Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Duplicity and Perfidy

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een lovely ORPG met Lespoir wat zich afspeelt in de late negentiende eeuw

Charles Hodgkins - 21 jaar oud - Brits - 'The Ripper'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Katherine Delgado - Ziet eruit als een 20-jarige, maar is in werkelijkheid 76 jaar oud - Spaans/Brits - Vampier

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Katherine nam een grote slok van het glas whisky dat de barman zojuist aan haar overhandigde waarna ze haar blik over de mensen liet glijden, haar blik gestopt bij een man die haar al een eerder was opgevallen. Eenzaam zat hij bij de bar met ook in zijn hand een glas sterke drank, een geur die ze vanop een afstand kon herkennen. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze van haar eigen barkruk afstapte en haar weg baande naar de kruk naast de onbekende jongeman. De barkruk schoof ze enkele centimeters achteruit zodat ze plaats kon nemen om een gesprek met de mysterieuze man te beginnen. Vrees om vreemde mensen aan te spreken was nergens te bekennen. Ze sprak vaker mensen aan die ze nog nooit eerder ontmoet had, hoewel de gesprekken nooit lang duurden doordat mensen nooit lang levend bleven in haar buurt.Katherine vond het af en toe plezierig om bloed uit de lichamen van anderen te laten vloeien, wanneer ze de smaak te pakken kreeg was ze ontzettend moeilijk te stoppen.
“You come here often, aren't you?” vroeg ze na enkele seconden, met nog steeds een grijns op haar gezicht terwijl ze de man naast haar aankeek. Zijn profiel opnemend wachtte ze op een antwoord, desondanks het voorspelbaar was. Bijna dagelijks verdeed ze haar tijd bij de bar waardoor ze wist wie de vaste klanten waren. Haar elleboog had ze intussen op de bar gezet zodat ze haar hoofd kon ondersteunen terwijl ze zijn uiterlijk verder bestudeerde. Hij had een zeer interessant uiterlijk, vooral het mysterieuze trok haar aandacht. Willen weten wie iemand was kwam sporadisch voor bij Katherine, ze zag mensen eerder als een lopend buffet.
Haar ogen gleden naar het bijna lege glas in zijn rechterhand, afvragend wat zijn aanleiding om alcohol te drinken was. Voor Katherine was het simpel, ze hield van het brandende gevoel in haar keel wanneer ze een slok van de drank binnenkreeg, anderzijds hield het haar rustig. Er bestonden talloze redenen waarom mensen naar de alcohol grepen; verdriet, woede, verveling,... Sinds ze nogal geïnteresseerd was in de jongeman, was ze ook benieuwd naar zijn reden. Zonder enige twijfel besloot Katherine de vraag te stellen. Ze merkte vanzelf of hij haar vragen kon waarderen of niet, buitendien maakte zijn mening over haar geen verschil. Ze hield geen rekening met meningen van anderen. Weinig mensen hielden rekening met elkaar.
“So, why are you drinking?”

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Onachtzaam staarde hij voor zich uit naar de flessen drank voor hem. Het was rumoerig in de ruimte waar hij zich bevond, maar het leek hem niet te deren. Hij wist zich geheel te focussen op zijn gedachtes; zich van de buitenwereld afsluiten, was iets wat hij zonder problemen uitvoerde. In zijn rechterhand hield hij een alcoholglas vast, gevuld met zijn favoriete drank; Jenever. Zijn ogen gingen heen en weer, terwijl hij nadenkend met zijn wijsvinger op het bovenste stuk van het glas tikte.

Hoewel hij verzonken was in gedachtes, werd hij verstoord door een damesstem. De plek naast hem werd ingenomen door een mager gedaante. Een spontane grijns verscheen op zijn facade toen hij zich tot de jongedame naast hem keerde. Regelmatig werd hij aan de bartafel omgeven door geklofte dames, maar geen enkele keer werd hij door één van hen aangesproken. Zich verbazen over het feit dat ze blijkbaar genoeg belangstelling voor hem had om een uitspraak te doen, speelde dan ook voornamelijk een rol in zijn gedachtes. In het echt liet hij zichzelf als een kalme en nonchalante jongeman. Deftig hief hij zijn hoofd op en dronk hij het laatste beetje jenever uit zijn glas. ''Yeah, I do. Why? Did you watch me?'' vroeg hij grinnikend.
''A stranger starts talking randomly out of nowhere and now she assumes I am going to release private information. You are a weird one, don't you think?'' Hij beet bedachtzaam op zijn lip vooraleer een kortdurende lach zijn mond verliet. Hij vond het wel degelijk merkwaardig dat ze meteen iets van hem wilde weten. Zijn privéleven ging niemand wat aan. Zelfs niet een dame, die wonderbaarlijk was en hem wist te verassen door onverwachts een gesprek met hem aan te gaan. Wat hij in zijn dagelijkse leven deed en waarom hij elke nacht hier te vinden was, was informatie die niet vrijgegeven kon worden, wilde hij dat zijn geheim veilig bleef.
Zwijgzaam stak hij zijn hand op. Een duidelijk signaal was het voor de barman, betekenend dat hij iets wilde bestellen, dringend. Het nam dan ook niet veel tijd in beslag of hij stond voor zijn neus, wachtende op zijn bestelling. ''Radnor, give this lady some whisky at my expense.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een grijns verscheen op haar gezicht door de uitspraak van de jongeman naast haar. Het viel niet te ontkennen dat Katherine hem vaker had bekeken terwijl ze eenzaam aan de bar zat. Hij viel op tussen de andere mensen, tenminste, dat vond zij. De afgelopen keren dat ze zijn aanwezigheid opmerkte, had ze geen behoefte gehad hem aan te spreken. Ditmaal was het te verleidelijk om geen gesprek aan te gaan, ze moest erachter komen wie hij was. "Hm... Maybe," antwoordde ze alsof hij haar net betrapt had op iets. Doordat ze er zo vaak kwam, kon ze precies opnoemen wie de vaste klanten waren en wie zeer sporadisch het café bezocht. "I'm here almost everyday, so I know who the regulars are," verklaarde Katherine het. Haar elleboog haalde ze weer van de bar vandaan waardoor ze gewoon recht zat, nog steeds haar blik naar hem toe gericht. De donkerblauwe ogen die hij bezat, trokken voor een aantal tellen haar aandacht, maar al snel besloot ze haar blik weer van zijn ogen af te wenden voor ze zou beginnen staren. Katherine ergerde zich aan ongemakkelijkheid, ondanks ze geen vrees kende voor het aanspreken van vreemden, wat overigens ook ongemakkelijk kon worden als haar gesprekspartner minder sociaal was dan zijzelf.
"Auwtch...This is the first time I meet a man who doesn't appreciate the interest of a woman," zei ze op een nep gekwetste toon. Het feit dat hij zeer geheimzinnig deed, maakte hem nog interessanter dan ze hem al vond. Hoe dan ook zou ze achter zijn geheim komen, dat kwam ze altijd. Hem dwingen om het te vertellen vond ze niet iets te ver gaan, ondanks haar vampirisme kende ze nog een enige vorm van respect. Overigens zou Katherine haar geheimen ook niet eenvoudigweg doorbrieven aan een vreemdeling.
Ze hoorde hoe hij de barman beval een glas whisky in te schenken voor haar waardoor een zwakke glimlach ontstond op haar lippen. Desondanks zijn geheimzinnigheid mocht ze hem. Het gesprek was slechts eventjes bezig en het amuseerde haar bovenmatig. De mysterie sierde hem, iets wat ze altijd al aantrekkelijk had gevonden bij mannen. Ze zocht achter een manier om alsnog achter meer informatie te komen over hem. Het was verstandiger simpelweg bij zijn naam te starten, daar was niets verkeerd of opdringerig aan, toch?
"I'm Katherine Delgado. May I ask you what your name is? Or is that question also to private for you?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij groef diep in zijn geschiedenis, maar in geen enkele herinnering zag hij haar ergens zitten. Wellicht was hij te dronken geweest om die aantal keren zich te herinneren of misschien was ze hem echt nog nooit opgevallen, maar deed dat er nog wat aan toe? ''I haven't seen you around here. I guess I am just too busy with my own thoughts,'' murmelde hij. Geconcentreerd keek hij toe hoe de barman, ofwel Radnor, een glas volschonk met alcohol. Charles kwam zo vaak in de bar, dat het onderhand een gewoonte voor Radnor was geworden om op zijn teken een glas Jenever voor hem te vullen. Hij hoefde alleen maar naar hem te kijken of hij kreeg al een glas aangeboden. Handig? Zeker, maar prijzig was het wel. Hij moest stelen van de armen om zich zo al het drank te veroorloven, want werken deed hij niet.
Het duurde niet lang of de glas werd op tafel gezet. Een knik gaf hij als teken dat hij hem dankbaar was vooraleer hij zijn aandacht weer vestigde op haar. Drank zou hij later nog wel bestellen.

''I can't remember a moment wherein a girl had so much interest in me,'' zei hij vermakelijk. Het meisje deed wat met hem op een positieve manier. Hij wist zelfs kort te lachen bij haar uitspraak. In een geheel vrolijke stemming was hij niet, maar haar woorden en handelingen wisten hem wel zodanig op te fleuren dat hij zich voor een keer met geheel andere dingen bezig hield. ''Charles Hodgkins is the name, but you can call me 'Jack'.'' Zijn mondhoeken gingen ietwat cynisch omhoog. Niemand wist wat hij schuil hield achter zijn uiterlijk en charmes, maar één ding was zeker. Het geheim wat hij verborgen hield, was groots en een antwoord op vele vragen. Een gruwel was hij en hoewel hij wist dat zijn acties koelbloedig waren, kon hij er iedere seconde van genieten. Toekijken hoe iemand vermoord werd, was leuk, maar het zelf doen al helemaal.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Aan zijn gelaat kon Katherine afleiden dat hij ver in zijn gedachten zat. Waarin hij was verzonken werd dan ook meteen verklaard door zijn opmerking. Hij kon gelijk hebben, de keren dat ze hem zag leek hij slechts lichamelijk aanwezig te zijn. Bovendien bevond Katherine haarzelf steeds in een donker hoekje terwijl ze de mensen bestudeerde en haarzelf ondertussen bezatte met verscheidene sterke dranken. Betere dingen had ze niet te doen, buiten het uitmoorden van de wereldbevolking tenminste. "I'm just a pro at hiding myself and being very unobtrusive," verklaarde ze. Zij zag iedereen, maar bijna niemand zag haar. Slechts een aantal oudere mannen en de barman wisten van haar bijna dagelijkse bezoek aan het café af. Sommigen hadden haar gezien tijdens een aantal moorden, het was belangrijk dat ze onopgemerkt bleef voordat iemand een scène durfde schoppen doordat Katherine 'per ongeluk' een familielid had gedood. Het was vaker voorgevallen dat ze beschouwd werd als monster in het café.
Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan door wat hij vertelde. "I don't believe that," begon ze te vertellen. Het leek haar sterk dat een man zoals hem weinig aandacht van de vrouwen kreeg, of ze waren simpelweg bang. "Probably you’ve to chase the women away before they'll leave you alone.” Dat Katherine interesse in hem toonde was heel wat. Het was iets wat zich sporadisch afspeelde in haar leven, vooral doordat het gevaarlijk was door haar vampirisme. Een gesprek voeren met Katherine kon iemands dood veroorzaken. Buitendien had ze door de jaren heen met ontzettend veel mannen gesproken en slechts enkelen waren haar bijgebleven, merendeels op een negatieve manier.
Met haar linkerhand streek ze de haren die als een gordijn voor haar oog vielen achter haar oor waardoor hem aankijken iets eenvoudiger was. Elke glimp van hem wilde ze kunnen opvangen. Daarnevens amuseerde het gesprek haar zodanig dat ze er niets van wilde missen, zeker de informatie die hij over zichzelf besloot te vertellen niet. Een glimlach vormde zich om haar lippen door zijn naam al veranderde de glimlach al snel in een verbaasde blik. Ze was zeer benieuwd waar de mysterieuze bijnaam vandaan kwam, 'Charles' en 'Jack' waren twee verschillende namen. Zonder enig moment van twijfel stelde ze haar vraag.
"Why that nickname? It doesn't sound obvious."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij gniffelde in zichzelf bij het horen van haar woorden. Bescheiden was ze zeker niet, maar ze bracht het daarbij ook niet over alsof ze haar uitspraak echt meende. Het was eerder spottend bedoeld. Althans, zo zag hij het in. ''There can arise a discussion from the -you being 'very unobtrusive- part, but I don't think you're as modest as you claim to be. You're eccentric in a good way.''

''That's right. I do have to chase the woman away before they'll leave me alone.'' Zijn zin duidde echter ergens heel anders op. Het ging er niet zozeer om dat jonkvrouwen uit zijn buurt zouden blijven, maar uit zijn gedachtes en dromen. Dagelijks zag hij vrouwen verschijnen waar hij van walgde en niet uit zijn gedachtes wegbleven totdat hij ze als het waren opruimde. Een schaamteloze en hardhandige moordenaar was hij. Charles was niet bang voor de gevolgen van zijn daden of de aanblikken die bij hem bleven steken, want hij kon zich prima vermaken door prostituees te mishandelen en te vermoorden. Ronduit walgelijk was het, maar hem deren was niet iets wat aan de orde kwam. Het liet hem koud staan.
Fronsend keek hij haar aan bij het horen van zijn vraag. Waarom ze steeds vragen bleef stellen, was voor hem een raadsel geworden. Alsof ze echt verduidelijking wilde hebben over zijn bijnaam. ‘’Not everything needs clarification and not everything needs to be obvious.’’ Hij kwam heel nonchalant over. Hoezeer hij haar ook aantrekkelijk vond, wist hij dat een relatie, of het nu een vriendschappelijke relatie was of sentimentele, er niet opzat. Als hij wilde dat hij door kon gaan met zijn seriemoorden dan was het van belang dat hij zoveel mogelijk achter de schermen bleef. Een vriend was iemand die hem in de weg stond van zijn zaken en dus wilde hij eigenlijk zo snel mogelijk dit gesprek beëindigen. Nochtans bleef hij de conversatie doorvoeren. ''It's discourteously to ask so many questions in such a short period, miss Delgado. You're being too curious.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar glimlach stond net zoals de afgelopen minuten van hun gesprek op haar lippen gebrand. Zijn opmerkingen waren zeer aangenaam om aan te horen sinds ze aankwamen als complimenten. Katherine hield ervan om anders te zijn, excentriek zoals Charles het verwoordde. "May I consider that as a compliment?" vroeg ze grijnzend. Complimenten ontvangen was iets dat Katherine altijd graag had gedaan, net zoals elke vrouw, zeker van een man als Charles. Niet alleen zijn uiterlijk was zeer aantrekkelijk, het gedrag dat hij vertoonde trok haar evenzeer aan.
Keer op keer wist de jongeman een antwoord te bedenken op haar opmerkingen, een tafereel wat zelden voorkwam. Katherine wist hoe ze iemand de mond moest snoeren, ditmaal was het juist omgekeerd. Wanneer ze dacht eindelijk wat informatie uit zijn mond te horen, besloot hij haar teleur te stellen met één van zijn geheimzinnige antwoorden. Het was geen probleem, Katherine kwam overal achter. "Well...I could expect that answer," bracht ze uit. Doorvragen naar de reden zijn bijnaam liet ze achterwegen, opdringerigheid kon hem wegjagen en dat was het laatste wat ze wilde.
"You're acting so mysterious, it's normal that i'm asking all those questions," vertelde Katherine. Het was vanzelfsprekend dat zijn mysterieuze gedrag haar nieuwsgierig maakte. Bovendien leek het niet alsof hij het vervelend vond, het gesprek werd desgelijks verdergezet door hem. De optie haar eenvoudigweg te negeren was er.
Zijn opmerking liet haar grijns slechts groter worden. Alsof het haar boeide wat zijn mening over haar gedrag was. "Actually, I don't care whether you find it discourteously or not," zei Katherine eerlijk. Hij mocht gerust zeggen wat hij van haar vond, of ze iets met zijn feedback besloot te doen was een ander verhaal. Daarnevens ervoer ze het te vermakelijk om ermee te stoppen.
"You should feel honored, though. Normally I never show so much interest in people."
Een aangename geur van bloed drong haar neusgaten binnen, evenals het pijnlijke gekreun en gevloek werden waargenomen door haar oren. Twee mannen bij de pool tafel hadden een gevecht gestart. Een bloedrode vloeistof droop hun neuzen uit waardoor het moeite kostte voor Katherine om kalm op haar barkruk te blijven zitten. Haar handen waren onopgemerkt tot vuisten gebald. Vluchtig nam ze een papiertje en een pen dat standaard bij de bar lag om bestellingen op te nemen. Vervolgens schreef ze haar telefoonnummer erop en schoof ze het naar Charles toe. Haar laatste woorden sprak ze haastig uit voordat ze haar weg baande naar de uitgang zodat ze het café kon verlaten.
"I'm sorry, I need to go."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Good afternoon, miss.''
-
''Do you know her?'' werd er uit het niets gevraagd door de barman, die wees naar een fles alcohol. Wat afwezig knikte hij met zijn hoofd. ''No, I didn't know her at all. I still don't know her, actually,'' zei hij waarna hij in slechts vijf seconden na zijn uitspraak zijn drank naar voren kreeg. ''But after all, you've still got the charmes, Hodgkins. She's beautiful. You should keep her,'' grijnsde zijn barman, maar in plaats van te lachen, negeerde hij zijn opmerking en nam hij wederom een slok van zijn alcohol. Haar houden was onmogelijk gezien zijn situatie. Hij was een man die ongelooflijk veel geheimen voor mensen achterhield en hij had zijn tijd nodig om na te kunnen denken over de volgende paar dagen. Een dame zou enkel een afleiding voor hem zijn wat hij er niet bij kon hebben en wie weet zat hij wel naast een monster, die streefde naar sex en daarmee haar kosten afbetaalde en onder een dak kon schuilen. Nee, door zulke vrouwen wilde hij al helemaal niet omringd worden. Laat staan ermee bevriend worden.
-
Het zien van de aanblik die hij wist te creëren door zijn handelingen en het horen van het smakkende geluid die ontstond tijdens het opensnijden van haar buik, plezierde hem zodanig dat hij de gruwelijke gebeurtenis meerdere keren herhaalde. Elke nacht op strikt gekozen data verliet hij de bar om onopvallend zijn volgende mishandeling en moord door te zetten. Verkrachten deed hij niet, hoewel andere mannen dat juist wél zouden doen, die in staat waren tot moord. Er was iets aan prostituees wat hij verachtte. Het was zelfs zo erg geworden dat zijn verachting zijn gedachtes, emoties, gedrag en daden beïnvloedde. Het ging er bij hem niet zozeer om wie hij uitschakelde, zolang ze maar de naam 'hoer' bij zich droeg. Enkel zijn 'moeder' was een uitzondering. Wanneer hij haar zou zien, zou hij ongetwijfeld zijn kans grijpen. Hij had geen verdedigingswapens of wapens in het algemeen nodig, zolang zijn handen maar intact waren. Dat was het enige wat hij echt nodig had. Hoeren waren in tegenstelling tot anderen toch zwakke wezens.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar hartslag versnelde tot een uitermate snel tempo en de adertjes onder haar ogen begonnen langzamerhand zichtbaar te worden, iets dat ze kon waarnemen toen ze voor kort in het raam van een willekeurig gebouw keek. De gedaante die ze voor het eerst zou tegenkomen, werd haar slachtoffer. Niets kon haar nog tegenhouden, er was geen ongeneigdheid die haar zou stoppen. Haar weg baande ze naar het parkje een stukje verderop, hopend haar slachtoffer daar aan te treffen. Vaak maakten mensen een avondwandeling in het park of liepen er dronken hangjongeren rond, er waren opties genoeg aanwezig.
Grijnzend nam ze het slachtoffer dat ze in gedachten had, in haar op. Net alsof ze zich erg ziek en duizelig voelde, leunde ze aan een bankje om zijn aandacht te trekken. Met een bezorgde blik kwam de man, die ze ongeveer rond de dertig schatte, dichterbij.
"Sir, can you help me?" Haar stem klonk zwak en trillerig genoeg om overtuigend te zijn. Acteren was een zeer sterke kant bij Katherine, ze noemde het ook wel eens manipulatie. Vaak viel ze grofweg iemand aan zonder er woorden aan vuil te maken, andere keren leek het haar leuker om gebruik te maken van de onwetendheid van velen. Katherine kende vele trucjes die haar konden helpen tijdens het moorden, het was vanzelfsprekend door de ervaring die ze had. "Of course, miss. What can I do for you?" bracht de man met een zeer verontruste stem. Haar blik probeerde ze zoveel mogelijk naar beneden te richten, anders konden de adertjes onder haar ogen opvallend worden voor de man.
"I'm feeling a little bit dizzy. I'd drank too much alcohol, I guess. My taxi is standing over there and I don't think that I can reach it on my own. So I'll appreciate it if you wanna help me," legde ze uit terwijl ze deed alsof ze haar evenwicht verloor en haarzelf weer beter ondersteunde aan het bankje. Overdrijven deed ze niet, dan werd het te opvallend. Gebruik maken van de goedheid van anderen amuseerde haar heel erg, vooral wanneer ze er in trapte, wat de man ook leek te doen. "Oh, sure. Lean on me so I can bring you," vertelde de heer die weer iets dichterbij stond zodat hij makkelijker bereikbaar was voor Katherine. In plaats van de bank, steunde ze op hem, alhoewel en voor een korte duur was. "Thank you sir, you're very kind. I almost feel sorry for you," sprak ze uit. Het koste veel moeite om een grijns te onderdrukken, ze kon niet wachten om haar tanden in zijn nek te zetten en zijn lichaam gulzig leegzoog, natuurlijk wanneer de kust veilig was en ze het hele park voor hun alleen hadden. Verwarde blikken kon ze opvangen die ze al eerder verwachtte, natuurlijk vond hij haar uitspraken vreemd, maar hij zou er snel achter komen waar ze het over had. "Sorry for what? You're acting a little bit weird, miss." Steeds kwam ze dichterbij zijn nek, het stromende bloed door zijn aderen werd hoorbaar. "Miss? What are you do..." Voor de man zijn laatste woorden volledig kon uitspreken had ze haar tanden al in zijn nek gezet. Gretig zoog ze elk druppeltje bloed uit zijn lichaam.

{option}

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een chique, zwarte jas verdoezelde zijn bovenlichaam en een gedeelte van zijn onderlichaam. Bovenop zijn hoofd droeg hij een hoge hoed en in zijn mond was een zwarte pijp te vinden. Hij ademde diep in waarbij zijn longen vergast werden door een enorme hoeveelheid rook. Alhoewel de rook een vieze geur met zich meedroeg, genoot hij van elke seconden waarbij hij de kans kreeg om te mogen roken. Er zat een bepaalde stof of ingrediënt in wat ervoor zorgde dat hij kalmeerde en hij weer helder kon nadenken.
Het begon te schemeren en ijzige windvlagen zorgden voor kippenvel op zijn gehele lichaam, maar in zijn houding en zijn uitgestraalde blikken, leek de kou hem niet te deren. Dat moest ook wel, want hij was geen watje die om elk klein ding -wat hem niet zinde- invloed had op zijn houding.
Hij rechtte zijn rug en keek de omgeving rond. Waarom hij hier eenzaam zat op een bankje in een park, viel te verklaren aan de brieven die hij uitwisselden met Mrs. Delgado. Normaal gesproken was hij buitengewoon slecht in het houden van contact met mensen over brieven, maar dit keer leek het echter heel anders te gaan. Het was nu niet alleen hij die mysterieus overkwam. Ook zij vertoonde in enkele gevallen mysterieusiteit.
Op een gegeven moment zag hij een al te bekend gedaante in de schaduwen opduiken. Als sneeuw verdwijnend voor de zon, verscheen er een brede grijns op zijn gezicht en stond hij deftig op van het bankje. ''Miss Delgado,'' grijnsde hij, ''I have been waiting for your arrival.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"You really enjoyed the last time you had spoken with me, if you wanna meet on a cold day like this," vertelde Katherine meteen toen ze aankwam bij Charles. In een doodnormale begroeting had ze geen zin, het was toch elke keer hetzelfde. Bovendien waren haar woorden eerder plagend en lacherig bedoeld dan klagend. Zo was Katherine nou eenmaal, ze vond het leuk om sarcastische of plagende opmerkingen te maken, hoewel ze het ook niet té vaak deed, anders kwam ze over als een onserieus persoon en ondanks ze dat af en toe wel een beetje was, kon ze evenzeer heel erg serieus zijn wanneer het moest. Bij Charles leek alles vanzelf te gaan, ze vond het juist leuk om reacties uit te lokken doordat het nooit te voorspellen viel wat voor reactie hij besloot te geven. Ook het lezen van zijn brieven ervoer zodanig vermakend, dat het verleidelijk was om ze meermaals te lezen. Kathrine vond contact houden met mensen nooit belangrijk en stuurde dan ook amper brieven terug, maar bij hem hield ze het vreemd genoeg vol. Het kostte geen moeite om de brieven te schrijven en vervolgens te versturen, slechts het wachten op antwoord irriteerde haar mateloos sinds ze een ongeduldig karakter kon vertonen wanneer ze iets plezierig vond. Naar het afspreken zelf had ze nog het meest uitgekeken, hoe leuk ze de brieven ook mocht vinden, hem in het echt spreken bleef leuker.
"I'm sorry that I'm late, though. I was delayed on the way." Haar ijskoude handen stak ze in de zakken van haar jas terwijl ze de woorden uitsprak. De oorzaak achter de vertraging hield ze echter achterwegen. Nooit eerder had ze de moeite gehad mensen te vertellen over het vampirisme, maar voor hem verzweeg ze het liever. Hem vertellen wat voor wezen in haar schuilde kon ervoor zorgen dat hun contact werd verbroken. De laatste tijd werd haar drang naar bloed steeds erger wat overduidelijk te merken viel aan de vermiste en vermoorde mensen die in de krant beschreven stond. Gelukkigerwijs wist Katherine het na al die jaren nog steeds te verbergen en als ze het vermoeden had dat mensen te veel wisten, dwong Katherine hen om alles over haar te vergeten. Slechts één keer had ze de fout gemaakt iemand zodanig te vertrouwen dat ze er niet bij stilstond hoe gevaarlijk het kon zijn wanneer ze alles opbiechtte. Een misgreep die nooit meer zou voorvallen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''It's has already been forgiven, miss.''

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld