Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

9 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG - Marlon

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Wij weten jij niet!

Ik: Tyler Adams ~ 18jaar ~ foto komt later
Jij: meisje + begin succes ❤️😘

Account verwijderd

schreef:

Loïs - 18 jaar

Loïs:
Alweer loop ik door de gangen van het ziekenhuis. In een paar maanden tijd ben ik hier nu al zo vaak geweest. Maar elke keer dat ik het ziekenhuis binnen stap voel ik me zo ellendig. Omdat ik diep van binnen wel weet dat er wat aan de hand is. Maar niemand weet wat. Ik hoop dat ze eindelijk een keer weten wat er is. Dat ze me kunnen behandelen en dat ik daarna weer gewoon een normaal leven kan leiden. Zonder elke keer naar het ziekenhuis te gaan. Zonder dat ik telkens op school moet uitleggen wat er aan de hand is. Ik kan het niet uitleggen want ze weten het niet.. Ik weet nu niet meer of ik dit jaar wel ga halen. Als ik op school ben ben ik alleen halve dagen op school.

Ik laat me zakken op de stoelen in de wachtruimte. Mijn moeder slaat een arm om me heen. Ze weet dat er wat gaat komen. Dat de dokters zullen zeggen wat ik heb. En of dat te behandelen is..

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Tyler

Mijn gedachten gaan telkens terug naar afgelopen zomer. Dan heb ik een meisje leren kennen, Loïs. Ze was zo een lief meisje, we waren vrienden in de vakantie. Alleen erna heb ik niets meer van haar gehoord, we wonen ook niet echt kort bij de deur bij elkaar en het adres van har heb ik niet. Over dat adres gesproken, ik probeer erachter te komen, want in die maanden dat ik haar niet gezien heb begon ik steeds meer aan die vakantie te denken en steeds meer aan haar. Ik heb gevoelens denk ik, ja dat is het volgens mij. Ik wil terug in contact komen met haar, zo ontzettend graag. Ik heb mijn vrienden ook ervoor ingezet om achter haar adres te komen en ik heb er goede moed in, we weten al in welke stad, dus lang zal het niet meer duren voordat we ook haar adres hebben.

Account verwijderd

schreef:
Loïs:

We worden geroepen om te komen. Mijn moeder pakt mijn hand vast en samen lopen we de kamer binnen. De dokter legt ons wat uit over de uitslagen en het word me telkens meer duidelijk. Dit is niet goed. "Loïs, er is een tumor bij je ontdekt." En we kunnen nu eigenlijk wel vaststellen dat die kwaadaardig is." Mijn moeder houd m'n hand nog steviger vast en ik laat me in mijn moeders armen vallen. Nee, nee, dit mag niet. Waarom ik? Tranen stromen over mijn wangen. Mijn moeder houd me stevig vast en probeert ondertussen te luisteren naar wat de dokter zegt. Ik moet behandeld worden. De kans van behandelen is niet heel groot maar er is nog een redelijke kans. Alles wat de dokter zegt verder gaat alleen maar aan me voorbij. De tranen willen niet stoppen..

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Tyler

Aiden belt me en ik neem op. 'Yo, wat nieuws?', vraag ik dan aan hem over de telefoon. 'Wel Loïs haar adres heb ik,' zegt hij dat en mijn gezicht licht direct op. 'Ik kom eraan,' zeg ik tegen hem en ik leg af. Ik spring recht van de bank en maak me klaar. 'Mam, ik ben naar Aiden,' roep ik dan. Ik loop de deur uit en ik ga naar Aiden. Als hij echt haar adres heeft kan ik brieven sturen. Ik bel aan en word direct binnengelaten. 'Aiden ben je serieus?', vraag ik dan aan hem en hij knikt. Ik geef hem een brohug en glimlach breed. 'Komaan, kan k haar een brief sturen,' zeg ik tegen hem. 'Hoe ziet ze er eigenlijk uit?', vraagt Aiden dan. Ik glimlach. Ik heb één foto van haar, van ons samen. Ik laat hem aan Aiden tonen. Ik zie hem glimlachen. 'Ze is echt een mooi meisje en past bij je,' zegt hij dan en ik knik. 'Ze is een super meisje,' zeg ik dan en ik zet me aan tafel. Ik krijg het adres en ik kijk ernaar. 'Hoe moet ik zo een brief starten?', vraag ik dan en ik kijk Aiden aan.

Account verwijderd

schreef:
Loïs:

Ik ben nu weer thuis. Ik ben vandaag ook niet meer naar school gegaan. Ik kan het niet goed beseffen. Ik heb mijn vriendinnen net gebeld en ze komen na schooltijd bij me. Maar het voelt voor mij alsof nu al mijn tranen op zijn. Omdat ik de laatste paar uur niks anders kon doen. Mijn moeder zei dat ik positief moest blijven, tenminste een beetje van hoop moest hebben. Maar dat heb ik niet, ik voel me leeg. Ik vraag me af hoe het nu verder moet. Dit jaar ga ik waarschijnlijk niet meer halen. En daar baal ik enorm van. Ik zou met een paar vriendinnen naar dezelfde universiteit gaan, op kamers gaan met vriendinnen en nu.. Nu komt daar niks van terecht. Het zou best kunnen dat ik dit jaar alleen maar in het ziekenhuis ga liggen. En dan hoop ik maar dat ik er uit kom en beter word..

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Tyler

Ik heb briefpapier voor me liggen. Ik ga een brief schrijven. 'Hoe moet ik beginnen?', vraag ik dan aan Aiden. Hij haalt zijn schouders op. Ik neem dan een mooie gouden en zwarte balpen, het is lichtblauw briefpapier. Dan begin ik in zwart, het goud is voor af te sluiten. -Liefste Loïs, hoe gaat het met je?- Dat is de eerste regel dat ik schrijf. Ik kijk naar mijn blad. -Je vraagt je vast af wie ik ben, wel een jongen die je eens heeft ontmoet en je niet uit zijn gedachten kan krijgen, ja dat ben ik. Maar ik dacht ik stuur je eens een brief, dus ja, alles goed?- vervolg ik dan en ik kijk dan even naar Aiden. -Om eerlijk te zijn weet ik niet wat ik nog verder moet schrijven, dus ja, vertel wat over je en schrijf terug ofzo. Liefs- schrijf ik dan nog en Liefs in het goud. We hebben besloten om Aiden zijn adres te geven, zo weet ze niet dat ik het ben.
Ik zit alweer thuis, de brief is op de post en ik vind het nu wel best spannend.

Account verwijderd

schreef:
Loïs:

Het is een paar dagen later. De laatste dagen waren nogal zwaar. Ik voelde me behoorlijk down en volgende week gaat de behandeling in. En daar zie ik heel erg tegen op. Want ik weet dat ik ook daar ziek van ga worden, ook al hoop ik natuurlijk dat het werkt. De afgelopen dagen heb ik veel bezoek gehad van familie en van vrienden. Het is lief dat ze aan me denken. Ook de school weet ervan en gaat nu overleggen hoe we dit kunnen oplossen.

Ik zit nu thuis op de bank met een grote kop thee en onder een kleedje. Ik ben moe.. Ik kan elk moment eigenlijk in slaap vallen en ik heb behoorlijk pijn. Mijn moeder komt binnen en geeft me nog wat fruit om energie te krijgen en vitaminen binnen te krijgen nu ik zo weinig eet. "Loïs, er is trouwens een brief voor je." Mijn moeder geeft me een brief met een mooi handschrift. Maar ik kijk er nu niet zoveel van op, de laatste dagen heb ik veel kaartjes gekregen. Maar elk kaartje geeft me weer een glimlach op mijn gezicht. Ik maak de brief open en lees hem. Bij elke zin die ik lees raak ik steeds meer in de war. Een jongen die ik al eerder heb ontmoet maar die me niet uit zijn gedachten kan krijgen? Ik ga even rechtop zitten en lees de brief nog eens. De jongen in deze brief vraagt hoe het met me gaat. Maar zou hij dat dan niet meegekregen hebben? Veel vragen gaan door mijn hoofd. "Van wie is de brief Loïs?" Mijn moeder roept vanuit de keuken. "Ik heb geen idee?" zeg ik. "Hoe bedoel je?" "Wacht ik kom er even aan." Mijn moeder loopt naar me toe en ik laat haar de brief lezen. Als ze de brief leest glimlacht ze een beetje. "Een geheime aanbidder?" Ik bloos lichtjes. Zou dat zo zijn? "Nee, vast iemand die gewoon medeleven wil tonen." Mijn moeder lacht. "Ik zou zeggen, stuur een brief terug, anders kom je er niet achter wie hij is." Ik knik. "Ga ik doen. Ik pak mijn kleedje van de bank en loop naar boven. Ik laat me zakken op mijn bed en pak een pen.

Lieve jongen-zonder-naam,

Het is best raar, iemand die je een brief stuurt zonder te weten wie diegene is. Maar lief dat je aan me denkt!
Ik neem aan dat je niet bij ons op school zit aangezien je dan wel zou weten dat het niet zo goed gaat. Want het gaat niet goed. Ze hebben een tumor bij me ontdekt en ik heb volgende week behandelingen. Ik hoop dat je niet erg schrikt als je het nog niet weet. Maar ik zou ook niet weten wie je bent. Het is nogal.. verwarrend.
Maar wie je ook bent, dankjewel dat je de moeite hebt genomen om een brief te schrijven, dat maakt me blij.
Vertel is wat over jou, wie ben je?

Ik hoop wat van je te horen,
Liefs Loïs

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Tyler
Er nerveus zit ik op de bank. Denkend aan de brief. Loïs moet hem nu gelezen hebben, wat zou ze denken nu. Zou ze weten wie ik ben? Allemaal vragen die door mijn hoofd spelen en dan hoor ik de bel. Ik zet me recht en ik loop naar de deur toe. Mijn ouders zijn weg vandaag. Ik doe open en ik zie Aiden staan. Met een brief in zijn handen. Ik kijk hem glimlachend aan en hij knikt, omdat hij nu weet wat ik denk. We gaan aan tafel zitten en ik open de envelop. Ik neem de brief eruit en begin hem te lezen. Ik herlees hem en opnieuw. Ik kan het niet geloven wat er staat, een tumor?! Aiden kijkt me aan. 'Wat schrijft ze?', vraagt hij. Ik kan het niet luidop zeggen. Ik geef de brief aan hem. Hij leest hem en kijkt me dan aan. 'Hey, het zal vast wel goed komen,' zegt hij. Ik ben ontzettend geschrokken van het nieuws, dat ik de rest van de brief zelfs niet echt heb gelezen. Ik neem hem terug en probeer zo rustig mogelijk de brief te lezen, ik ben zo ontzettend ongerust nu. Als ze dat laatste schrijft moet ik toch even glimlachend en dan neem ik direct nieuw papier en pen.

Liefste Loïs,

Om eerlijk te zijn, ja, dit nieuws heeft me heel hard laten schrikken. Ik heb de brief opnieuw en opnieuw gelezen en ik kon het niet geloven. Maar ik weet niet of je medelijden of iets dergelijks wilt, dat hebben er vast bij jou op school en meer al genoeg. Daarom wil ik je sterkte wensen, heel veel sterkte. Ik wou dat ik naar je toe kon komen, maar dat gaat niet zo makkelijk, jammer genoeg. Maar weet dat ik aan je denk en er voor je zal zijn.
Brieven naar jou schrijf ik met veel plezier, dit is voor mij niet eens een kleine moeite, gewoon omdat ik het zo graag voor je doe, en het maakte me dan blij om te horen dat jij ervan blij wordt.
Wie dat ik ben? Zoals ik dan zij een bekende jongen voor je dat je niet uit mijn hoofd kan krijgen, maar met mij gaat wel alles min of meer goed ja. School loopt nog goed, met de vrienden gaat het goed en bij het sporten ook. Dus met mij is alles oké om het zo te zeggen.

Ik hoop je terug te horen,
Liefs

Dan plooi ik hem dicht stop hem in een envelop en ik loop met Aiden het huis uit. We gaan naar de post en stoppen hem in de expres post, dus binnen een dag heeft ze de brief. Ja, ik ben heel erg geschrokken van het nieuws en wil zo graag naar haar toe komen, maar dat gaat niet, jammer genoeg toch. We gaan terug naar huis, Aiden naar zijn eigen huis en ik ook naar mijn eigen huis. Ik zet me in de zetel en zet de televisie aan. Lijn blik zit op het scherm, maar mijn gedachten zijn bij Loïs.

Account verwijderd

schreef:
Loïs:

Dagen gingen weer voorbij. Ik werd ondertussen opgenomen in het ziekenhuis voor mijn behandeling. En het was verschrikkelijk. De chemo maakte me zo ontzettend ziek. Ik was nog nooit zo ziek en misselijk geweest. Maar ik weet dat het het beste voor me is en daar probeer ik me aan vast te houden. Elke keer als er weer een vlaag kwam van misselijkheid probeerde ik aan leuke dingen te denken. De leuke dingen die ik op school allemaal had beleefd, de leuke zomer op de camping en dagjes weg met mijn familie. Ik hoopte zo dat ik beter zou worden.. En dat ik nog veel meer leuke dingen kon doen in mijn leven. Want soms was ik bang of ik het wel zou gaan halen. Maar dan kwam de kracht in mij terug want ik moest het wel wel halen!

De laatste dagen als mijn moeder binnenkwam met de post checkte ik eerst of er een brief tussen zat van die onbekende jongen. Ik had er wel vaak aan gedacht. Ik wou zo graag weten wie hij was,waarom hij aan me dacht. En vandaag was het zover. Mijn moeder kwam binnen met de post en toen zat er weer een brief van hem bij. Mijn moeder zag gelijk mijn glimlach en moest ook even glimlachen. "Van je lover.¨ Ik zuchtte. "Ma-am.." Maar tegelijk moest ik ook lachen want er was niks beter dan om even te lachen terwijl je je rot voelde. En ik was blij dat ik nu wat te doen had. Ik kon een brief gaan terugschrijven. Want ik verveelde me soms zo hier. Mijn vriendinnen kwamen wel maar ja, die konden niet de hele dag komen. Toen gingen mijn gedachten weer naar de brief want ik wou hem zo graag openmaken. Ik maakte de brief weer open en las hem. En toen begon mijn hoofd weer vol te lopen van gedachten. Hij wist het nog niet.. Als hij hier in de buurt of op school zat wist hij het echt wel. Maar niet dus. Had ik in mijn leven verder nog jongens ontmoet? Mijn gedachten gingen even naar de zomer, naar de jongens op de camping maar die gedachte schoof ik gauw weer uit mijn hoofd. Dat zal wel niet. Het zal wel iemand zijn die via via heeft gehoord dat ik ziek ben. En zijn medeleven wil tonen ofzo. Maar ook dat kon niet. Hij kon niet zomaar een vage kennis zijn want hij wou graag naar me toekomen. Ik wist het niet.. Ik wist het echt niet..

S'avonds toen ik me iets beter voelde schreef ik een brief terug:

Lieve Jongen-zonder-naam,

Ik vind het nog steeds erg bijzonder dit. Maar wat je schreef maakte me even glimlachen. Ik lig nu in het ziekenhuis en ik voel me zo ziek door de chemo. En dan zijn kleine dingetjes zoals jou brief iets wat net op het goede moment komt. Dankjewel dat je aan me denkt en dat je me sterkte wenst. Erg lief van je!
Fijn dat het ook met jou goed gaat! Al wil ik nog steeds heel graag weten wie je bent. Dan weet ik aan wie ik schrijf en dat zou het denk ik wat gemakkelijker maken. Waarom wil je het niet zeggen?
Ik kan nu niet heel veel meer schrijven, dat houd ik niet vol.

Ik hoop dat je terug schrijft,
Liefs Loïs

De volgende dag ging mijn brief op de post en die avond zocht ik zijn adres nog op mijn tablet. Maar de persoon van het adres kende ik echt niet.. Ik weet wel zeker dat ik die persoon nooit ontmoet heb.. Maar in de brief stond dat ik hem kende? Ik viel verward in slaap.

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Tyler

Ik zit op school, maar mijn gedachten niet. Die zitten bij Loïs. 'Tyler wat is het antwoord?', vraagt de docent dan. Ik kijk dan hem aan en kijk om me heen. Waar hadden we het over. 'Vijf plus twee i,' fluistert Aiden die naast me zit me dan toe. Ah ja, we zaten in de les wiskunde. 'Vijf plus twee i, meneer,' zeg ik dan en hij knikt. 'Dankje Auden,' zegt hij dan en ik kijk naar mijn boek. Ik moet echt mijn aandacht bij de les houden. Dan gaat de bel. Ik wil naar buiten stappen, maar de docent houdt me tegen. 'Tyler, waar zitten je gedachten? Zeker niet bij de les,' zegt hij dan. 'Sorry meneer maar ik moest denken aan een vriendin, ze is erg ziek en al,' zeg ik dan maar en hij knikt begrijpelijk dan.
School is uit, ik ga naar Aiden zijn huis en we maken de post leeg, dat doen we elke dag om te kijken of er geen brief van Loïs in zit. Dan hebben we er ééntje en ik glimlach. We lopen naar binnen en kk open de brief. Ik lees hem aandachtig. Het geeft me een goed gevoel dat ik haar blij maak met de brieven, dat maakt mij ook blij ja. Als ze dat zegt van de chemo slik ik even. Ze komt erdoor, spreek ik mezelf voor. Ik lees dan verder en kk glimlach als ik lees dat ze wilt weten wie ik ben. Ik neem dan papier en pen en begin te schrijven met mijn gedachten bij Loïs.

Liefste Loïs,

Ik ben blij zat mijn brieven je blij maken, dat maakt me ontzettend blij zelfs. Weet je, ik schrik altijd even als ik je dat hoor vertellen, je zit anders in mijn gedachten, de mooie happy niet zieke Loïs, zo herinner kk je. Maar ik spreek mezelf altijd toe dat je eruit komt en dat je terug de Loïs wordt als in mijn gedachten. Maar wie ik ben. Je zult er achter komen, dat weet ik zeker, maar ik laat het aan jou om erachter te komen. Denk aan de jongens die helemaal niet uit je buurt zijn en die je wel kent, dan kom je misschien wel op mij uit.

Ik hoop dat je me terug schrijft,
Liefs

Account verwijderd

schreef:
Loïs:

De chemo was nu al een poosje afgelopen en ik was weer thuis. Het was zoveel fijner dan in het ziekenhuis. Want thuis is toch echt het beste wat er is. Dat heb ik nu wel gemerkt. De afgelopen dagen heb ik ook veel nagedacht over de jongen wie de brieven schreef. Ik ben zowat alle jongens in mijn leven bij langs geweest. Maar het zijn er ook zo veel. Van de basisschool, sommigen wonen ook verder weg. En ik ben ook ooit een keer op kamp geweest. En natuurlijk op vele vakanties. Dus uit zo veel kon ik echt niet kiezen. Stiekem hoopte ik dan toch wel dat het bijvoorbeeld jongens van vakanties waren want daar had ik altijd een zoveel betere band mee dan met mensen uit mijn klas of van dat kamp in klas 2..

Mijn vriendin Zoë kwam binnen. Ze had een sleutel van mijn moeder gekregen omdat zij degene was die elke dag wel langskwam en ook heel dichtbij woonde. Als je de straat uitliep was je al bij haar huis. Ik hoorde haar haar jas uitdoen en ze kwam binnen. "Heey Loïs" Ze kwam naast me zitten en gaf me een brief. "Deze zat vast in de brievenbus dus ik dacht, ik haal hem er maar even uit." Ik glimlachte maar ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ik had haar nog niks verteld eigenlijk. "Dankje, die maak ik zo wel een keer open." Ik hoopte dat ze er niet meer op terug zou komen. Want was het niet een beetje vreemd? Brieven schrijven naar iemand die je niet kende? Ik kletste met Zoë over van alles en nog wat. Over hoe het me ging en natuurlijk moest ze ook vertellen of er nog leuke dingen waren gebeurd op school. Want met mijn vriendinnen beleefde je de raarste dingen. Dat maakte school nog een beetje leuk, voor zover school leuk kon zijn. Maar nu wou ik toch wel echt graag weer naar school. Al mijn klasgenoten zien en ik wou zo graag het jaar halen. Maar ik wist dat dat niet ging lukken..

"Loïs, wil je je post niet openmaken?" Zoë pakte de brief en bekeek de envelop. "Zo, hier is wel aandacht aan besteed zeg." "Al die letters." Ik knikte en besloot het haar dan toch maar te vertellen. "Ehm, dit gaat vast een beetje raar klinken." "Maar die brief is van een jongen." "Alleen ik heb geen idee wie." Ik vertelde dat ik al 2 brieven had teruggeschreven en hoe ik erover nadacht wie hij was. Zoë keek me even verbaasd aan maar haar gezicht veranderde toen in nieuwsgierigheid. "Maak hem open dan." Ik lachte even. Zoë was altijd al nieuwsgierig geweest. Ik las de brief en gaf hem toen aan Zoë. We kletsten over de brief en Zoë ging alle jongens bij langs en geloof me, ik heb deze maand nog nooit zo veel gelachen.

S'avonds in bed schreef ik een brief terug.

Lieve -Jongen-zonder-naam-

Dit is mijn derde brief al aan jou maar ik ben blij dat we schrijven. Ik hoop dat je dat wil blijven doen. Het maakt me blij en ik heb wat om te doen en om over na te denken. Als je me blijkbaar alleen als de blije Loïs kent lijkt het me inderdaad raar. En ik wou ook dat het anders was. Dat ik weer net zo was als vroeger. En misschien ben ik ook niet meer die Loïs die jij niet uit je gedachten kan krijgen. Ik ben al blij dat je nog met me wilt schrijven nu je weet dat ik ziek ben. Ook al weet ik niet zo veel over jou. Ik heb je adres trouwens opgezocht maar ik herkende de achternaam niet? En nu ik dit schrijf raak ik weer in de war. Ik wil graag weten wie je bent.

Hoop dat je weer terugschrijft,
Liefs Loïs

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Tyler

Ik heb nu een opdracht voor school, groepswerk, ik moet samen werken met Roxy, een meisje van de klas. Ze is wel lief maar ik kan mijn gedachten niet van Loïs afhouden. 'Tyler luister je wel?', vraagt ze dan. Ik kijk haar aan dan. 'Sorry ik dacht even aan iets anders,' zeg ik dan tegen haar. 'Ja dat heb ik gemerkt, wat is er met je? Op school ben je er ook niet met je gedachten bij. Is het een meisje?', vraagt ze en bij dat laatste glimlach ik. Roxy is ook gewoon een goede vriendin van me, dus zo praten we ook wel. 'Ken ik ze?', vraagt ze dan en schud nee. 'Nee, dat was op vakantie, op de camping,' zeg ik dan tegen haar. 'Dan hoor ik de bel gaan en ik ga opendoen. Aiden staat er met een brief. Ik neem hem uit zijn handen en ik laat hem binnen. Dan ziet hij Roxy ook. 'Ik ga even lezen,' zeg ik dan en ik open de brief en lees hem. Het maakt haar blij dat we brieven schrijven, ik glimlach erdoor. Dan zie ik dat ze probeert te achterhalen wie ik ben. Ik glimlach breder. Dan neem ik pen en papier en schrijf ik, vergetend dat Roxy en Aiden ook aan de tafel zitten. 'Wat is dit?', vraagt Roxy dan en ze neemt de brief. 'Dus jullie schrijven elkaar? Het lijkt wel een geheime liefde ofzo,' zegt ze en ik lach eens. 'Laat me nu maar schrijven,' zeg ik dan tegen hun en ik begin te schrijven.

Liefste Loïs,

Ik ben ook heel blij dat we schrijven en het maakt mij blij dat jij dat ook vind. En tuurlijk wil ik dit doen anders zou ik je nooit beginnen sturen zijn. Ook al zou je nu anders zijn dan ervoor, het maakt me niet uit, je bent voor mij nog steeds het leukste meisje dat ik ken. En ik ben zeker, je gaat beter worden, ik geloof er helemaal in. Op het adres ga je me niet vinden, dit is het adres van mijn beste vriend. Het is de bedoeling dat je zelf erachter komt of dat ik je ga opzoeken en het dan ziet, maar ik ga het je niet vertellen. Sorry, maar je kent me, ook heel goed zelfs.

Ik hoop dat je terug schrijft,'
Liefs

Schrijf ik. Ja, Loïs kent me heel goed, we hadden ook een super band.

Account verwijderd

schreef:
Deze week was ik een keer naar het ziekenhuis geweest voor controle. Gelukkig moest k pas over een paar weken weer chemo omdat anders mijn lichaam niet kon herstellen want het is best wel zwaar. Ik vond het fijn dat ik thuis kon zitten maar ik verveelde me zo erg.

Vandaag kwam Zoë weer langs. Ik vond het altijd zo gezellig als ze er was en ze woonde dicht bij dus kon ze vaak komen. En ze was bijna altijd vrolijk dus dat maakte me blij. Ik hoorde de voordeur al weer opengaan. "Ik ben er weer!" Het was even stil in de gang en toen riep ze opeens: "Ja Loïs, weer een brief!" En dat nieuws zette alweer een glimlach op mijn gezicht. Ik had in deze tijd geleerd dat ik van alle kleine dingetjes moest genieten en met die instelling werden de dagen wat positiever en leuker. Zoë liep de kamer in met alweer een brief, de vierde brief al. En omdat we allebei erg nieuwsgierig waren lazen we hem direct. Ik eerst natuurlijk, want het was toch wel mijn brief. Ik wist ook niet of ze alle brieven mocht lezen, als dit zo doorging. Stel dat ik erachter kwam wie hij was, dan werd het toch wat persoonlijker. En in deze brief zei hij dat ik hem heel goed kende. En het was zo'n lieve brief vond ik.. Zoë vond dat blijkbaar ook. "Loïs, hij is echt verliefd op je." Ik bloosde een beetje en kreeg het warm. Terwijl ik niet eens wist wie hij was. "Ik weet niet eens wie hij is.." Zoë las de brief nog eens. "Maar wat hij schrijft is toch superlief?" "Het moet wel een leuke jongen zijn, toch?" Ik knikte. Dat was waar. En dat was ook de reden dat ik door bleef schrijven.

S'avonds, toen ik weer een beetje energie had, schreef ik op de bank weer een brief terug. Mijn broertje van 11 en mijn vader begonnen me al te plagen en wouden alles weten over de geheimzinnige jongen. Maar ja, over de jongen viel niet zo veel te vertellen. Ik wist toch bijna niks van hem?

Lieve -Jongen-zonder-naam-

Ja, zo noem ik je nog steeds en ik hoop dat ik je een keer bij je echte naam kan noemen. Ik hoop het echt, want ik ben echt benieuwd naar wie je bent. Want je brieven zijn zo lief en daar wil ik je echt voor bedanken. Ze geven me een beetje hoop, dat ik door moet vechten. En dat ga ik zeker doen! Ik zit nu gewoon thuis en heb een paar weken rust tot de volgende chemo. Ik zie er nu al tegenop.. Dan moet je maar extra veel brieven schrijven, dan kom ik er wel door heen, haha.
Maar hoe gaat het met jou? Want ik ben ook nieuwsgierig naar jou. Hoe gaat het met je op school? Zit je ook in het examenjaar?

Ik zit al te wachten tot je volgende brief.
liefs Loïs

Anoniem
Internationale ster

katnissx schreef:
Tyler

Ik weet dat ik na vier dagen van mijn brief terug een brief kan verwachten. We fietsen nu van school naar huis, ja we, Aiden is er ook bij om zijn post leeg te maken. Nou ja zijn post, ik wil weten of er een brief bijzit. Op school lukt alles nu terug. Mijn gedachten zijn telkens bij Loïs maar op school probeer ik zo goed mogelijk op te letten. Wat nu toch wel wat lukt want mijn cijfers zijn weer wat beter. Natuurlijk moeten die nu goed zijn, ik zit in mijn examenvak en ik wil het niet nog eens over doen. Als we dan bij Aiden zijn malen we de postbus leeg. Ik kijk naar de brieven en als ik zie dat er ééntje van Loïs bij is, glimlach ik breed. Ik ben de laatste tijd ook heel erg aan het twijfelen of ik Aiden wel elke keer ga laten meelezen, als de brieven echt persoonlijk worden enzo. We stappen zijn huis in en ik lees de brief. Ik glimlach als ik ze lees. Extra veel brieven schrijven, lijkt me fijn. Ik grinnik eens erom. Dan lees ik dat ze vraagt hoe het met mij gaat ik glimlach, dat is erg lief. Ik kijk naar Auden. Hij leest ook de brief en glimlacht dan naar mij. 'Zo te zien zit het goed tussen jullie,' zegt hij dan en ik knik glimlachend. Ik ga dan naar huis en begin daar de brief te schrijven.

Liefste Loïs,

Jongen zonder naam vind ik leuk klinken hoor, haha. Maar nee, ooit weet je hel wel, vertrouw daar maar op. Vind je mijn brieven echt zo lief? Ik schrijf alles direct op en alles komt gewoon recht uit mijn hart. Joiw brieven zijn ook wel lief hoor. Ik ben blij dat ik je met dit alles steun, ergens is dat ook de bedoeling, maar eigenlijk ben ik ermee begonnen om je terug te horen. Ik ben wel blij dat je gaat door blijven vechten, echt niet opgeven. Je zult er wel doorheen komen, chemo is niet het fijnste, nee helemaal niet, maar het zorgt ervoor dat je beter wordt en dat is de bedoeling, maar dat wil ik ook, dat je beter wordt.
Met mij nu weer alles oké op school, ik heb even een dipje gehad, maar nu lukt alles weer. Ja, mijn examenjaar, ik mag dit niet verkloten, oeps, sorry voor dat woord. Maar met mij algemeen gaat het nu goed. In de sport, voetbal zelfs heel goed, ik ben kapitein van mijn ploeg geworden, toen ik dat nieuws kreeg was ik zo blij, want dat wou ik altijd al, kapitein zijn ervan en het is mij nu eindelijk gelukt.

Ik hoop dat je terug schrijft,
Liefs

Account verwijderd

schreef:
Loïs:

Ik was deze week een paar uur op school. Niet voor de lessen maar om iedereen weer even te zien. Dat was fijn en het deed me goed dat er zoveel mensen aan me dachten. Maar ik wou ook niet dat mensen te veel medelijden hadden en dat ze me anders dan anders gingen behandelen. Ook moest ik op school met mijn ouders dingen bespreken doordat ik zoveel miste en had gemist. Ik had elke keer als ik met mensen erover sprak nog steeds de hoop dat ik toch misschien het jaar kon halen. Maar telkens werd mij weer verteld dat het beter was als ik volgend jaar nog een keer het jaar zou doen. En daardoor zouden veel dingen veranderen.. Was alles maar gewoon..

Dit keer kwam de brief op een heel goed moment. Ik was aan het nadenken over de volgende chemo, wat er allemaal zou gaan veranderen nu en ik vroeg me af of het nog wel goed zou komen. Toen mijn moeder thuis kwam en de brief zag kwam ze hem gelijk brengen met een grote glimlach op haar gezicht. Ze had volgens mij wel erg grote verwachtingen bij de, volgens haar "liefdesbrieven". Ik pakte de brief en maakte hem gelijk open. En zoals altijd deed het me weer glimlachen. Het was natuurlijk niet altijd grappig of leuk wat er in de brieven stond zoals de serieuze dingen maar ik bleef het bijzonder vinden dat iemand de moeite nam om me keer op keer een brief te schrijven. Hoeveelste brief was dit nu al in een paar weken? "En?" hoorde ik mijn moeder zeggen. Ik keek op, ik was een beetje in gedachten. "Wat is er?" Mijn moeder lachte even. "Is het een leuke jongen?" Ik zuchtte en rolde met mijn ogen. "Ma-am.." "Je weet toch dat ik het ook niet zo bedoel." "Ik vind het gewoon fijn om brieven te schrijven met hem." Mijn moeder glimlachte. "Voor je het weet ontmoet je hem en ben je helemaal verliefd." Ik keek naar mijn moeder. "Mam? Ik weet niet eens wie hij is." Maar we moesten allebei lachen omdat het eigenlijk best wel gek was dat ik niet wist wie hij was.

Diezelfde middag schreef ik nog een brief terug:

Lieve -Jongen-zonder-naam-

Ik ben blij om weer wat van je te horen, ik had het echt even nodig. Gek eigenlijk, hoe iemand die je niet kent je kan helpen door brieven te schrijven. Het is eigenlijk ook best wel gek als je erover nadenkt. Brieven schrijven met een vreemde. Ik ben natuurlijk voor jou geen vreemde maar jij wel voor mij. Nu dan. Hopelijk word dat ooit eens anders en kan ik je ontmoeten. Ik probeer maar geduld te hebben en wachten tot ik erachter kom wie je bent. Maar kan je misschien niet 1 hint geven? Hadden we een goede band? Of kun je misschien zeggen hoe we elkaar hebben ontmoet? Of iets heel kleins zodat ik wat meer weet?
Fijn dat alles met jou goed gaat, dat doet me goed om te horen. En gaaf dat je kapitein bent geworden van je ploeg!
Hopelijk als je dit leest heb je nog een fijne dag!

Heel veel liefs Loïs

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld