Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Everything will be OK

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
A sequel of the Jadoria love story, called Betrayal ♥

O' ft. the lovely and awesome Varamyr ♡

Ik:
Alyssa "Alys" Madison Bertini - lijkt 18 jaar, maar is in het echt 21 jaar oud - Vampire

Jij: boy + begin c:

xox

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Tyler McCain - 21 jaar oud - Vampirehunter

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"Father?" mompelde hij. "Is it really nesseceary to -'' De pisnijdige blik van zijn vader zei genoeg. Met tegenzin betrad hij cel nummer 13 waar een verwaarloosde jongedame in opgesloten zat. Hij knielde neer naast Alyssa, maar richtte zich meer op haar toestand dan dat hij zich daadwerkelijk bezighield met de kettingen die met haar in verbinding stonden. Ze oogde duf- en zwakheid en de geur die ze met zich meebracht, was niet te harden. Het kon ook niet anders: ze zat hier al een jaar in op gesloten.
Kort beet hij op zijn rechterwang, een blik geworpen op het gezicht van haar. "Oh, come on, Tyler. Is this all what you've got?" spotte zijn vader, gevolgd door het gelach van hemzelf en de andere mannen die hem op dat moment omringden. ''You're making me ridiculous.'' Geschreeuw galmde door de eeuwenoude gangen. Het geluid was zo krachtig dat het hem moeite kostte om zijn aandacht bij zijn gevangene te houden. "Can you guys stop yelling at me? It's fucking annoying." Een diepe zucht uit ergernis rolde over zijn lippen bij het vastgrijpen van de sleutel die in zijn broekzak te vinden was waarna hij de dame bevrijdde van haar kettingen. Het was wel te merken dat hij respect toonde voor vrouwen, gezien hij de kettingen niet ruw van haar lichaam vandaan haalde en ze vervolgens op de grond smeet, maar hij traagzaam in alle respect de kettingen losmaakte, ze weghaalde en geruisloos op de grond neerlegde. Iets wat hij beter niet had kunnen doen, want meteen kreeg hij weer gezeur aan zijn kop. "Since when do you care about a fucking vampire?" Alhoewel de meeste mannen hier roekeloos en meedogenloos waren, was Tyler mild en gaf hij meer om de staat van de koelbloedige monsters die hier, in States Hotel, in gevangenschap zaten. Hij wist dat alle gevangenen vampiers waren en dat het zijn taak was om hen uit te moorden, maar het kon hem niet deren. In zijn optiek mocht werkelijk niemand zo cru behandeld worden als hier. Geen greintje respect kregen ze. Sterker nog, ze werden behandeld alsof ze een stel hooligans waren. Hun voeding was minimaal: ze kregen net genoeg om in stand te blijven, ze werden mishandeld uit pure leedvermaak en er werd op hen geëxperimenteerd wanneer nodig was.
Clement pakte hij haar bovenlichaam en onderbenen beet waarna hij haar omhoog hief. "Since when do you give a fuck about your own damn son?" Gefrustreerd liep hij met het lichaam in zijn armen de isoleercel uit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een jaar.. Voor haar gevoel misschien nog wel langer, of was het juist korter? Haar besef van tijd was net zozeer afgezwakt als zijzelf bleek te zijn. Emoties toonde ze na al die tijd verder niet meer. Ze had het opgegeven, precies hetgeen wat ze zichzelf verboden had nadat ze haar in dit hol vasthielden als een wild beest. Geen gedachten liet ze door haar hoofd spoken zoals het hoorde ofwel haar stemgeluid naar buiten brengen zodra ze de aanwezigheid van anderen waarnam. Haar interesse in alles om haar heen was verwaterd sinds ze de knop om had gezet, en haar ogen keken lodderig en suf voor zich uit op enkel de ijzig koude vloer gericht. Haar lichaamspositie was al die uren hetzelfde gebleven. Onbewogen lagen haar blote benen op het harde grondoppervlak, haar rug steunend tegen de muur die ze onderhand niet eens meer tegen haar huid voelde. Het dunne, witte t-shirt fladderde slap rond haar bovenlichaam en weerhield anderen ervan om haar hele lichaam te kunnen zien. De koude lucht omringde haar intussen, maar het punt waarop ze überhaupt nog rillingen voelde was ze allang voorbij. Haar ademhaling was alles dat zich kenbaar maakte in de doodse stiltes waarin Alyssa zichzelf verloor. Praten had ze al maanden niet meer gedaan, evenals de moeite nemen om op te kijken naar elke aanwezige die ze in de gangen opmerkte. Ze kon ze al van afstanden aan horen komen vanwege de hartslagen maar de energie om ze op hun plaats te zetten had ze simpelweg niet meer in haar bezit gehad.
De jongen voor haar herkende ze nog. Zijn verschijning tussen alle anderen was lastig te vergeten geweest; hij leek rustiger dan de rest. Hoe hij haar ontdeed van de snijdende ketenen met dezelfde vriendelijkheid als waarmee hij haar in zijn armen nam had ze wel degelijk onthouden.
Veel toonde ze hem echter niet, sinds ze ervaringen had met hoe ze konden zijn en uit eerdere gebeurtenissen wist ze dat alles wat ze deed, het erger maakte. Haar lippen zette ze ondertussen op elkaar met haar hoofd machteloos terechtgekomen tegen zijn borst. Ze voelde zich als een klein kind, weggedragen en afhankelijk van alles en iedereen om haar heen. Walgelijk vond ze het om geen eens de kracht te hebben meer te bewegen dan nodig was; het leek eeuwen geleden sinds ze haar stappen zelf had kunnen zetten in plaats van weggesleept te worden uit haar cel. Dankbaar was ze de jongen desondanks wel geweest. Hij takelde haar tenminste niet toe zoals zijn maten dat wel deden, leek haar enigszins te zien als een normaal persoon en de manier waarop hij haar aan kon kijken zonder haar haat te geven kalmeerde haar. Uit dankbaarheid haalde ze daarom haar ogen van het eeuwige punt af, om de zijne op te zoeken in het vage licht van de kelder. Haar vingers grepen vervolgens zachtjes naar zijn vest. De stof klemde ze ietwat zwak vast, maar het opmerkelijkste was nog dat hij het voor elkaar kreeg haar mondhoeken enkele millimeters omhoog te laten gaan. Het leek angstvallig veel op een kleine glimlach, die slechts een paar seconden lang werd laten zien, voordat het weer tenietging. Sindsdien kon ze niet anders dan naar hem staren.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ondanks het feit dat hij zich meer richtte op zijn pad dan op de jongedame die in zijn armen lag, viel hem haar glimlach, hoe zwak die ook mocht zijn, wél op. Bepaald de moed insprekend was het niet. Het was hij die een glimlach wist te creëren op haar gezicht, maar die haar enige beetje vreugde ook als sneeuw voor de zon kon en moest verdwijnen.
Hij stopte met lopen bij een verhoorkamer. De muren waren staalbeton; niemand van buitenaf kreeg de mogelijkheid om mee te luisteren. De deur ging open, de ruimte werd zichtbaar en het eerste wat je zag was een enorme glazen plaat die dwars, horizontaal, door de ruimte liep. Het onderscheidde de kamer van een martelkamer en een toe-luister-en-kijk-maar-kamer. Dit is waar de mannen bleven staan: hijzelf, de jongedame en zijn vader betraden de martelkamer. Alyssa werd geplaatst op een metalen stoel waarna haar polsen en enkels vastgeketend werden aan vier enorm sterke kettingen. Het was zijn vader die haar vastbond en geen enkel greintje genade toonde. Met volle kracht werden de ketens rond haar polsen strakker getrokken totdat het staal letterlijk in haar huid stond gekerfd. Hetzelfde wilde hij doen met haar enkels, maar hij stopte zijn vader door de ketens vast te grijpen en hem met een vulgaire blik aan te kijken, zich afvragend waar hij in hemelsnaam mee bezig was. Na zijn zogenaamde heldendaad voelde hij in een fractie van een seconde een enorme klap tegen zijn neus. Bloed druppelde uit zijn neus en een steek van pijn veranderde zijn gelaatsuitdrukking. Geërgerd keek hij van hem weg, zijn hand rijkend naar zijn gezicht waar hij een deel van het bloed ruw wegveegde. ''What are we, Tyler?'' snauwde zijn vader hem toe, maar hij zweeg. ''Didn't you hear me?'' Pisnijdig wierp hij hem een blik toe. ''Vampirehunters,'' murmelde hij. ''We are vampirehunters.'' Hij werd behandeld als grof vuil, maar kon zich niet verzetten. Al zei hij één ding wat zijn vader niet zinde, dan was het alleen nog maar wachten op een volgende uitgedeelde stoot, afkomstig van zijn bloedeigen vader. ''And what exactly is sitting on that wooden chair?'' werd er gevraagd en vol tegenzin antwoordde hij: ''A vampire.''
''Then fight back, you fucking coward!'' Zijn vader zette dreigend een paar stappen naar voren. ''You're taking my role as questioner and don't obey me. I'll stand behind the glasses and I'll keep an eye on you.'' Geen verdere uitleg was nodig. Tyler wist dondersgoed welke kant hij op moest gaan met de vragen en hoe hij moest handelen wanneer er geen antwoord werd gegeven op één van zijn vragen. Het een 'aangenaam' idee vinden, was echter een heel ander verhaal. Hij stond niet te popelen om geweld te gaan gebruiken tegenover een wezen die zelf niet in staat was om terug te vechten, en dat zijn vader meekeek en hem beluisterde alsof hij een crimineel was, vond hij al helemaal niks.
Zijn vader verdween uit zijn zicht en de stilte keerde weer terug nadat de deur achter hen gesloten werd. Hij had zijn vader en de rest achter het glas zien staan, maar schonk er weinig tot geen aandacht meer aan. In plaats daarvan richtte hij zich op Alyssa door zich te vestigen op datgeen wat zijn aandacht trok; haar haast verloren uitstraling. ''I -'' stamelde hij, niet wetende hoe hij verder moest gaan. Hij was nogal terughoudend en straalde dan ook pure zekerheid uit, maar hij wist zich al gauw op de rails te krijgen. Hoewel zijn vraag niet met gewisheid werd uitgesproken, hield hij zich in ieder geval niet stil. ''Have you ever killed someone?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De weg leek voor haar eeuwen te duren totdat ze hem tot stilstand voelde komen. Seconden, minuten, tikten aan haar voorbij zonder dat ze ervan opkeek dat ze onopgemerkt verstreken. Haar gedachten zaten al die tijd in een eeuwig slaapliedje vast en weerhielden Alyssa ervan ook maar enig bewustzijn te tonen op het feit dat ze haar ogen open had na. Als verdoofd lag ze er in zijn armen met geen andere bezigheid dan naar het plafond boven haar te staren. Zijn ogen namen dat focuspunt eens om de zoveel tijd een keer in, die ze met bewondering bekeek omdat zijn uitstraling haar aandacht trok, maar buiten dat hadden ze niets aan haar gehad en had ze bij het enteren van een aparte ruimte nog altijd geen woord naar buiten gebracht.
Het gewone proces ging ze zwijgzaam af. Haar grip op zijn kledingstuk liet ze compleet vergaan, protestloos toegelaten hoe haar lichaam op een stoel neer werd gezet. De ketenen werden om haar heen vastgemaakt en verbonden met het metalen meubelstuk, maar de hardhandigheid waarmee het werk werd gedaan voelde bekend. Dezelfde scheuten pijn schoten door haar beide polsen bij het vasttrekken van de kettingen en nadat ook haar enkels fijngeknepen werden door het ijzersterke materiaal, voelde ze niets anders meer dan de druk van van de boeien op haar huid. Het jeukerige, branderige gevoel was nooit iets waar ze aan zou kunnen wennen. Daartegenover hield ze haar lijden voor zichzelf. Haar pijnigingen verduidelijken naar de vampierjagers kon haar in meer problemen brengen dan ze momenteel al was. Hen uit haar blikveld verliezen deed ze echter nooit; ze stond op scherp, afwachtende wat er stond te gebeuren voor haar eigen hulpeloze gedaante. Haar eigen pupillen bleven gewoonweg op dezelfde plek gericht; het waren haar krachten die ervoor zorgden dat ze, met of zonder haar voeding, nog alles mee kon krijgen. De mishandeling van de jongen voor haar kon ze tenslotte lastig wegbannen uit de omgeving.
Geen gepraat, noch protest, kwam uit haar mond bij het aanzien van het tafereel voor haar, hoe afgrijselijk het ook was geweest. Het openhouden van haar ogen was al een grote uitdaging opzich. Sinds ze zich vermoeider en suffiger dan ooit tevoren voelde en met haar verstand die nog ver in dromenland was in plaats van waar het hoorde te zijn, was het haast onmogelijk een antwoord terug te verwachten zonder haar bloed toe te dienen; wilde iemand nog een normaal gesprek met haar kunnen voeren.
De geur van de jongen's bloed cirkelde om haar heen. Het ijzer kon Alyssa van de afstand van een paar meters nog ruiken, haar honger puur aangewakkerd terwijl ze er hulpeloos zat. Aderen namen haar huidoppervlak onder haar ogen in met een zicht dat tot rood gekleurd werd. Een versnelde ademhaling dat met zacht gehijg klonk ging door de kamer, maar zelf gaf ze er geen gehoor aan en bleef haar belangstelling eindeloos haken bij het glas achter zijn verschijning.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Come on, Alyssa. There is no need to get hurt if you just give me some answers.'' Gefrustreerd hief hij zijn hoofd op, terwijl hij vanwege zijn nervositeit zijn nagels op het hout liet tikken. Hij wilde haar niet mishandelen zoals zijn vader van hem verwachtte, maar wat moest hij anders doen? Hij kon hier zitten, doende alsof hij haar pijnigde om haar zo de pijn te besparen of hij kon doen wat hem gevraagd werd en haar mishandelen totdat zijn vraag werd beantwoord. Dat dilemma stelde nauwelijks wat voor. Haar pijnigen leverde zowel hem als haar niks op, gezien Alyssa's kritieke toestand, dus hij koos bewust voor het acteren. Als zijn vader achter zijn idee kwam, dan kon hij het wel schudden met zijn baantje in deze 'gevangenis', maar het leek hem nauwelijks te deren wat zijn vader van hem vond. Hij ongehoorzaamde zijn vader alsof het een doodnormale zaak was.
Enigszins bedachtzaam verplaatste hij zijn hand naar haar knie. Hij had zich volledig afgedekt van het publiek zodat zijn emoties onzichtbaar bleven voor zijn vader en daarbij kon hij ongezien praten wanneer nodig. Zijn blik was gefocust op haar knie, maar zijn ogen keken naar boven, proberende om haar gezicht in beeld te krijgen. "Scream, moan, I don't care what noise you're going to make, but let it sound as if I am hurting you."

''I play a role in the night watch, which means I am the one who gives out the blood. Perhaps we can make a deal if you decide to talk, gorgeous.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Pas bij het horen van zijn voorstel begonnen haar gedachten weer door te malen. Ze wist niet wat ze moest doen, of ze hem moest geloven of niet, en toch gaf ze uiteindelijk toe. Als het kon betekenen dat hij zijn deel van de deal na zou komen, was ze bereid een gehele theatershow op te zetten mocht het nodig zijn.
Dus zette ze het op een schreeuwen. Ze beeldde zich de laatste keer in dat ze een staak in haar lichaam had gekregen, met de overtuiging dat het haar werkelijk overkwam. Haar ogen kneep ze samen en haar gelaat vertoonde een uitdrukking van leed. Het gekreun dat na even volgde uit zogenaamde pijn ging door, maar haar zachte stemgeluid overtrof dit al gauw. In de tijden die ze zwijgend door had gebracht kon in haar schorre stem weergehoord worden. Nooit had ze erover nagedacht te praten tot nu, met het besef dat dit mogelijk wel haar enige kans was om zich normaal te voelen. In geen maanden had ze genoeg bloed binnen gekregen om zichzelf te kunnen beschouwen als iets anders dan een zombie.
"Yes. I have." Haar hoofd liet ze zakken tot ze haar ogen kon laten rusten op haar schoot, waarop ze zodanig verscholen werd door haar lange haar dat geen woord kon worden zien uitgesproken vanuit welke hoek van de kamer dan ook. De dodelijke blik in haar ogen zette ze onbewogen voort. Haar pupillen bleven bij de zijne, haar gelaat voor geen moment betrokken of bewogen, en doordringend keek ze naar hem. Lichtjes sissend sprak ze onderwijl de woorden uit. De jongen verloor ze geenszins uit haar blikveld met een dreigend, noch wanhopige glinstering die bij haar te vinden was, voordat ze uiteindelijk weer terugkeerde naar haar oude positie.

"You'd better not lie to me, bad boy."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld