem. De man was reusachtig, waarschijnlijk had dat met zijn gave te maken.
'Volg mij maar. Dante had je al verwacht.' gromde de man, waarna hij zich omdraaide en naar binnen liep. Hij volgde zonder iets te zeggen, de leider van de groep had duidelijk iets met de toekomst. De man opende een deur voor hem en hij liep naar binnen, waarna de deur achter hem werd gesloten en hij door de kamer keek. Er was niemand te vinden, dus ging hij zitten op een van de stoelen. Waarschijnlijk moest hij gewoon even wachten.

Account verwijderd

schreef:
Het gebons op de deur werd luider en Ivy trok het kussen over haar hoofd. "Laat me godsamme eens uitslapen!" Gromde ze kwaad. Jezus, ze was net terug van een missie en de mensen hier konden niet eens het respect opbrengen om haar wat rust te schenken en op krachten te komen. "Ivy, kom op, doe voort" Een hoge stem klonk indringend door de deur heen. Suzan... Ivy fronste even en stond op uit haar warme bed waarna ze vlug even haar kamer rondkeek. De witte, lichte kamer werd nogmaals in haar geheugen geprent. Ze had dit gemist. Met een kort snokje trok ze de gordijnen open en genoot kort van het licht dat meteen binnenviel en de hele kamer verlichtte. "Momentje.." Mompelde ze even terwijl ze een zwarte trui en skinny jeans aantrok. Vlug deed ze een paar afgetrapte sneakers aan en haalde een hand door haar haren. Binnen een seconde stond ze bij de deur. "Ja?" De groene ogen van Suzan ontmoetten de grijzige ogen van Ivy. "Goodmorning" Een brede glimlach sierde het gezicht van het meisje voor haar. "Mhhh" mompelde ze maar chagrijnig terug. "We hebben training vandaag, remember?" Ivy rolde met haar ogen. "Alsof ik dat kan vergeten..." Zuchtte ze terwijl ze de deur zorgvuldig achter zich sloot en even kort knikte. Ze snapte wek dat al die trainingen nodig waren, maar soms was ze het gewoon even beu. Ze wou eens rustig in de zetel zitten en tv kijken, zoals normale mensen deden. Niet dat zij ooit normaal zouden kunnen zijn... Dat had alles te maken met de gaven die ze bezaten. Haar blik gleed weer naar Suzan, die haar een lieve glimlach schonk. Je kon niet altijd zien dat er wat anders was aan bepaalde mensen, maar het was wel zo. Een kort schokje trok door haar arm waardoor Ivy half opsprong. "Waar was dat nu weer voor!" Protesteerde ze hevig. Ze wreef kort met haar hand over haar arm en schonk haar vriendin een geergerde blik. "Je zager nog wat slaperig uit" plaagde ze haar waardoor Ivy met haar hoofd schudde. "Asshole" Een lachje speelde even kort om haar lippen toen ze zag hoe Suzan met wat elektrische vonkjes tussen haar wijs- en middelvinger speelde. "Blijk maar uit de buurt" voegde ze eraan toe.

Account verwijderd

schreef:
'Wat kun je doen? Ik kon het niet zien. Dante is de naam trouwens' zei de man nog voor hij de deur achter zich gesloten had. Hij keek even om, de man was doodnormaal en op het eerste gezicht leek hij niet extreem intimiderend of een geboren leider. Dante was de leider, maar het was geen opvallende man. Wat hem tot een leider maakte, wist hij niet. Niet dat hij zich daar nu druk over maakte, maar hij was nieuwsgierig naar wat hem zo belangrijk maakte.
'Inmaterialiteit. Ik kan door dingen heen lopen.' zei hij, waarna hij opstond en naar zijn handen keek. Nog geen seconde later zag hij dat zijn handen vaag werden en hij niet langer duidelijk te zien was. Hij was nu in principe nu in staat om door alles heen te lopen. Kogels, pijlen, stoelen, muren. Maar ook de elementen en mensen zelf. In principe was hij op zo'n moment niet te raken, maar hij zelf was ook nergens toe in staat. Hij kon niets oppakken, niets gooien of iemand slaan. Dat kon hij pas als hij weer terug was in zijn normale vorm, waarna hij weer vatbaar voor alles was. Nu kon hij elk gewenst moment switchen en had hij er ook geen tijd voor nodig, zodra hij iets aan zag komen, was zijn vorm weer veranderd. Hij was in elk geval goed in staat om dichtbij iemand te komen en die persoon vervolgens uit te schakelen. Hij was echter wel genoodzaakt te leren vechten, zijn gave was niet offensief. Wapens kon hij meenemen, op een of andere manier ging alles wat hij aanraakte met hem mee. Zodra hij het niet meer aanraakte, veranderde het weer terug. Handig was dat wel te noemen, anders raakte hij zijn kleding kwijt elke keer dat hij zijn materialiteit veranderde.
Een mes werd door hem geen geworpen en heel even keek hij op naar Dante, maar Dante grijnsde alleen maar en knikte vervolgens goedkeurend. Het mes raakte de muur en bleef recht in de muur staan. Dat was voor hem het moment om weer gewoon hem te worden, Dante had gezien wat hij kon.
'Oké, je zit erbij. Ik zal je meenemen naar je kamer. Vandaag is echter wel een dag om te trainen en ik verwacht je over een uur in de trainingszaal. Ik zal wel iemand sturen om je een rondleiding te geven.' zei Dante, waarna hij de deur voor hem opende en hij de gang op liep.
'Je kamer zit aan het einde van de gang rechts, nummer 16.' zei de man, waarna hij weer verdween in de kamer. Hij knikte slechts en liep de gang in, op zoek naar nummer 16.

Account verwijderd

schreef:
Ivy kwam terug uit de eetzaal na een wat te hebben gegeten toen ze op Dante stuitte. "Goeiemorgen Ivy? Goed geslapen?" Ivy knikte even kortaf en glimlachte. "Als een roos, totdat Suzan mijn droom verpestte" zei ze extra luid terwijl ze een blik afvuurde op het meisje. "Ah, je mag ook niet te gewend worden aan slapen" Klonk een zware mannenstem plots achter haar. "Jason" Ivy gaf hem een glimlach en een stoot tegen zijn schouder. Jason had de gave om sonische golven door de lucht te sturen en zo was hij in staat redelijk veel schade aan te richten. Jason had wel een leuk uiterlijk. Hij zag er best wel geeky uit, maar een cute geek. Hij had van dat donkerbruin haar dat over zijn voorhoofd viel in slordige golven, groenige ogen en een bril. Hij leek best wel op zijn zus, Suzan. Zij had ongeveer hetzelfde kleur haar maar was iets kleiner en tenger. "Genoeg gekibbel, Ivy, kan ik iets aan je vragen?" Dante keek met een rustige blik op hen neer en Ivy knikte kort. "Sure, what's going on?" Dante schudde zijn hoofd even. "Niets speciaals hoor, ik wou gewoon even vragen om je nieuwe teamlid rond te leiden" Ze hield haar hoofd even schuin en fronste. "Nieuwe teamlid?" Zover ze wist had ze nog niets gehoord over een nieuw lid. "Ja, je vindt hem in zijn kamer, gang 7 kamer 16" voegde Dante er met een knikje aan toe. Hmmm, waarschijnlijk had hij gezien dat er al iemand klaar stond om aan het team toegevoegd te worden, hoe kon het ook anders? Maar Dantes gave was niet 100% zekerheid. De toekomst kon veranderen, naarmate keuzes veranderden. "Sure" antwoordde ze met een glimlachje. "Dus gewoon rondleiden en wat praktische informatie he?" Vroeg ze nog voor de zekerheid. "Ja, zoals altijd" Dante grijnste even en liep toen naar de ontbijttafel. Dus het team zou worden uitgebreid? Ze vroeg zich af wat de anderen daarvan zouden denken. Momenteel waren ze met hun 5, allemaal unieke gaves en unieke karakters. Rustig liep ze de gangen door tot kamer 16 waar ze kort even klopte op de deur.

Account verwijderd

schreef:
Toen hij zijn kamer eenmaal gevonden had, was hij niet lang bezig geweest met uitpakken. Zijn kamer was niet erg groot, maar het was groot genoeg. Bovendien had hij een eigen douche en die had hij al heel erg lang niet meer gehad. Deze groep werd natuurlijk gefinancierd door de overheid, maar luxe had hij niet verwacht. Misschien omdat hij het totaal niet gewend was, ze sliepen met meerdere mensen op één kamer en ze hadden een doucheruimte waar iedereen moest douchen. Je kon je waarschijnlijk wel voorstellen dat dat niet erg handig was, hoewel ze allemaal volwassen waren en ze soms vreselijke dingen deden, was gemixt douchen nooit goed gegaan. De mannen hadden er nooit problemen mee gehad, de vrouwen wel. Niet verwonderlijk. Al snel was er een soort rooster gekomen, tot zijn grote opluchting. Hij was best een goed persoon, hij was goed opgevoed. En hoewel je veel van hem kon zeggen, had hij altijd respect gehad voor mensen die privacy nodig hadden.
Hij plofte op het bed en pakte een van zijn messen op, hij had alleen wapens en kleren meegenomen. Hij had afscheid genomen van zijn persoonlijke bezittingen, het was een tijd die hij maar al te graag achter zich wilde laten en hij zou er alleen maar aan herinnerd worden als hij alles mee zou nemen. Een zucht gleed over zijn lippen terwijl hij het mes in zijn hand draaide. Hij wilde niet weten wie hij hier allemaal al mee verwond had.
Toen er op zijn deur geklopt werd, kwam hij overeind. Dat was waarschijnlijk zijn rondleiding. Omkleden was niet nodig, hij had de kleding waarin hij trainde al aan. Hij had verwacht dat hij zich flink moest bewijzen als hij hier kwam, hij had dus expres al kleren aangetrokken waar hij zich prima in kon bewegen. Even keek hij nog door de kamer, waarna hij de deur open trok en een glimlach op zijn gezicht toverde. Hij had liever iedereen te vriend hier, hoewel hij dat niet volledig kon beïnvloeden.
Zijn blik gleed over de vrouw voor hem, waarna zijn glimlach nog iets breder werd. Hij kon het niet helpen, de vrouw was ontzettend mooi. Daar hoorde hij niet aan te denken, maar de gedachte schoot gewoon door zijn hoofd.
'Oliver, leuk je te ontmoeten. Ik denk dat jij me gaat rondleiden, toch? Zeg me alsjeblieft dat je niet zo'n gedachtelezer bent.' zei hij, waarna hij even grinnikte. Hij vond het niet fijn als mensen in zijn gedachten zaten, die hield hij liever voor zichzelf. Al zijn geheimen zaten daar opgeslagen, hij had liever niet dat iemand daar naar luisterde.

Account verwijderd

schreef:
De deur ging open en een brede glimlach verscheen op haar gezicht. "Hai" zei ze droog terwijl ze naar de man voor haar keek. Hij zag er leuk uit, dat kon je zeker niet ontkennen. Hij had een zongebruinde huid, lieve ogen en donkerblond haar dat net reikte onder zijn kin. Hij zag eruit alsof hij net uit een film over surfers kwam gewandeld. Oliver, dat was zijn naam dus. "Ivy" zei ze met een knikje. "Yep, ik ben inderdaad de gids van dienst" zei ze met een kort glimlachje. Ze lachte even toen Oliver luidop wenste dat ze geen gedachtelezer was. "Nope, don't worry about that" antwoordde ze. "Ik ben geen psycho mens die weet wat je allemaal in je gedachten verborgen houdt" zei ze met een lachje. "Niet dat ik geen psycho ben, aangezien iedereen hier zo is" merkte ze met een bedenkelijke blik op. "Maar volgens mij moet ik je nog tonen hoe de instastructuur hier allemaal in elkaar zit" stelde ze voor. "Eigenlijk is alles hier wel logisch opgebouwd hoor" voegde ze er nog aan toe. Ze liep rustig door de gangen. "Ohh, en straks komen we in de trainingszaal en maak je kennis met het team" Ze glimlachte even. Natuurlijk moesten er wel teams gevormd worden. Ze konden moeilijk met een giant groep op missie gaan. Dat zou gewoon verschrikkelijk onpraktisch zijn en er zou chaos ontstaan. Dus iedereen was opgedeeld in perfecte teams gebaseerd op de gave die je bevatte. Ivy knikte even de richting van de kantine uit. "Daar haal je je food, als je een speciale maaltijd nodig hebt bereiden ze dat voor je" Met je bedoelde Ivy de kookploeg. Ja, er werkte natuurlijk ook personeel in het instituut. Alles moest vlot verlopen. "Dantes kantoor is aan de andere kant, in blok D, dus als je iets met hem moet bespreken dan weet je waar je hem moet vinden....ga alleen niet vlak voor het eten naar hem toe, dan is hij nogal geirriteerd" Ivy liep vrolijk door en stak haar hand op naar Bryan, die voor de hoofdingang op wacht stond. "He Bryan" De reus knikte even terug en ze meende een zweem van een glimlach op zijn gezicht te zien. Hij leek misschien wel een totale klootzak, maar hij had toch een hart van goud, en dat wist Ivy zeker.

Account verwijderd

schreef:
Het scheelde dat ze niet in zijn gedachten zat, hij had het wel verwacht. Het zou een slimme zet zijn om zo iemand rond te laten leiden, ze konden direct beoordelen wat de intenties waren van de nieuweling. Het was onmogelijk expres ergens niet aan te denken, dan begon je er alleen maar aan te denken. Op die manier konden ze direct mensen die geen goede intenties hadden eruit filteren. Misschien kreeg hij nog wel zo'n test, maar daar zag het er op dit moment niet naar uit. De vrouw, die zich voorstelde als Ivy, had echter niet verteld wat ze dan wel kon. Ze had alleen iets gezegd over psycho mensen, maar daaruit had hij niet op kunnen maken wat zij nu kon.
Hij luisterde naar haar, het gebouw was inderdaad vrij logisch ingedeeld en al snel merkte hij dat hij kon raden waar iets zat. Hij zat vrij ver achterin het gebouw. Hoeveel mensen hier waren wist hij niet, maar hij had in elk geval nog niemand gezien. Misschien waren ze allemaal al aan het trainen, hij ging er vanuit dat iedereen hetzelfde schema had.
Zijn blik gleed even naar de reusachtige man die hem ook naar binnen had gebracht, slimme zet om hem bij de deur te zetten. Hij was vrij intimiderend, onzekere mensen zouden alleen al stoppen door hem. Hij liep achter Ivy aan, tot ze in de trainingszaal aan kwamen. De zaal was enorm en ze waren niet alleen in de zaal. Enkele van hen keken naar hem, de rest ging gewoon door met waar ze mee bezig waren.
'Dus, in welk team zit ik?' vroeg hij, waarna hij even glimlachte en vervolgens weer om zich heen keek. Hij vroeg zich af of ze een team hadden voor nieuwelingen, vaak hadden nieuwelingen nog training nodig. En hij kon het hen niet kwalijk nemen als ze hem daar inderdaad plaatste, hij had hen niet verteld waar hij vandaan kwam. Hoewel ze waarschijnlijk al snel op zouden merken dat hij beter was dan dat. Tenzij Dante ook gezien had waar hij vandaan kwam, in dat geval zou waarschijnlijk niemand bij hem in een team willen.
'Ik heb zeker niet het geluk om in hetzelfde team als jij te zitten?' zijn blik gleed terug naar Ivy. Hij ging er maar gewoon vanuit dat een team bestond uit mensen met verschillende gaven die goed met elkaar samen konden werken. Een team kon alleen succesvol zijn als er vertrouwen was en als de gaven met elkaar klikte.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek even opzij naar hem en merkte op dat hij best wel lang was. Ze moest wel een minion lijken naast hem. Ze glimlachte even schaapachtig. "Ik vrees dat je toch met mij opgescheept zit..." bekende ze met een schuine glimlach. "Zo werkt het hier nu eenmaal, Dante kan de toekomst zien en ziet steeds in welk team de nieuwelingen horen" legde ze uit waarna ze liep naar het groepje dat al stond te wachten. Ze vertrouwde Dante met haar leven. Ze wist dzt hij niemand gevaarlijk zou zetten in het team. "Guys, dit is Oliver, ons nieuwe teamlid" zei ze met een glimlach. Vlug begroette de rest de man even kort. "Oliver, dit is Ryan, hij is de leider van ons team" Ze liet de jongen met de paarse ogen en het donkerblauwe haar hem begroeten. "He, welkom in het team, mate" Ivy ging vlucht naast Suzan staan. "Ik ben dus Jason, en mijn gave is telikinese, redelijk verre afstanden en zowel biologische als abiologische factoen" legde hij kort uit. Hij wees de dame met bruin haar en groene ogen aan. 'En dat is haar broer Jason" Jason wuifde een kort en haalde een hand door zijn haren. "Suzan beschikt over de gave om ehmmm...zeg maar als een soort bliksemgeleider te werken" Ivy grinnikte even bij de geergerde uitdrukking die Suzan trok. "En Jason verpest je oren met zijn sonische waves" Ryan knikte en grijnsde even kort naar Oliver. "Ivy ken je nu al, zij behoort tot de sector mensen die veel te sbel kunnen lopen" Ze kon het niet laten om even met haar ogen te rollen. "En dat daar is Derek, hij is instaat op het zwaarste materiaal te verwoesten met zijn spierkracht" Hij duidde de gespierde man met een grinnik aan. "Maar geloof me, meer kom je wel te weten in de training...zo, wat kan jij, Oliver?"

Account verwijderd

schreef:
Een grijns kon hij niet onderdrukken toen ze vertelde dat hij vanaf nu bij haar team hoorde. Ivy was de soort vrouw die elke man wilde en niemand kreeg. Hoewel geen enkele vrouw het leek te verwachten, waren vrouwen wel degelijk in staat te intimideren. Ze waren niet per se bang van de vrouwen, maar het lef om ze aan te spreken hadden ze dan ook weer niet. Gewoon omdat een vrouw ontzettend mooi was en daarnaast ook nog vriendelijk, was voor een man genoeg reden om nerveus te worden om haar aan te spreken. Waarschijnlijk om afwijzing, om het feit dat er zo veel mannen naar dezelfde vrouw keken.
Hij keek naar zijn andere teamleden. Ryan, Jason, Suzan en Derek. Ze konden allemaal iets anders, allemaal unieke gaven. Hij kon begrijpen waarom ze een team vormden, behalve Ivy hadden ze allemaal een offensieve gave. Ivy was dus erg snel, dat was dus niet offensief of defensief te noemen. Zijn gave was ook niet offensief of defensief te noemen, het was neutraal.
'Leuk jullie te onmoeten.' zei hij, waarna hij even glimlachte en de vier bekeek. Geen van hen leek ook maar een beetje achterdochtig, ze leken hem allemaal direct te vertrouwen. Hij vond het niet erg, maar het was verwonderlijk dat ze zo vriendelijk waren terwijl ze hem niet kende.
'Het heet inmaterialisatie. Of wel ik kan mijn moleculaire dichtheid aanpassen waardoor ik in staat ben door muren te lopen. Ik ben in principe onaanraakbaar, maar het zorgt er ook voor dat ik niets meer op kan pakken of gebruiken.' verklaarde hij. Het was erg lastig uit te leggen, het had ook lang geduurd voor hij het volledig begreep. Soms stond hij er nog steeds versteld van, door muren lopen was nooit een normale zaak voor hem geworden. Het was erg handig, maar het bleef raar.
'Je ziet het vanzelf, ik ben niet meer duidelijk te zien als ik het aangepast heb. Je ziet geen duidelijke lijnen en contouren meer. Met alles wat ik aan raak gebeurd hetzelfde, in principe kunnen jullie dus ook door muren lopen als jullie mij aanraken. Het nadeel is wel dat jullie op dat moment geen van jullie gaven kunnen gebruiken.' zei hij, waarna hij nogmaals glimlachte. Meer had hij er niet over te vertellen, meer was het ook niet. Hij had het nooit erg speciaal gevonden, hij had liever een gave gehad waar hij ook daadwerkelijk iets mee kon. Nu kon hij niet zo veel, hij was uiteindelijk aangewezen op zijn eigen kracht en zijn wapens.

Account verwijderd

schreef:
Ivy luisterde aandachtig naar de manier waarop Oliver zijn gave uitlegde en knikte af en toe. Interessante gave, het klonk wel nice. Ze hield haar hoofd even schuin en fronste. "So, als ik in contact sta met je, wordt in feite mijn moleculaire massa ook aangepast?" Vroeg ze verbaasd. "Dat klinkt awesome" voegde ze eraan toe met een glimlachje. "Dus in feite kun je ook banken beroven enzo?" Ivy lachte even om de uitdrukking op Jasons gezicht. "Is er een vaste stof waardoor je niet kan lopen? Aangezien elk voorwerp zijn unieke samenstelling heeft moet er toch wel iets zijn waaraan je je niet kan aanpassen?" Vroeg Derek kritisch. "Guys, hij is een aanwinst" kondigde Ryan met een brede grijns aan. Ivy lachte even en ontmoette Olivers ogen waardoor ze hem een glimlach schonk. Ze had wel een goed gevoel over deze zaak. Sure, het zou wel even wennen zijn, maar ze was er zeker van dat alles goed zou komen. Ze was dol op haar team. Ondertussen zat ze al drie jaar in de goep en ze konden altijd prima met elkaar werken. Natuurlijk waren er af en tie wel onenigheden maar die werden steeds opgelost. Ze vertrouwde hen met heel hun hart. "Wel, guys, als teamleider ga ik eerst wat gaan trainen met Oliver, zodat ik kan zien hoe zijn gave zich inwerkt, you can do your jobs" Suzan trok onmiddellijk Ivy mee naar de kleedkamers dicht bij de training, waar ze allebei hun trainingsoutfit aantrokken. Meestal deden ze voor een missie hun pak aan, dat was aangepast aan hun krachten. Voorbeeld Ivy's pak bezat een speciale stof die de wrijvingskrachten goed kon geleiden wanneer ze enorm veel snelheid toenam. Maar momenteel werden die pakken 'geupgraded' door de technicus die er werkte. Ze was zeker dat Oliver ook wel een pak kreeg en dat er momenteel al werd aan gewerkt. Dus trok Ivy maar haar zwarte topje, legging en speciale gympjes met warmteafwerende zool aan. Het zag er van buiten gewoon uit als een gewone schoen hoor; maar meestal hielden gewone schoenen het niet al te lang uit bij haar. "Ready?" Suzan sprong op en deed haar haar in een staart. "Ready" Ivy sprong even enthousiast op en neer en liep de trainingszaal in. "Hmmm, ik wil eens iets nieuws proberen..." mompelde Suzan terwijl ze met wat elektriciteit speelde op haar handpalmen. Ivy fronste even en ging subtiel wat naar achteren staan. "You see, ik weet dat ik een bol energie kan gooien, maar ik heb nog nooit echt geprobeerd hel stil te houden" bemerkte ze terwijl ze met haar handen cirkelde en een breiwerk van lichtgevende flitsen pure energie liet ontstaan. Ze haalde even diep adem en vuurde de bal af op de muur. Meteen kaatste hij terug door de beschermde, energiegeleidende laag en Suzan slaakte een piep. In een seconde reageerde Ivy en wierp haar op de grond. "Godverdomme" vloekte ze even zachtjes. Dz bol loste op in de lucht. "Wel, I guess I have to practise on that" lachte Suzan vrolijk.

Account verwijderd

schreef:
Kritisch was goed, hij wist nu al dat hij Derek zou gaan mogen. Hij hield wel van mensen die overal hun vragen bij hadden, dat waren de soort mensen die een oplossing vonden voor een probleem waar geen oplossing voor leek te zijn. Zijn vorige vriendin was ontzettend kritisch geweest, zij was erachter gekomen hoe zijn gave nu precies werkte. Hoewel de relatie een drama was en hij haar liever niet nog eens tegenkwam, had zij hem wel verder geholpen.
'Ja, in principe kunnen we banken beroven. En ik heb nog geen stof gevonden waar ik niet doorheen kon lopen, misschien is die er wel, maar op dit moment heb ik die nog niet gevonden.' zei hij tegen Ivy en Derek. Zijn gave was handig, dat moest hij toegeven. Maar elke gave was ontzettend handig als je er goed mee om ging. Ivy was waarschijnlijk ook in staat een bank te beroven met haar snelheid. Voor elk van hen was er een manier om een bank te beroven. Nu had hij in die situatie een voordeel, maar er waren ook een hoop situaties te bedenken waarin hij geen voordeel had. Nam nu vechten, daar had hij geen voordeel. Natuurlijk, hij kon heel dichtbij komen zonder kans op schade, maar zodra het op vechten aan kwam, had hij weinig aan zijn gave. Hij kon hoogstens klappen ontwijken door ze simpelweg door hem heen te laten gaan, maar schade kon hij er niet mee aanrichten. Dat was oké, al helemaal voor hem. Hij was door een fase gegaan waarin hij ontzettend veel schade aan had kunnen richten als hij wel een offensieve gave had gehad.
Ryan gebaarde dat hij hem moest volgen en dat deed hij zonder commentaar. De man wist waarschijnlijk goed wat hij deed en hij was blij dat hij niet langer de persoon was om mensen rond te commanderen. Hij was geen geboren leider geweest, hij was beter af alleen.
'Goed, doe maar wat je moet doen. Je zei dat het duidelijk te zien is dat je je gave gebruikt dus zodra je zo ver bent, ga ik eens kijken of het echt zo werkt.' hij knikte slechts, waarna hij zijn handen zag veranderen en hij weer naar Ryan op keek. Zijn zicht veranderde niet, gelukkig. Ryan pakte een mes van een rek en begon te slaan. Alles wat hij hoefde te doen was stilstaan. Na het mes kwamen nog enkele andere voorwerpen aan de beurt, maar er gebeurde niets.
'Zou je nu door de muur kunnen lopen? En als je terug bent, neem mij dan mee. Ik wil checken of het inderdaad werkt.' zei Ryan, waarna hij zijn orders uitvoerde. Hij liep door de muur en terug, waarna hij Ryan aanraakte en ook de vorm van Ryan zag veranderen. Hij kon Ryan niet mee trekken, maar de man leek dat zelf ook door te hebben. Ze liepen gewoon simpelweg naast elkaar door de muur en terug, waarna hij zijn hand terug trok en hij ook weer een normale vorm aannam.

Account verwijderd

schreef:
Ivy haalde even diep adem en ontweek alle klappen zonder moeite. Het zat in haar aard. Ze had gewoon enorm veel snelheid in beweging en ze zag Dereks hand nogal traag op zich afkomen. Bij zijn volgende uithaal greep ze als de bliksem zijn elleboog en tackelde hem met haar rechtervoet waarna hij hard op de grond ging en even gromde. "Sorry Derek" Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen hij een grom als antwoord gaf. "Blijf gewoon gefocust en laat je niet overvallen door frustratie" tipte ze hem voorzichtjes. Gelukkig nam de gespierde man het goed op en knikte even. "Is goed, maar voortaan kan je beter met Jason of Suzan trainen, ik denk niet dat een battle tussen ons twee zo goed werkt" Antwoordde hij. Ivy knikte braafjes en haalde een hand door haar haren. Lag het nu aan haar of was ze trager geworden? Nerveus begon ze op haar onderlip te bijten, iets wat ze steeds opnieuw deed wanneer ze haar ergens enorm druk over maakte. De laatste tijd leek het gewoon alsof ze haarzelf stukje bij stukje aan het verliezen was. Ze trok haar gezicht weer in de plooi toen ze een tikje op haar rug voelde. "Ivy, ik heb wat nieuws gevonden om te trainen" zei Jason met een brede grijns op zijn blik, die weinigs goed voorspelde. Ze fronste haar wenkbrauwen even kort en hield haar hoofd schuin. "Tell me" beval ze hem terwijl ze haar armen over elkaar sloeg. Een zilveren pistool werd uit zijn zak gehaald. "Een pistool?" Jason rolde met zijn ogen. "Geen gewoon pistool natuurlijk" Hij haalde een kogel uit het wapen. "Zie je deze kogel? Bij het afvuren ontstaat er een reactie waardoor de kogel zich opsplitst in meerdere dodelijke bolkogeltjes, die verscheidene wondjes aanrichten, ik vroeg me af of jij ze kon opvangen" Ze haalde vlug even een hand door haar bleke haar. "Ehmmm, sure, I think I can try it" stemde ze toch even onzeker toe. Ze had al vaker geoefend met gewone kogels, maar dit was toch wel iets nieuws. Haar blik gleed even naar de andere hoek van de trainingszaal, waar een klein glazen kamertje was met een rood kruis erop geschilderd. Hopelijk had ze dat niet nodig. "Laten we naar daar gaan" Jason gebaarde naar een hoek. Ze liep rustig mee en ging dicht bij de muur gaan staan. "Ready?" Ivy schudde met haar hoofd. "Ehmmm, nee?" Opperde ze met een lachje. Jason hield het pistool recht voor hem en zette de veiligheidsbril op en oordempers. Zijn vinger ging naar de trekker. "Okey, 3...,2...,1..." Een knal weerklonk door de zaal en een enkele kogel zoefde door de lucht heen. Ivy hield rustig haar zenuwen onder controle en zag hoe de kogel zich splitste, in 5 verschillende bolletjes. Met een onwaarschijnlijke snelheid ving ze met 2 vingers de eerste op en gooide hem in een hoek. 2 en 3 zaten dicht bij elkaar, dus dat was een eitje. 4... Ivy fronste even en gooide nog 3 kogels in het hoekje. "5" fluisterde zachtjes terwijl ze het vijfde kogeltje op haar af liet komen en het tussen haar wijsvinger en duim vast hield, net voor haar voorhoofd. Even verbaasd staarde Ivy ernaar en wachtte tot alles weer in normale snelheid verderging. "Niceeee" grijnste Jason terwijl hij zijn duim naar haar opstak.

Account verwijderd

schreef:
Hoewel Ryan waarschijnlijk een hoop ervaring had met het trainen en leiden van anderen, keek de man een beetje hulpeloos naar hem. Wat moest je iemand leren die letterlijk niets kon doen. Hij kon niet aanvallen, maar hij kon ook niet verdedigen. Zijn enige kracht was dichtbij komen en vervolgens gewoon vertrouwen op wat hij kon.
'Misschien kunnen we je gewoon leren vechten?' begon Ryan voorzichtig, waarnaar hij kort door de zaal keek.
'Ik denk niet dat daar nog iets te leren valt.' mompelde hij, nu zou waarschijnlijk het moment al komen dat ze erachter zouden komen. Dit bleek echter niet het geval, Ryan knikte slechts. Hij ging er niet vanuit dat Dante had rondverteld wie hij was, dus misschien kon het Ryan niets schelen of wilde hij zich niet aan hem opdringen. Beide opties werkte voor hem, zo lang hij er maar niets over hoefde te zeggen. Zijn blik gleed even door de zaal, iedereen hier was zo anders. Iedereen was bezig met wat zij het beste konden, het was geen competitie. Ze deden allemaal hun best om in topvorm te zijn, om de rest te helpen op hun manier. Hij zag Ivy en een pistool en hij kon het fronzen niet helpen, waarom zouden ze in hemelsnaam een pistool op haar richten? Al snel was het duidelijk, hij zag nu wat haar gave echt was. Snel was te zacht uitgedrukt, maar een ander woord had hij er niet voor. Ze rende sneller dan de snelste raceauto kon rijden. Hij grijnsde even, het was best een vette gave.
'Ze is een ontzettend leuk persoon, maar ik kan me niet herinneren dat ze ooit interesse in wie dan ook heeft gehad. Misschien verbergt ze het gewoon goed, maar wees op het ergste voorbereid.' zei Ryan, waarna hij even glimlachte en een mes pakken. Hij gooide het mes naar hem toe en hij ving het zonder problemen op.
'Laat maar zien wat je kunt.' zei Ryan, waarna hij direct in de aanval ging. Dit was het deel waar hij goed in was, het enige deel waar hij jaren op getraind was. Met zijn gave had hij weinig kunnen trainen, vechten was dus het belangrijkste onderdeel van zijn training geworden. Nog geen halve minuut later lag de man gestrekt op de grond, waarna hij de man weer overeind hielp.
'Oké, daar valt niets meer te leren.' merkte Ryan op.

Account verwijderd

schreef:
"Dat was awesome Ivy" zei Jason terwijl hij zijn hand opstak om een high five te geven. Ivy lachte even en beantwoordde zijn hand. Dus ze was niet slechter geworden? Dat was, goed. Tevreden keek ze naar de kogels die ze in het bakje op de tafel zette. Ze vond het fijn om te trainen. Gaves waren net als een elastiek. Hoe meer je ze trainde, hoe groter en sterker ze werden. Je moest alleen ervoor zorgen dat je ze niet overspande, anders knapte je. Like what happened with Alistair. Vluchtig schudde ze met haar hoofd om de gedachte uit te bannen. Dit was niet het geschikte moment om daarover na te denken. He chose a side, Ivy. Ze beet even kort weer op haar onderlip. Haar grote broer, een verrader. Geweldig gewoon. Het was een idioot idee, maar stiekem dacht ze dat er nog wel iets goeds in hem zat. I mean, de persoon die haar altijd troostte als ze het moeilijk had en haar entertainde wanneer ze zich verveelde kon toch moeilijk een slecht mens zijn? Hmmm. Ivy liet haar blik even door de zaal glijden. De andere teams waren ook goed aan het trainen. In de drie jaar dat ze hier nu al zat kende ze de meesten nu wel. Natuurlijk kwamen er af en toe ook wel anderen bij. Vernieuwing was gewoon noodzakelijk. Er werd hier niet gekeken naar het verleden van mensen, alleen wat hun intenties nu waren, en van welke wil. Daarom werd er ook niet vlug gevraagd naar familie en vrienden van die persoon, het kon niemand wat uitmaken. Ze was wem zeker dat sommige mensen met de gave om het verleden te zien of gedachten te lezen dit wel wisten, maar ze hielden braafjes hun mond. Alleen haar team wist over haar broer zijn fouten. Ze vond dat ze het wel moest vertellen. Ze wou geen geheimen hebben voor de mensen waar ze haar leven moest aan toevertrouwen, en andersom ook. Ivy haar blik gleed naar de andere kant van de zaal, waar ze Ryan languit op de grond zag liggen, gevloerd door Oliver. Een glimlach verscheen om haar lippen en ze kon het niet laten om eens naar Oliver te lachen. Hmmm, hij leek er niet al te veel moeite mee te hebben.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld