Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orgp >> met Taylorswift333

Account verwijderd

schreef:
Wil jij beginnen?
Ik ga nu even wandelen met mijn ouders en mijn zusjes. Ik denk dat ik over een halfuurtje, 3-kwartier weer terug ben.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Oki

America Rose Dale - 18 jaar - is lief, bedachtzaam, vriendelijk, betrouwbaar, eerlijk

America:

Ik vertrok net vrolijk van de les, alles liep eindelijk eens fijn voor de eerste keer sinds ik aan het middelbaar was begonnen. Ik was altijd een van de mensen geweest die grotendeels alleen was. Maar nu in mijn laatste jaar leek alles opeens beter te gaan. Nu zat ik in mijn kamer en kreeg ik plots een hoestbui. Moeder die net boven was kwam meteen naar me toe. Ik voelde me plots erg slecht, ze gaf me iets tegen het hoesten maar het werd er niet beter op waardoor ze me naar het ziekenhuis brachten omdat ik niet stopte met hoesten en ik erg veel pijn kreeg daardoor. Meteen begonnen ze me te onderzoeken, de school werd gewaarschuwd dat ik niet zou komen die week want blijkbaar was het ernstig.

Account verwijderd

schreef:
Jayden - 19 jaar - vriendelijk - rustig - zorgzaam
Foto komt nog, ik weet nu niet waar naar te zoeken. Heb jij er toevallig nog één?

Jayden:

Mijn ogen glijden over het scherm, alle foto's voorbij. En toch blijven mijn ogen elke keer hangen bij dezelfde foto. Het is een foto gemaakt in Londen. Met mijn ouders en mijn oudere broer was ik daar. Ik heb daar prachtige foto's gemaakt, maar 1 springt eruit. En ik heb hem nog wel per ongeluk gemaakt. Ik was bezig voor mijn project voor school, voor fotografie. En er liep een meisje voorbij terwijl ik foto's aan het maken was. Daarna raakte ik met haar aan de praat. Gewoon een simpel gesprekje, eerst over hoe ze ergens kwam, daarna raakten we steeds verder aan de praat, tot ze weer weg moest. Maar ook al was het kort, het was misschien wel het bijzonderste gesprek van de tijd dat ik daar was. Niet het gesprek zelf maar zij. Er was iets bij haar wat iets in mij losmaakte. Iets waar ik me prettig bij voelde, wat gelijk vertrouwd voelde. En nog, als ik s'avonds in bed lig kan ik soms aan niks anders meer denken. Maar waarschijnlijk, waarschijnlijk was ze me allang weer vergeten..

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
America:

Ik werd pas weer rustig als ze me iets tegen de pijn gaven en een sterk middel tegen de hoest waardoor die gewoon wat minder frequent werd. Terwijl ze de resultaten onderzochten brachten ze me naar een kamer waar ik moest liggen rusten. Alhoewel slapen niet zou lukken aangezien ik om de 5 minuten een minihoestbui had. Maar ik kwam wel weer een klein beetje tot rust, ook doordat mijn moeder me bezighield en zei dat ik aan wat leuks moest denken om rustig te worden. Dus dacht ik aan die ene dag dat ik in Engeland een keer had gesproken met een jongen die per ongeluk een foto van me had gemaakt, het was best prettig toen en mam zag een miniglimlach op mijn gezicht. "Dat is al beter." zei ze dan.

Account verwijderd

schreef:
Jayden:

Het was weer zo'n nacht dat ik niet in slaap kon komen en over alles kon nadenken. Alles kon wel honderd keer in mijn hoofd doorgaan. Toen wist ik opeens zeker dat ik het niet hierbij moest laten. Ik kon niet elke nacht over haar nadenken totdat ik haar ooit een keer zou vergeten. Niet dat dat ooit zou gebeuren.. Ik wist dat ze America heette, maar verder? Kon ik iets met enkel een naam? Ik moest haar ooit een keer zien, desnoods een keer spreken aan de telefoon. Al was het iets. Ik weet niet wat ze met mij gedaan had. Want als je één keer iemand gesproken had, kon je je dan zo bij iemand thuis voelen?

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Het duurde even voor ik zo uitgeput was van het hoesten en de pijnstillers genoeg hadden afgedaan dat ik eindelijk kon slapen. Al was het maar voor even. Want het was laat en natuurlijk moesten de verpleegsters ook naar me komen kijken in de ochtend. Ik wreef vermoeid in mijn ogen en wilde ineens recht zitten waardoor ik weer begon te hoesten. "Rustig Mer." zei mam die bij me was gebleven. Ik had haar blijkbaar wakker gemaakt. "Mam." zei ik met een schorre stem. "Je moet rusten." zei ze dan , ze wachtten dan ook af met mijn ontbijt te brengen tot mijn hoest weer wat minder was en ik zonder problemen zou kunnen eten.

Account verwijderd

schreef:
Jayden:

Het was inmiddels al een week verder. We zaten nu in de eerste maand van school. En dat zou betekenen dat we over 1,5e maand op uitwisseling zouden gaan naar Canada. Vorig jaar heb ik me met een grote groep vrienden opgegeven en voor onze klas werd ik daar uitgekozen. Ik had er vorig jaar nog niet zo over nagedacht maar nu het dichterbij kwam begon ik enthousiast te worden. De natuur leek me daar ontzettend mooi, maar ook het land zelf. En dat er mensen mee zouden gaan die ik ken is natuurlijk ook leuk. Vanmiddag zouden we de informatiebrief krijgen via de mail. Maar nu ging ik eerst verder aan mijn schoolwerk, ook al was het voor mij allemaal erg goed te doen, een beetje studeren kon geen kwaad.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
America:

Hier in Canada was het nu nog best warm maar ik was na een maand niets verbeterd. Eerst zeiden ze dat het een gevaarlijke longontsteking was. Maar aan de gezichtsuitdrukking van moeder en het feit dat het met zware medicatie niet over ging wist ik wel beter. Ik geloofde de dokter niet meer. Ik heb er zelfs op gestaan dat ze me mijn lessen brachten zodat ik in het ziekenhuis niet te veel achter bleef. Mijn beste vriendin Lyz hield op school aantekeningen voor me bij en papieren en bracht die dan na school naar me toe. Een betere vriendin kon ik me niet bedenken. Ze lieten me leren als mijn hoestbuien wat rustiger waren en voor de rest moest ik rusten en eten en drinken en slapen.

Account verwijderd

schreef:
Jayden:

Ik opende mijn mailbox, een mailtje over de uitwisseling. Ik las de brief door en hoe verder ik las hoe enthousiaster ik was. Tot ik de namen las die in Canada zouden meedoen. Even stond alles in mijn hoofd stil. Meenden ze dat nou? America stond er tussen, America! Maar er stond: Wegens omstandigheden niet zeker. Mijn gedachten dwaalden alle kanten op. Wat zouden ze daar mee bedoelen? Zou er iets met haar zijn? In dat geval wou ik haar nu spreken. Misschien kon ik er met iemand op school over praten, proberen achter haar adres te komen. Maar dan zouden ze dat raar vinden. Toen kwam ik op het idee om de school in Canada een mailtje te sturen, zij hadden immers haar adres. Maar ik moest wat verzinnen zodat ik dat adres zou krijgen.
Ik opende een nieuw scherm en verstuurde een mailtje:

Geachte meneer..

Omdat ik aan de uitwisseling meedoe met u school, wou ik graag een vraag stellen.
Mijn zus(je) doet ook mee aan de uitwisseling. Zij zit momenteel in de 4e en we hebben in de informatiebrief te horen gekregen in welk gastgezin we zouden zitten. Graag zou zij daar alvast contact mee opnemen om diegene beter te leren kennen. Mijn zusje heeft geen e-mail, daarom mail ik nu namens haar.
Zou zij alvast het adres kunnen hebben van dat meisje, genaamd America?

Groeten,

Ik voelde me eigenlijk een beetje schuldig, het mailtje sloeg nergens op ook al was het de halve waarheid. Mijn nichtje deed ook mee aan de uitwisseling, misschien zouden ze haar wel bij America zetten? .Maar ikk zou het raar vinden als ze me zomaar zouden geloven. Want ze geven jongens toch niet zomaar een adres van een meisje? Maar wat als ze dat wel deden? Ik zou niets liever willen dan iets van haar horen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
America:
Na een paar dagen waren ze me beu. Ik weet niet of dat de juiste manier was om het te beschrijven. Misschien zagen ze gewoon geen andere uitweg maar het leek wel alsof ik iedere keer weer opnieuw ziek werd als ze dachten eindelijk de oplossing gevonden te hebben. Genezen leken ze het niet meteen te kunnen maar de medicatie die ik nu kreeg maakte het draaglijk voor me en zorgde er voor dat ik naar huis kon waar ik moest rusten en in de rustige momenten leren.

Account verwijderd

schreef:
Jayden:

Later op die avond kreeg ik al een mailtje terug. Ik kon het niet geloven maar het adres stond er gewoon. En ik was echt blij, mijn broer vroeg zelfs wat er met me aan de hand was. Ik heb s''avonds een brief geschreven en heb hem onder mijn matras gestopt. Niemand hoefde te weten waarom ik die brief schreef.

Voor America,

Je zult je afvragen wie ik ben en waarom ik deze brief schrijf. Maar ik kan het niet zeggen. Ik .. ja, ik weet het niet. Ik wil heel graag weten hoe het met je gaat. Zeg alsjeblieft dat het goed met je gaat. Ik wil graag iets van je horen. Het duurde lang voordat ik deze brief kon schrijven. En hij is nu niet lang, maar ik schrijf je een veel langere brief. Later..

Ik denk aan je,

Me,

In bed begonnen mijn gedachten weer. Zou ik toch vertellen wie ik was? Waarom ik de brief had geschreven? Ik pakte mijn mobiel van het kastje naast mijn bed en hield de foto van America voor mijn gezicht. Over 1,5 maand zal ik je hopelijk zien. En dan kunnen we zoveel praten als we willen. Als je me nog niet vergeten bent..

En ik deed de brief de volgende ochtend op de post.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
America:
Een paar dagen nadat ik thuis was kwam mijn broertje van 5 mijn kamer opgerend met een enveloppe. "Amy, Amy, Amy." zei hij lachend en klom mijn bed op en bleef met de enveloppe wuiven. "Max, voor wie is de brief?" vroeg ik dan en hij grijnsde breed. "Voor jou Amy!" kirde hij dan en opeens was ik een en al aandacht. "Geef hier Max." zei ik dan en hij gaf me de brief met een glimlachje. Ik aaide dankbaar over zijn bol en hij ging er als het dolle heen vandoor waarna ik ongeduldig naar de enveloppe keek. Geen afzender. Dat was raar, van wie was dit?
Na even talmen of ik het wel moest openen won mijn nieuwsgierigheid het. Ik opende het en haalde de brief er uit en zag dat die duidelijk voor mij bestemd was. Ik begon de brief door te lezen, en nog eens maar raakte er niet uit wijs van wie het kwam. Het was raar, een brief van iemand die ik niet kende die me vroeg hoe het met me ging en dat ie aan me denkt. Ik wist helemaal niet of ik wel terug moest schrijven, er lag vertrouwelijkheid in die brief, dat voelde ik, en het voelde raar dat iemand me kende zonder dat ik wist wie dat was.
Maar na even er over na te denken schreef ik in een van mijn rustige momenten toch terug.

"Voor... nou ja ik ken je naam niet,

Ik vraag het me wel degelijk af, ik vraag me eerder af hoe je me kent, hoe je aan mijn adres komt? Het is heel vriendelijk dat je me vraagt hoe het met me gaat en om eerlijk te zijn, het had beter gekund. Ik ben ziek, erg ziek. En geloof me ik vraag me zelfs af waarom ik je dit schrijf, ik ken je niet, maar omdat het zo vriendelijk is dat je het vraagt doe ik het toch. Hopelijk gaat het daar veel beter met jou dan het hier met mij gaat. Toch bedankt voor je brief.

Groetjes,
America."

Ik liet de volgende dag mijn beste vriendin het naar de post brengen, ik had haar half wat verteld, maar mijn ouders wisten van niets, ze moesten ook niets weten. En ergens diep diep vanbinnen hoopte ik dat deze persoon snel terug schreef, en hopelijk zei wie hij of zij was.

Account verwijderd

schreef:
Jayden:

De week nadat ik de brief op de post had gedaan bleef ik eraan denken. Tijdens school, s'nachts en zelfs tijdens mijn toetsen. Iets wat ik beter niet kon doen aangezien ik me moest focussen op school. Het was het laatste jaar en dat zou betekenen dat de cijfers die ik nu haalde meetelden voor mijn examens.

Op een woensdagmiddag kreeg ik weer een brief binnen. Elke keer als ik thuiskwam checkte ik al eerst de brievenbus. Ik wou graag de eerste zijn die de brief zag. Snel pakte ik de envelop uit de brievenbus, snelde naar mijn kamer en plofte op mijn bed neer. De envelop bleef in mijn handen liggen. Een brief van America, dat wist ik. Maar zij wist niet wie ik was. Ik opende voorzichtig de envelop, bang om de brief te scheuren.

Ik las de brief door en bij de 2e zin stopte ik voor mijn gevoel met ademen. America was ziek? Dat was waardoor het niet zeker was van de uitwisseling. Ik voelde me bezorgd om haar, in de volgende brief moest ik vragen of het echt heel ernstig was. Want dat mocht niet, het mocht gewoon niet. Ik liet me achterover vallen op mijn kussen. Het was een rare situatie en diep van binnen, nu ik dit wist, verlangde ik er nog meer na om haar te zien. Gewoon om haar te kunnen troosten, haar sterkte te kunnen wensen. En het was raar dat ik dit allemaal dacht. Ik heb haar maar 10 minuten gesproken hield ik mezelf voor. Maar hoe ik het ook zei, mijn gedachten gingen steeds maar naar haar.

Een paar dagen daarna was ik pas in staat een brief te kunnen schrijven. Omdat ik eerst alles even moest laten bezinken. Ik zette mijn pen op het papier, dacht diep na en schreef toen:

Voor America,

Toen ik je brief las moest ik het allemaal eerst laten bezinken. Het duurt daarom ook wat langer voordat je antwoord krijgt. Ik maak me enorm zorgen om je. Gaat het al wat beter nu? En is het ernstig? En ben je in het ziekenhuis?
Ik vind het fijn dat je me terug wil schrijven, ook al ken je me niet. Nou ja, ik.. Het is lastig snap je? Waarschijnlijk ben je het allang vergeten. Met mij gaat het goed, echt goed, geloof me. Maar ik wou dat ik nu een beetje van dat gevoel aan jou kon geven. Zodat jij je ook goed zou voelen.

Ik wou dat ik je kon zien,

............

Nadat ik de brief op de post had gedaan liet ik me weer vallen op mijn bed. Nog even rust, voordat we met het hele gezin zouden gaan eten en praten over de dag. Maar nu even nergens meer aan denken.

.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
America:

Er gingen dagen voorbij, dagen waarin ik me probeerde te concentreren op het leren als ik eens even niet hoestte, het leek niet beter te worden met me, maar erger ook niet wat al een opluchting was. Vandaag was Lyz bij me en leerde ze samen met me mee zodat ze me kon uitleggen als ik iets niet snapte. Toetsen maakte ik thuis, een thuisleerkracht zorgde dat er toegekeken werd dat ik niet in boeken ofzo keek, taken moest ik ook weer maken. Maar vandaag was het rustig tot ik het zachte gegiechel hoorde van Max, mijn broertje.
"America heeft een vriendje Lyzzie." zei hij giechelend en ik keek verbaasd op. "Waar heb jij het over?" vroeg ik verrast. "Ik heb helemaal geen vriendje." zei ik dan verbaasd. "Waarom zeg je dan niks over de brieven?" vroeg hij dan en ik keek op. "Brieven?" vroeg ik verbaasd en zag nu pas dat hij een enveloppe in zijn handen had. "Geef hier." zei ik dan en hij kwam naar me toe en ging daarna giechelend weg toen ik de brief had. Ik deed hem open en Lyz keek me aan precies alsof ze daaruit kon afleiden waarover dit ging.
Ik las dan de brief en wat erin stond vond ik zowel heel erg lief als ergens toch een beetje raar, gewoon iemand die ik niet kende maar die mij wel kende die zich zorgen maakte om mij? Waarom zou je dat in godsnaam doen? Lyz keek me vragend aan. "Het is alweer van die persoon hé?" zei ze dan en ik gaf haar knikkend de brief. "Jezus Mer, schrijf terug, wie weet is het een knappe jongen die stiekem een oogje op je heeft!" zei ze dan en ik begon meteen hevig te blozen. Daardoor moest ik licht hoesten. "Sorry." zei ze dan zacht grinnikend, blijkbaar kon ze het dus niet laten.
Pas als ze weg was, en nee, zelfs een dag later pas wist ik wat ik kon schrijven.

Voor jouw,

Het klinkt me allemaal nogal raar, maak je je zorgen om me? Ik wist even niet wat ik moest denken als ik je brief las. Het is best lief van je natuurlijk. Nee, beter gaat het niet, maar slechter ook niet, dat vind ik al een opluchting. Het is ernstig ja, jammer genoeg. Ik ben thuis maar moet zware medicatie krijgen en veel rusten, af en toe studeren als het wat beter gaat.
Wat bedoel je eigenlijk met dat ik het vast al lang vergeten ben? Ik vind het moeilijk om te weten wat ik even moet denken. Ik ben blij dat het goed gaat met jou, je woorden doen me goed, jammer genoeg kun je het gevoel niet in een enveloppe steken en het meesturen met de brief.

Ik zou ook graag willen dat ik je kon ontmoeten.

Liefs, America.

De volgende dag na school nam Lyz het voor me mee naar de post waarna ik (on)geduldig wachtte op een antwoord en mam en pap me soms aankeken alsof ik aan het wachten was op de komst van Sinterklaas.

Account verwijderd

schreef:
Weer een week ging voorbij, de tijd leek zo veel slomer te gaan als je moest wachtten. Elke keer uit school checkte ik de brievenbus maar het leek erg lang te duren. Het was ook wel lang als je goed nadacht. Helemaal de oceaan over. Ons verhaal leek op een boek dat mijn moeder ooit had gelezen. Een verhaal over 2 geliefden die elkaar brieven stuurden de oceaan over. Maar wij kenden elkaar niet, nou een beetje. En dat '"geliefde" kwam misschien alleen van mijn kant. Kon je dat zo noemen? Voelde ik iets voor haar? Nog steeds? Ik was haar in ieder geval niet vergeten, dat zoiezo niet.

Toen ik aan mijn bureau zat te studeren kwam mijn broer boven. "Jayden?" Ik keek hem aan. "Wat is er?" Mijn broer Dave liet een envelop zien. "Voor jou, van wie is het?". Ik lachte maar een beetje. "Niet zo nieuwsgierig." Dave liet een grijnslachje zien. "Ik zie heus wel dat je elke dag de brievenbus checkt broertje." "Vertel het maar gewoon, het is heus niet erg ofzo." Ik keek hem wantrouwend aan. "Je houd je mond, hé?" Dave knikte en ik besloot het hem maar te vertellen. "
"Ik schrijf met een meisje uit Canada, je weet wel, dat meisje.", ik stopte even en pakte de foto erbij. "Zij dus." Dave knikte een beetje. "Je vakantieliefde dus. " Ik wist dat die opmerking zou komen. "Nou nee, ik hoorde dat het niet goed met haar ging en ik moest weten wat er was." "En toen zijn we verder gaan schrijven." Dave haalde zijn wenkbrauwen op. "En wat is het probleem, of is er geen probleem?" Ik haalde even adem. "Ze weet niet dat ik haar schrijf." Mijn broer keek bedenkzaam. "Wel een probleem dus." Ik knikte en ik maakte een gebaar dat hij weer moest gaan. Ik wou nu die brief graag lezen. "Mag ik de brief?" "En mond dicht hé?" Dave knikte weer en ging naar beneden. Ik kon dus blijkbaar niks geheim houden.

Ik maakte de brief weer open, het was nog maar de 2e brief van haar maar toch voelde het alsof het altijd al zo was.
In de brief schreef ze dat het allemaal zo raar was en ik snapte haar heel goed. Voordat ik naar Canada ging zou ik het haar vertellen. Wie ik was. En als ze dan niet meer verder wou schrijven zou ik het snappen, maar ik had dan mijn best gedaan.

Lieve America,

Ik weet dat het raar is, heel raar is zelfs. Maar ik maak me echt zorgen om je, ik wil niet dat je je zo slecht voelt. Het is wel fijn dat het niet slechter gaat en ik snap dat dat zelfs een opluchting is. Ik hoop dat ze op school ook rekening met je houden. Denk je dat je het dit jaar wel gaat redden met de examens?
Dit gaat vast nog raarder klinken maar we hebben elkaar al een keer gezien. Maar ik denk dus dat je dat allang weer vergeten bent. Dat je me niet meer zult herinneren, ook al hoop ik heel erg van wel.
Ooit zal ik je vertellen wie ik ben, over een tijdje. Als ik het kan.

...............

En er ging weer een brief op de post, dat er minder postzegels waren moest mijn moeder nu wel opvallen.

TaylorSwift333
Landelijke ster

TaylorSwift333 schreef:
Het duurde lang als je moest wachten. Ik kreeg ondertussen mijn toetsen terug, ze waren minder goed als anders, maar ik was er op door, wat me een beetje hoop gaf. Lyz bleef nu iedere keer na school bij mij om te studeren en om me er ondertussen bezig te houden, ze begon te praten over knappe acteurs en omdat het pijn deed om te lachen glimlachte ik gewoon. Lyz was echt lief en ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Vandaag kwam ze aan met in haar handen een enveloppe. "Het is vast je geheime aanbidder!" giechelde ze en ik bloosde, wat nou als?
Maar nee, dat zou vast niet. Ik nam meteen de brief uit haar handen en opende die en begon het te lezen. Ik begon licht te blozen als ik de woorden las waardoor Lyz ook mee las en giechelde. "Iemand zit echt veel met je in, ik natuurlijk ook maar dit is echt schattig." zei ze dan en ik keek op van de brief. "Wie weet heb je echt een geheime aanbidder die je lekker veel brieven wilt sturen en erg veel om je geeft." zei ze dan geheimzinnig glimlachte. Ik las verder en zag dat hij opmerkte dat ik hem al eens een keer gezien. Lyz begon iedereen op te noemen die ik ooit ben tegen gekomen. Een naam noemde ze niet op, omdat ze dat ook al vergeten was, maar ik niet, ik bloosde even en legde het haar uit. "Maar dat zal vast, ik heb hem nooit mijn nummer of adres gegeven want dan zou het raar zijn als je er zo lang over doet om te schrijven." zei ik dan, langzaam omdat ik anders moest kuchen en dat leidt tot hoesten en dat wou ik niet.
"Wat ga je deze persoon schrijven? Vraag of het een hij of een zij is! Of een hint!" zei ze dan en als ik niet gewoon glimlachte om het hoesten tegen te houden zou ik in het lachen schieten omdat ze zo mogelijk het nog spannender leek te vinden dan ik. Ik grinnikte zacht. "Ach, jij wilt dat weten! Ik stalk je tot je het vraagt en anders vraag ik het zelf!" zei ze dan en ik lachte even zacht maar moest even kuchen. "Sorry." zei ze dan.
Het eerstvolgende rustige moment begon ik terug te schrijven.

Voor jou,

Dank je dat je je zorgen maakt. Oké, dat klonk raar maar hoe moet ik dat anders schrijven? Het is erg lief dat je om me geeft. Dat is vast beter. Het is zeker een opluchting, ze vertellen me steeds dat het een ernstige longontsteking is maar ik geloof hen niet, het zou al lang beter moeten zijn dan. Mijn school houdt er rekening mee, ik studeer op rustige momenten en mag de toetsen op mijn tempo doen. Maar over de examens ben ik niet zeker, ik ga het alvast proberen, als ik beter ben. Laat het ons hopen.
Heb ik je al eens gezien? Maar ik zie zoveel mensen in mijn leven, alhoewel nu wel wat minder. Kun je me geen hint geven? Mijn beste vriendin die me voor school helpt denkt dat ik een geheime aanbidder heb en ik wil haar graag kunnen vertellen dat ze gek is. Oké, dat klonk dus vast nog stommer dan het nu op dit moment in mijn hooft klinkt maar ik verspil liever geen papier, ocharme al die boompjes. Kun je het niet nu vertellen?

Liefs, America

Meteen toen ik het had geschreven ging het de volgende dag al de post op.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld