Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.
Nova Stephanie McCarter
Met een fronsende blik kijk ik naar de opgezwollen huid rond om mijn net gezette brandmerk op mijn schouder. "Dat trekt wel weg" Een gilletje verlaat mijn lippen als ik ineens een stem hoor. Jack staat leunend tegen de deuropening en kijkt me aan. Ik trek mijn shirt weer over mijn schouder heen en trek het klaar gelegde leren jasje erover heen. Ik loop een rondje om mijn outfit te showen aan mijn broer. Ik ben helemaal in het zwart gekleed. Zwarte broek, shirt, jas en zwarte naald laarzen. Gestolen uit een huis op de aarde. Ik kijk Jack afwachtend af. "Bijna helemaal klaar." Langzaam komt hij terug van zijn vaste plek en geeft me een doosje. Ik bekijk de neppe bruine lenzen en knik even. Mijn lange stijle blonde haren maak ik vast in een staart. Ik leg de lenzen op de wasbak en kijk naar mijn gele ogen. Met veel moeite krijg ik de kleur lenzen in en kijk naar het resultaat. Glimlachend bekijk ik mijn eigen spiegelbeeld. "Klaar?" Vraagt Jack onzeker en ik knik vast besloten. Samen met Jack en nog twee andere van mijn team loop ik naar de plek waar ik geteleporteerd ga worden. "Injecties gehad?" "Ja" "Chip?" "Ja" "Heb je de coördinaten?" Een zucht verlaat mijn lippen. "Jack ik weet alles. Ben goed opgeleid. Het gaat goed komen" zeg ik licht geïrriteerd als we door de grote witte stalen deur lopen. Ik krijg een tas in mijn handen gedrukt en doe hem op mijn rug terwijl ik geleid word naar de buis. "Ik ga je missen" zeg ik terwijl ik Jack tegen mij aandruk. Ik neem nog even afscheid van de rest en stap dan in de buis. Ik glimlach nog even zwak en dan gaat het snel.
Met een plof kom ik op de grond terecht. Ik wankel wat op mijn benen maar weet me staande te houden. Een misselijk gevoel betreedt mijn keel. Ik probeer het gevoel weg te laten gaan door diep in en uit te ademen. Ze hebben gewaarschuwd dat je van teleporteren misselijk kan worden. Één van de vele bij effecten. Mijn handen zet ik op mijn boven benen en ik zie hoe mijn ontbijt van vanmorgen eruit komt. Bah. Ik veeg mijn mond af en neem een diepe slok van mijn water. Nu pas zie ik de ruimte waarin ik ben beland. Midden in een verlaten stad. Nou dit gaat nog een avontuur worden.
Jack Tyler McCarter
Mijn glimlach verdwijnt meteen als ik Nova niet meer zie. Met grote passen loop ik naar de radar. Het duurt even voordat de chip die in haar huid zit op het beeld tevoorschijn komt. Ongeduldig tik ik met mijn vingertoppen op de zijkant. Als ik haar in beeld zie, vang ik snel de blik van Xander en ik knik. "Hoe zit het eigenlijk met het eten vanavond?" Ik heb geen tijd om te balen voor de slechte afleidingsmanoeuvre van Xander en ga onopvallend achter één van de labnerds staan die in gesprek is met Xander. Mijn blik gaat even over de rest van de mensen in de kamer maar iedereen lijkt druk bezig te zijn met zichzelf. Mijn hand gaat naar de zakken van de man voor me waar ik zijn sleutels uit vis. Ik stop hem in mijn zak en knik weer naar Xander. Hij kapt het gesprek af en we verlaten samen nonchalant de ruimte. In de gang komen we de trainer van ons en mijn zusje tegen. "Maak je geen zorgen Jack. Je zusje gaat het goed doen. Geloof me maar" Ik hou me wijselijk stil en knik alleen even om daarna onze weg te vervolgen. Nooit dat ik mijn zusje alleen naar de aarde laat gaan. Dit was haar eerste missie en naar mijn idee was ze er nog lang niet klaar voor. Dat is precies de reden waarom ik achter haar aan ga reizen. Ik heb mijn tas, kleding en lenzen al klaar liggen en we hebben nu de sleutel. "Je hebt nog wel wat nodig om dat te verbergen" zegt Xander en hij knikt naar mijn brandmerken. Per missie krijg je er eentje bij. "Nee maakt niet uit. Ze hebben deze ook op de aarde alleen dan heten ze tatoeages" zeg ik terwijl ik over mijn arm streel. Uren heb ik mensen gestudeerd maar ik heb ze nog nooit in het echt gezien. Desondanks ik vele malen op de aarde ben geweest. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zeer verbaasd was en misschien ook wel een beetje jaloers toen ze mijn zusje vroegen voor deze missie in plaats van mij. Zij geloven blijkbaar dat ze er klaar voor is.
Met een fronsende blik kijk ik naar de opgezwollen huid rond om mijn net gezette brandmerk op mijn schouder. "Dat trekt wel weg" Een gilletje verlaat mijn lippen als ik ineens een stem hoor. Jack staat leunend tegen de deuropening en kijkt me aan. Ik trek mijn shirt weer over mijn schouder heen en trek het klaar gelegde leren jasje erover heen. Ik loop een rondje om mijn outfit te showen aan mijn broer. Ik ben helemaal in het zwart gekleed. Zwarte broek, shirt, jas en zwarte naald laarzen. Gestolen uit een huis op de aarde. Ik kijk Jack afwachtend af. "Bijna helemaal klaar." Langzaam komt hij terug van zijn vaste plek en geeft me een doosje. Ik bekijk de neppe bruine lenzen en knik even. Mijn lange stijle blonde haren maak ik vast in een staart. Ik leg de lenzen op de wasbak en kijk naar mijn gele ogen. Met veel moeite krijg ik de kleur lenzen in en kijk naar het resultaat. Glimlachend bekijk ik mijn eigen spiegelbeeld. "Klaar?" Vraagt Jack onzeker en ik knik vast besloten. Samen met Jack en nog twee andere van mijn team loop ik naar de plek waar ik geteleporteerd ga worden. "Injecties gehad?" "Ja" "Chip?" "Ja" "Heb je de coördinaten?" Een zucht verlaat mijn lippen. "Jack ik weet alles. Ben goed opgeleid. Het gaat goed komen" zeg ik licht geïrriteerd als we door de grote witte stalen deur lopen. Ik krijg een tas in mijn handen gedrukt en doe hem op mijn rug terwijl ik geleid word naar de buis. "Ik ga je missen" zeg ik terwijl ik Jack tegen mij aandruk. Ik neem nog even afscheid van de rest en stap dan in de buis. Ik glimlach nog even zwak en dan gaat het snel.
Met een plof kom ik op de grond terecht. Ik wankel wat op mijn benen maar weet me staande te houden. Een misselijk gevoel betreedt mijn keel. Ik probeer het gevoel weg te laten gaan door diep in en uit te ademen. Ze hebben gewaarschuwd dat je van teleporteren misselijk kan worden. Één van de vele bij effecten. Mijn handen zet ik op mijn boven benen en ik zie hoe mijn ontbijt van vanmorgen eruit komt. Bah. Ik veeg mijn mond af en neem een diepe slok van mijn water. Nu pas zie ik de ruimte waarin ik ben beland. Midden in een verlaten stad. Nou dit gaat nog een avontuur worden.
Jack Tyler McCarter
Mijn glimlach verdwijnt meteen als ik Nova niet meer zie. Met grote passen loop ik naar de radar. Het duurt even voordat de chip die in haar huid zit op het beeld tevoorschijn komt. Ongeduldig tik ik met mijn vingertoppen op de zijkant. Als ik haar in beeld zie, vang ik snel de blik van Xander en ik knik. "Hoe zit het eigenlijk met het eten vanavond?" Ik heb geen tijd om te balen voor de slechte afleidingsmanoeuvre van Xander en ga onopvallend achter één van de labnerds staan die in gesprek is met Xander. Mijn blik gaat even over de rest van de mensen in de kamer maar iedereen lijkt druk bezig te zijn met zichzelf. Mijn hand gaat naar de zakken van de man voor me waar ik zijn sleutels uit vis. Ik stop hem in mijn zak en knik weer naar Xander. Hij kapt het gesprek af en we verlaten samen nonchalant de ruimte. In de gang komen we de trainer van ons en mijn zusje tegen. "Maak je geen zorgen Jack. Je zusje gaat het goed doen. Geloof me maar" Ik hou me wijselijk stil en knik alleen even om daarna onze weg te vervolgen. Nooit dat ik mijn zusje alleen naar de aarde laat gaan. Dit was haar eerste missie en naar mijn idee was ze er nog lang niet klaar voor. Dat is precies de reden waarom ik achter haar aan ga reizen. Ik heb mijn tas, kleding en lenzen al klaar liggen en we hebben nu de sleutel. "Je hebt nog wel wat nodig om dat te verbergen" zegt Xander en hij knikt naar mijn brandmerken. Per missie krijg je er eentje bij. "Nee maakt niet uit. Ze hebben deze ook op de aarde alleen dan heten ze tatoeages" zeg ik terwijl ik over mijn arm streel. Uren heb ik mensen gestudeerd maar ik heb ze nog nooit in het echt gezien. Desondanks ik vele malen op de aarde ben geweest. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zeer verbaasd was en misschien ook wel een beetje jaloers toen ze mijn zusje vroegen voor deze missie in plaats van mij. Zij geloven blijkbaar dat ze er klaar voor is.
