Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
ORPG ft. Varamyr

{ gelieve niet reageren op het topic tenzij je Varamyr of Vasilissa heet aub c: }

Ik:
Naam: Jack Ivashkov {vampirehunter}
Leeftijd: 18 jaar
Uiterlijk:

Jij: meisje + begin c:

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson - Vampire - lijkt 19, maar is in werkelijkheid 89 jaar

Adoria Robertson,

Er waren studenten die hun best deden om goede cijfers te halen. Zij focusten zich op alles wat ze in de lessen te horen kregen en wat ze als huiswerk opkregen, maar er waren ook studenten die zich totaal niet bezighielden met hun universiteit. Zo'n leerling was ik, Adoria Robertson.

"Is alles oké?" hoorde ik mijn vriendin zeggen die aan mijn zijde het pad naar het volgende lokaal volgde. Het antwoord was nee, maar zoals altijd vertelde ik haar dat alles goed ging en dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Natuurlijk, het was naar dat ik loog tegen mijn vriendin. Dat ik haar de waarheid niet kon vertellen, maar iedereen zou me kunnen begrijpen als ze in mijn schoenen stonden. Ik wendde mijn blik af en richtte me op de lege gangen. Normaal was het bomvol. Elke student liep door elkaar heen met een enorme chaos als gevolg. Tijd? 4 uur 's middags dus het was logisch dat de meeste studenten zich al thuis bevonden, hangend op de bank met de televisie in hun zicht. Mijn leven daarentegen was totaal anders. Mijn broer en ik waren werkelijke 'bloedzuigers'. Vampiers noemden ze ons. Ik was er niet blij mee. Jarenlang had ik mezelf opgesloten en in al die jaren had ik nagedacht waarom juist mij en mijn broer, Anicetus, dit moest overkomen. Mijn broer dacht er juist anders over. Elke dag verliet hij het huis met een suffe blik en kwam hij weer thuis met een brede grijns op zijn gezicht. Hij vond het leuk. Hij zag wel de voordelen. En dat liet me nadenken, opnieuw. En hij had gelijk. Er waren zoveel meer voordelen dan nadelen. Je moest er alleen zelf wat van zien te maken.
"Hé, luister je wel?" Door haar gejammer keek ik op uit mijn gedachten. De laatste tijd was ik steeds meer afwezig, voornamelijk door de drank die elke nacht over de toonbank gaat in The Grill. "Wat?" kwam er nogal bot bij me uit. Achter haar gezicht schuilde een duidelijke ergernis. Ik wist hoe ze dacht en wat ze voelde. Ik kende haar inmiddels al vijf jaar, maar het hield me er niet van weer om mijn excuses aan te bieden. Ik keek mijn vriendin aan die in tegenstelling tot mij naar een heel ander punt keek. "Kijk uit!" riep ze hysterisch, maar het was al te laat of ik botste tegen iemand op. De paar boeken die ik in mijn handen had, vielen met een luide klap op de vloer neer, gevolgd door het gelach van mijn vriendin volgde. Zonder op te kijken, stapte ik geërgerd naar achteren waarna ik voorover bukte en mijn boeken opraapte. "Kan je de volgende -" Ik ging weer rechtop staan en keek dit keer wel de persoon aan die een jongen bleek te zijn. Een jongen die ik vreemd genoeg nog nooit eerder had gezien hier, maar wel ongelooflijk knap was. Een lichte grijns verscheen rond mijn lippen. "Nieuweling?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Gehaast liep hij door de gangen van het gebouw, opzoek naar het juiste lokaal. Hij was weer eens bijna te laat, zoals bij Jack wel vaker voorkwam. Hij was nou eenmaal niet echt het type dat het gewend was om vroeg op te staan. Dat kwam voornamelijk door het feit dat hij vaak tot 's avonds laat nog aan het trainen was met zijn vrienden. En nee, het is niet zoals de andere jongens de football training waar hij zo druk mee bezig was. Jack was een vampierjager, een beroep dat in zijn familie vaak werd uitgeoefend. Het was een soort familietraditie geworden en hij had besloten om zich eraan te houden. Niet dat hij verder veel keus had, het werd van hem verwacht. Moeite had hij er niet mee, hij was wel in voor wat avontuur. Aan kracht en doorzettingsvermogen kwam hij in elk geval niets te kort. Dat had hij wel laten zien tijdens al die avonden hard werken en trainen. Elke keer maar weer opnieuw aanvalstechnieken oefenen, conditietrainingen en met allerlei wapens leren omgaan. Voor Jack was dat deel van het dagelijks leven geworden. Hij had het geaccepteerd dat zijn toekomst voor hem vastgelegd was, hoe moeilijk hij dat ook vond. Ach, hij mocht ook niet zeuren. Hij had altijd zijn twee beste vrienden nog, die dag en nacht samen met hem deze tijd doorkwamen. Zij waren net als hem gekozen om vampierjager te worden. Ze kwamen alle drie van belangrijke families binnen de community, wat de druk op hun schouders nog wat groter maakte. Er werd enorm veel van ze verwacht, dat was wel duidelijk geworden de laatste tijd. Ondanks alles proberen ze er met zijn drieën maar het beste van te maken.
"Ik moet gaan gast" klonk de stem van Jason naast hem. Hij was met Jack meegelopen over de campus aangezien ook hij zich verslapen had. Dat was ook wel te verwachten, ze hadden vannacht tot 4 uur keihard getraind. Hij woonde samen met Jason en Tyler in een studentenhuis, hier niet ver vandaan. Ze zaten ook met zijn allen hier op de universiteit. Ze hadden wel andere lessen, waar Jack stiekem een beetje van baalde. Hij had gehoopt om wat lol te trappen met Jason tijdens de hoorcolleges. Maar voor hoe het er nu uitzag zat dat er helaas niet meer in. "Ik zie je nog" grijnsde Jack, waarna hij zijn weg vervolgde door de lange gangen. Het was hier echt immens groot voor een universiteit. Hij zat hier nog niet lang op school, waardoor hij nog steeds de neiging had om rondjes te lopen. Het leek hier ook allemaal zo veel op elkaar. Elk lokaal waar Jack naar binnen keek zag hij weer hetzelfde. Hoe kon hij dan in hemelsnaam weten welk lokaal hij moest zijn? Bordjes waren hier nergens te vinden dus daar had hij ook niets aan. Hij moest maar gewoon op zichzelf vertrouwen en het erop wagen. Uiteindelijk zal hij het vast wel vinden, dacht hij bij zichzelf. Hij slingerde zijn rugtas op zijn rug en versnelde zijn looppas.
Hij hoort een meisje wat schreeuwen en nog geen seconde later botste Jack vol tegen iemand aan. Dit moest hem ook weer gebeuren. Hij zucht diep en zakt door zijn knieën, waarna hij een paar boeken van de grond pakt. Hij had zijn boeken niet in zijn handen gehad dus daar had hij dan wel weer geluk mee. Hij bekeek het meisje even, dat hem met een vreemde blik aankeek. Ze had rood haar en felblauwe ogen, die hem goed in de gaten hielden. Het was een beetje awkward, wat hij snel weer opzij zette. Hij moest opschieten, voordat hij wéér uit de collegezaal werd gestuurd. Dat was hem al een paar keer gebeurd deze week. Ze begon tegen hem te praten maar haakte halverwege de zin af. "Uitkijken? Ja, dat zal ik proberen" mompelde hij droog. Hij pakt de laatste paar boeken van de grond en reikt ze aan het meisje. Zij leek door te hebben dat hij hier nog niet lang op school zat, wat hem wel een beetje verbaasde. "Is het zo duidelijk?" antwoordde hij grijnzend terug. Ze was best knap, dat moest hij wel toegeven. Hij had haar hier nog niet eerder gezien, maarja hij zat hier ook nog niet lang op school dus dat was ook niet vreemd. Hij gaat snel met zijn hand door zijn haar, dat hij in alle haast is vergeten om in model te brengen. Ach wat boeide het ook, het was maar school.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,
Het gelach van Emily verdween al snel toen ze de veranderde blik van Adoria zag. De ergernissen die ze net nog van haar gezicht kon aflezen, was als sneeuw voor de zon verdwenen en maakte plaats voor een grijns. Ze nam de boeken aan die hij haar aanreikte en leunde vervolgens tegen het koude oppervlak van de kluisjes. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Emily meerdere en herhalende gebaren maakte die aanduidde dat ze weg wilde, maar doen alsof ze het niet zag, was precies wat ze op dit moment deed. Dat ze niet begreep dat ze niet afhankelijk van Adoria was, was tenslotte haar probleem. Ze drukte haar boeken tegen haar borst aan terwijl ze de jongen van top tot teen bekeek. Iets vertelde haar dat het niet zomaar een iemand was, maar ze ontweek die gedachte en luisterde naar wat hij te vertellen had. Ze wist dondersgoed dat de uitspraak die ze had willen doen, fout gekozen was. Al de schuld legde ze bij hem neer, maar het was haar die tegen de jongen opbotste. "Voor iemand die zowat elke dag buiten te vinden is, ja," zei ze tegen hem waarna ze een pluk haar achter haar oor veegde. "Oké, heel leuk allemaal en zo, maar kunnen we nu alsjeblieft gaan? We komen al te laat door jou," zuchtte Emily die al een aantal meters naar voren gestapt is. Zwijgend keek ze haar fel aan. Alsjeblieft, houd je erbuiten. Ik heb totaal geen zin in je gezeur, noch hem, dacht ze. Het irriteerde haar enorm dat Emily de schuld op haar schoof. Al die tijd kon ze gewoon doorlopen. Ze rolde met haar ogen en keek terug naar de jongen. "Heb je hulp nodig bij het vinden van je klaslokaal of blijf je hier nog een poos staan?" vroeg ze toen, gevolgd door een nog luidere en diepere zucht van Emiliy. Hoe groot de neiging ook was om op haar in te gaan, hield ze haarzelf toch stil en probeerde ze haar volledige aandacht op de jongen te richten. Wat zijn naam was, wist ze niet, maar op ten duur zou ze er wel achterkomen. Ze duwde haarzelf weg van de kluisjes en keek hem aan. Dat ze te laat kwam, was wel duidelijk. Maar of ze nu één of tien minuten te laat kwamen, te laat was te laat. Dus de paar minuten die ze aan hem besteedde, maakte haar geen barst uit. Ze had liever dit dan les in een benauwd klaslokaal. Buiten dat kende ze de lesstof van binnen en buiten. Een vampier die 89 jaar leefde, nam veel kennis met haar mee.

Dit is wat korter tho, maar god damn. I need sleep, :/

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Het meisje pakte de boeken van hem aan en bleef hem maar aankijken met die vreemde blik. Haar ogen, zo geconcentreerd, die hij over zijn lichaam voelde glijden. Bepaald prettig was het niet, vond hij zelf. Er was iets aan dit meisje wat hem echt anders liet voelen. Haar uitstraling, de manier waarop ze deed wat ze deed. Iets anders was er met haar aan de hand, maar wat? Daar kon hij maar niet opkomen en na er een paar minuten over nagedacht te hebben gaf hij het op. Het was net alsof het antwoord echt voordehand liggend was en hij het zo kon bedenken. Zijn hersenen werkten echter niet echt mee, waardoor zijn vraag onbeantwoord bleef. Dat gebeurde hem wel vaker, zeker op de vroege ochtend. Misschien hadden ze gisteravond dan toch niet zo lang door moeten gaan met trainen. Niet dat hij er nog iets aan kon veranderen, daar was het allang te laat voor.
Het meisje naast hen zat ondertussen de hele tijd te lachen. Het was erg irritant aangezien het vreselijk galmde door de ruimte. Jack ergerde zich er mateloos aan, ookal liet hij dat verder niet echt merken. Zijn gebeden waren echter verhoord, tot zijn grote opluchting. Het gelach stopte ineens en onmiddelijk werd het stil in de gang. Dan was hij daar tenminste ook weer vanaf. Normaal gesproken had hij hier nooit last van. Het boeide hem vrij weinig wat anderen deden. Maar voor dit meisje maakte hij wel een uitzondering. Over de stilte hoorde je hem verder niet klagen, hij vond dat juist wel fijn. Om gewoon even niet te hoeven praten en de druk te voelen om een gesprek hoog te houden. Hij was best sociaal, daar was het niet van. Soms was hij gewoon vermoeid en dan had hij geen zin in om een heel gesprek met iemand te beginnen. Één van die momenten had hij dus nu, na een veel te korte nachtrust. Maar met alleen gelach hield het nog niet op, tot grote ergenis van Jack. Ze begon te gebaren naar het meisje tegen wie hij zonet op was gebotst. Hij zag heus wel dat het meisje graag weg wilde naar de les. Dat viel niet te missen, al die bewegingen die naast hem werden gemaakt. Zelfs vanuit zijn ooghoeken kon hij het nog overduidelijk zien. Toch deed hij net alsof hij het niet zag en richtte zijn blik voor kort op zijn schoenen. Het beste wat hij kon doen was het negeren. Jack had geen zin in een zinloze discussie vandaag. Die ging hij eigenlijk het liefst mogelijk uit de weg.
Niet veel later begint het meisje voor hem weer te praten, waardoor hij even op keek in haar heldere blauwe ogen. Die keken hem vriendelijk maar toch een klein beetje nieuwschierig aan. Af en toe ving hij een kleine glinstering op, die hij nog nooit eerder had gezien bij een normaal mens. Was ze dan toch..? Nee dat kon niet, dan hadden ze het vast al opgemerkt het moment dat ze deze campus hadden betreden. De vampieren waren hier allang van de campus wegggejaagd, dat had hij meegekregen toen hij nog in het hoofdkwartier was. Hij had het zich vast verbeeldt. Hij probeert het uit zijn hoofd te zetten en zich te focussen op het meisje dat voor hem staat. Een kleine grijns vormt zich rond zijn lippen vanwege haar opmerking. Zij zat hier dus al wel wat langer op de universiteit, dat kon niet anders. Hij had haar ook niet gezien bij de open dag dus dat bevestigde zijn vermoeden alleen nog maar meer. Niet veel later verdwijnt die grijns weer van zijn gezicht. Het meisje dat net nog zo druk leek met gebaren dat ze wilde gaan had de moed om haar mond open te trekken. Wat had die meid nu dan weer te zeggen? Kon ze niet gewoon een keer haar mond houden? Als ze weg wilde gaan dan kon ze toch gewoon weglopen? Hij snapte haar probleem niet. "Kan het nog vrolijker" mompelde hij geïrriteerd. Het was hem wel duidelijk dat hij beter kon gaan. Althans, van haar gebaren en opmerkingen afgeleid dan. Bovendien had Jack het eerste uur een hoorcollege van natuurkunde. Die man had vanaf het begin al een hekel aan hem dus hij kon maar beter niet te laat komen. Hij was er al genoeg uitgestuurd door die kerel. Het laatste wat hij wilde was nóg een preek over wat hij wel en niet mocht. "Ik vind het vast wel. Bovendien heeft je vriendin je volgensmij harder nodig" zegt hij terug, waarna hij zijn rugtas weer op zijn rug doet. "Ik zie je nog wel op de campus" Hij keek haar nog een laatste keer aan en vervolgde dan zijn weg door de lange gangen van het gebouw.

Is niet erg c:
damn it heb ik alweer zo'n stuk getypt hahaha

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

"Kan het nog vrolijker?" herhaalde ze in haar hoofd. Ze wierp haar blik naar Emily die, in tegenstelling tot haar, al op het punt stond om weg te lopen. Ze wilde van alles naar haar roepen. Dat ze haar mond moest houden en dat ze eens een keer moest ophouden met haar kinderlijke gedrag, maar ze stond hier tegenover een vreemdeling en een eerste indruk kon je nooit veranderen. Zelfs zij niet. Een vampier die een mens op een andere gedachtes kon laten brengen. Ze schudde lichtelijk met haar hoofd en keek de jongen aan. Dat hij weg wilde, was wel te merken. Maar iets vertelde haar dat het dit keer niet haar schuld was dat een vreemdeling van haar weg wilde lopen. Het was duidelijk Emily die daar voor zorgde. Ze had al de blik van hem gezien toen ze niet stopte met lachen.
Een opgeluchte zucht die maar al te goed hoorbaar was, verliet Emily's lippen toen de jongen nog geen twee stappen van haar verwijderd was. "Thank God," mompelde ze. Even leek het alsof de zucht veranderde in een bede glimlach, maar het was niets in vergelijking met hoe ze nu keek. Een duidelijke ergernis stond op haar voorhoofd geschreven en lopen deed ze niet. In plaats daarvan keek ze Adoria aan die rolde met haar ogen. "Sinds wanneer vind je een vreemdeling belangrijker dan ik?" Haar zeurstem echoëde door Adoria's hoofd. Haar vriendin dacht al te snel dat ze wat tekort kwam. Dat ze één keer zoiets vroeg, oké. Maar het was niet de eerste keer dat ze van die onnozele vragen verzon, omdat ze dacht dat zij haar niet goed genoeg vond. Zwijgend liep ze rechtlijnig naar haar kluisje die aan het einde van de gang te vinden was. Ze hoorde dat ze gevolgd werd door Emily. Haar overdreven passen waren dan ook niet voor niets goed te horen met de hakken die ze aanhad, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Als haar vriendin al die tijd haar mond had gehouden, liep ze nu wél met die jongen en kon ze op zijn minst vragen wat zijn naam mocht wezen.
Aan het einde van het pad, stond ze recht voor haar langwerpig kluisje die ze al vrijwel meteen opende door de code in te voeren. Haar vriendin was ook gestopt en ze voelde haar woede in haar rug branden. "Damn it, Ad! Wat is jouw probleem?" Vol ongeloof gooide ik de boeken in mijn kluisje en gooide ik mijn kluisje weer dicht waardoor er een harde knal aan overbleef. "Mijn probleem is dat je me vreemd genoeg mateloos irriteert met het gedrag van je. Mijn leven draait niet alleen om jou. Als ik met hem wil praten en jij wilt weg, dan ga weg! Je hoeft er niet de hele tijd bij te zijn. Daar heb ik nooit voor gekozen," echoëde van de muren naar de gangen. Dat Adoria's 'uitbarsting' haar humeur veranderde, was duidelijk op te merken, maar ze had er geen spijt van. Iemand moest het haar ooit vertellen dat Emily's gedrag niet alleen haar, maar ook de mensen om haar heen irriteerde.
Ze draaide haarzelf zo om dat ze recht in het gezicht van haar vriendin keek. "Ik ben buiten op het schoolplein als je me nodig hebt," zei ze waarna ze weer dezelfde kant terug opliep. Wat Emily daarna nog zei, had ze niet opgepikt. Het boeide haar dan ook vrij weinig wat ze überhaupt nog te zeggen had.

Jaa, zag het Maar het is echt damn goed geschreven tho, I really like your style <3

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Met grote passen liep hij door de gangen. Nog steeds had hij echt geen idee waar hij moest zijn. Waarom moest deze school dan ook zo verdomd groot zijn? Elke deur die hij tegenkwam, elk lokaal waar hij langs liep was niet het lokaal wat hij zocht. Great. Hij zou nog een keer te laat komen. En nog wel bij die natuurkunde leraar ook nog. Zijn dag kon niet erger worden. Hij liet zijn blik glijden langs de lokalen waar hij langsheen liep. 116, 117.. En hier was het dan eindelijk, lokaal 118. Na superlang gezocht te hebben had hij het dan toch weer voor elkaar gekregen. Hij remt gelijk af en haast zich het lokaal in, dat ondertussen al flink aan het volstromen was. De leerlingen haastten zich allemaal naar een goede plek, zoals bijna elke dag. Niemand had er zin in om deze schooldag door te brengen vooraan de klas bij de docent. Alles wat je daar dan deed werd door hem opgemerkt. Jack vond hem echt iets weg hebben van een roofdier. Die ogen, die de hele collegezaal doorspitten en alles goed in de gaten hielden. Nee, bij hem moest je niets flikken. De bel was, tot Jack's grote verbazing, nog steeds niet gegaan. Hij loopt met een grote grijns op zijn gezicht langs de docent, die bij de deur staat te wachten tot de klas compleet is. Die man mocht hem toch al niet, dus waarom zou hij hem dan niet een beetje treiteren? Het was niet dat zijn reputatie hier nog erger kon worden dus hij zag geen reden om netjes te doen.
Hij loopt door het lokaal en besluit helemaal achterin te gaan zitten. Als hij dan nog een beetje lol kon trappen - wat er waarschijnlijk toch niet in zat - dan was dat de beste plek. Jack was nou eenmaal niet echt een jongen die veel gaf om school. Hij zag het als tijdverdrijving, ookal vond hij er helemaal niets aan. Het was verplicht en hij had geen andere keuze gehad. Het enige wat hij kon doen was er maar het beste van maken en hopen dat deze saaie dag snel weer voorbij zou gaan, wat waarschijnlijk toch niet zou gebeuren. Hij gooit zijn rugtas op de grond en ploft neer op een van de stoelen. Zijn voeten zette hij tegen de tafel voor hem. Daar zat toch niemand voor dus problemen zou hij er niet van krijgen. En anders kon hij wel tegen een stootje. Met hem kon je maar beter geen ruzie krijgen en dat wisten de meesten hier ook wel.
Na een paar minuten stil gezeten te hebben pakt hij langzaam zijn spullen uit zijn rugtas en legt ze op de tafel. Die man zat hem weer met zo'n waarschuwende blik aan te kijken dat er geen woorden voor nodig waren om de boodschap over te brengen. Pak je spullen idioot, of wil je soms nog een keer uit de klas gestuurd worden?! Ja, dat viel zelfs vanaf de andere kant van het lokaal nog te zien. Op de tafel lagen een schrift, etui en zijn laptop, de dingen die hij dagelijks nodig had. Veel deed hij niet mee met de lessen. Vaak zat Jack gewoon op zijn laptop op internet rond te surfen of grappige YouTube video's te kijken. De docent had dat nooit bij hem doorgehad aangezien die tegen de achterkant van zijn laptop aan keek. Voor zover die kon weten zat hij misschien wel mee te typen met de stof die er besproken werd. Hij kon er gewoon weinig aan doen dat hij zich te pletter verveelde tijdens lessen als deze. Jason en Tyler hadden andere lessen en waren nergens te bekennen. Met hen viel deze dag nog wel door te komen, zelfs de strengste docenten konden hen er niet van weerhouden om te klooien onder lestijd. Hij bereidt zich maar voor op een ontzettende saaie dag. Hij zuchtte diep en sloeg zijn armen over elkaar heen, waarna hij doelloos voor zich uit staarde. Deze stof boeide hem echt helemaal niets en hij ging ook geen moeite doen om het te laten lijken dat hij het wel interessant vond. Die docent mocht van hem nu echt even oprotten met zijn stomme lessen.

Haha dankje c:
Jouw stukjes zijn ook echt supergoed geschreven ❤️

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Het was de maand mei, maar de zon scheen volop. Zelfs in de ochtend was er nauwelijks een koud briesje te vinden. De bloemen die in de winter amper te vinden waren, zaten nu in de bloei. Zo ook op het schoolplein die inmiddels de geur had van goedruikende bloemen. Met trage, maar lange passen liep ze de campus op. Er waren maar een aantal leerlingen te vinden die ergens in de hoek met elkaar stonden te praten. Het waren altijd dezelfde personen, dezelfde groep. 'Bad boys' noemden ze hen, omdat ze alleen de les inkwamen als ze er zin in hadden. Ze herkende haarzelf daarin. Dat ze alleen naar de les ging wanneer ze dat wilde, maar zij had totaal verschillende redenen dan wat zij hadden. Zij hadden geen moeilijkheden. Alles bij hen ging soepel; ze hoefde niet na te blijven of kregen moeilijkheden met hun ouders. Het leek wel alsof ze niet bestonden. Dat zij niemand kenden en dag niemand hen kenden.Ze volgde het pad naar een houten picknick tafel dat ergens in het midden van de campus stond. Onderweg haalde ze haar telefoon tevoorschijn waarna ze nummer intikte van haar broer en hem opbelde. Hij ging niet naar school. Zijn mening daarover was dat het saai was en totaal nutteloos. Hij had gelijk, daar niet van, maar wat moest je anders heel de dag doen? Jagen op mensen? "En, hoe gaat het met je zogenaamde jacht?" Haar mondhoeken krulde omhoog terwijl ze meerdere keren om haar heen keek om te zien of er iemand dicht bij haar stond, maar er was niets. Niemand volgde haar en de groep bleef staan waar ze daarvoor ook stonden. "Slecht, tot nu toe. Elk dorpsleed is of aan het werk of in school, je weet hoe het gaat." In dat opzicht leek haar broer totaal niet op haar. Hij was koud, meedogenloos en enorm rechtlijnig. Iedereen die hem in de weg stond, maakte hij koudbloedig af. Zelfs al was het één van zijn vrienden, maakte het hem niet uit dus het was geen nieuws dat hij opnieuw zo'n jacht begonnen is. Hoewel hij leefde van onschuldige mensen, leefde zij van 'gedoneerde' bloedzakken en schuldige mensen. "Wat ben je nu aan het doen dan?" vroeg ze. Iets wat ze beter niet had kunnen vragen, want gelach en geschreeuw kwam luid en duidelijk uit haar microfoon. Het werd al meteen duidelijk wat hij aan het doen was en bij die gedachte sloeg ze haar ogen neer. Het was nu de tweede keer dat ze dit via de telefoon te horen kreeg en weer ging er een koude rilling over haar rug. "Je kan dit niet blijven doen, Anicetus. Je krijgt hier alleen maar vijanden mee en dat weet je, want het is niet de eerste keer dat je iemand martelt," fluisterde ik in de microfoon toen een student het plein opgelopen kwam. Maar het leek hem niets te doen. Hij vertelde er gewoon overheen. Dat deed hij altijd als hem iets niet zinde. "Moet jij niet in de les zitten?" Ze rolde met haar ogen terwijl ze vanuit haar ooghoek zag dat de studente haar op een rare manier aankeek. "Heel grappig, meneer Robertson."

Thank youu, <3 (Dat daarboven is haar broer, btw)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Deze les ging nog slomer voorbij dan hij gewend was. Hij moest moeite doen om zijn ogen nog open te houden. De monotone stem van de docent galmde door het lokaal, dat tot Jack's grote ergenis doodstil was. Was hij dan echt de enige die durfde te praten onder lestijd? Dat de man voor de klas hem niet echt mocht deed hem niets. Je hoefde als leerling geen goede relatie met je docent te hebben, als je het aan hem vroeg. Zolang Jack de les maar doorkwam was hij al tevreden. Bovendien was hij niet echt het type 'lievelingetje' van de school. Nee, school was niet zijn ding en dat liet hij merken ook. Dat stond waarschijnlijk met grote letters op zijn voorhoofd geschreven want tijdens de rest van de les bleef de natuurkundedocent hem met een waarschuwende blik aankijken. Hij deed toch niets verkeerds? Hij praatte nota bene niet en deed niets behalve voor zich uit staren. Wat was toch zijn probleem?
Er word een vraag gesteld, eentje die Jack voor de zoveelste keer weer eens niet meekreeg. Hij was te druk bezig met zich vervelen en lette dan ook niet op. "Jack, geef jij eens het antwoord" Meteen schiet hij wat meer omhoog en bijt op zijn lip. Great, nu was hij erbij. Waarom kon hij dan ook niet voor één keer opletten?! Waarom werkten zijn hersenen nou niet eens een keer mee. "Ik weet het niet" zei hij dan maar eerlijk. Die man had het vast allang aan hem gemerkt dus liegen had geen zin meer. De leerlingen naast hem keken hem met een grijns aan. Die hadden ook wel doorgehad dat hij helemaal niet mee had gekregen waar het over ging. Hij gaf ze met een dodelijke blik en richtte zich dan weer op de docent. "Dit was de druppel Ivashkov. Uit mijn lokaal!" Jack zuchtte diep en pakte zijn spullen weer in. Wat een eikel was het zeg. Hij had alleen de vraag niet gehoord en kon dus geen antwoord geven. So what? Die man was toch ook ooit jong geweest? Hij kon er toch ook niets aan doen dat deze les zo slaapverwekkend was. Dat die kerel nou zo'n saaie stem had dat hem deed denken aan een slaapliedje en niet kon uitleggen was niet zijn fout geweest. Hij stond op van de stoel en slingerde zijn rugzak over zijn rug, waarna hij zwijgend naar de deur liep. Als hij nog een paar meter moet tot de uitgang van het lokaal staat wordt hij nog tegengehouden door de man, die hem chagrijnig aankijkt. "Je hoeft vanaf nu niet meer in mijn les te komen" Hij voelde zijn bloed koken van woede. "Ach rot toch op man" mompelde Jack boos. Met alle plezier zou hij dit lokaal nooit meer binnenlopen. Die kerel kon hem echt niets meer schelen.
Te eigenwijs om nog te kijken loopt hij het lokaal uit. Dit moest hem ook weer gebeuren. Altijd was er wel weer wat wat hij volgens de leraren fout deed. Nooit kon hij ook maar iets goed doen. Vanaf dat hij hier kwam werd hij al gehaat door ze. Waarom, dat wist hij nog steeds niet. Hij pakte zijn koptelefoon uit zijn rugzak, die hij aansloot op zijn Iphone. Veel had hij verder niet te doen. Vandaag had hij één groot hoorcollege van natuurkunde, waar hij dus net uit was gestuurd. Hij zag er maar het positieve van in: hij had nu een dagje vrij. Hij zette de koptelefoon op en zijn playlist aan. Muziek was een van de enkele dingen die hem weer rustig konden maken. Hij had geen last van woedeaanvallen, zo erg was het ook weer niet. Hij kon gewoon zo woedend worden als dingen als deze gebeurden. Hij besloot om maar terug te gaan naar het studentenhuis en daar een middagje te gaan trainen. Aan huiswerk ging hij geen aandacht besteden, dat had die man niet verdiend. Dan had hij Jack maar niet de les uit moeten sturen. Hij stopt zijn Iphone terug in zijn broekzak en loopt dan de gang uit naar buiten.

Die is echt knap omg

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Hij lachte, maar het was een raadsel voor haar of hij nu lachte om haar of om zichzelf. "Kom je naar huis?" vroeg hij, gevolgd door het geluid van krakende botten dat met geweld haar oren binnendrong. Ze rolde met haar ogen ook al wist ze dat het breken van haar of zijn nek wel het beste was voor zijn slachtoffer. Het zou nooit een pretje zijn geweest al werd je daarbinnenin gemarteld door een vampier, ofwel haar broer. Hij was niet veel ouder dan haar, maar hij gedroeg zich als een twaalfjarig kind die geen idee had waar hij mee bezig was.
Ze ging zitten op het houten bankje en keek vervolgens naar de paar bomen die voor haar stonden. Na schooltijd had ze afgesproken met Emily, maar het was nu niet het beste moment om met haar om te gaan dus ze zei dat ze kwam. Dat ze over enkele uren weer thuis zou zitten samen met haar broer. "Hé, kan je me één ding beloven?" vroeg ze toen aan hem. Het bleef een tijd stil. Haar broer deed niet aan beloftes. Hij zei dat hij er toch niet aan hield en dat ze er tenslotte zijn om ze te verbreken, maar ze vertrouwde hem en ergens wist ze wel dat hij een uitzondering zou maken. "Ligt eraan wat je me gaat vertellen." Aan de toon die hij aansloeg, werd het al meteen duidelijk voor haar dat hij er nu al geen zin in had. "Wil je alsjeblieft stoppen met het martelen? Je zet ongelooflijk veel op het spel en je doet het nota bene in mijn huis," zei ze, deels luisterend naar de vogels die floten en het geruis van de wind. "Oh, kom op Ad. Ik ben niet degene die hiermee begon." Geïrriteerd keek ze van de bladeren weg. Vroeger, toen ze net veranderd was, hielp een andere vampier met haar 'gaves'. Wat ze wel en niet moest doen als ze honger had en hoe ze haarzelf het best kon verdedigen. Dus het was ook geen nieuws dat na die vampier's dood, ze totaal van de wereld af was. Ze deed dingen die absoluut niet konden en tot op de dag van vandaag, werd ze er nog steeds mee geconfronteerd. "Nee, maar je bent wel degene die niet weet van ophouden," zei ze terwijl ze vanuit haar ooghoek zag dat iemand de uitgang uitliep. Het was hem. "Gaan we het ..." Voor hij zijn zin kon afmaken, vertelde ze hem al dat de 'conrector' naar buiten was gekomen. Haastig hing ze op waarna ze opstond van de bank en naar de jongen toerende. Ze kende hem weliswaar niet, maar aan de manier waarop hij terugreageerde, kon ze vertellen dat ze hem nu al mocht. "Hé!" Toen ze voor hem stond, merkte ze dat dat hij amper wat kon horen, omdat hij muziek in zijn oren had. Het was geen jongen die voor de lol met zijn koptelefoon rondliep, zonder muziek zoals de meesten hier deden. Zonder enige schaamte, duwde ze de koptelefoon zo naar achteren, dat ze het naar beneden kon schuiven en dat zijn koptelefoon kon rusten op zijn schouders. "Dus je hebt het lokaal niet kunnen vinden of ben je nu al uit?" Ze gokte op het eerste, maar ze wist het maar nooit bij hem. Ze kende hem tenslotte niet.

Jaa, I know right?? Maar jouw personage pic. is ook damn hot, really

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Nog even woedend als net liep Jack het gebouw uit. Hij had het nu echt even gehad met dit alles. School was nooit echt iets voor hem geweest maar het was nog nooit zo dramatisch slecht gegaan. Zulke erge docenten had hij nog niet meegemaakt. Nouja, tot hij hier kwam dan. Sindsdien had hij echt een hekel aan de schooldagen gekregen en wilde dan ook het liefst dat de uren snel voorbij gingen. Vergeleken daarmee vond Jack het trainen tot laat in de avond zo erg nog niet. Gewoon doen waar je zin in had en wat je maar wilde. Zolang je maar bleef doorgaan was alles goed. Er was ook iets rustgevends aan het trainen. Hij kon er al zijn emotie bij kwijt, al zijn frustraties. En dat waren er de afgelopen tijd echt aardig veel. De druk op zijn schouders om de traditie voor te zetten en het 'uitstekend' te doen als vampierjager. Er werd veel van hem verwacht aangezien hij toch echt wel kwam uit één van de belangrijkste familie's uit de community. Hij voelde de drang om die verwachtingen waar te maken, om zijn ouders trots te maken. Hij had een eer om hoog te houden. Maar iets hield hem tegen. Wat het was wist hij niet. Misschien kwam het doordat hij het de laatste tijd gewoon echt ontzettend druk had gehad. Of misschien was juist het feit dat er zo veel van hem verwacht werd hetgene wat hem tegenhield. Zijn familie werd aangezien voor het 'grote voorbeeld' van de community. Nou hij wist genoeg om te weten dat zijn familie verre van perfect was. Sterker nog, hij vond het amper meer een familie te noemen. Enkel verjaardagen brachten ze nog bij elkaar door, en die gingen amper voorbij zonder ruzies. Hij vermeed die dan ook vaak het liefst aangezien hij geen zin had in nog meer gezeik. Misschien was dat dan wel een beetje erg van hem, egoïstisch. Maar hij wist gewoon echt geen andere oplossing meer.
Zijn koptelefoon word ineens weggeschoven, waardoor hij opgewekt wordt uit zijn gedachten. "Hé wat doe je" zegt hij verontwaardigd. Hij kijkt op en ziet een meisje voor hem staan. Hij was zo diep in gedachten verzonken geweest dat hij niet eens doorhad dat hetzelfde meisje van toestraks weer voor hem stond. Het was wel echt toevallig dat hij haar telkens weer tegenkwam. Eerst was hij tegen haar opgebotst, nu stond ze ineens voor hem. Ergens vond hij het wel een beetje vreemd. Ach, het zal ook allemaal wel. Hij glimlachte zwak naar haar. "Oh, hey" Het was echt weer wat voor hem om zich niet bewust te zijn van zijn omgeving. Hij was vaak in zijn gedachten verzonken en kon het ook niet helpen. Het was een soort tic geworden leek het, een tic waar hij maar niet vanaf kon komen. Soms sloot Jack zich gewoon volledig af van de buitenwereld zonder er ook maar iets van te merken.
Ze vraagt naar wat hij hier nu al deed, maar veel wilde hij er niet over kwijt. De woede was nog steeds niet helemaal gezakt. Hem kennende zal dat ook nog wel even duren voordat het uit zijn gedachten is. "Laten we het er maar op houden dat ik vandaag dat gebouw niet meer in hoef" mompelde hij droog, met een kleine grijns op zijn gezicht. Deze vrije dag kwam eigenlijk als geroepen, nu hij daar zo over nadacht.

Yes, damn right he is

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Zijn woorden deden haar verbazen. Er waren meerde dingen die ervoor konden zorgen dat hij vandaag het gebouw niet inhoefde, maar zijn grijns verraadde het feit dat hij niet bepaald braaf was geweest. Wat hij deed om wie dan ook zover te krijgen dat hij zogenaamd 'vrij' kreeg, maakte haar vrij weinig uit. Het zou wel erg moeten zijn geweest, wilde hij dat voor elkaar zien te krijgen. Ze haalde haar frons van haar gezicht terwijl ze haar handen in haar broekzakken liet glijden. "Een badass dus," zei ze met haar grijns die rond haar lippen gevormd waren. Van de buitenkant zag hij er al niet bepaald lieflijk uit, maar zijn binnenkant zag er dus hetzelfde uit. Haar broer daarentegen had het juist totaal verschillend. Elke dag verliet hij het huis in nette kleding en kwam hij weer met dezelfde kleding thuis. Geen bloedsporen die te vinden waren op zijn kledingstukken of scheuren van zijn 'gevechten'. Wat dat betreft was hij heel net, maar zijn innerlijk is met de jaren mee steeds slechter geworden. Iets in hem brak hem waardoor hij zo geworden was. De vrolijkheid die hij als klein kind had, was als sneeuw voor de zon verschenen toen hij de vijftig had bereikt. Het was ook logisch, want elke dag speelde hij opnieuw hetzelfde liedje. Hij werd wakker, ging opzoek naar eten en voor hij het wist, was de dag alweer over. Dan was het ook niet zo heel gek dat hij zich op ten duur verveeld raakte. 'Een vampier heeft lang te leven, maar kan in een handomdraai sterven," was wat mijn vader zei. Hij bedoelde ermee dat de binnenkant enorm snel kan sterven en hij had gelijk.
Ze keek weer terug naar hem, dit keer zonder haar grijns. "Mijn naam is Adoria," zei ze en uit beleefdheid stak ze haar hand naar hem uit. Ze kon niet al te lang met hem praten, maar ze verwachtte dan ook dat hij meerdere dingen te doen had. Buiten dat zou zometeen de bel overgaan en twee uur missen, kon er echt niet bij.

Vgm is dit mijn kortste stuk ahaha, sorry maar wist niet veel te schrijven :/

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Hij richtte zijn blik even op zijn schoenen. Het voelde duidelijk erg ongemakkelijk. Dat was ook niet vreemd, als ze zijn koptelefoon niet van zijn oren af had gehaald was hij waarschijnlijk zelfs pal langs haar heen gelopen. Hij had erg verontwaardigd, zelfs bot, gereageerd zodra ze ineens voor hem stond. Iets waar hij toch wel een beetje spijt van had. Hij kon het gewoon niet helpen, deze dag zat hem niet echt bepaald mee. Hij kon er gewoon zo slecht tegen als mensen zo deden zoals die man toenet tegen hem deed. Met zo'n kille maar tegelijkertijd woedende blik die hij in zijn rug voelde branden, het moment dat hij het lokaal uitliep. De doodse stilte die hem, in tegenstelling tot anders, enorm stoorde. De leerlingen die naar hem zaten te grijnzen omdat hij weer eens niet op zat te letten. Hij begon echt een hekel aan deze school te krijgen en hij was hier nog niet eens zo lang.
De muziek had hij ook behoorlijk hard aangezet, hoorde hij nu. Zelfs nu de koptelefoon om zijn nek hing hoorde hij nog zacht de muziek in zijn oren dreunen. Het was dj-muziek waarop een duidelijke beat te horen was. Dat was vaak zijn favoriete muziek geweest. De beat hielp hem met het trainen om door te zetten en hem gemotiveerd te houden. Bovendien leek het een knopje in hem om te zetten en liet het zijn woede die hij net nog in zijn lichaam voelde een beetje wegvagen. Hij concentreerde zich enkel op de beat en vergat even alles om zich heen. Je zal Jack dan ook niet snel ergens zien lopen zonder zijn koptelefoon op. Daar werd hij door zijn vrienden vaak enorm veel om geplaagd. Die vonden het nergens op slaan. Jack trok zich er echter niets van aan en deed gewoon wat hij zelf wilde, zoals hij het al zijn hele leven deed. Hij was niet van plan om zijn leven te laten bepalen door wat mensen van hem vonden.
Hij probeerde zijn gedachten van hem af te zetten en zijn concentratie op het meisje te richten. Een badass, zo noemde ze hem. Was dat echt hoe ze hem zag? Nou hij kon zijn acties niet echt badass noemen. Het was niet zijn schuld geweest dat hij de les uit werd gestuurd. Die man had een kutdag en liet dat merken ook. Was hij dan echt de enige die echt bijna in slaap viel en dus niet oplette? Daar geloofde hij helemaal niets van. Die les was net een slaapliedje waar geen einde aan leek te komen. Dat de docent een monotone stem had hielp daar ook niet echt bij. Dus hij laat zichzelf nu niet vertellen dat hij de enige was die daar zo snel mogelijk weg wilde. Toch kon hij het niet laten om even te grinniken. "Blijkbaar hebben de docenten het hier op me gemunt" zei hij terug. Dat was niet eens gelogen. Hij kon geen enkele docent opnoemen die stond te trappelen om hem over de vloer te hebben. Blijkbaar vielen zijn opmerkingen en acties niet echt goed bij de mensen hier op de universiteit. Niet dat hij van plan was om te veranderen. Daar konden ze nog lang op gaan wachten. Jack zou zijn best niet eens doen om het te laten lijken alsof hij plezier had in alle lessen. Hij deed wat hij wilde, en er was niemand die daar wat aan kon veranderen. Natuurlijk lag een gedeelte van de schuld ook wel bij hem, dat ontkende hij niet. Maar hij was daar te eigenwijs voor om dat echt toe te geven. Eerst moesten die anderen maar eens met excuses komen. Dan zou hij er misschien nog over na denken om zijn schuld op tafel te leggen.
Het meisje stelde zich netjes voor als Adoria, een naam die hem niet bekend voorkwam. Het was wel een naam die hij in elk geval nog niet eerder had gehoord. "Jack" zei hij en schudde haar hand. Die voelde erg koud aan, het was haast ijs. Hij voelde zijn huid ook kouder worden en een kleine rilling ging over zijn rug. Dit liet hij verder niet merken, dat zou alleen maar argwaan wekken. Het was nóg een teken dat dit meisje niet was wie hij dacht dat ze was. Hij schudde die gedachte meteen weer van zich af en probeerde het te vergeten. Ze kon geen vampier zijn, dat wist hij zeker. Die waren hier weggejaagd, zoals de informatie al luidde die hij had gekregen op het hoofdkwartier. Zijn ouders hadden eerst erg veel onderzocht om zeker te weten dat het veilig was. Het was niet de bedoeling dat hij samen met zijn twee beste vrienden meteen in de problemen zou komen. Daar gaven ze dan blijkbaar wel weer om, tot zijn grote verbazing. "Nice to meet you" zei hij beleefd, gevolgd door een kleine glimlach. Iets zei hem dat hij het waarschijnlijk wel goed met haar kon vinden.

Is niet erg haha, ik heb dat ook vaak :3

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

De lichtstralen van de zon vielen rechtstreeks op de plek waar ze stond. Het voelde warm aan. Zo warm dat ze van de hitte enkele stappen opzij zette zodat ze onder een boom stond die schaduw vormde. De zon was nooit haar favoriete 'object' geweest sinds haar vampierjaren. De zonnestralen die de zon afgaf, waren enorm heet voor haar doen. Zonder haar daglichtkettng, werd ze in haar eerste secondes van haar vampierbestaan al verbrand. Toen ze hem hoorde zeggen dat de docenten het op hem gemunt hadden, keek ze teleurgesteld van hem weg. Nieuwelingen werden nooit met open armen verwelkomt. Op deze universiteit waren er twee dingen die enorm opvielen. Zo werden er groepen gevormd waar je bij hoorde of niet. Die groepen werden in het begin van hun eerste jaar gemaakt. Als je als nieuweling erbij kwam, kreeg je de kans niet om er überhaupt bij te horen. Iedereen uit zo'n groep was onderling al hecht met elkaar, ze hadden geen zin in een nieuweling. En als tweede had iedereen zo zijn of haar vooroordelen, ook de docenten. Dat de docenten types zoals hem niet mochten, was wel duidelijk.
Een vriendelijke glimlach verscheen rond haar lippen. "Er is vast wel één docent die het absoluut niet gemunt heeft op jou," zei ze, "en als je goede cijfers haalt, ben je zo hun voorbeeld leerling." Er waren wel degelijk nadelen als voorbeeld leerling. Zo werd je deels gehaat en gebruikt, maar het had geen nut om dat erbij te vertellen. Het was überhaupt nog maar de vraag of hij hier was gekomen om goede cijfers te halen. "En de mensen in je klas? Mogen zij je wel?" Ze kon het antwoord bijna raden, maar zij vond hem wel aardig en het was onmogelijk dat zij de enige was. Er was vast en zeker wel één persoon die hem mocht en toevallig in zijn klas zat. Toen hij zijn naam verteldde en haar hand schudde, herhaalde ze enkele keren zijn naam in haar hoofd. Jack, was zijn naam. Ze trok haar hand weer terug en keek hem glimlachend aan. "Dan was de opbotsing toch nog ergens goed voor." Normaal bemoeide ze zich niet veel met jongens. Niet omdat ze haar niet interesseerde, maar meer omdat haar broer zich er mee zou bemoeien. Het was vreselijk irritant wat hij deed. Alles moet bij hen zo zijn zoals hij dat wilde. Wat dat betreft leek hij heel erg op haar vader.

Heeft iedereen wel eens I guess c:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Jack Ivashkov

Het viel hem op dat Adoria steeds meer naar de schaduw toe trok. Hij zag haar opzij stappen tot ze zo'n beetje uit de zon stond, in het donkere gedeelte dat de boom vormde. De zon scheen volop maar zo warm was het nou ook weer niet. Nóg een kenmerk van een vampier dat hij bij haar had ontdekt. Had hij dan toch gelijk gehad? Het meisje was wel wat anders vergeleken met de rest van de meiden die hier rondliepen. Hij voelde zich ook anders bij haar. Waardoor dat kwam was voor hem een raadsel dat onmogelijk op te lossen viel. Althans, nu hij nog niets van haar wist. Misschien dat hij zich dan toch wat meer in haar moest gaan verdiepen.
Hij schudde zijn hoofd en greep even met zijn hand naar zijn nek. "Ik weet er eerlijk gezegd geen op te noemen" zei hij met een zwakke glimlach. De docenten mochten hem hier nou eenmaal niet. Of het kwam doordat Jack niet iemand was die zijn aandacht bij de les kon houden of simpelweg omdat hij nieuw was, dat wist hij niet. En eigenlijk boeide het hem ook niet veel. Zijn reputatie bij de docenten en de rest van deze universiteit kon toch al niet meer stuk. Hij kon er niets aan veranderen dus waarom zou hij zich er nog druk over maken? En hij, een voorbeeld leerling? Yeah right. Dat zal hij zelfs een kleuter nog niet wijs kunnen maken. Goede cijfers haalde hij niet echt, ze waren wel redelijk. Voor hoever hij überhaupt leerde voor de toetsen. Jack vond de trainingen veel belangrijker en gaf niet zoveel om huiswerk. Daar waren de leraren hier ook al wel achter gekomen want als er huiswerk werd gecontroleerd dan was hij vaak als eerste aan de beurt. Welk excuus hij ook verzon, hij kwam niet onder het strafwerk uit. Niet dat hij dat wel maakte, daar was hij te koppig voor. En de leerlingen in de klas moesten niets van hem weten. Hij eigenlijk ook niet van hen dus het maakte hem weinig uit. Hij had genoeg aan zijn twee beste vrienden. Met hen viel veel te beleven en hij zou ze voor geen goud kwijt willen. Niet te vergeten dat de meeste mensen die hier op de campus rondliepen ontzettend rijk waren aangezien dit een dure universiteit was. Het waren dan misschien wel vooroordelen maar de meesten hier voldeden aan die beschrijvingen. Arrogant en vreselijk opscheppend over wat ze allemaal wel niet hadden. "Het is niet alleen dat zij mij niet mogen, het komt een beetje van beide kanten" Hij doet zijn rugzak wat beter op zijn rug. "En ik woon in een studentenhuis met mijn beste vrienden dus ik ben niet eenzaam hoor" zei hij grinnikend. Hij kon al wel zien wat ze dacht. 'Heb je dan helemaal niemand hier op de universiteit met wie je rondhangt?' Ja, dat zag hij aan haar blik. Dat was in elk geval wat hij eruit kon opmaken. Hij kende haar tenslotte nog niet goed en had niet de gave om gedachten te lezen, jammer genoeg. Hij moest het maar doen met zijn vechttechnieken en brede kennis over wapens.
Ondanks alles was hij wel blij dat hij Adoria ontmoet had. Ze was wel aardig en tot nu toe kon hij het nog goed met haar vinden. Ze was allesbehalve wat hij van haar verwacht had toen hij haar tegenkwam deze ochtend. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Misschien dat het hier dan toch nog niet zo erg was.

Struggles haha
Dit zijn zijn twee beste vrienden trouwens {was vergeten een plaatje toe te voegen xd}

Jason Black:

Tyler McCain:

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria Robertson,

Niet wetende wat ze daarop moest zeggen, keek ze van hem weg. Het was oneerlijk dat elke docent die hij had het op hem gemunt had, maar ze kon het niet veranderen. Ze was tenslotte geen docent.
Ze strook haar mouwen op terwijl ze langzaam weer haar blik op hem richtte. Ergens herkende ze haarzelf in de uitspraak die hij deed. Het was weliswaar niet zo dat de andere studenten haar niet mochten, maar veel aandacht besteedde ze niet aan haar. Haar enige vriendin was dan ook Emily, die hetzelfde meemaakte. Buitenom kende ze wel veel mensen, maar vrienden konden ze hen niet noemen. Het waren meer de oudere, stoerdere mannen die ze meekreeg door haar broer. Zwak glimlachend trok ze haar wenkbrauwen op. "Zo te horen heb je dus geen leuke klas?" Haar klas was ook niet bepaald geweldig, maar iedereen ging normaal met elkaar om dus zo lang dat behouden bleef, vond ze het prima. "Ik denk ook dat je meer aan je vrienden buitenom hebt dan vrienden hier op de universiteit. Geloof me, de meeste zijn hetzelfde." Een scherp en luid geluid vulde de omgeving, afkomstig van de schoolbel. Het rumoer van de studenten was vanaf hier al te horen en ze wist dat ze het volgende lesuur wel zou moeten volgen. Haastig haalde ze een verfrommeld papiertje en haar mascara uit haar broekzak waarna ze met de mascara haar telefoonnummer op het papier schreef. Het was niet het beste schrijfmateriaal, maar het was beter dan niets. "Ik weet niet of je hem ooit gaat gebruiken, maar je beter leren kennen kan geen kwaad. Je bent tenslotte niet de enige met weinig vrienden," glimlachte ze terwijl ze hem ondertussen het papiertje gaf. "Veel succes met je vrije dag," knipoogde ze, voordat ze naar de ingang van de universiteit rende. Toen ze binnenin was, liep ze vrijwel meteen door naar haar kluisje. Alles wat ze nodig had voor de les, zat daarin en ze wist dat ze het echt nodig zou hebben voor het vak geschiedenis. Ze was er ongelooflijk goed in, maar dat was ook het enige vak wat haar interesseerde en waar ze wel goede cijfers voor haalde.

Oké, die eerste is echt ongelooflijk cute ahaha

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld