Tim schreef:
Met een klik geeft de waterkoker aan dat hij klaar is voor gebruik en grijp ik hem vast bij zijn oor. Vier mokken in verschillende kleuren staan er netjes voor gestald. Ik giet het warme water in de mokken. Daarna zet ik het apparaat met de kleine hoeveelheid overgebleven water terug op de plek waar ik hem vandaan heb gehaald. Terwijl ik ze op het dienblad zet glijdt mijn blik naar het raam. Het sneeuwt. De vreselijke mededeling dat het overdag officieel kouder is dan nul graden Celsius. Ik loop de keuken uit en de kinderen zitten al op de bank. Alle drie kijkend alsof ze Charlie zijn en net een gouden ticket uit een reep chocola hebben gehaald, staren ze de mokken aan. Zodra het dienblad de salontafel raakt schieten ze naar voren en vallen ze aan. Brandon heeft dit wel vaker meegemaakt en heeft ze daarom een kleine regel gegeven: iedereen in het huishouden heeft een aparte kleur. Het was wel eens voorgekomen dat ze alle drie dezelfde kop wilden pakken en hierdoor vielen ze hem aan alsof ze een stel tijgers waren waarbij de mok hun prooi was. Zo zat de hele huiskamer onder de warme chocolademelk. Het opruimen was een hel. De laatste kop op het dienblad is een blauwe. Dat is mijn kleur. Ik laat hem staan, want ik vind hem nog te heet. Blijkbaar vinden de kinderen dat ook en blazen ze in de koppen om hen zo snel mogelijk op een drinkbare temperatuur te brengen om ze daarna te verorberen. Ik adem diep in en laat een zucht. "Zoals beloofd is hier het verhaal van mijn jeugd."