TFWORPG ~ They're coming for all of us. - Forum

TFWORPG ~ They're coming for all of us.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
I thought I knew what loneliness was before they found me, but I had no clue.
You don’t know what real loneliness is until you’ve known the opposite..

The Fifth Wave RPG of a random but very adorable and cool squad full of awesomeness; Varamyr, Lespoir & Vasilissa

JK

Ik;
Naam: Grayson Liam Miller
Leeftijd: 17 jaar
Uiterlijk:

Extra: In zijn jeugd werd bij hem de diagnose 'lage latente inhibitie’ gesteld; een eigenschap waarbij de hersenen minder goed in staat zijn om bepaalde prikkels weg te filteren uit de omgeving. Hierdoor merkt hij in iedere situatie details op die anderen niet zien. Zijn aardig hoge IQ speelt hierbij ook een grote rol, maar hoeveel voordelen het ook kan bieden, heeft het zo ook zijn nadelen. Hij is vaak in gedachten verzonken, heeft snel de neiging om impulsieve beslissingen te nemen als het aankomt op zijn doel bereiken en alhoewel hij rustig over kan komen is het in zijn gedachten allesbehalve stil.
Ook heeft hij enkele tatoeages, zoals twee grote ringen/banden rond zijn linker bovenarm en verder een aantal tattoos op zijn andere arm, borst en polsen.

---

Schrijfvolgorde;
- Noah Vaughn (Varamyr)
- Crystal Harvey (Lespoir)
- Grayson Miller (Vasilissa

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Naam; Noah Vaughn
Leeftijd; 18 jaar oud
Extra; Noah is in het bezit van een teddybeer
Het is eigenlijk een wonder dat hij het voor zover heeft kunnen overleven.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Naam: Crystal Harvey
Leeftijd: 18
Uiterlijk:

Extra: Crystal heeft een tatoeage in de vorm van een maantje op haar linker pols staan (imgur.com/a/ZTXGh), maar het heeft weinig betekenis. Het kwam simpelweg in haar hoofd op terwijl ze naar de maan staarde enkele dagen later stond het tekeningetje permanent aangebracht op haar huid.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij hield zich schuil onder de grauwkleurige bladeren van de bomen. Zijn lichaam was te vinden op de ijskoude grond, leunend tegen een eikenboom, waar hij nog minstens vijf dodelijke saaie uren moest doorbrengen in deze helskoude nacht. De grond was nat van de sneeuw en zijn lichaamstemperatuur werd van het zitten er niet beter van, maar het leek hem nauwelijks te deren. Dat zijn kledij mogelijkerwijs nog viezer werd van de vunzige grond was slechts een klein detail waar hij mee moest dealen. Voor nu lag zijn aandacht bij zijn arm, die hevig aan het bloeden was. Donkerrode, dikke vloeistof stroomde scheetsgewijs uit zijn bovenarm naar zijn onderarm en zo door totdat het op een gegeven moment de grond bereikte. Het deed ontzettend veel pijn, maar -ondanks de gehele situatie- wist hij zich nog groot te houden."Piper is dead. That movie is over. Roll credits. Leave the freaking theatre!" murmelde hij uit frustratie tegen zichzelf. Verknipt legde hij zijn hand op de plek waar het bloed de mogelijkheid kreeg om te ontsnappen uit zijn lichaam en in handen kwam van de natuur. Hij sloot zijn ogen voor een paar seconden uit een impuls, omdat de kou van zijn handen en de warmte van zijn bloed niet evengoed in elkaar overliepen, maar direct daarna kalmeerde hij zich alweer door zichzelf belachelijk te maken. ''God, I look like the bloody Marion Crane.''
De maan en sterren ondersteunden het licht dat er al was als lampen die ter versterking van het licht en doordringing van het duister brandden. Een jonge dame kwam in zijn beeld toen hij zijn hoofd ophief en hij voor het eerst sinds tijden weer aandacht legde op de omgeving. Lichtelijk verbaasd was hij, maar zijn ontstemdheid en ontsteltenis veranderde al snel in lompigheid, zich realiserend dat hij zojuist de slechtste indruk had gemaakt op een vreemdeling. ''Oh, hello,'' mompelde hij tegen het onbekende gedaante. ''I am a lost boy from Neverland. Peter Pan is looking for me, but he hasn't found me, yet. I guess I am just good at hiding myself. How about you? Are you a Death Eater from Harry Potter? 'Cause you look like you're one of them, although you're prettier than the rest of Voldemort's squad.''

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het spierwitte sneeuw dat verpest werd met lelijke, bruine modder kraakte onder haar voeten wanneer ze een stap zette. Wolkjes die geproduceerd werden door de koude buitenlucht gecombineerd met haar warme adem, verlieten haar mond elke keer wanneer ze ademhaalde. Het was een frisse winternacht en het was volgens velen onverstandig om de buitenwereld te betreden tijdens de vrieskou. Of het nou verstandig mocht wezen of niet, wanneer Crystal buiten wilde rondhangen deed ze dat. Bovendien was er niemand die haar tegen kon houden, het was zijzelf die besliste wat ze ging doen of zou laten.
Haar passen stopte bij een kale eikenboom, al was het de onbekende mannenstem die haar aandacht trok. Sinds Crystal verstandelijk genoeg was om te weten dat bomen niet de capaciteiten hadden om te praten, wist ze dat er een ander individu aanwezig was. Waarover de jongeman het had was onzeker, bij haar weten kraamde hij slechts onzin uit. Ook het gedaante had Crystal's aanwezigheid opgemerkt, vermits hij het overduidelijk tegen haar had. Niemand anders was aanwezig buiten zijzelf en de jongen die leunend tegen de boom aanzat.
"I really don't know where you're talking about, so I hope I can conceive that as a compliment," bracht ze lichtelijk twijfelachtig uit. De eigenaardige uitspraken veroorzaakte verwarring. Het was onzeker of zijn vreemde gedrag de oorzaak was van zijn bloedverlies of dat het gewoonweg een merkwaardige karaktereigenschap was. Twee mogelijkheden had ze tot haar bezit: geen woorden meer vuilmaken aan het tafereel en weglopen of stilstaan en het gesprek verderzetten. In een mum van tijd was haar keuze gemaakt. Haar curiositeit nam Crystals lichaam over. Haar armen had ze over elkaar gekruist om de koude temperatuur die doorheen haar kleding en huid wilde dringen tegen te houden, al dan niet met succes.
"What are you even doing here? It's freezing," vroeg Crystal haarzelf luidop af. Waarom de vreemdeling zich al bloedend op de koude grond bevond was geen van haar zorgen, het was haar onnadenkendheid die de vraag zo nodig wilde stellen en nieuwsgierig was naar het antwoord. Anderzijds was ze alles behalve geïnteresseerd in zijn verhaal. Hij was immers slechts een vreemde waarmee ze sprak en wantrouwde. Niemand was te vertrouwen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Papieren. Honderden papieren. Nee, duizenden misschien? Hij wist het niet meer, maar desondanks ging hij zonder stoppen door. Zijn hand alsmaar reikend naar het dossier dat hij op een leeg militair bed had geloosd. Verzamelde documenten lagen overal in zijn zicht, waar hij zich ook op richtte. Belangrijke informatie stond erin weergegeven, evenzeer geheime locaties en plannen van de regering. Kortom; inlichtingen die nooit boven water hoorden te komen. Hoe hij eraan kwam was dan waarschijnlijk de volgende vraag die door elkander heen ging. Er bestond iets als diefstal, alhoewel Grayson het graag anders verwoordde dan een strenge misdaad. Zoals hij het zag waren de computers, geïnstalleerd met verschillende beveiligde databases, niet in staat hem buiten het bereik van zeer geheime gegevens te houden. Het maakte het dan dus de schuld van de autoriteiten en niet die van hem, ... toch?
"Unfamiliar ship spotted in the sky, flying above America. Navy Seals camp..... Lieutenant McGarrett set off the evacuations... Busses leaving with all the kids below the age of thirteen... Parents getting killed in the woods... Power fell out from California to Florida..," somde hij luid voor zichzelf op, elk blad op verschillende plekken van de muren geplakt bij de bijbehorende staat. Zijn ogen gingen geconcentreerd over alle gevonden informatie onderwijl zijn geheugen overspoeld werd door mogelijke scenario's. "Five-O team in charge of attacks against the enemy.."
Uitvoerig nam hij het alsmaar weer in zich op. Gebeurtenissen van eerder vlogen door zijn hoofd, proberende om een match te vinden of een herinnering die hem op de weg kon helpen, maar geenszins voelde hij wat opkomen. Slechts de drang van zijn ogen om te sluiten na de zoveelste slapeloze nacht. Zuchtend haalde hij het uitgerolde stuk tape tussen zijn lippen weg en bevestigde hiermee het blad aan het gesteente. De gescheurde stukken uit kranten, papieren vol met privé gegevens en mede landkaarten versperden grotendeels het cement in de bunker. Rollen tape had hij verzameld om het raadsel op te lossen, maar ver kwam hij niet. Allesbehalve. Enkel de vallen die hij had gezet rondom de verlaten legerbasis hadden hem eens om de zoveel tijd aan voedsel kunnen helpen. De rest leek Grayson niet gegund te zijn, ofwel de rest van de mensheid. Hijzelf was de enige die moeite leek te doen om het land te redden van de hel die komen zou. Geen nieuwsberichten werden gelanceerd over de verslechterde omstandigheden. Geen reddingsacties voor hen die in gevaar waren door de Anderen, nee. Enkel hij, opgesloten in een lege bunker, met het onmogelijke voornemen. Mogelijkerwijs kon hij het zich zelfs wijsmaken dat hij nog de enige levende van de bevolking was. Weken, voor zijn part maanden, waren voorbijgegaan sinds hij een levend iemand tegen was gekomen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld