Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg- They say you're crazy but i like to see

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
They say you're crazy but i like to see the best in people

Wij weten, jullie niet

Ik:

Naam: Clary Amber De LaFontaine
Leeftijd: 20 jaar
Uiterlijk:

Innerlijk: Ze is een lief meisje en zeer zorgzaam, ze heeft een hart van goud en doet nooit een vlieg kwaad (alhoewel, misschien een vlieg net nog wel). Ze kan soms onzeker zijn maar zo doet ze zich alleszins niet voor. Ze houdt zich altijd sterk. Ze heeft al genoeg meegemaakt in haar leven.
Werk: Ze werkt in een psychiatrisch centrum

Mijn begin:

Clary stond voor de psychiatrische inrichting, niet voor zichzelf natuurlijk, dit was vanaf vandaag haar werk. Ze was een maand geleden op solicitatie gegaan. Nadat ze had gezien hoe haar moeder er onder door gegaan was nadat haar vader dood gegaan was wist ze wat ze wou doen met haar leven, ze wou anderen helpen. Haar moeder was ook in een inrichting opgenomen, alleen wou ze niet dat Clary daar zou gaan werken. Dan koos ze maar voor deze inrichting en gelukkig werd ze al snel aangenomen. Ze haalde even een hand door haar blonde haren, die waren van nature zo. Ze haalde even diep adem en stapte dan maar naar binnen waar ze begroet werd door een iet wat oudere dame die wat grijs werd bij de slapen. "Waar kan ik je mee helpen?" vroeg ze vriendelijk en Clary stapte er aarzelend naartoe. "Ik kom vanaf vandaag hier werken, weet u waar ik naartoe moet?" vroeg ze dan en de vrouw glimlachte haar vriendelijk toe. "Volg me maar." stelde de vrouw voor en ging haar dan voor naar een kantoortje waar ze de uitleg zou krijgen over wat ze nu moest doen, ze zou er de dagindeling krijgen. Niet veel later mocht ze al het ontbijt brengen naar een 5-tal patiënten. Van 1 van hen werd haar gewaarschuwd dat hij schizofreen was maar dat maakte haar niet zoveel uit. Niet veel later klopte ze zachtjes op de deur van de eerste patiënt. "De Schizofreen" zoals sommigen hem blijkbaar noemden omdat hij waanideeën zou hebben. "Mag ik binnenkomen, ik heb ontbijt bij." zei ze dan vriendelijk zoals gezegd werd dat ze moest doen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

Fortunato Cornelius Varo ~ 22

Fortunato zat in de hoek van zijn kamer. Het was een sobere bedoeling, veel meer dan een bed, een kast, een tafel en een toilet stond er niet. Voor hem lag een spel kaarten, versleten van het vele gebruiken. Hij draaide kaart na kaart om zonder een verder doel. Dat kon hij uren aan een stuk doen. De mensen van de instelling hadden gezien dat hij door met die kaarten bezig te zijn rustig bleef vandaar dat hij ze mocht bijhouden. Hij neuriede zachtjes mee met de muziek die opstond. De constante jazzmuziek op de achtergrond was nog een tweede middel om hem te kalmeren. Zelfs s'nachts lieten ze het doorspelen aangezien niemand wist wat er zou gebeuren wanneer ze hem zouden afzetten.
Hij keek geschrokken op bij het horen van een onbekende stem, gasten op dit vroege uur. Hij streek de mouwen van zijn witte kleren glad en klopte wat stof van zijn schouders. De kaarten verzamelde hij en legde hij op een net stapeltje op de hoek van zijn tafel. De meeste verzorgers kwamen gewoon binnen, hij was blij dat tenminste één van hen een beetje manieren had. Hij opende de deur en glimlachte haar vriendelijk toe. "Goedemorgen, komt u binnen." Hij trok de stoel aan de tafel naar achter zodat ze daar op kan gaan zitten. Er was er maar één maar hij zou rechtstaan, want dat was wat een goede gastheer deed.
"Ik zou u graag iets te drinken willen aanbieden, maar u ziet zelf dat ik daar niet echt de middelen voor heb. Trouwens als ik zo onbeleefd moet zijn u komt me niet bekend voor bent u nieuw hier?"

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Clary:
Als de deur open ging keek Clary op, recht in de ogen van een goed uitziende jongen. Haar hart leek bijna stil te staan, nou ja, dat was vast nerveusiteit, dit was haar eerste werkdag. Ze keek even naar het plateau met eten dat ze vast had en hervond zichzelf dan en gaf hem een klein glimlachje. Ik stapte er dan dankbaar mee naar binnen. Ze hoorde de Jazzmuziek en glimlachte zwak, dat hadden ze haar natuurlijk wel gezegd maar nou ja. "Alsjeblieft, zeg geen u tegen mij, ik ben toch niet oud." grinnikte ze dan zachtjes.
Als hij de stoel naar achteren schoof slikte ze even. "Ehm, ik hoor eigenlijk niet te gaan zitten." slikte ze dan. Ze schudde haar hoofd zwak glimlachend als hij dat zei. Hij had iets in zich, iets waar je geen nee tegen kon zeggen. "Geeft niets, ik heb eigenlijk ontbijt voor je bij." zei ze dan met een klein glimlachje. Als hij vroeg of ze nieuw was knikte ze met een glimlachje. "Ik ben Clary, ik werk hier sinds vandaag." zei ze met een zwakke glimlach, op de een of andere manier kon ze niet anders dan glimlachen.
Ze glimlachte even en keek naar de kar. "Als er iets is wat je wilt drinken, je mag kiezen, dus zeg maar." glimlachte ze klein. Ze wist niet echt of het de bedoeling was of ze hem liet kiezen maar ze kon niet anders. "Of als je nog iets anders wilt." Zei ik dan met een glimlachje. Ze keek even de kamer rond. Je zou voor minder gek worden van de eentonige witte kleur die alles heeft. Ze keek even naar hem. "Dus vertel eens, hoe is het hier eigenlijk?" Vroeg ze dan vriendelijk glimlachend.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wel Clary, hartelijk bedankt voor het brengen van mijn ontbijt. Ze zeggen wel eens dat dit het belangrijkste maal van de dag is, maar daar ben ik het niet meer eens. Er is toch niets beter dan s'avonds een uitgebreid diner bij prachtig kaarslicht; het geluid van zilveren bestek en het geroezemoes van de gasten aan een gigantische eettafel." zei hij terwijl hij zichzelf een tas koffie inschonk. Meestal kreeg hij geen koffie omdat cafeïne niet goed zou zijn voor zijn aandoening, maar gezien Clary hem aanbood te nemen wat hij wou liet hij die kans niet liggen. Hij wou net een slok nemen toen er een nieuw lied door de luidsprekers klonk. Hij zette het kopje zo snel neer dat de koffie er bijna uitklotste. "Oh Clary dit is één van mijn favorieten, mag ik alsjeblieft deze dans van je?" zei hij en stak zijn hand naar haar uit. Nog voor ze had kunnen antwoorden trok hij haar naar haar toe. "Het is echt niet moeilijk. Ik leid jij volgt." Er was niet veel ruimte in de kamer maar toch weerhield hem dat er niet van haar in het rond te draaien. Zachtjes zong hij de woorden 'Heaven I'm in heaven' mee. "Weet je Clary, je doet me aan iemand denken. Iemand van lang geleden. Iemand waarvan gezegd werd dat ze het verschil zou maken, onze redding zou zijn. Al begin ik langzaamaan de hoop op te geven. Hoelang gaan ze me hier nog houden, dagen, maanden, jaren? Zolang ik hier zit kan ik haar onmogelijk vinden en zal alles gewoon blijven zoals het is."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Clary grinnikte zacht als hij dat zegt over het ontbijt, ergens kon ze daar wel in komen. Hij was... speciaal. Hij had voor koffie gekozen, ze wist zelfs niet waarom ze hem had laten kiezen maar iets in haar zei dat ze niet anders kon. Ze kon niet anders. Als hij dan zei dat het een van zijn favorieten was keek ze even op en gaf hem een glimlachje, maar als hij haar ten dans vroeg wist ze meteen dat dat nu net iets was wat al zeker niet mocht.
Maar nee zeggen kon ze niet. Hij trok haar al snel naar zich toe en haar hartslag ging meteen de hoogte in. Wat deed hij met haar? Ze wist het even niet en ging gewoon mee met het moment. Hij liet haar een rondje draaien. Wat er nu gebeurde kon haar ontslag zelfs betekenen, en ze werkte hier pas. Haar haar bleef erg snel slaan op dit moment, zeker als hij begon mee te zingen, het kwam haar lichtjes bekend voor maar dat droomde ze maar. Ze hoorde wat hij zei, over een redding ofzo. Zelfs dat kwam haar bekend voor maar dat was te raar voor woorden. Ze slikte even en keek naar hem.
"Ik... ik moet verder werken, sorry." stamelde ze zacht , ze wou helemaal niet weg. Ze wou graag wat blijven, luisteren naar wat hij te vertellen had, iets in haar vertelde dat ze dat nodig had maar ze kon niet. "Ik kom straks terug." zei ze dan als hij haar los liet, ze zou het plateau terug op komen halen, en straks moest ze nog 1 van de patiënten mee naar buiten, de tuin in, begeleiden, wie dat wist ze al niet meer. Zonder om te kijken ging ze de kamer uit en als ze de deur dicht deed keek ze nog 1 keer naar hem, ze slikte even en deed dan de deur dicht.
Ze ging dan verder met het ontbijt rond te brengen wat na een tijdje al gedaan was en ze stond dan wat te helpen bij de rest. "Clary, aarde aan Clary..." zei een stem plots en geschrokken keek ze op. "Heel erg geconcentreerd?" vroeg ze dan en Clary knikte dan maar, niemand moest weten waaraan ze dacht. Ze ging dan eerst bij de rest van de patiënten de plateaus halen en kwam dan aan de deur van hem. Ze klopte aan. "Ik kom het plateau halen." zei ze rustig maar eerlijk was ze niet helemaal rustig.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wel dan kijk ik al uit naar straks, nog een fijne dag Clary." zei hij beleefd en sloot de deur achter haar. "Werken is inderdaad belangrijk" mompelde hij tegen zichzelf. "Al zal jij nooit meer het werk kunnen uitvoeren waar je zo van hield." Zijn zicht werd wazig. Plots zag hij het weer helemaal voor zich. Hij stond in het midden van de balzaal van de Querencia. Het was de dag van zijn achttiende verjaardag en dat betekende een groter en fantastischer feest dan gewoonlijk. Hier zouden de mensen nog jaren over spreken. "Wat sta je daar zo te staan geluksjongen. Je bent jarig, je hoort te dansen." Fortunato keek haar glimlachend aan zijn ogen fonkelden van blijdschap. Net op het moment dat hij haar hand vastnam om te dansen trilde de grond onder hen. Hoorde dit bij het feest? Was er een zoveelste verrassing? Hij keek lachend om naar zijn vader die de hele zaal overkeek. Toen hij diens gezichtsuitdrukking zag wist hij dat er iets mis was. Zijn altijd lachende vader keek bang, bedroefd zelfs. De muziek hield abrupt op bij het horen van een luide knal. "Iedereen maak dat je wegkomt." bulderde zijn vader. Op dat moment barstten de ramen uit elkaar. Soldaten met een onbekend uniform vielen binnen en schoten willekeurig om zich heen. Er klonken meer luide knallen steeds dichterbij. Fortunato zag met eigen ogen hoe zijn thuis ineen stortte. De diamanten lusters, de lichtjes in alle kleuren, de muren versierd met talrijke fresco's, alles verdween in enkele luttele seconden. Hij wist dat hij moest vluchtten maar zijn benen konden hem niet langer dragen. Hij zakte op zijn knieën en barstte in tranen uit.
"Nee, dit kan niet. Hoe kunnen ze haar vernietigen." Hij schrok op uit zijn gedachten, zijn ontbijt lag over de kamer verspreid. Zijn matras was in stukken gescheurd en de kast omgeduwd. Net op dat moment klopte Clary aan.
"Nee kom alsjeblieft niet binnen." Zijn stem trilde, er zaten nog altijd tranen in zijn ogen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ze wachtte even op het antwoord. En ergens was ze nerveus om naar hem toe te gaan. Maar als ze zijn stem hoorde , hoorde ze een gebroken, trillende stem die haar vroeg niet naar binnen te komen. Ze schrok licht en had het gevoel dat ze wel naar binnen moest. Alsof haar hart bang was voor wat er gebeurd kon zijn.
Met een hart dat veel te snel sloeg deed ze de deur open en slikte even om wat ze zag. Ze wist dat dit niet mocht en dat ze moest vragen of iemand haar hielp, maar iets hield haar tegen. Ze stapte aarzelend naar binnen en sloot meteen de deur achter zich. Hij zag er echt verdrietig uit.
Ze was niet bang van hem maar waarschijnlijk van de reden van dit alles. Soms leek het alsof haar geheugen bestond uit aan elkaar verbonden zwarte gaten. Ze wist dat ze hem wilde helpen. Ze stapte aarzelend naar hem toe. Niet kwaad of wat dan ook. "Wat gebeurde er?" Vroeg ze, deels begrijpend dat er meer zou volgen dan ze waarschijnlijk om gevraagd had. Ze ging even met haar hand zacht en langzaam door zijn haar alsof het sterker dan haar was.
"Je kan het me zeggen oké, ik oordeel niet." Zei ze en keek even naar hem. Alweer had ze het gevoel alsof de wereld zou stoppen met draaien als ze te lang in zijn ogen keek wat natuurlijk ridicuul was. Ze wou gewoon weten wat er was. "Vertel het me, ik zeg niemand iets hierover." Zei ze dan rustgevend. Dat werkte altijd wel. Zonder het te beseffen lag haar hand nog steeds op zijn wang.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij had al wel verwacht dat ze niet naar hem zou luisteren en gewoon binnen zou komen. Wat zou ze wel niet van hem denken als ze deze hele ravage zag? Zou ze de andere verpleging erbij roepen? Zouden ze hem weer verdoven en hem verplichten medicatie te nemen, net nu hij zover was dat hij praktisch niets meer hoefde te gebruiken?
Integendeel, Clary deed niets van dit alles. In plaats daarvan reageerde ze begripvol en plaatste troostend haar hand op zijn wang. Hij opende zijn mond om haar alles uit te leggen. Net op het laatste moment sloot hij hem weer. Hij fronste een cynische grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij rechtstond en een stap naar achter deed. "Waarom doe je zo?" vroeg hij wantrouwig. "Is het één van jullie nieuwe tactieken? Vertrouwen opbouwen om erachter te komen of ik nog steeds gestoord ben. Wel ik heb nieuws voor je Clary." Zijn stem werd luider en luider. "Ja ik heb gelogen tijdens al die gesprekken. Ja ik denk nog steeds dat ik uit een andere wereld kom. Een wereld die voor mijn ogen vernietigd is en inderdaad ik moet nog altijd het meisje van de fontein vinden want zij is de enige die de schade kan herstellen." In zijn woede had hij de plateau opgeraapt en hield deze dreigend omhoog klaar om te slaan. Toch bleef zijn hand trillend in de lucht hangen. Hij probeerde diep adem te halen. "Ik denk dat het voor beide van ons goed zou zijn als je nu wegging, want ik zit vast aan deze plek."

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Clary zag zijn blik veranderen en slikte even en trok al snel terug. Hij was wantrouwend, hij had vast veels te veel meegemaakt. Ze luisterde een klein beetje angstig door zijn dreigende stem. Hij sprak nog eens over het meisje dat hij moet vinden en nog steeds kwam het haar ergens akelig bekend voor. Ze slikte even en zette een stap achteruit. "Rustig, ik doe niets, helemaal niet. Ik wil het gewoon begrijpen." ze slikt even, ze wist dat ze nu beter weg kon gaan maar ergens wou ze zich sterk voor houden.
"Nee ik ga niet weg oké. Je hebt een trauma, je bent helemaal niet gestoord." zei ze dan rustig. "In iedereen zit wat goed, en als zij dat niet denken wilt dat toch niet zeggen dat ik hetzelfde denk als hen?" zei ze dan en keek naar hem. "Maar nou ja, als je geen hulp wilt, dan ga ik maar weg." zei ze dan met een zucht en zette een paar stappen achteruit. Hoe hij zich hier uit zou redden wist ze niet. Ze beet even op haar lip. Ze had zelf een trauma, haar moeder, ze had gewoon gezien hoe haar moeder zich had willen ophangen.
Ze stapte dan maar naar de deur, hij moest het zelf maar weten dan. "Ik kom wel terug als je rustig bent." zucht ze dan en maakt aanstalten om de deur open te doen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dat is zowel nobel als erg naïef van je Clary. Hoe vaak ga je, je laten verraden, met je gevoelens laten spelen tot je die eigenschap laat varen? Ik zou je kwaad kunnen laten zien in zijn meest pure vorm, misschien realiseer je je dan dat niet iedereen goedheid in zich heeft." Hij keek hoe ze naar de deur ging. Dit was de enige kans die hij ooit zou krijgen om zijn dierbare bezittingen terug te krijgen die hem bij zijn inname waren afgenomen.
"Er zou een manier zijn om te bewijzen dat je anders bent dan de rest." zei hij net voordat ze de deur wou openen.
"Een amulet en een dolk, deze twee dingen zijn me heel dierbaar. Als je werkelijk het goede in me ziet weet je dat ik er geen kwaad mee wil aanrichten. Ik wil ze enkel terug in mijn bezit." De kans was werkelijk miniem dat ze op zijn voorstel in zou gaan. Wie zou het ooit in zijn hoofd halen een gek een mes te geven, dan vroeg je gewoon om problemen.
Maar moest ze het toch doen dan was hij weer een stap dichter bij het hervatten van zijn zoektocht naar de uitverkorene. Het enige wat hij dan moest doen was hier zijn weg te raken en als Clary zich wist te bewijzen zou ze hem daar misschien ook wel bij willen helpen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Ik keek om als ik hem dat hoor zeggen dat het naïef is. Nou ja, dat wist ik ook wel, maar ik kon gewoon niet anders. Ik wist ergens dat hij vast gelijk had, maar ik wilde het niet geloven. Ik vertikte het gewoon. Ze had net de deurklink vast als hij weer wat zei en ze keek om. "Hmm, en jij denkt dat ik weet waar dat ligt?" zei ik dan en keek dan naar hem. Er leek iets in hem te zijn dat ik herkende. Maar ik geloofde ergens wel dat hij er niets kwaads mee aan zou richten. "Ik zal er over nadenken." zei ik dan met een zucht.
Ergens vertrouwde ik hem zonder een reden en dat was zeker naïef, er zou toch een reden moeten zijn dat ze hem schizofreen noemen. Nou ja, hij denkt dat hij van een andere wereld komt. Dat was zelfs niet eens mogelijk, maar toch zei haar hart dat er iets mee was waar werkelijkheid in zat, maar ze wou er niet aan toegeven. Ze slikte even, ze wist dat ze dit begod niet moest doen , en of ze het zou doen wist ze ook niet.
"Dus, nog hulp nodig met dit of denk je dit ook zelf op te kunnen lossen?" vroeg ik dan, niet gemeen maar gewoon zodat hij begreep dat ik echt wel wou helpen. Hij moest het alleen zelf toelaten, het kon er voor zorgen dat hij niet nog meer in de problemen raakte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dit regel ik zelf wel" zei hij terwijl hij de kast weer omhoog duwde en keek naar de rommel rondom zich. "De hoofdbegeleidster houdt trouwens alle persoonlijke bezittingen bij in haar kantoor. Moest je me dus willen helpen is dat de plaats waar je ze vindt. Jammer genoeg is het voor mij onmogelijk daar binnen te raken." Hij wist niet of ze nog in zijn kamer stond of niet, maar zolang ze zijn spullen niet had maakte het ook niet uit. Hij begon rustig alles op te ruimen. Er stond toch al niets dat echt helemaal kapot kon gaan speciaal uit voorzorg voor zijn uitbarstingen. Toen hij klaar was, was hij weer helemaal alleen in die paar vierkante meters. Hij keek naar de kaarten die hij netjes op terug op de tafel had gelegd, maar had geen zin om er iets mee te doen. Om eerlijk te zien voelde hij zich best schuldig over zijn eerdere gedrag tegenover Clary. Hij had haar niet zo hard moeten aanpakken, uiteindelijk was het ook maar haar eerste dag. En zelfs als ze niet anders was dan de andere verpleegsters dan was dat hoogstwaarschijnlijk niet haar schuld. Hij had gewoon gehoopt dat er eindelijk iemand was die hem zou begrijpen, die hem een uitweg kon bieden.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Hij zei dat hij het zelf kon oplossen dus opende ze de deur maar en zuchtte even. Als hij dan zei waar het moest liggen knikte ze even. "Ik zal zien wat ik kan doen." zei ze dan want ergens had ze het gevoel alsof ze misschien wel iets moest doen om zelf te weten te komen wat er met haar was wat natuurlijk niet kon. Ze ging dan maar naar buiten en ging dan maar verder met de andere patiënten tot ze klaar was. Ze zou het vandaag nog niet gaan zoeken. En ze wist al hoe ze het wou aanpakken.
"Babe." hoorde ze dan op een bepaald moment en ja hoor, de stem herkende ze uit de duizenden, het was de stem van Clark, haar vriendje. Ze keek meteen om en glimlachte klein. "Clark." zei ik met een glimlachje en hij kwam naar haar toe. "Hoe was je dag?" vroeg hij dan en ze glimlachte zwak. "Goed, ik moet even iets doen maar dan kom ik oké." zei ze dan en hij knikte en gaf haar snel een kusje. Ze ging dan naar het kantoor van de hoofdbegeleidster en als die zei dat ze naar binnen mocht ging ze naar binnen.
"Clary? Wat is er?" vroeg ze dan en Clary slikte even, ze wist niet goed wat ze er op moest antwoorden. "Mijn i-phone, ik had hem ergens laten liggen en Rose zei dat ze dacht dat het van een nieuwe patiënt was dus heeft ze het bij de rest van de bezittingen gelegd zei ze." zei Clary dan en de hoofdbegeleidster knikte. "Kijk maar Clary, ze liggen daar, ik ga even naar Eric enzo maar kijk maar vast." zei ze en liet Clary alleen waarna Clary keek bij de bezittingen en al snel vond wat van de jongen was. Ze stak het dan maar gewoon in haar tas en ging daarna weg.
"Ha , je bent terug." zei Clark dan en ze glimlachte zwak en liep dan met hem mee naar zijn auto waarna ze naar huis gingen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Fortunato ruimde zijn kamer weer op. Het was duidelijk schade aan de enkele voorwerpen die er stonden, maar tot zijn verbazing kwam niemand hem verdoven. Ook toen hij zijn avondeten kreeg leken ze de bluts in de metalen kast gewoon te negeren. Hij besloot hen er niet op te wijzen, als ze hem met rust lieten moest hij daarvan genieten zolang het duurde.
De rest van de dag kwam Clary niet meer terug. Telkens er iemand aanklopte hoopte Fortunato dat zij het was, maar waarom? Had ze niet net aangegeven net zo te zijn als alle andere verzorgers?
S'avonds lag hij met zijn rug op bed, starend naar het plafond. Hij neuriede zachtjes meer met de jazzmuziek op de achtergrond en dacht aan de grote feestzaal die eens zijn thuis was, aan chique diners met kristallen glazen en zilveren bestek, dames met de meest extravagante jurken die beleefd ten dans werden gevraagd door de heren. Als hij het personeel mee naar zo'n feest zou kunnen nemen dan zouden ze hem wel snel geloven.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Na een tijdje kwamen Clary en Clarke aan bij zijn huis waar ze ook woonde. Eenmaal daar nam hij haar hand en nam haar mee naar binnen. Die avond lag ze nog na te denken met zijn armen om haar heen. Hij sliep al maar zij nog niet. Ze had hem natuurlijk niet echt verteld van al wat was gebeurd. Morgen zou ze de dolk en het amulet terug geven aan de jongen, ze moest eens op zijn formulier kijken zodat ze wist hoe hij noemde. Niet dat het veel zou mogen uit maken. Na een tijdje viel ze wel in slaap.
De volgende morgend werd ze wakker van de kusjes die Clarke haar gaf. Ze opende haar ogen en glimlachte even naar hem. "Om hoe laat moet je door?" vroeg Clarke en ze keek hem even aan. "Ehm 8." zei ze dan aarzelend en hij greens breed. "Dan hebben we nog wel even de tijd." zei hij dan en ging boven haar hangen. "Clarke." grinnikte ze even en duwde hem van haar af. "Ik moet me klaar maken." zei ze dan met een glimlachje en gaf hem een kusje waarna ze op stond.
Meteen ging ze ontbijten en kleedde ze zich om en toen ze beiden klaar waren bracht Clarke haar naar haar werk waar ze meteen aan het werk mocht door het ontbijt rond te brengen. Ze ging eerst bij de anderen, ze had zijn formulier al gezien en wist nu zijn naam. Toen ze met de rest klaar was ging ze naar zijn deur en klopte aan. "Ik ben het, ik heb je ontbijt bij." zei ze dan zoals ze hoorde en wachtte tot hij open deed. Ze had zijn spullen verborgen en had ze mee, maar ze zou ze niet zomaar geven.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Goeiemorgen Clary, kom toch binnen." zei Fortunato vriendelijk. Hij keek naar de plateau met eten, zoekend naar zijn dolk en amulet, maar kon het nergens spotten. Wel er was nog maar één dag voorbij te gaan, misschien wachtte Clary op het juiste moment en had zich dat nog niet voorgedaan. Hij zou wachten, drie dagen, een week misschien dat zou toch lang genoeg zijn om zijn spullen te bemachtigen?
"Eieren, spek en een dosis felgekleurde pilletjes, mijn favoriete maaltijd." Het sarcasme in zijn stem was duidelijk te horen. "Als je me nog iets wilt zeggen voordat mijn hoofd zicht vult met watten en ik het equivalent wordt van een kamerplant dan doe je het beter nu." Hij had werkelijk een hekel aan zijn medicatie, zo te zien was het meer dan eerder. Zijn kamer ravage was dus toch niet onopgevallen gebleven, maar in plaats van hem erover aan te spreken gaven ze hem gewoon wat meer kalmeringsmiddelen en hoopten dat hij dat niet zou merken. Wel als je, je dagen in een kleine kamer doorbrengt zijn het aantal pillen die je moet innemen één van de vele dingen waar je dus extra op gaat letten om verveling tegen te gaan.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld