Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG I'm an experiment

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Ja ik moet de namen uit elkaar houden haha

Wij weten, jij niet
Tips en tops mogen
1x onthouden

Ik: Jason Jack Woodness~16 jaar~de kracht om ijs te genereren~mjw~picca

(blauwe ogen, zwart haar met vuurrode puntjes)

Jij + begin

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Naam: Abigail Conley,
Leeftijd: 16 jaar,
Wat: Is mutant : Insect-style Winged Flight, Acid Projectile Vomit
Meer: Werkt al heel jong bij de wetenschappers, en haar geheim is dat ze dus mutant is. Maar toch walgt ze om iemand te dwingen om een mutant te worden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Het was weer zo'n dag, geen rust, eigenlijk nooit. Met een zucht trok ik mijn labjas aan nadat ik mijn vleugels weer weg ad getrokken. Het was fijn om een aparte kamer te hebben, dan kon ik even mijn vleugels strekken. Maar toch, het was altijd riskant om het te doen, elk moment kon de deur geopend worden. Terwijl ik die altijd gesloten had. Even haalde ik diep adem en pakte mijn notitieblok en verliet niet veel later mijn kamer. Nog steeds was dit geen fijn besluit wat ik ooit genomen had, maar ik wilde meer weten wat er gebeurde hier. Het scheelde ook niet veel dat ik niet aan werd genomen. Vaak moest je door een aparte ruimte om te controleren of je zelf niet een mutant was. Ik had mazzel dat ik er uit sprong en meteen aan de gang kon. Nog een keer haalde ik diep adem, er zou weer een groep binnen komen om aan gewerkt te worden.
Ik vond het vreselijk hoe jonge mensen werden gedwongen om mutant te worden, nog steeds snapte ik dat niet, en wat ik al helemaal niet snapte, waar waren de echte mutanten, voor mijn gevoel hadden ze het hier verlaten. De wereld verlaten leek het wel. Daarbij voelde ik mij echt alleen, geen mede mutant meer, alleen deze 'gemaakte' mutanten. Het liefst zou ik graag een keer weer naar de oppervlakte willen, de wereld zien, maar ik zit hier vast, alleen de jagers mochten naar buiten. Rustig liep ik richting de ruimte waar de jonge mensen werden gebracht om verdeelt te worden. Toch besloot ik maar naar de ruimte te gaan waar het allemaal gedaan werd om alles klaar te leggen en het er redelijk normaal er uit te laten zien, niet als in een horror movie of iets dergelijks, gewoon alles schoon en netjes.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Met mijn handen in mijn zakken liep ik rustig over straat. Het was inmiddels midden in de nacht, een uurtje of drie en de koude wind waaide zachtjes door de vuurrode puntjes van mijn haren heen. Doordat het vakantie was, mocht ik van mezelf wat vaker op stap en ik kwam net uit de kroeg weg. Het was een gezellig feestje met live optredens en alles, maar helaas kwam aan alle mooie dingen een einde. Nu dus ook. Ik was alleen de enige van mijn vriendenkring die in dit deel van de stad woonde en dus moest ik alleen naar huis toe lopen. Niet dat ik het erg vond. Ik hield wel van een lekkere, rustige avondwandeling. Ik had vandaag ook niet veel gedronken. Twee biertjes en de rest was cola. Ik was niet echt een drinker, omdat ik dan niet kon genieten van de omgeving en dronken zijn zorgde voor erg veel problemen.
Na een tijdje lopen kwam ik aan bij een kruispunt en stond even stil. Hoe zou ik lopen? Door het bos vlak buiten het dorp was eigenlijk sneller. Ik woonde wel in het dorp, maar net aan de andere kant van het bos. Via de weg was het een heel stuk omlopen, maar dat was meestal veiliger. De laatste tijd verdwenen er mensen in de omgeving. Echter was ik goed in zelfverdediging, dus zou het wel meevallen. Daarom besloot ik door het bos te gaan.
Mijn benen brachten me vooruit, over de dikke boomwortels die soms her en der verspreid lagen door het bos, tot ik opeens over een boomwortel struikelde en hard op de grond viel. Wat vreemd, juist deze boom had helemaal geen boomwortels die uit de grond staken. Ik woonde al mijn hele leven bij dit bos en kende elke boom op de route. Even fronste ik mijn voorhoofd en pakte mijn mobiel om wat bij te schijnen, maar voor ik de kans kreeg werd ik opeens van achteren gegrepen. Twee sterke armen werden om mijn middel heen geslagen en geschrokken liet ik mijn mobiel vallen, terwijl ik probeerde los te komen.
"Wat is dit? Laat me los! HELP" riep ik luid, al wist ik dat niemand me verder in het bos zou horen. We waren precies op het midden van de route van het dorp en mijn huis. Net buiten beide gehoor bereiken en zelfs al zou iemand me horen zou het moeilijk worden om me hier in het bos te vinden. Ik moest zelf loskomen. Wanhopig probeerde ik me dan ook los te trekken, terwijl de stevige armen me overeind trokken, maar voelde toen een scherpe naald in mijn arm. Een kreun verliet mijn lippen, terwijl ik langzaam suf in mijn hoofd werd en tegen de sterke armen mijn bewustzijn verloor.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Ik kreeg net een bericht dat de jonge mensen werden afgeleverd. Het waren er weer een stuk of 20. Waarom altijd zoveel te gelijk? Wat had ik te zeggen? Ik moest één van de jonge mensen behandelen, meer ook niet. Nog steeds was ik bezig met alles klaar leggen. Dat was eigenlijk al snel klaar en begon maar wat rond te lopen en te kijken of er andere jongere, die hier al waren, het goed deden. Vaak verloren we ze omdat het vaak totaal fout ging. Het was niet mijn schuld, maar toch kreeg ik het vaak op mijn schouders. Dan kreeg ik weer te horen dat ik te veel toe heb gediend, terwijl hun zeiden meer, dus deed ik dat maar. Het liefst wilde ik tegen spreken, maar hielt mij in. Ook wilde ik vaak bij hun alles in spuiten, alles te gelijk eigenlijk, om te zien hoe het handelde. Maar goed, dat was in mijn hoofd en kon het helaas niet uitvoeren.
Het duurde niet lang of de jongeren waren binnen gebracht en in een grote zaal gezet. Vele waren nog suf van de vloeistof die ze toegediend hadden gekregen en werden gelijk gepakt door de andere wetenschappers. Zelf wachtte ik nog even, maar had al wel iemand in het oog. Het was een jongen, rond mijn leeftijd. Ik liep naar hem toe en ging voor hem staan. Hij was ruw behandeld, zoals veel van de jongeren het waren. Ik deed een bandje om rond zijn pols zodat ze konden zien dat ik hem behandelde. Even keek ik naar het gezicht van de jongen en beet op mijn lip. "Rust nog maar even uit." zei ik en reed het bed, waar hij op lag, naar de ruimte waar ik hem ging behandelen. Mijn gezicht zelf had ik zo gezet dat, terwijl ik het bed duwde, niemand door had dat ik het niet wilde, maar het was mijn eigen instelling om dit te doen, meer om te zien hoe ze het deden, en het was gruwelijk.
Nadat ik bij de ruimte aan was gekomen, zette ik het bed neer op de plek en haalde even diep adem. Uit andere ruimtes hoorde ik al geschreeuw komen waardoor ik snel de deur sloot zodat ik niets meer hoorde. Zelf bleef ik nog even bij de deur staan om het geschreeuw uit mijn gehoor te krijgen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Met bonzend hoofd begin ik het gevoel van ontwaken te voelen. Een niet bepaald zacht matras voel ik onder mijn rug. Langzaam opende ik mijn ogen, terwijl een zachte kreun over mijn lippen gleed. Ook om me heen klonk zacht gekreun, wat was er aan de hand? Wie zat hier zo te kreunen? Wat had ik gemist? Honderden gedachten gingen door mijn hoofd heen, maar ze waren ongeordert en een grote warboel. Geen idee wat het betekende, geen idee waar ik de puzzelstukjes aan elkaar moest plakken, om zo antwoorden te krijgen op mijn vele, vele vragen. Het zachte gekreun werd luider en kwam dichter en dichter bij mij aan, wat aangaf dat ik steeds meer bij bewustzijn kwam en waardoor ik mijn ogen instinctief probeerde te openen. Ik moest weten wat hier aan de hand was, waar ik was en wat er gebeurt was. Ik had antwoorden nodig en snel ook. Waar die antwoorden weg kwamen, maakte mij niets uit.
Toen ik eindelijk mijn ogen open kreeg, kneep ik ze snel weer dicht tegen het felle licht. Mijn hoofd begon nog meer te bonzen dan hij al deed en ik voelde een klein straaltje bloed over mijn rechterwang stromen. Op het zelfde moment voelde ik ook hoe iemand mijn pols vastpakte en er iets om deed.
Mijn pols probeerde ik terug te trekken, maar de kracht had ik er niet voor. De stem van diegene naast me klonk vriendelijk, ondanks de situatie, maar erg ver weg. Alsof er minstens 20 meter tussen ons zat, terwijl ik kon voelen dat ze vlak naast me stond. Mijn mond en stem was ik niet in staat te gebruiken, maar ik had ondanks mijn gesloten ogen het gevoel dat het bed waar ik op lag, in beweging kwam. Mijn gehoor werd duidelijk en op het moment dat het bed stil stond, hoorde ik vlakbij ijzingwekkende gillen, die mijn bloed deden bevriezen. Waar kwamen die gillen vandaan? Waar was ik in terecht gekomen? Wat gebeurde er? Waar was ik?
Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Terwijl ik bij de deur stond, merkte ik dat er beweging kwam bij de jongen en keek gelijk zijn kant uit. Ik schrok toen ik bloed over zijn gezicht zag lopen en liep gelijk naar hem toe, pakte een doekje, maakte deze vochtig en begon het er af te halen. Terwijl ik bezig was, merkte ik dat zijn lichaam onrustig werd. Ik beet op mijn lip waarna ik mij omdraaide om een spuitje te pakken. Deze maakte ik schoon en keek naar de jongen. Het was niet om iets toe te dienen, maar het was om zijn bloed te meten. Als de kleurstaaf die in het spuitje zat verkleurde, kon ik nog niets doen omdat er dan wat in zijn bloed zat. Andere woorden, de vloeistof die hem verlamde. De meeste wetenschappers negeerde dat, maar ik deed alles wat de regels aan gaven. "Wacht tot zijn of haar bloed schoon is en ga dan aan de slag" . "Sorry." zei ik toen ik de naald van de spuit in zijn arm prikte en wat bloed er uit haalde. Meteen kleurde het kleurstaaf naar de kleur die ik zou verwachten, maar al snel kleurde het naar een andere kleur. "Alcohol." mompelde ik en zuchtte. Dat kon even duren voordat zijn bloed schoon was. Zelf was ik niet zo van het alcohol drinken, maar soms nam ik wel een slok als er hier werd gevierd dat er weer iemand het gehaald had.
Het bloed wat in de spuit zat, liet ik verdwijnen en gooide de spuit in een verbrander. "Je hebt mazzel, het duurt nog even voordat het gaat gebeuren." zei ik tegen de jongen toen ik weer naast hem was gaan staan. "Probeer te ontspannen, dan gaat de verlammings vloeistof eerder weg." zei ik als ik mijn hand op zijn arm legde en hem probeerde te kalmeren. Maar het was moeilijker dan gezegd eigenlijk, maar toch probeerde ik het door te geven. Mijn haar deed ik daarna in een simpele, maar ook mooie knot voordat ik de spullen klaar ging leggen om later er mee aan de gang te gaan. Als dat gedaan is, verliet ik even de kamer om nog wat te halen. De rillingen liepen over mijn lichaam heen als het geschreeuw weer in mijn gehoor kwam en haalde diep adem.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Na een tijdje voel ik hoe een koud, vochtig doekje over mijn gezicht gleed, op de plaats waar net nog het warme bloed naar beneden gleed. Ik vind het echt niet prettig als wildvreemden aan me zitten, zeker na wat er net gebeurt is. Toch had ik mijn lichaam nog niet voldoende onder controle en dus geen andere keuze dan het toestaan. Niet veel later werd er een naald in mijn arm gedaan en voelde ik hoe diegene die me behandelde bloed van me afnam. In dat soort gevallen was ik extreem gevoelig. Ik voelde wat er uit me en in me gespoten werd, iets wat niet altijd even prettig was. Bij de huisarts had ik er al een hekel aan, maar deze mensen hier vertrouwde ik al helemaal niet.
Mijn gehoor was weer zoals ik het gewend was. Alles kon ik weer duidelijk om me heen horen en ik hoorde het meisje dan ook het woord "Alcohol" uitspreken. Hoewel ik niet veel had gehad, was ik op het ogenblik blij dat ik twee biertjes gehad heb. Wat ze ook van plan zijn, blijkbaar kon het meisje niets doen zolang ik het alcohol nog in mijn systeem had. Nu maar hopen dat het wat langer bleef zitten dan normaal gesproken het geval was. Als ik de controle over mijn lichaam weer had, kon ik proberen hier weg te komen. Uitzoeken wat dit allemaal was, kwam later wel eens een keertje.
Eigenlijk wild ik me niet ontspannen als ze me die opdracht gaf, maar besloot het dan wel te doen. Als die verlamming weg was en de alcohol nog niet, stond ik in het voordeel. Zo te horen kon ze dan niets doen, maar kon ik wel proberen te ontsnappen. Al snel verliet het meisje en begon ik mijn gevoel wat terug te krijgen. Langzaam ging ik overeind op het bed zitten en sloeg mijn benen over de rand heen, waarna ik een beetje wankel opstond. Mijn benen konden eigenlijk mijn gewicht niet dragen, maar ik moest hier weg zien te komen. Voorzichtig zette ik dan ook een paar stappen en voelde bij elke stap hoe mijn benen meer kracht kregen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Terwijl ik wat spullen wilde halen, zoals wat eten als de jongen wakker werd, hoorde ik een piepje af gaan wat betekende dat de jongen op was gestaan uit het bed. In elk bed zat een druk sensor om te checken of de patiënt er nog in lag of niet, Die van mij degelijk niet meer. Zo snel ik kon, pakte ik de spullen en haastte ik mij terug naar de ruimte waar hij zich bevond. Nu was het nog hopen dat hij er nog was. Even keek ik om mij heen of er niemand was en ging sneller rennen dan een normaal persoon. Dat was het voordeel als je eigenlijk zelf een mutant was. Als ik dichtbij genoeg was, ging ik rustiger lopen. Zo snel ik kon, liep ik verder en zag met opluchting dat de deur nog gesloten was, maar het kon zo zijn dat de jongen er al uit was en de deur gewoon had gesloten. Toen ik mijn hand op de klink legde, haalde ik even diep adem en opende deze dan. Met een grote opgeluchte zucht, zag ik dat hij nog in de kamer was en stapte naar binnen. "Als je blieft, ga liggen." zei ik waarna ik de deur had gesloten en naar hem toe liep. Eerst zette ik het dienblad op het tafeltje dat er stond en liep naar hem toe. Ik pakte zijn arm, hopend dat hij mee wilde lopen zonder problemen. Gelukkig kon ik hem zo mee nemen, terug naar het bed, en legde hem, voorzichtig neer. Daarna drukte ik op een knopje zodat hij niet meer op kon staan. Het was een soort kracht veld wat over hem heen werd gezet.
Ik merkte zelf dat ik eigenlijk dat rennen niet had moeten doen omdat er een soort energie door het gebouw liep om mutanten tegen te houden als ze ontsnapt werden. Ik liep naar een kruk toe en ging daar op zitten en probeerde mijn adem onder controle te krijgen. Met mijn hand ging ik even naar mijn rug en voelde mijn vleugels drukken dat ze er uit wilde, maar met tegen zin hielt ik ze in. Dan keek ik op naar de jongen en haalde even diep adem, stond op en liep weer naar hem toe. Wat hij nu gedaan heeft, was helaas het tegen dat het goed met hem ging en ik wel moest beginnen, want het hoofd kreeg ook door dat er iemand van zijn of haar bed af was gekomen. Nog een keer haalde ik diep adem en begon hem te koppelen aan het apparaat wat er stond. Dit deed ik elke keer met moeite, maar toch probeerde ik mijn emoties niet te laten zien als ik bezig was.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Net als ik bijna bij de deur ben, gaat hij weer open en vloek ik in mezelf. Blijkbaar was die meid toch niet zo ver weg als ik gehoopt had. Of misschien was hier ergens een verborgen camera of bewegingssensoren, waar ik geen rekening mee had gehouden. Misschien een goed idee om rekening mee te houden als ik straks de kans krijg om te ontsnappen. Altijd op je hoede zijn voor dat soort dingen. Eerst dat controleren, voor je vertrekt want anders zit je dieper in de problemen.
Ik slik als ze mijn arm vastpakt en probeer me los te trekken, maar merk dat ik blijkbaar nog niet voldoende herstelt ben om dat te doen en daardoor verplicht ben om mee te lopen. "Laat me los bitch" sis ik kwaad. "Waar denk je het recht vandaan te halen om me hier vast te houden?" Niet dat ze er naar luistert. In plaats van me los te laten, duwt ze me weer zacht op het bed neer. Meteen komt er een grote druk om me heen, wat me niet meer in staat stelt om overeind te komen. Een soort magnetisch krachtveld of zo, wat me aan het bed gedrukt houdt. Heel fijn, waar ben ik in hemelsnaam in beland en wat is hier nu weer aan de hand?
Vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze zelf ook op een kruk zakt en licht hijgt. Blijkbaar heeft ze moeten rennen om hier aan te komen, voor ik kon ontsnappen. Nog steeds probeer ik me tegen het krachtveld te verzetten, maar het krachtveld zorgt ervoor dat ik zelfs de kleinste beweging, behalve ademhalen dan, niet meer kan uitvoeren.
"Wat willen jullie van me?" vraag ik, als het meisje weer opstaat en me aan een machine begint aan te sluiten met behulp van vreemde draadjes. Eigenlijk begin ik best bang te worden, maar ik mag het niet zomaar laten merken. Angst is een teken van zwakte, een teken wat ik moet zien te voorkomen. Wie ze ook zijn, ze zouden alles doen om me zwak te houden. Me in toom houden, maar dat is iets wat ik weiger toe te staan.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Alles wat hij riepen liet ik maar over mij heen komen voordat ik hem terug op het bed had gelegd. Terwijl ik bezig was, merkte ik dat hij tegen begon te stribbelen, maar al snel was dat over nadat ik het krachtveld over hem heen had gezet.
Langzaam was ik bezig om hen aan te sluiten aan het apparaat om alles van hem te controleren, elke prik die ik in zijn arm zette voelde ik zelf ook. Vanaf het begin had ik het, en wist niet hoe het kwam. Als hij dan weer begon te spreken, stopte ik even en schudde mijn hoofd. Ik moest het wel vertellen, zwijgen kon ik gewoon niet.
"De verhalen van de verdwijningen belande hier, diep onder het water oppervlakte." zei ik dan rustig en draaide mij even om om wat anders te pakken. Dan draaide ik mij weer om en keek hem aan. "Je word klaar gemaakt voor een leger." zei ik en hielt de spuit omhoog wat de cellen van de mutant krachten in de mens, als die er waren, te activeren. Even tikte ik er aan en bracht het naar zijn arm toe. "Het kan gaan branden." zei ik dan terwijl ik de naald in zijn huid prikte naar zijn systeem en liet het vloeistof in hem gaan.
Vaak als ik dit deed, ging het goed of fout, dan overleed de persoon meteen al in de stoel. En dat vond ik nog steeds niet prettig om te zien. Eén keer smolt een persoon weg, het ging goed maar daarna ging het compleet fout. De rillingen liepen over mijn rug heen en drukte dan een watje op de plek als ik de naald er uit had gehaald en zette het vast met een stukje tape. Daarna liep ik naar een tafel aan de andere kant van de ruimte om andere dingen klaar te leggen om te doen als het goed ging.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason

Ik haat het om genegeerd te worden, zeker op dit moment. Ik wil antwoord op mijn vragen. Dat is toch helemaal niet waar, gezien omstandigheden? Ik ben hier tenslotte ontvoerd naar een onbekende plek. Logisch dat ik wil weten wat er aan de hand is en wat ze van me willen.
Ik zou willen dat ik me nog kon bewegen. Ik wil hier niet rustig liggen, te wachten terwijl ze allemaal vreemde draadjes en andere dingetjes op me aansluit. Ik voel me erg oncomfortabel op deze plek en zeker niet met wat ze doen, maar dat is denk ik wel gebruikelijk. Niemand die ontvoerd wordt, voelt zich comfortabel op de plek waar hij of zij heen is gebracht, lijkt me tenminste.
Na een tijdje stopt de meid met haar bezigheden en kijk ik haar aan als ze begint over de verdwijningen. Ik heb er wel wat over gehoord, maar wist niet wat er gebeurd was en het maakte me ook niet echt veel uit. Veel kon ik er toch niet aan doen, tenslotte. Maar om er nu zelf bij betrokken te raken? En dan onder het wateroppervlak. Heel fijn, een ontsnappingspoging zal hem dus niet worden. Ik ben nooit echt goed geweest in zwemmen of lang mijn ademhaling inhouden. Maar het kan ook een truc zijn zodat ik niet probeer te ontsnappen. Misschien is er wel een uitweg. Een tunnel of onderzeeër of zo. IK moet hier toch op een bepaalde manier binnen zijn gekomen, toch?
"En wat als ik niet bij jullie domme leger wil horen?" vraag ik en kijk het meisje aan als ze dat zegt en ondertussen met een naald bezig is. Jack, ik haat naalden. Ben er nooit dol op geweest. Een griepprik is dan ook niet echt voor mij weggelegd. Ik verscheur die uitnodigingen altijd. Helaas ben ik nu niet in staat om zoiets te doen, dankzij dat krachtveld waar ze me in heeft gezet.
Even bijt ik op mijn lip als ik de naald in mijn arm voel en het vloeistof erin gespoten wordt. "Wat spuit je in me?" vraag ik en kijk haar aan als ik voel hoe mijn lichaam begint te branden door het vloeistof, waardoor ik nog harder op mijn lip bijt. De gillen die ik net hoorde, toen we binnenkwamen in deze ruimte kwamen dus door deze rommel. Ik probeer mijn schreeuw zelf in te houden, maar na een tijdje lukt dat niet meer en begin ik keihard te schreeuwen van de pijn.
De pijn? Die is onbeschrijfelijk. Als kind had ik frituurvet over me heen gekregen, niet op zijn heetste, maar toen het ongeveer een half uur afkoeltijd had gehad. Die pijn vond ik al onbeschrijfelijk, maar deze? Deze is honderd keer erger. Wat er ook in dat middeltje zat, ik heb echt veel liever weer gloeiend heet frituurvet over me heen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Even moest ik lachen om zijn gezicht uitdrukking toen hij aan het bedenken was om waarschijnlijk hier weg te komen. Waarschijnlijn had die het niet door dat ie zo'n gezicht trok. Maar als hij dan zei dat hij er niet bij wilde horen, stopte ik met lachen. "Niemand wild." zei ik en keek hem aan en spoot daarna het goedje in zijn arm.
Als ik mij daarna om had gedraaide, hoorde ik hem tegen stribbelen maar al snel kwam er een luide schreeuw uit zijn mond. Ik had het met hem te doen, met iedereen die hier werd gebracht. Snel pakte ik een houtje en stopte dat in zijn mond, hopend dat hij daar op zou bijten plaats van te blijven schreeuwen. Vaak duurde het niet lang, maar het geschreeuw liet mij elke keer weer de rillingen krijgen. Net op het moment dat ik eigenlijk weg keek, merkte ik dat zijn huid verschillende tonen aan begon te nemen. Ik hoopte zo erg dat hij bleef leven, want ik kon het niet meer terug draaien, wat ik wel het liefst wilde doen.
"Als je blieft, wees sterk." mompelde ik terwijl ik bij hem bleef staan. Zo stond ik een tijde tot ik een bekent geluid hoorde en mijn pieper pakte. Nee, dit kon niet goed zijn. Er was weer een vergadering. Gisteren was er ook al één. Een zucht kwam over mijn lippen en keek naar de jongen. Dan keek ik nog een keer naar de pieper en klikte het weg. Nee, hier had ik geen zin in. Of meer, ik wilde er echt niet bij zijn. Al die gestoorde gezichten en ik moest doen alsof ik net zo was. Dat vond ik echt niet prettig. Ik bleef bij hem. Desnoods gaven ze mij ook zo'n shot. Het kon mij niks schelen.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Als ze zegt dat niemand wil, weet ik nog net te snuiven. "Ik doe niets wat ik niet wil" zeg ik tegen haar, maar de pijn van het middeltje weet me te overweldigen, iets wat ik eigenlijk ook niet wil. Ik wil geen zwakte hier tonen, maar dat kan hier gewoon niet. Mijn lichaam begint zich tegen het goedje dat ze in me heeft gespoten te verzetten, op het moment dat ze een houtje in mijn mond stopt. Ik wil hem uitspugen, maar door de pijn lukt dat niet dus bijt ik er kei hard op.
Mijn lichaam begint vreemd aan te voelen. Alsof er honderden beestjes in mijn huid lopen, begint het te rimpelen. Ook de kleur begint op sommige plaatsen van tint te veranderen. Of een tint donkerder, of een tint lichter. Hoewel mijn aderen branden, begin ik het zelf steen koud te vinden. In de verte hoor ik een pieper afgaan, maar door de pijn en de daarbij behorende afleiding kan ik me daar niet op concentreren en hoor ik het ook amper.
Dit is gewoon gekkenwerk, wie doet zoiets nu? Wees sterk? Wat bedoeld ze daarmee? Wat doet deze troep, die ze in mijn bloedbaan heeft gespoten. Wat is hiervan het doel? De vragen in mijn hoofd raken door de pijn ongeorderd. Ze zijn een grote troep. De antwoorden zijn ook niet te vinden, wat erg vervelend is.
Na wat voelt als een paar uur, begint het branden af te nemen, mijn huid begint weer een tint te krijgen. Een paar tinten lichter dan mijn normale huidskleur. Ook het gewiebel onder mijn huid begint af te nemen en langzaam laat ik het houten stokje hijgend los.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Abigail:

Terwijl de vloeistof door zijn lichaam stroomde en zijn lichaam terug vocht, bleef ik naast hem staan. Ik bleef hem controleren of er niet iets anders zou gebeuren. Of zijn huid begon te smelten, wat dan ook. Het liefst wilde ik hem een hand geven zodat hij daar in kon knijpen, maar als ze daar achter zouden komen was ik ook niet meer leven. We mochten namelijk niemand helpen, eigenlijk mocht ik dat houtje niet eens in zijn mond stoppen.
Het duurde iets langer dan ik had verwacht, maar merkte dat zijn ademhaling rustiger werd en keek gelijk naar het apparaat naast hem. Zijn hartslag begon ook weer normaal te worden en glimlachte daarom. Gelukkig, hij had het over leeft, alleen er kwamen nog veel meer dingen. Een zucht kwam over mijn lippen en schrok even toen er wat op de grond viel, meteen keek ik op en zag dat hij het houtje uit had gespuugd en op de grond was gevallen. Deze raapte ik op en legde die terug op het kleine tafeltje die naast mij stond. Misschien was het nu een rare vraag, maar het moest wel. "Hoe voel je je?" vroeg ik dan en ging naast hem staan waarna ik mijn hand op zijn voorhoofd legde. Deze trok ik gelijk terug als mijn hand half bevroor. Dat zal even duren voordat het weer weg was, bewegen kon ik het wel, maar er bleef ijs op zitten. Hij leek zo warm, maar hij was ijs en ijs koud. Zou het al gewerkt hebben? Ik hoopte het eigenlijk wel, want dan hoefde ik niets meer uit te voeren. Meteen begon ik alles toch zo neer te leggen, voor als iemand kwam om te controleren.
Terwijl ik dat aan het doen was, hoorde ik een klop op de deur en gerommel aan het slot. "Doe op Miss Conley!" hoorde ik van de andere kant komen en liep snel er heen, deed het slot van de deur los en deed dan de deur. "Wat kan ik voor u doen?" vroeg ik en keek naar een grote man die voor mij stond. "Hoe gaat het met je patiënt?" hoorde ik hem vragen. "Het gaat goed, uitstekend zelfs." zei ik en wilde de deur weer dicht doen maar hij duwde hem verder open. "Hij slaapt, u kunt hem beter niet storen." probeerde ik nog maar hij liep verder nadat hij een blik op mijn hand had gezet. Dit zou niet goed af kunnen lopen. "Sir, ik vraag u vriendelijk de kamer te willen verlaten, ik ben nog niet klaar met hem." zei ik en liep achter hem aan. "Ah, ja dat zie ik, maar we hebben een nieuwe methode." zei hij en keek naar de materialen die op het tafeltje lag. "Kijk, we hebben dit nieuw." zei hij en haalde een grote spuit uit zijn jas zat. "Met dit zou het veel sneller gaan, en meer kans op dat ze het overleven, we hebben er al te veel verloren." ging hij verder. "Sir, dat kan ik hem niet aan doen, hij is net herstellende van de eerste paar shots." zei ik en keek even naar hem. "Ach, dat kan die wel aan, hij heeft het al overleeft dus dit ook." zei hij en legde het op de tafel neer. "Ik hoor verslag van je." zei hij en verliet de kamer. Als de deur weer dicht zat, liet ik mij op de kruk vallen en legde mijn hand op mijn borstkas. Weer een nieuwe methode? De afgelopen tijd hadden we er al vier gehad.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Jason
Nog na hijgend kijk ik het meisje aan als ze vraagt hoe ik me voel. "Wat denk je bitch" sis ik kwaad tegen haar. Heeft ze enig idee wat ze eigenlijk in me heeft gespoten? Hoe gaat het, HA, wat een grap. Alsof het deze mensen ook maar iets interesseert. Als het ze interesseert, zouden ze dit niet eens doen. De pijn was onbeschrijfelijk. Zelfs nu voelde ik het nog een beetje, maar minder dan zonet.
Als ze haar hand op mijn hoofd legt, probeer ik weg te komen, maar dat krachtveld houdt me nog steeds tegen waardoor dat niet wil lukken. Haar hand op mijn voorhoofd voelt weer net als zonet gloeiend heet aan en er verschijnt opeens ijs op haar hand. Oké, hoe doet ze dat? Het maakt me ook niet echt uit. Als het me hier niet weg kan helpen, hoef ik het ook niet te weten.
Niet veel later begint het slot te rommelen en loopt het meisje naar de deur. Nog steeds probeer ik los te komen van het krachtveld, maar het wil niet lukken. Een man komt naar binnen, als het meisje zegt dat ik slaap en besluit dit keer net te doen alsof en sluit mijn ogen. Het enige lichaamsdeel, naast mijn mond dat ik nog kan bewegen. De man hoor ik praten over een nieuwe methode. Een methode voor wat? Als de deur weer dichtgaat open ik mijn ogen. "Als je het flikt he, zodra ik de kans krijg ga je eraan" sis ik kwaad tegen het meisje. Momenteel ben ik het wel zat. Wat er ook gebeurt, die chic gaat er zo aan. Als ik los kan komen heeft ze echt een probleem. Zo met mensen omgaan doe je niet. Wat dit voor plek ook is. Ik wil niet eens weten wat de nieuwe methode is, wat de oude methode is en wat er wordt bedoeld met een grotere overlevingskans en dat ze al veel hebben verloren. Er waren best veel ontvoeringen geweest de laatste tijd. Zouden ze allemaal zijn overleden? Dat kon toch niet? Of zouden ze ontsnapt zijn? Maar dat betwijfel ik. Dan zou deze man het woord overlevingskans niet gebruiken tenslotte. Toch geeft die gedachten me wel een beetje hoop, dat er een kans is op ontsnappen. Helaas is het maar een gedachten, mogelijk geen realiteit.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld