Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O' Chaos Rising

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
With lespoir

Ik: Leo Connor Langdon - 19 jaar

Jij: Meisje & begin (Good luck ♡)

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ik: Lela Grace Phipps - 18 jaar

Beginstukje komt in het bericht hieronder! (:

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Talloze brokstukken in verschillende maten lagen verspreid over de gehele vloer. Steunbalken waren omgevallen, slechts enkelen stonden nog rechtop. De koele temperatuur waarvoor ze vluchtte en onderdak zocht, bleef aanhouden. Vermoedelijk door de omgevallen muren waarvan de bakstenen evenzeer verspreid lagen over de grond. Slechts één voordeel was ermee verbonden, geen regendruppels wisten nog contact met haar huid te verkrijgen. Langzaam klauterde ze over het puin heen, met enkele schaafwonden op haar handpalmen als gevolg. Bij elke stap die ze waagde te zetten, verschoven enkele stenen zich. Geluiden die enkel wantrouwende gevoelens veroorzaakte lieten haar angstig om haar heen kijken. Gekraak was langs alle kanten hoorbaar, hoewel het onzeker was waar de geluiden vandaan kwamen. Enkele barsten waren te vinden in het deel van het dak dat nog heel was, maar of de barsten nieuw of oud waren bleef onzeker. Enkele stenen die haar weg versperde schoof ze aan de kant om haar weg vrij te maken. Het geluid van brekende stenen werd met de seconde luider en binnen een mum van tijd zakte het overgebleven dak compleet in.
Het geluid van vallende balken en stenen die zich vormden tot puin weerklonk door het gehele gebouw, voor hoever het nog een gebouw genoemd kon worden nochtans. Als het lawaai enkele honderden meters nog te horen viel, zou geen verbazingwekkende gevoelens opwekken. De brekende
stenen weerklonken zodanig luid dat het pijn deed aan haar oren. Lela's ademhaling werd heftiger naarmate de seconden verstreken. Een ontzettend zware houten balk was op haar buik beland en het voelde zodanig pijnlijk aan dat ze er misselijk van werd. "Somebody, help me," bracht ze al piepend uit. Al haar kracht verzamelde ze om de balk van haar tengere lichaam af te duwen. Slechts enkele centimeter wist ze het te verplaatsen waardoor het zware stuk hout haar benen plette in plaats van haar buik. Haar draaierigheid bleef achter aanhouden, het duurde enkele minuten voordat haar ademhaling stabiel werd. Afgezien ze te zwak was, bleef ze doorzetten. Lela moest en zou de balk van haar lichaam afkrijgen. Wat moest ze anders? Sterven tussen alle brokstukken? Talloze pijnscheuten vormden zich door haar beide benen waardoor er in een handomdraai enkele tranen zich verzamelden in haar ooghoeken en hun weg baanden over haar ijskoude wangen."Damned." Haar stem klonk zacht en bijna onverstaanbaar voor de buitenwereld.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
De straten waren leeg, ontruimd vanwege het gevaar. Het geluid van schoten klonk vanuit de verte en zorgde voor een rilling over Leo's rug. De meeste mensen waren wijs genoeg om binnen te blijven, maar hij was zelf te koppig om naar de waarschuwingen van de overheid te luisteren en daarbij had hij eigenlijk geen plek meer om naar terug te keren. Zijn huis bevond zich in het zuiden van de stad, waar enkele weken geleden een bom op was gevallen. Het doodde zijn ouders en zusje. Zelf was hij er levend vandaan gekomen. Zijn linkeronderarm was flink opengehaald en zijn rechterenkel was gekneusd. Toch weigerde hij toe te geven aan de pijn.
De wijk waar hij op dit moment onderdak zocht zag er niet goed uit. Ook hier waren vele huizen verwoest en de meeste mensen leken de buurt ontvlucht te zijn. Harde geluiden drongen met geweld zijn oren binnen, het kwam van een huis waar hij bijna voorbij liep. Met gefronste wenkbrauwen liep hij er heen, zichzelf afvragend wat het geluid veroorzaakt kon hebben. Het leek hem onwaarschijnlijk dat het gebouw uit zichzelf opeend verder instortte en de regen was niet zwaar genoeg om aan het process mee te helpen. Een zachte stem trok zijn aandacht. Een roep om hulp, al was het niet erg duidelijk. Haastig, maar voorzichtig, trad hij het huis binnen. Zoekend naar het individu dat hij hoorde. Hij zette zijn tanden op elkaar zodra hij over wat puin stapte en een pijnlijke steek door zijn enkel voelde schieten. Toen zag hij haar, een meisje, liggend onder een houten balk. Hij haaste zich naar haar toe en tilde wat moeizaam de balk van haar af. Hij sprak geen woord, maar focusde zich liever op het omhoog houden van de balk. Hij verplaatste het wat, weg bij het meisje. Hij bekeek haar even en reikte vervolgens een hand naar haar uit, om haar overeind te helpen.
'Can you stand up?' Vroeg hij haar toen, twijfelend of de houtbalk misschien haar benen zou kunnen hebben gebroken. Ze was immers dun en zag er breekbaar uit. Het maakte dat hij zijn wenkbrauwen even fronsde en haar opnieuw een keer bekeek.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar zicht begon steeds waziger te worden en de pijnscheuten bleven aanhouden. Het gevoel van het bloed in haar benen dat afgeklemd werd oor de houten balk verontruste haar. Langs de ene kant deed het ontzettend veel pijn, maar langs de andere kant leek het alsof ze gevoelloos bleek te zijn. Slechts een vreemd geklop kon ze voelen, gecombineerd met een soort van verlammend gevoel. Lela werd zodanig onder het zware stuk hout geplet dat ze verlammingsverschijnselen kreeg. Echter de paniek zorgde ervoor dat haar ademhaling steeds minder controleerbaar werd. Waarvoor ze paniek had wist ze niet. Normaliter kende ze geen enkele vrees voor de dood, grofweg doordat ze niemand had om voor te leven. Haar ouders waren maanden geleden omgekomen tijdens een zwaar gevecht waaruit levens ontsnappen onmogelijk bleek te zijn. Weken had ze doorgebracht met enkel haar twaalfjarige en overigens gewonde broertje, totdat er ook een einde aan zijn leven kwam. De wonden die over zijn gehele lichaam verspreid zaten begonnen naarmate de tijd verstreek te infecteren. Er was geen andere optie was dan wachten tot de dood hem besloot te verlossen van de helse pijn die hij elke seconde van de dag ervoer. Waar haar oudere zus haarzelf bevond was al jaren een raadsel. Ze liep weg van huis tijdens een ruzie en zelfs na al die jaren was ze nog steeds spoorloos. Het leek haar sterk dat ze nog levens op de aarde rondliep sinds de oorlog was uitgebroken.
Net nadat ze de strijd om het zware houten voorwerp van haar af te duwen opgaf, verplaatste het zich zonder dat zijzelf er moeite voor deed. Verwarring nam haar pijn over. Haar ogen die Lela voor enkele seconden gesloten hield om haar tranen te stoppen, opende ze om erachter te komen hoe ze werd bevrijd van het loodzware stuk hout dat al een tijdje haar benen plette.Een hulpvaardige jongeman verzamelde een hele boel kracht om de balk van Lela af te duwen. Een opgelucht gevoel drong haar lichaam binnen toen de jongen er eindelijk in slaagde om de zwaarte van haar af te krijgen, al duurde het een tijdje voordat ze haar benen weer kon bewegen.
"Ehm... Yeah, I'm fine. There's nothing broken, I just have some bruises and abrasions, I guess," vertelde ze. Na enkele seconden van aarzeling besloot ze de hulp van de vreemdeling voor de tweede keer aan te nemen en nam ze zijn uitgestoken hand aan. In een handomdraai stond ze rechtop, maar de helse pijn die zich voordeed in haar benen hield ze voor zich. Lela was geen kleinzerig persoon en probeerde altijd haar pijn te verbergen, bij wie dan ook. Ze haatte het om afhankelijk te zijn van anderen.Enkele tellen staarde ze lichtelijk ongemakkelijk naar haar voeten voordat ze de jongeman weer aankeek en haar dankbaarheid overbracht in woorden."Thank you."
Het was een simpele vertoning van dank, maar ze had geen idee hoe ze de situatie anders moest aanpakken. Ze kon hem niets bieden, slechts enkele woorden. Ook al had hij haar leven gered. Een lange tijd om erover na te denken had Lela niet.Het geluid van brekende stenen bleef luiden, vermoedelijk doordat de rest van het gebouw nog steeds op instorten stond."I think we better go before the building completely collapses," bracht Lela al snel uit. Desondanks de pijn in haar benen moest ze maken dat ze wegkwam, net zoals de jongeman. Anders zou de uitkomst van het gehele tafereel twee doden zijn, in plaats van één.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Wat bezorgd keek hij naar het meisje, haar woorden verzekerden hem ervan dat ze geen ernstige verwondingen had, wat hij maar zou moeten geloven. 'If you say so...' Murmelde hij, mog steeds wat twijfelend over haar woorden. Hij kon immers niet anders dan haar voor nu geloven. Zodra ze zijn hand vastpakte hielp hij haar met opstaan en glimlachte zwakjes. Haar dankbare woorden zorgden opnieuw voor een kleine glimlach, al werd deze al snel weggevaagd, plaats makend voor een frons. Het gebouw stond op instorten en hij was niet van plan om te blijven. 'It was really no problem at all. I'm Leo, by the way.'

De oorlog is al jaren gaande, en elke dag weer is het moeilijk om te overleven. Elke dag word het erger. Zijn gezin leefde al in armoede voor de oorlog, maar het is nu allemaal alleen maar erger geworden. Hij had zijn zusje van school opgehaald, wat hij elke dag deed, sinds zijn ouders het niet langer veilig vinden voor haar om alleen over straat te gaan. Voor Leo was het daarbij ook geen probleem. Hij had er veel voor over om zijn familie te kunnen beschermen. Zo stak hij gewoon in elkaar. Het was lastig om zijn vertrouwen te winnen en hij zal je niet vertellen wanneer het je gelukt was, al was er een manier om het te merken; Leo beschermde hen, iedereen waar hij om gaf. Zo ook zijn zusje, Marcy. Ze was nog maar twaalf, in zijn ogen te jong om al een oorlog mee te maken, helaas wist hij dat ze zeker de jongste niet was.
'Come on, Marcy, we ain't got all day.' Zei hij wat geïrriteerd tegen zijn zusje, wie duidelijk niet eens probeerde om door te lopen. 'Chill, Leo, we're not in any danger right now.' Lachte ze, wat maakte dat hij even met zijn ogen rolde. 'Just walk, Marcy.' Ze zuchtte een keer geïrriteerd, maar liep gelukkig wel wat sneller. Het duurde een kleine tien minuten voordat ze thuis waren, en Leo opende meteen de deur voor haar. 'We're home!' Riep hij door het huis, om zijn ouders te informeren over hun komst. Het geluid van geweren en kogels maakte het lastig om verstaanbaar te zijn, en de reactie die zijn ouders hadden bewees dat. De wijk waar ze woonden was gevaarlijk en vele mensen waren hun huis dan ook al ontvlucht. Zij daarentegen waren dom genoeg om te blijven.
Het luchtalarm. Een inmiddels bekend geluid voor hen en niet langer zo dreigend als dat het ooit was. Ditmaal kon hij echter vliegtuigen horen vliegen boven zijn huis, wat hem niet bepaald gerust stelde. 'Marcy! Get to the bombshelter!' Riep hij, hopend dat ze het horen zou. Zijn ouders zouden zelf verstandig genoeg moeten zijn om het te begrijpen. Snel liep hij door het huis, richting de schuilkelder. Hij stond echter stil toen hij Marcy op de bank zag zitten, alsof het haar niets deed. Geïrriteerd pakte hij haar pols vast en trok haar mee. 'Leo, stop, it's probably nothi-' Haar zin werd bruut afgekapt door een oorverdovend geluid. Dat was alles wat hij nog meekreeg voordat alles voor zijn ogen zwart werd.
Traagzaam opende hij zijn ogen en werd vrijwel meteen wakker geschud door de pijn. Een diepe snee liep over zijn gehele onderarm, en zijn enkel voelde alles behalve goed. Toch was dit niet hetgeen waar hij op het moment aan dacht. 'Marcy.' Murmelde hij schor. Moeizaam kroop hij tussen de brokstukken vandaan, het overblijfsel van wat hij eerst zijn huis nog kon noemen. Hulptroepen waren aanwezig en stonden verspreid door de straat, waar vrijwel geen enkel huis meer overeind stond. Een brandweerman zag hem en rende snel op hem af. 'Where's my family.' Bracht Leo enkel uit. 'Sorry sir, but I have a feeling that they didn't make it.'

De woorden van het meisje zorgden ervoor dat Leo ontwaakte uit zijn gedachten en weer terug werd getrokken de realiteit in. 'Yeah, we probably should get the hell out of here.' Hij knikte een enkele keer en liep toen met het meisje mee het gebouw uit, voordat het nog verder in zou storten en ze hier beiden niet levend vandaan zouden komen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"It's gonna be okay, Michael, I promise."
Haar vestje hield ze tegen de wonde aan, hopend dat het eindelijk zou stoppen met bloeden. Als een waterval stroomde de rode vloeistof uit de wonde en aangezien ze geen benodigdheden om het schoon te maken tot haar bezit had, zou het snel gaan ontsteken. Of alles goed zou komen, kon ze dan ook niet met zekerheid vertellen, maar wat moest ze anders? Michael was slechts twaalf jaar oud, hij zou zich zorgen gaan maken over dingen die misschien geeneens nodig waren. "It hurts, Lela. My whole body hurts, I can't move anymore," verliet pijnlijk zijn mond. Ze had medelijden met hem, maar hoe erg het ook was, ze moesten verder. Het was ijskoud buiten en door zijn bloedverlies was zijn immuunsysteem met grote mate verzwakt. Het enige wat ze kon doen was hem vertellen waarop het stond, vertellen dat alles goed zou komen, maar dat ze verder moesten gaan. Het was niet alleen ontzettend koud, het was ook nog eens gevaarlijk buiten. "You have to persevere, we can't stay here. It's not safe here."
Net toen Lela weer op wilde staan, hield haar jongere broertje haar tegen, voor zover hem dat lukte doordat hij erg zwak was. "But I can't. I'm so tired, my whole body is tired and my wound keeps bleeding," vertelde hij met een smekende toon die zelfs Lela kon overtuigen. Voor enkele uurtjes konden ze wel blijven, toch? Dan had Michael de rust die hij nodig had en kon Lela nadenken over een plan. "Okay, we can stay for a couple of hours," vertelde ze."Just try to sleep, I'll stay awake."
"But you need to sleep too." Alweer drong de pijnlijke stem van haar broertje haar gehoorgang binnen. Het was noodzakelijk dat iemand wakker bleef, hoe graag ze ook wilde slapen. Al uren was ze wakker geweest om haar broertje te bewaken, het enige wat ze nog had. De afgelopen tijd was ze te veel dierbaren verloren, hetgeen dat ze nog had wilde ze dan ook koesteren voordat het alweer te laat was. Haar ouders had ze nooit kunnen helpen, maar haar broertje wel en dat deed ze ook, koste wat het kost.
"I'm not that tired, don't worry. I'll sleep when we find a safer place," zei ze. Toch hield haar koppige broertje vol, hoewel ze hem al snel onderbrak. "But..." - "Just sleep, Michael. You haven't a lot of time and I don't want you to get overtired. You can use some rest now you've lost so much blood," bracht ze streng uit. Het was noodzakelijk dat hij alle rust die hij aangeboden kreeg aannam, hoe vermoeid Lela ook was, ze kreeg later vast de kans om eventjes te slapen.
"I don't know if I can sleep with all those pain, the wound is burning," mompelde Michael half slapend. Slapen met de helse pijn die hij bezat was moeilijk, maar hij had geen andere keus. Anders zou hij nooit aansterken. Bovendien had hij zelf aangegeven dat hij moe was, nu kreeg hij de kans om even te slapen.
"Think of something nice, that'll help. Think of mom and dad, they always said you should never give up."

Vreemd dat ze er zonder enige breuk vanaf was gekomen was het zeker, alhoewel ze blij mocht zijn. De balk was ontzettend zwaar en had haar bijna verstikt, het had dus veel ernstiger af kunnen lopen. Had de jongen haar niet geholpen liep ze vermoedelijk geeneens meer levend rond, ze mocht hem dankbaar zijn en dat was Lela ook. Tegenwoordig waren er weinigen die hulp aanboden aan vreemden. Iedereen was zodanig egoïstisch om slechts aan hunzelf te denken, wat begrijpelijk was. Iedereen was bang voor de dood en wilde het overleven. Lela daarentegen vertoonde geen angst voor de dood, de enige reden waarvoor ze wilde overleven was voor haar ouders, hen hadden altijd gezegd tegen daar dat ze sterk moest zijn, dat ze moest doorzetten, in welke situatie ze ook zat. En ook al waren ze dood, ze waren nog steeds bij haar, al dan niet lichamelijk.
"Nice to meet you, I'm Lela," vertelde ze. Normaal gezien was ze altijd zeer afstandelijk tegenover vreemden, al was het in deze situatie anders. Wat moest ze anders? Zomaar wegrennen terwijl de jongeman enkele minuten haar leven nog had gered? Dat zou ronduit onbeleefd zijn en ondanks Lela soms wel wat onbeleefd en geïrriteerde reacties gaf aan andere, hield ze haarzelf in en had ze besloten simpelweg normaal te doen.
Ze volgde de jongen, die zich daarnet voorstelde als Leo, het gebouw uit. Hoe verder ze gingen, des te luider de krakende geluiden werden. Ze moesten maken dat ze het gebouw uit waren als ze het wilde overleven.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Leo wilde het meisje maar al te graag helpen met lopen, zeker omdat hij niet wist wat ze daadwerkelijk had aan pijn. Toch leek ze er zelf niet veel last van te hebben, wat maakte dat hij zijn wenkbrauwen even fronsde. Hij sprak er echter geen woord over, het was immers zijn zaak niet hoe zij dit alles overleven zal, al voelde hij zich ergens verantwoordelijk om haar levend het gebouw uit te krijgen.

Het beeld voor zijn ogen werd wazig en hij voelde pijnsteken door zijn lichaam trekken. Echter weigerde hij toe te geven aan het helse gevoel. Dit was zijn kans om geld te verdienen, hiervan moest hij leven. Enkele seconden bleef hij roerloos op de stenen ondergrond liggen, toeschouwers schreeuwend langs de zijkanten, voordat hij zijn lichaam weer omhoog duwde met het laatste beetje kracht dat hij in zich had. Zijn tegenstander was langer dan hem, en duidelijk net iets sterker, toch wilde Leo het hier niet bij laten. Hij raakte de jongen hard met zijn vuist, tegen zijn rechterwang, een lichte tintelig vormend in Leo's knokkels. Opnieuw raakte hij zijn tegenstander, die de exact zelfde mentaliteit had als Leo. Niet opgeven. Dat werd niet veel later duidelijk, toen de jongen zijn vuist in contact kwam met Leo's neus. Pijnlijk gekraak werd hoorbaar, onderwijl Leo het bloed al kon voelen stromen. Zijn beeld werd wazig en hij merkte hoe de wereld langzaam voor zijn ogen wegvaagde.

Hij glimlachte even zwakjes naar het meisje naast hem. 'Lela? That's a lovely name.' Sprak hij met een vriendelijke glimlach. Toch veranderde zijn gezichtsuitdrukking al snel bij het horen van het gekraak, dat alsmaar erger werd. Hij versnelde zijn pas wat, om het gebouw optijd uit te zijn.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het was vanzelfsprekend dat haar elk lichaamsdeel, maar voornamelijk haar benen, pijn deden. Alsnog probeerde ze het zo goed mogelijk verborgen te houden voor Leo. Hij stond namelijk vast niet te wachten op een jammerend meisje en haar pijn tonen zou haar zwak maken. Ze haatte het om afhankelijk te zijn van anderen waardoor ze er ook alles voor deed om dat niet te zijn, of ze nou pijn of geen pijn had. Daarnevens had ze geen tijd om na te denken over haar pijnlijke benen en andere lichaamsdelen, nee ze moesten maken dat ze uit het gebouw waren. Het was immers belangrijker dat ze het allebei zouden overleven dan dat haar pijn verholpen zou worden. Nadien kon ze nog zo lang als ze wilde jammeren over leed, alhoewel ze ook dat uitsloot. Klagen was niets voor Lela, het zou het slechts erger maken. Daarnevens zou het de volgende dag vast verdwenen zijn en zou ze er gewoon enkele blauwe plekken en schrammetjes van over houden, meer niet.
"Thank you," antwoordde ze met een vriendelijke glimlach op zijn compliment. Het was vreemd hoe vriendelijk hij was. Het was al een zeer lange tijd geleden dat ze een vreemde tegenkwam die zo aardig voor haar was. Meestal waren het zelfzuchtige mensen die het grofweg vertikte anderen te helpen. Leo daarentegen had haar geholpen én was ook nog eens ontzettend aardig. Precies het gezelschap dat ze nodig had nu ze geen enkel levend familielid meer overhad. Ook haar zus beschouwde ze als dood, haar toestand was onzeker sinds ze al voor een ontstellende lange tijd verdwenen was. Vermoedelijk zou de jongeman al snel verdwijnen. Lela had weinig verwachtingen, hij was uiteindelijk toch niets met een vreemd meisje.
Opluchting ging in grote mate door haar heen toen lichte miezer contact maakte met haar huid. Ze hadden de uitweg eindelijk gevonden en waren veilig in de buitenlucht beland. Beiden waren ze nog levend en dat was het voornaamste. Ze waren uitgekomen bij een ontzettend groot grasveld dat wel een vierkante kilometer ver leek te zijn. Onwetend welke kant ze op moest stond Lela stil. Terug gaan was geen optie, hoewel gevaar nergens uit viel te sluiten. Nee, ze moesten op hun hoede blijven.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Hij leek niet gehaast om het huis te kunnen verlaten, al was hij van binnen verre van kalm. Dit was op het moment de laatste plek waar hij dood gevonden zou willen worden. Nee, dit was niet zijn einde en dat zal hij hier ook niet vinden. Vrijwel emotieloos baande hij zich een weg door het puin dat om hen heen lag, niet geboeid hoe vaak hij zijn arm of dergelijke schaafde aan de muur, of een stuk beton. Zijn pijngrens was over het algemeen vrij hoog, dus voor hem was dit niets. Even keek hij naar Lela, een kleine, toch niet volledig oprechte, glimlach vindbaar op zijn gelaat. Al gauw richtte hij zijn ogen echter weer op de ruimte voor hem, om te vookomen dat hij zou vallen of dergelijke.
'You're welcome. Pretty name for a pretty girl.' Zacht gegrinnik verliet zijn mond, onderwijl hij even naar haar keek. 'Sorry.' Murmelde hij echter niet veel later, wetende dat niet iedereen altijd zo dol was op zijn uitspraken. Het was iets wat hij wel vaker deed, vaak gewoon puur voor de lol, niet echt met een bepaalde reden. Het licht dat steeds dichterbij kwam gaf hem hoop dat ze bijna buiten waren. Zijn pas versnelde hij iets, puur omdat hij niets liever wilde dan dit huis uit kunnen zijn. Buiten waren ze niet erg veel veiliger dan hier binnen, al voelde het momenteel niet zo voor hem. Dit huis stond immers op instorten en hij wist niet hoelang ze nog hadden voordat ze met dit huis ten onder zouden gaan. De oorlog maakte dat geen enkele plek echt meer veilig was. Enkele militaire basissen en het witte huis misschien, maar die plekken waren voor mensen zoals hem onbereikbaar. Je zou al een kogel door je hoofd krijgen als je te dicht in de buurt zou komen.
Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht bij het voelen van de miezer. Hij was dat huis uit, wat tot voorkort zijn enige doel leek te zijn. Traagzaam zette hij zijn passen voort tot een klik hem deed stoppen. Het zwakke geluid kwam van onder zijn voet, en hij keek omlaag. Angst overspoelde hem, terwijl hij met een lijkbleek gezicht Lela's kant opkeek. 'Tell me gorgeous, how good are you at dismantling landmines?'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
In tegenstelling tot Lela zelf, vond ze Leo er ontzettend kalm uitzien. Hoe kon dat in de situatie waarin ze beland waren? In deze tijd was kalmte sowieso een uitzonderlijk iets. Iedereen moest op zijn hoede zijn, op welk moment van de dag dan ook. Gevaar lag overal op de loer en er was niets aan te doen, de enige optie was vluchten, vooral voor degene die ongewapend waren en geen veilig gebouw konden opzoeken.
Lichtelijk verbaasd bekeek ze de jongeman naast haar naar aanleiding van zijn vreemde opmerking. Lela had geen tijd in geflirt, ze was opzoek naar veiligheid die zich overduidelijk ergens anders bevond. Waar haalde hij de tijd en rust vandaan om zo'n gesprek aan te gaan met haar? "Yeah, sure... You probably say that to every girl," vertelde Lela, ook al was bot zijn geen intentie van haar. Wanneer Lela angstig was, kon e nog eens bot of chagrijnig uit de hoek komen. Ze vond zijn complimenten alles behalve vervelend, hoewel ze op de verkeerde momenten werden verteld. Ze moesten maken dat ze een op zijn minst iets veiligere plaats terecht kwamen. Het zou al snel donker worden.
"Don't worry, you don't have to apologize," bracht Lela uit nadat hij zijn verontschuldiging aangeboden had. Wat moest ze anders doen? Hem zijn aardigheid kwalijk nemen? Dat was gewoonweg absurd, ze mocht tevreden zijn met het gezelschap dat plotseling opdook en haar besloot te helpen. Anderen hadden haar grofweg als een stuk vuilnis laten liggen.
Haar passen stopte meteen toen haar aandacht gevestigd werd op een klikkend geluidje. Ze herkende het geluid uit de duizenden, een landmijn bevond zich onder Leo's voeten. Zelfs bij Lela was een lichte vorm van angst ze bekennen. Hoe in hemelsnaam kon ze deze situatie oplossen? "Well... I think we've a big problem. I know nothing about landmines," bracht ze uit terwijl ze Leo bekeek. Zijn gezicht kleurde lijkbleek uit angst. Ze moest hem wel helpen nadat hij haar leven had gered, anders zou het haar voor de rest van haar leven achtervolgen. Maar hoe? Nog nooit eerder had ze een landmijn uitgeschakeld, wie weet deed ze iets verkeerd en was hij er alsnog geweest.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'Only to the pretty ones.'
Hij werd wat bleek bij het horen van Lela's woorden, lichte paniek af te lezen van zijn gelaat, wat alsmaar erger leek te worden. Pure doodsangst overspoelde hem, al probeerde hij het wanhopig binnen te houden. 'Well, we're in big trouble now, gorgeous.' Bracht hij uit, een kleine trilling hoorbaar in zijn stem, al volgde er een lach na zijn woorden, al klonk deze wat nerveus. Hij keek haar even aan, gehoopt wat zekerheid uit te kunnen stralen, in plaats van de pure paniek die hij van binnen voelde.
Een enkele keer nam hij een grote hap adem, zijn mond even gehouden om rustig te worden, onderwijl hij zijn hoofd even van haar weg draaide, zijn gedachten haastig zoekend naar een oplossing. Veel verstand van explosieven had hij niet, al wist hij er wel het een en ander vanaf. Vanwege de oorlog die er heerste had hij nog wel wat onderzoek gedaan naar bommen, puur uit voorzorg, mocht er ooit iets misgaan. Zijn werk was dus niet voor niets geweest, al had hij niet gedacht dat het zo zou lopen. 'I'll try to help you, but please don't make any mistakes and let me explode.' Sprak hij met een lichte frons op zijn gelaat. Onzekerheid leek van hem af te stralen, vrezend voor zijn leven, aangezien hij wist dat een kleine fout hem zijn leven zou kunnen kosten. 'I mean, just imagine seeing this pretty face explode.' Ietwat lachend bracht hij de woorden uit, wat hem zover had kunnen krijgen was ook voor hem een raadsel, al hielp het hem ergens wat met ontspannen. Hij kon zich vaak minder goed, noem het gerust slecht, concentreren onder druk.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Yeah right," mompelde Lela terwijl ze even subtiel met haar ogen rolde. Desondanks het compliment denkelijk met aardige bedoelingen verteld werd, wilde het niet meteen zeggen dat ze het simpelweg aannam. Talloze zorgen had ze aan haar hoofd terwijl Leo blijkbaar alsnog de tijd had om flirterige opmerkingen te maken. Vertellen dat ze het erg vond was echter een leugen, maar dit was het verkeerde moment voor geflirt. Daarnevens was Lela geen type vrouw dat gemakkelijk flirtte met een jongeman. Ze was eerder afstandelijk en bleef met altijd met haar beide voeten op de grond. Ondanks ze weinig ervaring had met mannen, wist ze dat het voor afleiding kon zorgen, een zeer ongunstig iets in deze tijd.
Ondanks ze zelfzekerheid in zijn stem, was de paniek in zijn gezicht niet onopvallend gebleven. Het was zeer begrijpelijk in een situatie als deze. Daarnevens was ook Lela in paniek, ook al was zij niet diegene die zich op de landmijn bevond. Toch zou zij er evenzeer aangaan wanneer hij zich verplaatste. Lela had de kans om weg te rennen, maar deed het niet als blijk voor dank en respect nadat hij haar geholpen had.
"If this thing explodes, I'll explode with you and I don't wanna die yet, so no, I'm not gonna make any mistakes," bracht ze iets geïrriteerder dan ze gehoopt had uit. Lela kon nogal snel gefrustreerd overkomen wanneer de paniek toesloeg. Ze kon er niets aan doen, het gebeurde allemaal vanzelf, uit impulsiviteit. Bovendien irriteerde het haar dat ze niets afwist van bommen en andere gevaarlijke dingen. Op dat gebied was ze ontzettend onwetend. Zelfs met een simpel pistool schieten was geen van haar talenten, hoe kon ze hem dan ooit helpen? Hij stond op een verdomde landmijn die zij moest uitschakelen en zelfs het allerkleinste foutje kon de dood voor hun beide betekenen.
"Oh gosh... You're not serious right? How can you act like this right now?" vroeg ze lichtelijk geïrriteerd aan de jongeman toen hij zijn woorden ietwat lachend uitsprak. Hoe optimistisch Leo op dit moment ook was, mocht het een stuk minder, hoewel het af en toe een mooie eigenschap kon zijn. Zijn gedrag stresseerde haar, maakte dat ze het gevoel had alsof zij de enige was die de situatie serieus nam en dat terwijl ze ook haar eigen leven op het spel zette voor hem. "You better help me with that stupid landmine because I don't know anything about it,"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'Why don't you just believe me, babe?'
Hij fronsde zijn wenkbrauwen iets, het meisje even aangekeken, qat ook meteen de enige beweging was die hij momenteel durfde te maken. Hij was niet snel bang, maar dit was een van die situaties die hem beangstigden. Elke beweging kon zijn dood betekenen. 'You could still run, so...' opnieuw volgde een nerveuze lach zijn uitspraken. Het was wel duidelijk dat het geen actie uit vrolijkheid was.
Vragend keek hij haar aan, zijn pupillen voor enkele seconden op de hare gericht, een zwakke glimlach gevormd op zijn gelaat. 'Ah, why be serious about everything? The world's fucked anyway, why not make it all a big joke?' Hij sprak enkel de waarheid, wetende dat het er niet beter op zou worden als hij op elk moment serieus zou zijn. Een grap hier en daar kon geen kwaad. Hij was het ergens wel met haar eens, misschien dat dit geen goed moment was voor een reactie als die hij net gemaakt had. Het was voor hem ook een raadsel hoe hij het in zijn hoofd kon halen om een reactie als deze te maken in deze situatie. Ach, het hoorde ergens wel bij zijn persoonlijkheid.
Zijn gedachten lagen echter al snel weer bij de landmijn onder zijn rechtervoet. Denkend aan hoe hij haar kon helpen met het object uitschakelen. Hij had er zelf ook maar weinigverstand van, dus alles wat hij zei zou hem zijn leven kunnen kosten. Maar misschien zou het wel goed gaan. 'Yeah yeah, just eh...' begon hij, zijn zin stop gelegd om opnieuw te denken. Honderden manieren waarop het fout zou kunnen gaan schoten door zijn hoofd. Het was niet hetgeen waaraan hij moest denken op dit moment, het zorgde er enkel voor dat hij iets meer in paniek raakte.
Traagzaam begon hij te spreken, een lichte twijfelachtige toon hoorbaar in zijn stem. 'There's probably a piece of metal attached to the side of the explosive, you gotta take that off first by unscrewing the screws on the side.' Was de eerste instructie die hij haar gaf, nu maar gehoopt dat hij zijn voet niet zou bewegen of dergelijke. Hoe erg hij ook probeerde om positief te blijven, leek dit makkelijker gezegd dan gedaan. Zijn gezicht was inmiddels lijkbleek, zijn wenkbrauwen nog altijd gefronst. 'Cut the blue wire, that's should do the trick. If not, it was nice meeting you, gorgeous.'

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Never call me babe again," bracht Lela op een zeer serieuze wijze uit. Het feit dat hij haar zo noemde deerde haar amper, het was gewoonweg het moment waarop Leo zijn woorden uitsprak. Normaliter zou ze het grofweg aan haar voorbij laten gaan, het negeren en vervolgens gewoonweg vergeten. Nu zijzelf lichtelijk in paniek was, focuste ze zichzelf liever op de gevaarlijke landmijn onder zijn voeten dan zijn flirterig overkomende opmerkingen. Sommige meiden zouden het amuserend vinden, zich gevleid voelen door de woorden die de jongeman uitsprak. Lela daarentegen zag er compleet anders tegenaan. Zij was niet het type waarmee zomaar geflirt kon worden, er was veel meer nodig dan dat. Hoe het ook zij, schudde ze de gedachte van haar af en focuste ze zich weer op de mijn onder Leo's rechtervoet die al kon ontploffen na één simpele beweging.
Hoe graag Lela ook weg wilde rennen en in haar eentje opzoek ging naar een ietwat veilige plek, bleef ze bij hem. Ze was hem de hulp verschuldigd en hoe kort ze hem ook kende, kon Lela hem onmogelijk aan zijn lot overlaten, de jongen in volle paniek zijn plan laten trekken voor haar eigen veiligheid. Het was hoe Lela was, door het goede hart dat ze bezat, hielp ze alles en iedereen die voor haar wat hadden gedaan. Daarnevens gaf het helpen van mensen haar een soort voldoening, een zeer prettig iets als je het haar vroeg. Lela zou zich de rest van haar leven, hoe lang dat ook mocht duren, schuldig voelen wanneer ze hem alleen liet met de gevaarlijke bom. "And feeling myself guilty for the rest of my life because I didn't help you? No thanks."
Zijn woorden lieten haar voor enkele seconden fronsen. Hij kon het niet menen, toch? "Maybe the world can use some serious people," vertelde Lela. Het feit dat de wereld er nogal slecht aan toe was sinds de oorlog was uitgebroken, was serieusheid in het spel gooien geen zonde. Het was juist wat de wereld nodig had, individuen met een nuchter verstand. Hoe humoristisch hij ook probeerde te zijn om de situatie minder serieus te maken, was dit het foute moment. Nadien mocht hij voor haar part zo geestig zijn als hij zelf wilde. "No, really. This isn't the right moment for being humorous. You're standing on a fucking landmine."
Langzaam knikte ze om hem duidelijk te maken dat ze de uitleg begrepen had, dat ze doorhad wat ze moest doen. "Well... Okay, I'll try," bracht Lela al mompelend uit waarna ze op haar knieën ging zitten om de landmijn beter te kunnen bereiken. Het feit dat de grond een beetje vochtig en vies was, boeide haar zeer weinig, zolang die die verdomde landmijn maar onschadelijk werd. De natte vlekken die zich denkelijk bij haar knieën ontstonden zouden immers vanzelf weer opdrogen. Net zoals hij had aangewezen probeerde Lela het stukje metaal van de explosief te verwijderen, iets waarin ze na enkele minuten prullen in slaagde.
Hetgeen wat ze vervolgens moest doen beangstigde haar immens. "Isn't there another way to disable this instead of cutting a wire with the risk we can both die?" vroeg Lela aarzelend. Wat als ze de verkeerde kabel verwijderde? Wat als het uiteindelijk toch ontplofte? Ze was haar leven alles behalve beu en wilde niet sterven door een explosief of door het feit dat ze te koppig was om haarzelf veiligheid aan te bieden. In de plaats van veilig zijn, koos ze ervoor om een onbekende jongeman te redden van zijn leven. Twijfelachtig verplaatste haar hand zich naar het blauwe kabeltje waarna ze haar ogen dichtkneep tijdens ze er met heel wat kracht aan trok. Ze wilde niet zien hoe ze uiteindelijk beiden zouden sterven. Met een ruk kwam het dunne kabeltje los van de mijn, maar gebeurde er niets. Voorzichtig ging Lela rechtop staan. "I think it worked."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld