Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg ft. ORPGaccountjex

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ik:
Isabel "Izzy" Lydon - 19 jaar

Jij: Jongen + begin (Good Luck Xx)

ORPGaccountjex
Straatmuzikant

ORPGaccountjex schreef:
Ik:
Hunter Reyes - 21 jaar

Mijn begin schrijf ik in het bericht hieronder.

ORPGaccountjex
Straatmuzikant

ORPGaccountjex schreef:
"Dit is geen spelletje als je dat mocht denken."
Met een grijns nam hij het mes uit de achterzak van zijn broek, vervolgd door zijn blik die hij op het gedaante voor hem richtte. De jongeman deed zich voor als een moedig persoon, hoewel het angstzweet over zijn gezicht droop terwijl hij in Hunters gemene ogen keek. "Ik ben niet bang voor je," werd er naar hem toe gesnauwd waardoor er een zacht gegrinnik zijn mond verliet. "Yeah, sure, good for you. I'm bloody serious, though," vertelde hij terwijl hij de jongen hardhandig tegen de muur aangedrukt hield. Met een zeer brede glimlach stak hij het mes in zijn schouder, zijn hand voor zijn mond gehouden om het geschreeuw dat hij mogelijkerwijs zou produceren, tegen te houden. "Son of a bitch," kreeg hij pijnlijk te horen toen Hunter de hand voor zijn mond weghield. "Ik zei toch dat ik serieus was," zei hij lachend.
Hevig kwam zijn lichaam in beweging, hopend dat hij kon ontsnappen, hoewel Hunter dat niet zomaar toeliet. Wanneer hij eenmaal een slachtoffer had gevonden, bleef hij hem pijnigen totdat hij stierf. Ditmaal koos hij ervoor hem de korte pijn te gunnen. Onverhoeds stak Hunter het mes op de plaats waar zijn hart hoorde te zitten. "I'll see you in hell," fluisterde Hunter nog voordat zijn lichaam op de grond liet vallen. De ogen van zijn slachtoffer keken glazig voor zich uit, bloed stroomde uit de wonde bij zijn schouder en hart. Nadenkend bekeek hij het lijk, waarheen hij het kon brengen was de vraag. Enerzijds leek het hem spannend om het gewoonweg te laten liggen, als waarschuwing voor de rest uit zijn omgeving. Anderzijds wist hij dat het verstandiger was om het te verstoppen. De afgrond een stukje verderop was de beste optie die hij zich kon bedenken.
Hij nam het levenloze lichaam bij de voeten vast en sleepte het met zich mee om het vervolgens van de afgrond af te duwen. Met enkele doffe geluiden kwam hij ergens tussen de bomen terecht, dicht bij een verlaten riviertje, voor zover het zichtbaar was door het hoogteverschil. Het mes stak hij weer in zijn broekzak en zijn weg baande hij de tegengestelde richting op. Als hij ongezien wilde wegglippen, moest hij maken dat hij weg was. Het huis waar hij al enkele jaren in zijn eentje woonde was zijn bestemming.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Langzaam liep Isabel door de gangen van het kasteel waarin ze woonde, samen met haar vader, dienstmeiden en bewakers. Haar moeder was bij Isabel's geboorte overleden en een broer of zus had ze niet, al was het merkbaar dat haar vader liever had gewild dat ze een jongen was. Een zoon was alles wat hij wilde en Isabel kreeg het vaak te horen. Ze was er inmiddels zodanig aan gewend geraakt dat de opmerkingen van haar vader vrijwel langs haar heen gingen.
Met een kleine zucht duwde ze de deur van haar kamer open, die ze ook meteen weer achter zich dicht duwde. Verveeld liet ze zich op het bed vallen en bleef daar minutenlang roerloos liggen, haar ogen gericht op het hoge plafond. Het duurde echter niet lang voordat ze weer door haar kamer liep, heen en weer. Plotseling stond ze stil, wetend wat ze kon doen. Ze ging gewoon het dorp in, daar even rondkijken... Misschien naar Hunter. Ze verwisselde haar jurk naar een donkerblauwe, zonder echt een bepaald patroon of detail. Ook deed ze haar mantel om, en trok de kap over haar hoofd, voornamelijk om haar gezicht te bedekken.
Na een kleine discussie met de poortbewaker, liep ze dan eindelijk in het dorp. Groot was het niet, maar wel veel interessanter dan het kasteel. Hier en daar stond ze even stil bij wat kraampjes, kijkend maar het koopwaar dat er uitgestald stond. Toch stond Izzy niet lang stil, aangezien ze onderweg was naar Hunter. Of hij wel thuis was wist ze niet, maar ze had alle tijd om op hem te wachten. Ze trok de kap van haar mantel wat verder over haar hoofd toen ze het plein op liep, om zo veel mogelijk mensen te vermijden, sinds sommige mensen haar nog altijd wisten te herkennen. Het plein was niet groot en het duurde niet lang voordat Izzy zich weer in een smal straatje bevond. De geur die er hing was alles behalve plezierig, maar ze moest er iets voor over hebben.
Eindelijk stond ze voor Hunter's huis en klopte enkele keren op de deur. Geen antwoord. Hij zal wel even weg zijn. Izzy zuchtte een keer zachtjes en wachtte toen even, met haar rug tegen de deur achter haar gedrukt. Ze voelde zich nooit helemaal veilig in het dorp. Waarom wist ze niet, misschien waren het de mensen die haar nakeken als ze voorbij liepen, misschien was het omdat ze ongewapend was en ze zich dus met geen mogelijkheid zou kunnen beschermen als er wel wat zou gebeuren. Toch bleef ze staan, wachtend op Hunter.

ORPGaccountjex
Straatmuzikant

ORPGaccountjex schreef:
Het gekraak van enkele takjes was hoorbaar onder zijn voeten tijdens zijn weg naar huis. Ver was het niet, maar ver genoeg om de moord van zonet aan hem te kunnen linken. De afgelopen weken tijd werden steeds meer mensen beroofd van hun levens, bijna allemaal door Hunter. Of ze het doorhadden wie de dader keer op keer wist hij niet, wat hij wel wist was dat iedereen steeds angstiger rondliep in het dorp. Het was bijna lachwekkend hoe hij ze op stang kon jagen. Buiten het moorden vond hij het ook ontzettend leuk dingen te stelen. Vaak was het geld, hoewel hij tegenwoordig ook vaak eten stal aangezien de prijzen hoog opliepen. Hunter had het talent om zeer onopvallend te zijn, iets wat hij leerde van zijn vader toen hij jonger was. Elk deeltje kwaad dat door zijn aders stroomde had hij geërfd van zijn vader. Talloze misdaden had hij gepleegd, tot ze erachter kwamen dat hij de schuldige was van verscheidene moorden en diefstallen. Hij werd gemarteld in het kasteel totdat hij stierf door de pijn en het grote bloedverlies.
Naarmate zijn huis dichterbij kwam, kon hij een vrouwelijk figuur opmerken. Wie het was kon hij niet zien, al had hij zo zijn vermoeden sinds hij weinig bezoek kreeg van vrouwen. Hij wist bijna zeker dat het Izzy was, wie anders? De meesten vonden hem een vreemd iemand, vermoedelijk doordat hij bijna altijd alleen was en nooit wat zei tegen de anderen in het dorp, behalve als hij ze vermoordde. Een zwakke glimlach ontstond op zijn gezicht toen het steeds duidelijk werd wie er voor zijn deur stond. Zijn passen versnelde er enigszins door zodat hij zich sneller bij de deur bevond. Hij liet Izzy liever niet te lang in haar eentje buitenstaan. De wereld was te gevaarlijk, ondanks hij één van de grote gevaren was die er rondliepen.
"Hey, sta je hier al lang?" vroeg hij terwijl hij het slot van de deur opende met zijn sleutel en hij de deur opende. Voorzichtig nam hij haar hand vast en trok hij haar mee naar binnen toe. Het klimaat was alles behalve warm vandaag, dus nog langer buiten staan kon haar ziek maken. Wat haar naar Hunters huis bracht wist hij niet, maar hij vond het altijd leuk om haar te zien. Hij had er geen problemen mee.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Het was absoluut niet warm buiten, had Izzy inmiddels al gemerkt, daarbij was ze al verkouden en het maakte het niet bepaald beter. Ze niesde een keer en mompelde wat onverstaanbaars tegen zichzelf. Het was een antwoord op de talloze stemmen die zich over de jaren in haar hoofd hadden genesteld. Het was ongelooflijk irritant, maar ze had er mee geleerd te leven. Ze wreef over haar bovenarmen in de hoop haarzelf wat op te warmen, al deed het niet veel. Met haar ogen gericht op de grond voor haar, stond ze daar maar. Hoelang wist ze niet precies, sinds ze altijd moeite had met dit soort dingen onthouden. Haar hoofd zat imers vol met andere dingen. De stemmen, die haar ook nog eens te druk bezig hielden om het ook maar te kunnen onthouden.
Een stem deed haar schrikken en snel keek ze op. Hunter. Ze glimlachte even en zette een klein stapje bij de deur vandaan. Voordat ze zijn vraag beantwoorde, nieste ze opnieuw. 'H-hey.' Sprak ze, lichtelijk stotterend. 'Ik weet het niet.' Haar stem werd zachter bij het uitspreken van de woorden, bijna alsof ze zich ervoor schaamde, wat ergens ook wel het geval was. Haar schizofrenie was nou niet bepaald iets waar ze blij mee was, en dat was vaak merkbaar aan haar en de manier waarop ze dit soort dingen uitsprak. De warmte van zijn hand kwam als geroepen, evenals de verhoging in temperatuur in het huis. Het was een aangename warmte en een hele verbetering op de kou van buiten. Voorzichtig trok ze haar hand uit de zijne en omhelsde hem toen, haar lichaam dicht tegen de zijne aangedrukt, voornamelijk in de hoop haarzelf op te kunnen warmen. Opnieuw sprak ze enkele woorden, ditmaal weer tegen haarzelf. Het was een hopeloze poging om de stemmen stil te krijgen, wat ze nooit waren en waarschijnlijk ook nooit zullen zijn.
Hunter was een stuk langer dan haar, aangezien ze slecht 1,64 meter lang was. Het betekende dat ze op haar tenen moest staan om hem enkel te omhelzen. Ze keek even op naar zijn gezicht en glimlachte zwakjes. Ze wist dat hij gevaarlijk was en dat het slechts een kwestie van tijd was voordat anderen het ook door zouden krijgen, maar toch was ze niet bang voor hem. Ze vertrouwde hem zodanig dat ze niet eens meer verwachtte dat hij haar iets aan zou doen. En daarbij, het zou haar niet veel uitmaken. Er was niet veel wat haar leven leefbaar maakte, maar Hunter was absoluut één van de redenen.

ORPGaccountjex
Straatmuzikant

ORPGaccountjex schreef:
Het antwoord dat ze gaf verbaasde hem niet, de laatste tijd kwam ze wel vaker heel verward over. Niet dat hij het erg vond, maar het verontruste hem een beetje. Iets dat zeer logisch was sinds Izzy de enige was die hij lief had. Zijn moeder had hem sinds zijn geboorte al in de steek gelaten en ook zijn vader, met wie hij overigens een zeer goede band had, was tragisch uit zijn leven verdwenen. Wanneer iemand hem liefde gaf, koesterde hij die persoon. Izzy was niet het soort meisje waarmee hij hoorde om te gaan, volgens hun verschillende standen, maar niets kon hem tegenhouden.
Een glimlach ontstond op zijn gezicht toen hij twee armen om zich heen voelde. Ik een mum van tijd had hij ook zijn armen om haar heen geslagen. Haar kleine en tengere lichaam voelde zeer fijn aan tegen het zijne. Het viel niet te ontkennen dat hij haar ontzettend schattig vond, vooral door haar lengte. Haar ermee plagen was iets dat wel vaker voorkwam, maar Izzy wist dat hij het goed bedoelde. "I've missed you," bracht hij al mompelend uit waarna hij een zacht kusje op haar voorhoofd drukte. Waaraan hij haar verdiende vroeg hij zich dagelijks af. Izzy wist van zijn daden af, ze wist dat een een crimineel was, maar was niet bang voor hem. Elk ander meisje was bang weggerend voor hem, denkend dat ook hun laatste uren aangebroken waren. Ze kon het doorvertellen aan elkander die rondliepen in het kasteel en ondanks hij een straf verdiende, hield ze haar mond erover. Nooit had hij gevraagd om het geheim te houden, toch had ze besloten het wel te doen. Een reden om te klagen had hij echter niet, hij mocht tevreden zijn met de vrijheid die hij had, voor hoelang het nog mocht duren. Wanneer iemand anders erachter kwam, was de kans groter dat er meteen een einde aan zijn leven kwam, dan dat hij de rest van zijn leven moest uitzitten in een stoffige cel. De reden achter zijn moorden was ook voor hem onduidelijk, hij hield van de kick die hij kreeg wanneer iemand voor zijn voeten neerviel nadat hij een mes in het lichaam had gestoken. Hij vond het te leuk om ermee te stoppen.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Zijn woorden maakte dat er een kleine glimlach vormde op haar gezicht. 'I've missed you too.' Zei ze zachtjes en bloosde een beetje. Opnieuw niesde ze, gevolgd door een kleine zucht. Voorzichtig trok ze zich los uit zijn armen en pakte zijn handen even vast, waar nog wat bloed op zat. Izzy kende hem inmiddels goed genoeg om te weten dat het niet zijn eigen bloed was. Ze beet even op haar lip en keek hem aan. Vragen stellen deed ze niet, sinds ze wist dat ze er niets mee bereiken zou. De stemmen dachten er anders heel anders over. Ze kneep haar ogen dicht en liet haar hoofd even hangen. 'L-laat me met rust.' Sprak ze, amper hoorbaar. Jarenlang probeerde ze het, om ze voor slechts minuten stil te krijgen, maar het ging niet, het zorgde ervoor dat ze af en toe gewoon helemaal gek werd van de eindeloze stemmen. Bijna niemand wist ervan af, slechts haar vader, Hunter en enkele mensen in het kasteel. Veel praatte ze echter niet over haar mentale problemen. Soms werd het duidelijk doordat ze wat hardop zei of iets dergelijks, maar vaak hield ze haar problemen voor zich. Toch was ze open tegen Hunter, sinds het niet onopgemerkt kon zijn gebleven al die tijd.
Al gauw richtte ze haar aandacht weer op zijn handen, die ze nog altijd vast had. Het was niet dat ze zich zorgen maakte om de mensen uit het dorp, of wie hij nu weer om had gebracht. Ze was bang dat mensen erachter zouden komen dat hij de schuldige was. Ze zouden hem doden... Of levenslang opsluiten. Beide opties betekende dat ze hem bij haar weg zouden halen, en dat wilde ze voorkomen. Ze zou niets meer zijn zonder hem. Hij was hetgeen wat haar bij elkaar hield en ervoor zorgde dat ze niet helemaal doordraaide. Ze liet zijn handen weer los en leunde met haar hoofd tegen zijn borstkas, wat rond dezelfde hoogte was. Opnieuw sloot ze haar ogen en was even helemaal stil. Ze legde haar handpalmen tegen haar slapen en drukte er een beetje tegenaan. Toen keek ze weer naar hem en kon een kleine glimlach niet onderdrukken.

ORPGaccountjex
Straatmuzikant

ORPGaccountjex schreef:
Zwak glimlachte hij bij het aanhoren dat zij hem ook had gemist. Het was al enkele dagen geleden dat hij Izzy had gezien, maar dat kwam vooral doordat Hunter niet graag had dat ze in haar eentje door het dorp wandelen en samen worden gezien met haar, wat niet goed zou zijn voor haar. Ook zij kon in de problemen geraken wanneer mensen achter zijn daden kwamen als ze ook nog eens van hun relatie afwisten. Bovendien was zij van adel en hij kwam gewoonweg uit het dorp, hoe erg het ook klonk, een goede toekomst konden ze samen niet tegemoet gaan. Tegenwoordig moesten mensen huwen met mensen uit hun eigen stand, wat Hunter verschrikkelijk vond. Alsof hij er wat aan kon doen dat hij minderwaardig was, zo zag hij het tenminste. Hunter hoorde Izzy niezen, voor de tweede keer sinds hij bij haar was, wat nog niet zo lang was. Hij moest toegeven dat hij het best schattig vond klinken, maar nog steeds bleef zijn bezorgdheid overheersen. Hij wilde niet dat ze ziek werd, hoewel ze dat waarschijnlijk al was.
Hij hoorde haar wat zeggen, al was het niet luid genoeg om verstaanbaar te zijn voor hem. Ze had hem al wel eens eerder verteld over stemmen die ze in haar hoofd hoorde, maar tot op de dag van vandaag wist Hunter niet wat hij eraan kon doen. Keer op keer probeerde hij haar af te leiden, in de hoop dat de stemmen zouden stoppen. Het leek hem ontzettend irritant om de hele dag door vreemde stemmen aan te hoeven horen, maar hij kon het zich moeilijk voorstellen. "Wat wil je doen? Je hebt afleiding nodig," zei Hunter terwijl hij Izzy aankeek.
Een zwakke glimlach omsloot zijn lippen toen hij haar hoofd tegen zijn borstkas voelde. Zachtjes streelde hij door haar zachte haren heen. Het was gek hoe verschillend hij kon zijn. Op het ene moment was hij een wrede moordenaar terwijl hij ook heel zorgzaam en lief kon zijn, echter alleen bij Izzy. Hij had geen reden om zorgzaam te zijn bij anderen aangezien niemand om hem gaf, buiten Izzy natuurlijk. Hunter wist dat ze om hem gaf en dat hij zeer belangrijk was voor haar, maar dat was andersom ook zo. Het was overduidelijk aan zijn gedrag te merken wanneer hij bij haar was.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Izzy haalde simpelweg haar schouders op als antwoord op zijn vraag, niet wetende wat ze wilde doen. Ze keek hem aan en fronsde haar wenkbrauwen. Helder denken kostte haar moeite, sinds de stemmen haar druk bezig hielden met alles behalve denken. Toch leek haar hoofd rustiger bij Hunter. Iets aan hem maakte dat ze zich zodanig ontspande, dat zelfs de stemmen voor even weg leken te vagen.
'Kan je trouwens nog rondkomen? Want je weet dat ik altijd geld en eten voor je mee kan nemen, toch?' Ze wist dat hij wel vaker spullen stal, waar ze geen problemen mee had, al liep hij er wel meer risico door, wat ze juist probeerde te voorkomen. Het was dan ook niet de eerste keer dat ze hem het aanbod deed, sinds ze zelf alles in overvloed had. Ze trok hem mee naar de bank, die er stond, en nam daar zelf plaats op. Hunter trok ze naast haar. Veel had Izzy die dag niet uitgevoerd, al leek ze vrijwel uitgeput. Het kostte haar veel energie om een dag als deze door te komen, sinds de stemmen vandaag geen rust leken te kennen. Sommige dagen waren ze erger dan anderen, maar vandaag was het bijna niet uit te staan. Ze keek even naar hem en beet even op haar lip. Een relatie als die van hen was lastig, sinds ze vrijwel niet samen gezien mochten worden. Het kon een gevaar zijn voor hen beiden. Verschillende standen konden niet samen zijn, althans, volgens haar vader niet. Hij had al enkele mensen in gedachten waar Izzy aan uitgehuwelijkt kon worden. Ze was er zelf echter absoluut geen voorstander van. Ze wist dat een gelukkige toekomst met hunter vrijwel onmogelijk was, maar het was het proberen waard, toch?
'I love you... You know that, right?' Zei ze toen uit het niets, maar haar gedachten nog gedeeltelijk bij het uithuwelijks plan van haar vader. Stel hij had wel wat bedacht voor haar en ze had geen tijd om Hunter erover te informeren? Opnieuw keek ze naar de jongen, bang dat ze hem kwijt zou raken. De stemmen hielpen haar ook niet bepaald. Ze wist dat het vreemd was om van een crimineel te houden, maar ze wist dat hij haar niets zou doen, zo was hij nu eenmaal niet. Hij was misschien gevaarlijk voor anderen, maar niet voor haar, daar was ze absoluut van overtuigd.
Ze kroop wat dichter tegen hem aan en sloot haar ogen even. Ze was rustig, voor het eerst sinds dagen weer. Haar hoofd leek stil en haar ademhaling werd wat langzamer. Ze sprak geen woord, wat ze over het algemeen ook niet vaak deed. Ze was altijd al vrij stil geweest, sinds haar woorden zelden iets goeds met zich mee brachten. Ze opende haar ogen weer en keek naar Hunter, waarna ze voorzichtig een kusje tegen zijn wang drukte.

ORPGaccountjex
Straatmuzikant

ORPGaccountjex schreef:
Ook Hunter wist niet goed wat ze konden doen, maar hij kon wel wat bedenken. Desnoods bleef hij met haar praten totdat ze afgeleid was, hij had er niets op tegen om dat te doen sinds hij het zeer prettig vond om met haar te praten. Izzy was eigenlijk de enige persoon met wie hij wilde praten, hij was eerder een stil type. Tegen de andere mensen uit het bos zei hij geen woord, hoe minder mensen hem kenden, hoe beter. Mensen vonden hem vaak al een vreemd type, liet staan wanneer hij een gesprek met ze aanging. Hij had nooit de behoefte om te praten, enkel met Izzy kon hij uren praten. Langer dan dat zelfs. Helaas kwam het er nooit van, anders werd het ook te verdacht van haar. Ze kon geen uitvluchten blijven verzinnen om bij hem te kunnen zijn.
"Ehm... Ja, het lukt wel," antwoordde Hunter op haar vraag. Het was gelogen, rondkomen was ontzettend moeilijk voor hem, waarom stal hij anders dingen? Ook het moorden ging grotendeels om het geld. Elk waardevol voorwerp dat zijn slachtoffer bezat nam hij mee nadat hij iemand had vermoord, vaak hadden ze ook nog eens geld in hun zakken wat voor Hunter alleen maar goed uitkwam. Bovendien kocht hij ook enkel hetgeen dat hij echt nodig had en dat was voedsel, ook niet in een grote hoeveelheid. Veel at hij niet, maar het was vanzelfsprekend door zijn armoede. Toch nam hij liever geen geld aan van Izzy. Waarom wist hij niet. Vermoedelijk doordat hij niet afhankelijk van haar wilde zijn, hij kon heus voor zichzelf zorgen en zichzelf onderhouden. Daarvoor hoefde Izzy hem geen geld toe te schuiven, hoe lief hij het ook vond en hoe verleidelijk het was. Hij voelde hoe ze hem meetrok naar de bank die hij in zijn huisje had staan. Zijn huis was niet groot, helemaal niet zelfs, maar hat was groot genoeg voor één of twee personen, het kwam precies goed uit.
Zijn blik richtte hij op Izzy die naast hem zat toen ze begon te praten. Het was ontzettend lief wat ze zei, al bleef het vreemd aanvoelen wanneer ze vertelde dat ze van hem hield, vreemd op een positieve manier. "Yeah, of course I know. I love you too, more dan anything," vertelde hij dan. Toen hij haar lichaam dichter tegen de zijne kon voelen, sloeg hij voorzichtig zijn arm om haar schouders heen waarna hij zachtjes over haar schouder begon te strelen. Een zwakke glimlach omsloot zijn lippen toen hij het kustje op zijn wang voelde. Hij kon niet anders dan van haar houden, ook al wist hij niet of een goede toekomst wel mogelijk was. Niet enkel door zijn daden, volgens hun verschillende standen was een relatie hebben haast onmogelijk.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ze fronsde haar wenkbrauwen bij het horen van zijn antwoord. 'Weet je het zeker?' Vraagt ze zachtjes. Erg rijk was hij niet, dat wist Izzy ook wel, dat is waarom ze zich altijd nogal zorgen om hem maakte. Ze haalde haar ketting van haar nek af en drukte deze in zijn handen. 'Morgen breng ik wel wat muntstukken, maar dit is voor vandaag.' Hij mocht haar dan wel vertellen dat hij het prima redde, maar helemaal geloofde ze hem niet. Ze kende hem simpelweg te goed.
Voor een moment keek ze door het raam naar buiten en slikte toen een keer. Ze stond op van de bank en draaide zich naar hem toe. 'Ik moet weer terug... Ik had al een discussie met de poortbewaking toen ik weg wilde.' Kort gelach verliet haar mond, 'Ze zijn bang dat ik je nieuwe slachtoffer word.' Ze pakte zijn handen vast en drukte voor enkele seconden haar lippen tegen de zijne. 'Sorry I couldn't stay any longer.' Ze zucht zachtjes en laat zijn handen dan weer los. Ze niest nog een keer en loopt dan richting de deur, na nog even te hebben gelachen. Langzaam liep ze de deur uit, terug de kou in. Helaas kon ze niet langer blijven, maar het zou simpelweg te riskant zijn. Ze mocht niet te lang weg blijven, sinds de moorden ook de aandacht van de wachters hadden getrokken. Met haar vader praatte ze niet veel, dus waren de wachters de personen die haar vertelde iets niet te doen, voorzichtig te zijn of snel terug te komen.
Dan begint ze terug te lopen, met het kasteel als haar eindbestemming. Het gebouw stond net buiten het dorp, aan de voet van de berg, die het kleine dorpje in een schaduw hulde als de zon onderging. Het kasteel zelf stak al hoog boven de huizen uit, dus de berg veroorzaakte slechts een schaduw. Veel aandacht besteedde ze er echter niet aan, sinds de stemmen haar bezig hielden. Het was een klein eindje lopen, waar ze geen probleem mee zou hebben overdag, maar nu de zon al onder begon te gaan, voelde ze zich toch niet helemaal op haar gemak hier. Ze wist af van de gevaren die er op de loer lagen, ook al hoefde ze voor Hunter niet bang te zijn. Helaas was hij niet het enige gevaar. Haar passen versnelden zich een beetje, en binnen de kortste keren kwam ze aan bij het kasteel. 'Isabel!' Hoort ze Angus, een wachter, ietwat geïrriteerd roepen. 'We dachten dat je maar even weg zou blijven! Waar was je in godsnaam?' Izzy keek hem aan en dacht even na over haar antwoord. Vertellen dat ze bij Hunter was, zou geen optie zijn. Gewoon in het dorp...' Mompelde ze. Een reactie op haar antwoord kreeg ze niet, dus liep ze maar gewoon verder. Kon ze misschien vanavond al terug naar Hunter? Gewoon omdat ze overal liever was dan hier. Zachtjes liep ze door de gangen, op weg naar haar kamer.

ORPGaccountjex
Straatmuzikant

ORPGaccountjex schreef:
Hij knikte toen ze vroeg of hij zeker was. Hij bleef erbij dat hij niets wilde aannemen van haar. Wat voor man was hij als hij geld zou aannemen van de vrouw van wie hij hield om te kunnen overleven? Nee, hij moest werken voor zijn eigen geld, in zijn geval stelen en moorden sinds een normale baan niet voor hem was weggelegd. Hij had het vaker geprobeerd om een normaal baantje te nemen, maar hij hield het nooit vol. Een zucht verliet zijn lippen toen hij haar halsketting in zijn handen gedrukt kreeg. "Dat hoeft echt niet, Izzy. Ik red het heus wel," mompelde hij. Izzy wist dat hij niet graag had dat zij hem geld toeschoof. Helaas was liegen niet zijn sterkste kant. Bovendien wist iedereen dat het in deze tijd moeilijk te redden was voor een simpele dorpeling, zonder een goede baan.
Hij keek even verward op toen ze rechtop ging staan. Teleurstelling borrelde op wanneer hij haar hoorde zeggen dat ze weer terug moest naar het kasteel. Hij had haar liever nog wat langer bij hem gehad, maar hij wist dat ze er beide niets aan konden veranderen. Als hij een relatie met haar willen, kon hij niet anders dan accepteren dat ze weinig tijd met elkaar konden doorbrengen. Hij mocht al tevreden zijn met het moment dat ze samen hadden kunnen zijn, ook al was het van korte duur. "Dat geeft niets, ik ben al blij dat ik je heb kunnen zien vandaag," zei hij, hoewel de teleurstelling vermoedelijk van zijn gezicht te lezen viel. Kort volgde hij haar met zijn blik, zuchtend keek hij voor zich uit toen hij de deur weer hoorde sluiten. Hoelang hij moest wachten voordat hij haar opnieuw kon zien en in zijn armen kon hebben.

TS >>> Avond

Op sommige momenten wist Hunter niet wat hij moest doen. Hij kreeg een bepaalde drang iemand te horen smeken voor zijn of haar leven. Hij raakte haast verslaafd aan de adrenaline die het moorden veroorzaakte. Er was amper leven te bespeuren in de donkere straten, niemand was te zien, maar hij zette door. Hij moest iemand vinden die hij kon vermoorden, waarvan hij het bloed kon laten vloeien. Zo stil mogelijk sloop hij door de verlaten straten die slechts verlicht werden door het niet heel felle maanlicht. Moorden was het enige waarvoor hij leefde, buiten Izzy tenminste. Enkel zij kon zijn goede kanten bovenhalen en misschien had de tegenslag van vanmiddag er ook wel wat mee te maken. Hij vond het ontzettend jammer dat hij haar maar voor een korte tijd bij zich had kunnen hebben en wanneer hem iets dwars zat, probeerde hij het vreselijke gevoel te laten verdwijnen door anderen pijn te doen.
Zuchtend kwam hij tot stilstand toen er echt niemand te zien was. De drang was niet weg te krijgen, het enige wat hij kon doen was wachten. Wachten totdat er toch iemand kwam opdagen. Alert bleef hij staan, elk geluid dat hij kon waarnemen, nam hij in zich op. Zachte voetstappen kon hij horen en ze kwamen steeds dichterbij. Hij vormde zijn ogen tot spleetjes om het gedaante dat hij in de verte kon zien, beter te kunnen zien. Het was een vrouw, maar dat maakte hem niet uit. Het was haar eigen schuld, alleen in het dorp wandelen op het late uur was onverstandig. Zodra ze dichterbij was, trok hij haar het steegje en drukte hij hardhandig het mes in haar arm. Daar zou hij het niet bij laten, maar hij wachtte even af.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
De zon was inmiddels al onder en Izzy had haar plan al klaar. Over tien minuten zouden de bewakers van positie wisselen en was er even niemand die oplette. Dat was haar kans om weg te komen. Ze wachtte geduldig in haar kamer, waar ze al helemaal klaar stond. Aan haar riem hing een klein buideltje, waarin muntstukken verbogen zaten. Voornamelijk voor Hunter. Toen hoorde ze vele voetstappen komen vanuit de gang, en liep ze zachtjes haar kamer uit. Het was zo goed als leeg, dus haastte Izzy zich naar de poort en vervolgens naar buiten.
Tijdens haar wandeling kwam ze enkele bedelaars tegen en elk gaf ze een muntstuk. Ze kon het simpelweg niet laten. De rijden waren moeilijk voor het volk en de prijzen waren te hoog geworden om voor hen te kunnen betalen. Izzy leefde al heel haar leven in rijkdom en kon het nooit accepteren dat er mensen waren die het een stuk slechter hadden dan hen. Zo begon haar gewoonte, vrijwel elke bedelaar gaf ze een muntstuk en de glimlach die ze ervoor terug kreeg was genoeg om haar ook te laten glimlachen. Het verbaasde haar dat de hoeveelheid mensen afnam zodra ze verder het dorp inliep. Het was dan ook al laat en waarschijnlijk hadden de meeste mensen onderdak kunnen zoeken, zeker nu ze het gevaar liepen van Hunter die hen vond. Zelf voelde ze zich ook wat minder op haar gemak naarmate ze het dorp inliep, het was immers al laat en ze was niet gewapend. Ook was ze er maar half bij met haar aandacht, sinds de stemmen terug waren gekeerd. Ze had haar ogen gericht op de grond, een onverstandige keuze, sinds ze nu nog minder alert was en vrijwel geen aandacht besteedde aan de omgeving om haar heen.
Een kleine gil verliet haar mond zodra iemand haar vastpakte en een steegje introk. Met al haar kracht probeerde ze zich los te trekken, maar het was een hopeloze poging. 'Laat me los!' Zei ze in paniek, vrijwel smekend. Een helse pijn nam haar lichaam over, vanaf haar arm, en ze had al een vermoeden wat het kon zijn. Ze slaakte een ijzige gil en had voor enkele seconden het gevoel alsof ze flauw ging vallen. De situatie verbeterde echter niet toen ze eindelijk zag wie er voor haar stond. Hunter. 'Hunter!' Zei ze, ditmaal proberend om niet te schreeuwen. De tranen stroomden over haar wangen en ze wist niet wat ze moest doen. Hoe kon hij haar dit aandoen? Wat bezielde hem opeens? Ze duwde hem hardhandig achteruit, voor zover het lukte met slechts één arm.

ORPGaccountjex
Straatmuzikant

ORPGaccountjex schreef:
Het duurde even voor hij doorhad wie hij had gestoken. Tot hij van het meisje werd weggeduwd en ze zijn naam zei. Het mes liet hij geschrokken op de grond vallen, onwetend wat hij moest doen. Wegrennen deed hij niet, wat hij anders wel deed wanneer hij iemand neerstak. Hij kon niet wegrennen aangezien hij anders over kwam als een laf iemand. Hij had zojuist het meisje van wie hij hield gestoken met een mes. Hoe kon hij nou zo dom zijn. "Izzy..." begon hij te praten, hij wist niet was hij moest doen of zeggen. Wat moest hij zeggen? Sorry dat ik je heb neergestoken? Nee, dat kon hij niet maken. "Ik wist niet dat jij het was." Meer kreeg hij niet uit zijn mond. De bedreigingen die hij eerder uitsprak tegen zijn slachtoffers kon hij ditmaal niet toepassen. Het was al vreselijk genoeg dat hij het mes in haar arm had gestoken, iets wat hij nooit had willen doen. Zijn hart klopte op een uitermate snel tempo. Hij moest iets aan de wonde doen voordat het zou ontsteken. Tegenwoordig kon een simpele ontsteking de dood voor iemand betekenen door alle bacteriën en ziekten die rondzwierven doorheen het dorp. Hoe hij haar moest helpen wist hij niet, hij was niet het type dat mensen hielp, laat staan wanneer hij ze neerstak. Het viel te verwachten dat ze hem wilde aangeven, ook al betekende het dat hij ofwel de doodstraf kreeg of hij voor de rest van zijn leven werd opgesloten in een koude en vochtige cel. "We need to take care of that," zei hij. Hij moest de wonde die hijzelf had veroorzaakt in haar arm verzorgen, hij wilde niet dat het ging ontsteken door zijn schuld. Bovendien was haar naar het kasteel toe brengen ook geen optie. Het zou ontzettend verdacht overkomen en zijn huis was veel dichterbij dan het kasteel. Als ze toch naar het kasteel wilde gaan, kon hij niet anders dan haar brengen. Ook al kon dat betekenen dat het einde van zijn eigen leven was. Hij had alles voor zichzelf verpest, maar wat hij nog het meest erge vond, was dat hij haar pijn had gedaan. Of hij het vertrouwen verpest had wist hij niet. Vermoedelijk wel en hij kon haar niets kwalijk nemen, het was zijn eigen fout.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
De tranen bleven over haar wangen stromen. Hunter's woorden gaan vlak langs haar heen en reageren doet ze niet. Haar hand in om haar bovenarm geklemd, terwijl ze op de grond zakte. 'Dit had mijn dood kunnen zijn, Hunter.' Snauwde ze, redelijk kwaad tegen de jongen voor haar. Ze kneep haar ogen even dicht en probeerde rustig te worden, in de hoop niet flauw te vallen.
'Oh really? So you've got a brain after all.' Haar woede was duidelijk merkbaar, wat niet zo vreemd is, sinds het niet iets is wat hij zomaar kan doen. Al snel had ze haarzelf echter alweer herpakt. Hunter aangeven kon ze niet, ze hield simpelweg te veel van hem, al was het nu misschien even niet duidelijk. Ze kwam langzaam omhoog van de grond en keek hem even aan. 'Hopelijk heb je de juiste spullen thuis liggen, want ik kan zo niet terug naar het kasteel.' Mompelde ze, terwijl ze begon te lopen richting zijn huis. Het kasteel was absoluut geen optie nu, sinds ze het sowieso al niet vertrouwden als Izzy het kasteel verliet, en waarschijnlijk zouden ze haar al helemaal niet meer naar buiten laten als ze terug kwam met een wond.
Onderweg zag ze eem bedelaar zitten, met twee jonge kinderen. Izzy haatte hoe ze zo in armoede moesten leven en gaf ze enkele muntstukken met haar goede arm. De kinderen leken te slapen, maar de vrouw was nog wakker en gunde Izzy een dankbare glimlach en een 'God bless you, miss.' Izzy glimlachte terug en liep toen verder. De wond deed ontzettend veel pijn en ze verloor veel bloed, gelukkig was het niet erg duidelijk, aangezien er weinig licht was en ze een jurk van een donkere kleur stof droeg. Eenmaal aangekomen bij het huis draaide ze zich naar Hunter en wachte lichtelijk ongeduldig af totdat hij de deur zou openen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld